III SK 5/15
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:03-07-2015
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:I CZ 11/08 I PKN 682/01 II CSK 84/07 III CKN 570/01 III SK 35/13 I PK 233/07 I PK 620/03 I UK 11/08 I UK 332/07 II CZ 102/02 II CZ 178/99 II PK 71/04 II UK 37/08 V CSK 75/06
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III SK 5/15
POSTANOWIENIE
Dnia 28 maja 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dawid Miąsik
w sprawie z powództwa T. S.A. w W.
przeciwko Prezesowi Urzędy Komunikacji Elektronicznej
z udziałem zainteresowanych
1. G. spółki z o.o. w W.
2. Krajowej Izby Gospodarczej Elektroniki i Telekomunikacji
o zmianę umowy,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 28 maja 2015 r.,
na skutek skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 23 września 2014 r.,
1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,
2. zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 180 zł (sto
osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa
procesowego w postępowaniu kasacyjnym.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z 19 września 2013 r., Sąd Apelacyjny oddalił apelację Prezesa
Urzędu Komunikacji Elektronicznej od wyroku Sądu Okręgowego w W. z 16
października 2012 r.
Prezes Urzędu zaskarżył wyrok Sądu Apelacyjnego skargą kasacyjną w
całości. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie art. 233 § 1 k.p.c.; art. 233 § 1
k.p.c. oraz art. 156 k.p.a. i art. 110 k.p.a. oraz art. 145 pkt 8 k.p.a., a także art. 316
2
§ 1 k.p.c. w związku z art. 391 § 1 pkt 1 i 2 k.p.c. w związku z art. 47964
§ 1 i 2
k.p.c. Wnosząc o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania Prezes Urzędu
powołał się na potrzebę rozstrzygnięcia istotnych zagadnień prawnych
polegających na potrzebie wyjaśnienia: 1) czy wyeliminowanie z obrotu prawnego
decyzji administracyjnej wydanej przez Prezesa Urzędu na skutek prawomocnego
wyroku sądu następuje ze skutkiem ex tunc, czy też ze skutkiem ex nunc? 2) czy
wyeliminowanie z obrotu prawnego decyzji administracyjnej (decyzja I) skutkuje
równocześnie koniecznością uchylenie przez Sąd decyzji (decyzja II) wydanej w
oparciu o decyzję I, która w momencie wydawania decyzji II pozostawała w obrocie
prawnym i była wykonalna? Prezes Urzędu powołał się ponadto na potrzebę
wykładni przepisów prawnych, tj. art. 316 § 1 k.p.c. w kontekście problemu, czy w
sprawach z odwołań od decyzji Prezesa Urzędu sąd za podstawę orzekania
powinien uznać stan faktyczny i prawny z chwili orzekania, czy też z chwili wydania
skarżonej decyzji?
O. S.A. (dawniej C. Sp. z o.o.) w odpowiedzi na skargę kasacyjną Prezesa
Urzędu wniosła o odmowę przyjęcia jej do rozpoznania oraz o zasądzenie kosztów
postępowania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Rozpoznanie skargi kasacyjnej następuje tylko z przyczyn kwalifikowanych,
wymienionych w art. 3989
§ 1 k.p.c., tj. wówczas, gdy w sprawie występuje istotne
zagadnienie prawne, bądź istnieje potrzeba wykładni przepisów prawnych
budzących poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w orzecznictwie
sądów, czy też zachodzi nieważność postępowania lub gdy skarga kasacyjna jest
oczywiście uzasadniona. W konsekwencji tegoż w art. 3984
§ 2 k.p.c. wśród
istotnych wymagań skargi kasacyjnej ustawodawca wymienił obowiązek złożenia
wniosku o przyjęcie skargi do rozpoznania i jego uzasadnienie. Spełnienie tego
wymogu powinno przybrać postać wyodrębnionego wywodu prawnego, w którym
skarżący wykaże, jakie występujące w sprawie okoliczności pozwalają na
uwzględnienie wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania i jednocześnie
uzasadnieniu, dlaczego odpowiadają one ustawowemu katalogowi przesłanek.
