II CZ 52/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:12-11-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II CZ 52/14
POSTANOWIENIE
Dnia 25 września 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Marian Kocon (przewodniczący)
SSN Zbigniew Kwaśniewski
SSA Barbara Trębska (sprawozdawca)
w sprawie ze skargi S. S.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia
Sądu Okręgowego w Ł. z dnia 10 stycznia 2012 r.,
wydanego w sprawie z wniosku Gminy Ł.
przy uczestnictwie […]
o stwierdzenie nabycia własności nieruchomości przez zasiedzenie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 25 września 2014 r.,
zażalenia skarżącego - uczestnika postępowania S. S.
na postanowienie Sądu Okręgowego w Ł.
z dnia 20 stycznia 2014 r.,
uchyla zaskarżone postanowienie.
UZASADNIENIE
2
Zaskarżonym postanowieniem Sąd Okręgowy odrzucił skargę uczestnika
postępowania S. S. o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
postanowienia Sądu Okręgowego z dnia 10 stycznia 2012 r., oddalającego apelacją,
w sprawie z wniosku Gminy Ł. o zasiedzenie. Sąd Okręgowy stwierdził, że w
sprawie tej przysługiwała skarga kasacyjna, którą uczestnik S. S. złożył, jednak
wskutek nieuzupełnienia jej braków fiskalnych w terminie została ona prawomocnie
odrzucona. W ocenie Sądu Okręgowego wniesiona skarga o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia jest w świetle art. 4241
§ 1 k.p.c.
niedopuszczalna, gdyż nieskorzystanie przez uczestnika z nadzwyczajnego środka
zaskarżenia wynikało z naruszenia przez niego zasad wnoszenia skargi kasacyjnej.
Nadto Sąd stwierdził, że skarżący nie wykazał, aby niezgodność z prawem
zaskarżonego orzeczenia wynikała z naruszenia podstawowych zasad porządku
prawnego lub konstytucyjnych wolności albo praw człowieka i obywatela
w rozumieniu art. 4241
§ 2 k.p.c.
W zażaleniu na to postanowienie zarzucając obrazę art. 4246
§ 3 k.p.c.
skarżący wniósł o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.
W uzasadnieniu podniósł, że Sąd Okręgowy badając wymagania konstrukcyjne
skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia dokonał
tzw. przedsądu i wszedł w kompetencje Sądu Najwyższego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
przysługuje od orzeczeń i na podstawach wskazanych w art. 4241
§ 1 k.p.c.
Powinna być ona sporządzona zgodnie z wymaganiem przymusu adwokacko-
radcowskiego w postępowaniu przed Sądem Najwyższym (art. 871
§ 1 k.p.c.),
opłacona zgodnie z zasadami określonymi w ustawie o kosztach sądowych
w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167, poz. 1398), wniesiona w terminie z art. 4246
§ 1 k.p.c. oraz zawierać konstrukcyjne elementów wymienione w art. 4245
§ 1 k.p.c.,
których pominięcie jest brakiem nienaprawialnym, skutkującym odrzucenie skargi
3
a limine. Nadto skarga powinna czynić zadość wymaganiom przewidzianym dla
pisma procesowego i zawierać odpowiednią liczbę odpisów (art. 4245
§ 2 k.p.c.).
Skargę nieopłaconą, skargę wniesioną z naruszeniem art. 871
§ 1 oraz
skargę, której braków strona nie usunęła w terminie, sąd odrzuca na posiedzeniu
niejawnym (art. 4246
§ 3 k.p.c.).
Tak ukształtowany katalog przesłanek odrzucenia skargi przez sąd drugiej
instancji jest wyczerpujący. Oznacza to, że Sąd, do którego skarga została
wniesiona nie bada innych okoliczności warunkujących dopuszczalność skargi.
Odrzucenie skargi z innych przyczyn zastrzeżone jest do wyłącznej kompetencji
Sądu Najwyższego (por. postanowienia Sądu Najwyższego z 17 czerwca 2005 r.,
III CZ 49/05, OSNC 2005, Nr 10, poz. 180; z 20 czerwca 2006 r., II BZP 1/06,
OSNP 2007, nr 11-12, poz. 161, z dnia 19 grudnia 2007 r., V CZ 118/07, niepubl.,
z dnia 29 listopada 2013 r., I CZ 80/13 ,niepubl.).
W rozpoznawanej natomiast sprawie Sąd Okręgowy odrzucił skargę
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia z uwagi na brak
przesłanek określonych w art. 4241
§ 1 i 2 k.p.c. warunkujących jej dopuszczalność,
a zatem na podstawie oceny skargi w zakresie, w jakim kompetencję posiada tylko
Sąd Najwyższy.
Z tych też względów, uznając zażalenie za zasadne, na podstawie art. 39815
§ 1 w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c. należało orzec o uchyleniu zaskarżonego
postanowienia.
