Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III UK 194/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 22 lipca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Józef Iwulski (przewodniczący)
SSN Zbigniew Myszka
SSN Małgorzata Wrębiakowska-Marzec (sprawozdawca)
w sprawie z odwołania R. N.
od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S.
o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową
oraz dodatek pielęgnacyjny,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 22 lipca 2014 r.,
skargi kasacyjnej odwołującego się od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 3 lipca 2013 r.
oddala skargę kasacyjną.
UZASADNIENIE
Wnioskodawca R. N. wniósł skargę o wznowienie postępowania
zakończonego wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia 16 listopada 2010 r.,
domagając się jego zmiany i uwzględnienia apelacji od wyroku Sądu Okręgowego
w S. z dnia 19 lutego 2010 r., w zakresie dotyczącym decyzji Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych Oddziału w S. z dnia 10 czerwca 2008 r. w przedmiocie odmowy
2
dalszego prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w związku z
chorobą zawodową i dodatku pielęgnacyjnego od dnia 1 lipca 2008 r. oraz decyzji z
dnia 11 czerwca 2008 r. w przedmiocie przeliczenia świadczenia rentowego, przez
ich uchylenie i ustalenie, że wnioskodawca jest całkowicie niezdolny do pracy w
związku z chorobą zawodową oraz niezdolny do samodzielnej egzystencji do dnia
31 stycznia 2009 r. Jako podstawę wznowienia wnioskodawca wskazał art. 4011
k.p.c., powołując się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 28 lutego 2012 r.,
K 5/11 (OTK-A 2012 nr 2, poz. 16), którym - stanowiący podstawę prawną
wymienionych decyzji organu rentowego i wyroków Sądów obu instancji - art. 114
ust. 1a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych (jednolity tekst: Dz.U. z 2013 r., poz. 1440 ze zm.; dalej
jako: „ustawa emerytalna”) został uznany za niezgodny z zasadą zaufania
obywateli do państwa i stanowionego przez nie prawa wynikającą z art. 2 oraz art.
67 ust. 1 Konstytucji RP.
Postanowieniem z dnia 17 grudnia 2012 r. Sąd Apelacyjny odrzucił skargę,
uznając, że podstawy prawnej zaskarżonych wyroków nie stanowił art. 114 ust. 1a
ustawy emerytalnej, a tym samym skarga o wznowienie postępowania nie została
oparta na ustawowej podstawie wznowienia.
Postanowieniem z dnia 26 marca 2013 r., III UZ 3/13 Sąd Najwyższy uchylił
powyższe postanowienie i przekazał sprawę Sądowi Apelacyjnemu do ponownego
rozpoznania, stwierdzając, że przekroczył on granice formalnego badania skargi
pod kątem spełnienia przesłanki jej oparcia na ustawowej podstawie. Sąd
Najwyższy wyraził pogląd, że badanie oparcia skargi na ustawowej podstawie
wznowienia w myśl art. 410 § 1 k.p.c. nie może wkraczać w ocenę zasadności tej
skargi przez rozważania dotyczące wykazania jej podstaw. Skoro Sądy obu
instancji powołały się w uzasadnieniach wyroków na art. 114 ust. 1a ustawy
emerytalnej, to twierdzenia wnioskodawcy zawarte w skardze dawały przesłanki do
stwierdzenia, że skarga opiera się na ustawowej podstawie, tj. art. 4011
k.p.c.
Po ponownym rozpoznaniu skargi o wznowienie postępowania Sąd
Apelacyjny wyrokiem z dnia 3 lipca 2013 r. oddalił skargę. Podstawę
rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia.
3
Orzeczeniem lekarza orzecznika organu rentowego z dnia 28 stycznia 2008 r.
ustalono, że wnioskodawca jest całkowicie niezdolny do pracy w związku z chorobą
zawodową do dnia 31 stycznia 2009 r. oraz niezdolny do samodzielnej egzystencji
do dnia 31 stycznia 2009 r. bez związku z chorobą zawodową. Decyzją z dnia 5
lutego 2008 r. organ rentowy ustalił wnioskodawcy od 1 października 2007 r. do 31
stycznia 2009 r. rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w związku z chorobą
zawodową oraz dodatek pielęgnacyjny bez związku z chorobą zawodową. W
wyniku kontroli Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych sprawa została
skierowana do Komisji Lekarskiej Zakładu, która orzeczeniami z dnia 14 maja
2008 r. ustaliła, że wnioskodawca nie jest całkowicie niezdolny do pracy w związku
z chorobą zawodową i nie jest niezdolny do samodzielnej egzystencji.
