Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 kwietnia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SO Magdalena Balion - Hajduk (spr.)

Sędzia SO Danuta Pacześniowska

Sędzia SR (del.) Ewa Buczek – Fidyka

Protokolant Aneta Puślecka

po rozpoznaniu w dniu 9 kwietnia 2015 r. w Gliwicach na rozprawie

sprawy z powództwa S. S. (1)

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach

z dnia 6 sierpnia 2014 r., sygn. akt I C 1367/12

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.200 zł (tysiąc dwieście złotych) z tytułu zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

SSR (del.) Ewa Buczek – Fidyka SSO Magdalena Balion – Hajduk SSO Danuta Pacześniowska

Sygn. akt: III Ca 237/15

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 6 sierpnia 2014r. Sad Rejonowy w Tarnowskich Górach zasądził od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 20 800 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 25 lipca 2012r., oddalił powództwo w pozostałym zakresie i zasądził od pozwanego na rzecz powoda koszty procesu.

Sąd Rejonowy ustalił, że w dniu 8 kwietnia 2010 r. przy ul. (...) w B., S. S. (2), kierujący samochodem ciężarowym marki (...) z naczepą K., podczas wyjeżdżania ze stacji paliw BP, wykonując manewr skrętu w lewo, nie zachował należytej ostrożności i tylnym prawym kołem naczepy najechał na stojącego na chodniku powoda S. S. (1), przygniatając go do samochodu V.. Wskutek uderzenia powód upadł na ziemię. Właściciel pojazdu prowadzonego przez sprawcę wypadku posiadał ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej w pozwanym (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.. W wyniku wypadku powód S. S. (1) doznał rany tłuczonej głowy, stłuczenia głowy bez utraty przytomności, stłuczenia prawego biodra i otarć naskórka prawego uda. Po wypadku, powód został przewieziony do Izby Przyjęć SP Wojewódzkiego Szpitala (...) w B., gdzie w warunkach ambulatoryjnych został zdiagnozowany i opatrzony.

W związku z odczuwanymi dolegliwościami, w szczególności silnym bólem nóg, bioder oraz części krzyżowej kręgosłupa, powód kontynuował leczenie w przyszpitalnej poradni urazowo – ortopedycznej SP Wojewódzkiego Szpitala (...) im. dr J. D. w P.. W wyniku zastosowanej farmako – i fizykoterapii stan ogólny powoda poprawił się. Przez około 6 miesięcy od dnia wypadku powód był niezdolny do pracy. Na skutek wypadku powód cierpiał również na zaburzenia lękowe, trudności w koncentracji, drażliwość, problemy ze snem i obniżenia nastroju. Od 2010 r. powód leczy się psychiatrycznie. Rozpoznano u niego zespół stresu pourazowego, będący następstwem wypadku z dnia 8 kwietnia 2010 r.

Pomimo leczenia oraz stosowanych zabiegów rehabilitacyjnych, do dnia dzisiejszego powód uskarża się na ból i zmniejszenie sprawności prawej nogi, głównie prawego stawu biodrowego oraz opasujące bóle kręgosłupa lędźwiowego. Dolegliwości te, powodujące utrudnienia w czynnościach życia codziennego, występują stale, nasilając się przy zmianach pogody oraz wysiłku. Po odpoczynku i rehabilitacji, z której powód stale korzysta, ponosząc jej koszty, bóle mijają, bez konieczności stosowania leków. Obrażenia powypadkowe powoda zostały wyleczone z należytą starannością, bez istotnych następstw dla sprawności układu ruchu. Pozostałe schorzenia, na które cierpi i uskarża się powód, takie jak okresowy zespół bólowy kręgosłupa lędźwiowo – krzyżowego czy zmiany zwyrodnieniowe stawów biodrowych, istniały jeszcze przez spornym wypadkiem, zaś w wyniku zdarzenia z dnia 8 kwietnia 2010 r. uległy nasileniu. Następstwa powypadkowe nie powinny ulec pogorszeniu w następnych miesiącach i latach.

