Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 09 września 2015 r.

Sąd Okręgowy w Gdańsku

VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Monika Popielińska

Protokolant: st. sekr. sądowy Magdalena Owczarek - Kapusta

po rozpoznaniu w dniu 09 września 2015 r. w Gdańsku

sprawy J. U.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o wysokość emerytury

na skutek odwołania J. U.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

z dnia 23 grudnia 2014r. oraz z dnia 06 marca 2015 r. – obie decyzje o numerze (...)

1.  umarza postępowanie odwoławcze w zakresie uwzględnienia do podstawy wymiaru emerytury ubezpieczonego J. U. wynagrodzeń z Funduszu Premiowego za lata 1976 – 1978 decyzjami ZUS z dnia 06 marca 2015r. oraz z dnia 18 marca 2015r.;

2.  zmienia zaskarżone decyzje z dnia 23 grudnia 2014r. oraz z dnia 06 marca 2015r. w ten sposób, że zobowiązuje pozwany organ rentowy do ustalenia wysokości emerytury ubezpieczonego J. U. przy uwzględnieniu do podstawy wymiaru emerytury wynagrodzeń z Funduszu Premiowego za rok 1974 w wysokości 8.623 zł ( osiem tysięcy sześćset dwadzieścia trzy złote) oraz za rok 1975 w wysokości 7.341 zł ( siedem tysięcy trzysta czterdzieści jeden złotych);

3.  nie stwierdza odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania zaskarżonych decyzji.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 23 grudnia 2014 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych przeliczył przysługującą ubezpieczonemu J. U. emeryturę od dnia 01 grudnia 2014 r. tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek.

Jednocześnie pozwany organ wyjaśnił, że do ustalenia podstawy wymiary emerytury przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 121,87 %, podstawa wymiaru obliczona przez pomnożenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru 121,87 % przez 1829,24 zł tj. kwotę bazową wyniosła 2229,29 zł, a podstawa wymiaru po waloryzacji wyniosła od 01 marca 2013 r. - 3111,12 zł, a od 01 marca 2014 r. – 3160,90 zł. Do ustalenia wysokości świadczenia pozwany organ rentowy uwzględnił także 35 lat i 9 miesięcy okresów składkowych – tj. 429 miesięcy oraz 1 rok i 3 miesiące okresów nieskładkowych – tj. 15 miesięcy. Wysokość ustalonego przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych świadczenia wyniosła 2119,47 zł.

Odwołanie od powyższej decyzji wywiódł ubezpieczony, wnosząc o zaliczenie przy ustalaniu wysokości emerytury do wynagrodzeń otrzymywanych przez wnioskodawcę w Państwowym Gospodarstwie Rolnym kwot z Funduszu Premiowego za lata 1974 - 1978 w łącznej kwocie 78.269,00 zł.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ rentowy wniósł o jego oddalenie podtrzymując argumentację zaprezentowaną w treści zaskarżonej decyzji.

Jednocześnie Zakład Ubezpieczeń Społecznych nadmienił, że decyzją z dnia 06 marca 2015 r. pozwany doliczył do roku 1976 kwotę funduszu premiowego w wysokości 9123 zł.

Ponadto w dniu 18 marca 2015 r. organ rentowy wydał kolejną decyzję, w której do podstawy wymiary wyliczył fundusze premiowe za lata 1977 -1978.

Pozwany wyjaśnił także, że z przedłożonych przez wnioskodawcę kartotekach nie wskazano precyzyjnie jakiego funduszu dotyczą wpisy kolejno w 1974 r. dotyczące kwoty 8623 zł oraz 1975 r. – dotyczące kwoty 7341 zł.

Decyzją z dnia 06 marca 2015 r. pozwany organ rentowy dokonał ponownego przeliczenia przysługującej ubezpieczonemu emerytury.

Do ustalenia podstawy wymiaru świadczenia organ rentowy przyjął przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia, wskaźnik podstawy wymiaru wynoszący 122.93 %, podstawę wymiaru obliczona przez pomnożenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru 122.93 % przez 1829.24 zł tj. kwotę bazową wynoszącą 2248.68 zł. Podstawa wymiaru po waloryzacji wyniosła 3241,65 zł. Do ustalenia wysokości emerytury pozwany uwzględnił: 35 lat, 9 miesięcy okresów składkowych tj. 429 miesiące oraz 1 rok i 3 miesiące okresów nieskładkowych tj. 15 miesięcy. Wysokość obliczonego przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych świadczenia wyniosła 2132,04 zł.