Postanowieniem z dnia 9 czerwca 2008 r. organ rentowy wznowił z urzędu
postępowanie w sprawie dotyczącej zmiany wysokości renty z tytułu całkowitej
niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową i dodatku pielęgnacyjnego
ustalonych decyzją z dnia 5 lutego 2008 r., podając jako podstawę prawną art. 124 i
art. 114 ust. 1 ustawy emerytalnej w związku z art. 149 k.p.a. Decyzją z dnia 10
czerwca 2008 r. organ rentowy odmówił wnioskodawcy dalszego prawa do renty z
tytułu całkowitej niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową i dodatku
pielęgnacyjnego od dnia 1 lipca 2008 r. i w konsekwencji - decyzją z dnia 11
czerwca 2008 r. przeliczono wnioskodawcy rentę, przyznając prawo do renty z
tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową na stałe.
Wyrokiem z dnia 19 lutego 2010 r., Sąd Okręgowy w S. oddalił odwołanie
wnioskodawcy, uznając działania organu rentowego za zgodne z art. 114 ust. 1 i 1a
ustawy emerytalnej w związku z art. 149 § 1 i 2 k.p.a. i podkreślając, że podstawę
wznowienia postępowania dawało dopiero uzyskanie przez Zakład orzeczenia
Komisji Lekarskiej z 14 maja 2008 r. Wyrokiem z dnia 16 listopada 2010 r., Sąd
Apelacyjny (dalej jako: „Sąd drugiej instancji” lub „Sąd odwoławczy”) oddalił
apelację wnioskodawcy, wskazując w motywach rozstrzygnięcia na bezzasadność
zarzutu naruszenia przez Sąd pierwszej instancji art. 114 ust. 1 i 1a ustawy
emerytalnej, gdyż po pierwsze - ujawnienie okoliczności, o których mowa w
zacytowanym przez Sąd odwoławczy art. 114 ust. 1 ustawy może nastąpić także w
wyniku nadzoru Prezesa Zakładu nad wykonywaniem orzeczenia organu
4
rentowego oraz po drugie - zgodnie z art. 149 § 1 i 2 k.p.a. Komisja Lekarska
Zakładu była uprawniona do wydania orzeczenia z dnia 14 maja 2008 r., a jego
treść mogła stanowić podstawę wznowienia postępowania.
Motywując oddalenie skargi o wznowienie postępowania Sąd Apelacyjny
podniósł, że art. 4011
k.p.c. ma wyraźnie zastosowanie do tych orzeczeń, dla
których podstawą wydania był akt normatywny zakwestionowany przez Trybunał
Konstytucyjny. Podstawą wznowienia postępowania może być zatem tylko takie
orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego, które dotyczy aktu normatywnego (przepisu
prawa) stanowiącego bezpośrednią podstawę wydanego przez Sąd w tej sprawie
orzeczenia (tak w postanowieniach Sądu Najwyższego z dnia 26 stycznia 2011 r.,
I PZ 36/10, LEX nr 950424 oraz z dnia 20 czerwca 2007 r., V CNP 45/07, LEX nr
347227). W ocenie Sądu Apelacyjnego, mimo wskazania art. 114 ust. 1a ustawy
emerytalnej w uzasadnieniach wyroków Sądów obu instancji, nie można uznać, że
przepis ten stanowił podstawę prawną rozstrzygnięć tych Sądów, tym bardziej, iż w
postanowieniu organu rentowego o wznowieniu postępowania powołano się tylko
na art. 114 ust. 1. Co prawda w uzasadnieniu zaskarżonego skargą wyroku Sądu
drugiej instancji wskazano również ust. 1a tego artykułu, jednak zacytowano tylko
treść ust. 1. Również Sąd pierwszej instancji uznał, że wznowienie postępowania
było możliwe dopiero po uzyskaniu nowego orzeczenia komisji lekarskiej. Żaden z
tych Sądów nie przyjął, aby podstawą wznowienia była inna ocena dowodów
pierwotnie przedłożonych. Sąd Apelacyjny wskazał nadto, że wyrok Trybunału
