Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V CSK 1/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 3 października 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Marta Romańska (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Iwona Koper
SSN Anna Owczarek
w sprawie z powództwa L. S.A. w Ł. przeciwko Skarbowi Państwa -
reprezentowanemu przez Prezydenta W.
o ukształtowanie stawki opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 3 października 2014 r.,
skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Apelacyjnego […]
z dnia 27 sierpnia 2013 r.,
oddala skargę kasacyjną.
UZASADNIENIE
2
Wyrokiem z 7 marca 2013 r. Sąd Okręgowy w W. ustalił, że aktualizacja opłaty
rocznej z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej położonej przy
ul. H. 28-30, stanowiącej działkę nr 43/1, dokonana przez pozwanego
oświadczeniem z 13 listopada 2009 r. jest uzasadniona do kwoty 92.804,40 zł za
rok 2010, do kwoty 216.592,20 zł za lata 2011 - 2012 i poczynając od 1 stycznia
2013 r. w kwocie 340.380 zł (pkt 1), zasądził od pozwanego na rzecz powoda
kwotę 20.779 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt 2).
Sąd Okręgowy ustalił, że powód L. S.A. jest użytkownikiem wieczystym
nieruchomości gruntowej, której dotyczy żądanie pozwu stanowiącej własność
pozwanego Skarbu Państwa. Oświadczeniem z 13 listopada 2009 r. Prezydent
Miasta W. działając za pozwanego wypowiedział powodowi dotychczasową
wysokość opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości, która
wynosiła 46.402,20 zł, i począwszy od 2010 r. zaproponował nową opłatę roczną w
wysokości 668.430 zł. Została ona ustalona jako 3% wartości nieruchomości
oddanej w użytkowanie wieczyste, wynoszącej 22.281.000 zł.
Powód zakwestionował oświadczenie o określeniu nowej stawki opłaty za
użytkowanie wieczyste nieruchomości. Orzeczeniem z 20 kwietnia 2011 r.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze określiło tę opłatę na kwotę 601.587 zł
począwszy od 1 stycznia 2010 r. Powód wniósł w terminie sprzeciw od tego
orzeczenia.
Sąd Okręgowy ustalił, że wartość rynkowa nieruchomości oddanej powodowi
w użytkowanie wieczyste wynosi 11.346.000 zł, a stawka, według której powinna
być naliczona opłata obciążająca powoda - 3% tej wartości (art. 72 ust. 2 pkt 5
ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jedn.: Dz.U.
z 2014 r. poz. 518 ze zm.; dalej - „u.g.n.”). Opłata roczna w kwocie 340.380 zł
powinna być zapłacona zgodnie z zasadami ustalonymi w art. 77 ust. 2a u.g.n.
Wyrokiem z 27 sierpnia 2013 r. Sąd Apelacyjny, w uwzględnieniu apelacji
pozwanego od wyroku Sądu Okręgowego z 7 marca 2013 r. zmienił ten wyrok w
punkcie I w ten sposób, że ustalił, iż aktualizacja opłaty rocznej z tytułu użytkowania
wieczystego nieruchomości gruntowej, której dotyczy proces dokonana przez
3
pozwanego oświadczeniem z 13 listopada 2009 r. jest uzasadniona do kwoty
340.380 zł, poczynając od 1 stycznia 2010 r., w pozostałym zakresie apelację tę
oddalił oraz zasądził od pozwanego na rzecz powoda 5.400 zł tytułem zwrotu
kosztów postępowania apelacyjnego.
Sąd Apelacyjny przyjął za własne ustalenia faktyczne Sądu I instancji, w tym
odnoszące się do ustalenia wartości nieruchomości oddanej powodowi
w użytkowanie wieczyste. Za zasadne uznał zarzuty pozwanego, że brak było
podstaw do określenia wysokości kwot, jakie powód powinien wnosić po dokonaniu
aktualizacji opłaty za użytkowanie wieczyste w poszczególnych latach. Sąd
Apelacyjny stwierdził, że spór sądowy o ustalenie wysokości opłaty rocznej z tytułu
użytkowania wieczystego został ukształtowany jako spór o ustalenie znajdujący
swoją podstawę prawną w art. 189 k.p.c. Żądaniem pozwu jest w takim wypadku
objęte ustalenie, czy aktualizacja opłaty rocznej dokonana przez właściciela
nieruchomości w wypowiedzeniu dotychczasowej opłaty jest uzasadniona,
względnie czy jest uzasadniona w innej wysokości, co wynika z art. 78 ust. 2 u.g.n.
