Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 września 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Białymstoku w II Wydziale Karnym w składzie

przy udziale Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej w Białymstoku – Przemysława Sabata

po rozpoznaniu w dniu 8 września 2015 r. sprawy:

1.  D. K. (1) s. O.

2.  I. L. s. V.

oskarżonych z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii

z powodu apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego w Suwałkach

z dnia 25 maja 2015 r. sygn. akt II K 17/15

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że przyjmuje, iż przedmiotem przestępstwa przypisanego oskarżonym były środki odurzające w postaci ziela konopi innych niż włókniste znajdujące się w wykazie środków odurzających grupy I – N stanowiącej załącznik Nr 1 do ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu ustalonym przez ustawę z dnia 24 kwietnia 2015 r., Dz. U. z 2015 r., poz. 875 o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz niektórych innych ustaw;

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zwalnia oskarżonych od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

UZASADNIENIE

D. K. (1) oraz I. L. zostali oskarżeni o to, że w dniach 03 04 września 2014 r. przez terytorium Holandii, Niemiec i Polski do miejscowości J. w gminie S. w województwie (...) w kierunku granicy z Republiką Litwy – działając wspólnie i w porozumieniu oraz z innymi nieustalonymi osobami – w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wbrew przepisom ustawy dokonali przewozu znacznej ilość środków odurzających o łącznej wadze 8.983,3 gramów (netto) ziela konopi innych niż włókniste znajdujących się w wykazie środków odurzających grupy I-N i IV-N stanowiących załącznik nr 1 do ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii,

tj. o czyn z art. 55 ust. 3 w zw. z art. 55 ust. 1 Ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii

Sąd Okręgowy w Suwałkach wyrokiem z dnia 25 maja 2015 r. w sprawie II K 17/15:

I.  Oskarżonych D. K. (1) i I. L. uznał za winnych popełnienia zarzucanego im aktem oskarżenia czynu i za to na podstawie art. 55 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii skazał ich i wymierzył kary po 3 (trzy) lata pozbawienia wolności i kary grzywny w wysokości po 500 (pięćset) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 100 (stu) złotych.

II.  Na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył na poczet orzeczonych kar pozbawienia wolności wobec:

- oskarżonego D. K. (1) okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 04.09.2014 r. do dnia 25.05.2015 r. przyjmując, iż jeden dzień pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności

- oskarżonego I. L. okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 04.09.2014 r. do dnia 25.05.2015 r. przyjmując, iż jeden dzień pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności.

III.  Na podstawie art. 70 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł przepadek dowodów rzeczowych w postaci:

- 30 paczek zawierających substancję o luźnej konsystencji suszu barwy zielonej zawierającej THC oraz 60 worków foliowych (wykaz dowodów rzeczowych poz. (...)i (...) k. 151),

- samochodu osobowego marki (...) wraz z dwoma kluczykami i dowodem rejestracyjnym opisanych pod poz. (...)wykazu dowodów k. 151,

- telefonów komórkowych marki(...) (dwa telefony) i marki (...), tabletu marki (...), nawigacji marki (...) i marki (...) opisanych pod poz. (...) oraz pod poz. (...)wykazu dowodów k. 151.

IV.  Zwolnił oskarżonych od ponoszenia opłaty i pozostałych kosztów sądowych w sprawie obciążając nimi Skarb Państwa.

Apelacje od tego wyroku wnieśli obrońcy oskarżonych: D. K. (1) oraz I. L..

