Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II KK 137/15
POSTANOWIENIE
Dnia 28 maja 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jacek Sobczak
na posiedzeniu bez udziału stron (art. 535 § 3 k.p.k.)
po rozpoznaniu w dniu 28 maja 2015 r.,
sprawy D. Y.
skazanego z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 267 § 1 k.k. w zb. z art. 310 § 4 k.k. w zw. z
art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 k.k. i inne
z powodu kasacji, wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 1 grudnia 2014 r.,
utrzymującego w mocy wyrok łączny Sądu Okręgowego w W.
z dnia 23 września 2014 r.,
p o s t a n o w i ł:
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. zwolnić skazanego od ponoszenia kosztów postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy objął węzłem wyroku łącznego z dnia 23 września 2014, w
sprawie o sygn. akt XII K 111/14, skazania D. Y. w sprawach: Sądu Okręgowego z
dnia 27 lutego 2012 r., sygn. akt VIII K 153/11, - za czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. art.
267 § 1 k.k. w zb. z art. 310 § 4 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 k.k.
popełniony w dniu 6 czerwca 2009 r. – na karę 1 roku pozbawienia wolności; - za
czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. art. 267 § 1 k.k. w zb. z art. 310 § 4 k.k. w zw. z art. 11
§ 2 k.k. w zw. z art. 65 k.k. popełniony 2 września 2009 r. – na karę 1 roku
2
pozbawienia wolności; - za czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. art. 267 § 1 k.k. w zb. z art.
310 § 4 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 k.k. popełniony 17 października
2009 r.- na karę 1 roku pozbawienia wolności; - za czyn z art. 310 § 4 k.k. w zw. z
art. 65 k.k. popełniony w dniu 7 listopada 2009 r.- na karę 1 roku pozbawienia
wolności; - za czyn z art. 258 § 1 k.k. popełniony 6 czerwca 2009 r. – na karę 1
roku pozbawienia wolności; za które wymierzono ww. karę łączną 2 lat i 6 miesięcy
pozbawienia wolności oraz Sądu Okręgowego z dnia 12 sierpnia 2013 r., sygn. akt
VIII K 349/12 za czyny z art. 310 § i 2 k.k. w zb. z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 11 §
2 k.k. i inne, popełnione od 25 sierpnia 2009 do 7 listopada 2009 , od 12 września
009 do 16 września 2009, w dniu 7 listopada 2009, nie później niż do dnia 7
listopada 2009- na karę 5 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i wymierzył
skazanemu tym wyrokiem nową karę łączną 7 lat pozbawienia wolności na poczet,
której zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od 7 listopada
2009 do 27 lutego 2012 r. Zwolnił skazanego od ponoszenia kosztów sądowych.
Na skutek apelacji wywiedzionej od tego orzeczenia przez obrońcę
skazanego, Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 1 grudnia 2014 r., utrzymał
zaskarżony wyrok w mocy uznając kasację za oczywiście bezzasadną.
Kasację od wyroku Sąd odwoławczego wywiódł obrońca D. Y. zarzucając
rażące naruszenie prawa, które miało istotny wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 4
k.p.k., art. 7 k.p.k., oraz obrazę przepisów prawa materialnego, a to art. 53 § 2 k.k. i
art. 55 k.k., a także rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec ww. kary łącznej 7
lat pozbawienia wolności.
Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do
ponownego rozpoznania.
Prokurator w sporządzonej odpowiedzi na kasację wniósł o oddalenie jej jako
oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Kasacja obrońcy D. Y. jest bezzasadna w stopniu oczywistym, dlatego
podlegała oddaleniu w oparciu o przepis z art. 535 § 3 k.p.k.
Analiza zarzutów kasacyjnych w sposób dobitny dowodzi, iż ich autor nie
respektuje po pierwsze reguł wnoszenia kasacji określonych w art. 532 k.p.k., po
drugie sięgając po zarzuty różnego kalibru tj. obrazy prawa materialnego i błędu w
3
ustaleniach faktycznych de facto nie dostrzega wzajemnie wykluczającego się ich
sensu.
Przypomnieć zatem należy, że naruszenie prawa materialnego może
polegać na wadliwym jego zastosowaniu (bądź niezastosowaniu) w orzeczeniu
opartym na trafnych ustaleniach faktycznych. Tylko wówczas, gdy
niekwestionowane są ustalenia faktyczne, a wadliwość rozstrzygnięcia sprowadza
się do niewłaściwej subsumcji, można mówić o obrazie prawa materialnego.
Skarżący popadł zatem w sprzeczność, gdy formułując zarzut błędu w ustaleniach
faktycznych, równocześnie postawił wyrokowi zarzut obrazy prawa materialnego,
który aktualizuje się przecież dopiero, gdy ustalenia faktyczne przyjęte za podstawę
zaskarżonego orzeczenia nie są kwestionowane.