Przed wytoczeniem powództwa powód zgłosił pozwanemu zaistnienie szkody. Strona pozwana określiła należne powodowi zadośćuczynienie na kwotę 1.200 zł, ustalając doznany przez tego ostatniego uszczerbek na zdrowiu na 3%. Nadto, pozwany wypłacił powodowi kwotę 100 zł tytułem zwrotu kosztów związanych z leczeniem, a dotyczących dojazdu.

Sąd Rejonowy jako podstawę prawną rozstrzygnięcia wskazał art. 822 § 1 k.c., art. 436 § 1 k.c., art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 k.c., podkreślając iż zasada odpowiedzialności nie była przedmiotem sporu. Określając wysokość zadośćuczynienia Sąd pierwszej instancji wskazał, że ma ono charakter całościowy i powinno stanowić rekompensatę pieniężną za całą krzywdę doznaną przez poszkodowanego, powinno też przedstawiać wartość ekonomicznie odczuwalną. Sąd uwzględnił charakter i rozmiar doznanych przez powoda obrażeń ciała oraz związanych z nimi dolegliwości, w tym dolegliwości bólowych, które ocenił jako średnie. Wskazał, że na skutek wypadku powód nie musiał poddać się leczeniu w warunkach szpitalnych, co przyczynia się do zwiększenia dolegliwości będących skutkiem wypadku. Czas leczenia powoda, jego pozostawanie pod opieką poradni ortopedycznej trwało stosunkowo długo, bo około 6 miesięcy. W okresie tym powód pozostawał niezdolny do pracy. W tym czasie powód utracił pełną sprawność ruchową, w początkowym okresie leczenia będąc częściowo uzależnionym od pomocy osób trzecich. Obecnie leczenie zostało zakończone z wynikiem dobrym i nie istnieje konieczność jego kontynuacji. Sąd Rejonowy wziął także pod uwagę odczuwane przez powoda dolegliwości natury psychicznej, takie jak zespół stresu pourazowego i związany z nim lęk przed uczestniczeniem w ruchu drogowym, który czyni powrót do „poprzedniego” życia dodatkowo utrudnionym.

Sąd Rejonowy ustalił wysokość należnego powodowi zadośćuczynienia na kwotę 22000 złotych i kwotę tę pomniejszył o wypłacone już z tego tytułu przez pozwanego świadczenie w wysokości 1 200 złotych. O odsetkach Sąd orzekł na mocy art. 481 § 1 k.c. oraz§ 32 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 marca 2000 r. w sprawie ogólnych warunków obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów (Dz. U. 2000 r. Nr 26, poz. 310 z późn. zm.), uznając żądanie zasądzenia odsetek od daty wytoczenia powództwa za w pełni uzasadnione.

Pozwany w apelacji zarzucił naruszenie prawa materialnego – art. 445 § 1 k.c. przez błędną wykładnię i zasądzenie tytułem zadośćuczynienie kwoty nieadekwatnej w stosunku do doznanych cierpień i krzywd doznanych w wypadku, naruszenie art. 481 k.c. przez zasądzenie odsetek od daty wcześniejszej niż data wyrokowania przez Sąd pierwszej instancji, sprzeczność istotnych ustaleń z zebranym w sprawie materiałem dowodowym i nieuwzględnienie treści opinii biegłych, która wskazuje na fakt, iż stan zdrowia powoda nie uzasadnia przyznania powodowi zadośćuczynienia w zasądzonej kwocie.

Pozwany wniósł o zmianę wyroku i oddalenie powództwa i zasadzenie na swoją rzecz kosztów procesu.

