Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 czerwca 2015r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu w Wydziale III Karnym

w składzie:

Przewodniczący: SSO Dorota Biernikowicz

Protokolant: protokolant sądowy Katarzyna Robakowska

w obecności Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Poznaniu - Huberta Woźniaka

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 10 i 24 marca 2015r., 20 i 28 kwietnia 2015r., 14 maja 2015r., 1 i 26 czerwca 2015r.

sprawy karnej:

1.  K. B. (1) (K. B. (2)), s. W. i G. z d. C., ur. (...) w S.,

oskarżonego o to, że:

I. w okresie co najmniej od lipca 2010 r. do listopada 2010 r. w P., W., R. oraz innych miejscowościach na terenie województwa (...), brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, w skład której wchodzili: D. W., Ł. N. (1), A. M. (1), M. W. (1), J. N., P. G. (1), B. P. (1), K. G. (1), J. L. oraz inne dotychczas nieustalone osoby, a mającej na celu popełnianie przestępstw polegających na kradzieżach samochodów osobowych i dostawczych po uprzednim pokonaniu ich zabezpieczeń, demontażu ich na części i dalszej ich sprzedaży,

tj. o przestępstwo z art. 258 § 1 k.k.

II. w okresie od 27 czerwca 2010 r. do lipca 2010 r., w P., działając w ramach w zorganizowanej grupy przestępczej, w ciągu 5 lat po odbyciu kary ponad 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne wyrokiem Sądu Rejonowego w Poznaniu, sygnatura akt XXV K 905/07, czyniąc sobie z poniższej działalności stałe źródło dochodu pomógł Ł. N. (1), A. M. (1) i M. W. (1) w ukryciu samochodu marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...), wiedząc, że pojazd ten uzyskany został w wyniku kradzieży z włamaniem na szkodę K. K. (1),

tj. o przestępstwo z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i art. 65 § 1 k.k.

III. w okresie od 28 lipca 2010 r. do sierpnia 2010 r., w P., działając w ramach w zorganizowanej grupy przestępczej, w ciągu 5 lat po odbyciu kary ponad 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne wyrokiem Sądu Rejonowego w Poznaniu, sygnatura akt XXV K 905/07, czyniąc sobie z poniższej działalności stałe źródło dochodu, pomógł Ł. N. (1), A. M. (1) i M. W. (1) w ukryciu samochodu marki C. (...) o numerze rejestracyjnym (...), wiedząc, że pojazd ten uzyskany został w wyniku kradzieży z włamaniem na szkodę M. C. (1),

tj. o przestępstwo z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i art. 65 § 1 k.k.

IV. w okresie od 2 września 2010 r. do 3 września 2010 r., w P. na os. (...), działając w ramach w zorganizowanej grupy przestępczej, w ciągu 5 lat po odbyciu kary ponad 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne wyrokiem Sądu Rejonowego w Poznaniu, sygnatura akt XXV K 905/07, czyniąc sobie z poniższej działalności stałe źródło dochodu wspólnie i w porozumieniu z Ł. N. (1), A. M. (1) i M. W. (1), po uprzednim pokonaniu w nieustalony sposób zabezpieczeń dokonał kradzieży samochodu marki R. (...) o numerze rejestracyjnym (...) o wartości 45.000 zł. na szkodę S. P. (1),

tj. o przestępstwo z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i art. 65 § 1 k.k.

V. w okresie od 12 września 2010 r. do 13 września 2010 r., w W. przy ul. (...), działając w ramach w zorganizowanej grupy przestępczej, w ciągu 5 lat po odbyciu kary ponad 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne wyrokiem Sądu Rejonowego w Poznaniu, sygnatura akt XXV K 905/07, czyniąc sobie z poniższej działalności stałe źródło, dochodu wspólnie i w porozumieniu z A. M. (1) i Ł. N. (1), po uprzednim pokonaniu w nieustalony sposób zabezpieczeń dokonał kradzieży samochodu marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...) o wartości 74.600 zł. na szkodę firmy (...) wraz z znajdującą się w pojeździe nawigacją marki N. o wartości 250 zł na szkodę T. K.,

tj. o przestępstwo z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i art. 65 § 1 k.k.

