Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I UK 247/09
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 22 lutego 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Andrzej Wróbel (przewodniczący)
SSN Jerzy Kwaśniewski
SSN Jolanta Strusińska-Żukowska (sprawozdawca)
w sprawie z odwołania A. K.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu
Okręgowego w K., o emeryturę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 22 lutego 2010 r.,
skargi kasacyjnej organu rentowego od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 11 marca 2009 r.,
uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Sądowi
Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia o
kosztach postępowania kasacyjnego.
2
Uzasadnienie
Sąd Apelacyjny – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 11
marca 2009 r. oddalił apelację organu rentowego od wyroku Sądu Okręgowego w
K. z dnia 2 września 2008 r., oddalającego skargę Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem
tego Sądu z 19 grudnia 2007 r.
W uzasadnieniu orzeczenia Sąd ten wskazał, że w postępowaniu toczącym
się przed Sądem Okręgowym w K. w sprawie o sygnaturze VIII U …/07 badano
prawidłowość decyzji odmawiającej A. K. prawa do emerytury nauczycielskiej.
Wyrokiem z dnia 19 grudnia 2007 r. przyznano ubezpieczonej prawo do tego
świadczenia od 1 września 2007 r. Organ rentowy nie złożył apelacji od tego
wyroku, w konsekwencji czego wyrok uprawomocnił się i aktualnie jest objęty
powagą rzeczy osądzonej. Orzeczenie to nie może być wzruszone na podstawie
art. 114 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych, bowiem „zakwestionowanie podstawy faktycznej prawomocnego
wyroku nie stanowi podstawy prawnej wznowienia postępowania” w trybie tego
przepisu. Zasady dotyczące wznowienia postępowania zakończonego
prawomocnym wyrokiem wyznaczają przepisy Kodeksu postępowania cywilnego, w
świetle których postępowanie sądowe może być wznowione z przyczyn
określonych w art. 401, 4011
lub 403 k.p.c. Jedną z restytucyjnych przyczyn
wznowienia stanowi przewidziane w art. 403 § 2 k.p.c. późniejsze wykrycie
okoliczności faktycznych lub środków dowodowych, które mogłyby mieć wpływ na
wynik sprawy, a z których strona nie mogła skorzystać w poprzednim
postępowaniu, co oznacza, iż dowiedziała się o nich w takim czasie, że powołanie
ich w zakończonym postępowaniu było niemożliwe. Ustawowej podstawy
wznowienia nie stanowi powołanie się na dowody, których możliwością zgłoszenia
strona obiektywnie dysponowała w trakcie postępowania zakończonego
prawomocnym wyrokiem, jednakże tego nie uczyniła wskutek opieszałości,
zaniedbania, zapomnienia, czy też błędnej oceny.
Zdaniem Sądu drugiej instancji, w świetle powyższego zasadnie Sąd
Okręgowy uznał, iż okoliczność, na którą powoływał się organ rentowy, tj. brak
3
wiedzy o nierozwiązaniu przez wnioskodawczynię stosunku pracy przed 1 września
2007 r., nie jest okolicznością, której strona nie mogła udowodnić w prawomocnie
zakończonym postępowaniu, wobec czego nie stanowi ona podstawy wznowienia
wymienionej w art. 403 § 2 k.p.c.
Organ rentowy wywiódł skargę kasacyjną od wyroku Sądu Apelacyjnego i
opierając ją na podstawie naruszenia przepisów prawa materialnego przez błędną
wykładnię art. 114 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i
rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, wniósł o uchylenie tego wyroku w
całości i przekazanie sprawy Sądowi Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania,
albo o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i rozstrzygnięcie co do istoty sprawy
oraz o zasądzenie na rzecz skarżącego kosztów zastępstwa procesowego.
