I UZ 6/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:22-10-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I UZ 6/14
POSTANOWIENIE
Dnia 12 sierpnia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Zbigniew Korzeniowski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Krzysztof Staryk
SSN Małgorzata Wrębiakowska-Marzec
w sprawie z odwołania M. B.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w C.
o wysokość świadczenia,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 12 sierpnia 2014 r.,
zażalenia ubezpieczonej na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 12 lutego 2014 r.
1. oddala zażalenie,
2. adw. T. C. zasądza od Skarbu Państwa - Sądu Apelacyjnego
120 (sto dwadzieścia) zł tytułem kosztów nieopłaconej pomocy
prawnej udzielonej wnioskodawczyni z urzędu w postępowaniu
kasacyjnym, przy czym kwotę tę należy podwyższyć o stawkę
podatku VAT.
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny postanowieniem z 12 lutego 2014 r. odrzucił skargę
kasacyjną M. B. ze względu na wartość przedmiotu zaskarżenia niższą niż dziesięć
tysięcy złotych (art. 3982
§ 1 k.p.c.). Pozwany organ rentowy przyznał skarżącej
okresową rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy. W postępowaniu
sądowym nie uwzględniono odwołania i apelacji skarżącej o rentę z tytułu
2
całkowitej niezdolności do pracy. W skardze kasacyjnej wartość przedmiotu
zaskarżenia oznaczono na 5.544 zł. Sąd Apelacyjny w uzasadnieniu postanowienia
odrzucającego skargę stwierdził, że spór o wysokość świadczenia nie jest sprawą o
przyznanie prawa do renty lecz tylko sprawą o jej wysokość. Wskazał na utrwalone
w tym zakresie orzecznictwo Sądu Najwyższego (sprawy o sygn. II UZ 8/08, II UZ
47/08, II UZ 22/09, III UZ 2/11, II UZ 31/10, II UZ 44/11, III UZP 3/12).
W zażaleniu ubezpieczona zarzuciła naruszenie: 1) art. 3984
§ 1 k.p.c. przez
niewłaściwe zastosowanie, polegające na przyjęciu, że skarga kasacyjna byłaby
dopuszczalna wówczas, gdy wartość przedmiotu zaskarżenia wynosiłaby co
najmniej 10.000 zł; 2) art. 19 § 1, 21, 22 k.p.c. w związku z art. 391 § 1 k.p.c. przez
niewłaściwe zastosowanie, polegające na przyjęciu, że sprawa dotyczy sporu o
wysokość świadczenia; 3) art. 3982
§ 1 k.p.c. przez błędną wykładnię polegającą na
przyjęciu, że sprawa o przyznanie renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy
ubezpieczonego mającego prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do
pracy jest sprawą o wysokość świadczenia. W uzasadnieniu (tożsamym dla
zarzutów) jako kluczowe sformułowano pytanie czy sprawa o przyznanie prawa do
renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy jest sprawą o wysokość świadczenia,
czy też jest sprawą o przyznanie prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do
pracy.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie nie jest zasadne. Postawione pytanie ma już odpowiedź w
utrwalonym orzecznictwie Sądu Najwyższego, którego część powołano w
zaskarżonym postanowieniu. Zażalenie nie przedstawia argumentacji, która
nakazywałaby odejść od reguły, że w sprawie, w której nie jest kwestionowane
samo prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy, a tylko jej wysokość,
dopuszczalność skargi kasacyjnej zależy od wartości przedmiotu zaskarżenia
(art. 3982
§ 1 zdanie pierwsze k.p.c.). Spór nie dotyczył prawa do renty i dlatego nie
jest to sprawa, w której skarga kasacyjna byłaby dopuszczalna niezależnie od
wartości przedmiotu zaskarżenia (art. 3982
§ 1 zdanie drugie k.p.c.). Oceny tej nie
zmienia odwołanie się do powołanych w zażaleniu przepisów: 1) art. 3984
§ 1
3
k.p.c., gdyż nie jest adekwatny do treści zarzutu; 2) art. 19 § 1, 21 i 22 k.p.c., gdyż
dotyczą wartości przedmiotu zaskarżenia, a nie dopuszczalności skargi kasacyjnej.
Natomiast uchwała składu powiększonego Sądu Najwyższego z 18 października
2012 r., III UZP 3/12, dotyczy ustalania wartości przedmiotu zaskarżenia a więc
pośrednio dopuszczalności zaskarżenia, ale ze względu na wartość przedmiotu
zaskarżenia. W skardze kasacyjnej żalącej się wartość przedmiotu zaskarżenia jest
niższa niż dziesięć tysięcy złotych i dlatego skarga kasacyjna zasadnie została
odrzucona.
Z tych motywów orzeczono jak w sentencji, stosownie do art. 3941
§ 3 k.p.c. i
art. 39814
k.p.c.
O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej orzeczono na podstawie § 2 ust.
2, § 12 ust. 2 i § 13 ust. 4 pkt 2 rozporządzenia z 28 września 2002 r. w sprawie
czynności adwokackie.
