Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II UK 56/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 26 listopada 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jerzy Kuźniar (przewodniczący)
SSN Beata Gudowska (sprawozdawca)
SSN Jolanta Strusińska-Żukowska
w sprawie z wniosku M. W.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w W.
o zasiłek chorobowy i zasiłek macierzyński,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 26 listopada 2014 r.,
skargi kasacyjnej organu rentowego od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w W.
z dnia 14 czerwca 2013 r.,
uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Sądowi
Okręgowemu w W. do ponownego rozpoznania i orzeczenia o
kosztach postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Decyzją z dnia 16 marca 2011 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych, I
Oddział w W. ustalił prawo M. W. do zasiłku chorobowego za okres od dnia 5
sierpnia 2010 r. do dnia 13 sierpnia 2010 r. i od dnia 25 sierpnia 2010 r. do dnia 21
2
września 2010 r. oraz do zasiłku macierzyńskiego za okres od dnia 1 października
2010 r. do dnia 3 marca 2011 r. Za podstawę wymiaru przyznanych świadczeń
przyjął zgłoszoną przez ubezpieczoną jako przychód w lipcu 2010 r. kwotę równą
najniższej podstawie wymiaru składek. Decyzja ta została zmieniona wyrokiem
Sądu Rejonowego w W. z dnia 12 czerwca 2012 r., który ustalił, że M. W. podlegała
dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu nieprzerwanie w od sierpnia 2009 r.
do kwietnia 2010 r. i następnie w maju i lipcu 2010 r. Opłaciła w terminie składki na
ubezpieczenie społeczne, w tym na dobrowolne ubezpieczenie chorobowe za lipiec
2010 r. od podstawy 1.628,81 zł netto (1.887,60 zł po odliczeniu kwoty
odpowiadającej 13,71% podstawy wymiaru na ubezpieczenie chorobowe), a za
sierpień 2010 r. opłaciła składkę na obowiązkowe ubezpieczenie emerytalne i
rentowe, lecz nie uiściła składki na ubezpieczenie chorobowe. Nie wystąpiła do
Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o przywrócenie terminu do jej opłacenia. W dniu
6 września 2010 r. złożyła do organu rentowego wniosek o ponowne objęcie
ubezpieczeniem chorobowym, deklarując jako podstawę wymiaru składki kwotę
7.994,26 zł brutto (6.898,56 zł netto) i opłacając od niej składkę. Po urodzeniu
dziecka w dniu 8 października 2010 r. wystąpiła o przyznanie zasiłku
macierzyńskiego za okres od dnia 1 października 2010 r. do dnia 3 marca 2011 r. w
wysokości odpowiadającej podstawie wymiaru składki za wrzesień 2010 r.
Sąd Rejonowy stwierdził, że ubezpieczona podlegała dobrowolnemu
ubezpieczeniu chorobowemu do dnia 31 lipca 2010 r., przy czym z tytułu tego
ubezpieczenia nie nabyła prawa do zasiłku chorobowego po dniu 1 sierpnia 2010 r.,
gdyż za ten miesiąc nie opłaciła składki na ubezpieczenie chorobowe, a więc nie
stała się niezdolna do pracy z powodu choroby w czasie trwania ubezpieczenia. W
związku z przerwą w ubezpieczeniu chorobowym przed dniem 1 września 2010 r.
trwającą powyżej 30 dni, nie zliczył do okresu wyczekiwania ponownego
ubezpieczenia chorobowego od dnia 1 września 2010 r., lecz – jako wyjątek od
reguły ustalania podstawy wymiaru zasiłku chorobowego z 12 miesięcy
kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy
– za podstawę wymiaru zasiłku ubezpieczonej, niebędącej pracownikiem, przyjął
przeciętny miesięczny przychód za jeden miesiąc kalendarzowy ubezpieczenia
(art. 36 ust. 2 w związku z art. 48 ust. 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o
3
świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i
macierzyństwa, jednolity tekst: Dz.U. z 2010 r., Nr 77, poz. 512 ze zm.; dalej
„ustawa o świadczeniach w razie choroby i macierzyństwa”). Na skutek złożenia w
dniu 6 września 2010 r. wniosku o objęcie dobrowolnym ubezpieczeniem
chorobowym od dnia 1 września 2010 r. i opłacenia w terminie składki na
ubezpieczenie chorobowe za miesiąc ten przyjął wrzesień 2010 r. Prawo
ubezpieczonej do zasiłku macierzyńskiego od dnia 1 października 2010 r. ustalił w
kwocie odpowiadającej zadeklarowanej wysokości składki za ten miesiąc.
