IV KZ 48/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:20-08-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV KZ 48/14
POSTANOWIENIE
Dnia 20 sierpnia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Wiesław Kozielewicz
w sprawie J. F.
skazanego z art. 157 § 2 k.k.
po rozpoznaniu w dniu 20 sierpnia 2014 r.,
zażalenia skazanego
na postanowienie Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 28 maja 2014 r.,
o umorzeniu postępowania
p o s t a n o w i ł
zażalenie pozostawić bez rozpoznania.
UZASADNIENIE
Pismem z dnia 5 listopada 2013 r., zmodyfikowanym następnie pismem z
dnia 27 stycznia 2014 r., skazany J. F., na podstawie art. 542 § 3 k.p.k. w zw. z art.
439 § 1, 9 i 10 k.p.k. oraz art. 17 § 1 pkt. 6 k.p.k. złożył wniosek o wznowienie z
urzędu postępowania zakończonego wyrokiem Sądu Rejonowego w K. z dnia 12
października 2012 r., utrzymanym w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego w K. z dnia
3 czerwca 2013 r., podnosząc, iż wyrok skazujący został wydany w oparciu o
sprecyzowany w dniu 11 czerwca 2012 r. prywatny akt oskarżenia, gdy tymczasem
oskarżenie uległo przedawnieniu w dniu 11 maja 2012 r., a nadto opisany przez
oskarżycielkę w akcie oskarżenia przebieg zdarzenia nie odpowiada temu
opisanemu przez nią w dniu 12 i 13 maja 2011 r.
Postanowieniem z dnia 6 marca 2014 r., Sąd Apelacyjny stwierdził brak
podstaw do wznowienia z urzędu w trybie art. 542 § 3 k.p.k. postępowania
2
sądowego wobec J. F., zakończonego wyrokiem Sądu Rejonowego z dnia 12
października 2012 r., utrzymanym w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego z dnia 3
czerwca 2013 r.
Pismem z dnia 9 kwietnia 2014 r. J. F. złożył ponowny „wniosek" o
wznowienie tego postępowania z urzędu na zasadzie art. 542 § 3 k.p.k. w zw. z art.
439 § 1 i 9 k.p.k. oraz art. 17 § 1 pkt. 6 k.p.k. Podniósł, że w związku z faktem
rozpatrzenia jego wniosku przez Sąd Apelacyjny, niezgodnie z procedurą
postępowania karnego oraz poczynieniem nieprawdziwych ustaleń, zarówno co do
procedury, jak również stanu faktycznego sprawy, składa kolejny „wniosek" o
wznowienie z urzędu przedmiotowego postępowania".
Postanowieniem z dnia 28 maja 2014 r., Sąd Apelacyjny umorzył
postępowanie na podstawie art. 17 § 1 pkt. 7 k.p.k. w oparciu o przesłankę powagi
rzeczy osądzonej jako, że skazany domagał się wznowienia tego samego
postępowania na tej samej podstawie faktycznej i prawnej.
Na powyższe postanowienie zażalenie złożył J. F.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zaskarżone postanowienie Sądu Apelacyjnego jest w istocie
postanowieniem pozostawiającym bez rozpoznania wniosek strony, złożony w
trybie art. 9 § 2 kpk., o dokonanie czynności z urzędu, w tym wypadku o
wznowienie z urzędu postępowania.
Nie budzi wątpliwości, iż oparcie wniosku o wznowienie postępowania,
złożonego na podstawie art. 540 § 1 k.p.k., na tej samej podstawie faktycznej i
prawnej, na której oparty był wniosek poprzednio prawomocnie oddalony,
powoduje niedopuszczalność ponownego postępowania z powodu powagi rzeczy
osądzonej i uzasadnia pozostawienie wniosku bez rozpoznania (postanowienie
Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 4 lutego 2004r., sygn. II AKo 200/03,
Prokuratura i Prawo - dodatek 2004/9 poz. 26; podobnie postanowienia Sądu
Najwyższego: z dnia 9 lutego 1980 r., IV KO 72/79, OSNKW 1980, z. 4, poz. 40; z
dnia 15 kwietnia 2010 r., III KO 24/10, R-OSNKW 2010, poz. 786).
Analogicznie, w sytuacji wydania postanowienia stwierdzającego brak
podstaw do wznowienia z urzędu w trybie art. 542 § 3 k.p.k. prawomocnie
zakończonego postępowania sądowego i ponownego złożenia przez stronę
3
wniosku w trybie art. 9 § 2 k.p.k. o wznowienie postępowania z urzędu, wniosek ten
pozostawia się bez rozpoznania (por. też uchwała składu 7 sędziów Sądu
Najwyższego z dnia 24 maja 2004 r., I KZP 5/05, OSNKW 2005, z. 6, poz. 48).
Na zaskarżone postanowienie nie przysługuje zażalenie. Ustawa nie
przewiduje bowiem środka odwoławczego, w zakresie określonego w art. 9 § 2
k.p.k. trybu domagania się przez stronę dokonania tych czynności, które organ
może lub ma obowiązek podejmować z urzędu (do takich czynności należą zaś
właśnie czynności, których strona żąda podjęcia w związku z dyspozycją art. 542 §
3 k.p.k.). Oczywiste jest również, że wydane orzeczenie w tym przedmiocie nie
należy do kategorii orzeczeń wskazanych w art. 459 k.p.k. - zamykających w
sposób definitywny drogę do wydania wyroku.
Kierując się przedstawionymi wyżej względami, Sąd Najwyższy orzekł jak na
wstępie.
POSTANOWIENIE
Dnia 20 sierpnia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Wiesław Kozielewicz
w sprawie J. F.
skazanego z art. 157 § 2 k.k.
po rozpoznaniu w dniu 20 sierpnia 2014 r.,
zażalenia skazanego
na postanowienie Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 28 maja 2014 r.,
o umorzeniu postępowania
p o s t a n o w i ł
zażalenie pozostawić bez rozpoznania.
UZASADNIENIE
Pismem z dnia 5 listopada 2013 r., zmodyfikowanym następnie pismem z
dnia 27 stycznia 2014 r., skazany J. F., na podstawie art. 542 § 3 k.p.k. w zw. z art.
439 § 1, 9 i 10 k.p.k. oraz art. 17 § 1 pkt. 6 k.p.k. złożył wniosek o wznowienie z
urzędu postępowania zakończonego wyrokiem Sądu Rejonowego w K. z dnia 12
października 2012 r., utrzymanym w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego w K. z dnia
3 czerwca 2013 r., podnosząc, iż wyrok skazujący został wydany w oparciu o
sprecyzowany w dniu 11 czerwca 2012 r. prywatny akt oskarżenia, gdy tymczasem
oskarżenie uległo przedawnieniu w dniu 11 maja 2012 r., a nadto opisany przez
oskarżycielkę w akcie oskarżenia przebieg zdarzenia nie odpowiada temu
opisanemu przez nią w dniu 12 i 13 maja 2011 r.
Postanowieniem z dnia 6 marca 2014 r., Sąd Apelacyjny stwierdził brak
podstaw do wznowienia z urzędu w trybie art. 542 § 3 k.p.k. postępowania
2
sądowego wobec J. F., zakończonego wyrokiem Sądu Rejonowego z dnia 12
października 2012 r., utrzymanym w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego z dnia 3
czerwca 2013 r.
Pismem z dnia 9 kwietnia 2014 r. J. F. złożył ponowny „wniosek" o
wznowienie tego postępowania z urzędu na zasadzie art. 542 § 3 k.p.k. w zw. z art.
439 § 1 i 9 k.p.k. oraz art. 17 § 1 pkt. 6 k.p.k. Podniósł, że w związku z faktem
rozpatrzenia jego wniosku przez Sąd Apelacyjny, niezgodnie z procedurą
postępowania karnego oraz poczynieniem nieprawdziwych ustaleń, zarówno co do
procedury, jak również stanu faktycznego sprawy, składa kolejny „wniosek" o
wznowienie z urzędu przedmiotowego postępowania".
Postanowieniem z dnia 28 maja 2014 r., Sąd Apelacyjny umorzył
postępowanie na podstawie art. 17 § 1 pkt. 7 k.p.k. w oparciu o przesłankę powagi
rzeczy osądzonej jako, że skazany domagał się wznowienia tego samego
postępowania na tej samej podstawie faktycznej i prawnej.
Na powyższe postanowienie zażalenie złożył J. F.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zaskarżone postanowienie Sądu Apelacyjnego jest w istocie
postanowieniem pozostawiającym bez rozpoznania wniosek strony, złożony w
trybie art. 9 § 2 kpk., o dokonanie czynności z urzędu, w tym wypadku o
wznowienie z urzędu postępowania.
Nie budzi wątpliwości, iż oparcie wniosku o wznowienie postępowania,
złożonego na podstawie art. 540 § 1 k.p.k., na tej samej podstawie faktycznej i
prawnej, na której oparty był wniosek poprzednio prawomocnie oddalony,
powoduje niedopuszczalność ponownego postępowania z powodu powagi rzeczy
osądzonej i uzasadnia pozostawienie wniosku bez rozpoznania (postanowienie
Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 4 lutego 2004r., sygn. II AKo 200/03,
Prokuratura i Prawo - dodatek 2004/9 poz. 26; podobnie postanowienia Sądu
Najwyższego: z dnia 9 lutego 1980 r., IV KO 72/79, OSNKW 1980, z. 4, poz. 40; z
dnia 15 kwietnia 2010 r., III KO 24/10, R-OSNKW 2010, poz. 786).
Analogicznie, w sytuacji wydania postanowienia stwierdzającego brak
podstaw do wznowienia z urzędu w trybie art. 542 § 3 k.p.k. prawomocnie
zakończonego postępowania sądowego i ponownego złożenia przez stronę
3
wniosku w trybie art. 9 § 2 k.p.k. o wznowienie postępowania z urzędu, wniosek ten
pozostawia się bez rozpoznania (por. też uchwała składu 7 sędziów Sądu
Najwyższego z dnia 24 maja 2004 r., I KZP 5/05, OSNKW 2005, z. 6, poz. 48).
Na zaskarżone postanowienie nie przysługuje zażalenie. Ustawa nie
przewiduje bowiem środka odwoławczego, w zakresie określonego w art. 9 § 2
k.p.k. trybu domagania się przez stronę dokonania tych czynności, które organ
może lub ma obowiązek podejmować z urzędu (do takich czynności należą zaś
właśnie czynności, których strona żąda podjęcia w związku z dyspozycją art. 542 §
3 k.p.k.). Oczywiste jest również, że wydane orzeczenie w tym przedmiocie nie
należy do kategorii orzeczeń wskazanych w art. 459 k.p.k. - zamykających w
sposób definitywny drogę do wydania wyroku.
Kierując się przedstawionymi wyżej względami, Sąd Najwyższy orzekł jak na
wstępie.