Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 lipca 2015 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie VIII Wydział Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący SSO Patrycja Baranowska

Protokolant Monika Ziębakowska

po rozpoznaniu w dniu 25 czerwca 2015 roku w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa Gmina M. Ś.

przeciwko A. P. (1) i P. K.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanych A. P. (1) i P. K. odpowiedzialnych in solidum na rzecz powódki Gminy M. Ś. kwotę 107.770,88 zł (stu siedmiu tysięcy siedmiuset siedemdziesięciu złotych osiemdziesięciu ośmiu groszy) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 31 grudnia 2014 roku,

II.  zasądza od pozwanych odpowiedzialnych in solidum na rzecz powódki kwotę 7.538,00 zł (siedmiu tysięcy pięciuset trzydziestu ośmiu złotych) tytułem kosztów procesu.

Sygn. akt VIII GC 15/15

UZASADNIENIE

Powódka Gmina M. Ś. wniosła o zasądzenie solidarnie od A. P. (1) i P. K. kwoty 107.770,88 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia wniesienia pozwu oraz kosztami procesu.

W uzasadnieniu powódka wskazała, że jest właścicielem lokalu użytkowego położonego w Ś. przy ul. (...) o powierzchni 455 m ², który jest zarządzany przez zakład budżetowy gminy - Zakład Gospodarki Mieszkaniowej w Ś.. Dalej podała, że pozwana A. P. (1) była najemcą wskazanego lokalu na mocy umowy zawartej na czas określony od dnia 31 grudnia 2009 r. W lokalu tym, za pośrednictwem pełnomocników - rodziców T. K. i P. K. pozwana prowadziła sklep meblowy i warsztat stolarski. Z uwagi na zaleganie z opłatami za lokal oraz brak staranności w utrzymaniu lokalu umowa nie została przedłużona. Po wygaśnięciu umowy pomimo stosownych wezwań pozwana nie wydała lokalu i nie uiściła zaległych należności wobec czego powódka wystąpiła na drogę sądowa. Wyrokiem z dnia 10 stycznia 2012 r. (sygn. akt X GC 215/10) Sąd Rejonowy Szczecin - Centrum w Szczecinie zobowiązał pozwaną do wydania powódce lokalu w stanie wolnym od osób i rzeczy oraz zasądził kwotę 13.655,46 zł tytułem należności za bezumowne korzystanie z lokalu w okresie od stycznia 2010 r. do czerwca 2010 r. włącznie z odsetkami ustawowymi od dnia 3 sierpnia 2010 r. W toku wskazanego postępowania okazało się nadto, że pozwany P. K. - bez wiedzy i zgody powódki - prowadził w wynajmowanym lokalu własną działalność gospodarczą.

Po uprawomocnieniu się wyroku pozwana nadal nie wydała lokalu, nadto ani pozwana, ani pozwany prowadzący w lokalu działalność, nie uiszczali systematycznie wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z lokalu (w wysokości dotychczasowego czynszu). Ostatecznie lokal przy ul. (...) został wydany powódce w stanie wolnym w dniu 28 marca 2014 r. na skutek czynności podjętych, na wniosek powódki, przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Świnoujściu P. Ż..

W okresie od sierpnia 2012 r. do listopada 2013 r. pozwany P. K. z tytułu wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z opisanego wyżej lokalu dokonał na rzecz powódki kilku wpłat na łączną kwotę 24.000 zł, które to wpłaty zaliczone zostały na poczet należności nie zasądzonych od pozwanej A. P. (1) i najwcześniej wymagalnych. Mimo to na dzień 30 grudnia 2014 r. zaległość pozwanych wobec powódki ze wskazanego tytułu, dochodzona niniejszym pozwem wynosi 107.770,88 zł. Na kwotę tę składa się należność główna w wysokości 78.415,95 zł z tytułu wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z lokalu do dnia wydania tego lokalu powodowi (przez Komornika) i kwota 29.354,93 zł tytułem skapitalizowanych odsetek za zwłokę, które wyliczone zostały na dzień 30 grudnia 2014 r., a naliczane były od wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z lokalu w danym miesiącu co do zasady od pierwszego dnia miesiąca następującego po tymże miesiącu.

W odpowiedzi na pozew pozwany P. K. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powódki kosztów postępowania według norm przepisanych. Dowodząc niezasadności powództwo pozwany podniósł zarzut braku legitymacji biernej w niniejszym procesie. Zdaniem pozwanego po stronie pozwanej nie zachodzi odpowiedzialność solidarna dłużników. Wskazując na treść art. 369 k.c. pozwany zaznaczył, że nie dokonywał czynności prawnej, w której przyjąłby na siebie odpowiedzialność solidarną z pozwaną A. P. (1) z tytułu jakichkolwiek należności względem powódki. Brak jest również przepisu ustawowego, który pozwoliłby na zastosowanie reżimu odpowiedzialności solidarnej pozwanych w niniejszej sprawie.

Odpowiedź na pozew złożyła również pozwana A. P. (1) domagając się oddalenia powództwa w całości oraz zasądzenia od powódki kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwana nie kwestionowała, że łączyła ją z powódką umowa najmu lokalu zawarta na czas określony oraz, że na mocy wyroku Sądu Rejonowego Szczecin - Centrum w Szczecinie z dnia 10 stycznia 2012 r. została zobowiązana do wydania powódce lokalu w stanie wolnym oraz zapłaty na jej rzecz kwoty 13.655,46 zł tytułem należności za bezumowne korzystanie z lokalu. Przyznała również, iż nie wydała powódce lokalu, wskazując jednakże, że nastąpiło to z przyczyn od niej niezależnych, albowiem nie była w jego posiadaniu co najmniej od początku roku 2010. Pozwana nie posiadała kluczy do lokalu i nie władała nim w jakiejkolwiek formie. Działalność w przedmiotowym lokalu na własny rachunek prowadził pozwany P. K.. Sprawował on faktyczne władztwo nad lokalem, posiadał do niego klucze i korzystał z niego w celu prowadzenia działalności gospodarczej.

Za nieprawdziwe pozwana uznała nadto twierdzenia powódki w zakresie wejścia w posiadanie przedmiotowego lokalu na skutek działań komornika. Klucze do lokalu zostały bowiem przekazany powódce w dniu 7 listopada 2013 r. na skutek działań K. Miejskiej Państwowej Straży Pożarnej w związku z pożarem lokalu. W związku z powyższym ewentualne zobowiązanie pozwanej do zapłaty wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości wygasło w dniu 7 listopada 2013 r. Zdaniem pozwanej żądanie odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu, który po dacie 7 listopada 2013 r. nie nadawał się do używania byłoby niezasadne albowiem uległ on spaleniu.

Ponadto pozwana podniosła zarzut braku legitymacji procesowej czynnej, zarzut braku zaistnienia przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej w stosunku do pozwanej, zarzut przedawnienia części roszczenia oraz zarzut nieprawidłowego żądania odsetkowego związanego z wymagalnością, wskazując również na błędne żądanie odszkodowania za bezumowne korzystanie w wysokości czynszu brutto, podczas gdy otrzymanie ewentualnego odszkodowania nie będzie rodzić po stronie powoda obowiązku uiszczenia podatku od towarów i usług (VAT).