Obrońca oskarżonego D. K. (1) na zasadzie art. 444 zaskarżył wyrok w całości na korzyść D. K. (1). Na zasadzie art. 427 § 2 k.p.k. i art. 438 pkt 2, 3 i 4 k.p.k zarzucił wyrokowi:

1)  Obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia tj.:

-

art. 4 k.p.k. poprzez nieuwzględnienie okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego D. K. (1), a mianowicie okoliczności poddających w wątpliwość jego udział w popełnieniu zarzucanego mu przestępstwa oraz na bezpodstawnym odmówieniu wiary wyjaśnieniom oskarżonego D. K. (1) od początku kwestionującego swe sprawstwo, jak i winę, pomimo braku w pełni wiarygodnych dowodów przeciwnych podważających negowanie przez oskarżonego faktu dopuszczenia się zarzucanego mu czynu;

-

art. 5 § 2 k.p.k. poprzez rozstrzygnięcie wątpliwości co do popełnienia przez oskarżonego D. K. (1) zarzucanego mu czynu na jego niekorzyść, podczas gdy ilość wątpliwości przemawia za uniewinnieniem oskarżonego;

-

art. 7 k.p.k. poprzez przyjęcie całkowicie dowolnych ustaleń z naruszeniem zasady swobodnej oceny dowodów w zakresie winy oskarżonego D. K. (1) nie znajdujących odzwierciedlenia w materiale dowodowym, a oparcie się jedynie na niepotwierdzonych domniemaniach faktycznych i hipotezach nie opartych na wiarygodnych dowodach;

-

art. 170 § 1 i § 2 k.p.k. poprzez bezzasadne oddalenie przez Sąd wniosku obrońcy oskarżonego D. K. (1) o zakreślenie oskarżycielowi publicznemu terminu do przedstawienia dowodów, a mianowicie o zobowiązanie Prokuratora do uzupełnienia istotnych braków postępowania przygotowawczego poprzez ujawnienie całości materiału dowodowego, w tym przeprowadzonych czynności operacyjno-rozpoznawczych związanych z wykryciem wewnątrz samochodu osobowego marki (...) znacznej ilości środków odurzających, co umożliwiłoby ocenę legalności tych działań oraz ustalenie rozmiaru odpowiedzialności oskarżonych oraz nieuwzględnienie przez Sąd wniosku obrońcy oskarżonego w przedmiocie przesłuchania w charakterze świadków pozostałych funkcjonariuszy Straży Granicznej dokonujących przeszukania oskarżonych – T. B. i M. M. uzasadniając swe stanowisko tym, iż powyższe wnioski w sposób oczywisty zmierzają do przedłużenia postępowania oraz nie maja istotnego znaczenia dla prowadzonej sprawy,

2)  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia będący następstwem wskazanych wyżej uchybień w sferze procedowania w szczególności przekroczenia przez Sąd Okręgowy granic swobodnej oceny dowodów i w konsekwencji niesłuszne skazanie D. K. (1) za przewóz znacznej ilości środków odurzających o łącznej wadze 8.983,3 gramów (netto) ziela konopi innych niż włókniste znajdujących się w wykazie środków odurzających grupy I-N i IV-N stanowiących załącznik nr 1 do ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii podczas, gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że w/w oskarżony nie dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu

Z ostrożności procesowej zarzucił:

-

rażącą niewspółmierność kary orzeczonej wobec D. K. (1) w stosunku do stopnia winy oskarżonego polegającą na wymierzeniu mu kary grzywny w wysokości 500 (pięćset) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 100 (stu) złotych, nie biorąc pod uwagę jego uprzedniej niekaralności oraz względów indywidualno-prewencyjnych, a zwłaszcza możliwości płatniczych oskarżonego i jego sytuacji rodzinnej.

Na podstawie art. 427 § 1 i art. 437 § 1 i 2 k.p.k. obrońca oskarżonego D. K. (1) wniósł o:

1)  zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia przypisanego mu czynu zabronionego;

ewentualnie o

2)  uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego I. L. na zasadzie art. 444 zaskarżył wyrok w całości na korzyść I. L.. Na zasadzie art. 427 § 2 k.p.k. i art. 438 pkt 2, 3 i 4 k.p.k zarzucił wyrokowi:

1)  obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia tj.:

-

art. 4 k.p.k. poprzez nieuwzględnienie okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego I. L., a mianowicie okoliczności poddających w wątpliwość jego udział w popełnieniu zarzucanego mu przestępstwa oraz na bezpodstawnym odmówieniu wiary wyjaśnieniom oskarżonego I. L. od początku kwestionującego swe sprawstwo, jak i winę, pomimo braku w pełni wiarygodnych dowodów przeciwnych podważających negowanie przez oskarżonego faktu dopuszczenia się zarzucanego mu czynu;