POSTANOWIENIE
Dnia 12 sierpnia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Zbigniew Korzeniowski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Krzysztof Staryk
SSN Małgorzata Wrębiakowska-Marzec
w sprawie z odwołania M. B.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w C.
o wysokość świadczenia,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 12 sierpnia 2014 r.,
zażalenia ubezpieczonej na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 12 lutego 2014 r.
1. oddala zażalenie,
2. adw. T. C. zasądza od Skarbu Państwa - Sądu Apelacyjnego
120 (sto dwadzieścia) zł tytułem kosztów nieopłaconej pomocy
prawnej udzielonej wnioskodawczyni z urzędu w postępowaniu
kasacyjnym, przy czym kwotę tę należy podwyższyć o stawkę
podatku VAT.
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny postanowieniem z 12 lutego 2014 r. odrzucił skargę
kasacyjną M. B. ze względu na wartość przedmiotu zaskarżenia niższą niż dziesięć
tysięcy złotych (art. 3982
§ 1 k.p.c.). Pozwany organ rentowy przyznał skarżącej
okresową rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy. W postępowaniu
sądowym nie uwzględniono odwołania i apelacji skarżącej o rentę z tytułu
2
całkowitej niezdolności do pracy. W skardze kasacyjnej wartość przedmiotu
zaskarżenia oznaczono na 5.544 zł. Sąd Apelacyjny w uzasadnieniu postanowienia
odrzucającego skargę stwierdził, że spór o wysokość świadczenia nie jest sprawą o
przyznanie prawa do renty lecz tylko sprawą o jej wysokość. Wskazał na utrwalone
w tym zakresie orzecznictwo Sądu Najwyższego (sprawy o sygn. II UZ 8/08, II UZ
47/08, II UZ 22/09, III UZ 2/11, II UZ 31/10, II UZ 44/11, III UZP 3/12).
W zażaleniu ubezpieczona zarzuciła naruszenie: 1) art. 3984
§ 1 k.p.c. przez
niewłaściwe zastosowanie, polegające na przyjęciu, że skarga kasacyjna byłaby
dopuszczalna wówczas, gdy wartość przedmiotu zaskarżenia wynosiłaby co
najmniej 10.000 zł; 2) art. 19 § 1, 21, 22 k.p.c. w związku z art. 391 § 1 k.p.c. przez
niewłaściwe zastosowanie, polegające na przyjęciu, że sprawa dotyczy sporu o
wysokość świadczenia; 3) art. 3982
§ 1 k.p.c. przez błędną wykładnię polegającą na
przyjęciu, że sprawa o przyznanie renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy
ubezpieczonego mającego prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do
pracy jest sprawą o wysokość świadczenia. W uzasadnieniu (tożsamym dla
zarzutów) jako kluczowe sformułowano pytanie czy sprawa o przyznanie prawa do
renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy jest sprawą o wysokość świadczenia,
czy też jest sprawą o przyznanie prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do
pracy.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie nie jest zasadne. Postawione pytanie ma już odpowiedź w
utrwalonym orzecznictwie Sądu Najwyższego, którego część powołano w
zaskarżonym postanowieniu. Zażalenie nie przedstawia argumentacji, która
nakazywałaby odejść od reguły, że w sprawie, w której nie jest kwestionowane
samo prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy, a tylko jej wysokość,
dopuszczalność skargi kasacyjnej zależy od wartości przedmiotu zaskarżenia
(art. 3982
§ 1 zdanie pierwsze k.p.c.). Spór nie dotyczył prawa do renty i dlatego nie
jest to sprawa, w której skarga kasacyjna byłaby dopuszczalna niezależnie od
wartości przedmiotu zaskarżenia (art. 3982
§ 1 zdanie drugie k.p.c.). Oceny tej nie
zmienia odwołanie się do powołanych w zażaleniu przepisów: 1) art. 3984
§ 1
3
k.p.c., gdyż nie jest adekwatny do treści zarzutu; 2) art. 19 § 1, 21 i 22 k.p.c., gdyż
dotyczą wartości przedmiotu zaskarżenia, a nie dopuszczalności skargi kasacyjnej.
Natomiast uchwała składu powiększonego Sądu Najwyższego z 18 października
2012 r., III UZP 3/12, dotyczy ustalania wartości przedmiotu zaskarżenia a więc
pośrednio dopuszczalności zaskarżenia, ale ze względu na wartość przedmiotu
zaskarżenia. W skardze kasacyjnej żalącej się wartość przedmiotu zaskarżenia jest
niższa niż dziesięć tysięcy złotych i dlatego skarga kasacyjna zasadnie została
odrzucona.
Z tych motywów orzeczono jak w sentencji, stosownie do art. 3941
§ 3 k.p.c. i
art. 39814
k.p.c.
O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej orzeczono na podstawie § 2 ust.
2, § 12 ust. 2 i § 13 ust. 4 pkt 2 rozporządzenia z 28 września 2002 r. w sprawie
czynności adwokackie.