W uzasadnieniu skargi podniesiono, między innymi, że nietrafnie Sąd
Apelacyjny utożsamił wniosek zgłoszony na podstawie art. 114 ust. 2 pkt 2 ustawy
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ze skargą o
wznowienie postępowania, do której zastosowanie znajdują przepisy Kodeksu
postępowania cywilnego. Podstawy skargi o wznowienie postępowania wynikające
z procedury cywilnej dotyczą bowiem okoliczności zaistniałych na etapie
postępowania przed Sądem. Przepis art. 114 ustawy wymaga zaś, aby okoliczności
stanowiące przesłankę ponownego ustalenia prawa do świadczenia wystąpiły przed
wydaniem decyzji w postępowaniu przed organem rentowym. Rozstrzygnięcie
Sądu, który podobnie jak organ rentowy nie dostrzega braku jednej z istotnych
przesłanek do nabycia prawa do świadczenia, jest dotknięte wadliwością. Jeżeli
więc decyzja uprawomocniła się w tym zakresie na skutek wyroku Sądu, to
zaistnienie tak rozumianych okoliczności uzasadnia na podstawie i w trybie
przepisu art. 114 ust. 2 pkt 2 ustawy o emeryturach i rentach weryfikację i
wzruszalność zarówno prawomocnych decyzji organów rentowych, jak i wyroków
sądowych, gdyż taki jest cel tej szczególnej regulacji.
Skarżący wskazał także, iż nowe okoliczności i nowe dowody, o których mowa
w art. 114 ustawy, to okoliczności i dowody, które istniały przed wydaniem decyzji
przyznającej świadczenie i mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość.
Nie muszą to być okoliczności, na które ubezpieczony czy organ rentowy nie mogli
powołać się w poprzednim postępowaniu. Mogą to być także okoliczności, które na
4
skutek błędu lub przeoczenia nie zostały uwzględnione w poprzednim
postępowaniu. Wiąże się to z charakterem uprawnień emerytalno – rentowych,
które mogą być nabywane po spełnieniu warunków określonych przez prawo. Nie
można zatem powoływać się na prawo do świadczeń ustalonych błędną decyzją
organu rentowego, a więc pomijającą, że nie zostały spełnione warunki, od których
uzależnione jest nabycie prawa.
W niniejszej sprawie chodzi zaś o stwierdzenie obiektywnego braku przesłanki
do nabycia prawa do emerytury nauczycielskiej, który istniał już w dacie zgłoszenia
wniosku o świadczenie, a polegał na tym, że ubezpieczona nie rozwiązała stosunku
pracy. Nie nabyła zatem prawa do emerytury, a pomimo tego w obrocie prawnym
funkcjonuje nadal wyrok Sądu Okręgowego stwierdzający, że takie prawo jej
przysługuje. Wyrok ten powinien być więc zmieniony w trybie przewidzianym w art.
114 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
W ubezpieczeniach społecznych regułą jest kształtowanie sfery prawnej
ubezpieczonych i instytucji ubezpieczeniowej z mocy prawa. Z zastosowaniem
mechanizmu nabycia in abstracto powstaje przede wszystkim prawo do emerytur i
rent. Zgodnie z przepisem art. 100 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jednolity tekst: Dz. U. z 2009 r. Nr
153, poz. 1227; dalej jako: ustawa emerytalna) prawo do świadczeń w niej
określonych powstaje z dniem spełnienia warunków wymaganych do nabycia
prawa. Wniosek zainteresowanego nie jest zatem elementem prawa do świadczeń
emerytalno – rentowych. Celem zgłoszenia wniosku jest realizacja powstałego ex
lege prawa (wyjątek stanowi prawo do tzw. wcześniejszej emerytury przewidziane
w art. 29 i art. 31 ustawy emerytalnej, bowiem w świetle tych przepisów wniosek
zainteresowanego o wcześniejszą emeryturę jest elementem konstrukcyjnym
prawa).
Zadaniem organu rentowego, na etapie nabycia in concreto prawa, jest
ustalenie, że zostały spełnione warunki uzyskania uprawnienia emerytalno-
rentowego oraz jego konkretyzacja w drodze decyzji, wobec czego decyzje te są
aktami deklaratoryjnymi.
