III CNP 17/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:11-12-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III CNP 17/14
POSTANOWIENIE
Dnia 21 listopada 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Irena Gromska-Szuster
w sprawie z powództwa J. K., K. K. i A. K.
przeciwko Skarbowi Państwa - Generalnemu Dyrektorowi Dróg Krajowych
i Autostrad
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 21 listopada 2014 r.,
na skutek skargi powodów
o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w K.
z dnia 18 maja 2012 r.,
1) odrzuca skargę;
2) zasądza od powodów na rzecz strony pozwanej kwotę 1
800 zł (jeden tysiąc osiemset złotych) tytułem zwrotu kosztów
postępowania skargowego.
2
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 18 maja 2012 r. Sąd Okręgowy w K., w wyniku apelacji
strony pozwanej, zmienił wyrok Sądu pierwszej instancji zasądzający od
pozwanego Skarbu Państwa- Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad
na rzecz powodów J. K. i A. K. łącznię kwotę 23 466 zł. a na rzecz powoda K. K.
kwotę 11.734 zł., w obu wypadkach z ustawowymi odsetkami od dnia 29 stycznia
2008 r., i oddalił powództwo w całości.
W skardze o stwierdzenie niezgodności z prawem powyższego
prawomocnego wyroku powodowie, uzasadniając przesłankę skargi przewidzianą
w art. 4245
§ 1 pkt. 4 k.p.c., stwierdzili, że wzruszenie zaskarżonego wyroku nie
było i nie jest możliwe w drodze zwykłych środków zaskarżenia, nadto zgodnie z art.
3982
§ 1 zd. 1 k.p.c. niedopuszczalna jest w niej skarga kasacyjna ze względu na
wartość przedmiotu zaskarżenia niższą niż 50.000 zł., jak również „w sprawie nie
zaistniała żadna z przesłanek do wznowienia postępowania, o której mowa w dziale
VI Wznowienie postępowania w tytule VI Postępowanie Księgi I Części I kodeksu
postępowania cywilnego. Stan faktyczny i prawny przedmiotowej sprawy nie uległ
zmianie od chwili wydania przedmiotowego orzeczenia”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 4245
§ 1 pkt. 5 k.p.c. jednym z konstrukcyjnych wymagań
skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia jest
wykazanie przez skarżącego, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze
innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe. Jak wielokrotnie wskazywał
Sąd Najwyższy, powyższy przepis nakłada na skarżącego obowiązek wykazania,
w sposób niebudzący wątpliwości, w drodze odrębnego, wyczerpującego
i wszechstronnego wywodu prawnego, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia
w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe. Skarżącego
obciąża zatem obowiązek przedstawienia analizy prawnej przepisów dotyczących
środków zaskarżenia, których zastosowanie jest niedopuszczalne lub z innych
przyczyn na pewno nie mogłoby odnieść skutku. Skarżący musi zatem „wykazać”,
3
a nie „wskazać”, „przedstawić”, „stwierdzić” czy „uwiarygodnić”, że wzruszenie
zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest
możliwe, musi więc to przekonująco przedstawić i uzasadnić (porównaj między
innymi postanowienia z dnia 17 sierpnia 2005 r. I CNP 5/05, OSNC 2006/1/17,
z dnia 27 sierpnia 2006 r. III CNP 23/05, OSNC 2006/7-8/140, z dnia 3 czerwca
2011 r., II CNP 14/11 i z dnia 16 kwietnia 2014 r., IV CNP 65/13 (niepubl.).
Powodowie nie wykazali, w sposób wymagany w art. 4245
§ 1 pkt.5 k.p.c.,
że wzruszenie zaskarżonego wyroku w drodze skargi o wznowienie postępowania
nie było i nie jest możliwe. Ograniczyli się bowiem w tym zakresie jedynie do
ogólnego twierdzenia, ze wskazaniem numeracji działu, tytułu, księgi i części
kodeksu postępowania cywilnego, zawierających przepisy dotyczące skargi
o wznowienie postępowania. Nie przedstawili natomiast żadnej analizy prawnej
przepisów dotyczących tego środka zaskarżenia ani żadnych argumentów, które
mogłyby uzasadnić ich twierdzenie o braku możliwości skorzystania z tego środka.
Biorąc to pod uwagę Sąd Najwyższy na podstawie art. 4248
§ 1 k.p.c.
odrzucił skargę, a na podstawie art. 108 § 1 w zw. z art. 98, art. 391 § 1 i art. 39821
k.p.c. orzekł o kosztach postępowania skargowego na wniosek zawarty
w odpowiedzi na skargę.