W piśmie procesowym z dnia 9 marca 2015 r. pełnomocnik strony powodowej zmienił żądanie objęte pozwem w ten sposób, że wniósł o zsądzenie do pozwanych A. P. (1) i P. K. kwoty 107.770,88 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia wniesienia pozwu z tym zastrzeżeniem, że spełnienie świadczenia przez jednego z pozwanych zwalnia drugiego pozwanego, czyli przy przyjęciu, że odpowiedzialność pozwanych wobec powódki jest odpowiedzialnością in solidum. W tym zakresie zmienione zostało również żądanie dotyczące zasądzenia od pozwanych kosztów procesu.

Sąd ustalił, co następuje:

Powódka Gmina M. Ś. jest właścicielem nieruchomości stanowiącej działkę gruntu (...) w Ś. przy ul. (...) , na której posadowiony jest budynek, w którym znajduje się lokal użytkowy o powierzchni 455m ². Zarząd nieruchomością sprawuje Zakład Gospodarki Mieszkaniowej.

dowód: odpisu z księgi wieczystej - karta 92-93

Pozwana A. P. (1) prowadzi dzielność pod firmą P. P.U.H. (...) zarejestrowaną w ewidencji działalności gospodarczej prowadzonej przez Prezydenta Miasta Ś.. Pełnomocnikami A. P. (1) ujawnionymi w ewidencji są P. K. i T. K. - rodzice pozwanej. Pełnomocnictwo do prowadzenia działalności udzielone przez A. P. (1) rodzicom nie zostało odwołane.

bezsporne, nadto dowód : zaświadczenie - karta 14-15

pełnomocnictwo – karta 13

W dniu 8 maja 2008 r. pozwana A. P. (1) w zawarła z pozwaną Gminą M. Ś. umowę najmu lokalu użytkowego o powierzchni użytkowej 455 m ² położonego przy ul. (...) w Ś..

W § 2 umowy ustalono, że najemca będzie wykorzystywał lokal na prowadzoną działalnością gospodarczą.

Zgodnie z § 3 pkt 1 umowy najemca zobowiązała się do zapłaty na rzecz wynajmującego czynsz najmu w wysokości 2.220,40 zł brutto miesięcznie. Czynsz miał być płatny z góry do 10-go dnia każdego miesiąca (pkt 2). W pkt 3 § 3 ustalono ponadto, że stawka czynszu podlegać będzie waloryzacji o wskaźnik inflacji publikowany w obwieszczeniu Prezesa GUS w Monitorze Sądowym za rok poprzedni.

W myśl § 4 w przypadku zwłoki w zapłacie czynszu najemcę obciążają ustawowe odsetki za zwłokę.

Umowa została zawarta na czas oznaczony do dnia 31 grudnia 2009 r. (§ 6).

Umowa została podpisana w imieniu A. P. (1) przez pełnomocnika T. K..

dowód : umowa najmu z dnia 08.05.2008 r. – karta 10-12,

pełnomocnictwo – karta 13

Prowadzenie działalności w postaci sklepu meblowego pozwana A. P. (1) powierzyła faktycznie swoim rodzicom P. K. i T. K.. Pozwana nie uczestniczyła w prowadzoniu w lokalu działalności gospodarczej.

dowód : zaświadczenie - karta 14-15,

pełnomocnictwo – karta 13

zeznania A. P. (1) - rozprawa z 25.06.2015 r. - karta 120

zeznania P. K. - rozprawa z 25.06.2015 r. - karta 121

Stawki czynszu za najem lokali należących do Gminy M. Ś. od 2009 r. określone zostały Zarządzeniem Nr (...) Prezydenta Miasta Ś. z dnia 25 marca 2009 r. w sprawie ustalenia stawek opłat z tytułu dzierżawy oraz minimalnych stawek czynszu za najem nieruchomości oraz Zarządzeniem Nr (...) Prezydenta Miasta Ś. z dnia 12 października 2010 r. w sprawie zmiany Zarządzenia Nr (...) Prezydenta Miasta Ś. z dnia 25 marca 2009 r. w sprawie ustalenia stawek opłat z tytułu dzierżawy oraz minimalnych stawek czynszu za najem nieruchomości. Zgodnie z zawartymi w zarządzeniach wytycznymi od 2009 r. stawka dotycząca wynajmu lokali użytkowych przeznaczonych na usługi, czy biura usytuowane w strefie II wynosiła minimum 8 zł netto za 1 m ². Lokal wynajmowany prze A. P. (1) położony w Ś. przy ul. (...) usytułowany jest w strefie II.

bezsporne, nadto dowód : zarządzenia Prezydenta Miasta - karta 106-110

W piśmie z dnia 2 grudnia 2009 r. powódka Gmina M. Ś. wskazując na notoryczne uchylanie się od wykonywania umowy najmu z dnia 8 maja 2008 r., w tym z brak zapłaty należności oraz brak staranności w utrzymaniu obiektu i posesji w należytym stanie technicznym i porządkowym poinformowała A. P. (1), że umowa nie zostanie przedłużona na dalszy okres. W związku zaś z wygaśnięciem umowy w dniu 31 grudnia 2009 r. jednocześnie wezwała powódkę do protokolarnego wydania lokalu w stanie wolnym od osób o rzeczy w dniu 5 stycznia 2010 r. i natychmiastowej zapłaty należności czynszowych wraz z odsetkami.

W kolejnych pismach z dnia 12 stycznia i 2 marca 2010 r. powódka ponownie wezwała A. P. (1) do wydania lokalu w określonych terminach i zapłaty zaległych należności.

dowód : pismo z dnia 02.12.2009 r. – karta 16-17,

pismo z dnia 12.01.2010 r. – karta 8-19,

pismo z dnia 02.03.2010 r. – karta 20-21,

notatka - karta 24,

zeznania świadka B. K. - rozprawa z 25.06.2015 r. - karta 119

W dniu 13 maja 2010 r. powódka Gmina M. Ś. skierowała do A. P. (1) przedsądowe wezwanie do wydania lokalu oraz do zapłaty zaległych należności wyliczonych na kwotę 22.767,34 zł wraz z odsetkami w kwocie 604,87 zł. Pozwana dokonała na rzecz powódki spłaty części zaległego czynszu.

bezsporne, nadto dowód : przedsądowe wezwanie do zapłaty k. 22-23

W dniu 15 września 2010 r. rozpoczęcie wykonywania działalności gospodarczej pod firmą (...) zgłosił P. K.. Przedmiotem tejże działalności ujawnionym w ewidencji jest sprzedaż detaliczna mebli, sprzętu oświetleniowego i pozostałych artykułów użytku domowego prowadzona w wyspecjalizowanych klepach. Jako adres głównego miejsca wykonywania działalności wskazana została ul. (...) w Ś..

dowód : wpis do (...) karta 29

W dniu 31 lipca 2010 r. powódka Gmina M. Ś. - Zakład Gospodarki Mieszkaniowej w Ś. wniosła pozew przeciwko pozwanej A. P. (1) o wydanie lokalu użytkowego położonego w Ś. przy ul. (...) w stanie wolnym oraz o zasądzenie od pozwanej kwoty 16.520,95 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu. Powódka wyliczyła zaległość pozwanej z tytułu czynszu i bezumownego korzystania od 1 stycznia 2010 r. na dzień sporządzenia pozwu w łącznej wysokości 16.520,95 zł, w tym kwotę 72,13 zł skapitalizowanych odsetek.