5
Z uwagi na to, że nie można powoływać się na prawo do świadczeń ustalone
błędną decyzją organu rentowego, a więc pomijającą, że nie zostały spełnione
warunki, od których uzależnione jest nabycie tego prawa, co znajduje
potwierdzenie w treści art. 138 ustawy emerytalnej, który stanowi, iż wypłatę
świadczeń wstrzymuje się, jeżeli okaże się, że prawo do świadczeń nie istniało
(por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 stycznia 2001 r., II UKN 182/00,
OSNAPiUS 2002 nr 17, poz. 419, czy uchwałę składu siedmiu sędziów Sądu
Najwyższego z dnia 5 czerwca 2003 r., III UZP 5/03, OSNP 2003 nr 18, poz. 442),
ustawa emerytalna zawiera przepisy stanowiące podstawę prawną weryfikacji i
wzruszalności decyzji organów rentowych, w których zawarto ustalenia pozostające
w obiektywnej sprzeczności z ukształtowanym ex lege stanem uprawnień
emerytalno - rentowych zainteresowanych. Podstawę tę stanowi przepis art. 114
ustawy emerytalnej, określający tryb ponownego ustalenia prawa do świadczeń
emerytalno - rentowych lub ich wysokości.
Przepis art. 114 ust. 1 ustawy emerytalnej umożliwia ponowne ustalenie
prawa do świadczeń lub ich wysokość - także z urzędu - jeżeli po uprawomocnieniu
się decyzji w sprawie świadczeń zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawnione
okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do
świadczeń lub ich wysokość. Powołany przepis stanowi więc podstawę
pozwalającą na zmianę prawomocnej decyzji tak w sytuacji, gdy osoba, której
odmówiono prawa do świadczenia w związku z nieudowodnieniem faktu spełnienia
wszystkich wymaganych przez prawo warunków, przedstawi nowe dowody
uzyskane już po wydaniu decyzji potwierdzające to prawo, jak i wtedy, gdy z
nowych dowodów czy okoliczności wynika brak podstaw do przyznania
świadczenia.
Celem ponownego ustalenia w trybie przepisu art. 114 ustawy emerytalnej
jest ponowne rozstrzygnięcie o uprawnieniach, które powstały ex lege przed
wydaniem weryfikowanych decyzji rentowych. Uzasadnieniem dla ponowienia
postępowania zakończonego prawomocną decyzją organu rentowego,
wyznaczającym jego cel, jest niezgodność zawartego w niej rozstrzygnięcia z
ukształtowaną ex lege sytuacją prawną zainteresowanego, powstałą na przykład na
skutek popełnionych przez organ rentowy uchybień normom prawa materialnego,
6
czy procesowego. W ponowionym postępowaniu organ rentowy dąży więc do
ustalenia, czy popełnione uchybienia lub przedłożone dowody albo ujawnione fakty
mają wpływ na zmianę dokonanych wcześniej ustaleń. Bezpośrednim celem
ponownego ustalenia jest rozstrzygnięcie o uprawnieniach emerytalno - rentowych
zainteresowanych, według stanu faktycznego z chwili wydania weryfikowanych
decyzji rentowych. Ponowne ustalenie w trybie przepisu art. 114 ustawy
emerytalnej stanowi zatem nadzwyczajną kontynuację poprzedniego postępowania
przed organem rentowym, zmierzając do podważenia decyzji organu rentowego,
niezależnie od tego, czy uprawomocniła się ona na skutek upływu terminu
odwołania, czy też rozstrzygnięcia sądu. To swoiste „wznowienie postępowania" w
takich sprawach w sposób oczywisty ogranicza bowiem prawomocność, czy też
niewzruszalność decyzji organu rentowego także w sprawach, w których wydano
decyzję przyznającą świadczenie, co następuje również wtedy, gdy do przyznania
świadczenia dochodzi wyrokiem sądu zmieniającym decyzję organu rentowego.