-

art. 5 § 2 k.p.k. poprzez rozstrzygnięcie wątpliwości co do popełnienia przez oskarżonego I. L. zarzucanego mu czynu na jego niekorzyść, podczas gdy ilość wątpliwości przemawia za uniewinnieniem oskarżonego;

-

art. 7 k.p.k. poprzez przyjęcie całkowicie dowolnych ustaleń z naruszeniem zasady swobodnej oceny dowodów w zakresie winy oskarżonego I. L. nie znajdujących odzwierciedlenia w materiale dowodowym, a oparcie się jedynie na niepotwierdzonych domniemaniach faktycznych i hipotezach nie opartych na wiarygodnych dowodach;

-

art. 170 § 1 i 2 k.p.k. poprzez bezzasadne oddalenie przez Sąd wniosku obrońcy oskarżonego D. K. (1) o zakreślenie oskarżycielowi publicznemu terminu do przedstawienia dowodów, a mianowicie o zobowiązanie Prokuratora do uzupełnienia istotnych braków postępowania przygotowawczego poprzez ujawnienie całości materiału dowodowego, w tym przeprowadzonych czynności operacyjno-rozpoznawczych związanych z wykryciem wewnątrz samochodu osobowego marki V. (...) znacznej ilości środków odurzających, co umożliwiłoby ocenę legalności tych działań oraz ustalenie rozmiaru odpowiedzialności oskarżonych – do którego przychylił się obrońca oskarżonego I. L. oraz nieuwzględnienie przez Sąd wniosku w przedmiocie przesłuchania w charakterze świadków pozostałych funkcjonariuszy Straży Granicznej dokonujących przeszukania oskarżonego – T. B. i M. M. uzasadniając swe stanowisko tym, iż powyższe wnioski w sposób oczywisty zmierzają do przedłużenia postępowania oraz nie mają istotnego znaczenia dla prowadzonej sprawy,

2)  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia będący następstwem wskazanych wyżej uchybień w sferze procedowania w szczególności przekroczenia przez Sąd Okręgowy granic swobodnej oceny dowodów i w konsekwencji niesłuszne skazanie I. L. za przewóz znacznej ilości środków odurzających o łącznej wadze 8.983,3 gramów (netto) ziela konopi innych niż włókniste znajdujących się w wykazie środków odurzających grupy I-N i IV-N stanowiących załącznik nr 1 do ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii podczas, gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że w/w oskarżony nie dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu,

Z ostrożności procesowej zarzucił:

-

rażącą niewspółmierność kary orzeczonej wobec I. L. w stosunku do stopnia winy oskarżonego polegającą na wymierzeniu mu kary grzywny w wysokości po 500 (pięćset) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 100 (stu) złotych, nie biorąc pod uwagę jego uprzedniej niekaralności oraz względów indywidualno-prewencyjnych, a zwłaszcza możliwości płatniczych oskarżonego i jego sytuacji rodzinnej.

Na podstawie art. 427 § 1 i art. 437 § 1 i 2 k.p.k. obrońca oskarżonego I. L. wniósł o:

1)  zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia przypisanego mu czynu zabronionego;

ewentualnie o:

2)  uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje :

Apelacje obu obrońców jako bezzasadne w stopniu oczywistym nie zostały uwzględnione.

Ustosunkowując się do formułowanych w nich zarzutów zacząć należy od konstatacji, że wszystkie kwestie podnoszone przez skarżących, stanowiły element wspólny i były powielane we wniesionych środkach odwoławczych, co uzasadnia łączne ustosunkowanie się do stawianych w tym zakresie zarzutów i wspierającej je argumentacji. Na plan pierwszy wysuwa się podniesiony w obu apelacjach zarzut obrazy szeregu przepisów postępowania.

