IV CZ 44/07
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:04-08-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV CZ 44/07
POSTANOWIENIE
Dnia 12 października 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Mirosława Wysocka (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Lech Walentynowicz
SSN Tadeusz Wiśniewski
w sprawie z powództwa Spółdzielni Mieszkaniowej w G.
przeciwko Gminie Miasta G.
o ustalenie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 12 października 2007 r.,
zażalenia strony powodowej
na postanowienie Sądu Okręgowego w T.
z dnia 13 kwietnia 2007 r., sygn. akt [...],
odrzuca zażalenie.
2
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 14 marca 2007 r. Sąd Okręgowy w T. oddalił apelację
pozwanej i zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 1200 zł z tytułu zwrotu
kosztów zastępstwa procesowego za instancję odwoławczą.
Powódka wniosła zażalenie na rozstrzygnięcie o kosztach procesu zawarte
w tym wyroku, wnosząc o jego uchylenie i zasądzenie kosztów w wyższej kwocie.
Sąd Okręgowy w T. postanowieniem z dnia 13 kwietnia 2007 r. odrzucił
zażalenie, jako wniesione po upływie 7 dni od doręczenia wyroku z uzasadnieniem.
W zażaleniu na to postanowienie skarżąca powołała się na wyrok Trybunału
Konstytucyjnego z dnia 27 marca 2007 r., SK 3/05 i twierdziła, że termin do
wniesienia zażalenia winien być liczony od daty ogłoszenia wyroku Trybunału
Konstytucyjnego, czyli od dnia 6 kwietnia 2007 r., bowiem dopiero ten wyrok
„otworzył bieg terminu do zaskarżenia przedmiotowego orzeczenia”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Podstawą oceny dopuszczalności zażalenia do Sądu Najwyższego jest art.
3941
§ 2 k.p.c., w świetle którego postanowienie sądu drugiej instancji odrzucające
zażalenie na orzeczenie tego sądu o kosztach procesu, jako niekończące
postępowania w sprawie, nie jest zaskarżalne zażaleniem do Sądu Najwyższego.
Całkowicie chybione jest powoływanie się przez skarżącą na wskazany
wyrok Trybunału Konstytucyjnego.
Przede wszystkim, wyrok ten dotyczy innego przepisu – art. 39818
§ 2 k.p.c.,
który został uchylony z dniem 6 lutego 2005 r. przez art. 1 pkt 11 ustawy z dnia
22 grudnia 2004 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania cywilnego oraz
ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz.U. z 2005 r. Nr 13, poz. 98).
Bez zagłębiania się w tę materię konstytucyjną, należy odwołać się do stanowiska
samego Trybunału, że merytoryczne rozstrzygnięcie przez Trybunał Konstytucyjny
problemu zgodności z Konstytucją zaskarżonej treści normatywnej jest zawsze
orzeczeniem o zgodności z Konstytucja tego przepisu, nie odnosi się natomiast
i nie wywiera skutku w stosunku do innych przepisów, nawet zbieżnych lub
tożsamych z normą objętą sentencją wyroku (por. uzasadnienia wyroków z dnia
19 października 1998 r., SK 3/98, OTK 1998, nr 5, poz. 69 i z dnia 9 listopada
3
2005 r., P 11/05, OTK-A 2005, nr 10, poz. 113). Podzielając to stanowisko i jego
argumentację prawną, należy stwierdzić, że wyrok Trybunału Konstytucyjnego
z dnia 27 marca 2007 r., SK 3/07, nie wywiera skutku w stosunku do
obowiązującego, i mającego zastosowanie w niniejszej sprawie, art. 3941
§ 2 k.p.c.
Co więcej, ten wyrok Trybunału dotyczy innej kategorii orzeczeń –
zawierających rozstrzygnięcie o kosztach procesu, i nie obejmuje orzeczeń
formalnych sądu drugiej instancji, nie kończących postępowania w sprawie. Takim
orzeczeniem jest natomiast postanowienie Sądu Okręgowego w T. z dnia
13 kwietnia 2007 r.
W tym stanie rzeczy zbędne jest podejmowanie w niniejszej sprawie
ogólniejszych rozważań na temat charakteru drugoinstancyjnych orzeczeń
w przedmiocie kosztów procesu, które zostały zawarte w uzasadnieniu
postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 12 października 2007 r., IV CZ 28/07.
Bezprzedmiotowe jest także odnoszenie się wywodów skarżącej na temat
„otwarcia terminu do zażalenia z dniem ogłoszenia wyroku Trybunału
Konstytucyjnego”.
Z omówionych względów zażalenie skarżącej zostało odrzucone jako
niedopuszczalne, stosownie do art. 3941
§ 2 w związku z art. 397 § 2 i 373 k.p.c.