POSTANOWIENIE
Dnia 21 listopada 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Irena Gromska-Szuster
w sprawie z powództwa J. K., K. K. i A. K.
przeciwko Skarbowi Państwa - Generalnemu Dyrektorowi Dróg Krajowych
i Autostrad
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 21 listopada 2014 r.,
na skutek skargi powodów
o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w K.
z dnia 18 maja 2012 r.,
1) odrzuca skargę;
2) zasądza od powodów na rzecz strony pozwanej kwotę 1
800 zł (jeden tysiąc osiemset złotych) tytułem zwrotu kosztów
postępowania skargowego.
2
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 18 maja 2012 r. Sąd Okręgowy w K., w wyniku apelacji
strony pozwanej, zmienił wyrok Sądu pierwszej instancji zasądzający od
pozwanego Skarbu Państwa- Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad
na rzecz powodów J. K. i A. K. łącznię kwotę 23 466 zł. a na rzecz powoda K. K.
kwotę 11.734 zł., w obu wypadkach z ustawowymi odsetkami od dnia 29 stycznia
2008 r., i oddalił powództwo w całości.
W skardze o stwierdzenie niezgodności z prawem powyższego
prawomocnego wyroku powodowie, uzasadniając przesłankę skargi przewidzianą
w art. 4245
§ 1 pkt. 4 k.p.c., stwierdzili, że wzruszenie zaskarżonego wyroku nie
było i nie jest możliwe w drodze zwykłych środków zaskarżenia, nadto zgodnie z art.
3982
§ 1 zd. 1 k.p.c. niedopuszczalna jest w niej skarga kasacyjna ze względu na
wartość przedmiotu zaskarżenia niższą niż 50.000 zł., jak również „w sprawie nie
zaistniała żadna z przesłanek do wznowienia postępowania, o której mowa w dziale
VI Wznowienie postępowania w tytule VI Postępowanie Księgi I Części I kodeksu
postępowania cywilnego. Stan faktyczny i prawny przedmiotowej sprawy nie uległ
zmianie od chwili wydania przedmiotowego orzeczenia”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 4245
§ 1 pkt. 5 k.p.c. jednym z konstrukcyjnych wymagań
skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia jest
wykazanie przez skarżącego, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze
innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe. Jak wielokrotnie wskazywał
Sąd Najwyższy, powyższy przepis nakłada na skarżącego obowiązek wykazania,
w sposób niebudzący wątpliwości, w drodze odrębnego, wyczerpującego
i wszechstronnego wywodu prawnego, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia
w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe. Skarżącego
obciąża zatem obowiązek przedstawienia analizy prawnej przepisów dotyczących
środków zaskarżenia, których zastosowanie jest niedopuszczalne lub z innych
przyczyn na pewno nie mogłoby odnieść skutku. Skarżący musi zatem „wykazać”,
3
a nie „wskazać”, „przedstawić”, „stwierdzić” czy „uwiarygodnić”, że wzruszenie
zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest
możliwe, musi więc to przekonująco przedstawić i uzasadnić (porównaj między
innymi postanowienia z dnia 17 sierpnia 2005 r. I CNP 5/05, OSNC 2006/1/17,
z dnia 27 sierpnia 2006 r. III CNP 23/05, OSNC 2006/7-8/140, z dnia 3 czerwca
2011 r., II CNP 14/11 i z dnia 16 kwietnia 2014 r., IV CNP 65/13 (niepubl.).
Powodowie nie wykazali, w sposób wymagany w art. 4245
§ 1 pkt.5 k.p.c.,
że wzruszenie zaskarżonego wyroku w drodze skargi o wznowienie postępowania
nie było i nie jest możliwe. Ograniczyli się bowiem w tym zakresie jedynie do
ogólnego twierdzenia, ze wskazaniem numeracji działu, tytułu, księgi i części
kodeksu postępowania cywilnego, zawierających przepisy dotyczące skargi
o wznowienie postępowania. Nie przedstawili natomiast żadnej analizy prawnej
przepisów dotyczących tego środka zaskarżenia ani żadnych argumentów, które
mogłyby uzasadnić ich twierdzenie o braku możliwości skorzystania z tego środka.
Biorąc to pod uwagę Sąd Najwyższy na podstawie art. 4248
§ 1 k.p.c.
odrzucił skargę, a na podstawie art. 108 § 1 w zw. z art. 98, art. 391 § 1 i art. 39821
k.p.c. orzekł o kosztach postępowania skargowego na wniosek zawarty
w odpowiedzi na skargę.