Na wstępie należy zauważyć, że podstawy stawianych zarzutów nie mogą stanowić przepisy postępowania o charakterze ogólnym, które nie regulują zasad postępowania w sprawach karnych, a tylko określają cel, którym jest prawidłowe ukształtowanie postępowania. W uzasadnieniu takiego stanowiska wystarczy odwołać się do uzasadnienia postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 11 grudnia 2006 r., V KK 131/06 (OSNKW 2007, nr 1, poz. 9), który stwierdził, że zarzut obrazy prawa procesowego powinien się opierać na naruszeniu norm tworzących konkretne nakazy lub zakazy, a nie norm o charakterze ogólnym, taki zaś charakter ma powołany przez obrońców przepis art. 4 k.p.k.

Z poczynionych ustaleń i wywodów zawartych w części motywacyjnej zaskarżonego wyroku wynika, że Sąd I instancji nie miał wątpliwości co do tego, że oskarżeni dopuścili się przypisanego im czynu. Jeśli zatem Sąd meriti takich wątpliwości nie miał, to nie dopuścił się też obrazy przepisu art. 5 § 2 k.p.k. zarzucanej mu przez skarżących.

Dla oceny, czy nie został naruszony zakaz z art. 5 § 2 k.p.k., nie są miarodajne tego rodzaju wątpliwości zgłaszane przez stronę, ale tylko to, czy orzekający sąd rzeczywiście powziął wątpliwości w tym zakresie i mimo braku możliwości usunięcia ich rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego, albo czy były po temu powody, które sąd pominął. Gdy zaś konkretne ustalenie faktyczne zależne jest od dania wiary tej lub innej grupie dowodów, nie można mówić o naruszeniu zasady in dubio pro reo (wyrok Sadu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 13.09.212 ., II AKa 226/12, LEX 1236108).

Sąd Apelacyjny w pełni aprobuje przyjęte w judykaturze stanowisko, iż kontrola instancyjna oceny dowodów nie obejmuje sfery przekonania sędziowskiego, jaka wiąże się z bezpośredniością przesłuchania, sprowadza się natomiast do sprawdzenia, czy ocena ta nie wykazuje błędów natury faktycznej (niezgodności z treścią dowodu, pominięcia pewnych dowodów) lub logicznej (błędności rozumowania i wnioskowania) albo czy nie jest sprzeczna z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy. Tak więc dokonanie przez sąd odwoławczy nowej, odmiennej oceny dowodów jest uzasadnione tylko wówczas, gdy w wyniku kontroli odwoławczej stwierdzona zostanie dowolność oceny poczynionej przez sąd I instancji (pomijając kwestię nowych dowodów). Jeżeli natomiast ocena dokonana przez sąd pierwszej instancji pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k., nie ma podstaw do zmieniania jej w postępowaniu odwoławczym.

Wbrew twierdzeniom obrońców Sąd Okręgowy w sposób prawidłowy ocenił dowody i wyciągnął z nich właściwe wnioski w zakresie winy i sprawstwa oskarżonych.

Stawiane w tym zakresie zarzuty nie znajdują potwierdzenia w wynikach przeprowadzonego przewodu sądowego, które wskazują, że Sąd pierwszej instancji poczynił w tym zakresie prawidłowe ustalenia faktyczne. Swoje stanowisko w tym przedmiocie w sposób wyczerpujący i zgodny z wymogami art. 424 k.p.k. przedstawił w uzasadnieniu wydanego wyroku, gdzie dokonał oceny całokształtu okoliczności ujawnionych na rozprawie zgodnie z dyspozycją art. 92 i 410 k.p.k. ze wskazaniem dowodów, które przyjął za podstawę swych ustaleń.

Zawarta tam argumentacja jest logiczna, przekonująca, pozbawiona błędu i wbrew wywodom apelujących nie przekracza granic swobodnej oceny dowodów określonych w art. 7 k.p.k.. W istocie apelacje obrońców stanowią jedynie polemikę z dokonaną przez Sąd Okręgowy oceną dowodów. Mianowicie skarżący domagają się ich odmiennej oceny korzystnej dla oskarżonych, jednak nie wskazują żadnych rzeczowych argumentów, które podważałyby ocenę przedstawioną w części motywacyjnej wyroku. Jednak dokonanie oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w sposób odmienny od oczekiwań stron procesowych nie stanowi naruszenia przepisów art. 7 k.p.k. (Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 lutego 2014 r., II KK 17/14). Dlatego też zawartej w apelacjach w tym zakresie argumentacji nie sposób podzielić.