Wyrokiem z dnia 14 czerwca 2013 r. Sąd Okręgowy w W. oddalił apelację
Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, Oddział w W., potwierdzając prawidłowość
stwierdzenia przez Sąd pierwszej instancji braku prawa ubezpieczonej do zasiłku
chorobowego za okres od dnia 1 sierpnia 2010 r., po przerwie w ubezpieczeniu
chorobowym trwającej powyżej 30 dni (sierpień), i ustalił, że po przerwaniu
ubezpieczenia chorobowego do dnia 1 września 2010 r., składając ponownie
zgłoszenie do dobrowolnego ubezpieczenia społecznego, ubezpieczona rozpoczęła
nowy okres ubezpieczenia, w którym podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie
chorobowe wyniosła 6.898,56 zł. Sąd drugiej instancji podzielił ocenę prawną Sądu
pierwszej instancji co do zastosowania art. 36 ust. 2 w związku z art. 48 ust. 2
ustawy o świadczeniach w razie choroby i macierzyństwa, zgodnie z którymi
podstawę wymiaru zasiłku stanowi przeciętny przychód za pełne miesiące
kalendarzowe ubezpieczenia, a skoro zadeklarowany przychód za wrzesień 2010 r.
stanowiła kwota 7.994,62 zł, uznał, że jej powinna być równa podstawa zasiłku, po
odliczeniu kwoty odpowiadającej 13,71% podstawy wymiaru składki na
ubezpieczenie chorobowe, a więc ostatecznie kwota 6.898,56 zł.
Skarga kasacyjna organu rentowego, obejmująca wyrok Sądu drugiej
instancji w całości, z wnioskiem o jego uchylenie i orzeczenie co do istoty sprawy
przez oddalenie odwołania lub jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego
rozpoznania Sądowi drugiej instancji, została oparta na obydwu podstawach
kasacyjnych. Skarżący Zakład Ubezpieczeń Społecznych zarzucił naruszenie
art. 14 ust. 1 i ust. 1a w związku z art. 6 ust. 1 pkt 5, art. 8 ust. 6 pkt 3, art. 18 ust. 1,
art. 36 ust. 4 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń
społecznych (jednolity tekst: Dz.U. z 2013 r., poz. 1442 ze zm.; dalej „ustawa o
4
systemie ubezpieczeń społecznych) oraz art. 29 ust. 1 w związku z art. 48 ust. 2,
art. 36 ust. 2, art. 52 w związku z art. 49 pkt 1, art. 4 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 ustawy o
świadczeniach w razie choroby i macierzyństwa przez przyjęcie za podstawę
wymiaru zasiłku macierzyńskiego kwoty zadeklarowanej jako podstawa wymiaru
składki na ubezpieczenie chorobowe za wrzesień 2010 r. Zwrócił uwagę, że
ponowne zgłoszenie do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego nastąpiło w
dniu 6 września 2010 r., więc zdarzenie ubezpieczeniowe nastąpiło przed upływem
pełnego miesiąca ubezpieczenia. Za nietrafne uznał stwierdzenie Sądów meriti, że
na skutek ponownego zgłoszenia do ubezpieczenia ubezpieczona została objęta
nim od dnia wskazanego we wniosku (1 września 2010 r.). Wskazał na art. 14
ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, podnosząc że objęcie
ubezpieczeniem dobrowolnym nie następuje wcześniej niż dzień zgłoszenia
wniosku. Zarzucił nieodpowiedniość zastosowania art. 14 ust. 1a ustawy do
ubezpieczonej, która w dniu 6 września 2010 r. nie dokonywała równocześnie
zgłoszenia do obowiązkowego ubezpieczenia emerytalnego i rentowych.
