Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I CSK 717/14
POSTANOWIENIE
Dnia 22 kwietnia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Tadeusz Wiśniewski
w sprawie z wniosku T. G.
przy uczestnictwie Operatora G.-S. S.A.
w W.
o ustanowienie służebności przesyłu,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 22 kwietnia 2015 r.,
na skutek skargi kasacyjnej wnioskodawcy
od postanowienia Sądu Okręgowego w W.
z dnia 10 kwietnia 2014 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania;
zasądza od wnioskodawcy na rzecz uczestnika postępowania
kwotę 120 (sto dwadzieścia) zł tytułem kosztów postępowania
kasacyjnego.
2
UZASADNIENIE
Stosownie do 3989
§ 1 k.p.c., Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do
rozpoznania w razie wykazania przez stronę, że w sprawie występuje istotne
zagadnienie prawne, istnieje potrzeba wykładni przepisów prawnych, budzących
poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów,
zachodzi nieważność postępowania lub skarga kasacyjna jest oczywiście
uzasadniona.
We wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania, skarżący
przytoczył przesłankę wskazaną w art. 3989
§ 1 punkt 1 k.p.c., a więc istnienie
istotnego zagadnienia prawnego.
Przedstawienie okoliczności, uzasadniających rozpoznanie skargi kasacyjnej
ze względu na występujące w sprawie istotne zagadnienie prawne, polega na
sformułowaniu samego zagadnienia oraz wskazaniu argumentów prawnych, które
prowadzą do rozbieżnych ocen prawnych, w tym także, na sformułowaniu własnego
stanowiska przez skarżącego. Wywód ten powinien być zbliżony do tego, jaki jest
przyjęty przy przedstawianiu zagadnienia prawnego przez sąd odwoławczy
na podstawie art. 390 k.p.c. (postanowienie Sądu Najwyższego z 9 maja 2006 r.,
V CSK 75/06, nie publ.). Twierdzenie o występowaniu istotnego zagadnienia
prawnego jest uzasadnione tylko wtedy, kiedy przedstawiony problem prawny
nie został jeszcze rozstrzygnięty przez Sąd Najwyższy lub kiedy istnieją rozbieżne
poglądy w tym zakresie, wynikające z odmiennej wykładni przepisów,
konstruujących to zagadnienie (por. niepublikowane postanowienia Sądu
Najwyższego z 10 marca 2010 r., II UK 363/09 i z 12 marca 2010 r., II UK 400/09).
Skarga kasacyjna wnioskodawcy oparta została na przesłance istnienia
istotnego zagadnienia prawnego z punktu widzenia ochrony własności podmiotów
prywatnych pozostających w sporze z organami władzy publicznej, które
to wyłącznie na skutek powołania się na tytuł prawny do nieruchomości - bez
wykazania jego skuteczności prawnej a nawet jego istnienia - nabywają skuteczne
erga omnes prawo władania nieruchomością właściciela. Zagadnienie to nie tylko,
że zostało niefortunnie sformułowane, ale też nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia
3
niniejszej sprawy. Tym bardziej, że uczestnikiem przedmiotowego postępowania
nie był żaden organ władzy publicznej, a kopię odpisu decyzji Naczelnika Miasta
i Gminy R. złożył do akt sprawy sam wnioskodawca.
W orzecznictwie i popierającej go doktrynie podnosi się, że ograniczenie
własności na podstawie art. 35 ustawy z 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie
wywłaszczania nieruchomości mieści się w granicach szeroko rozumianego
wywłaszczenia, co wiąże się z trwałością stanu, jaki decyzja stwarza, obejmując
sobą każdoczesnego właściciela nieruchomości, której dotyczy oraz
każdoczesnego przedsiębiorcę przesyłowego wstępującego w miejsce pierwotnego
adresata decyzji. Takiego rozumienia powyższego przepisu wymaga funkcja, jaką
on realizuje, znajdując się w rozdziale piątym wskazanej ustawy o szczególnym
trybie wywłaszczenia, a nie w rozdziale szóstym dotyczącym czasowego zajęcia
nieruchomości, w którym występuje też pojęcie „oznaczonego czasu" (zob. wyroki
SN z dnia 9 stycznia 2008 r. II CSK 432/07, Lex nr 365049 oraz z dnia 21 lutego
2009 r. II CSK 394/08, Lex nr 491553). Istnieje zatem utrwalone stanowisko,
że wydanie decyzji mającej podstawę w art. 35 ust. 1 u.z.t.w.n. (zob. też art. 124
ust. 1 ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami) prowadzi do
trwałego ograniczenia prawa własności nieruchomości, gdyż sprawia, że właściciel
ma obowiązek znoszenia stanu faktycznego ukształtowanego przebiegiem
urządzeń przez strefę, w której było lub mogło być wykonywane jego prawo
(uchwała SN z 20 stycznia 2010 r., III CZP 116/09; wyrok SN z 9 stycznia 2008 r.,
II CSK 432/07).
W tej sytuacji uznać należy, że skarżący nie wykazał istnienia powołanej
w skardze kasacyjnej przesłanki, uzasadniającej przyjęcie jej do rozpoznania, stąd
na podstawie art. 3989
§ 1 a contrario k.p.c. orzeczono jak w sentencji.
O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 520 § 2
w zw. z art. 13 § 2, art. 391 § 1 i art. 39821
k.p.c.

I CSK 717/14

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia