Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V CZ 49/14
POSTANOWIENIE
Dnia 23 lipca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz (przewodniczący,
sprawozdawca)
SSN Zbigniew Kwaśniewski
SSN Katarzyna Tyczka-Rote
w sprawie z wniosku B. D.
przy uczestnictwie H. B., Gminy C. i Skarbu Państwa - Starosty C.
o zniesienie współwłasności,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 23 lipca 2014 r.,
zażalenia wnioskodawczyni i uczestniczki postępowania H. B.
na postanowienie Sądu Okręgowego w B.
z dnia 1 kwietnia 2014 r.,
oddala zażalenie, pozostawiając do rozstrzygnięcia
w orzeczeniu końcowym koszty postępowania
zażaleniowego.
UZASADNIENIE
2
Sąd Okręgowy w B. postanowieniem z dnia 29 listopada 2013 r. zmienił
wydane przez Sąd Rejonowy w C. w dniu 21 listopada 2011 r. postanowienie
wstępne w sprawie z wniosku B. D. z udziałem H. B., Gminy C., Skarbu Państwa –
Starosty C. o zniesienie współwłasności. Zmiana postanowienia nastąpiła „poprzez
jego uchylenie”.
Postanowienie Sądu Okręgowego zostało zaskarżone skargą kasacyjną
przez wnioskodawczynię i uczestniczkę postępowania H. B.
Skargę tę Sąd Okręgowy w B. odrzucił postanowieniem z dnia 1 kwietnia
2014 r. uznając, że od postanowienia zmieniającego postanowienie wstępne
„poprzez jego uchylenie” nie przysługuje ani zażalenie do Sądu Najwyższego ani
skarga kasacyjna. Postanowienie to nie kończy bowiem postępowania w sprawie,
nie jest postanowieniem co do istoty sprawy, ani postanowieniem o odrzuceniu
wniosku czy umorzeniu postępowania. Nie mieści się zatem w katalogu
postanowień wymienionych w art. 5191
§ 1 – 3 k.p.c., co oznacza
niedopuszczalność skargi kasacyjnej.
B. D. oraz H. B. zaskarżyły powyższe postanowienie zażaleniem, wnosząc o
jego uchylenie. Zarzuciły naruszenie art. 5191
§ 1 k.p.c. poprzez nieuzasadnione
uznanie, iż postanowienie Sądu Okręgowego w B. z dnia 29 listopada 2013 r. nie
jest postanowieniem kończącym postępowanie w sprawie co do istoty oraz
naruszenie art. 3986
§ 2 k.p.c. w związku z art. 13 § 2 k.p.c. poprzez
nieuzasadnione uznanie dopuszczalności skargi kasacyjnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, od postanowienia wstępnego
wydanego w sprawie o zniesienie współwłasności, którego przedmiotem jest
rozstrzygnięcie sporu przewidzianego w art. 618 § 1 k.p.c. (tj. sporu o prawo
żądania zniesienia współwłasności lub o prawo własności) przysługuje skarga
kasacyjna, jeżeli wartość przedmiotu zaskarżenia wynosi co najmniej sto
pięćdziesiąt tysięcy złotych (zob. m. in.: postanowienia Sądu Najwyższego z dnia
17 kwietnia 2013 r., V CZ 62/12, niepubl.; z dnia 26 sierpnia 2010 r., II CSK 229/10,
3
niepubl.; z dnia 26 kwietnia 2001 r., II CZ 13/01, OSNC 2001, nr 12, poz. 181,
Biuletyn SN 2001, nr 7, s. 10). Postanowienie takie należy uznać za rozstrzygające
spór, tj. za postanowienie co do istoty sprawy, wówczas, gdy przesądza pewne
zasady w prowadzonym postępowaniu nieprocesowym.
Postanowienie Sądu drugiej instancji uchylające postanowienie wstępne
(określone przez ten Sąd jako zmieniające poprzez uchylenie) takiego charakteru
nie ma, nie przesądza bowiem ostatecznie zasad w prowadzonym postępowaniu
nieprocesowym i nie rozstrzyga sporu określonego w art. 618 § 1 k.p.c. Zasadnie
zatem Sąd Okręgowy uznał, że takie postanowienie nie podlegało zaskarżeniu
skargą kasacyjną na podstawie art. 5191
§ 1 k.p.c. i wniesioną skargę kasacyjną
trafnie odrzucił jako niedopuszczalną (art. 3986
§ 2 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.).
Zażalenie zatem jako bezzasadne podlega uchyleniu na podstawie art. 3941
§ 3 w związku z art. 39814
k.p.c. Koszty postępowania zażaleniowego zostaną
rozliczone w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

V CZ 49/14

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia