I UZ 105/10
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:18-11-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I UZ 105/10
POSTANOWIENIE
Dnia 2 czerwca 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Józef Iwulski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Katarzyna Gonera
SSN Beata Gudowska
w sprawie z odwołania "K." Spółki jawnej
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
z udziałem zainteresowanych: […]
o ustalenie istnienia obowiązku zapłaty składek na ubezpieczenie społeczne,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 2 czerwca 2010 r.,
zażalenia organu rentowego na postanowienie Sądu Apelacyjnego w [...]
z dnia 26 stycznia 2010 r.,
oddala zażalenie.
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 26 stycznia 2010 r., Sąd Apelacyjny odrzucił skargę
kasacyjną organu rentowego wniesioną od wyroku tego Sądu z dnia 7 października
2009 r. w sprawie z odwołania "K." Spółki jawnej przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń
Społecznych przy udziale zainteresowanych […] o ustalenie istnienia obowiązku
zapłaty składek na ubezpieczenia społeczne.
Sąd Apelacyjny w uzasadnieniu postanowienie zaznaczył, że skoro
odwołująca się spółka żądała ustalenia nieistnienia obowiązku zapłaty składek na
ubezpieczenia społeczne, to sprawa nie należy ani do kategorii spraw o przyznanie
2
lub wstrzymanie emerytury (renty), ani do kategorii spraw o objęcie obowiązkiem
ubezpieczenia społecznego. W związku z tym dopuszczalność skargi kasacyjnej
jest uzależniona od wartości przedmiotu zaskarżenia, która powinna wynosić co
najmniej 10.000 zł. Tymczasem wartość przedmiotu zaskarżenia w niniejszej
sprawie - zdaniem Sądu Apelacyjnego - wynosi 4.027,73 zł, co powoduje, że
skarga kasacyjna organu rentowego jest niedopuszczalna.
Na to postanowienie organ rentowy wniósł zażalenie, zarzucając naruszenie
art. 3982
§ 1 oraz art. 19-22 k.p.c. Zdaniem organu rentowego, przedmiot sprawy
dotyczył ustalenia, czy świadczenie w postaci bonów towarowych ma charakter
świadczenia wypłacanego z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych i
podlegającego uwzględnieniu w podstawie wymiaru składki, a zatem sprawa nie
jest sprawą o zapłatę (o roszczenie pieniężne), lecz o ustalenie podstawy wymiaru
składek. Organ rentowy wywiódł, że dla określenia wartości przedmiotu
zaskarżenia w takiej sprawie nie wystarczające ustalenie wysokości składek od
równowartości bonów towarowych. Według organu rentowego, wartość przedmiotu
sporu stanowią "kwoty zawarte w decyzji organu rentowego ustalające prawidłową
podstawę wymiaru składek", a nie przyjęta przez Sąd odwoławczy różnica
pomiędzy podstawą wymiaru składek "wraz z bonami", a podstawą wymiaru
składek "bez bonów".
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Spór w przedmiotowej sprawie dotyczył podstawy wymiaru składek na
ubezpieczenia społeczne, od jakiej odwołująca się spółka powinna odprowadzić
składki na ubezpieczenia społeczne za zainteresowanych w okresach
wymienionych w decyzji organu rentowego. Kwestią sporną była wyłącznie ocena,
czy od uzyskanego przez zainteresowanych przychodu w postaci równowartości
pieniężnej otrzymanych w naturze bonów towarowych należy odprowadzić składki
na ubezpieczenia społeczne. Ocena, czy ten przychód podlega zwolnieniu z
obowiązku odprowadzania od niego składek na ubezpieczenia ma znaczenie
jedynie w zakresie ustalenia wysokości składki i nie dotyczy objęcia obowiązkiem
ubezpieczenia. Sąd Apelacyjny trafnie więc stwierdził, że sprawa nie jest sprawą o
objęcie obowiązkiem ubezpieczenia społecznego (ani tym bardziej sprawą o
przyznanie lub wstrzymanie emerytury lub renty). Podleganie zainteresowanych
3
ubezpieczeniom społecznym z tytułu pozostawania w stosunku pracy był
okolicznością bezsporną. Rozstrzygnięcie sporu w toczącym się postępowaniu
sądowym ma więc wyłącznie wpływ na wysokość podstawy wymiaru składek w
konkretnych miesiącach. Z tego punktu widzenia pozbawione znaczenia są wywody
zażalenia w części, w której organ rentowy uważa, że spór dotyczy ustalenia
podstawy wymiaru składek, a nie zapłaty składek (por. postanowienia Sądu
Najwyższego z dnia 20 maja 1997 r., II UKN 117/97, OSNAPiUS 1998 nr 6, poz.