Odwołanie od powyższej decyzji wywiódł skarżący, który kwestionując wysokość obliczonego świadczenia emerytalnego podkreślił, że organ rentowy ponownie nie uwzględnił środków wypłaconych z zakładowego Funduszu Nagród od za lata:

- 1974 w kwocie 8 623,00 zł

- 1975 w kwocie 7 341,00 zł

-1977 w kwocie 36 170,00 zł

- 1978 r. w kwocie 17 012,00 zł

W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ rentowy wniósł o jego oddalenie podtrzymując argumentację zaprezentowana w treści zaskarżonej decyzji. Jednocześnie pozwany organ rentowy wyjaśnił, że decyzją z dnia 06 marca 2015 organ rentowy doliczył do roku 1976 kwotę Funduszu Premiowego w wysokości 9 123 zł, natomiast decyzja z dnia 18 marca 2015 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych do podstawy wymiaru przysługującego skarżącemu świadczenia zaliczył Fundusze Premiowe za lata 1977 -1978.

Zarządzeniem z dnia 21 kwietnia 2015 r. na mocy art. 219 kpc Sąd połączył sprawę o sygn. akt VII U 761/15 do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia ze sprawą VII U 615/15 , albowiem przedmiotowe sprawy pozostają ze sobą w związku.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony J. U., urodzony w dniu (...), mocą decyzji z dnia 26 październik 1995 r. nabył prawo do renty inwalidzkiej 3 grupy inwalidów począwszy od 30 października 1995 r.

Decyzją Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 27 stycznia 2005 r. wnioskodawca nabył prawo do emerytury od 21 lutego 2005 r. tj. od osiągnięcia przez ubezpieczonego wymaganego przepisami prawa wieku.

W dniu 18 grudnia 2014 r. skarżący złożył w organie rentowym wniosek o ponowne ustalenie wysokości emerytury.

Zaskarżoną w toku przedmiotowego postępowania decyzją z dnia 23 grudnia 2014 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych przeliczył ubezpieczonemu J. U. emeryturę od dnia 01 grudnia 2014 r. tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek.

Jednocześnie pozwany organ wyjaśnił, że do ustalenia podstawy wymiary emerytury przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 121,87 %, podstawa wymiaru obliczona przez pomnożenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru 121,87 % przez 1829,24 zł tj. kwotę bazową wyniosła 2229,29 zł, a podstawa wymiaru po waloryzacji wyniosła od 01 marca 2013 r. - 3111,12 zł, a od 01 marca 2014 r. – 3160,90 zł. Do ustalenia wysokości świadczenia pozwany organ rentowy uwzględnił także 35 lat i 9 miesięcy okresów składkowych – tj. 429 miesięcy oraz 1 rok i 3 miesiące okresów nieskładkowych – tj. 15 miesięcy. Wysokość ustalonego przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych świadczenia wyniosła 2119,47 zł.

Na skutek częściowego uwzględnienia przedłożonej przez skarżącego dokumentacji kolejną zaskarżoną w niniejszym postępowaniu decyzją z dnia 06 marca 2015 r. pozwany organ rentowy dokonał ponownego przeliczenia przysługującej ubezpieczonemu emerytury, doliczając do zarobków uzyskanych przez skarżącego z tytułu zatrudnienia w Zakładzie (...) przy (...) P. w 1976 kwotę wypłaconą skarżącemu z Funduszu Premiowego w wysokości 9123 zł.