Konstytucyjnego dotyczył innej materii, gdyż zakwestionował praktykę stosowania
art. 114 ust. 1a ustawy emerytalnej jako przepisu stanowiącego podstawę
ponownego ustalenia prawa do emerytury lub renty poprzez ponowną (odmienną)
ocenę przedłożonych pierwotnie dowodów. W niniejszej sprawie taka sytuacja nie
miała miejsca, gdyż przedstawiono nowe dowody w postaci orzeczeń komisji
lekarskiej Zakładu z dnia 14 maja 2008 r. i ustalono brak całkowitej niezdolności do
pracy w związku z chorobą zawodową na przyszłość. Za słusznością takiego
stanowiska przemawia również treść uzasadnienia postanowienia Sądu
Najwyższego z dnia 13 lipca 2012 r. odmawiającego przyjęcia do rozpoznania
skargi kasacyjnej wniesionej w sprawie zakończonej wyrokiem zaskarżonym skargą
o wznowienie postępowania. W uzasadnieniu tym wskazano, że nie jest oczywiste
5
twierdzenie skarżącego o zastosowaniu w sprawie art. 114 ust. 1a ustawy
emerytalnej, gdyż jak wynika z postanowienia organu rentowego z dnia 9 czerwca
2008 r. o wznowieniu postępowania, które rozpoczyna i określa zakres
przedmiotowy sprawy, za podstawę przyjęto ust. 1, a nie ust. 1a. W rezultacie, w
ocenie Sądu Apelacyjnego, niekonstytucyjność art. 114 ust. 1a ustawy emerytalnej
stwierdzona wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 28 lutego 2012 r., K 5/11
nie miała wpływu na treść wyroków objętych skargą.
W skardze kasacyjnej wnioskodawca zarzucił naruszenie przepisów prawa
procesowego mające istotny wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, tj.: 1)
art. 4011
k.p.c. w związku z art. 190 ust. 4 Konstytucji RP, przez jego
niezastosowanie i oddalenie skargi o wznowienie postępowania wskutek błędnego
przyjęcia, że skarżący nie mógł powołać się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z
dnia 28 lutego 2012 r. uznający art. 114 ust. 1a ustawy emerytalnej za niezgodny z
ustawą zasadniczą, skoro przepis ten nie był w istocie podstawą prawną
skarżonych rozstrzygnięć, gdyż orzeczenie komisji lekarskiej z dnia 14 maja 2008 r.
stanowi nowy dowód w sprawie, podczas gdy podstawą rozstrzygnięć wydanych w
przedmiotowej sprawie był art. 114 ust. 1a ustawy emerytalnej, a orzeczenia komisji
lekarskiej nie można uznać za nowy dowód w sprawie; 2) art. 233 § 1 k.p.c., przez
rażące naruszenie zasad oceny wiarygodności i mocy dowodów polegające na
całkowitym pominięciu dowodu z pisma Naczelnego Lekarza Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych i orzeczenia komisji lekarskiej z dnia 14 maja 2008 r., z których
wynika, że wskutek przeprowadzonej kontroli komisja lekarska orzeczeniem tym
dokonała w istocie ponownej (odmiennej) oceny przedłożonych pierwotnie
dowodów, które - jej zdaniem - nie dawały podstaw do przyznania skarżącemu
prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w związku z chorobą
zawodową.
Wskazując na powyższe zarzuty skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego
wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Apelacyjnemu do ponownego
rozpoznania, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i orzeczenie
co do istoty sprawy poprzez wznowienie postępowania zakończonego wyrokiem
zaskarżonym skargą o wznowienie postępowania oraz jego zmianę poprzez
uwzględnienie apelacji skarżącego.