199; z dnia 12 maja 1998 r., II UKN 47/98, OSNAPiUS 1999 nr 10, poz. 355; z dnia
8 grudnia 1998 r., II UKN 351/98, OSNAPiUS 2000 nr 2, poz. 82; z dnia 7
października 1999 r., II UZ 117/99, OSNAPiUS 2001 nr 19, poz. 600; z dnia 18
maja 2000 r., II UZ 38/99, OSNAPiUS 2001 nr 23, poz. 700; z dnia 22 marca 2001
r., II UKN 278/00, OSNAPiUS 2002 nr 24, poz. 608 oraz z dnia 9 października 2002
r., II UZ 94/02, OSNP 2004 nr 6, poz. 107).
Ponadto należy zauważyć, że wyrok Sądu Apelacyjnego jedynie częściowo
zmienił rozstrzygnięcie Sądu pierwszej instancji, a w pozostałym zakresie Sąd
Apelacyjny oddalił apelację odwołującej się spółki. Skarga kasacyjna organu
rentowego dotyczy wyłącznie tej części wyroku, w której Sąd Apelacyjny zmienił
orzeczenie Sądu Okręgowego. Tym samym wartość przedmiotu zaskarżenia
kasacyjnego możę odnosić się jedynie do części, w której Sąd Apelacyjny zmienił
wyrok Sądu pierwszej instancji.
Skoro rozpoznawana sprawa nie należy do katalogu spraw wymienionych w
art. 3982
§ 1 in fine k.p.c., a wartość przedmiotu zaskarżenia jest niższa niż 10.000
zł, to Sąd Apelacyjny prawidłowo odrzucił skargę kasacyjną organu rentowego.
Mając powyższe na względzie Sąd Najwyższy oddalił zażalenie na
podstawie art. 39814
w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c.
POSTANOWIENIE
Dnia 2 czerwca 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Józef Iwulski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Katarzyna Gonera
SSN Beata Gudowska
w sprawie z odwołania "K." Spółki jawnej
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
z udziałem zainteresowanych: […]
o ustalenie istnienia obowiązku zapłaty składek na ubezpieczenie społeczne,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 2 czerwca 2010 r.,
zażalenia organu rentowego na postanowienie Sądu Apelacyjnego w [...]
z dnia 26 stycznia 2010 r.,
oddala zażalenie.
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 26 stycznia 2010 r., Sąd Apelacyjny odrzucił skargę
kasacyjną organu rentowego wniesioną od wyroku tego Sądu z dnia 7 października
2009 r. w sprawie z odwołania "K." Spółki jawnej przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń
Społecznych przy udziale zainteresowanych […] o ustalenie istnienia obowiązku
zapłaty składek na ubezpieczenia społeczne.
Sąd Apelacyjny w uzasadnieniu postanowienie zaznaczył, że skoro
odwołująca się spółka żądała ustalenia nieistnienia obowiązku zapłaty składek na
ubezpieczenia społeczne, to sprawa nie należy ani do kategorii spraw o przyznanie
2
lub wstrzymanie emerytury (renty), ani do kategorii spraw o objęcie obowiązkiem
ubezpieczenia społecznego. W związku z tym dopuszczalność skargi kasacyjnej
jest uzależniona od wartości przedmiotu zaskarżenia, która powinna wynosić co
najmniej 10.000 zł. Tymczasem wartość przedmiotu zaskarżenia w niniejszej
sprawie - zdaniem Sądu Apelacyjnego - wynosi 4.027,73 zł, co powoduje, że
skarga kasacyjna organu rentowego jest niedopuszczalna.