POSTANOWIENIE
Dnia 25 września 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Marian Kocon (przewodniczący)
SSN Zbigniew Kwaśniewski
SSA Barbara Trębska (sprawozdawca)
w sprawie ze skargi S. S.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia
Sądu Okręgowego w Ł. z dnia 10 stycznia 2012 r.,
wydanego w sprawie z wniosku Gminy Ł.
przy uczestnictwie […]
o stwierdzenie nabycia własności nieruchomości przez zasiedzenie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 25 września 2014 r.,
zażalenia skarżącego - uczestnika postępowania S. S.
na postanowienie Sądu Okręgowego w Ł.
z dnia 20 stycznia 2014 r.,
uchyla zaskarżone postanowienie.
UZASADNIENIE
2
Zaskarżonym postanowieniem Sąd Okręgowy odrzucił skargę uczestnika
postępowania S. S. o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
postanowienia Sądu Okręgowego z dnia 10 stycznia 2012 r., oddalającego apelacją,
w sprawie z wniosku Gminy Ł. o zasiedzenie. Sąd Okręgowy stwierdził, że w
sprawie tej przysługiwała skarga kasacyjna, którą uczestnik S. S. złożył, jednak
wskutek nieuzupełnienia jej braków fiskalnych w terminie została ona prawomocnie
odrzucona. W ocenie Sądu Okręgowego wniesiona skarga o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia jest w świetle art. 4241
§ 1 k.p.c.
niedopuszczalna, gdyż nieskorzystanie przez uczestnika z nadzwyczajnego środka
zaskarżenia wynikało z naruszenia przez niego zasad wnoszenia skargi kasacyjnej.
Nadto Sąd stwierdził, że skarżący nie wykazał, aby niezgodność z prawem
zaskarżonego orzeczenia wynikała z naruszenia podstawowych zasad porządku
prawnego lub konstytucyjnych wolności albo praw człowieka i obywatela
w rozumieniu art. 4241
§ 2 k.p.c.
W zażaleniu na to postanowienie zarzucając obrazę art. 4246
§ 3 k.p.c.
skarżący wniósł o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.
W uzasadnieniu podniósł, że Sąd Okręgowy badając wymagania konstrukcyjne
skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia dokonał
tzw. przedsądu i wszedł w kompetencje Sądu Najwyższego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
przysługuje od orzeczeń i na podstawach wskazanych w art. 4241
§ 1 k.p.c.
Powinna być ona sporządzona zgodnie z wymaganiem przymusu adwokacko-
radcowskiego w postępowaniu przed Sądem Najwyższym (art. 871
§ 1 k.p.c.),
opłacona zgodnie z zasadami określonymi w ustawie o kosztach sądowych
w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167, poz. 1398), wniesiona w terminie z art. 4246
§ 1 k.p.c. oraz zawierać konstrukcyjne elementów wymienione w art. 4245
§ 1 k.p.c.,
których pominięcie jest brakiem nienaprawialnym, skutkującym odrzucenie skargi
3
a limine. Nadto skarga powinna czynić zadość wymaganiom przewidzianym dla
pisma procesowego i zawierać odpowiednią liczbę odpisów (art. 4245
§ 2 k.p.c.).
Skargę nieopłaconą, skargę wniesioną z naruszeniem art. 871
§ 1 oraz
skargę, której braków strona nie usunęła w terminie, sąd odrzuca na posiedzeniu
niejawnym (art. 4246
§ 3 k.p.c.).
Tak ukształtowany katalog przesłanek odrzucenia skargi przez sąd drugiej
instancji jest wyczerpujący. Oznacza to, że Sąd, do którego skarga została
wniesiona nie bada innych okoliczności warunkujących dopuszczalność skargi.
Odrzucenie skargi z innych przyczyn zastrzeżone jest do wyłącznej kompetencji
Sądu Najwyższego (por. postanowienia Sądu Najwyższego z 17 czerwca 2005 r.,
III CZ 49/05, OSNC 2005, Nr 10, poz. 180; z 20 czerwca 2006 r., II BZP 1/06,
OSNP 2007, nr 11-12, poz. 161, z dnia 19 grudnia 2007 r., V CZ 118/07, niepubl.,
z dnia 29 listopada 2013 r., I CZ 80/13 ,niepubl.).
W rozpoznawanej natomiast sprawie Sąd Okręgowy odrzucił skargę
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia z uwagi na brak
przesłanek określonych w art. 4241
§ 1 i 2 k.p.c. warunkujących jej dopuszczalność,
a zatem na podstawie oceny skargi w zakresie, w jakim kompetencję posiada tylko
Sąd Najwyższy.
Z tych też względów, uznając zażalenie za zasadne, na podstawie art. 39815
§ 1 w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c. należało orzec o uchyleniu zaskarżonego
postanowienia.