Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 września 2015r.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 września 2015r. w O.

sprawy z odwołania M. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddziałowi w W.

o rentę socjalną

na skutek odwołania M. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddziału w W.

z dnia 3.02.2015r. znak (...)- (...)

orzeka:

1. zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje M. K. prawo do renty socjalnej począwszy od dnia 1.12.2014r. do dnia 30.11.2016r.;

2. stwierdza brak odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 3.02.2015r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. odmówił M. K. prawa do renty socjalnej.

M. K. wniosła odwołanie od powyższej decyzji podnosząc, że stan jej zdrowia od czasu kiedy pobierała rentę socjalną nie poprawił się.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania w całości podnosząc, że orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS odwołująca nie została uznana za całkowicie niezdolną do pracy.

Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Ostrołęce ustalił następujący stan faktyczny:

M. K. do dnia 30.11.2014r. była uprawniona do renty socjalnej. W dniu 19.11.2014r. złożyła w ZUS II Oddział w W. wniosek o ustalenie uprawnień do renty socjalnej na dalszy okres. W celu ustalenia powyższych uprawnień, odwołującą skierowano na badanie lekarskie, po przeprowadzeniu którego, lekarz orzecznik ZUS orzeczeniem z dnia 2.12.2014r. stwierdził, że M. K. nie jest całkowicie niezdolna do pracy. Ubezpieczona wniosła sprzeciw od powyższego orzeczenia. Komisja Lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 14.01.2015r. zajęła analogiczne, jak lekarz orzecznik stanowisko. Wobec powyższego ZUS decyzją z dnia 3.02.2015r. odmówił M. K. prawa do renty socjalnej na dalszy okres.

Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Ostrołęce zważył co następuje:

Odwołanie M. K. jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 27 czerwca 2003 roku o rencie socjalnej, renta socjalna przysługuje osobie pełnoletniej całkowicie niezdolnej do pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu, które powstało:

1)przed ukończeniem 18. roku życia;

2)w trakcie nauki w szkole lub w szkole wyższej - przed ukończeniem 25. roku życia;

3)w trakcie studiów doktoranckich lub aspirantury naukowej.

Zgodnie z ust. 2 cytowanego art. 4 osobie, która spełnia warunki określone w ust. 1, przysługuje:

1)renta socjalna stała - jeżeli całkowita niezdolność do pracy jest trwała;

2)renta socjalna okresowa - jeżeli całkowita niezdolność do pracy jest okresowa.

Definicję osoby niezdolnej do pracy zawiera art. 12 ust. 1-3 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004r., nr 39 poz. 353 z późn. zm.), który stwierdza, że jest nią osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy.

Zgodnie z art. 61 cytowanej ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, który z mocy art. 15 ustawy o rencie socjalnej stosuje się odpowiednio, prawo do renty, które ustało z powodu ustąpienia niezdolności do pracy podlega przywróceniu, jeżeli w ciągu osiemnastu miesięcy od ustania prawa do renty ubezpieczony stał się ponownie niezdolny do pracy. Przez ustąpienie niezdolności do pracy należy rozumieć zarówno sytuację, kiedy na skutek badania lekarskiego ustalono brak niezdolności do pracy, jak też sytuację kiedy upłynął okres, na jaki świadczenie przyznano.

W świetle cytowanych wyżej przepisów kwestią wymagającą rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie, od której zależała skuteczność odwołania M. K. było ustalenie czy jest ona nadal całkowicie niezdolna do pracy.

Na tę okoliczność Sąd dopuścił w sprawie dowód z opinii biegłych lekarzy z zakresu laryngologii – foniatrii, neurologii i ortopedii, jako właściwych ze względu na schorzenia odwołującej, którzy w złożonej opinii, po przeprowadzeniu specjalistycznych badań podmiotowo - przedmiotowych, rozpoznali u niej: głuchotę obustronną, nerwiakowłókniakowatość typu 2, stan po usunięciu guzów kąta mostowo-móżdżkowego obustronnie, stan po wszczepieniu implantu pniowego po stronie prawej, stan po usunięciu guza kanału kręgowego w odcinku krzyżowym i obustronny niedowład nerwu twarzowego. W konkluzji biegli uznali, że odwołująca jest nadal całkowicie niezdolna do pracy na okres 2 lat od dnia 01.12.2014r. do dnia 20.11.2016r. W uzasadnieniu opinii biegli podnieśli, że obustronna głuchota z wszczepieniem implantu pniowego prawostronnego nie umożliwia odwołującej swobodnego kontaktu z otoczeniem. Słuch odwołującej jest poniżej wydolności socjalnej. M. K. pomimo wszczepienia implantu pniowego ma duże ograniczenia związane ze słuchem. Komunikacja słowna jest oparta głównie na odczytywaniu mowy z ust i porozumiewaniu się językiem migowym. N. wymaga specjalistycznej opieki neurologicznej, okulistycznej, okresowych badań, kontroli laryngologicznej w celu sprawdzenia systemu implantu, regulacji parametrów procesora mowy, konsultacji audiologicznych i logopedycznych. Deficyt neurologiczny jest nadal pod postacią zaburzeń równowagi i obustronnego niedowładu nerwu twarzowego. Biegi podkreślili, że u odwołującej nie nastąpiła żadna poprawa stanu zdrowia od zakończenia okresu rentowego z dniem 30.11.2014r.