Wyrokiem z dnia 10 stycznia 2012 r., sygn. akt X GC 215/10 Sąd Rejonowy Szczecin - Centrum w Szczecinie nakazał pozwanej A. P. (1) aby wydała powodowi Gminie M. Ś. - Zakładowi Gospodarki Mieszkaniowej w Ś. lokal użytkowy położony w Ś. przy ul. (...) w stanie wolnym od osób i rzeczy (pkt I), zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 13.655,46 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 3 sierpnia 2010 r. do dnia zapłaty (pkt II), oddalił żądanie w pozostałym zakresie (pkt III) oraz zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 2.450,52zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Apelację pozwanej od powyższego orzeczenia Sąd Okręgowy w Szczecinie oddalił wyrokiem z dnia 29 maja 2012 r., sygn. VIII Ga 141/12.

Postanowieniem z dnia 14 marca 2013 r. na wniosek Gminy M. Ś. Sąd Rejonowy Szczecin - Centrum w Szczecinie nadał wyrokowi z dnia 10 stycznia 2012 r. klauzulę wykonalności.

dowód : wyrok z dnia 10 stycznia 2012 r., sygn. akt X GC 215/10 – karta 25,

postanowienie z dnia 14 marca 2013 r. sygn. akt X GC 215/10 – karta 26,

wyrok dnia 29 maja 2012 r., sygn. VIII Ga 141/12 - karta 27,

postanowienia z dnia 14 marca 2013 r. sygn. akt X GC 215/10 – karta 28

W toku postępowania toczącego się przed Sądem Rejonowym Szczecin-Centrum w Szczecinie ustalono, że pozwany P. K. - bez wiedzy i zgody powódki - prowadził w wynajmowanym przez A. P. (1) lokalu własną działalność gospodarczą.

bezsporne, nadto dowód : wpis do (...) karta 29,

informacji z (...) karta 104

zeznania A. P. (1) - rozprawa z 25.06.2015 r.-karta 120

zeznania P. K.- rozprawa z 25.06.2015 r. - karta 121

Po uprawomocnienia się wyroku A. P. (1) nie wydała lokalu, a nadto ani pozwana A. P. (1), ani pozwany P. K. prowadzący w lokalu działalność, nie uiszczali systematycznie wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z lokalu.

bezsporne, nadto dowód: zeznania świadka B. K. - rozprawa z 25.06.2015 r. - karta 119,

zeznania świadka S. S. - rozprawa z 25.06.2015 r. - karta 120,

zeznania A. P. (1) - rozprawa z 25.06.2015 r.-karta 120

zeznania P. K.- rozprawa z 25.06.2015 r. - karta 121

Z tytułu bezumownego korzystania z lokalu użytkowego przy ul. (...) w Ś. za dalszy okres nie objęty wyrokiem powódka co miesiąc wystawiała na rzecz A. P. (1) noty obciążeniowe na kwotę 2.275,91 zł. Noty dostarczane były do lokalu za pośrednictwem gońca lub za pośrednictwem poczty. Informacje o treści not przekazywano również do wiadomości P. K..

dowód : noty księgowej k. 98,

zeznania świadka B. K. - rozprawa z 25.06.2015 r. - karta 119

zeznania P. K.- rozprawa z 25.06.2015 r. - karta 121

W dniu 8 sierpnia 2012 r. w siedzibie powódki odbyło się spotkanie, w którym udział wziął M. P. mąż A. P. (1) oraz T. K., dotyczące propozycji dobrowolnej spłaty w ratach zadłużenia z tytułu najmu lokalu oraz wydania lokalu. W piśmie z dnia 17 sierpnia 2012 r. pozwani A. P. (1) i P. K. w nawiązaniu do wcześniejszego spotkania zwrócili się do powódki o udzielenie zgody na przeprowadzenie cesji zadłużenia A. P. (1) wobec powódki dotyczącego lokalu użytkowego przy ul. (...) w Ś. na P. K.. Dalej wskazano na fakt, że A. P. (1) od lat nie prowadzi działalności w tym lokalu, że faktycznie działalność była prowadzona przez jej rodziców P. i T. K., nadto obecnie w lokalu P. K. prowadzi działalność na własny rachunek. P. K. oświadczył również, że przejmie owe zadłużenie, gdyż to właśnie on ponosi całkowitą odpowiedzialność za powstałą sytuację. W piśmie pozwani zwrócili się również o rozłożenie zasądzonej kwoty zadłużenia na raty (pkt1), umożliwienie kontynuowania prowadzenia działalności przez P. K. na podstawie nowej umowy najmu od 1 sierpnia 2012 r. celem spłaty powstałego zadłużenia (pkt 2) oraz umorzenie i zaprzestanie dalszego naliczania odsetek od całości zaległości (także zasądzonej) i rozłożenie na raty niezasądzonej należności na 4 lata (pkt 3).

W odpowiedzi, w piśmie z dnia 22 października 2012 r. powódka wskazała na warunki jakie muszą być spełnione w przypadku postulatu zawartego z dnia 17 sierpnia 2012 r.

dowód : pismo z dnia 17.08.2012 r. - karta 94,

notatka - karta 95,

pismo z dnia 22.10.2012 r. - karta 96-97

zeznania świadka B. K. - rozprawa z 25.06.2015 r. - karta 119,

zeznania P. K.- rozprawa z 25.06.2015 r. - karta 121

W dniu 7 listopada 2011 r. miał miejsce pożar, którego zasięgiem został objęty lokal użytkowy położony w Ś. przy ul. (...). Akcję ratowniczo - gaśniczą prowadziła K. Miejska Państwowej Straży Pożarnej w Ś.. Obiekt został objęty nadzorem i zabezpieczony przed dostępem osób trzecich. W protokole przekazania odbiór lokalu jako właściciel powiedziała D. S. pracownik Zakładu Gospodarki Mieszkaniowej. Celem przekazania lokalu pracownikowi pozwanej było zabezpieczenie przed dalszymi szkodami.

dowód : potwierdzenie przekazania - karta 65

zeznania świadka B. K. - rozprawa z 25.06.2015 r. - karta 119

W piśmie z dnia 12 listopada 2013 r. w związku z mającym miejsce pożarem nieruchomości oraz na podstawie prawomocnego wyroku Sąd Rejonowy Szczecin - Centrum z dnia 10 stycznia 2012 r. powódka wezwała A. P. (1) oraz P. K. do dobrowolnego wydania lokalu w terminie do dnia 28 listopada 2013 r. oraz zapłaty zasądzonych należności pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania egzekucyjnego. Wezwała także do zapłaty należności nie zasądzonych, których saldo na dzień 28 listopada 2013 r. wyniesie 83.360,23 zł pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego.

