V CNP 140/06
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:18-12-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V CNP 140/06
POSTANOWIENIE
Dnia 22 listopada 2006 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Marian Kocon
w sprawie ze skargi A.D.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
wyroku Sądu Rejonowego w G.
z dnia 12 kwietnia 2005 r. sygn. akt[...]
w sprawie z powództwa A.D.
przeciwko „E” S.A.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 22 listopada 2006 r.,
odrzuca skargę.
2
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 12 kwietnia 2005 r. Sąd Rejonowy w G. oddalił powództwo
A.D. przeciwko E. S.A.
Od powyższego wyroku A.D. wniosła, przewidzianą w art. 4241
§ 1 k.p.c.
skargę, w której żądała stwierdzenia jego niezgodności z prawem.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zgodnie z art. 4241
§ 1 k.p.c., skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia przysługuje od prawomocnego orzeczenia sądu drugiej
instancji kończącego postępowanie w sprawie, jeżeli przez jego wydanie stronie
została wyrządzona szkoda, a zmiana lub uchylenie orzeczenia w drodze
przysługujących stronie środków prawnych nie było i nie jest możliwe.
W wyjątkowych wypadkach, zgodnie z art. 4241
§ 2 k.p.c., gdy niezgodność
z prawem wynika z naruszenia podstawowych zasad porządku prawnego lub
konstytucyjnych wolności albo praw człowieka i obywatela, skarga przysługuje
także od prawomocnego orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie
wydanego przez sąd pierwszej instancji lub drugiej instancji, jeżeli strony nie
skorzystały z przysługujących im środków prawnych, chyba że jest możliwa zmiana
lub uchylenie orzeczenia w drodze innych przysługujących stronie środków
prawnych
Orzeczenie niezgodne z prawem w rozumieniu art. 4241
§ 2 k.p.c. to takie
orzeczenie, które jest niewątpliwie sprzeczne z zasadniczymi i nie podlegającymi
różnej wykładni przepisami, z ogólnie przyjętymi standardami rozstrzygnięć, albo
zostało wydane w wyniku rażąco błędnej wykładni lub niewłaściwego zastosowania
prawa (por. wyrok SN z 7 lipca 2006 r., I CNP 33/06, niepubl.). Przepis ten może
mieć zastosowanie jedynie w przypadku naruszenia podstawowych zasad
porządku prawnego lub konstytucyjnych wolności, albo praw człowieka i obywatela.
W orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się, że przez podstawowe zasady
porządku prawnego należy rozumieć fundamentalne zasady ustroju społeczno-
politycznego, a więc zasady konstytucyjne, oraz naczelne zasady rządzące
poszczególnymi dziedzinami prawa: cywilnego, rodzinnego, pracy, a także prawa
procesowego (por. postanowienia z dnia 26 lutego 2003 r., II CK 13/03, OSNC
3
2004, nr 5, poz. 80 oraz z dnia 21 kwietnia 1978 r., IV CR 65/78, OSNC 1979, nr 1,
poz. 12).
W przedmiotowej sprawie skarżąca powołała się na naruszenie art. 6 ust. 1
Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności przez
niesprawiedliwe rozstrzygnięcie procesu, naruszenie art. 64 ust. 1 i 3 Konstytucji
i art. 1 Protokołu dodatkowego do Konwencji o Ochronie Praw Człowieka
i Podstawowych Wolności oraz art. 7 k.c. przez domniemanie złej wiary
bezpośrednich uczestników zdarzenia, z którego powódka wywodziła prawo do
odszkodowania. Nie można zaaprobować stanowiska skarżącej, że
w przedmiotowej sprawie doszło do naruszenia podstawowych zasady porządku
prawnego lub konstytucyjnych wolności, albo praw człowieka i obywatela. Skarżąca
nie sprecyzowała bowiem, które podstawowe zasady porządku prawnego lub
konstytucyjne wolności, albo prawa człowieka i obywatela zostały, jej zdaniem,
naruszone. Ograniczyła się jedynie do lakonicznego stwierdzenia, że naruszenie
polegało na niesprawiedliwym rozstrzygnięciu procesu, co nie może być uznane za
wystarczające.
W wypadku powołania się na naruszenie podstawowych zasad porządku
prawnego konieczne jest bowiem wykazanie, że dana zasada istnieje i ma
podstawowe znaczenie dla porządku prawnego oraz dokładne określenie w jaki
sposób doszło do naruszenia tej zasady w wyniku wydania orzeczenia. Gdy zaś
skarżący powołuje się na naruszenie konstytucyjnych wolności albo praw człowieka
i obywatela niezbędne jest oprócz wskazania danej zasady, powołanie przepisu
Konstytucji, z którego zasada wynika oraz dokładne określenie sposobu jej
naruszenia. Powołanie się przez stronę skarżącą na naruszenie bliżej
niesprecyzowanych zasad, wolności albo praw jest zbyt ogólnikowe i przez to nie
może być skuteczne. (por. postanowienie SN z 22 lutego 2006 r., IV CNP 11/06,
nie publ.).
Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji (art. 4248
§ 1 w zw. z art.
