Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V CNP 21/14
POSTANOWIENIE
Dnia 13 listopada 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Maria Szulc
w sprawie ze skargi M. M. i H. M.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku
Sądu Okręgowego w O. z dnia 10 października 2013 r., w sprawie z powództwa M.
M. i H. M.
przeciwko Gminie K.
o wydanie lub zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 13 listopada 2014 r.,
odrzuca skargę.
2
UZASADNIENIE
Skarżący domagali się na podstawie art. 4241
§ 1 k.p.c. stwierdzenia
niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w O. z dnia 10
października 2013 r., którym została oddalona ich apelacja od wyroku Sądu
Rejonowego w P. oddalającego powództwo o wydanie gruntu lub zasądzenie
kwoty 8 000 zł.
Skargę oparli na podstawie naruszenia prawa materialnego -
niezastosowaniu art. 222 § 1 k.c. i art. 405 k.c. i wskazali, że ich naruszenie jest nie
do pogodzenia porządkiem prawnym i godzi w konstytucyjne prawo człowieka do
własności, czego konsekwencją jest wyrządzenie szkody polegającej na utracie
prawa własności co do części nieruchomości.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarżący domaga się stwierdzenia niezgodności zaskarżonego wyroku
z prawem na podstawie art. 424 § 1 k.p.c. Poza wykazaniem przesłanek
dopuszczalności skargi określonych w tym przepisie, skarżący jest zobowiązany
wykazania wymogów określonych w art. 4245
§ 1 k.p.c. Zachowanie powyższych
wymagań konstrukcyjnych skargi podlega badaniu przez Sąd Najwyższy przy
wniesieniu skargi, uchybienie tym wymaganiom nie podlega sanowaniu, zaś brak
któregokolwiek z elementów skutkuje odrzuceniem skargi a limine (art. 4248
§ 1
k.p.c.). Sąd Najwyższy wyjaśnił także, że wymagania te powinny być spełnione
w sposób kumulatywny, a nadto iż każde z nich ma charakter samoistny, powinno
być zatem spełnione samodzielnie i niezależnie od innych (postanowienia z dnia
20 lipca 2005 r., IV CNP 1/05, z dnia 7 sierpnia 2012 r., III CNP 14/12, niepubl.).
Brak jest podstaw do przyjęcia, że zostały spełnione wymagania określone
w art. 4245
§ 1 pkt 3 i 4 k.p.c., które nakładają na skarżącego obowiązek wskazania
przepisu prawa, z którym wyrok jest niezgodny oraz obowiązek
uprawdopodobnienia szkody, wyrządzonej przez wydanie wyroku, którego skarga
dotyczy. Skarżący wskazali jedynie podstawę skargi, natomiast spełnienie wymogu
wskazania przepisu prawa, z którym zaskarżony wyrok jest niezgodny, można
wywodzić jedynie z ogólnego sformułowania zawartego na wstępie i ostatnim
3
akapicie uzasadnienia, że zaskarżone orzeczenie jest niezgodne z porządkiem
prawnym i godzi w konstytucyjne prawo własności. Naruszenie podstawowych
zasad porządku prawnego i konstytucyjnych praw człowieka i obywatela stanowi
przesłankę dopuszczalności skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia w wypadku wniesienia jej na podstawie art. 4241
§ 2
k.p.c., natomiast wskazanie na tego rodzaju naruszenie nie stanowi spełnienia
wymogu wskazania przepisów prawa, z którymi zaskarżony wyrok jest niezgodny.
Niezgodność z prawem uzasadniająca odpowiedzialność Skarbu Państwa musi być,
już na etapie wnoszenia skargi, jasno określona i z tego względu nie spełnia
wymagania określonego w art. 4245
§ 1 pkt 3 k.p.c. ogólne odwołanie się do
naruszenia zasad porządku prawnego lub konstytucyjnych praw człowieka bez
wskazania jakichkolwiek konkretnych przepisów prawa. Wskazanie natomiast na
przepisy, które sąd naruszył wydając zaskarżone orzeczenie, może być
potraktowane jedynie jako zarzut odnośnie do orzeczenia, a więc element podstaw
skargi, a nie wskazanie przepisu prawa, z którym orzeczenie jest niezgodne.
Przepis art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c. nakłada na skarżącego obowiązek
uprawdopodobnienia szkody, wyrządzonej przez wydanie wyroku, którego
skarga dotyczy. Niezbędne jest zatem dokonanie wyodrębnionego wywodu
i uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody ze wskazaniem, że już nastąpiła oraz
określeniem jej zakresu i rozmiaru. Skarżący powinien nadto wykazać w skardze
istnienie związku przyczynowego pomiędzy szkodą a zaskarżonym wyrokiem.
Już prima facie można stwierdzić, że istnienie tak rozumianej szkody nie zostało
uprawdopodobnione. Wymogu tego nie spełnia wskazanie przez powodów,
że szkoda polega na utracie części nieruchomości i nie zasądzeniu jej
równowartości, bez uprawdopodobnienia jej wysokości oraz uwiarygodnienia tego
oświadczenia przez powołanie i przedstawienie dowodów lub co najmniej ich
surogatów. Uprawdopodobnienie rozpatrywane jest bowiem nie tylko w aspekcie
celu, którym jest przekonanie organu decyzyjnego o istnieniu stanu wskazanego
przez skarżącą, ale również w aspekcie środków, które usprawiedliwiają
to przekonanie (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2006 r.,
IV CNP 38/05, OSNC, nr 7-8, poz. 141). Skarżący powinien odwołać się
do okoliczności, które znajdują potwierdzenie w materiałach dołączonych do skargi
4
albo znajdujących się w aktach sprawy prawomocnie zakończonej i wskazujących
na poniesienie szkody.
Brak spełnienia w skardze o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia wymagania określonego w art. 4245
§ 1 pkt 3 i 4 k.p.c.
powoduje odrzucenie skargi jako niedopuszczalnej (art. 4248
§ 1 k.p.c.).

V CNP 21/14

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia