Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V KK 283/14
POSTANOWIENIE
Dnia 22 października 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Józef Dołhy
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 22 października 2014 r.,
sprawy Z. K.
skazanego z art. 200 § 1 i in. kk
z powodu kasacji, wniesionej przez obrońcę skazanego,
od wyroku Sądu Okręgowego w Ś.
z dnia 11 marca 2014 r., utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w W.
z dnia 31 października 2013 r.;
postanowił:
1. oddala kasację jako oczywiście bezzasadną;
2. kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego obciąża
skazanego.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w W., wyrokiem z dnia 31 października 2013 r., skazał Z. K.
za przestępstwa: I. z art. 200 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. – na karę 3 lat
pozbawienia wolności; II. z art. 200 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. – na karę 3 lat
pozbawienia wolności; III. z art. 200 § 1 k.k. i art. 200 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.
– na karę 2 lat pozbawienia wolności; IV. z art. 200 § 1 k.k. – na karę 2 lat
pozbawienia wolności; łącznie na karę 4 lat pozbawienia wolności, nadto orzekł
środki karne na podstawie art. 41a § 2 k.k.
W apelacji od tego wyroku obrońca oskarżonego podniósł zarzuty błędu w
ustaleniach faktycznych, obrazy przepisów postępowania – art. 4, 5 § 2, 7, 410
k.p.k. oraz rażącej niewspółmierności kary.
2
Sąd Okręgowy w Ś., wyrokiem z dnia 11 marca 2014 r., utrzymał w mocy
zaskarżony wyrok.
W kasacji od tego wyroku obrońca skazanego zarzucił:
I. Rażącą obrazę przepisów postępowania mogącą mieć wpływ na treść
rozstrzygnięcia w postaci art. 433 § 2 k.p.k. i art. 457 § 3 k.p.k.- polegającą na:
1. nierozważeniu w sposób należyty sformułowanych w apelacji zarzutów
odnoszących się do wadliwej oceny zeznań pokrzywdzonych i wniosków biegłej
sądowej z zakresu psychologii co do możliwości wpływania na pokrzywdzone
małoletnie N. K. i E. S. przez osoby trzecie, a tym samym przyjęcie
sformułowanego w rzeczonej opinii prawdopodobieństwa popełnienia czynu
zabronionego, jako wystarczającej przesłanki do skazania Z. K. za wszystkie
zarzucone mu przestępstwa, podczas gdy okoliczności te, a w istocie płynące z
nich wątpliwości nie stanowiły prawidłowej podstawy skazania i co finalnie
skutkowało dalszym naruszeniem zasad procesowych płynących z art. 5 § 2 k.p.k. i
art. 7 k.p.k.,
2. nierozważeniu podnoszonych w apelacji wątpliwości co do niemożności
popełnienia przez skazanego przestępstwa na osobie małoletniego K. S. w okresie
objętym zarzutem (opartym w tym zakresie jedynie na zeznaniach N. K. i E. S.), a
to z uwagi na wskazywaną w apelacji nieobecność Z. K. w owym czasie w domu z
uwagi na świadczenie pracy i zajmowanie się nim w tym okresie jedynie przez jego
małżonkę J. K.,
3. lakonicznym i pozbawionym rzeczowego uzasadnienia odniesieniu się przez Sąd
II instancji do kwestionowanych w apelacji dowodów w postaci książki „Księga
pomysłów" oraz zapisków w pamiętniku E. S., które stanowiły podstawę skazania Z.
K. i których wartość dowodową podważył obrońca skazanego w apelacji, a które to
zastrzeżenia zostały w istocie poza zakresem głębszego zainteresowania Sądu II
instancji.
II. Rażącą obrazę przepisów postępowania mogącą mieć wpływ na treść
rozstrzygnięcia w postaci art. art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. - polegającą na pełnej
akceptacji opisu czynu zawartego w pkt IV wyroku, popełnionego na szkodę
małoletniego W. S., mimo że brak jego dokładnego umiejscowienia w czasie
3
(rozpiętość aż dwóch lat pomiędzy styczniem 2008 r. a grudniem 2009 r.),
naruszało regułę płynącą z art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k.
W konkluzji skarżący wniósł o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku
Sądu Okręgowego w Ś. i poprzedzającego go wyroku Sądu Rejonowego w W. i
przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.
W pisemnej odpowiedzi na kasację prokurator Prokuratury Okręgowej wniósł
o jej oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja obrońcy jest bezzasadna w stopniu oczywistym.
Co do zarzutu z pkt I.
Na wstępie należy podkreślić, iż powyższy zarzut jest w istocie powieleniem
zarzutów z pkt. 1 i 2 apelacji obrońcy skazanego. Tymczasem powielenie w kasacji
argumentacji przedstawionej wcześniej w zwykłym środku odwoławczym, jakim jest
apelacja, może być skuteczne jedynie w sytuacji, gdy Sąd Odwoławczy nie
rozpoznał należycie wszystkich zarzutów i nie odniósł się do nich w uzasadnieniu
swojego orzeczenia zgodnie z dyspozycją art. 457 § 3 k.p.k. Nie jest tym samym
funkcją kontroli kasacyjnej ponowne, „dublujące” kontrolę apelacyjną, rozpoznanie
zarzutów stawianych przez skarżącego orzeczeniu sądu pierwszej instancji
(postanowienie SN z dn. 21.04.2010 r., IV KK 89/10, OSNwSK 2010/1/848).