Do ustalenia podstawy wymiaru świadczenia organ rentowy przyjął przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia, uwzględniając wskaźnik podstawy wymiaru wynoszący 122.93 %, podstawę wymiaru obliczona przez pomnożenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru 122.93 % przez 1829.24 zł tj. kwotę bazową wynoszącą 2248.68 zł. Podstawa wymiaru po waloryzacji wyniosła od 01 marca 2014 r. – 3219,76 zł, od 01 marca 2015 r. - 3241,65 zł. Do ustalenia wysokości emerytury pozwany uwzględnił: 35 lat, 9 miesięcy okresów składkowych tj. 429 miesiące oraz 1 rok i 3 miesiące okresów nieskładkowych tj. 15 miesięcy. Wysokość obliczonego przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych świadczenia wyniosła 2132,04 zł.

Kolejną decyzją z dnia 18 marca 2015 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych dokonał ponownego przeliczenia przysługującej ubezpieczonemu emerytury, doliczając do wynagrodzenia kwoty wypłacone ubezpieczonemu podczas zatrudnienia w Zakładzie (...) przy (...) P. z Funduszu Premiowego za lata 1977 -1978.

Do ustalenia podstawy wymiaru świadczenia organ rentowy przyjął przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia, wskaźnik podstawy wymiaru wynoszący 127,66 %, podstawę wymiaru obliczona przez pomnożenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru 127,66 %, przez 1829.24 zł tj. kwotę bazową wynoszącą 2335,21 zł. Podstawa wymiaru po waloryzacji wyniosła od 01 marca 2014 r. – 3339,09 zł, a od 01 marca 2015 r. – 3361,80 zł. Do ustalenia wysokości emerytury pozwany uwzględnił: 35 lat, 9 miesięcy okresów składkowych tj. 429 miesiące oraz 1 rok i 3 miesiące okresów nieskładkowych tj. 15 miesięcy. Wysokość obliczonego przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych świadczenia wyniosła 2188,09 zł.

Okoliczności bezsporne, vide: akta rentowe: wniosek o ponowne ustalenie wysokości emerytury – k. 139-140, decyzja pozwanego z dnia 23 grudnia 2014 r. – k. 161, decyzja pozwanego z dnia 26 października 1995 r. – k. 24-25, decyzja pozwanego z dnia 27 stycznia 2005 r. – k. 99, decyzja pozwanego z dnia 06 marca 2015 r. – k. 177, decyzja pozwanego z dnia 18 marca 2015 r. – k. 200

W okresie od 01 kwietnia 1969 r. do 30 czerwca 1991 r. ubezpieczony był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w Zakładzie (...) przy (...) P. zajmując kolejno następujące stanowiska: kierowcy – operatora, kierownika działu transportu, kierownika transportu.

W 1974 r. na rzecz ubezpieczonego z Funduszu Premiowego wypłacono kwotę 8.623 zł a w 1975 r. kwotę 7.341 zł.

Kwoty z przywołanego powyżej funduszu były wypłacane z zysku przedsiębiorstwa w roku obrachunkowym liczonym od czerwca do czerwca.

W zatrudniającym wnioskodawcę Państwowym Gospodarstwie Rolnym nie istniał inny Fundusz niż Fundusz Premiowy.

Pracownikiem tożsamego zakładu pracy co ubezpieczony w okresie od 01 września 1969 r. do 31 stycznia 1992 r. była także D. A., która zajmowała kolejno następujące stanowiska: starszej księgowej, głównej księgowej, zastępcy głównego księgowego.

W okresie od 1974 r. do 1975 r. świadek D. A. pełniła funkcje głównej księgowej.

Dowód, vide: akta rentowe : świadectwo pracy – k. 10, kartoteki zarobkowe – k. 146-147, akta sprawy: zeznania świadka D. A. – k. 69-70,

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach ubezpieczeniowych pozwanego organu rentowego, albowiem żadna ze stron nie kwestionowała autentyczności i rzetelności zgromadzonych w nich informacji, a Sąd również nie znalazł podstaw do podważenia ich wiarygodności z urzędu.

Ustalając stan faktyczny sprawy Sąd oparł się także na zeznaniach powołanego w sprawie świadka D. A., uznając je za spójne oraz w pełni korelujące z pozostałym uznanym w toku przedmiotowego postępowania materiałem dowodowym.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Odwołanie ubezpieczonego jako zasadne doprowadziło do zmiany decyzji organu rentowego z dnia 23 grudnia 2014 r. oraz z dnia 06 marca 2015 r. w zakresie nieuwzględnionym w oparciu o weryfikację przedłożonej przez ubezpieczonego dokumentacji na etapie postepowania przed organem rentowym , w decyzji z dnia 06 marca 2015r. oraz z dnia 18 marca 2015r.

