IV CNP 34/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:18-05-2015
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV CNP 34/14
POSTANOWIENIE
Dnia 18 listopada 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Mirosława Wysocka
w sprawie ze skargi wnioskodawczyni
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia
Sądu Okręgowego w O.
z dnia 1 marca 2012 r.,
w sprawie z wniosku A. G.
przy uczestnictwie A. W.
o zniesienie współwłasności,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 18 listopada 2014 r.,
I. odrzuca wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia
skargi;
II. odrzuca skargę;
III. oddala wniosek o przyznanie kosztów pomocy prawnej
udzielonej wnioskodawczyni w postępowaniu ze skargi.
2
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 1 marca 2012 r. Sąd Okręgowy w O. oddalił apelację
wnioskodawczyni A. G. od postanowienia Sądu Rejonowego w N. z dnia 21
września 2011 r., którym Sąd ten oddalił jej wniosek o zniesienie współwłasności
dwóch bliżej w nim określonych nieruchomości. Wnioskodawczyni w dniu 11 marca
2014 r. wniosła skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
postanowienia Sądu odwoławczego wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do
jej wniesienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 4246
§ 1 k.p.c., skargę wnosi się do sądu, który wydał
zaskarżone orzeczenie, w terminie dwóch lat od dnia jego uprawomocnienia się.
Od postanowienia Sądu drugiej instancji nie przysługiwał żaden zwyczajny środek
zaskarżenia, a więc orzeczenie to uprawomocniło się w chwili jego wydania, tj. dnia
1 marca 2012 r. Skarga wnioskodawczyni została wniesiona w dniu 11 marca
2014 r., a zatem po upływie dwuletniego terminu. Skarżąca złożyła wprawdzie
wniosek o przywrócenie terminu, jednak termin ten nie podlega on przywróceniu,
gdyż stoi temu na przeszkodzie jego charakter i funkcja materialnoprawna
(por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 15 czerwca 2007 r., I CNP 28/07,
OSNC-ZD 2008, nr C, poz. 61); z tego względu wniosek ten jako niedopuszczalny
podlegał odrzuceniu stosownie do art. 171 k.p.c. Wniesienie skargi o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia po upływie ustawowego
terminu uzasadniało jej odrzucenie na podstawie art. 4248
§ 1 k.p.c.
Niezależną przyczynę niedopuszczalności skargi stanowiłby nieusuwalny
brak jednego z jej zasadniczych elementów konstrukcyjnych, o których mowa w art.
4245
§ 1 k.p.c. Skarżąca nie uprawdopodobniła wyrządzenia szkody spowodowanej
wydaniem zaskarżonego postanowienia (art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c.). Zgodnie
z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego, na skarżącym nie tylko
spoczywa obowiązek wskazania wysokości szkody, która powstała na skutek
wydania zaskarżonego orzeczenia, lecz także zaprezentowania przekonującej
argumentacji prawnej mogącej świadczyć o tym, iż szkoda rzeczywiście została
3
skarżącemu wyrządzona i to we wskazanej w skardze wysokości, a ponadto
przedstawienia odpowiednich dowodów bądź innych środków mających
uwiarygodnić jego twierdzenia (por. m.in. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia
31 stycznia 2006 r., IV CNP 38/05, OSNC 2006, nr 7-8, poz. 141). W skardze
wymagania te nie zostały spełnione.
Wniosek pełnomocnika wnioskodawczyni o przyznanie od Skarbu Państwa
nieopłaconych kosztów pomocy prawnej, która miała być jej udzielona z urzędu, nie
został uwzględniony, gdyż sporządzenie i wniesienie skargi o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia podlegającej odrzuceniu, nie
stanowi "udzielenia pomocy prawnej" w rozumieniu § 19 rozporządzenia Ministra
Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności
adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej
udzielonej z urzędu (jedn. tekst: Dz. U. z 2013 r., poz. 461), której koszty ponosi
Skarb Państwa (por. np. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 20 września
2007 r., II CZ 69/07, OSNC 2008 r., nr 3, poz. 41, z dnia 11 maja 2011 r., II CSK
699/10, OSNC-ZD 2011, nr C, poz. 72 i z dnia 15 listopada 2011 r., II CNP 35/11,
niepubl).