w zw. z art. 80 ust. 2 zd. 2 u.g.n. Aktualizacja opłaty rocznej, jak wynika z art. 77
ust. 1 u.g.n., polega na ustaleniu między stronami w sposób wiążący nowej
wysokości tej opłaty w oparciu o aktualną wartość nieruchomości przy
zastosowaniu dotychczasowej stawki. Zgodnie z art. 77 ust. 2a u.g.n., w przypadku
gdy zaktualizowana wysokość opłaty rocznej przewyższa co najmniej dwukrotnie
wysokość dotychczasowej opłaty rocznej, użytkownik wieczysty wnosi opłatę
roczną w wysokości odpowiadającej dwukrotności dotychczasowej opłaty rocznej.
Pozostałą kwotę ponad dwukrotność dotychczasowej opłaty (nadwyżka) rozkłada
się na dwie równe części, które powiększają opłatę roczną w następnych dwóch
latach. Opłata roczna w trzecim roku od aktualizacji jest równa kwocie wynikającej
z tej aktualizacji. Celem wprowadzenia tego przepisu było zabezpieczenie
użytkowników wieczystych przed koniecznością opłacenia znacznie
podwyższonych opłat za wieczyste użytkowanie w sytuacji, gdy mogą nie być na to
przygotowani. Po uchwaleniu tego przepisu powstały wątpliwości, czy przedmiotem
postępowania co do aktualizacji opłaty za użytkowanie wieczyste powinna być
również wysokość opłat podlegających wniesieniu w okresie pierwszych trzech lat
po wypowiedzeniu dotychczasowej opłaty. Wątpliwości co do tego, czy sąd
4
powinien z urzędu rozstrzygać o wysokości opłaty za użytkowanie wieczyste
w pierwszych latach po jej wypowiedzeniu zostały wyjaśnione w uzasadnieniu
wyroku z 6 grudnia 2012 r., III CSK 62/12, w którym Sąd Najwyższy wskazał, iż art.
77 ust. 2a u.g.n. nie dotyczy ustalania zaktualizowanej opłaty rocznej (art. 77 ust. 1
u.g.n.), natomiast reguluje wykonanie zobowiązania z tytułu już zaktualizowanej
opłaty za użytkowanie wieczyste. W chwili orzekania przez sąd w sprawie
o aktualizację opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste nie ma podstaw ku temu,
by określać zasady wykonania tego zobowiązania, ponieważ dopiero
uprawomocnienie się wyroku, który ma charakter konstytutywny, wywołuje skutek
w postaci ustalenia zaktualizowanej opłaty rocznej.
Powyższe okoliczności, przy braku zgłoszenia przez powoda żądania
określenia sposobu płatności zaktualizowanej opłaty, czyniły rozstrzyganie o tym
przedmiocie zbędnym. Ubocznie jednak Sąd Apelacyjny wskazał, że
rozstrzygnięcie Sądu I instancji w zakresie wysokości opłat należnych od powoda
za lata 2010 - 2012 było wadliwie. Podzielając stanowisko pozwanego, oparte na
wykładni przepisu art. 77 ust. 2a u.g.n. dokonanej uchwałą Sądu Najwyższego
z 28 lutego 2013 r., III CZP 110/12 (Biul. SN 2013, nr 2, s.11-12), Sąd Apelacyjny
stwierdził, że za 2010 rok pozwany powinien wnieść opłatę w wysokości 92.804,40
zł, za 2011 rok - w wysokości 216.592,20 zł, a za 2012 rok i następne lata - pełną
opłatę w kwocie 340.380 zł.
W skardze kasacyjnej od wyroku Sądu Apelacyjnego z 27 sierpnia 2013 r.
pozwany zarzucił, że orzeczenie to zostało wydane z naruszeniem: - § 28 ust. 5
rozporządzenia Rady Ministrów z 21 września 2004 r. w sprawie wyceny
nieruchomości i sporządzania operatu szacunkowego (Dz.U. Nr 207, poz. 2109 ze
zm.; dalej - „rozporządzenie z 21 września 2004 r.”) w związku art. 4 pkt 16, 17 i art.