Do powyższej opinii zastrzeżenia złożył organ rentowy podnosząc, że głęboki niedosłuch, a nawet głuchota nie powodują niezdolności do pracy. Zdaniem organu rentowego odwołująca nie utraciła zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy, gdyż niedosłuch ogranicza możliwości podjęcia pracy tylko w niektórych zawodach. Wskazując na powyższe organ rentowy wniósł o powołanie innych biegłych.

Sąd powyższy wniosek organu rentowego w oparciu o art. 217 § 3 k.p.c. oddalił uznając, że sporne okoliczności zostały już wyjaśnione. Argumenty podniesione przez organ rentowy nie uzasadniają zdaniem Sądu stanowiska, że istniała obiektywnie potrzeba skorzystania z opinii kolejnych biegłych. Odmienna ocena aktualnego stanu zdrowia odwołującej w kontekście jej zdolności do pracy dokonana przez organ rentowy, nie zawierająca konkretnych i przekonujących argumentów podważających miarodajność dotychczasowej opinii lub co najmniej miarodajność tę poddających w wątpliwość, nie może zdaniem Sądu decydować o zasadności dopuszczenia dowodu z kolejnego zespołu biegłych. W przekonaniu Sądu, w żadnej mierze nie można podzielić poglądu organu rentowego, zgodnie z którym odwołująca nie utraciła zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy. ZUS wskazując, że niedosłuch ogranicza możliwość podjęcia zatrudnienia w niektórych tylko zawodach, zdaje się nie dostrzegać faktu, że odwołująca oprócz obustronnej głuchoty cierpi na szereg innych schorzeń, na co wskazywali w swojej opinii biegli, które powodują łącznie całkowitą niezdolność do pracy. Oprócz nerwiakowłókniowatości, bolesności kręgosłupa z promieniowaniem do kończyn dolnych, u odwołującej stwierdzono deficyt neurologiczny pod postacią zaburzeń równowagi oraz niedowład obustronny nerwu twarzowego. Również odwołująca przesłuchana w charakterze strony podała, że w takim samym stopniu co głuchota, to również problemy z kręgosłupem uniemożliwiają jej podjęcie pracy. To właśnie ze względu na bóle kręgosłupa musiała zrezygnować z pracy w kuchni w Pizza Hut, gdzie pracowała na ¼ etatu. Wskazać też należy, że zarówno doktryna jak i orzecznictwo stoją na stanowisku, że potrzeba powołania innego biegłego powinna wynikać z okoliczności sprawy a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej opinii ( vide wyrok SN z 4 sierpnia 1999 r, I PKN 20/99, OSNAPiUS 2000, nr 15, poz. 479). Sąd orzekający w przedmiotowej sprawie, potrzeby powołania kolejnego zespołu biegłych, nie widział. Sąd podzielił wywody i wnioski opinii biegłych lekarzy sądowych powołanych do wydania opinii w przedmiotowej sprawie. Podkreślić należy, że wydane one zostały przez biegłych lekarzy o specjalnościach odpowiednich do ujawnionych wcześniej u odwołującej jednostek chorobowych, po dokonaniu analizy zebranej w sprawie dokumentacji medycznej, przeprowadzeniu wywiadu oraz badań odwołującej. Zarówno rozpoznanie, jak i wnioski, jakie znajdują się w opinii są spójne i logiczne. Wszyscy biegli, występujący w sprawie, wydali opinie, poparte logiczną argumentacją, z której wynika, że stan zdrowia odwołującej czyni ją nadal okresowo całkowicie niezdolną do pracy. Niewątpliwym jest też, że stan zdrowia odwołującej od czasu kiedy pobierała ona rentę socjalną nie uległ żadnej poprawie, na co również wskazywali biegli.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd uznając, iż M. K. spełnia wszystkie przesłanki konieczne do uzyskania prawa do renty socjalnej na dalszy okres, w oparciu o art. art.477 ¹⁴ § 2 kpc zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał jej prawo do tego świadczenia na dalszy okres tj. od dnia 1.12.2014r. do 30.11.2016r.

Zgodnie z treścią art. 118 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, Sąd był zobowiązany, przyznając odwołującej prawo do renty, do zamieszczenia z urzędu w sentencji wyroku rozstrzygnięcia w przedmiocie odpowiedzialności organu rentowego odnośnie do nieustalenia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji tj. zarówno przyznającego prawo do świadczenia, jak też jego brak ( vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28.04.2010 roku, II UK 330/09, LEX 604220). W ocenie Sądu Okręgowego w przedmiotowej sprawie brak podstaw do obciążenia odpowiedzialnością organu rentowego za nieprzyznanie odwołującej prawa do renty już na etapie postępowania przed ZUS. Kwestia oceny czy odwołująca jest w dalszym ciągu całkowicie niezdolna do pracy wymagała przeprowadzenia postępowania dowodowego, w tym dopuszczenia dowodu z opinii biegłych sądowych. Z tych względów orzeczono jak w pkt. 2 wyroku.