IV CNP 52/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:18-03-2015
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV CNP 52/14
POSTANOWIENIE
Dnia 11 marca 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Irena Gromska-Szuster
w sprawie ze skargi wnioskodawcy Z. R.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia
Sądu Okręgowego w S.
z dnia 4 czerwca 2013 r.
w sprawie z wniosku Z. R. i L. R.
przy uczestnictwie S. P. i K. O.
o zniesienie współwłasności,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 11 marca 2015 r.,
1) odrzuca skargę;
2) zasądza od wnioskodawcy na rzecz uczestniczki K. O.
kwotę 1 800 zł (jeden tysiąc osiemset złotych) tytułem zwrotu
kosztów postępowania;
3) przyznaje adw. E. R. od Skarbu Państwa - Sądu
Okręgowego w S. kwotę 1 800 zł (jeden tysiąc osiemset złotych),
powiększoną o należny podatek od towarów i usług, tytułem
zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej
wnioskodawcy w postępowaniu przed Sądem Najwyższym.
UZASADNIENIE
2
Postanowieniem z dnia 3 grudnia 2012 r. Sąd Rejonowy w S. zniósł
współwłasność opisanej w sentencji nieruchomości przez ustanowienie odrębnej
własności lokali, które przyznał na wyłączną własność wnioskodawcom
oraz uczestnikom postępowania, określił części wspólne nieruchomości oraz
zasądził dopłaty, w tym dopłatę w kwocie 21 959 zł od uczestniczki K. O. na rzecz
wnioskodawców.
W wyniku apelacji K. O. Sąd Okręgowy w S. postanowieniem z dnia 4
czerwca 2013 r. zmienił częściowo zaskarżone postanowienie między innymi w ten
sposób, że uchylił orzeczenie o zasądzeniu dopłaty w kwocie 21 959 zł od K. O. na
rzecz wnioskodawców.
Wnioskodawca wniósł skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem tej
części orzeczenia Sądu Okręgowego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 4245
§ 1 pkt 4 i 5 k.p.c., skarga o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego orzeczenia, oprócz innych elementów konstrukcyjnych,
powinna zawierać uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody, spowodowanej przez
wydanie orzeczenia, którego dotyczy (pkt 4) oraz wykazanie, że wzruszenie tego
orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe(pkt 5).
Jak wielokrotnie wskazywał Sąd Najwyższy przewidziane w art. 4245
§ 1 pkt
4 k.p.c. wymaganie jest spełnione wtedy, gdy skarżący przedstawi wyodrębniony
wywód prawny, w którym wskaże, że szkoda wystąpiła, określi jej rodzaj, postać,
wysokość i czas powstania oraz związek przyczynowy z wydaniem orzeczenia
będącego przedmiotem skargi, a także przedstawi dowody lub inne środki
uwiarygodniające powstanie szkody (porównaj między innymi postanowienia z dnia
31 stycznia 2006 r. IV CNP 38/05, OSNC 2006/7-8/141 oraz z dnia 22 listopada
2005 r. I CNP 19/05 i z dnia 23 września 2005 r. III CNP 5/05, niepubl.).
Rozpoznawana skarga nie spełnia tego wymagania, gdyż nie określono
w niej rodzaju, postaci ani czasu powstania szkody, jak również nie
wskazano żadnych dowodów ani innych środków stanowiących ich surogaty,
uwiarygodniających powstanie szkody i związek przyczynowy między nią
a wydaniem zaskarżonego orzeczenia.
3
Skarga nie spełnia też wymagania określonego w art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c.,
bowiem skarżący nie wykazał, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze
skargi kasacyjnej nie było i nie jest możliwe. Powołał się bowiem w tym zakresie na
niedopuszczalność skargi kasacyjnej wynikającą z art. 3982
§ 1 k.p.c., podczas gdy
sprawa, w której wydano zaskarżone orzeczenie jest sprawą o zniesienie
współwłasności toczącą się w postępowaniu nieprocesowym, w którym
o dopuszczalności skargi kasacyjnej między innymi ze względu na wartość
przedmiotu zaskarżenia decyduje nie przepis art. 3982
§ 1 k.p.c., lecz przepisy art.
5191
k.p.c., których skarżący nie powołał ani nie przeanalizował na ich tle kwestii
dopuszczalności skargi kasacyjnej w sprawie.
Biorąc to pod uwagę Sąd Najwyższy na podstawie art. 4248
w zw. z art. 4245
§ 1 pkt 4 i 5 k.p.c. odrzucił skargę.
O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 520 § 3 w zw. z art.
108 § 1, art. 391 § 1, art. 39821
i art. 42412
k.p.c., a o zwrocie kosztów nieopłaconej
pomocy prawnej udzielonej wnioskodawcy z urzędu orzeczono na podstawie § 19
i 20 w zw. z § 13 ust. 4 pkt 2 oraz § 2 ust. 3 i § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra
Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności
adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy
prawnej udzielonej z urzędu (jedn. tekst: Dz. U. z 2013 r., poz. 461).
