III CSK 157/06
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:20-10-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:I PKN 33/96 III CSK 23/05 III CZ 60/05 V CSK 15/05 V CZ 131/00 C III 319/37 I CK 373/03 II CKN 16/97 II CKN 189/97 II CKN 390/97 II CKN 404/97 II CKN 711/00 II CZ 178/99 V CK 353/04
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III CSK 157/06
POSTANOWIENIE
Dnia 12 lipca 2006 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jacek Gudowski
w sprawie z wniosku T.Ś.
przy uczestnictwie [...]
o rozgraniczenie,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 12 lipca 2006 r.,
na skutek skargi kasacyjnej wnioskodawcy
od postanowienia Sądu Okręgowego w L.
z dnia 17 września 2005 r., sygn. akt [...],
odrzuca skargę kasacyjną.
2
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 14 grudnia 2005 r. Sąd Okręgowy w L. sprostował
oczywistą omyłkę zawartą w postanowieniu tego Sądu z dnia 17 września 2005 r.,
oddalającego apelację wnioskodawcy T.Ś., wniesioną od postanowienia Sądu
Rejonowego w P. z dnia 20 kwietnia 2005 r.
Skargę kasacyjną wniósł wnioskodawca T.Ś.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 3984
§ 1 k.p.c., skarga kasacyjna – obok wniosku o przyjęcie
jej do rozpoznania i jego uzasadnienia, podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienia,
wniosku o uchylenie lub uchylenie i zmianę orzeczenia z oznaczeniem zakresu
żądanego uchylenia lub zmiany – powinna zawierać, jako jeden z elementów
konstrukcyjnych, oznaczenie zaskarżonego orzeczenia wraz ze wskazaniem
zakresu zaskarżenia.
Sąd Najwyższy wielokrotnie wyjaśniał, że każde z ww. wymagań skargi
kasacyjnej ma samodzielny byt i nie spełnienie któregokolwiek z nich stanowi brak
istotny, nienaprawialny w trybie właściwym dla usuwania braków formalnych, zatem
skarga kasacyjna dotknięta tym brakiem podlega odrzuceniu a limine (uchwała
składu siedmiu sędziów z dnia 30 kwietnia 1938 r., C III 319/37, Zb. Urz. 1938, poz.
303 oraz postanowienia z dnia 4 lutego 2000r., II CZ 178/99, OSNC 2000, nr 7-8,
poz. 147, z dnia 16 października 1997 r., II CKN 404/97, OSNC 1998, nr 4, poz. 59,
z dnia 21 marca 2000 r., II CKN 711/00, OSNC 2000, nr 7-8, poz. 151, z dnia
21 lipca 2005 r., V CSK 15/05, niepubl. oraz z dnia 26 października 2005 r., III CSK
23/05, niepubl.).
Ustawodawca nie wskazał, w jaki sposób ma nastąpić prawidłowe
oznaczenie zaskarżonego orzeczenia, należy jednak uznać, odwołując się do art.
126 § 1 w związku z art. 39821
i 391 § 1 k.p.c., że chodzi o wskazanie danych
pozwalających na jednoznaczną identyfikację skarżonego orzeczenia oraz
określenie granic rozpoznania kasacyjnego (por. art. 39813
§ 1 k.p.c.). Z tych
względów Sąd Najwyższy wyjaśnił, że oznaczenie zaskarżonego orzeczenia
3
następuje przez wskazanie sądu, który wydał zaskarżony wyrok, sygnatury akt,
daty wydania wyroku, imion i nazwisk stron oraz przedmiotu sprawy (por.
postanowienia z dnia 14 lipca 2005 r., III CZ 60/05 oraz z dnia 13 listopada 2003 r.,
I CK 373/03, niepubl.).