6
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Skarga kasacyjna jest nieusprawiedliwiona, gdyż zaskarżony wyrok
odpowiada prawu.
Zarzut obrazy art. 233 § 1 k.p.c. jest bezzasadny, podstawy skargi
kasacyjnej nie mogą bowiem stanowić zarzuty dotyczące ustalenia faktów i oceny
dowodów (art. 3983
§ 3 k.p.c.), do której to sfery powołany przepis odnosi się
wprost (por. np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 lutego 2014 r., V CSK 140/13,
LEX nr 1458681 i powołane w nim orzecznictwo). Ponadto w jego płaszczyźnie nie
leży pominięcie przez sąd drugiej instancji części materiału dowodowego. Do
rozważenia pozostaje zatem skuteczność zarzutu naruszenia art. 4011
k.p.c. w
związku z art. 190 ust. 4 Konstytucji RP.
Stosownie do art. 4011
k.p.c. można żądać wznowienia postępowania
również w wypadku, gdy Trybunał Konstytucyjny orzekł o niezgodności aktu
normatywnego z Konstytucją, ratyfikowaną umową międzynarodową lub z ustawą,
na podstawie którego zostało wydane orzeczenie. Istotą regulacji zawartej w tym
przepisie jest realizacja reguły określonej w art. 190 ust. 4 ustawy zasadniczej,
zgodnie z którą orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego o niezgodności z
Konstytucją, umową międzynarodową lub z ustawą aktu normatywnego, na
podstawie którego zostało wydane prawomocne orzeczenie sądowe, ostateczna
decyzja administracyjna lub rozstrzygnięcie w innych sprawach, stanowi podstawę
do wznowienia postępowania, uchylenia decyzji lub innego rozstrzygnięcia na
zasadach i w trybie określonych w przepisach właściwych dla danego
postępowania. Chodzi o to, aby sprawa prawomocnie (ostatecznie) rozstrzygnięta
w oparciu o akt normatywny niezgodny z Konstytucją była ponownie rozpoznana i
rozstrzygnięta w zgodzie z wartościami i zasadami konstytucyjnymi. Aby taki cel
instytucji wznowienia postępowania na podstawie art. 4011
k.p.c. mógł być
osiągnięty, wskazany przez stronę wyrok Trybunału Konstytucyjnego powinien
dotyczyć aktu normatywnego lub zawartego w nim przepisu (przepisów)
stanowiącego rzeczywistą podstawę prawną rozstrzygnięcia objętego zaskarżonym
w tym trybie wyrokiem sądu. Inaczej mówiąc, na mocy art. 4011
k.p.c. można żądać
7
wznowienia postępowania jedynie wówczas, gdy Trybunał Konstytucyjny
zakwestionował ten przepis, który był decydującą podstawą prawną rozstrzygnięcia
zaskarżonego skargą o wznowienie postępowania (por. postanowienia Sądu
Najwyższego z dnia 19 marca 2009 r., III UO 2/08, OSNP 2010 nr 21-22, poz. 273
oraz z dnia 3 lutego 2012 r., I CZ 152/11, LEX nr 1215254 i powołane w nim
orzeczenia).
Sąd Apelacyjny uznał, że Sąd odwoławczy - aczkolwiek w motywach wyroku
zaskarżonego skargą o wznowienie postępowania powołał zarówno ust. 1 jak i
ust. 1a art. 114 ustawy emerytalnej - oparł swoje rozstrzygnięcie wyłącznie o ust. 1
tego artykułu, gdyż po pierwsze - zacytował treść tego przepisu z pominięciem
treści ust. 1a, po drugie - nie stwierdził, że podstawą wznowienia postępowania
przed organem rentowym była odmienna ocena dowodów pierwotnie
przedłożonych, po trzecie - w sprawie nie dokonano odmiennej, nowej oceny
pierwotnie przedłożonych dowodów, lecz przedstawiono nowe dowody w postaci
orzeczeń komisji lekarskiej z dnia 14 maja 2008 r. Stanowisko to skarżący podważa
twierdzeniem, że wydane w trybie nadzoru sprawowanego przez Prezesa Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych orzeczenie komisji lekarskiej nie może być uznane za
nowy dowód w sprawie w rozumieniu art. 114 ust. 1 ustawy emerytalnej, skoro
zostało wydane na podstawie art. 14 ust. 4 i ust. 5 pkt 3 tej ustawy i oparte
wyłącznie na ponownej (odmiennej) ocenie przedłożonych wcześniej dowodów,
które - zdaniem komisji - nie dawały podstaw do przyznania skarżącemu prawa do
spornych świadczeń. Zdaniem skarżącego, nie ulega wątpliwości, że tej właśnie
materii dotyczy wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 28 lutego 2012 r., K 5/11,
a podstawę prawną wyroku zaskarżonego skargą o wznowienie postępowania
stanowił powołany przez Sąd drugiej instancji art. 114 ust. 1a ustawy emerytalnej.
