I CSK 167/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:05-01-2015
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I CSK 167/14
POSTANOWIENIE
Dnia 27 listopada 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Zbigniew Kwaśniewski
w sprawie z powództwa Chłodni G. Spółki z o.o. w G.
przeciwko Bankowi […] w W. S.A. w W.
o ustalenie i zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 27 listopada 2014 r.,
na skutek skargi kasacyjnej strony pozwanej
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 7 czerwca 2013 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania
i zasądza od strony pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę
3 600 zł (trzy tysiące sześćset złotych) tytułem kosztów
postępowania kasacyjnego.
2
UZASADNIENIE
Skarga kasacyjna jest środkiem zaskarżenia o charakterze szczególnym,
co potwierdza przepis art. 3981
§ 1 i § 2 k.p.c. oraz reprezentatywne piśmiennictwo.
Zgodnie z art. 3989
§ 1 k.p.c. Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do
rozpoznania, gdy w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje
potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub
wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, a ponadto gdy zachodzi
nieważność postępowania lub gdy skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona.
Przytoczone przesłanki ustawowe stanowią więc obligatoryjny i nieodzowny
element oceny w tym stadium postępowania kasacyjnego. Badanie ich na
podstawie i w zakresie, przedstawionego w skardze kasacyjnej pozwanego,
obszernego uzasadnienia wniosku o przyjęcie jej do rozpoznania (s. 6 - 22)
doprowadziło Sąd Najwyższy do konkluzji, że w sprawie nie wystąpiła żadna
spośród przesłanek wymienionych w art. 3989
§ 1 pkt 1 i 4 k.p.c., wskazanych
przez pozwanego.
Nie jest istotnym zagadnieniem prawnym pytanie o elementy przedmiotowo
istotne umów nienazwanych, a w szczególności pytanie o możliwość uznania za
taki element warunku rozwiązującego, które obszernie wyartykułowano na s. 2
oraz na s. 6-12 skargi.
Również nie można uznać za istotne zagadnienie prawne oczekiwania na
uzyskanie odpowiedzi na pytanie, czy w procesie wykładni oświadczenia woli
należy brać pod uwagę okoliczności faktyczne dotyczące spółki (s. 2 i 13 - 17
skargi), pomijając już nawet nieprecyzyjność samego określenia „okoliczności
faktycznych dotyczących spółki”.
Także ostatniego z przedstawionego na s. 2 i 17-20 skargi zagadnienia nie
można zakwalifikować jako istotnego zagadnienia prawnego, ponieważ pytanie
strony skarżącej sprowadza się w istocie do tego, czy przekroczeniem udzielonego
pełnomocnictwa czy też kwestią wewnętrznej relacji, jest zawarcie przez
pełnomocnika wskazanej transakcji, a więc dokonanie czynności prawnej.
Tymczasem zawarcia transakcji dokonuje mocodawca, w imieniu którego i ze
3
skutkiem prawnym dla niego może działać pełnomocnik. Innymi słowy czynności
prawnej dokonuje mocodawca, w którego imieniu może działać pełnomocnik, bo do
tego sprowadza się dokonywanie czynności prawnej przez przedstawiciela.
Oczekiwanie na uzyskanie odpowiedzi w przedmiocie określenia skutków
wywołanych zachowaniem pełnomocnika w konkretnych okolicznościach
faktycznych nie można jednak zakwalifikować jako istotnego zagadnienia prawnego.
Ponieważ skarżący twierdzi, że jego skarga jest oczywiście uzasadniona
(s. 2 i 20-22 skargi) powinien przedstawić argumentację prawną, wyjaśniającą
w czym ta oczywistość się wyraża oraz uzasadnić to twierdzenie, przy
uwzględnieniu, że „oczywistość" skargi to jej zasadność ewidentna, niewątpliwa,
możliwa do stwierdzenia bez głębszej analizy (por. m.in. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 14 lipca 2005 r., III CZ 61/05, OSNC 2006, nr 4, poz. 75).
Skarga kasacyjna pozwanego nie przedstawia tak rozumianego uzasadnienia
„oczywistości” skargi. Na tle jej uzasadnienia (s. 20-22) jest wyraźnie widoczne,
że ocena zarzutu rażącego naruszenia art. 409 k.c., a tym bardziej „oczywistości”
zarzuconego uchybienia, mającego prowadzić do oceny o „oczywistej” zasadności
skargi opartej na takim zarzucie - wymagałaby szczegółowej analizy, obejmującej
także zbadanie okoliczności faktycznych pod kątem ich właściwej kwalifikacji
prawnej. Skarżący nie przekonał zatem o spełnieniu wymienionej w art. 3989
§ 1
pkt 4 k.p.c. przesłanki.
Z tych względów Sąd Najwyższy odmówił przyjęcia skargi kasacyjnej do
rozpoznania (art. 3989
§ 2 k.p.c.).
O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 § 1
i 99 k.p.c. oraz na podstawie § 6 pkt 7 w zw. z art. 12 ust. 4 pkt 2 rozporządzenia
Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności
radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej
udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. 2013 r.,
poz. 490).