Należy podkreślić, że skarga kasacyjna, jako nadzwyczajny środek
zaskarżenia, realizujący interes publiczny w postaci usuwania rozbieżności
w orzecznictwie sądów powszechnych oraz wspomagający rozwój prawa, powinna
być tak skonstruowana i zredagowana, aby Sąd Najwyższy, a tym bardziej strona
przeciwna i Prokurator Generalny (por. art. 3988
k.p.c.), nie musieli poszukiwać,
a tym bardziej „domyślać się” wszystkich jej elementów. Gwarancją fachowości
oraz prawniczej poprawności sporządzania skarg jest m.in. przymus adwokacko-
radcowski ustanowiony w art. 871
k.p.c. (por. postanowienie z dnia 8 czerwca 2004
r., V CK 353/04, niepubl.; z dnia 22 marca 2001 r., V CZ 131/00, OSNC 2001,
nr 10, poz. 156; BSN 2001, nr 5, s. 12; MoP 2001, nr 13, s. 691; z dnia 26 maja
1997 r., II CKN 189/97, niepubl.; z dnia 16 października 1997 r., II CKN 390/97,
niepubl.; wyrok z dnia 19 marca 1997 r., II CKN 16/97, niepubl.; z dnia 5 grudnia
1996 r., I PKN 33/96, OSNAPUS 1997, nr 14, poz. 250).
Z wniesionej skargi wynika, że skarżący nie spełnił wymagania określonego
w art. 3984
§ 1 pkt 1 k.p.c., gdyż błędnie, a w każdym razie nieprecyzyjnie oznaczył
datę wydania zaskarżonego orzeczenia oraz nie wskazał stron postępowania. Jest
tak dlatego, że wnioskodawca zaskarżył orzeczenie z dnia 24 grudnia 2005 r.,
podczas gdy zarzuty i wnioski kasacyjne orzeczenia tego nie dotyczą; owszem,
mogłyby dotyczyć postanowienia Sądu Okręgowego w L. z dnia 17 września 2005
r., jednak tego postanowienia wnioskodawca nie zaskarżył.
Należy zauważyć, że wprawdzie skarżący w piśmie procesowym z dnia
10 marca 2006 r. wskazał w sposób prawidłowy strony postępowania, to jednak
okoliczności te nie podlegają uzupełnieniu na podstawie art. 3986
§ 1 k.p.c.
Z tych względów skarga kasacyjna podlega odrzuceniu (art. 3986
§ 3 k.p.c.
w związku z art. 3984
§ 1 pkt 1 k.p.c.).
POSTANOWIENIE
Dnia 12 lipca 2006 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jacek Gudowski
w sprawie z wniosku T.Ś.
przy uczestnictwie [...]
o rozgraniczenie,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 12 lipca 2006 r.,
na skutek skargi kasacyjnej wnioskodawcy
od postanowienia Sądu Okręgowego w L.
z dnia 17 września 2005 r., sygn. akt [...],
odrzuca skargę kasacyjną.
2
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 14 grudnia 2005 r. Sąd Okręgowy w L. sprostował
oczywistą omyłkę zawartą w postanowieniu tego Sądu z dnia 17 września 2005 r.,
oddalającego apelację wnioskodawcy T.Ś., wniesioną od postanowienia Sądu
Rejonowego w P. z dnia 20 kwietnia 2005 r.
Skargę kasacyjną wniósł wnioskodawca T.Ś.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 3984
§ 1 k.p.c., skarga kasacyjna – obok wniosku o przyjęcie
jej do rozpoznania i jego uzasadnienia, podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienia,
wniosku o uchylenie lub uchylenie i zmianę orzeczenia z oznaczeniem zakresu
żądanego uchylenia lub zmiany – powinna zawierać, jako jeden z elementów
konstrukcyjnych, oznaczenie zaskarżonego orzeczenia wraz ze wskazaniem
zakresu zaskarżenia.
Sąd Najwyższy wielokrotnie wyjaśniał, że każde z ww. wymagań skargi
kasacyjnej ma samodzielny byt i nie spełnienie któregokolwiek z nich stanowi brak
istotny, nienaprawialny w trybie właściwym dla usuwania braków formalnych, zatem
skarga kasacyjna dotknięta tym brakiem podlega odrzuceniu a limine (uchwała
składu siedmiu sędziów z dnia 30 kwietnia 1938 r., C III 319/37, Zb. Urz. 1938, poz.