154 u.g.n., poprzez jego błędną wykładnię; - § 28 ust. 1 w zw. z § 4 ust. 1
rozporządzenia z 21 września 2004 r., poprzez jego błędną wykładnię; - art. 100
w zw. z art. 98 k.p.c.
Pozwany wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie
sprawy Sądowi Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania z pozostawieniem mu
rozstrzygnięcia o kosztach postępowania, a ewentualnie o zmianę tego wyroku
.7
5
i oddalenie powództwa w całości.
Powód wniósł o oddalenie skargi kasacyjnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
1. W pierwszej kolejności skorygowania wymaga stanowisko Sądu
Apelacyjnego na temat charakteru ochrony prawnej udzielanej powodowi
w następstwie rozpoznania niniejszej sprawy. Jest to konieczne wobec
stwierdzenia tego Sądu, że „spór sądowy o ustalenie wysokości opłaty rocznej
z tytułu użytkowania wieczystego został ukształtowany jako spór o ustalenie
znajdujący swoją podstawę prawną w art. 189 k.p.c.”, w warunkach, gdy w dalszej
części uzasadnienia Sąd Apelacyjny za Sądem Najwyższym przyjmuje, że wyrok
wydany w takiej sprawie ma jednak charakter konstytutywny. Wprawdzie
ustawodawca w art. 78 ust. 2 u.g.n. odwołuje się do pojęcia „ustalenie opłaty za
użytkowanie wieczyste”, ale powództwo rozpoznawane przez sądy na podstawie
tego przepisu ma wszelkie cechy powództwa o ukształtowanie treści stosunku
prawnego, gdyż sąd przy rozstrzyganiu o nim nie ogranicza się do oceny
skuteczności czy bezskuteczności wypowiedzenia opłaty, lecz jej wysokość
kształtuje mocą własnych uprawnień i w sposób wiążący dla stron tego stosunku
umownego. W konsekwencji takich cech ochrony prawnej udzielanej powodowi,
także i powództwo wnoszone przez niego na podstawie tego przepisu nie może być
uznane za zmierzające do ustalenia stosunku prawnego, lecz do jego
ukształtowania.
2. Zarzuty skarżącego nie koncentrują się wokół sposobu rozłożenia w czasie
świadczenia z tytułu opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste, którą powód ma mu
zapłacić, lecz wokół wysokości tego świadczenia określonej przez Sądy meriti na
podstawie opinii biegłych rzeczoznawców.
Pozwany bazuje w zarzutach skargi na regulacji zawartej w § 28 ust. 5
rozporządzenia z 21 września 2004 r., którą zestawia z wybranymi przepisami
ustawy będącej podstawą do jego wydania (art. 4 pkt 16, 17, art. 73 ust. 2 i art. 154
u.g.n.), gdy tymczasem źródła obowiązku świadczenia opłat za użytkowanie
wieczyste nieruchomości trzeba upatrywać przede wszystkim w ustawie i także na
jej podstawie odtworzyć podstawowe zasady rządzące ich wysokością. W świetle
6
art. 72 ust. 1 u.g.n. opłaty z tytułu użytkowania wieczystego ustala się według
stawki procentowej od ceny nieruchomości gruntowej określonej zgodnie z art. 67
u.g.n, a zatem na podstawie wartości tej nieruchomości obliczonej
z uwzględnieniem przepisów zawartych w dziale IV - wycena nieruchomości,
rozdziale 1 - określenie wartości nieruchomości, art. 149 i n. u.g.n.