Przepisy art. 114 ustawy różnicują jedynie kompetencje organu rentowego w
zależności od okoliczności, w jakich nastąpiło uprawomocnienie się
weryfikowanych decyzji rentowych. Wyrazem tego są odrębne regulacje zawarte w
przepisach art. 114 ust. 1 i ust. 2 ustawy emerytalnej.
Organ rentowy ma pełną kompetencję w zakresie wszczęcia postępowania
oraz ponownego rozpoznania sprawy i uchylenia (zmiany) decyzji w sytuacji, gdy
uzyskały one przymiot prawomocnych w wyniku upływu terminu do wniesienia od
nich odwołania do sądu. Natomiast w razie uprawomocnienia się decyzji na skutek
rozpoznania odwołania wyrokiem sądu, kompetencja organu rentowego do
wzruszalności prawomocnych decyzji rentowych została wyłączona w sytuacji
określonej w przepisie art. 114 ust. 2 pkt 2 ustawy emerytalnej. Zgodnie z
powołanym przepisem organ rentowy występuje do sądu z wnioskiem o
wznowienie postępowania, gdy z przedłożonych dowodów lub ujawnionych
okoliczności wynika, że prawo do świadczeń nie istnieje lub świadczenia
przysługują w niższej wysokości.
Ponowne ustalenie prawa do świadczenia w trybie przepisu art. 114 ustawy
emerytalnej nie jest zatem wznowieniem postępowania sądowego (odwoławczego),
w toku którego sąd rozstrzygnął sprawę o świadczenia emerytalno - rentowe,
7
ponieważ zostaje wszczęte ze względu na przedłożenie nowych dowodów, z
których wynikają fakty istniejące przed wydaniem decyzji lub z powodu ujawnienia
okoliczności wtedy zaistniałych i faktycznie zmierza do podważenia decyzji organu
rentowego, tylko pośrednio odnosząc się do postępowania przed sądem. Podstawy
skargi o wznowienie postępowania wynikające z Kodeksu postępowania cywilnego
dotyczą zaś okoliczności zaistniałych na etapie postępowania przed sądem.
Tryb wznowienia postępowania unormowany w przepisach Kodeksu
postępowania cywilnego, jak wskazał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu przywołanej
wyżej uchwały składu siedmiu sędziów z dnia 5 czerwca 2003 r., III UZP 5/03, jako
dotyczący postępowania sądowego, nie może być podstawą podważenia decyzji
organu rentowego, podnosząc także, iż w myśl art. 403 § 2 k.p.c., podstawą
wznowienia postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem może być
późniejsze wykrycie takich okoliczności faktycznych, które mogłyby mieć wpływ na
wynik sprawy, a z których strona nie mogła skorzystać w poprzednim
postępowaniu. W tym sformułowaniu kryje się późniejsze wykrycie okoliczności
faktycznych, które mogłyby wpłynąć na wynik sprawy z zastrzeżeniem, że strona
nie mogła z nich skorzystać w poprzednim postępowaniu. Nie jest wątpliwe w
orzecznictwie, że przepis kładzie nacisk na wykrycie takich okoliczności
faktycznych, które istniały w toku toczącego się postępowania ale poza nim, a więc
nie będąc objętymi materiałem sprawy, nie mogły być przez stronę wykorzystane;
nie mogła się na nie powołać. Regulacja objęta art. 114 ust. 1 ustawy (szersza niż
wynikająca z powołanego art. 403 § 2 k.p.c., dotyczy bowiem nie tylko okoliczności
faktycznych) jest natomiast wynikiem przyjęcia, że decyzja organu rentowego nie
ma przymiotu powagi rzeczy osądzonej równej wyrokowi sądu. Ponowne ustalenie
prawa do świadczeń lub ich wysokości nie jest uzależnione od wykazania przez
organ rentowy, że z okoliczności faktycznych lub dowodów podważających prawo
do świadczenia lub jego wysokości nie mógł skorzystać w poprzednim
postępowaniu. Wiąże się to z charakterem uprawnień emerytalno - rentowych,
które mogą być nabywane po spełnieniu warunków określonych przez prawo.