303 oraz postanowienia z dnia 4 lutego 2000r., II CZ 178/99, OSNC 2000, nr 7-8,
poz. 147, z dnia 16 października 1997 r., II CKN 404/97, OSNC 1998, nr 4, poz. 59,
z dnia 21 marca 2000 r., II CKN 711/00, OSNC 2000, nr 7-8, poz. 151, z dnia
21 lipca 2005 r., V CSK 15/05, niepubl. oraz z dnia 26 października 2005 r., III CSK
23/05, niepubl.).
Ustawodawca nie wskazał, w jaki sposób ma nastąpić prawidłowe
oznaczenie zaskarżonego orzeczenia, należy jednak uznać, odwołując się do art.
126 § 1 w związku z art. 39821
i 391 § 1 k.p.c., że chodzi o wskazanie danych
pozwalających na jednoznaczną identyfikację skarżonego orzeczenia oraz
określenie granic rozpoznania kasacyjnego (por. art. 39813
§ 1 k.p.c.). Z tych
względów Sąd Najwyższy wyjaśnił, że oznaczenie zaskarżonego orzeczenia
3
następuje przez wskazanie sądu, który wydał zaskarżony wyrok, sygnatury akt,
daty wydania wyroku, imion i nazwisk stron oraz przedmiotu sprawy (por.
postanowienia z dnia 14 lipca 2005 r., III CZ 60/05 oraz z dnia 13 listopada 2003 r.,
I CK 373/03, niepubl.).
Należy podkreślić, że skarga kasacyjna, jako nadzwyczajny środek
zaskarżenia, realizujący interes publiczny w postaci usuwania rozbieżności
w orzecznictwie sądów powszechnych oraz wspomagający rozwój prawa, powinna
być tak skonstruowana i zredagowana, aby Sąd Najwyższy, a tym bardziej strona
przeciwna i Prokurator Generalny (por. art. 3988
k.p.c.), nie musieli poszukiwać,
a tym bardziej „domyślać się” wszystkich jej elementów. Gwarancją fachowości
oraz prawniczej poprawności sporządzania skarg jest m.in. przymus adwokacko-
radcowski ustanowiony w art. 871
k.p.c. (por. postanowienie z dnia 8 czerwca 2004
r., V CK 353/04, niepubl.; z dnia 22 marca 2001 r., V CZ 131/00, OSNC 2001,
nr 10, poz. 156; BSN 2001, nr 5, s. 12; MoP 2001, nr 13, s. 691; z dnia 26 maja
1997 r., II CKN 189/97, niepubl.; z dnia 16 października 1997 r., II CKN 390/97,
niepubl.; wyrok z dnia 19 marca 1997 r., II CKN 16/97, niepubl.; z dnia 5 grudnia
1996 r., I PKN 33/96, OSNAPUS 1997, nr 14, poz. 250).
Z wniesionej skargi wynika, że skarżący nie spełnił wymagania określonego
w art. 3984
§ 1 pkt 1 k.p.c., gdyż błędnie, a w każdym razie nieprecyzyjnie oznaczył
datę wydania zaskarżonego orzeczenia oraz nie wskazał stron postępowania. Jest
tak dlatego, że wnioskodawca zaskarżył orzeczenie z dnia 24 grudnia 2005 r.,
podczas gdy zarzuty i wnioski kasacyjne orzeczenia tego nie dotyczą; owszem,
mogłyby dotyczyć postanowienia Sądu Okręgowego w L. z dnia 17 września 2005
r., jednak tego postanowienia wnioskodawca nie zaskarżył.
Należy zauważyć, że wprawdzie skarżący w piśmie procesowym z dnia
10 marca 2006 r. wskazał w sposób prawidłowy strony postępowania, to jednak
okoliczności te nie podlegają uzupełnieniu na podstawie art. 3986
§ 1 k.p.c.
Z tych względów skarga kasacyjna podlega odrzuceniu (art. 3986
§ 3 k.p.c.
w związku z art. 3984
§ 1 pkt 1 k.p.c.).