POSTANOWIENIE
Dnia 27 listopada 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Zbigniew Kwaśniewski
w sprawie z powództwa Chłodni G. Spółki z o.o. w G.
przeciwko Bankowi […] w W. S.A. w W.
o ustalenie i zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 27 listopada 2014 r.,
na skutek skargi kasacyjnej strony pozwanej
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 7 czerwca 2013 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania
i zasądza od strony pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę
3 600 zł (trzy tysiące sześćset złotych) tytułem kosztów
postępowania kasacyjnego.
2
UZASADNIENIE
Skarga kasacyjna jest środkiem zaskarżenia o charakterze szczególnym,
co potwierdza przepis art. 3981
§ 1 i § 2 k.p.c. oraz reprezentatywne piśmiennictwo.
Zgodnie z art. 3989
§ 1 k.p.c. Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do
rozpoznania, gdy w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje
potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub
wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, a ponadto gdy zachodzi
nieważność postępowania lub gdy skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona.
Przytoczone przesłanki ustawowe stanowią więc obligatoryjny i nieodzowny
element oceny w tym stadium postępowania kasacyjnego. Badanie ich na
podstawie i w zakresie, przedstawionego w skardze kasacyjnej pozwanego,
obszernego uzasadnienia wniosku o przyjęcie jej do rozpoznania (s. 6 - 22)
doprowadziło Sąd Najwyższy do konkluzji, że w sprawie nie wystąpiła żadna
spośród przesłanek wymienionych w art. 3989
§ 1 pkt 1 i 4 k.p.c., wskazanych
przez pozwanego.
Nie jest istotnym zagadnieniem prawnym pytanie o elementy przedmiotowo
istotne umów nienazwanych, a w szczególności pytanie o możliwość uznania za
taki element warunku rozwiązującego, które obszernie wyartykułowano na s. 2
oraz na s. 6-12 skargi.
Również nie można uznać za istotne zagadnienie prawne oczekiwania na
uzyskanie odpowiedzi na pytanie, czy w procesie wykładni oświadczenia woli
należy brać pod uwagę okoliczności faktyczne dotyczące spółki (s. 2 i 13 - 17
skargi), pomijając już nawet nieprecyzyjność samego określenia „okoliczności
faktycznych dotyczących spółki”.
Także ostatniego z przedstawionego na s. 2 i 17-20 skargi zagadnienia nie
można zakwalifikować jako istotnego zagadnienia prawnego, ponieważ pytanie
strony skarżącej sprowadza się w istocie do tego, czy przekroczeniem udzielonego
pełnomocnictwa czy też kwestią wewnętrznej relacji, jest zawarcie przez
pełnomocnika wskazanej transakcji, a więc dokonanie czynności prawnej.
Tymczasem zawarcia transakcji dokonuje mocodawca, w imieniu którego i ze
3
skutkiem prawnym dla niego może działać pełnomocnik. Innymi słowy czynności
prawnej dokonuje mocodawca, w którego imieniu może działać pełnomocnik, bo do
tego sprowadza się dokonywanie czynności prawnej przez przedstawiciela.
Oczekiwanie na uzyskanie odpowiedzi w przedmiocie określenia skutków
wywołanych zachowaniem pełnomocnika w konkretnych okolicznościach
faktycznych nie można jednak zakwalifikować jako istotnego zagadnienia prawnego.
Ponieważ skarżący twierdzi, że jego skarga jest oczywiście uzasadniona
(s. 2 i 20-22 skargi) powinien przedstawić argumentację prawną, wyjaśniającą
w czym ta oczywistość się wyraża oraz uzasadnić to twierdzenie, przy
uwzględnieniu, że „oczywistość" skargi to jej zasadność ewidentna, niewątpliwa,
możliwa do stwierdzenia bez głębszej analizy (por. m.in. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 14 lipca 2005 r., III CZ 61/05, OSNC 2006, nr 4, poz. 75).
Skarga kasacyjna pozwanego nie przedstawia tak rozumianego uzasadnienia
„oczywistości” skargi. Na tle jej uzasadnienia (s. 20-22) jest wyraźnie widoczne,
że ocena zarzutu rażącego naruszenia art. 409 k.c., a tym bardziej „oczywistości”
zarzuconego uchybienia, mającego prowadzić do oceny o „oczywistej” zasadności
skargi opartej na takim zarzucie - wymagałaby szczegółowej analizy, obejmującej
także zbadanie okoliczności faktycznych pod kątem ich właściwej kwalifikacji
prawnej. Skarżący nie przekonał zatem o spełnieniu wymienionej w art. 3989
§ 1
pkt 4 k.p.c. przesłanki.
Z tych względów Sąd Najwyższy odmówił przyjęcia skargi kasacyjnej do
rozpoznania (art. 3989
§ 2 k.p.c.).
O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 § 1
i 99 k.p.c. oraz na podstawie § 6 pkt 7 w zw. z art. 12 ust. 4 pkt 2 rozporządzenia
Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności
radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej
udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. 2013 r.,
poz. 490).