Obowiązek tych ubezpieczeń dotyczył jej znacznie wcześniej, od 2006 r. W
konsekwencji stwierdził, że do wyliczenia podstawy zasiłku macierzyńskiego nie
można przyjąć przychodu za wrzesień 2010 r., gdyż w tym miesiącu ubezpieczona
nie podlegała ubezpieczeniu w wymiarze pełnego miesiąca. Jednocześnie, wobec
przerwy trwającej dłużej niż 30 dni w dobrowolnym ubezpieczeniu chorobowym, nie
można także zliczyć poprzednich okresów ubezpieczenia chorobowego na
podstawie art. 4 ust. 2 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia
społecznego w razie choroby i macierzyństwa, co powoduje ustalenie podstawy
wymiaru zasiłku od kwot zastępczych – odnośnie pracowników przewidzianych w
art. 37, a odnośnie pozostałych ubezpieczonych – w art. 49 pkt 1-4 ustawy. W
przypadku osób prowadzących działalność gospodarczą określono kwotę
zastępującą przychód z pełnego miesiąca jako najniższą podstawę wymiaru składki
na ubezpieczenie chorobowe, po odliczeniach, o których mowa w art. 3 pkt 4
ustawy.
W ramach drugiej podstawy kasacyjnej organ rentowy wskazał na
naruszenie art. 328 § 2 w związku z art. 391 § 1 k.p.c. przez wadliwe uzasadnienie
zaskarżonego wyroku, nieuwzględniające wszystkich koniecznych elementów,
5
uniemożliwiające analizę motywów wyroku i kontrolę kasacyjną w zakresie
podstawy faktycznej rozstrzygnięcia oraz art. 385 k.p.c. przez oddalenie apelacji
ZUS pomimo zaistnienia podstaw do jej uwzględnienia.
W odpowiedzi na skargę kasacyjną ubezpieczona, podnosząc zarzuty co do
dopuszczalności skargi, wniosła o jej odrzucenie, a na wypadek ich
nieuwzględnienia, o oddalenie skargi i zasądzenie kosztów postępowania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłku macierzyńskiego przysługującego
osobie ubezpieczonej niebędącej pracownikiem, w tym prowadzącej pozarolniczą
działalność na podstawie przepisów o działalności gospodarczej, stosuje się art. 48
- 52 ustawy o świadczeniach w razie choroby i macierzyństwa oraz – na podstawie
art. 52 – odpowiednio przepisy tej ustawy dotyczące sposobu określania podstawy
wymiaru zasiłku ubezpieczonym pracownikom. W odniesieniu do zasiłku
macierzyńskiego są to przepisy art. 36 ust. 2-4, art. 38 ust. 1, art. 42, art. 43, art. 48
ust. 1 oraz art. 49 i art. 50.
Stosownie do art. 48 ust. 1 ustawy, zasiłek oblicza się od kwoty przychodu
osiągniętego z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej. Uwzględniając, że
ubezpieczenie chorobowe osób prowadzących działalność gospodarczą jest
ubezpieczeniem dobrowolnym, w zależności od czasu, który upływa od chwili
zgłoszenia do tego ubezpieczenia do chwili ziszczenia się ryzyka ubezpieczenia i
powstania prawa do świadczeń, za podstawę wymiaru zasiłku macierzyńskiego
przyjmuje się albo przychód z 12 miesięcy ubezpieczenia (art. 48 ust. 1), albo
przychód osiągnięty w okresie krótszym, jeżeli przesłanka prawa do świadczeń
wypełniła się przed upływem 12 miesięcy prowadzenia działalności (art. 36 ust. 2 w
związku z art. 48 ust. 2 i art. 52 ustawy o świadczeniach w razie choroby i
macierzyństwa). W każdym z tych wypadków podstawę wymiaru zasiłku stanowi
przychód osiągnięty za pełne miesiące kalendarzowe, czyli zadeklarowana kwota
stanowiąca podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe po odliczeniu
kwoty określonej w tym przepisie (art. 18 ust. 8 i art. 18a ustawy o systemie
6
ubezpieczeń społecznych). Kwoty te wyliczane są zawsze z rzeczywistych
ostatnich pełnych miesięcy ubezpieczenia chorobowego.