W myśl art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015, 748 j.t.), dalej: ustawa, emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia ustalonej w sposób określony w art. 25 przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę danego ubezpieczonego, z uwzględnieniem ust. 5 i art. 183.

Z regulacji art. 53 ust. 1 i 2 tejże ustawy emerytura wynosi:

1.  24% kwoty bazowej, o której mowa w art. 19, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4, oraz

2.  po 1,3% podstawy jej wymiaru za każdy rok okresów składkowych,

3.  po 0,7% podstawy jej wymiaru za każdy rok okresów nieskładkowych

- z uwzględnieniem art. 55. Przy obliczaniu emerytury okresy, o których mowa w ust. 1 pkt 2 i 3, ustala się z uwzględnieniem pełnych miesięcy.

Z kolei z art. 183 ust. 4 ustawy wynika, że emerytura przyznana na wniosek osoby ubezpieczonej, o której mowa w ust. 1, która osiągnęła wiek uprawniający do emerytury w roku kalendarzowym 2012 (zatem również A. M.), wynosi:

1) 35% emerytury obliczonej na podstawie art. 53 oraz

2) 65% emerytury obliczonej na podstawie art. 26.

Zgodnie z art. 111 ust. 1 ustawy, wysokość emerytury lub renty oblicza się ponownie, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, od podstawy wymiaru ustalonej w myśl art. 15, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego:

1)z liczby kolejnych lat kalendarzowych i w okresie wskazanym do ustalenia poprzedniej podstawy wymiaru świadczenia,

2)z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie emerytury lub renty albo o ponowne ustalenie emerytury lub renty, z uwzględnieniem art. 176,

3)z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie emerytury lub renty,

- a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego.

Stosownie zaś do treści art. 15 ust. 1 cytowanej wyżej ustawy, podstawę wymiaru emerytury i renty stanowi ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę lub rentę, z uwzględnieniem ust. 6 i art. 176.

Według art. 15 ust. 2a tejże ustawy, jeżeli nie można ustalić podstawy wymiaru składek w okresie pozostawania w stosunku pracy wskazanym do ustalenia podstawy wymiaru emerytury i renty, za podstawę wymiaru składek przyjmuje się kwotę obowiązującego w tym okresie minimalnego wynagrodzenia pracowników, proporcjonalnie do okresu podlegania ubezpieczeniu i wymiaru czasu pracy.

Wskazać w tym miejscu należy, iż wybór okresu należy do osób zainteresowanych, jednakże ustawa określa w sposób wiążący pewne ramy czasowe, do których osoby te muszą się stosować. Możliwe jest zatem:

⚫

wybranie kolejnych (następujących bezpośrednio po sobie, bez względu na ewentualne przerwy w ubezpieczeniu) 10 lat z dwudziestolecia bezpośrednio poprzedzającego rok złożenia wniosku emerytalnego/rentowego – przy czym w wypadku ubezpieczonej wariant ten nie był możliwy do zastosowania wobec nie podlegania przez nią ubezpieczeniom społecznym przez okres 10 lat (1992-2000)

⚫

wybranie z całego okresu podlegania ubezpieczeniu dowolnych (niekoniecznie kolejnych) 20 lat kalendarzowych przypadających przed rokiem zgłoszenia stosownego wniosku. Skorzystanie z możliwości wyliczenia podstawy wymiaru z 20 lat (art. 15 ust. 6) możliwe jest wyłącznie po złożeniu wniosku. Oznacza to, że w przypadku milczenia zainteresowanych organy rentowe zobligowane są do ustalenia podstawy z okresu 10–letniego.

Należy mieć także na uwadze, iż zgodnie z przepisami § 20 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno–rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. z 1983 r. nr 10 poz. 49 ze zm.) środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość zarobku lub dochodu stanowiącego podstawę wymiaru emerytury lub renty są dla pracowników – zaświadczenia zakładów pracy wystawione według wzoru ustalonego przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych albo legitymacja ubezpieczeniowa zawierająca wpisy dotyczące okresów zatrudnienia i wysokości osiąganych zarobków.