3
W razie powołania przesłanki tej przedsądu, jaką jest występowanie w
sprawie istotnego zagadnienia prawnego, obowiązkiem skarżącego jest
wywiedzenie i uzasadnienie występującego w sprawie problemu w sposób zbliżony
do tego, jaki przewidziany jest przy przedstawianiu zagadnienia prawnego przez
sąd odwoławczy na podstawie art. 390 k.p.c. (postanowienie Sądu Najwyższego z
dnia 9 maja 2006 r., V CSK 75/06, niepublikowane). Sformułowanie zagadnienia
powinno zatem odwoływać się w sposób generalny i abstrakcyjny do treści
przepisu, który nie podlega jednoznacznej wykładni, a którego wyjaśnienie przez
Sąd Najwyższy przyczyni się do rozwoju jurysprudencji i prawa pozytywnego. Rolą
Sądu Najwyższego, jako najwyższego organu sądowego w Rzeczypospolitej
Polskiej, nie jest bowiem działanie w interesie indywidualnym, lecz powszechnym,
poprzez ochronę obowiązującego porządku prawnego przed dowolnością
orzekania i ujednolicanie praktyki stosowania prawa pozytywnego. Nie każde więc
orzeczenie, nawet błędnie wydane, zasługuje na kontrolę w postępowaniu
kasacyjnym (postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 4 lutego 2000 r., II CZ
178/99, OSNC 2000 nr 7-8, poz. 147, z dnia 18 marca 2004 r., I PK 620/03, LEX nr
513011, z dnia 8 lipca 2004 r., II PK 71/04, LEX nr 375715 i z dnia 16 kwietnia
2008 r., I CZ 11/08, LEX nr 393883). Nie spełnia określonego w art. 3989
§ 1 k.p.c.
wymagania sformułowanie istotnego zagadnienia prawnego w sposób ogólny i
nieprecyzyjny, a zwłaszcza ograniczenie się do samego postawienia pytania, bez
odniesienia się do problemów interpretacyjnych przepisów (postanowienia Sądu
Najwyższego z dnia 25 lutego 2008 r., I UK 332/07, LEX nr 452451 i z dnia 21 maja
2008 r., I UK 11/08, LEX nr 491538).
Jeżeli chodzi o przesłankę przedsądu, jaką jest potrzeba wykładni przepisów
prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w
orzecznictwie, przepisy mające być przedmiotem wykładni Sądu Najwyższego
powinny należeć do katalogu przepisów, których naruszenie przez sąd drugiej
instancji zarzucono w ramach podstawy skargi (postanowienie Sądu Najwyższego
z dnia 4 września 2002 r., I PKN 682/01, OSNP 2004 nr 12, poz. 211). Rzeczą
skarżącego jest wykazanie, że: 1) określony przepis prawa budzi poważne
wątpliwości, ze sprecyzowaniem, na czym te poważne wątpliwości polegają, 2) nie
doczekał się wykładni, bądź niejednolita jego wykładnia wywołuje rozbieżności w
4
orzecznictwie sądów, które to orzecznictwo należy przytoczyć (postanowienia Sądu
Najwyższego z dnia 11 stycznia 2002 r., III CKN 570/01, OSNC 2002 nr 12,
poz. 151, z dnia 28 marca 2007 r., II CSK 84/07, LEX nr 315351, z dnia 15
października 2002 r., II CZ 102/02, LEX nr 57231, z dnia 13 grudnia 2007 r., I PK
233/07, OSNP 2009 nr 2-4, poz. 43 i z dnia 9 czerwca 2008 r., II UK 37/08, LEX nr
494133). Przedmiotem zainteresowania Sądu Najwyższego jest jednak sam
przepis, a nie rozstrzygnięcie konkretnego sporu. Stąd też wspomniane wątpliwości
interpretacyjne powinny być na tyle poważne, by ich wyjaśnienie nie sprowadzało
się do prostej wykładni przepisów.
Skarga kasacyjna w zakresie wniosku o przyjęcie jej do rozpoznania nie
spełnia powyższych wymagań. Wnosząc o przyjęcie skargi, Prezes Urzędu powołał
się na potrzebę rozstrzygnięcia dwóch zagadnień prawnych (art. 3989
§ 1 pkt 1
k.p.c.). Sformułowane we wniosku zagadnienia prawne nie zawierają jednak w swej
treści żadnego przepisu prawa. Argumentów za istnieniem wskazanej przez
Prezesa Urzędu przesłanki przesądu należałoby zatem poszukiwać w innych
elementach konstrukcyjnych tego środa zaskarżenia, co nie jest jednak zadaniem
Sądu Najwyższego na etapie badania zasadności wniosku o przyjęcie skargi
kasacyjnej do rozpoznania na podstawie art. 3989
§ 1 pkt 1 k.p.c. Nie zachodzi
również potrzeba wykładni przepisów budzących poważne wątpliwości, bądź
wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądowym, gdyż w tej kwestii Sąd
Najwyższy wypowiedział się już w wyroku z dnia 4 marca 2014 r., III SK 35/13
podsumowując dotychczasowe orzecznictwo.