Z art. 150 ust. 1 i 2 oraz art. 151 ust. 1 u.g.n. wynika, że wycena
nieruchomości ma doprowadzić do określenia m.in. jej wartości rynkowej, a tę
ustala się dla nieruchomości, które są lub mogą być przedmiotem obrotu i stanowi
ją najbardziej prawdopodobna ich cena możliwa do uzyskania na rynku, określona
z uwzględnieniem cen transakcyjnych. Wartość rynkową nieruchomości określa się
przy zastosowaniu podejścia porównawczego lub dochodowego, a gdy nie można
ich zastosować, to w podejściu mieszanym (art. 152 ust. 3 u.g.n.). Poszczególne
podejścia do wyceny nieruchomości ustawodawca zdefiniował w art. 153 u.g.n.,
a w art. 154 ust. 1 u.g.n. pozostawił rzeczoznawcy majątkowemu dokonanie
wyboru właściwego podejścia oraz metody i techniki szacowania nieruchomości,
przy uwzględnieniu m.in. następujących czynników: celu wyceny, rodzaju
i położenia nieruchomości, przeznaczenia w planie miejscowym, stanu
nieruchomości oraz dostępnych danych o cenach, dochodach i cechach
nieruchomości podobnych.
W § 28 ust. 1 rozporządzenia z 21 września 2004 r. ustawodawca o tyle
sprecyzował tę regulację na potrzeby aktualizowania opłaty rocznej za użytkowanie
wieczyste, że wskazał na konieczność zastosowania w takim przypadku podejścia
porównawczego, z odwołaniem się do cen sprzedaży nieruchomości jako
przedmiotu prawa własności. Według art. 153 ust. 1 u.g.n. podejście takie polega
na określeniu wartości nieruchomości przy założeniu, że odpowiada ona cenom,
jakie uzyskano za nieruchomości podobne, które były przedmiotem obrotu
rynkowego. Ceny te koryguje się ze względu na cechy różniące nieruchomości
podobne od nieruchomości wycenianej oraz uwzględnia się zmiany poziomu cen
wskutek upływu czasu.
Podstawą do wyceny ma być stan nieruchomości i ceny na dzień aktualizacji
opłaty z tytułu jej oddania w użytkowanie wieczyste, z uwzględnieniem celu, na jaki
7
nieruchomość została oddana w użytkowanie wieczyste (§ 28 ust. 5 rozporządzenia
z 21 września 2004 r.). Według definicji ustalonej w art. 4 pkt 17 u.g.n. „stan
nieruchomości”, to stan jej zagospodarowania, stan prawny, stan techniczno-
użytkowy, stopień wyposażenia w urządzenia infrastruktury technicznej, a także
stan otoczenia nieruchomości, w tym wielkość, charakter i stopień zurbanizowania
miejscowości, w której nieruchomość jest położona. Jak z powyższego wynika, na
„stan nieruchomości” składa się wiele opisujących go i współzależnych czynników,
zarówno prawnych, jak i faktycznych. Zupełnie podobne czynniki należy zresztą
brać pod uwagę przy poszukiwaniu nieruchomości podobnych, w relacji do których
należy oszacować wartość nieruchomości podlegającej wycenie (art. 4 pkt 16
u.g.n.). „Stanu nieruchomości” koniecznego do stwierdzenia w celu oszacowania jej
wartości nie tworzą zatem tylko okoliczności determinowane prawem, bo równie
silnie wpływają na niego czynniki faktycznie decydujące o jej atrakcyjności rynkowej
oraz cechy otoczenia, w jakim nieruchomość się znajduje, i to zarówno prawne, jak
i faktyczne. Skoro w art. 154 ust. 1 u.g.n. „przeznaczenie nieruchomości w planie
miejscowym” wymieniane jest obok „stanu nieruchomości”, to przyjąć trzeba, że nie
są to synonimy, a na potrzeby stosowania tego przepisu treść obu tych pojęć trzeba
ustalać rozłącznie, chociaż niewątpliwie przeznaczenie nieruchomości w planie
zagospodarowania przestrzennego, zwłaszcza ustalone od lat, odgrywa znaczącą
rolę w zdeterminowaniu sposobu jej zagospodarowania i zagospodarowania jej
otoczenia. I odwrotnie, krótki okres obowiązywania planu zagospodarowania
przestrzennego dla nieruchomości poddawanej ocenie nie jest czynnikiem, który by
zdeterminował stwierdzany sposób jej zagospodarowania i korzystania z niej. O ile
przeznaczenie nieruchomości w planie zagospodarowania przestrzennego ma być
– jako czynnik kształtujący wartość nieruchomości – rozważane odrębnie od jej
„stanu”, to tenże „stan” trzeba opisywać z odwołaniem się do prawa do
nieruchomości i ustanowionych na niej obciążeń. Oznaczenie „przeznaczenia
nieruchomości” - zgodnie z art. 154 ust. 2 u.g.n. – powinno natomiast nastąpić na
podstawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a w jego braku - na
podstawie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego
gminy lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. W przypadku
braku studium lub decyzji, uwzględnia się faktyczny sposób użytkowania
8
nieruchomości (art. 154 ust. 2 i 3 u.g.n.).