Także wysokość zasiłku macierzyńskiego zależna jest od wysokości
zadeklarowanej kwoty stanowiącej podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie
chorobowe - co do zasady przez okres 12 miesięcy poprzedzających nabycie
prawa do zasiłku, chyba że do chwili urodzenia dziecka ubezpieczenie dobrowolne
trwa krócej niż 12 miesięcy. Reguły te – na co zwrócił uwagę Sąd Najwyższy
między innymi w wyroku z dnia 28 sierpnia 2012 r., II UK 34/12 (OSNP 2013 nr 15-
16, poz. 184) - nie są odpowiednie wobec ubezpieczonych, których prawo do
świadczeń powstało w pierwszym miesiącu po przystąpieniu do ubezpieczenia i
którzy przebyli w ubezpieczeniu chorobowym okres krótszy od miesiąca. Znajdują
się oni w sytuacji, w której nie jest możliwe odwołanie się do jakiegokolwiek okresu
ubezpieczenia określonego w art. 36 ust. 2 w związku z art. 48 ust. 2 i 47 ustawy o
świadczeniach w razie choroby i macierzyństwa. W takim wypadku, dla
ubezpieczonych, dla których określono najniższą podstawę wymiaru składek,
wyliczenie zasiłku następuje od kwoty zastępczej stanowiącej najniższą podstawę
wymiaru składki za miesiąc, w którym powstało prawo do zasiłku, po odliczeniach,
o których mowa w art. 3 pkt 4. Taką zasadę przewidziano w art. 49 ustawy, w
brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 grudnia 2013 r., w wypadku, w którym
niezdolność do pracy powstała w pierwszym miesiącu kalendarzowym
ubezpieczenia chorobowego, a po zmianie ustawą z dnia 21 czerwca 2013 r. (Dz.U.
poz. 996), gdy niezdolność do pracy powstała przed upływem pełnego miesiąca
kalendarzowego ubezpieczenia chorobowego.
W sprawie objętej skargą, wiążące Sąd Najwyższy ustalenia prowadzą do
aprobaty zastosowania przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych wspomnianego
przepisu w brzmieniu obowiązującym w dniu spełnienia się ryzyka
ubezpieczeniowego. Urodzenie dziecka przez ubezpieczoną nastąpiło w
październiku 2010 r., w pierwszym miesiącu kalendarzowym ubezpieczenia
chorobowego, a przed upływem pełnego miesiąca kalendarzowego tego
ubezpieczenia we wrześniu 2010 r.
Wyłączenie z mocy prawa z ubezpieczenia dobrowolnego na skutek
nieopłacenia składek na to ubezpieczenie spowodowało, że poprzedni stosunek
7
ubezpieczenia ustał z mocy prawa i niezbędny stał się wniosek o ponowne objecie
dobrowolnym ubezpieczeniem (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 8 sierpnia
2001 r., II UKN 518/00, OSNP 2003 nr 10, poz. 257, oraz z dnia 29 marca 2012 r.,
I UK 339/11, OSNP 2013 nr 5–6, poz. 68 i glosę I. Sierockiej do wyroku Sądu
Najwyższego z dnia 16 sierpnia 2005 r., I UK 376/04, OSP 2007 nr 7–8, poz. 95).
Po przerwie w ubezpieczeniu chorobowym trwającej od dnia 1 do dnia 31 sierpnia
2010 r., ubezpieczona zgłosiła się ponownie do tego ubezpieczenia przez złożenie
wniosku w dniu 6 września 2010 r. Nowy okres ubezpieczenia dobrowolnego trwa
więc w jej wypadku od tego dnia, stosownie do art. 14 ust. 1 ustawy, stanowiącym o
objęciu dobrowolnie ubezpieczeniami emerytalnym, rentowymi i chorobowym nie
wcześniej niż od dnia, w którym wniosek został zgłoszony.