Na to postanowienie organ rentowy wniósł zażalenie, zarzucając naruszenie
art. 3982
§ 1 oraz art. 19-22 k.p.c. Zdaniem organu rentowego, przedmiot sprawy
dotyczył ustalenia, czy świadczenie w postaci bonów towarowych ma charakter
świadczenia wypłacanego z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych i
podlegającego uwzględnieniu w podstawie wymiaru składki, a zatem sprawa nie
jest sprawą o zapłatę (o roszczenie pieniężne), lecz o ustalenie podstawy wymiaru
składek. Organ rentowy wywiódł, że dla określenia wartości przedmiotu
zaskarżenia w takiej sprawie nie wystarczające ustalenie wysokości składek od
równowartości bonów towarowych. Według organu rentowego, wartość przedmiotu
sporu stanowią "kwoty zawarte w decyzji organu rentowego ustalające prawidłową
podstawę wymiaru składek", a nie przyjęta przez Sąd odwoławczy różnica
pomiędzy podstawą wymiaru składek "wraz z bonami", a podstawą wymiaru
składek "bez bonów".
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Spór w przedmiotowej sprawie dotyczył podstawy wymiaru składek na
ubezpieczenia społeczne, od jakiej odwołująca się spółka powinna odprowadzić
składki na ubezpieczenia społeczne za zainteresowanych w okresach
wymienionych w decyzji organu rentowego. Kwestią sporną była wyłącznie ocena,
czy od uzyskanego przez zainteresowanych przychodu w postaci równowartości
pieniężnej otrzymanych w naturze bonów towarowych należy odprowadzić składki
na ubezpieczenia społeczne. Ocena, czy ten przychód podlega zwolnieniu z
obowiązku odprowadzania od niego składek na ubezpieczenia ma znaczenie
jedynie w zakresie ustalenia wysokości składki i nie dotyczy objęcia obowiązkiem
ubezpieczenia. Sąd Apelacyjny trafnie więc stwierdził, że sprawa nie jest sprawą o
objęcie obowiązkiem ubezpieczenia społecznego (ani tym bardziej sprawą o
przyznanie lub wstrzymanie emerytury lub renty). Podleganie zainteresowanych
3
ubezpieczeniom społecznym z tytułu pozostawania w stosunku pracy był
okolicznością bezsporną. Rozstrzygnięcie sporu w toczącym się postępowaniu
sądowym ma więc wyłącznie wpływ na wysokość podstawy wymiaru składek w
konkretnych miesiącach. Z tego punktu widzenia pozbawione znaczenia są wywody
zażalenia w części, w której organ rentowy uważa, że spór dotyczy ustalenia
podstawy wymiaru składek, a nie zapłaty składek (por. postanowienia Sądu
Najwyższego z dnia 20 maja 1997 r., II UKN 117/97, OSNAPiUS 1998 nr 6, poz.
199; z dnia 12 maja 1998 r., II UKN 47/98, OSNAPiUS 1999 nr 10, poz. 355; z dnia
8 grudnia 1998 r., II UKN 351/98, OSNAPiUS 2000 nr 2, poz. 82; z dnia 7
października 1999 r., II UZ 117/99, OSNAPiUS 2001 nr 19, poz. 600; z dnia 18
maja 2000 r., II UZ 38/99, OSNAPiUS 2001 nr 23, poz. 700; z dnia 22 marca 2001
r., II UKN 278/00, OSNAPiUS 2002 nr 24, poz. 608 oraz z dnia 9 października 2002
r., II UZ 94/02, OSNP 2004 nr 6, poz. 107).
Ponadto należy zauważyć, że wyrok Sądu Apelacyjnego jedynie częściowo
zmienił rozstrzygnięcie Sądu pierwszej instancji, a w pozostałym zakresie Sąd
Apelacyjny oddalił apelację odwołującej się spółki. Skarga kasacyjna organu
rentowego dotyczy wyłącznie tej części wyroku, w której Sąd Apelacyjny zmienił
orzeczenie Sądu Okręgowego. Tym samym wartość przedmiotu zaskarżenia
kasacyjnego możę odnosić się jedynie do części, w której Sąd Apelacyjny zmienił
wyrok Sądu pierwszej instancji.
Skoro rozpoznawana sprawa nie należy do katalogu spraw wymienionych w
art. 3982
§ 1 in fine k.p.c., a wartość przedmiotu zaskarżenia jest niższa niż 10.000
zł, to Sąd Apelacyjny prawidłowo odrzucił skargę kasacyjną organu rentowego.
Mając powyższe na względzie Sąd Najwyższy oddalił zażalenie na
podstawie art. 39814
w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c.