Z części motywacyjnej wyroku wynika, że Sąd I instancji z należytą starannością przeprowadził postepowanie dowodowe i w sposób wyczerpujący odniósł się do wszystkich kwestii wymagających rozstrzygnięcia. W szczególności w sposób wnikliwy przeanalizował i właściwie ocenił dowody, które legły u podstaw przypisania winy oskarżonym, w tym zeznania przesłuchanych w sprawie świadków.

Jedynie dla podkreślenia trafności przyjętych przez Sąd I instancji ocen i wniosków należy przypomnieć, że obaj oskarżeni zostali zatrzymani razem w dniu 4 września 2014 r. w miejscowości J. gm. S. przez funkcjonariuszy Straży Granicznej podczas kontroli drogowej. D. K. (1)poruszał się motocyklem marki (...) o nr rej. (...), zaś I. L. samochodem (...) nr rej. (...) w którym podczas przeszukania w zbiorniku paliwa ujawniono znaczne ilość środków odurzających w postaci ziela konopi innych niż włókniste.

Sąd Okręgowy wykazał również, że oskarżeni znali się wcześniej, współdziałali ze sobą w przewozie tego ładunku i mieli świadomość co do rodzaju ilości i ilości przewożonego środka odurzającego.

Wskazał mianowicie, że prezentowana przez nich wersja zdarzenia była niekonsekwentna i sprzeczna ze sobą jak też sprzeczna z zeznaniami G. W., który w świetle relacji oskarżonych miał zlecić przewiezienie samochodu (...) z Niemiec do M..

Podkreślić należy, że rozbieżności ujawnione w wyjaśnieniach oskarżonych dotyczyły okoliczności istotnych takich jak miejsce odbioru samochodu (...)przez I. L. i jego znajomości i osobistego kontaktu z rzekomym zleceniodawcą przewozu pojazdu tj. G. W.. Świadek ten w złożonych zeznaniach kategorycznie zaprzeczył, aby zlecał oskarżonym sprowadzenie przedmiotowego samochodu z Niemiec do Rosji (k. 757). Podał też, że nie zna D. K. (1), który z kolei twierdził, że pośredniczył w wykonaniu takiego zlecenia pomiędzy nim, a poszukującym wówczas pracy I. L.. G. W. nie posiadał również wiedzy na temat ujawnionych w pojeździe narkotyków. Podał, że jego rola ograniczyła się jedynie do zakupu przedmiotowego pojazdu na prośbę I. L. i sporządzenia dokumentów niezbędnych do jego przewozu, które następnie przekazał oskarżonemu, zaś sam wrócił do Rosji.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy słusznie przyjął, że wyjaśnienia oskarżonych są całkowicie niewiarygodne i stanowią jedynie przyjętą na użytek niniejszego postępowania linię obrony, która nie znajduje też potwierdzenia w pozostałym zebranym w sprawie materiale dowodowym, w tym w zeznaniach pozostałych przesłuchanych w sprawie świadków. Oskarżeni nie przeczyli w nich również, że znali się wcześniej i wspólnie udali się do Holandii po samochód (...), który zamierzali przewieść do Rosji. Co istotne, w świetle ich relacji to I. L. miał kierować tym pojazdem i być bezpośrednim wykonawcą zlecenia przewozu. Powstaje zatem pytanie w jakim celu do Holandii miał udać się również D. K. (1), którego udział w przewozie w tych okolicznościach był zbędny. Oskarżony ten podczas rozprawy nie był w stanie podać żadnych logicznych powodów pokonania tak odleglej trasy z M. do Holandii, której odbycie jak sam przyznał, wymaga 4 dni i związane jest ze znacznymi kosztami, wliczając w to nie tylko koszty zużytego paliwa, ale również wyżywienia i noclegów (k. 737). Zgodzić się należy ze stanowiskiem Sadu I instancji, że samo sprowadzenie pojazdu nieznacznej wartości z Holandii do Rosji nie wymagało zaangażowania takich sił i środków.