Przypadająca wcześniej data wskazana we wniosku, nie może być
uwzględniona na podstawie szczególnego przepisu art. 14 ust. 1a ustawy o
systemie ubezpieczeń społecznych, na który powoływała się ubezpieczona w celu
wykazania, że prawo do zasiłku macierzyńskiego postało w drugim miesiącu
ubezpieczenia chorobowego. Wyjątek przewidziany w art. 14 ust. 1a, na podstawie
którego objęcie dobrowolnie ubezpieczeniem chorobowym następuje od dnia
wskazanego we wniosku, stosowany jest tylko wtedy, gdy zgłoszenie do
ubezpieczeń emerytalnego i rentowych zostanie dokonane w terminie określonym
w art. 36 ust. 4, czyli w ciągu 7 dni od daty powstania obowiązku ubezpieczenia
emerytalno-rentowego. Ten szczególny przepis został wprowadzony w wyniku
zmiany ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych od dnia 1 stycznia 2003 r.
(Dz.U. z 2002 Nr 241, poz. 2074) i ma sens tylko jako mający na celu ujednolicenie
chwili objęcia wszystkimi ubezpieczeniami społecznymi; z mocy prawa i na
zasadzie dobrowolności. W poprzednim stanie prawnym mogła powstać 6-dniowa
różnica w datach początkowych poszczególnych ubezpieczeń, a zmiana prawa taki
przypadek eliminuje, prowadząc do fikcji jednoczesnego zgłoszenia do
ubezpieczeń emerytalnego i rentowych oraz ubezpieczenia chorobowego na
wniosek. Nie zostało w sprawie ustalone że ubezpieczenie obowiązkowe, któremu
ubezpieczona podlegała od dnia 5 kwietnia 2006 r. ustało na jakikolwiek okres,
wobec czego art. 14 ust. 1a nie ma w jej sytuacji zastosowania.
8
Dla osób ubezpieczonych w takich okresach jak M. W., kwota zasiłku
macierzyńskiego odpowiadałaby kwocie przychodu za pełny miesiąc prowadzenia
działalności gospodarczej (wrzesień 2010 r.), równej kwocie zadeklarowanej,
gdyby prawo do zasiłku powstało po upływie miesiąca kalendarzowego
ubezpieczenia. Prawo ubezpieczonej do zasiłku macierzyńskiego powstało jednak
w pierwszym miesiącu po przystąpieniu do ubezpieczenia, gdyż okres
ubezpieczenia przed urodzeniem dziecka nie trwał co najmniej przez miesiąc i nie
ma jakiegokolwiek okresu wskazanego w art. 36 ust. 2 w związku z art. 48 ust. 2
ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych.
Ustawodawca nie uwzględnił w ustawie o świadczeniach pieniężnych z
ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa ubezpieczenia przez
część miesiąca oraz wyliczenia podstawy wymiaru zasiłku od przychodu z
rzeczywistego okresu ubezpieczenia krótszego niż miesiąc. Na wypadek powstania
zdarzenia ubezpieczeniowego przed upływem pierwszego miesiąca
kalendarzowego ubezpieczenia przewidział substytucję miesięcznej wielkości
przychodu kwotami zastępczymi wskazanymi w art. 49 ustawy. Stosownie do tego
przepisu, przy ustalaniu podstawy wymiaru dla ubezpieczonych niebędących
pracownikami, przychód pochodzący z niepełnego miesiąca kalendarzowego
zastępowany jest kwotą najniższej podstawy wymiaru składek, po odliczeniach, o
których mowa w art. 3 pkt 4 ustawy, czyli po potrąceniu kwoty odpowiadającej
13,71 % podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie chorobowe. Kwota najniższa
zastępuje kwotę zadeklarowaną.