POSTANOWIENIE
Dnia 12 października 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Mirosława Wysocka (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Lech Walentynowicz
SSN Tadeusz Wiśniewski
w sprawie z powództwa Spółdzielni Mieszkaniowej w G.
przeciwko Gminie Miasta G.
o ustalenie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 12 października 2007 r.,
zażalenia strony powodowej
na postanowienie Sądu Okręgowego w T.
z dnia 13 kwietnia 2007 r., sygn. akt [...],
odrzuca zażalenie.
2
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 14 marca 2007 r. Sąd Okręgowy w T. oddalił apelację
pozwanej i zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 1200 zł z tytułu zwrotu
kosztów zastępstwa procesowego za instancję odwoławczą.
Powódka wniosła zażalenie na rozstrzygnięcie o kosztach procesu zawarte
w tym wyroku, wnosząc o jego uchylenie i zasądzenie kosztów w wyższej kwocie.
Sąd Okręgowy w T. postanowieniem z dnia 13 kwietnia 2007 r. odrzucił
zażalenie, jako wniesione po upływie 7 dni od doręczenia wyroku z uzasadnieniem.
W zażaleniu na to postanowienie skarżąca powołała się na wyrok Trybunału
Konstytucyjnego z dnia 27 marca 2007 r., SK 3/05 i twierdziła, że termin do
wniesienia zażalenia winien być liczony od daty ogłoszenia wyroku Trybunału
Konstytucyjnego, czyli od dnia 6 kwietnia 2007 r., bowiem dopiero ten wyrok
„otworzył bieg terminu do zaskarżenia przedmiotowego orzeczenia”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Podstawą oceny dopuszczalności zażalenia do Sądu Najwyższego jest art.
3941
§ 2 k.p.c., w świetle którego postanowienie sądu drugiej instancji odrzucające
zażalenie na orzeczenie tego sądu o kosztach procesu, jako niekończące
postępowania w sprawie, nie jest zaskarżalne zażaleniem do Sądu Najwyższego.
Całkowicie chybione jest powoływanie się przez skarżącą na wskazany
wyrok Trybunału Konstytucyjnego.
Przede wszystkim, wyrok ten dotyczy innego przepisu – art. 39818
§ 2 k.p.c.,
który został uchylony z dniem 6 lutego 2005 r. przez art. 1 pkt 11 ustawy z dnia
22 grudnia 2004 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania cywilnego oraz
ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz.U. z 2005 r. Nr 13, poz. 98).
Bez zagłębiania się w tę materię konstytucyjną, należy odwołać się do stanowiska
samego Trybunału, że merytoryczne rozstrzygnięcie przez Trybunał Konstytucyjny
problemu zgodności z Konstytucją zaskarżonej treści normatywnej jest zawsze
orzeczeniem o zgodności z Konstytucja tego przepisu, nie odnosi się natomiast
i nie wywiera skutku w stosunku do innych przepisów, nawet zbieżnych lub
tożsamych z normą objętą sentencją wyroku (por. uzasadnienia wyroków z dnia
19 października 1998 r., SK 3/98, OTK 1998, nr 5, poz. 69 i z dnia 9 listopada
3
2005 r., P 11/05, OTK-A 2005, nr 10, poz. 113). Podzielając to stanowisko i jego
argumentację prawną, należy stwierdzić, że wyrok Trybunału Konstytucyjnego
z dnia 27 marca 2007 r., SK 3/07, nie wywiera skutku w stosunku do
obowiązującego, i mającego zastosowanie w niniejszej sprawie, art. 3941
§ 2 k.p.c.
Co więcej, ten wyrok Trybunału dotyczy innej kategorii orzeczeń –
zawierających rozstrzygnięcie o kosztach procesu, i nie obejmuje orzeczeń
formalnych sądu drugiej instancji, nie kończących postępowania w sprawie. Takim
orzeczeniem jest natomiast postanowienie Sądu Okręgowego w T. z dnia
13 kwietnia 2007 r.
W tym stanie rzeczy zbędne jest podejmowanie w niniejszej sprawie
ogólniejszych rozważań na temat charakteru drugoinstancyjnych orzeczeń
w przedmiocie kosztów procesu, które zostały zawarte w uzasadnieniu
postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 12 października 2007 r., IV CZ 28/07.
Bezprzedmiotowe jest także odnoszenie się wywodów skarżącej na temat
„otwarcia terminu do zażalenia z dniem ogłoszenia wyroku Trybunału
Konstytucyjnego”.
Z omówionych względów zażalenie skarżącej zostało odrzucone jako
niedopuszczalne, stosownie do art. 3941
§ 2 w związku z art. 397 § 2 i 373 k.p.c.