Jedynym logicznym wytłumaczeniem takiego przejazdu jest więc zakup i przewóz z Holandii do Rosji znacznej ilości narkotyków, który gwarantował, nie tylko zwrot poniesionych kosztów, ale również stosowny pochodzący z ich sprzedaży zysk. Ukrycie takiej ilości środków odurzających, uwzględniając ich specyfikę, było możliwe jednie w samochodzie, czego obaj mieli świadomość. Potwierdzeniem tego jest również ich zachowanie podczas dokonanej kontroli, kiedy to jak wynika z zeznań funkcjonariusza straży granicznej, nie byli zaskoczeni odnalezieniem narkotyków w pojeździe.

Sąd I instancji prawidłowo więc ustalił, że obaj oskarżeni mieli pełną świadomość, że przewożonym przez nich towarem są narkotyki w znacznej ilości i w konsekwencji słusznie przypisał im winę umyślną. Na taki jednoznaczny wniosek wskazuje zebrany w sprawie materiał dowody oceniony z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, a więc zasad określonych w art. 7 k.p.k. Przedstawiona w pisemnych motywach orzeczenia w tym zakresie argumentacja nie przekracza więc określonych w powołanym przepisie granic i jako taka zasługuje na pełną aprobatę.

Odrębnego ustosunkowania się wymagają pozostałe zarzuty podniesione w obu apelacjach. Obrońcy podnoszą, iż Sąd Okręgowy z obrazą przepisów postępowania nie wyjaśnił sposobu uzyskania informacji przez funkcjonariuszy Straży Granicznej o konieczności zatrzymania samochodu i motocykla, którymi poruszali się oskarżeni, co ich zdaniem niezbędne byłoby do ustalenia czy taka informacja została uzyskana legalnie.

Ustosunkowując się do tego zagadnienia należy przypomnieć, że nic nie wskazuje na to, aby podstawą zatrzymania oskarżonego i ustaleń Sądu I instancji w niniejszej sprawie były materiały niejawne lub też zatrzymanie nastąpiło na skutek zastosowania przez organy ścigania techniki operacyjnej tj. „przesyłki niejawnej dozorowane”. Danych na to wskazujących nie powołują również skarżący, a zatem stawiany w tym zakresie zarzut oparty jest wyłącznie na domniemaniu, co nie pozwala na głębsza polemikę z tezami środka odwoławczego w tej części.

Tym niemniej wnikliwa analiza zeznań funkcjonariusza Straży Granicznej – I. Z. złożonych na rozprawie pozwala na usunięcie zgłaszanych w tym zakresie wątpliwości. Mianowicie powołany świadek zeznał, że oskarżeni zostali zatrzymani do rutynowej kontroli drogowej, ponieważ samochód (...) poruszał się na niemieckich tranzytowych tablicach (k. 739v).

Dlatego też oddalając wniosek obrońcy D. K. (1) o uzupełnienie materiału dowodowego poprzez zobowiązanie prokuratora do uzupełnienia istotnych braków postępowania przygotowawczego poprzez ujawnienie całości materiału dowodowego, w tym czynności operacyjno – rozpoznawczych w postaci „przesyłki niejawnej dozorowanej” oraz o dopuszczenie dowodu z zeznań pozostałych funkcjonariuszy Straży Granicznej uczestniczących w przeszukaniu samochodu (...), Sąd Okręgowy nie dopuścił się zarzucanej mu obrazy przepisów art. 170 § 1 i 2 k.p.k.