POSTANOWIENIE
Dnia 18 listopada 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Mirosława Wysocka
w sprawie ze skargi wnioskodawczyni
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia
Sądu Okręgowego w O.
z dnia 1 marca 2012 r.,
w sprawie z wniosku A. G.
przy uczestnictwie A. W.
o zniesienie współwłasności,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 18 listopada 2014 r.,
I. odrzuca wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia
skargi;
II. odrzuca skargę;
III. oddala wniosek o przyznanie kosztów pomocy prawnej
udzielonej wnioskodawczyni w postępowaniu ze skargi.
2
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 1 marca 2012 r. Sąd Okręgowy w O. oddalił apelację
wnioskodawczyni A. G. od postanowienia Sądu Rejonowego w N. z dnia 21
września 2011 r., którym Sąd ten oddalił jej wniosek o zniesienie współwłasności
dwóch bliżej w nim określonych nieruchomości. Wnioskodawczyni w dniu 11 marca
2014 r. wniosła skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
postanowienia Sądu odwoławczego wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do
jej wniesienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 4246
§ 1 k.p.c., skargę wnosi się do sądu, który wydał
zaskarżone orzeczenie, w terminie dwóch lat od dnia jego uprawomocnienia się.
Od postanowienia Sądu drugiej instancji nie przysługiwał żaden zwyczajny środek
zaskarżenia, a więc orzeczenie to uprawomocniło się w chwili jego wydania, tj. dnia
1 marca 2012 r. Skarga wnioskodawczyni została wniesiona w dniu 11 marca
2014 r., a zatem po upływie dwuletniego terminu. Skarżąca złożyła wprawdzie
wniosek o przywrócenie terminu, jednak termin ten nie podlega on przywróceniu,
gdyż stoi temu na przeszkodzie jego charakter i funkcja materialnoprawna
(por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 15 czerwca 2007 r., I CNP 28/07,
OSNC-ZD 2008, nr C, poz. 61); z tego względu wniosek ten jako niedopuszczalny
podlegał odrzuceniu stosownie do art. 171 k.p.c. Wniesienie skargi o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia po upływie ustawowego
terminu uzasadniało jej odrzucenie na podstawie art. 4248
§ 1 k.p.c.
Niezależną przyczynę niedopuszczalności skargi stanowiłby nieusuwalny
brak jednego z jej zasadniczych elementów konstrukcyjnych, o których mowa w art.
4245
§ 1 k.p.c. Skarżąca nie uprawdopodobniła wyrządzenia szkody spowodowanej
wydaniem zaskarżonego postanowienia (art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c.). Zgodnie
z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego, na skarżącym nie tylko
spoczywa obowiązek wskazania wysokości szkody, która powstała na skutek
wydania zaskarżonego orzeczenia, lecz także zaprezentowania przekonującej
argumentacji prawnej mogącej świadczyć o tym, iż szkoda rzeczywiście została
3
skarżącemu wyrządzona i to we wskazanej w skardze wysokości, a ponadto
przedstawienia odpowiednich dowodów bądź innych środków mających
uwiarygodnić jego twierdzenia (por. m.in. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia
31 stycznia 2006 r., IV CNP 38/05, OSNC 2006, nr 7-8, poz. 141). W skardze
wymagania te nie zostały spełnione.
Wniosek pełnomocnika wnioskodawczyni o przyznanie od Skarbu Państwa
nieopłaconych kosztów pomocy prawnej, która miała być jej udzielona z urzędu, nie
został uwzględniony, gdyż sporządzenie i wniesienie skargi o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia podlegającej odrzuceniu, nie
stanowi "udzielenia pomocy prawnej" w rozumieniu § 19 rozporządzenia Ministra
Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności
adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej
udzielonej z urzędu (jedn. tekst: Dz. U. z 2013 r., poz. 461), której koszty ponosi
Skarb Państwa (por. np. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 20 września
2007 r., II CZ 69/07, OSNC 2008 r., nr 3, poz. 41, z dnia 11 maja 2011 r., II CSK
699/10, OSNC-ZD 2011, nr C, poz. 72 i z dnia 15 listopada 2011 r., II CNP 35/11,
niepubl).