4241
§ k.p.c.).
POSTANOWIENIE
Dnia 22 listopada 2006 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Marian Kocon
w sprawie ze skargi A.D.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
wyroku Sądu Rejonowego w G.
z dnia 12 kwietnia 2005 r. sygn. akt[...]
w sprawie z powództwa A.D.
przeciwko „E” S.A.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 22 listopada 2006 r.,
odrzuca skargę.
2
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 12 kwietnia 2005 r. Sąd Rejonowy w G. oddalił powództwo
A.D. przeciwko E. S.A.
Od powyższego wyroku A.D. wniosła, przewidzianą w art. 4241
§ 1 k.p.c.
skargę, w której żądała stwierdzenia jego niezgodności z prawem.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zgodnie z art. 4241
§ 1 k.p.c., skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia przysługuje od prawomocnego orzeczenia sądu drugiej
instancji kończącego postępowanie w sprawie, jeżeli przez jego wydanie stronie
została wyrządzona szkoda, a zmiana lub uchylenie orzeczenia w drodze
przysługujących stronie środków prawnych nie było i nie jest możliwe.
W wyjątkowych wypadkach, zgodnie z art. 4241
§ 2 k.p.c., gdy niezgodność
z prawem wynika z naruszenia podstawowych zasad porządku prawnego lub
konstytucyjnych wolności albo praw człowieka i obywatela, skarga przysługuje
także od prawomocnego orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie
wydanego przez sąd pierwszej instancji lub drugiej instancji, jeżeli strony nie
skorzystały z przysługujących im środków prawnych, chyba że jest możliwa zmiana
lub uchylenie orzeczenia w drodze innych przysługujących stronie środków
prawnych
Orzeczenie niezgodne z prawem w rozumieniu art. 4241
§ 2 k.p.c. to takie
orzeczenie, które jest niewątpliwie sprzeczne z zasadniczymi i nie podlegającymi
różnej wykładni przepisami, z ogólnie przyjętymi standardami rozstrzygnięć, albo
zostało wydane w wyniku rażąco błędnej wykładni lub niewłaściwego zastosowania
prawa (por. wyrok SN z 7 lipca 2006 r., I CNP 33/06, niepubl.). Przepis ten może
mieć zastosowanie jedynie w przypadku naruszenia podstawowych zasad
porządku prawnego lub konstytucyjnych wolności, albo praw człowieka i obywatela.
W orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się, że przez podstawowe zasady
porządku prawnego należy rozumieć fundamentalne zasady ustroju społeczno-
politycznego, a więc zasady konstytucyjne, oraz naczelne zasady rządzące
poszczególnymi dziedzinami prawa: cywilnego, rodzinnego, pracy, a także prawa
procesowego (por. postanowienia z dnia 26 lutego 2003 r., II CK 13/03, OSNC
3
2004, nr 5, poz. 80 oraz z dnia 21 kwietnia 1978 r., IV CR 65/78, OSNC 1979, nr 1,
poz. 12).
W przedmiotowej sprawie skarżąca powołała się na naruszenie art. 6 ust. 1
Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności przez
niesprawiedliwe rozstrzygnięcie procesu, naruszenie art. 64 ust. 1 i 3 Konstytucji
i art. 1 Protokołu dodatkowego do Konwencji o Ochronie Praw Człowieka
i Podstawowych Wolności oraz art. 7 k.c. przez domniemanie złej wiary
bezpośrednich uczestników zdarzenia, z którego powódka wywodziła prawo do
odszkodowania. Nie można zaaprobować stanowiska skarżącej, że
w przedmiotowej sprawie doszło do naruszenia podstawowych zasady porządku
prawnego lub konstytucyjnych wolności, albo praw człowieka i obywatela. Skarżąca
nie sprecyzowała bowiem, które podstawowe zasady porządku prawnego lub
konstytucyjne wolności, albo prawa człowieka i obywatela zostały, jej zdaniem,
naruszone. Ograniczyła się jedynie do lakonicznego stwierdzenia, że naruszenie
polegało na niesprawiedliwym rozstrzygnięciu procesu, co nie może być uznane za
wystarczające.
W wypadku powołania się na naruszenie podstawowych zasad porządku
prawnego konieczne jest bowiem wykazanie, że dana zasada istnieje i ma
podstawowe znaczenie dla porządku prawnego oraz dokładne określenie w jaki
sposób doszło do naruszenia tej zasady w wyniku wydania orzeczenia. Gdy zaś
skarżący powołuje się na naruszenie konstytucyjnych wolności albo praw człowieka
i obywatela niezbędne jest oprócz wskazania danej zasady, powołanie przepisu
Konstytucji, z którego zasada wynika oraz dokładne określenie sposobu jej
naruszenia. Powołanie się przez stronę skarżącą na naruszenie bliżej
niesprecyzowanych zasad, wolności albo praw jest zbyt ogólnikowe i przez to nie
może być skuteczne. (por. postanowienie SN z 22 lutego 2006 r., IV CNP 11/06,
nie publ.).
Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji (art. 4248
§ 1 w zw. z art.
4241
§ k.p.c.).