Wobec niewykazania istnienia powołanych w skardze kasacyjnej przesłanek
przedsądu, Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji, zgodnie z art. 3989
§ 2 k.p.c.
POSTANOWIENIE
Dnia 28 maja 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dawid Miąsik
w sprawie z powództwa T. S.A. w W.
przeciwko Prezesowi Urzędy Komunikacji Elektronicznej
z udziałem zainteresowanych
1. G. spółki z o.o. w W.
2. Krajowej Izby Gospodarczej Elektroniki i Telekomunikacji
o zmianę umowy,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 28 maja 2015 r.,
na skutek skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 23 września 2014 r.,
1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,
2. zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 180 zł (sto
osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa
procesowego w postępowaniu kasacyjnym.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z 19 września 2013 r., Sąd Apelacyjny oddalił apelację Prezesa
Urzędu Komunikacji Elektronicznej od wyroku Sądu Okręgowego w W. z 16
października 2012 r.
Prezes Urzędu zaskarżył wyrok Sądu Apelacyjnego skargą kasacyjną w
całości. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie art. 233 § 1 k.p.c.; art. 233 § 1
k.p.c. oraz art. 156 k.p.a. i art. 110 k.p.a. oraz art. 145 pkt 8 k.p.a., a także art. 316
2
§ 1 k.p.c. w związku z art. 391 § 1 pkt 1 i 2 k.p.c. w związku z art. 47964
§ 1 i 2
k.p.c. Wnosząc o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania Prezes Urzędu
powołał się na potrzebę rozstrzygnięcia istotnych zagadnień prawnych
polegających na potrzebie wyjaśnienia: 1) czy wyeliminowanie z obrotu prawnego
decyzji administracyjnej wydanej przez Prezesa Urzędu na skutek prawomocnego
wyroku sądu następuje ze skutkiem ex tunc, czy też ze skutkiem ex nunc? 2) czy
wyeliminowanie z obrotu prawnego decyzji administracyjnej (decyzja I) skutkuje
równocześnie koniecznością uchylenie przez Sąd decyzji (decyzja II) wydanej w
oparciu o decyzję I, która w momencie wydawania decyzji II pozostawała w obrocie
prawnym i była wykonalna? Prezes Urzędu powołał się ponadto na potrzebę
wykładni przepisów prawnych, tj. art. 316 § 1 k.p.c. w kontekście problemu, czy w
sprawach z odwołań od decyzji Prezesa Urzędu sąd za podstawę orzekania
powinien uznać stan faktyczny i prawny z chwili orzekania, czy też z chwili wydania
skarżonej decyzji?
O. S.A. (dawniej C. Sp. z o.o.) w odpowiedzi na skargę kasacyjną Prezesa
Urzędu wniosła o odmowę przyjęcia jej do rozpoznania oraz o zasądzenie kosztów
postępowania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Rozpoznanie skargi kasacyjnej następuje tylko z przyczyn kwalifikowanych,
wymienionych w art. 3989
§ 1 k.p.c., tj. wówczas, gdy w sprawie występuje istotne
zagadnienie prawne, bądź istnieje potrzeba wykładni przepisów prawnych
budzących poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w orzecznictwie
sądów, czy też zachodzi nieważność postępowania lub gdy skarga kasacyjna jest
oczywiście uzasadniona. W konsekwencji tegoż w art. 3984
§ 2 k.p.c. wśród
istotnych wymagań skargi kasacyjnej ustawodawca wymienił obowiązek złożenia
wniosku o przyjęcie skargi do rozpoznania i jego uzasadnienie. Spełnienie tego
wymogu powinno przybrać postać wyodrębnionego wywodu prawnego, w którym
skarżący wykaże, jakie występujące w sprawie okoliczności pozwalają na
uwzględnienie wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania i jednocześnie
uzasadnieniu, dlaczego odpowiadają one ustawowemu katalogowi przesłanek.