Analiza tezy dowodowej wskazanej we wniosku przez obrońcę wskazuje, że istotnie okoliczność na jaką został zgłoszony dowód nie miała znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy i dowód ten zmierzał w sposób oczywisty do przedłużenia postępowania. W materiale dowodowym zgromadzonym w aktach sprawy brak jest bowiem danych wskazujących na to, że w niniejszym postępowaniu została zastosowana technika operacyjna w postaci „przesyłki niejawnej dozorowanej”, która polega na kontroli trasy obserwowanej przesyłki. Nawet jeśli funkcjonariusze Straży Granicznej otrzymali polecenie służbowe zatrzymania do kontroli określonych pojazdów to nie oznacza automatycznie, że taka technika została zastosowana. Informacja o przewożeniu niedozwolonych materiałów w pojazdach, którymi poruszali się oskarżeni, mogła przecież pochodzić od anonimowego informatora. Ponadto oskarżyciel publiczny nie powołał tego rodzaju materiałów niejawnych w akcie oskarżenia co oznacza, że nie były one podstawą zarzutów stawianych oskarżonym, jak też nie stanowiły podstawy ustaleń Sądu I instancji w przedmiocie winy i sprawstwa oskarżonych.

Z kolei dowód z przesłuchania pozostałych funkcjonariuszy Straży Granicznej, jak wynika z przedstawionej tezy dowodowej, miał na celu ustalenie przebiegu zatrzymania i przeszukania oskarżonych. Okoliczności te zostały już jednak ustalone w oparciu o inne dowody, w tym zeznania I. Z. i nie były przez żadną ze stron kwestionowane. Sąd I instancji prawidłowo przyjął, że w toku tych czynności w samochodzie (...) nr rej. (...) ujawniono znaczne ilość środków odurzających w postaci ziela konopi innych niż włókniste, czemu oskarżeni nie przeczyli. Okoliczności, które miały być wykazane zostały zatem już udowodnione zgodnie z twierdzeniem wnioskodawcy w rozumieniu art. 170 § 1 pkt. 2 k.p.k.

Zastrzeżeń nie budzą też orzeczone wobec oskarżonych kary które nie są rażąco surowe i spełniają wszystkie ustawowe wymogi określone w ar. 53 k.k.

Orzekając w tym przedmiocie Sąd Okręgowy uwzględnił całokształt okoliczności ujawnionych na rozprawie, a więc zarówno okoliczności obciążające i przemawiające na korzyść sprawców, a więc wszystkie okoliczności istotne z punku widzenia wymiaru orzeczonej kary. W tym zakresie są one wyczerpujące. Niecelowe jest więc ponowne ich przytaczanie, zwłaszcza, że Sąd Apelacyjny przyjęte tam ustalenia w pełni aprobuje. Ocena ta w równym stopniu dotyczy orzeczonych wobec oskarżonych kar grzywny, które są współmierne do stopnia społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonym czynu oraz adekwatne do ich sytuacji rodzinnej i materialnej. Należy w tym miejscu przypomnieć, że przedmiotem przestępstwa była znaczna ilość środków odurzających, wartość rynkowa tychże środków była również znaczna. Oskarżeni podali na rozprawie, że uzyskują znaczny dochód w wysokości odpowiednio 1000 euro i 500 euro miesięcznie (k. 736 v). W tym stanie rzeczy należy stwierdzić, iż wysokość orzeczonych kar grzywny jest współmierna do wagi i społecznej szkodliwości czynu, którego dopuścili się oskarżeni oraz adekwatna do ich sytuacji materialnej i wysokości uzyskiwanych dochodów.

Dlatego też orzeczonych w tych okolicznościach kar grzywny, nie można postrzegać jako rażąco surowych.

Sąd Apelacyjny zastosował wobec obu oskarżonych ustawę z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu ustalonym przez ustawę z dnia 24 kwietnia 2015 r., Dz. U. z 2015 r., poz. 875 o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz niektórych innych ustaw, która weszła w życie w dniu 1 lipca 2015 r., uwzględniając aktualny wykaz środków odurzających zawarty w załączniku nr 1 do ustawy.

Nie dostrzegając innych uchybień podlegających uwzględnieniu z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów, Sąd Apelacyjny orzekł jak w sentencji.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze rozstrzygnięto na podstawie art. 624 § 1 k.p.k.