Dodać przy tym trzeba, że zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego w postępowaniu sądowym nie obowiązuje ograniczenie co do środków dowodowych stwierdzających wysokość zarobków lub dochodów stanowiących podstawę wymiaru emerytury lub renty określane w § 20 cyt. rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 lipca 1997 – sygn. akt II UKN 186/97, OSN – 1998/11/342).

Podkreślić w tym miejscu należy, iż dla poczynienia wiarygodnych ustaleń faktycznych konieczne jest ustalenie wysokości zarobków w sposób precyzyjny i pewny i to na ubezpieczonym, w tym wypadku wnioskodawcy, spoczywa obowiązek przedłożenia w organie rentowym dokumentów niezbędnych nie tylko do przyznania prawa do świadczenia, ale również mających wpływ na jego wysokość (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 marca 2001 r. II UKN 297/00). Z obowiązku powyższego niewątpliwie w przedmiotowej sprawie ubezpieczony się wywiązał.

Uściślić dla porządku należy, iż w kontekście częściowego uwzględnienia przez organ rentowy odwołań ubezpieczonego od decyzji ZUS z dnia 23 grudnia 2014r. oraz z dnia 06 marca 2015r. , skarżący ostatecznie domagał się uwzględnienia przy obliczaniu przez organ rentowy wysokości przysługującej skarżącemu emerytury kwot stanowiących składnik wynagrodzenia, wypłaconych wnioskodawcy z Funduszu Premiowego w trakcie zatrudnienia w Zakładzie (...) przy (...) P. w latach 1974 -1975.

Zważyć bowiem należy, że decyzją z dnia 06 marca 2015 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych ustalając wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury do zarobków ubezpieczonego uwzględnił kwoty wpłacone z Funduszu Premiowego za rok 1976, zaś kolejną decyzją wydaną w dniu 18 marca 2015 r. organ rentowy ustalając wymiar przysługującego wnioskodawcy świadczenia uwzględnił kwoty wypłacone z Fundusz Premiowego za lata 1977 -1978.

Ustalenie to sprawia zaś , że ocenianie przedmiotowych kwestii w zakresie uwzględnionym przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych, stało się bezprzedmiotowe.

Z uwagi na powyższe w pkt 1 sentencji wyroku na zasadzie określonej w treści art. art. 477 ¹³§ 1. kpc Sąd umorzył postępowanie odwoławcze w zakresie uwzględnienia do podstawy wymiaru emerytury wnioskodawcy wynagrodzeń z Funduszu Premiowego za lata 1976 -1978 decyzjami pozwanego z dnia 06 marca 2015 r. oraz z dnia 18 marca 2015 r.

Mając zatem na uwadze powyższe , wskazać należy, iż przedmiot sporu w niniejszym postępowaniu koncentrował się wokół ustalenia, czy kwoty zaewidencjonowane na przedłożonych przez wnioskodawcę w organie rentowym kartotekach zarobkowych za lata 1974, 1975 pod pozycją Fundusz stanowią składnik wynagrodzenia, który winien zostać uwzględniony przez organ rentowy przy obliczaniu wysokości należnego skarżącemu świadczenia.

W ocenie Sądu Okręgowego całokształt okoliczności przedmiotowej sprawy w postaci znajdującej się w aktach rentowych dokumentacji płacowej oraz zeznań powołanego w sprawie świadka D. A. daje podstawę do stwierdzenia , że ubezpieczony otrzymał w roku 1974 kwotę – 8 623,00 zł oraz w 1975 r. kwotę 7 341,00 zł tytułem wypłat z Funduszu Premiowego .