Kolejnym błędem skarżącego było wskazywanie na obrazę przepisów prawa
procesowego, tj. art. 4 k.p.k. i art. 7 k.p.k., skoro przepisy te są regułami
rządzącymi postępowaniem pierwszoinstancyjnym, a których naruszenia nie mógł
dopuścić się Sąd Apelacyjny, albowiem nie przeprowadzał własnego postępowania
dowodowego i nie czynił ustaleń faktycznych. Orzeczenie Sądu II instancji jest
jasne i klarowne co do tego, że zostały w nim podzielone w pełni tak ustalenia Sądu
I instancji jak i powzięta na ich podstawie decyzja tego Sądu.
Wytknięcia wymaga także aspekt poprawności i dopuszczalności
podnoszenia w kasacji zarzutu rażącej niewspółmierności kary. Jest to zakres
wiedzy podręcznikowej, który nie wymaga komentarza, jak tylko odesłania do treści
art. 523 § 1 k.p.k.
Pomimo wielokrotnego wypowiadania się przez Sąd Najwyższy w kwestii
niedopuszczalności wskazywania w kasacji na rażącą niewspółmierność kary,
jeszcze raz należy podkreślić, iż tego zakazu, wynikającego wprost z art. 523 § 1
k.p.k., nie da się skutecznie ominąć również w drodze podnoszenia zarzutu
rażącego naruszenia art. 53 k.k.
Przepis ten nie ma charakteru normy stanowczej (zawierającej nakaz lub
zakaz określonego zachowania), zatem jego obraza – w rozumieniu art. 438 pkt 1
k.p.k. – nie wchodzi w grę. Wspomniany przepis określa objęte sferą swobodnego
sędziowskiego uznania ogólne dyrektywy wymiaru kary, dlatego podważenie
przyjętej na ich podstawie oceny sądu jest możliwe tylko w ramach zarzutu rażącej
4
niewspółmierności kary (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 4 lutego
2015 r., V KK 331/14, Lex 1640273 i przywołane tam orzecznictwo).
Wreszcie odnieść należy się do nie wytrzymującego krytyki powielania w tej
nadzwyczajnej skardze, przybranych jedynie w nowe szaty, zarzutów apelacyjnych.
Jak wynika z akt sprawy, skarżący już w apelacji nie akceptował wysokości
orzeczonej wobec skazanego kary łącznej uznając ją za rażąco niewspółmierną i
surową, nieadekwatną do kar łącznych wymierzonych innym współskazanych w
odrębnych postępowaniach, a także nie uwzględniającą postawy D. Y. polegającej
na współpracy z organami ścigania w sprawie o sygn. akt VIII K 153/11.
Z tymi bowiem argumentami rozprawił się Sąd II instancji przedstawiając na
kartach pisemnych motywów wyroku przekonywującą i wystarczającą
argumentację. Jak trafnie zauważył Sąd Apelacyjny procesowa postawa
skazanego, dzięki której ujawniono okoliczności przestępstwa, była już
przedmiotem oceny i weryfikacji przy formułowaniu kary w sprawie VIII K 153/11
(str. 5). Ma tego świadomość sam skarżący, który wskazał przecież: na etapie
postępowania przygotowawczego, złożył on wyjaśnienia, które miały charakter
informacji dotyczących istotnych okoliczności przestępstwa, co znalazło wyraz w
uzasadnieniu wyroku Sądu Okręgowego (…) i spowodowało wymierzenie temu
skazanemu kary niżej, niż osobom, które uważano za przywódców grupy.
Jeśli zaś idzie o podnoszoną kwestię wysokości wymierzonych kar innym
współsprawcom, to odesłać należy obrońcę do str. 5, 6 i n. uzasadnienia, na której
Sąd odwoławczy przedstawił szeroką i zyskującą aprobatę argumentację, dlaczego
tego rodzaju zarzut nie jest trafny i nie zasługuje na uwzględnienie.
Na tych stronach uzasadnienia znaleźć można także odpowiedz na kolejne
zarzuty i argumenty apelacyjne. W szczególności w sposób przekonywający
wyjaśniono z jakich powodów, w niniejszej sprawie, nie można było skutecznie
mówić o jakimkolwiek błędzie w ustaleniach faktycznych oraz potknięciu w procesie
określania wobec skazanego kary łącznej w wymiarze 7 lat pozbawienia wolności.
Niezależnie od tego, co na ten temat twierdzi obrońca, stwierdzić należy, iż
orzeczenie Sądu II instancji ale także Sądu I instancji są wolne od jakichkolwiek
wad i uchybień.
5
Dokonana przez Sąd Apelacyjny kontrola orzeczenia Sądu Okręgowego jest
wszechstronna i rzetelna. Prawidłowo został zgromadzony i oceniony materiał
dowodowy w szczególności ten, który stał się podstawą dla określenia wymiary
wobec D. Y. kary łącznej pozbawienia wolności. Kara ta jest adekwatna,
sprawiedliwa bo uwzględniająca wszystkie kryteria ją warunkujące.
Wobec powyższego, Sąd Najwyższy nie dopatrzył się naruszenia przepisów
zarzuconych w skardze skutkiem czego należało oddalić kasację obrońcy
skazanego, uznając ją za oczywiście bezzasadną.