3
W razie powołania przesłanki tej przedsądu, jaką jest występowanie w
sprawie istotnego zagadnienia prawnego, obowiązkiem skarżącego jest
wywiedzenie i uzasadnienie występującego w sprawie problemu w sposób zbliżony
do tego, jaki przewidziany jest przy przedstawianiu zagadnienia prawnego przez
sąd odwoławczy na podstawie art. 390 k.p.c. (postanowienie Sądu Najwyższego z
dnia 9 maja 2006 r., V CSK 75/06, niepublikowane). Sformułowanie zagadnienia
powinno zatem odwoływać się w sposób generalny i abstrakcyjny do treści
przepisu, który nie podlega jednoznacznej wykładni, a którego wyjaśnienie przez
Sąd Najwyższy przyczyni się do rozwoju jurysprudencji i prawa pozytywnego. Rolą
Sądu Najwyższego, jako najwyższego organu sądowego w Rzeczypospolitej
Polskiej, nie jest bowiem działanie w interesie indywidualnym, lecz powszechnym,
poprzez ochronę obowiązującego porządku prawnego przed dowolnością
orzekania i ujednolicanie praktyki stosowania prawa pozytywnego. Nie każde więc
orzeczenie, nawet błędnie wydane, zasługuje na kontrolę w postępowaniu
kasacyjnym (postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 4 lutego 2000 r., II CZ
178/99, OSNC 2000 nr 7-8, poz. 147, z dnia 18 marca 2004 r., I PK 620/03, LEX nr
513011, z dnia 8 lipca 2004 r., II PK 71/04, LEX nr 375715 i z dnia 16 kwietnia
2008 r., I CZ 11/08, LEX nr 393883). Nie spełnia określonego w art. 3989
§ 1 k.p.c.
wymagania sformułowanie istotnego zagadnienia prawnego w sposób ogólny i
nieprecyzyjny, a zwłaszcza ograniczenie się do samego postawienia pytania, bez
odniesienia się do problemów interpretacyjnych przepisów (postanowienia Sądu
Najwyższego z dnia 25 lutego 2008 r., I UK 332/07, LEX nr 452451 i z dnia 21 maja
2008 r., I UK 11/08, LEX nr 491538).
Jeżeli chodzi o przesłankę przedsądu, jaką jest potrzeba wykładni przepisów
prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w
orzecznictwie, przepisy mające być przedmiotem wykładni Sądu Najwyższego
powinny należeć do katalogu przepisów, których naruszenie przez sąd drugiej
instancji zarzucono w ramach podstawy skargi (postanowienie Sądu Najwyższego
z dnia 4 września 2002 r., I PKN 682/01, OSNP 2004 nr 12, poz. 211). Rzeczą
skarżącego jest wykazanie, że: 1) określony przepis prawa budzi poważne
wątpliwości, ze sprecyzowaniem, na czym te poważne wątpliwości polegają, 2) nie
doczekał się wykładni, bądź niejednolita jego wykładnia wywołuje rozbieżności w
4
orzecznictwie sądów, które to orzecznictwo należy przytoczyć (postanowienia Sądu
Najwyższego z dnia 11 stycznia 2002 r., III CKN 570/01, OSNC 2002 nr 12,
poz. 151, z dnia 28 marca 2007 r., II CSK 84/07, LEX nr 315351, z dnia 15
października 2002 r., II CZ 102/02, LEX nr 57231, z dnia 13 grudnia 2007 r., I PK
233/07, OSNP 2009 nr 2-4, poz. 43 i z dnia 9 czerwca 2008 r., II UK 37/08, LEX nr
494133). Przedmiotem zainteresowania Sądu Najwyższego jest jednak sam
przepis, a nie rozstrzygnięcie konkretnego sporu. Stąd też wspomniane wątpliwości
interpretacyjne powinny być na tyle poważne, by ich wyjaśnienie nie sprowadzało
się do prostej wykładni przepisów.
Skarga kasacyjna w zakresie wniosku o przyjęcie jej do rozpoznania nie
spełnia powyższych wymagań. Wnosząc o przyjęcie skargi, Prezes Urzędu powołał
się na potrzebę rozstrzygnięcia dwóch zagadnień prawnych (art. 3989
§ 1 pkt 1
k.p.c.). Sformułowane we wniosku zagadnienia prawne nie zawierają jednak w swej
treści żadnego przepisu prawa. Argumentów za istnieniem wskazanej przez
Prezesa Urzędu przesłanki przesądu należałoby zatem poszukiwać w innych
elementach konstrukcyjnych tego środa zaskarżenia, co nie jest jednak zadaniem
Sądu Najwyższego na etapie badania zasadności wniosku o przyjęcie skargi
kasacyjnej do rozpoznania na podstawie art. 3989
§ 1 pkt 1 k.p.c. Nie zachodzi
również potrzeba wykładni przepisów budzących poważne wątpliwości, bądź
wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądowym, gdyż w tej kwestii Sąd
Najwyższy wypowiedział się już w wyroku z dnia 4 marca 2014 r., III SK 35/13
podsumowując dotychczasowe orzecznictwo.
Wobec niewykazania istnienia powołanych w skardze kasacyjnej przesłanek
przedsądu, Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji, zgodnie z art. 3989
§ 2 k.p.c.