dowód : pismo z dnia 12.11.2013 r. - karta 30-31

Po pożarze lokal faktycznie pozostawał w dyspozycji pozwanych. W lokalu kontynuowana była działalność gospodarcza. Znajdowały się w nim meble będące przedmiotem handlu oraz maszyny i urządzenia. Pozwany P. K. zawracał się do pozwanej z wnioskami o wydłużenie okresu opuszczenia lokalu.

dowód : pismo z dnia 26.11.2013 r. - karta 99,

pismo z dnia 27.11.2013 r. - karta - 100,

notatka - karta 101,

pismo z dnia 02.12.2013 karta - 102,

notatka - karta - 103

zeznania świadka B. K. – rozprawa z 25.06.2015 r. - karta 119

Po bezskutecznym upływie terminów wyznaczonych w wezwaniach do wydania lokalu powódka wystąpiła z wnioskiem o wszczęcie postępowania egzekucyjnego do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Świnoujściu - P. Ż..

Na skutek złożonego wniosku komornik podjął czynności związane z wydaniem lokalu. Opróżnił lokal ze znajdujących się w nim mebli, urządzeń, maszyn i innych sprzętów. Z czynności tych sporządzono protokoły.

W piśmie z dnia 1 kwietnia 2014 r., wskazując na zastosowanie art. 763 k.p.c., komornik sądowy zawiadomił, że w dniu 28 marca 2014 r. zgodnie z wnioskiem wydał wierzycielowi Gminie M. Ś. nieruchomość położoną w Ś. przy ul. (...) w stanie wolnym od osób i rzeczy.

dowód : zawiadomienie komornika - karta 32,

protokoły komornicze - karta 33-38,

dokumentacja zdjęciowa – karta 105

W okresie od sierpnia 2012 r. do listopada 2013 r. pozwany P. K. z tytułu wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z lokalu położonego w Ś. przy ul. (...) dokonał na rzecz powódki kilku wpłat w łącznej kwocie 24.000 zł, które to wpłaty powódka zaliczyła na poczet należności nie zasądzonych od pozwanej A. P. (1) i najwcześniej wymagalnych.

W dniu 30 grudnia 2014 r. pracownik powódki - specjalista do spraw lokali użytkowych - B. K. sporządziła rozliczenie należności obciążających pozwaną A. P. (1) za bezumowne korzystanie z lokalu w Ś. przy ul. (...) za okres od lipca 2010 r. do 30 grudnia 2014 r. Zgodnie z rozliczeniem zaległość wyniosła 107.770,88 zł, przy czym na kwotę tę składała się należność główna w wysokości 78.415,95 zł i kwota 29.354, 93 zł z tytułu odsetek wyliczonych na dzień 30 grudnia 2014 r.

bezsporne, nadto dowód : rozliczenie - karta 39-40

zeznania świadka B. K. - rozprawa z 25.06.2015 r. - karta 119

Lokal dotychczas użytkowany przez pozwanych, po jego odzyskaniu i przeprowadzeniu niezbędnego remontu został objęty ofertą wynajmu. Ogłoszenie w tym przedmiocie nr (...) pojawiło się w dniu 29 stycznia 2015 r.

Dokonując oceny złożonych ofert komisja przetargowa zarekomendowała przyjęcie oferty, w której zaproponowano stawkę czynszu wynoszącą 9 zł netto za 1 m ². Lokal został ostatecznie wynajęty przy przyjęciu tejże stawki 9 zł netto za 1 m ².

dowód : ogłoszenie z dnia 29.01.2015 r. - karta 111-112,

protokół z dnia 23.02.2015 r. - karta 113,

zeznania świadka B. K. - rozprawa z 25.06.2015 r. - karta 119

W dniu 18 marca 2015 r. P. K. zawiesił wykonywanie działalności gospodarczej prowadzonej pod firmą (...).

dowód : informacji z (...) karta 104

W piśmie z dnia 18 marca 2015 r. A. P. (1) zwróciła się do powódki z propozycją jednorazowej wpłaty w kwocie 40.000 zł na poczet wszystkich długów w stosunku do Zakładu Gospodarki Mieszkaniowej wynikających z użytkowania lokalu przy w Ś. przy ul. (...).

dowód : pismo z marca 2015 r. - karta 114

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo Gminy M. Ś. skierowane przeciwko obydwu pozwanym A. P. (1) i P. K. okazało się uzasadnione w całości.

Stan faktyczny niniejszej sprawy został ustalony w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w tym dokumenty, które Sąd uznał za wiarygodne, jako że żadna ze stron nie kwestionowała ich treści, także Sąd nie powziął żadnych wątpliwości co do ich rzetelności i prawdziwości. Ustalenia faktyczne poczynione zostały również w oparciu o zeznania świadków, a także zeznania osób przesłuchanych na ostatniej rozprawia w charakterze strony pozwanej. Zeznania te były logiczne i szczegółowe, korespondowały ściśle ze sobą w zakresie okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy.

W niniejszej sprawie powódka domaga się zasądzenia od pozwanych A. P. (1) (dotychczas zobowiązanej z tytułu umowy najmu) i P. K. (faktycznie władającego lokalem) należności z tytułu bezumownego korzystania z lokalu użytkowego położonego w Ś. przy ul. (...). Świadczenie objęte pozwem dotyczy okresu od lipca 2010 r. do marca 2014 r., a zatem kolejnego okresu liczonego bezpośrednio po okresie należności zasądzonych wyrokiem Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie z dnia 10 stycznia 2012 r., sygn. akt X GC 215/10 do czasu wydania lokalu w toku postępowania egzekucyjnego.

Okoliczności związane z przebiegiem realizacji umowy najmu lokalu z dnia 8 maja 2008 r., fakt zasądzenia części roszczeń z tytułu bezumownego korzystania z lokalu w związku z wygaśnięciem umowy oraz nakazania jego wydania stwierdzony powołanym powyżej wyrokiem Sądu Rejonowego oraz fakt, że ostatecznie przedmiot najmu nie został stronie powodowej wydany dobrowolnie nie były przez strony kwestionowane.

Mając na uwadze zarzuty dotyczące braku legitymacji procesowej wszystkich stron, dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy na wstępie koniecznym stało się ustalenie posiadania przez strony legitymacji procesowej, stanowiącej przesłankę do dalszego merytorycznego rozpoznania sprawy. Nie ulega wątpliwości, że dla ustalenia istnienia lub braku legitymacji procesowej decydujące znaczenie ma prawo materialne odnoszące się do przedmiotu sprawy. Przyjmuje się, że legitymacja procesowa wskazuje kwalifikację materialną podmiotów prowadzących spór, w tym znaczeniu, że powód powinien być uprawniony do występowania z żądaniem udzielenia mu ochrony prawnej w stosunku do strony pozwanej, a ta (niezależnie od ilości podmiotów) zobowiązana wobec niego do określonego zachowania się. Legitymacja procesowa jest więc szczególnym uprawnieniem, konkretnego podmiotu, ocenianym z punktu widzenia prawa materialnego, które może wypływać z posiadanego prawa podmiotowego bądź z przepisów ustawy.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutu braku legitymacji procesowej czynnej zaznaczenia jedynie wymaga, że pozwana A. P. (1) formułując ten zarzut nie przedstawiła żadnego uzasadnienia, zaś status powódki jako właściciela nieruchomości w skład, której wchodził lokal użytkowy objęty umową najmu zwartą pomiędzy powódką i pozwaną, użytkowany również przez pozwanego, za którego bezumowne korzystanie powódka domaga się zasądzenia określonego w pozwie świadczenia wynika wzrost z zapisów księgi wieczystej nr (...) (karta 92-93).

