Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I UZ 3/14
POSTANOWIENIE
Dnia 10 czerwca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jolanta Strusińska-Żukowska (przewodniczący)
SSN Romualda Spyt (sprawozdawca)
SSN Krzysztof Staryk
w sprawie z odwołania Przedsiębiorstwa Komunikacji Samochodowej w S. Spółki z
ograniczoną odpowiedzialnością
z udziałem B. G. i in.,
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych o ustalenie podstawy wymiaru
składek,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 10 czerwca 2014 r.,
zażalenia Przedsiębiorstwa Komunikacji Samochodowej w S. Spółki z ograniczoną
odpowiedzialnością na postanowienie Sądu Apelacyjnego w […] z dnia 27 stycznia
2014 r.,
uchyla zaskarżone postanowienie i sprawę przekazuje Sądowi
Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania.
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 27 stycznia 2014 r. Sąd Apelacyjny - Sąd Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych, po rozpoznaniu w dniu 27 stycznia 2014 r. sprawy
Przedsiębiorstwa Komunikacji Samochodowej Spółki z ograniczoną
odpowiedzialnością przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych o ustalenie
podstawy wymiaru składek, z udziałem zainteresowanych […] zamieszkałego w B. i
2
K. K., odrzucił skargę odwołującej się Spółki od wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia
10 września 2013 r.
W uzasadnieniu Sąd wskazał, że wyrokiem wydanym dnia 10 września
2013 r. Sąd Apelacyjny oddalił apelację Przedsiębiorstwa Komunikacji
Samochodowej Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością od wyroku Sądu
Okręgowego w Ł. z dnia 28 grudnia 2012 r., wydanego w warunkach art. 219 k.p.c.,
którym oddalono odwołania od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych nr […],
ustalających podstawy wymiaru składek dla ubezpieczonych pracowników: […].
W postępowaniu przed sądami powszechnymi odwołująca się Spółka
reprezentowana była przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy
prawnego, któremu dnia 3 października 2013 r. doręczono w trybie art. 387 § 3
k.p.c. odpis wyroku Sądu drugiej instancji wraz z uzasadnieniem. Dnia 3 grudnia
2013 r. pełnomocnik wniósł skargę kasacyjną, do której załączył 7 egzemplarzy
skargi. Zarządzeniem z dnia 5 grudnia 2013 r., doręczonym 9 grudnia 2013 r.,
wnoszący skargę kasacyjną został wezwany do uzupełnienia braków formalnych
skargi kasacyjnej przez złożenie 1 odpisu skargi kasacyjnej wraz z załącznikami w
terminie tygodniowym pod rygorem odrzucenia skargi kasacyjnej. Zakreślony
termin upłynął bezskutecznie.
Sąd wskazał, że skarga kasacyjna musi czynić zadość wymaganiom pisma
procesowego, co, przy uwzględnieniu treści art. 126 § 1 pkt 5 i art. 128 § 1 k.p.c. w
związku z art. 3984
§ 3 k.p.c., oznacza, iż skarga kasacyjna powinna być złożona w
8 egzemplarzach. Przedmiotowa skarga wskazanego warunku nie spełniała,
złożona bowiem została w 7 egzemplarzach (skarga kasacyjna oraz jej 6 odpisów
wraz z załącznikami). Niewykonanie zarządzenia i niezłożenie brakującego odpisu
skargi kasacyjnej oznacza, iż brak skargi w zakreślonym terminie nie został
usunięty, co uzasadnia jej odrzucenie.
Jedynie ubocznie Sąd zwrócił uwagę na kwestię dopuszczalności wniesienia
skargi kasacyjnej w aspekcie wartości przedmiotu zaskarżenia. Skarżąca bowiem,
podając wartość przedmiotu zaskarżenia co do każdego z pracowników objętych
jednostkową decyzją organu rentowego w kwotach niższych niż próg kasacyjności,
neguje uprawnienie organu do wydawania wielu decyzji (oddzielnej dla każdego
pracownika) i pozbawianie w ten sposób płatnika prawa do wniesienia skargi
3
kasacyjnej, wskazując, że w przypadku wydania jednej decyzji dla płatnika,
traktującej pracowników jako uczestników postępowania, łączna wartość
przedmiotu kasacyjnego zaskarżenia przekroczyłaby próg określony w przepisie
art. 3982
§ 1 k.p.c. Przy uwzględnieniu powyższego, wartość przedmiotu
kasacyjnego zaskarżenia określił na kwotę 28.8510,59 złotych. Sąd Apelacyjny
wskazał, że problematyka ta, mimo iż wyprzedza braki formalne z przyczyn
podanych powyżej, pozbawiona jest jurydycznego znaczenia z punktu widzenia
wydanego orzeczenia. Skoro bowiem Sąd drugiej instancji, przyjmując
dopuszczalność skargi kasacyjnej, wezwał do usunięcia jej braków formalnych,
które nie zostały usunięte, to orzeczenie o odrzuceniu skargi znajduje uzasadnienie
w treści przywołanych okoliczności faktycznych oraz przywołanego przepisu prawa.
Powód zaskarżył to postanowienie zażaleniem w całości, zarzucając mu
obrazę art. 3986
§ 2 k.p.c. i wskazując, że „zarządzenie Sądu o złożenie
brakującego odpisu skargi kasacyjnej - zostało w terminie wykonane”.
W uzasadnieniu podniesiono, że: „W sprawie niniejszej strona powodowa
otrzymała w dniu 9 grudnia 2013 r. wezwanie do doręczenia odpisu skargi
kasacyjnej. Zarządzenie wykonano dnia 13 grudnia 2013 r. przesyłając przy piśmie
z 12 grudnia 2013 r. odpis skargi przesyłką poleconą w UP S. nr […] w jednej
kopercie ze skargą w sprawie sygn. akt III AUa 3../13 co zaznaczono na
zewnętrznej stronie koperty wpisując sygnatury obydwu spraw. Strona powodowa
nie była zawiadomiona, że w kopercie przesyłki poleconej brak jest pisma
(jakiegokolwiek) do sprawy sygn. akt III AUa 5../13 (…). W opisanej sytuacji
wyrażam pogląd że przedmiotowy odpis skargi znajduje się w aktach sprawy III
AUa 3../13; uprzejmie proszę, w miarę możliwości, o ewentualne sprawdzenie”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie jest uzasadnione.
W wyniku kontroli akt sprawy I UK ..6/14, ze skargi kasacyjnej
Przedsiębiorstwa Komunikacji Samochodowej Spółki z ograniczoną
odpowiedzialnością od wyroku wydanego przez Sąd Apelacyjny, w sprawie III AUa
1../13, ujawniono, że w aktach tej ostatniej sprawy znajduje się odpis skargi
4
kasacyjnej wniesionej przez stronę pozwaną od wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia
10 września 2013 r., w sprawie III AUa 3…/13 (wraz z pismem przewodnim z dnia
12 grudnia 2013 r.) Oznacza to konieczność rozważenia przez Sąd drugiej instancji
okoliczności wskazywanych w zażaleniu odnośnie do wykonania zarządzenia z
dnia 5 grudnia 2013 r., wzywającego wnoszącego skargę kasacyjną do
uzupełnienia jej braków formalnych (w szczególności w kwestii dochowania
terminu). Wobec powyższego na tym etapie sprawy nie było podstaw do
odrzucenia skargi na podstawie art. 3986
§ 2 k.p.c.
Z tych motywów Sąd Najwyższy, na mocy art. 39815
§ 1 k.p.c. w związku z
art. 3941
§ 3 k.p.c., uchylił zaskarżone postanowienie.