POSTANOWIENIE
Dnia 11 marca 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Irena Gromska-Szuster
w sprawie ze skargi wnioskodawcy Z. R.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia
Sądu Okręgowego w S.
z dnia 4 czerwca 2013 r.
w sprawie z wniosku Z. R. i L. R.
przy uczestnictwie S. P. i K. O.
o zniesienie współwłasności,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 11 marca 2015 r.,
1) odrzuca skargę;
2) zasądza od wnioskodawcy na rzecz uczestniczki K. O.
kwotę 1 800 zł (jeden tysiąc osiemset złotych) tytułem zwrotu
kosztów postępowania;
3) przyznaje adw. E. R. od Skarbu Państwa - Sądu
Okręgowego w S. kwotę 1 800 zł (jeden tysiąc osiemset złotych),
powiększoną o należny podatek od towarów i usług, tytułem
zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej
wnioskodawcy w postępowaniu przed Sądem Najwyższym.
UZASADNIENIE
2
Postanowieniem z dnia 3 grudnia 2012 r. Sąd Rejonowy w S. zniósł
współwłasność opisanej w sentencji nieruchomości przez ustanowienie odrębnej
własności lokali, które przyznał na wyłączną własność wnioskodawcom
oraz uczestnikom postępowania, określił części wspólne nieruchomości oraz
zasądził dopłaty, w tym dopłatę w kwocie 21 959 zł od uczestniczki K. O. na rzecz
wnioskodawców.
W wyniku apelacji K. O. Sąd Okręgowy w S. postanowieniem z dnia 4
czerwca 2013 r. zmienił częściowo zaskarżone postanowienie między innymi w ten
sposób, że uchylił orzeczenie o zasądzeniu dopłaty w kwocie 21 959 zł od K. O. na
rzecz wnioskodawców.
Wnioskodawca wniósł skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem tej
części orzeczenia Sądu Okręgowego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 4245
§ 1 pkt 4 i 5 k.p.c., skarga o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego orzeczenia, oprócz innych elementów konstrukcyjnych,
powinna zawierać uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody, spowodowanej przez
wydanie orzeczenia, którego dotyczy (pkt 4) oraz wykazanie, że wzruszenie tego
orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe(pkt 5).
Jak wielokrotnie wskazywał Sąd Najwyższy przewidziane w art. 4245
§ 1 pkt
4 k.p.c. wymaganie jest spełnione wtedy, gdy skarżący przedstawi wyodrębniony
wywód prawny, w którym wskaże, że szkoda wystąpiła, określi jej rodzaj, postać,
wysokość i czas powstania oraz związek przyczynowy z wydaniem orzeczenia
będącego przedmiotem skargi, a także przedstawi dowody lub inne środki
uwiarygodniające powstanie szkody (porównaj między innymi postanowienia z dnia
31 stycznia 2006 r. IV CNP 38/05, OSNC 2006/7-8/141 oraz z dnia 22 listopada
2005 r. I CNP 19/05 i z dnia 23 września 2005 r. III CNP 5/05, niepubl.).
Rozpoznawana skarga nie spełnia tego wymagania, gdyż nie określono
w niej rodzaju, postaci ani czasu powstania szkody, jak również nie
wskazano żadnych dowodów ani innych środków stanowiących ich surogaty,
uwiarygodniających powstanie szkody i związek przyczynowy między nią
a wydaniem zaskarżonego orzeczenia.
3
Skarga nie spełnia też wymagania określonego w art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c.,
bowiem skarżący nie wykazał, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze
skargi kasacyjnej nie było i nie jest możliwe. Powołał się bowiem w tym zakresie na
niedopuszczalność skargi kasacyjnej wynikającą z art. 3982
§ 1 k.p.c., podczas gdy
sprawa, w której wydano zaskarżone orzeczenie jest sprawą o zniesienie
współwłasności toczącą się w postępowaniu nieprocesowym, w którym
o dopuszczalności skargi kasacyjnej między innymi ze względu na wartość
przedmiotu zaskarżenia decyduje nie przepis art. 3982
§ 1 k.p.c., lecz przepisy art.
5191
k.p.c., których skarżący nie powołał ani nie przeanalizował na ich tle kwestii
dopuszczalności skargi kasacyjnej w sprawie.
Biorąc to pod uwagę Sąd Najwyższy na podstawie art. 4248
w zw. z art. 4245
§ 1 pkt 4 i 5 k.p.c. odrzucił skargę.
O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 520 § 3 w zw. z art.
108 § 1, art. 391 § 1, art. 39821
i art. 42412
k.p.c., a o zwrocie kosztów nieopłaconej
pomocy prawnej udzielonej wnioskodawcy z urzędu orzeczono na podstawie § 19
i 20 w zw. z § 13 ust. 4 pkt 2 oraz § 2 ust. 3 i § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra
Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności
adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy
prawnej udzielonej z urzędu (jedn. tekst: Dz. U. z 2013 r., poz. 461).