W odniesieniu z kolei do oceny zaistnienia legitymacji procesowej biernej omówienia wymagają podstawy odpowiedzialności obu pozwanych, a następnie przesłanki przemawiające za zastosowaniem wobec nich zasad odpowiedzialności in solidum. Pełnomocnik strony powodowej w toku sporu, zmodyfikował bowiem podstawę odpowiedzialności wskazując, że nie jest ona odpowiedzialnością solidarną właściwą. Jedynym zarzutem pozwanego P. K. był natomiast zarzut braku legitymacji uzasadniony tym, że po stronie pozwanej nie zachodzi solidarność i nigdy nie dokonywał on czynności prawnej, z której płynęłaby odpowiedzialność solidarna jego z córką -pozwaną A. P. (1). Do braku legitymacji sprowadzał się też zarzut pozwanej A. P. (1) dotyczący braku zaistnienia podstaw do przyjęcia w stosunku do niej odpowiedzialności odszkodowawczej w kontekście braku faktycznego władania lokalem przez jej osobę.

W świetle obowiązujących przepisów nie budzi zastrzeżenia, że roszczenie za bezumowne zajmowanie lokali co do zasady może opierać się na różnych podstawach prawnych, tj. zarówno na przepisach o niewykonaniu lub nienależytym wykonaniu umowy, jak i przepisach o ochronie własności. Niezwrócenie przedmiotu najmu przez najemcę w umówionym terminie lub też po rozwiązaniu umowy najmu w wyniku wypowiedzenia narusza przepis art. 675 § 1 k.c. i stanowi nienależyte wykonanie umowy. Taki stan stwarza obowiązek naprawienia wynikłej z niego szkody na podstawie art. 471 k.c. Natomiast z przepisów o ochronie własności, tj. art. 224 k.c. i art. 225 k.c. wynika, iż samoistny posiadacz lokalu w złej wierze, jak również samoistny posiadacz lokalu w dobrej wierze, który dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie tego lokalu, jest zobowiązany do wynagrodzenia właścicielowi za korzystanie z tego lokalu.

Poza sporem w niniejszej sprawie było, że podmiotem stosunku prawnego objętego umową najmu z dnia 8 maja 2008 r. była pozwana A. P. (2). Podstawa roszczenia wobec tej poznawanej zawiera się zatem w art. 471 k.c. zgodnie z którym dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jak słusznie zaznaczył Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie w wyroku z dnia 10 stycznia 2012 r., sygn. akt X GC 215/10, który to pogląd Sąd orzekający w niniejszej sprawie w pełni podziale bez większego wpływu dla przyjętej podstawy prawnej i w konsekwencji oceny zasadności roszczenia powódki wobec A. P. (1) miały okoliczności związane z wykonywaniem faktycznego władztwa na rzeczą przez inną osobę. Sytuacja prawna pozwanej względem powódki, pozostawała bowiem jednakowa zarówno jako podmiotu zobowiązanego do spełnienia określonych świadczeń w trakcie, jak i po zakończeniu stosunku najmu. Z punktu widzenia roszczeń powódki nie ma w zasadzie znaczenia, kto i w jakim zakresie odnosił realne korzyści finansowe z tytułu korzystania z lokalu na podstawie wewnętrznych i nie zaakceptowanych przez powódkę uzgodnień dokonanych między pozwanymi. W sytuacji gdy nie doszło do zmiany podmiotu stosunku najmu na dzień zakończenia obowiązywania umowy z dnia 8 maja 2008 r. czy zawarcia kolejnej umowy, pozwaną należy w dalszym ciągu traktować jako zobowiązaną z tytułu nieprzerwanego, bezumownego korzystania z rzeczy. Konsekwencją powyższego winno byś stwierdzenia, że skoro pozwana nie dopełniła ciążącego na niej obowiązku wydania rzeczy po zakończeniu najmu, pomimo takiego obowiązku wynikającego z umowy, a przede wszystkim wyroku Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie wydanego w sprawie X GC 215/10 nakazującego wydanie lokalu, który stał się prawomocny, powódce przysługuje względem pozwanej A. P. (1) roszczenie z tytułu bezumownego korzystania. Niezależnie od składanych przez A. P. (1) w toku niniejszego sporu zapewnień, że nigdy z tego lokalu nie korzystała, a korzystał z niego ojciec P. K. jest ona również zobowiązana z tytułu bezumownego korzystania z lokalu. To na niej w związku ze wskazanym wyrokiem Sądu Rejonowego, a wcześniej w związku z wygaśnięciem umowy, której bezsprzecznie była stroną spoczywał obowiązek zwrotu lokalu. Pozwana niewątpliwie była odpowiedzialna za to, aby wydać powódce Gminie M. Ś. lokal użytkowy w stanie wolnym od osób i rzeczy. Do czasu przeprowadzenia egzekucji komorniczej nie doprowadziła jednak do tego, nie doprowadziła, aby ewentualnie wyeksmitować P. K. z lokalu i wydać lokal właścicielowi pomimo obowiązku jaki na niej w tym zakresie spoczywały. Twierdzenie jakoby pozwana nie miała możliwości dobrowolnego wydania lokalu, a tym samym nie wydanie nastąpiło bez jej winy jawi się jako zupełnie dowolne i nie poparte żadnym materiałem. Fakt sprawowania władztwa faktycznego nad lokalem przez osobę trzecią, tj. P. K. nie jest jednoznaczny z niemożnością jego wydania zwłaszcza jeśli zważyć, że P. K. jest ojcem pozwanej oraz, że pozwana udzieliła zarówno ojcu jak i matce stosownego pełnomocnictwa. Pozwana nie wskazywała nadto na jakiekolwiek działania ojca utrudniające możliwość wydania lokalu czy powstanie konfliktu w tym zakresie. Nie wskazywała w ogóle na podjęcie bezpośrednich próby wydania lokalu podejmowanych chociażby po uprawomocnieniu się wyroku z dnia 10 stycznia 2012 r. W tym względzie pozwana wskazała jedynie, że chcąc zakończyć sprawę zwróciła się do ojca o przekazanie lokalu, w efekcie czego uzyskała oświadczenie ojca o chęci dalszego prowadzenia w lokalu działalność na swój rachunek. Niezależnie od relacji pozwanych czy wzajemnych zależności rodzinnych, powyższe świadczy o zgodnych ustaleniach co do użytkowania lokalu po wydaniu wyroku. Na zgodne co do zasady działanie pozwanych w kontekście użytkowania lokalu wskazują nadto ustalenia poczynione przez Sąd, zgodnie z którymi przez cały czas obowiązywania umowy pozwana występowała jako strona umowy najmu, natomiast jej rodzice T. K. i P. K. dokonywali wszelkich czynności faktycznych związanych z lokalem. Umowa najmu w § 5 pkt 7 zawierała zakaz oddawania lokalu osobom trzecim w podnajem lub do bezpłatnego używania, bez zgody powódki, a zatem czynności podejmowane były w imieniu pozwanej. T. K. i P. K. byli nadto umocowani do prowadzenia działalności w imieniu pozwanej na mocy stosownego pełnomocnictwa udzielonego w 1997 r. (karta 143), które nie zostało odwołane. Po zakończeniu stosunku najmu pozwana nie wydała lokalu, nie sprzeciwiała się też wykonywaniu przez P. K. władztwa nad lokalem we własnym zakresie w ramach zarejestrowanej działalności gospodarczej. Pozwana jako dotychczasowy najemca lokalu, a później jako osoba, na której spoczywał stwierdzony wyrokiem obowiązek wydania tego lokalu zobowiązana jest zatem także do zapłaty odszkodowania z tytułu bezumownego korzystania z lokalu.

Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego ustalono nadto, że w okresie, za który powódka dochodzi wynagrodzenia z tytułu bezumownego korzystania z lokalu, jego użytkownikiem był pozwana P. K.. P. K. we wskazanym lokalu faktycznie prowadził działalność gospodarczą w postaci sklepu meblowego. Powyższy fakt nie był w zasadzie przez strony kwestionowany, bez wątpienia wynikał także z twierdzeń samych pozwanych A. P. (1) o P. K., zeznań świadków oraz z dokumentów w szczególności pisma z dnia 17 sierpnia 2012 r. zawierającego postulat przeprowadzenia cesji zadłużenia, zaświadczenia z ewidencji działalności gospodarczej pozwanego czy pism zawierających wnioski pozwanego o odroczenie terminów opuszczenia lokalu.

Jak zaznaczono na wstępnie obowiązki samoistnego posiadacza rzeczy względem jej właściciela regulują przepisy art. 224 i 225 k.c. Zgodnie z powyższymi przepisami, samoistny posiadacz w dobrej wierze nie jest odpowiedzialny względem właściciela do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy, ani też nie jest odpowiedzialny za jej uszkodzenie lub utratę (art. 224 § 1 k.c.). Jednakże nabywa tę odpowiedzialność w chwili, w której dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa (art. 224 § 2 k.c.). Podobnie kształtują się obowiązki samoistnego posiadacza rzeczy w złej wierze względem właściciela, jednakże jego odpowiedzialność jest dodatkowo zaostrzona (art. 225 k.c.). Art. 225 k.c. wynika, że do obowiązków samoistnego posiadacza w złej wierze wobec właściciela należy uiszczenie wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy. Samoistnym posiadaczem w złej wierze jest zaś ten, który wie o tym, że nie jest właścicielem rzeczy lub powinien przypuszczać, w danych okolicznościach, że rzecz przez niego posiadana stanowi własność innej osoby (por. J. Ignatowicz (w:) Komentarz, t. I, 1972, s. 606). Według Sądu Najwyższego zajęcie cudzej nieruchomości i umieszczenie na niej urządzeń energetycznych bez uzyskania tytułu prawnego jest równoznaczne ze złą wiarą (wyrok SN z dnia 25 listopada 2008 r., II CSK 346/08, Lex nr 484714). Pozwany P. K. z pewnością wiedział, że zajmowany przez niego lokal stanowi własność pozwanej gminy. Nie ulga również wątpliwości, że widział, iż lokal zajmuje bez tytułu prawnego. Jak sam zeznawał liczył na zawarcie umowy na własny rachunek, zaś użytkowanego lokalu pomimo licznych wezwań nie miał gdzie przenieść prowadzanej w nim działalności.

W tym stanie rzeczy zarówno zatem pozwana A. P. (1) jak i pozwany P. K. są zobowiązani do spełnienia roszczenia dochodzonego niniejszym pozwem na rzecz powódki, a w sprawie zachodzą podstawy do uznania, że odpowiedzialność obu pozwanych wobec powódki jest odpowiedzialnością in solidum. Przede wszystkim bowiem wstępuje ten sam wierzyciel (czyli powódka), dwóch dłużników, takie same rodzajowo świadczenia, chodzi o zapłatę (z innych podstaw prawnych), przy czym zapłata zmierza do zaspokojenia tego samego interesu prawnego powódki. Stąd też spełnienie świadczenia przez jednego z nich zwalnia pozostałych, przy czym nie było podstaw do przypisywania wszystkim dłużnikom statusu dłużników solidarnych ex lege. Zarówno w orzecznictwie, jak i doktrynie przyjmuje się, że w takiej sytuacji należy w drodze analogii stosować przepisy o solidarności, w szczególności art. 366 k.c. Takim elementem tych przepisów będzie to, że uprawniony może dochodzić roszczenia od jednego lub wszystkich zobowiązanych, a zaspokojenie przez któregokolwiek z dłużników zwalnia pozostałych (art. 366 § 1 k.c.), oraz że aż do zupełnego zaspokojenia wierzyciela wszyscy dłużnicy pozostają zobowiązani - art. 366 § 2 k.c. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 grudnia 1968 roku, sygn. akt II CR 409/68, OSNC nr 1969/11/207).

Na marginesie już tylko zauważyć należy, iż zgodnie z art. 369 k.c. zobowiązanie jest solidarne, jeżeli to wynika z ustawy lub czynności prawnej. Ustawa nie przewiduje solidarności, przy tego rodzaju wiążących strony stosunkach, tym bardziej podejmowane przez nie czynności prawne, które w niniejszej sprawie nie miały charakteru umowy zobowiązującej dłużników z tego samego tytułu bądź wspólnego majątku. Stąd też w niniejszej sprawie brak było podstaw do uznania, iż zobowiązanie pozwanych ma charakter solidarny.