3. Sporządzony na podstawie ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu
i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 2012 r. poz. 647 ze zm.; dalej:
„u.p.z.p.”) plan zagospodarowania przestrzennego ma walor prawa miejscowego
(art. 14 ust. 8), co oznacza, że ustanowione w nim normy trzeba uznać za wiążące
na obszarze, dla którego plan został uchwalony. Jego zawartość treściową,
a zatem także stopień szczegółowości i konkretności tych norm, określa art. 15 ust.
2 i 3 u.p.z.p. W razie nieuchwalenia dla pewnego obszaru planu zagospodarowania
przestrzennego, zmiana zagospodarowania terenu polegająca na budowie obiektu
budowlanego lub wykonaniu innych robót budowlanych, a także zmiana sposobu
użytkowania obiektu budowlanego lub jego części, wymaga ustalenia warunków
zabudowy, co następuje w drodze decyzji (art. 59 ust. 1 u.p.z.p.). Rozstrzygnięcie
zawarte w takiej decyzji tworzy normę prawną adresowaną do konkretnej osoby,
określającą taki sposób korzystania przez nią z nieruchomości, jaki zostanie
zaakceptowany przez kompetentny organ, o ile osoba ta - po uzyskaniu tytułu
prawnego do gruntu - zrealizuje inwestycję. Decyzja taka może zatem posłużyć do
ustalenia przeznaczenia nieruchomości przypisywanego jej przez kompetentne
organy, bowiem na kreowane nią prawo strona może się skutecznie wobec nich
powoływać dopóty, dopóki nie zostanie uchwalony plan zagospodarowania
przestrzennego dla obszaru, na którym leży nieruchomość, którego ustalenia
byłyby inne niż przyjęte w wydanej uprzednio decyzji względnie inny inwestor nie
uzyska pozwolenia na budowę (art. 65 ust. 1 u.p.z.p.).
W świetle postanowień ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu
przestrzennym, studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania
przestrzennego gminy jest aktem wstępnym dla planu zagospodarowania
przestrzennego, opracowywanym w celu określenia polityki przestrzennej gminy,
w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego. Charakter prawny tego
aktu nie jest jednoznaczny i łatwy do określenia. Ustawodawca wyraźnie jednak
odstąpił od nadania mu cech aktu prawa miejscowego, a poza tym zastrzegł, że
ustalenia studium są wiążące, ale dla organów gminy przy sporządzaniu planów
miejscowych (art. 9 ust. 1, 4 i 5 u.p.z.p.). Tymczasem ustalenia przyjęte
w decyzjach o warunkach zabudowy wydanych dla nieruchomości w obszarze
9
objętym studium wiążą wprawdzie wyłącznie w relacjach między organem
administracji publicznej a stroną, na rzecz której wydano decyzję, ale stosunkowo
łatwo mogą być przeniesione na inne podmioty (art. 63 ust. 5 u.p.z.p.). Uchwalenie
studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy nie
ma też znaczenia dla obowiązywania wydanych wcześniej decyzji o warunkach
zabudowy i zagospodarowania przestrzennego dla nieruchomości położonych
w obszarze nim objętym.
Jak już powiedziano, w art. 154 ust. 2 u.g.n. ustawodawca - na potrzeby
ustalenia treści pojęcia „przeznaczenie nieruchomości”, którego na gruncie art. 154
ust. 1 u.g.n. nie należy utożsamiać z jej „stanem” (definiowanym w art. 4 pkt 17
u.g.n. z pominięciem odwołania się do pojęcia „przeznaczenie nieruchomości”) -
odsyła do planu zagospodarowania przestrzennego, a w razie jego braku - do
studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego lub decyzji
o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. W świetle poczynionych wyżej
uwag na temat charakteru każdego z tych aktów, nie sposób jest twierdzić, że
ustalenia studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego
silniej i trwalej determinują przeznaczenie nieruchomości niż wydane w odniesieniu
do niej decyzje o warunkach zabudowy.