Niezgodność ustaleń decyzji z ukształtowaną ex lege sytuacją prawną
zainteresowanych powoduje obiektywną wadliwość decyzji organu rentowego,
której usunięcie jest celem postępowania uregulowanego art. 114 ustawy
8
emerytalnej, także wówczas, gdy toczy się ono na skutek wniosku organu
rentowego, o którym mowa w art. 114 ust. 2 pkt 2 ustawy emerytalnej.
Takie samo stanowisko zajmował Sąd Najwyższy na gruncie art. 80 ustawy z
dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz.
U. Nr 40, poz. 267 ze zm.), który treścią odpowiadał art. 114 ustawy emerytalnej,
wskazując iż wznowienie postępowania w sprawach, w których okazało się, że
prawo do świadczenia emerytalno - rentowego nie istnieje lub że świadczenie
przysługuje w niższej wysokości, następuje w trybie art. 80 ust. 2 pkt 2 ustawy z
dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin
będącego przepisem szczególnym wobec art. 399-416 k.p.c. (postanowienie z dnia
14 stycznia 1997 r., II UKN 50/96, OSNP 1997 nr 17, poz. 328), czy że wznowienie
postępowania na podstawie art. 80 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o
zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin przez sąd pracy i ubezpieczeń
społecznych następuje na wniosek organu rentowego, którego nie można
domniemywać ani wyprowadzać ze skargi o wznowienie postępowania sądowego
w trybie przepisów działu VI k.p.c. (postanowienie z dnia 28 lutego 1997 r., II UKN
76/96, OSNP 1997 nr 24, poz. 501). Sąd Najwyższy podtrzymał ten pogląd, wbrew
przekonaniu Sądu Apelacyjnego wywodzonemu wyłącznie z tezy orzeczenia,
również w wyroku z dnia 18 lutego 2003 r., II UK 146/02 (OSNP- wkładka 2003 nr
17, poz.10), albowiem w uzasadnieniu orzeczenia wyraźnie stwierdził, powołując
się na dotychczasowe orzecznictwo, że art. 114 ustawy emerytalnej jest przepisem
szczególnym wobec art. 399 – 416 k.p.c.
W świetle powyższego nie można zaakceptować stanowiska Sądu
Najwyższego wyrażonego w uchwale z dnia 13 grudnia 2005 r., II UZP 15/05
(OSNP 2006 nr 17 – 18, poz. 276), jak również w wyroku z dnia 4 września 2007 r.,
I UK 88/07 (niepublikowany), według których „wznowienia postępowania” na
podstawie art. 114 ust. 2 pkt 2 ustawy emerytalnej (art. 83a ust. 3 pkt 2 ustawy z
dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, jednolity tekst:
Dz. U. z 2009 r. Nr 205, poz. 1585 ze zm.) można domagać się z takich samych
przyczyn, które mogłyby stanowić podstawę do wniesienia skargi o wznowienie
postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem (art. 403 § 2 k.p.c.).
Wyrażony w tych orzeczeniach pogląd prawny opiera się bowiem na założeniu, iż
9
ponowne ustalenie prawa do świadczenia nie zmierza do podważenia decyzji
organu rentowego, lecz prawomocnego orzeczenia sądu, które „ustala treść
stosunku prawnego lub prawa z chwili wyrokowania”, wobec czego może być
wzruszone tylko w trybie przewidzianym przepisami Kodeksu postępowania
cywilnego.