Wywodom skarżącego nie można całkowicie odmówić racji. W judykaturze
Sądu Najwyższego przyjmuje się bowiem, że na podstawie art. 114 ust. 1 ustawy
emerytalnej postępowanie o ponowne ustalenie prawa do świadczeń (określane
jako wznowienie postępowania przed organem rentowym) może zostać wszczęte
tylko w dwóch przypadkach, po pierwsze - przedłożenia nowych dowodów, czyli
dowodów, którymi organ rentowy nie dysponował w poprzednim postępowaniu
zakończonym prawomocną decyzją oraz po drugie - ujawnienia okoliczności
8
istniejących przed wydaniem takiej decyzji, a nieuwzględnionych przez organ
rentowy. Jeżeli nie pojawią się takie nowe dowody lub nie ujawnią się takie nowe
okoliczności, nie jest dopuszczalne wszczęcie postępowania na podstawie art. 114
ust. 1 ustawy emerytalnej. Okolicznością uzasadniającą wszczęcie z urzędu
postępowania o ponowne ustalenie prawa do świadczeń w trybie przewidzianym w
tym przepisie nie jest natomiast odmienna ocena dowodów dołączonych do
wniosku o emeryturę lub rentę, przeprowadzona przez organ rentowy po
uprawomocnieniu się decyzji przyznającej świadczenie (por. uchwałę z dnia 5
czerwca 2003 r., III UZP 5/03, OSNAPiUS 2003 nr 18, poz. 442 oraz wyroki z dnia
30 stycznia 2008 r., I UK 195/07, OSNP 2009 nr 7-8, poz. 105; z dnia 9 stycznia
2012 r., III UK 223/10, OSNP 2012 nr 21-22, poz. 272 oraz z dnia 4 lipca 2012 r.,
III UK 132/11, LEX nr 1288700). Możliwość tę przewidywał właśnie art. 114 ust. 1a
ustawy emerytalnej, ustanawiający dodatkową przesłankę weryfikacji
prawomocnych decyzji emerytalnych i rentowych, niezależną od przesłanek
określonych w art. 114 ust. 1. Niewątpliwie - wskutek zakwestionowania przez
Trybunał Konstytucyjny art. 114 ust. 1a ustawy emerytalnej - usunięta została
podstawa prawna ponownego rozpoznania z urzędu uprawnień i wstrzymania
wypłaty świadczeń nienależnych, lecz przyznanych wskutek niewywołanego przez
świadczeniobiorcę błędu organu rentowego co do oceny dowodów stanowiących
podstawę ustalenia prawa (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 15
stycznia 2013 r., III UZP 5/12, OSNP 2013 nr 23-24, poz. 288). Z art. 14 ust. 5 pkt 3
ustawy emerytalnej wynika, że nadzór Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
obejmuje, między innymi, prawo przekazania sprawy do rozpatrzenia przez komisję
lekarską, jeżeli w wyniku kontroli prawidłowości i jednolitości stosowania zasad
orzecznictwa o niezdolności do pracy przez lekarzy orzeczników i komisje lekarskie,
zostanie stwierdzony brak zgodności orzeczenia lekarza orzecznika lub komisji
lekarskiej ze stanem faktycznym lub zasadami orzecznictwa o niezdolności do
pracy. W orzecznictwie Sądu Najwyższego wyrażany jest pogląd, że po utracie
mocy obowiązującej przez art. 114 ust. 1a ustawy emerytalnej, dokonana na
podstawie art. 14 ust. 5 pkt 3 tej ustawy weryfikacja błędu w ocenie dowodów w
nowym orzeczeniu lekarskim nie przekłada się wprost na możliwość wzruszenia
prawomocnej decyzji o przyznaniu świadczenia rentowego. W rezultacie zmiana z
9
urzędu takiej decyzji nie może być dokonana w oparciu o wydane w wykonaniu
uprawnień nadzorczych Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych orzeczenie
komisji lekarskiej oparte wyłącznie na odmiennej ocenie dowodu z orzeczenia
lekarskiego będącego podstawą poprzedniej decyzji (por. wyrok Sądu Najwyższego
z dnia 3 grudnia 2013 r., I UK 190/13, niepublikowany i powołane w nim
orzeczenia).