Uzasadnienie skargi kasacyjnej wskazuje, że skarżący podnosząc zarzut
rażącej obrazy art. 433 § 2 k.p.k. w zw. z art. 457 § 3 k.p.k. w istocie zmierza do
podważenia ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia. Tymczasem
zgodnie z art. 523 § 1 k.p.k. podstawą wniesienia kasacji może być tylko rażące
naruszenie prawa, nie jest zaś dopuszczalne badanie w trybie kasacji zasadności
oceny dowodów oraz dokonanych ustaleń faktycznych.
Jeżeli chodzi o odniesienie się do wskazanych przez skarżącego zarzutów
przez Sąd Odwoławczy to uznać należy, iż orzeczenie Sądu Okręgowego w Ś.
spełnia standard wyznaczony przez art. 457 § 3 k.p.k.
Wbrew twierdzeniom skarżącego Sąd Odwoławczy szczegółowo ocenił i
przeanalizował zarzuty i argumenty powołane w apelacji oskarżonego Z. K. Sąd
Odwoławczy w sposób drobiazgowy ocenił wartość dowodową zeznań świadków N.
K., E. S. i W. S. oraz opinii psychologicznej wydanej co do świadka N. K. Odniósł
4
się również do, sugerowanej przez skarżącego, możliwości wpływu na zeznania
ww. świadków przez osoby trzecie - przede wszystkim rodziców małoletnich. Sąd
Odwoławczy ocenił zasadność podniesionego przez skarżącego zarzutu błędu w
ustaleniach faktycznych w przypisaniu Z. K. sprawstwa zarzucanych mu czynów,
jak też odniósł się do treści zapisków w pamiętniku E. S. oraz książki „Księga
Pomysłów". Sąd Okręgowy w swoim uzasadnieniu, odmawiając słuszności
zarzutom apelacyjnym, czyni to w niektórych miejscach w sposób zbiorczy, ogólny,
nie odnosząc się expressis verbis do wszelkich wskazywanych przez obrońcę
faktów, czy okolicznością, jednakże, w świetle okoliczności niniejszej sprawy,
postępowanie takie należy uznać za uzasadnione. Sąd Najwyższy w swoich
orzeczeniach wielokrotnie wskazywał, iż w sytuacji, gdy apelacja została
sporządzona w „niezwykle drobiazgowy sposób, a bardzo szczegółowe i
rozbudowane jej uzasadnienie, w wielu momentach zacierało istotę stawianych
zarzutów, to taki sposób redakcji środka odwoławczego nie mógł obligować Sądu
odwoławczego do równie kazuistycznego odpierania wszystkich, najdrobniejszych
nawet zarzutów i ustosunkowania się do każdej, nawet całkowicie ubocznej kwestii
tam zasygnalizowanej" (postanowienie SN z dnia 26 marca 2009 r., II KK 276/08,
LEX nr 491347). Ponadto w wypadku, gdy analiza przedstawionych w apelacji
zarzutów pozwalała Sądowi Odwoławczemu uznać je za całkowicie bezzasadne,
może on, podzielając w pełni dokonaną przez Sąd I instancji ocenę dowodów,
uchylić się od wnikliwego odniesienia się do nich w uzasadnieniu swojego wyroku,
gdyż byłoby to jedynie zbędnym powtórzeniem zasadnej argumentacji Sądu I
instancji (postanowienie SN z dnia 2.08.2006 r., II KK 238/2005, LEX nr 193046,
postanowienie SN z dnia 27 lutego 2013 r., II KK 98/12, LEX nr 1297682).
Na marginesie jedynie wskazać należy, iż przepis art. 433 § 2 k.p.k. może
być naruszony jedynie wówczas, kiedy Sąd Odwoławczy w ogóle nie ustosunkuje
się do określonego zarzutu wskazanego w apelacji, co w niniejszej sprawie nie
miało jednakże miejsca.
Co do zarzutu z pkt II.
Niewątpliwie wyrokowy opis czynu powinien obejmować wszystkie elementy
czynu mające znaczenie dla prawidłowej kwalifikacji prawnej tj. oznaczenie czasu i
miejsca jego popełnienia oraz wszystkie elementy zachowania sprawcy
5
wypełniające ustawowe znamiona czynu zabronionego (wyrok SN z 26 stycznia
2012 r., IV KK 326/11, Prok. I Pr. – wkł. 2012/7-8/11).
Dokładne ustalenie daty lub miejsca popełnienia czynu nie zawsze jest
jednakże możliwe, np. z powodu znacznego upływu czasu od zdarzenia. W takich
sytuacjach uznaje się, iż wymóg ustawowy zostaje dochowany, gdy czas
popełnienia czynu zabronionego zostanie określony w przybliżeniu.
Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, iż określenie w wyroku Sądu
Rejonowego w W. czasu popełnienia czynu na szkodę W. S. pomiędzy 1 stycznia
2008 r. a 31 grudnia 2009 r. należy uznać za odpowiadające normie art. 413 § 2 pkt
1 k.p.k. Brak zatem podstaw do uznania, iż doszło do rażącego naruszenia prawa
procesowego.
W tym stanie rzeczy, podzielając stanowisko prokuratora przedstawione w
pisemnej odpowiedzi na kasację, Sąd Najwyższy kasację oddalił jako oczywiście
bezzasadną.