W kontekście dalszego zarzutu dotyczącego wysokości wynagrodzenia z tytułu bezumownego korzystania zaznaczenia wymaga - na co zresztą zwrócił już uwagę Sąd Rejonowy w sprawie X GC 215/10 - że zgodnie z utrwalonym w orzecznictwie stanowiskiem ustalenie szkody w postaci utraconych korzyści ma ze swej natury charakter hipotetyczny, polega bowiem na przyjęciu - na podstawie okoliczności, które wystąpiły po okresie spodziewanych korzyści, że korzyść w okresie poprzednim zostałaby osiągnięta. Utrata korzyści musi być przez żądającego odszkodowania udowodniona z tak dużym prawdopodobieństwem, że praktycznie można w świetle doświadczenia życiowego przyjąć, że utrata korzyści rzeczywiście miała miejsce (por. m.in. wyrok SN z dnia 21.06.2001r., IV CKN 382/00, M. Prawn. 2003/1/33, wyrok SN z dnia 29.11.2006r., II CSK 259/06, wyrok SN z dnia 19.06.2008r., V CSK 19/08). Wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z lokalu przez najemcę, który utracił tytuł prawny do dalszego zajmowania lokalu, lub przez innego użytkownika lokalu bez tytułu, powinno odpowiadać należnościom za najem danego lokalu; nie wyłącza to odpowiedzialności najemcy lub innego użytkownika za szkodę na zasadach ogólnych (uchwała SN z dnia 10 lipca 1984r., III CZP 20/84, OSNC 1984/12/209). W niniejszej sprawie jako podstawę do wyznaczenia wartości wynagrodzenia z tytułu bezumownego korzystania z lokalu powódka przyjęła stawkę czynszu najmu uznaną za należną przez Sąd Rejonowy w sprawie X GC 215/10 i jednocześnie istniejąca w dniu zakończenia obowiązywania umowy, tj. w kwocie 2.275,91 zł. Taka właśnie należność została ujęta w rozliczeniu należności za bezumowne korzystanie (karta 39) na taką też kwotę wystawiane były comiesięczne noty obciążeniowe. Wbrew twierdzeniem pozwanej w notach tych nie został wyodrębniony podatek VAT. Niezależnie od powyższego ustaloną przez powódkę stawkę w kwocie 2.275,91 zł uznać należy za prawidłową nawet przyjmując, że najbardziej miarodajne kryteria dla dokonania ustaleń wysokości wynagrodzenia z tytułu bezumownego korzystania stanowią średnie stawki rynkowe najmu na danym regionie. Działalność powódki oparta na zasadach przewidzianych dla organów samorządu terytorialnego w zakresie gospodarowania mieniem komunalnym pozwala na wnioskowanie, że przyjęte przez nią w stawki czynszu nie odbiegają od warunków lokalnych. Od 2009 r. dla lokali użytkowych przeznaczonych na usługi, czy biura usytuowanych w strefie II (tak jak - co niesporne - lokal, którego sprawa dotyczy) stawka czynszu ustalona przez gminę wynosiła minimum 8 zł netto za 1 m ². Skoro zatem w czasie bezumownego korzystania przez pozwanych z lokalu stawiki rynkowe najmu wyniosły 8 zł, a kwota objęta żądaniem pozwu za jeden miesiąc bezumownego korzystania to 5 zł za 1 m ² (2.275,91 zł: 455 m ² - 5 zł) to niewątpliwie stawka ta odpowiada uzasadnionym należnościom za najem danego lokalu. Ponadto jak wynika z załączonej przez powódkę dokumentacji przetargowej odzyskany przez nią lokal po niezbędnym remoncie zastał wynajęty za stawkę 9 zł netto za 1 m ². Okoliczność ta jako występująca po okresie spodziewanych korzyści uzasadnia twierdzenie, że korzyść w okresie poprzednim zostałaby osiągnięta w wysokości znacznie wyższej nie dochodzona pozwem. Ponadto w umowie przewidziana była coroczna zmiana czynszu o wskaźnika inflacji. O ile zatem powódka wynajmowałaby pozwanym lokal na podstawie umowy to kwota należnego czynszu i tak byłaby wyższa niż ta, którą wskazuje pozwana.

W odniesieniu do zarzutu niezasadności żądanej w pozwie wartości skapitalizowanych odsetek ustawowych wskazać należy na utrwalony w orzecznictwie pogląd, że wynagrodzenie za korzystanie z cudzej rzeczy nie oparte na tytule prawnym nie dzieli się na świadczenia okresowe, lecz jest należnością jednorazową za cały okres korzystania z rzeczy (por. uchwała SN z 18.4.1974 r., III CZP 20/74, lex nr; uchwała SN z 24.10.1972 r., III CZP 70/72, lex nr 1514; wyrok SN z 04.12.1980 r., II CR 501/80, lex nr 2633). Z uwagi na to, że termin spełnienia świadczenia stanowiącego wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z rzeczy nie jest oznaczony, ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania (art. 455 k.c.). Opóźnienie w spełnieniu świadczenia skutkuje powstaniem roszczenia o odsetki za czas opóźnienia (art. 481 § 1 k.c.). Wbrew zarzutom pozwanej powódka wykazała, że poszczególne zobowiązania z tytułu bezumownego korzystania z lokalu przekształciły się w terminowe wskutek wezwań do zapłaty. Pozwana za każdym razem w przypadku zaistnienie wymagalności świadczenia kierowała do pozwanej noty księgowe stanowiące jednocześnie rodzaj wezwania do zapłaty. W treści not wyraźnie wskazana była kwota do zapłaty, tytuł z jakiego ona wynika, sposób i termin płatności. Na fakt doręczenia poszczególnych wezwań na dotychczasowy adres prowadzonej działalności wskazywał świadka - B. K. specjalista do spraw lokali użytkowych, pracownik powódki, która prowadziła sprawę najmu lokalu położonego w Ś. przy ul. (...). Powyższemu nie zaprzeczył również pozwany P. K., wręcz przeciwnie zeznał że wezwania kierowane były w formie not i że dokonywał ich przyjęcia. Powódka z resztą przedstawiła stosowne rozliczenia (karta 39-40), z którego wynikało od jakich wartości głównych i w jakiej wysokości, a także za jaki okres opóźnienia zgłosiła żądanie odsetkowe. Wyliczeń tych pozwani nie zakwestionowali.

Niezależnie od powyższego odnosząc do wysokości odszkodowania z tytułu bezumownego korzystania z lokalu, to wskazać należy, że na A. P. (1) spoczywał obowiązek naprawienia szkody wynikłej z nienależytego wykonania zobowiązania. Ustalenie szkody w postaci utraconych korzyści jak wskazano powyżej ma charakter hipotetyczny i polega na przyjęciu, na podstawie okoliczności sprawy, że szkodą jest korzyść, którą mogłaby uzyskać strona powodowa w okresie bezumownego korzystania, a takiej korzyści nie osiągnęła. Strona powodowa przyjęła jako wysokość bezumownego korzystania czynsz najmu za jeden miesiąc. Wartości te zsumowała i dodała do tego również wartość zaległych odsetki. W ocenie Sądu to wyliczenie odszkodowania odpowiada stracie, którą strona powodowa rzeczywiście poniosła, z tego tytułu, że nie mogła swobodnie dysponować swoim lokalem. Na wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy składa się bowiem to wszystko, co właściciel mógłby uzyskać, gdyby ją oddał do korzystania na podstawie określonego stosunku prawnego np. najmu, dzierżawy (zob. Kidyba A. (red.), Kodeks cywilny. Komentarz. Tom II. Własność i inne prawa rzeczowe, lex 2012). Niewątpliwie z dokumentów, które złożyła powódka wynika, że gdyby gmina wynajęła zajęty lokal innemu podmiotowi uzyskałaby jeszcze większą korzyść, niż z „wynajmowania” lokalu pozwanej za dotychczasową stawę. Obecnie obowiązujące stawki czynszowe przewyższają te, które były ustalone w umowie pomiędzy powódką, a A. P. (1). Stąd Sąd uznał, że szkoda została przez gminę w sposób właściwy wyliczona i odpowiada realnym korzyściom finansowym, które uzyskałaby gdyby ten lokal znajdował się w jej dyspozycji.