Orzekając w niniejszej sprawie Sąd w szczególności oparł się na zeznaniach powołanego przez skarżącego świadka: D. A., która w trakcie zatrudnienia w Zakładzie (...) przy (...) P. , w tym w spornych latach 1974-1975 zajmowała stanowisko głównej księgowej. Zważyć zatem należy, że wskazany powyżej świadek z racji pełnionej funkcji posiadał precyzyjną wiedzę o składnikach wynagrodzenia wnioskodawcy, wskazując, że kwoty zaewidencjonowane pod nazwą Fundusz w swej istocie stanowiły kwoty wypłacone z Funduszu Premiowego. D. A. podkreśliła przy tym, że wnioskodawca był uprawniony do otrzymywania przedmiotowego świadczenia oraz, że w zatrudniającym skarżącego przedsiębiorstwie nie istniały inne fundusze niż Fundusz Premiowy z wypłat z zysku. W związku z powyższym, mimo nieprecyzyjnego nazewnictwa odpowiednie rubryki zawarte na kartotekach płacowych wnioskodawcy dokumentujących zarobki otrzymywane przez skarżącego w latach 1974-1975 zatytułowane Fundusz niewątpliwie dotyczą kwot wypłaconych z Funduszu Premiowego.

Nie uszło uwadze Sądu, że wyjaśniając kwestie wskazanej w kartotekach płacowych nazwy Fundusz D. A. wskazała, ze użycie przedmiotowej, nie do końca precyzyjnej terminologii może wynikać z faktu, że na przestrzeni lat kartoteki płacowe poszczególnych pracowników były uzupełniane przez różne księgowe, które nie zachowywały w tym zakresie jednolitych standardów.

Należy wskazać, że D. A. stanowi dla Sądu wiarygodne oraz miarodajne osobowe źródło dowodowe bowiem jako współpracownik ubezpieczonego ze spornego okresu zatrudnienia, z racji zajmowanej funkcji oraz związanych z powyższym kompetencji z pewnością posiada wiedzę w zakresie składników, jakie w latach 1974-1975 stanowiły element wynagrodzenia ubezpieczonego.

Mając na uwadze treść zeznań przywołanego powyżej świadka Sąd uznał, że kartoteki zarobkowe za lata 1974 1975 są w pełni miarodajne a wskazany w nim składnik wynagrodzenia zatytułowany nazwa Fundusz – faktycznie obrazuje kwoty wypłacone skarżącemu z Funduszu Premiowego.

Godzi się w tym miejscu przywołać także wskazany przez ubezpieczonego oraz pozwany organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wyrok Sądu Najwyższego z dnia 01 września 2010 r. sygn. akt II UZP 6/10 w którym wyjaśniono, że wypłacone w latach 1970-1976 premie z funduszu premiowego w Państwowych Gospodarstwach Rolnych podlegają, ze względu na obowiązek opłacania składki na cele emerytalne na podstawie ustawy z dnia 23 stycznia 1968 r. o funduszu emerytalnym (Dz. U. Nr 3, poz. 7 ze zm.), uwzględnieniu w podstawie wymiaru emerytury i renty (art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, jednolity tekst: Dz. U. z 2015r.748 j. t.).

Mając na względzie powyższe nie budziło wątpliwości Sądu, że uwzględnienie wynagrodzenia otrzymanego przez wnioskodawcę w okresie 1974-1975 z Funduszu Premiowego przy ustalaniu wysokości przysługującego skarżącemu świadczenia emerytalnego jest w pełni zasadne.

Z uwagi na powyższe w pkt 2 sentencji wyroku Sąd zmienił zaskarżone decyzje z dnia 23 grudnia 2014 r. oraz 06 marca 2015 r. w ten sposób, że zobowiązał pozwany organ rentowy do ustalenia wysokości emerytury ubezpieczonego przy uwzględnieniu do podstawy wymiaru emerytury wynagrodzeń z Funduszu Premiowego za rok 1974 w wysokości 8. 623 zł oraz za rok 1975 w wysokości 7.341 zł.

Ponadto w pkt 3 sentencji wyroku na zasadzie określonej w art. 118 ust. 1a ustawy wnioskując a contrario Sąd nie stwierdził odpowiedzialność organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania zaskarżonych decyzji – uznając, że dopiero wynik przeprowadzonego w sprawie postępowania dowodowego dostarczył miarodajnych informacji pozwalających na stwierdzenie rodzaju funduszu wypłacanego ubezpieczonemu w latach 1974 – 1975 , co umożliwiło uwzględnienie ich przy obliczaniu wysokości emerytury .

/-/ SSO Monika Popielińska