Jak wskazano wyżej, celem ponownego ustalenia prawa do świadczenia w
trybie art. 114 ustawy emerytalnej jest ponowne rozstrzygnięcie o uprawnieniach,
które powstały ex lege przed wydaniem weryfikowanej decyzji rentowej, czyli
wyeliminowanie decyzji, która przyznaje (także na skutek wyroku sądu)
świadczenie, pomimo że prawo do niego nie powstało. Taka sytuacja zachodzi
tylko wówczas, gdy zarówno w postępowaniu przed organem rentowym, jak i przed
sądem nie zostało ujawnione, iż przesłanka nabycia prawa do świadczenia nie
została spełniona. Do ponownego ustalenia prawa do świadczenia nie może zatem
dojść na podstawie twierdzenia o braku tego prawa na podstawie przesłanki
ujawnionej i uznanej za spełnioną w postępowaniu sądowym. Postępowanie w
przedmiocie ponownego ustalenia prawa do świadczenia nie zmierza zatem do
podważenia ustaleń faktycznych sądu i tylko pośrednio odnosi się do postępowania
sądowego. Jego celem jest podważenie obiektywnie wadliwej decyzji organu
rentowego, co nie może nastąpić w trybie odnoszącym się do postępowania
sądowego.
Nie można też przychylić się do dodatkowej argumentacji wynikającej z
przytoczonego wyroku z dnia 4 września 2007 r., I UK 88/07, wedle której za
stanowiskiem wyrażonym w tym orzeczeniu przemawia konieczność równego
traktowania stron procesu. Skoro bowiem ubezpieczony, którego odwołanie zostało
oddalone wyrokiem sądu, może żądać wznowienia postępowania jedynie na
podstawie przepisów Kodeksu postępowania cywilnego (w szczególności na
podstawie art. 403 § 2 k.p.c., stanowiącego odpowiednik art. 114 ust. 2 pkt 2
ustawy emerytalnej), to przyjąć należy, iż „ujawnienie” okoliczności w rozumieniu
art. 114 ust. 2 pkt 2 ustawy emerytalnej powinno być traktowane tak jak „wykrycie”
okoliczności w rozumieniu art. 403 § 2 k.p.c.
Zauważyć bowiem należy, że uprawnienie do zainicjowania postępowania w
przedmiocie ponownego ustalenia prawa do świadczenia przysługuje tak organowi
10
rentowemu, jak i ubezpieczonemu. Zgodnie z art. 114 ust. 2 pkt 1 w związku z art.
114 ust. 1 ustawy emerytalnej, ubezpieczony, którego odwołanie od decyzji
odmawiającej prawa do świadczenia oddalone zostało wyrokiem sądu, może
bowiem wnioskować o ponowne ustalenie prawa do świadczenia z powołaniem się
na okoliczności wymienione w art. 114 ust. 1 ustawy, tyle że wniosek ten rozstrzyga
organ rentowy. Decyzja wydana w rozpoznaniu tego wniosku podlega zaś kontroli
sądowej, bo przysługuje od niej odwołanie do sądu pracy i ubezpieczeń
społecznych (art. 83 ust. 2 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych). Między
uprawnieniami stron odnośnie do możliwości inicjowania postępowania w
przedmiocie ponownego ustalenia prawa do świadczenia, przewidzianymi przez art.
114 ustawy emerytalnej, zachowana jest zatem równowaga, wobec czego tego
rodzaju argument nie może przekonać do trafności stanowiska wyrażonego w
wyżej przywołanym wyroku.
Z tych względów Sąd Najwyższy w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę
uznał, iż skarżący trafnie zarzucił wyrokowi Sądu Apelacyjnego naruszenie art. 114
ust. 2 pkt 2 ustawy emerytalnej przez błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, iż
podstawą do złożenia wniosku w nim przewidzianego są okoliczności wymienione
w art. 403 § 2 k.p.c., wobec czego stwierdzenie, iż na okoliczność dotyczącą
nierozwiązania przez ubezpieczoną stosunku pracy organ rentowy mógł się
powołać w prawomocnie zakończonym postępowaniu uniemożliwia uwzględnienie
wniosku o ponowne ustalenie prawa do świadczenia.
Mając powyższe na uwadze, Sąd Najwyższy na podstawie art. 39815
§ 1 k.p.c.
i art. 39821
w związku z art. 108 § 2 k.p.c. orzekł jak w sentencji.