Normy konkretne, wiążące w relacjach między stronami wynikają nadto także
z ich ustaleń prowadzących do zawarcia umowy o oddaniu gruntu w użytkowanie
wieczyste. W relacjach między podmiotami, które łączy stosunek użytkowania
wieczystego jest to podstawowy sposób wyznaczenia zasad zagospodarowania
nieruchomości, a jego przyjęcie (na etapie zawarcia umowy) musi być zgodne
z normami wyższego rzędu, ustalonymi w planie zagospodarowania
przestrzennego, o ile taki został sporządzony. Trzeba też zauważyć, że zmiana
sposobu korzystania z nieruchomości mogąca prowadzić do zmiany celu
ustanowienia tego prawa może być przyczyną rozwiązania umowy (art. 33 ust. 3
u.g.n. i art. 240 k.c.). Stawki opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste są określone
na podstawie celu, na jaki nieruchomość została oddana w użytkowanie wieczyste,
co nie oznacza, że bez uwzględnienia sposobu korzystania z niej, gdyż sposób
korzystania z nieruchomości musi, co do zasady, stwarzać możliwość realizacji celu
oddania nieruchomości w użytkowanie wieczyste (szerzej o relacjach między celem
10
oddania nieruchomości w użytkowanie wieczyste a sposobem korzystania w niej
por. wyrok Sądu Najwyższego z 29 czerwca 2007 r., I CSK 133/07, nie publ.).
W § 28 ust. 5 rozporządzenia z 21 września 2004 r. ustawodawca nie odwołał
się do wszystkich pojęć używanych w art. 154 ust. 1 u.g.n. (m.in. „stan
nieruchomości” i „przeznaczenie nieruchomości”), lecz wyłącznie do pojęcia „stan
nieruchomości” oraz jednego tylko elementu określającego jej przeznaczenie,
a mianowicie „celu, na jaki nieruchomość została oddana w użytkowanie
wieczyste”, a ten wynika z umowy. Gdyby nawet w zakres użytego w tym przepisie
pojęcia „stan nieruchomości” włączyć te elementy, które decydują o akceptowanych
przez prawo zasadach korzystania z niej, a które składają się na
scharakteryzowanie jej przeznaczenia, to w świetle tego, co powiedziano wyżej, nie
można byłoby ustaleniom studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania
przestrzennego gminy przypisać istotniejszego znaczenia z punktu widzenia
konkretnej nieruchomości niż wydanym w odniesieniu do niej decyzjom
o warunkach zabudowy. Uwzględnienie tego czynnika nie może też prowadzić do
pominięcia, czy potraktowania drugoplanowo celu oddania nieruchomości
w użytkowanie wieczyste, bo ustawodawca niewątpliwie, wyraźnie i wprost
wspomina o nim w § 28 ust. 5 rozporządzenia z 21 września 2004 r.
Ustawodawca pozostawia rzeczoznawcy majątkowemu dokonanie wyboru
właściwego podejścia oraz metody i techniki szacowania nieruchomości.
Rzeczoznawca, na którego opinii oparły się Sądy orzekające w niniejszej sprawie
oszacował wartość nieruchomości oddanej w użytkowanie wieczyste przy przyjęciu
właściwego podejścia. Sądy meriti zaakceptowały też metodę i technikę tego
oszacowania. Sam pozwany przyznaje, że z wyjaśnień biegłego wynika, iż miał on
na uwadze przy dokonywaniu oszacowania zarówno studium uwarunkowań
i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, jak i cel, na jaki
nieruchomość została oddana powodowi w użytkowanie wieczyste. Skarżący nie
przedstawił żadnych przekonujących argumentów na gruncie przepisów, których
dotyczyły sformułowane przez niego podstawy kasacyjne, które by usprawiedliwiały
wniosek o wadliwości zaskarżonego orzeczenia z uwagi na zaakceptowanie przez
Sądy sposobu wyceny wartości nieruchomości.
11
Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 39814
k.p.c., Sąd Najwyższy
orzekł, jak w sentencji.