Powód wniósł o oddalenie apelacji i zasadzenie kosztów postępowania odwoławczego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Należy podzielić wszystkie ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego jak i podstawę prawną rozstrzygnięcia. Żaden z zarzutów apelacji nie jest trafny. Wbrew tym zarzutom Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił dowody w postaci opinii biegłych lekarzy i wyciągnął z nich prawidłowe wnioski. Sąd rozróżnił dolegliwości powoda, które są następstwem wypadku i te, które są wynikiem wcześniej występujących u powoda schorzeń. Powód już przed wypadkiem, na co zwrócił uwagę Sąd pierwszej instancji, cierpiał na zespół bólowy kręgosłupa lędźwiowo – krzyżowego i zwyrodnienie stawów biodrowych, ale jak wynika z opinii biegłego wypadek spowodował, że objawy te uległy nasileniu. Jest to istotna okoliczność, którą także należało wziąć pod uwagę ustalając rozmiar doznanych przez powoda cierpień, mających wpływ na wysokość zadośćuczynienie. Ponadto należy podkreślić bardzo duże dolegliwości związane z zaburzeniami lękowymi, które pozostają w związku z wypadkiem i których powód pomimo długotrwałego leczenia – nie wyleczył. Pozwany zarzucał, iż biegły psychiatra swoją opinię sporządził wyłącznie w oparciu o twierdzenia powoda. Takie zarzuty nie znajdują uzasadnienia w aktach sprawy. Sąd Rejonowy po złożeniu zarzutów do opinii przez pozwanego wysłuchał biegłego, który wyjaśnił, iż sporządził swoją opinię także na podstawie przedstawionej przez powoda dokumentacji medycznej. Następnie Sąd zwrócił się o tą dokumentację i przeprowadził z niej dowód. Z dokumentacji prowadzonej przez (...) w T. wynika, że powód leczy się od 29 listopada 2012 roku do chwili obecnej na zaburzenia depresyjne nawracające, odbywa regularne wizyty, nadal wymaga przyjmowania leków i jego stan psychiczny jest niezadawalający. Po przeprowadzeniu dowodu z dokumentacji medycznej pozwany nie zgłaszał dalszych wniosków procesowych.

Mając wszystkie te okoliczności na uwadze Sąd Okręgowy uznał, iż zasądzone zadośćuczynienie spełnia warunki wskazane w art. 445 § 1 k.c. i nie jest rażąco wygórowane, co uprawniałoby Sąd Okręgowy w postępowaniu odwoławczym do jego obniżenia.

Wyrok zasądzający zadośćuczynienie pieniężne nie ma charakteru konstytutywnego, ale jest orzeczeniem o charakterze deklaratoryjnym. Powód domagał się w postępowaniu likwidacyjnym w dniu 30 listopada 2011r. zadośćuczynienie w kwocie 50 000zł. Pozwany znał zatem rozmiar żądania i okoliczności mające wpływ na jego wysokość. Sam także w toku postępowania likwidacyjnego mógł je w sposób należyty zweryfikować, czego nie uczynił, przyznając powodowi zadośćuczynienie w kwocie wynoszącej zaledwie 1200zł.

Pozwany miał czas i możliwości na zweryfikowanie żądania w toku postępowania likwidacyjnego. Fakt, że tego nie uczynił, nie może powodować uznania, że pozwany nie pozostaje w opóźnieniu w rozumieniu art. 481 § 1 k.c. Następstwa wypadku były stronie pozwanej wiadome już w chwili wytoczenia powództwa, zatem należało uznać w niniejszej sprawie, że pozwany już wówczas pozostawał w opóźnieniu, a zatem żądanie zasądzenia odsetek za okres wcześniejszy zgodnie z żądaniem powoda było jak najbardziej uzasadnione. Stanowisko to znajduje także odzwierciedlenie w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 8 marca 2013r. sygn. III CSK 192/12, w którym SN stwierdził, że terminem, od którego należą się odsetki za opóźnienie w zapłacie zadośćuczynienia za krzywdę, może być więc, w zależności od okoliczności sprawy, zarówno dzień poprzedzający wyrokowanie o zadośćuczynieniu, jak i dzień tego wyrokowania.

Sąd Okręgowy, biorąc powyższe od uwagę na mocy art. 385 k.p.c. w orzekł jak w sentencji. O kosztach postępowania odwoławczego orzekł jak w mocy art. 98 k.p.c. i art. 108 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, obciążając kosztami zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym pozwanego jako stronę przegrywającą.

SSR (del.) Ewa Buczek – Fidyka SSO Magdalena Balion – Hajduk SSO Danuta Pacześniowska