Zbieżność stanowiska zaprezentowanego w tym zakresie przez skarżącego
nie może jednak prowadzić do uwzględnienia skargi kasacyjnej, gdyż w
ostateczności Sąd Apelacyjny trafnie ocenił, że podstawę prawną wyroku
zaskarżonego skargą o wznowienie postępowania stanowił art. 114 ust. 1 ustawy
emerytalnej. Koncentrując się na rozważaniach odnośnie do możliwości uznania
spornych orzeczeń komisji lekarskiej z dnia 14 maja 2008 r. za „przedłożenie
nowych dowodów” w rozumieniu art. 114 ust. 1, Sąd Apelacyjny nie dostrzegł, że
przesłanka ta nie stanowiła podstawy rozstrzygnięcia Sądu odwoławczego. Była nią
natomiast ocena, iż „ujawnienie okoliczności, o których mowa w tym przepisie (…)
może nastąpić także w wyniku nadzoru Prezesa ZUS nad wykonywaniem
orzeczenia organu rentowego”. Niewątpliwie zatem podstawę prawną orzeczenia
Sądu drugiej instancji stanowił art. 114 ust. 1 ustawy emerytalnej, nie tylko dlatego,
że jego treść została przez Sąd drugiej instancji przytoczona z pominięciem treści
ust. 1a, ale przede wszystkim z tego względu, że to właśnie art. 114 ust. 1
ustanawiał i ustanawia - jako podstawę wszczęcia postępowania o ponowne
ustalenie prawa do świadczeń lub ich wysokość - przesłankę w postaci ujawnienia
okoliczności istniejących przed wydaniem prawomocnej decyzji, natomiast art. 114
ust. 1a odnosił się wyłącznie do dokonania przez organ rentowy błędnej oceny
dowodów przedłożonych w poprzednim postępowaniu. W świetle takich motywów
wyroku zaskarżonego skargą o wznowienie postępowania, stwierdzenie przez Sąd
drugiej instancji, że „chybiony okazał się zarzut naruszenia przez Sąd Okręgowy
przepisu art. 114 ust. 1 i 1a ustawy emerytalno-rentowej” oznaczało jedynie
odniesienie się do zasadności podniesionych w apelacji zarzutów obrazy tych
przepisów, a nie oparcie orzeczenia na zakwestionowanym przez Trybunał
Konstytucyjny przepisie art. 114 ust. 1a tej ustawy emerytalnej. Co prawda
wykładnia art. 114 ust. 1 tej ustawy przyjęta w powołanej wyżej uchwale Sądu
10
Najwyższego z dnia 5 czerwca 2003 r., III UZP 5/03 wyłączyła pojmowanie - jako
nowych okoliczności - odmiennej oceny przedłożonych wcześniej dowodów,
jednakże prawidłowość zastosowanej przez Sąd drugiej instancji podstawy
rozstrzygnięcia nie stanowi przedmiotu postępowania wszczętego skargą o
wznowienie postępowania.
Z uwagi na to, że zaskarżony wyrok, mimo błędnego uzasadnienia,
odpowiada prawu, skarga kasacyjna podlega oddaleniu na podstawie art. 39814
k.p.c.