Występowanie koniecznej relacji między kwotą opłaconej składki a
wysokością świadczeń wypłacanych w przypadku zaistnienia ryzyka ubezpieczenia
zostało uznane za jeden z fundamentów racjonalnego systemu ubezpieczeniowego
(por. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 1 kwietnia 2008 r., SK 96/06 (OTK
ZU 2008 nr 3A, poz. 40). W wyroku z dnia 7 listopada 2007 r., K 18/06 (OTK ZU
2007 nr 10A, poz. 122) przypomniano, że ubezpieczenia społeczne opierają się na
zasadzie wzajemności, która polega na tym, iż nabycie prawa do świadczenia
ubezpieczeniowego i jego wysokość są uzależnione od wkładu finansowego w
postaci składek. Między zgłoszeniem do ubezpieczenia a nabyciem prawa do
świadczeń z ubezpieczenia w wysokości wynikającej z kwoty zadeklarowanej i
9
opłaconej składki musi być zatem wniesiony odpowiedni wkład finansowy, tak by
wypłata świadczeń nie polegała wyłącznie na solidarności społecznej (por. wyrok
Sądu Najwyższego z dnia 20 września 2011 r., I UK 63/11, OSNP 2012 nr 19-20,
poz. 248 oraz w wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 24 maja 2012 r., P 12/10,
OTK ZU 2012 nr 5A, poz. 52). Nie ma więc znaczenia, czy zaistnienie ryzyka
ubezpieczenia chorobowego jest przewidywalne, czy niespodziewane; prawo do
świadczeń na wypadek jego zaistnienia wymaga przebycia pewnego okresu w
ubezpieczeniu i okres ten – także przez wskazanie wysokości podstawy wymiaru
składki i świadczeń – ustala ustawodawca. W efekcie postulowanego przez
ubezpieczoną przyjęcia jako podstawy wymiaru zasiłku macierzyńskiego – w
miejsce wskazanej przez ustawodawcę najniższej podstawy wymiaru składki –
podstawy wymiaru składki w kwocie zadeklarowanej, przeciętny stosunek
wysokości świadczenia do wniesionej składki powodowałby konieczność pokrycia
świadczeń z funduszy zebranych przez innych ubezpieczonych. Na ten aspekt
zwracał uwagę projektodawca ustawy o świadczeniach w razie choroby i
macierzyństwa z intencją wyeliminowania sytuacji, w której osoby ubezpieczone (w
szczególności osoby ubezpieczone dobrowolnie) nabywałyby po krótkim, niekiedy
kilkudniowym okresie opłacania niewielkich składek, prawo do świadczeń
wypłacanych przez okres kilku miesięcy (por. uzasadnienie projektu ustawy o
świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i
macierzyństwa z dnia 24 grudnia 1998 r., druk sejmowy nr 840 III kadencji).
W konsekwencji, Sąd Najwyższy uznał za nietrafne stwierdzenie
ubezpieczonej, że jej prawo do zasiłku z tytułu urodzenia dziecka w dniu 8
października 2010 r. powstało w drugim miesiącu dobrowolnego ubezpieczenia, a
za uzasadnione stwierdzenie skarżącego, iż podstawę wymiaru zasiłku
macierzyńskiego, do którego prawo powstało w pierwszym miesiącu
kalendarzowym dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego z tytułu prowadzenia
działalności gospodarczej, określa art. 49 pkt 1 ustawy o świadczeniach
pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, jako
najniższą podstawę wymiaru składek na to ubezpieczenie po odliczeniach, o
których mowa w art. 3 pkt 4 tej ustawy, bez względu na wysokość kwoty
10
zadeklarowanej na podstawie art. 18 ust. 8 lub 18a ust. 1 ustawy o systemie
ubezpieczeń społecznych.
Mając to na względzie, uznawszy podniesione w odpowiedzi na skargę
kasacyjną zarzuty dotyczące jej niedopuszczalności za bezzasadne, Sąd
Najwyższy orzekł, jak w sentencji (art. 39815
§ 1 k.p.c.).