W ocenie Sądu dla prawidłowego ustalenia czasu trwania bezumownego korzystania, za termin skrajny, terminy wydania przedmiotu najmu, należy przyjąć dzień, w którym przeprowadzona została egzekucja komornicza. Do tego czasu należy naliczyć pozwanym świadczenie za bezumowne korzystanie z lokalu. Nie kwestionując faktycznego przeprowadzenia eksmisji przez komornika sądowego pozwana A. P. (1) wskazywała, że jej ewentualne zobowiązanie do zapłaty odszkodowania wygasło po pożarze lokalu, który miał miejsce w dniu 7 listopada 2013 r. Wtedy bowiem lokal został przekazany właścicielowi. Wbrew zarzutom pozwanej zaprezentowanym w tym względzie, po pożarze nie nastąpiło wydanie lokalu właścicielowi przez użytkownika w stanie wolnym od osób i rzeczy. Z powołanego przez pozwaną protokołu oraz zeznań świadków wynika, że przekazanie kluczy miało jedynie związek z przeprowadzoną akcją ratowniczo - gaśniczą całego budynku i potrzebą zabezpieczania nieruchomości przez właściciel przed dalszymi szkodami. Postępowanie dowodowe, wykazało, że po pożaru w lokalu nadal prowadzona była działalność gospodarcza, a lokal nie został wydany stronie powodowej, pomimo kilkukrotnych prób jego odzyskania. Po pożarze P. K. i T. K. wielokrotnie zawracali się zresztą do powódki o rozważenie możliwości pozostawienia lokalu w ich władaniu czy ewentualne wydłużenie okresu jego opuszczenia. Jak wynika z protokołów komornika sporządzonych w związku z czynnościami dotyczącymi opróżnienia lokalu w czasie dokonywania tych czynności lokal nie był w stanie wolnym. Fakt prowadzenia w lokalu działalności potwierdził świadek S. S., która uczestniczyła w czynnościach odbioru lokalu w listopadzie i grudnia 2013 r. jak i B. K. . Sam pozwany również przyznał, że pomimo pożaru i utrudnionych możliwości korzystania z lokalu nadal prowadziła działalności w szczególności w pomieszczeniu sklepowym, licząc na uzyskanie określonych dochodów umożliwiających dokonanie spłaty zaległości.

W świetle powyższego okres bezumownego korzystania z lokalu, należy obliczyć jak już wskazano, do momentu przeprowadzenia egzekucji komorniczej.

Przyjmując zatem, że w okresie od lipca 2010 r. do kwietnia 2014 r. nastąpiło bezumowne korzystania z lokalu, a wyliczona ostatecznie stawka stanowi wartość szkody w postaci utraconych korzyści ( przy uwzględnieniu niespornych wpłat, których prawidłowości rozliczenia pozwani nie kwestionowali) zasadnym w ocenie Sadu było przyznanie powódce z tego tytułu kwoty 107.770,88 zł zgodnie z rozliczeniem sporządzonym w dniu 20 grudnia 2014 r. (karta 39-40).

Odnosząc się do ostatniego z zarzutów zawartych w odpowiedzi na pozew wniesionej przez pozwaną A. P. (1), dotyczącego przedawnienia części dochodzonych pozwem roszczeń Sąd uznał, iż bieg przedawnienia został przerwany na skutek uznania roszczenia. Uznanie roszczenia może być bowiem dokonane w dowolnej formie (post. SN z 8.10.1982 r., I CZ 106/82, lex nr 8470), w sposób wyraźny lub dorozumiany (np. przez wykonanie części świadczenia, złożenie prośby o odroczenie terminu płatności, rozłożenie należności na raty, obniżenie wysokości odsetek itp.). Musi być ono jednak stanowcze, tzn. nieuzależnione od jakichkolwiek warunków lub zastrzeżeń. Dłużnik powinien dokonać uznania wobec wierzyciela. Taka też sytuacja wystąpiła w niniejszej sprawie, w piśmie z dnia 17 sierpnia 2012 r. skierowanym do powódki oboje pozwani wystąpili z propozycją dokonania rozliczeń i kontynuowania umowy wyłącznie przez pozwanego. W pkt 3 pisma zwrócili się zaś między innymi o umorzenie i zaprzestania dalszego naliczania odsetek od całości zaległości (także zasądzonej) i rozłożenie na raty niezasądzonej należności na 4 lata. Treść powyższego zapisu w kontekście pozostałych zawartych w piśmie deklaracji, w ocenie Sądu wskazuje na uznanie długu obejmującego wszystkie wymagalne na dzień sporządzenia pisma świadczenia z tytułu bezmownego korzystania z lokalu. Uznanie obejmuje zatem także należności nie objęte wyrokiem z dnia 10 stycznia 2012 r. a dochodzone niniejszym pozwem. W okresie jednego roku oznaczonym w art. 229 § 1 k.c. może właściciel dochodzić wynagrodzenia za cały - nie przekraczający jednak lat 10 (art. 118 zd. 2 k.c.) - czas korzystania z jego rzeczy przez posiadacza w złej wierze (art. 225, 230 k.c.). Roszczenie właściciela z tytułu bezumownego korzystania z jego rzeczy ulega zatem - wbrew wywodom pozwanej - co do zasady 10-letniemu przedawnieniu (por. uchwała SN z 24.10.1972 r., III CZP 70/72, lex nr 1514). Dla kwalifikacji roszczenia jako związanego z działalnością gospodarczą nie ma znaczenia prawny charakter leżącego u jego podstaw zdarzenia, ale jego funkcjonalny związek z działalnością gospodarczą. W konsekwencji roszczenie przedsiębiorcy o wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z jego nieruchomości przez inny podmiot powinno być kwalifikowane jako związane z działalnością gospodarczą (por. wyrok SA w Gdańsku z 08.11.2012 r., I ACa 585/12, lex nr 1236094). Przyjmując zatem, że roszczenie związane jest z prowadzeniem działalności gospodarczej trzyletni okres przedawnienia liczony od wymagalności poszczególnych roszczeń - o czym była mowa powyżej - rozpoczął bieg na nowo od dnia uznania.

W tym stanie rzeczy orzeczono jak w pkt I sentencji wyroku.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów procesu oparto o art. 98 § 1 i 3 w zw. z art. 108 k.p.c. Stroną wygrywającą spór jest powódka wobec tego pozwana winna zwrócić jej wszystkie celowe koszty procesu przez nią poniesione. Na przyznane od powódce koszty w wysokości 7.538 zł składa się opłata od pozwu w kwocie 3.921 zł, wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 3.600 zł ustalonej na podstawie § 6 ust. 1 pkt 6 w zw. z § 2 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2002 r., Nr 163, poz., 1349 ze zm.) i opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)