VI. w nocy 16 września 2010 r., w P. przy ul. (...), działając w ramach w zorganizowanej grupy przestępczej, w ciągu 5 lat po odbyciu kary ponad 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne wyrokiem Sądu Rejonowego w Poznaniu, sygnatura akt XXV K 905/07, czyniąc sobie z poniższej działalności stałe źródło dochodu, wspólnie i w porozumieniu z Ł. N. (1) i A. M. (1), po wyłamaniu wkładki zamka w drzwiach kierowcy oraz stacyjki w kolumnie kierownicy, skutkujące powstaniem uszkodzeń w wysokości 4.500 zł., usiłował dokonać kradzieży samochodu marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...) o wartości 30.000 zł. na szkodę P. J. (1), lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na interwencję konkubenta właścicielki pojazdu,

tj. o przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i art. 65 § 1 k.k.

VII. w okresie od 4 października 2010 r. do 5 października 2010 r., w R., działając w ramach w zorganizowanej grupy przestępczej, w ciągu 5 lat po odbyciu kary ponad 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne wyrokiem Sądu Rejonowego w Poznaniu, sygnatura akt XXV K 905/07, czyniąc sobie z poniższej działalności stałe źródło dochodu wspólnie i w porozumieniu z A. M. (1), Ł. N. (1) i K. F. (1), po uprzednim pokonaniu w nieustalony sposób zabezpieczeń dokonał kradzieży samochodu marki R. (...) o numerze rejestracyjnym (...) o wartości 23.000 zł. na szkodę T. E. (1),

tj. o przestępstwo z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i art. 65 § 1 k.k.

VIII. w nocy 4 listopada 2010 r., w B., działając wspólnie i w porozumieniu z nieustaloną osobą, w ciągu 5 lat po odbyciu kary ponad 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne wyrokiem Sądu Rejonowego w Poznaniu, sygnatura akt XXV K 905/07, czyniąc sobie z poniższej działalności stałe źródło dochodu po uprzednim włamaniu do domu przez wybicie szyby w oknie łazienkowym i zaborze z niego kluczyka do pojazdu, dowodu rejestracyjnego i polisy ubezpieczeniowej (...) SA, a także dowodu rejestracyjnego przyczepy marki T. o numerze rejestracyjnym (...), dokonał następnie kradzieży samochodu marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) o wartości 69.870 zł. na szkodę (...) Sp. z o.o. we W. wraz ze znajdującymi się w pojeździe przedmiotami i dokumentami w postaci: dwóch dmuchaw spalinowych do liści marki H. o wartości łącznej 3.486,00 zł., pasa naciągowego, odzieży roboczej wraz z osprzętem, 6 noży do agregatu koszącego firmy (...), 3 tarcz tnących do kosiarek spalinowych firmy (...), zestawu głośnomówiącego marki N. o łącznej wartości 2.000,00 zł oraz książki serwisowej pojazdu i teczki z danymi pracowników dotyczącymi wysokości wynagrodzeń na szkodę firmy (...) Sp. z o.o. w P.,

tj. o przestępstwo z art. 279 § 1 k.k. i art. 276 k.k. w art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i art. 65 § 1 k.k.

2.  P. G. (1) (P. G. (1)), s. R. i G. z d. T., ur. (...) w P.,

oskarżonego o to, że:

IX. w dniu 18 sierpnia 2010 r., w R., w celu użycia za autentyczny sfałszował dokument w postaci zawartej z (...) SA umowy ubezpieczenia samochodu marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...) od utraty, zniszczenia lub uszkodzenia (AC) oraz od następstw nieszczęśliwych wypadków ( (...)) w ten sposób, że w rubryce „podpis ubezpieczającego” podrobił podpis właściciela pojazdu,

tj. o przestępstwo z art. 270 § 1 k.k.

X. w okresie co najmniej od sierpnia 2010 r. do listopada 2010 r., w P. oraz innych miejscowościach na terenie województwa (...), brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, w skład której wchodzili: Ł. N. (1), D. W., A. M. (1), M. W. (1), J. N., K. B. (1), K. G. (1), A. R. (1), J. L. oraz inne dotychczas nieustalone osoby, a mającej na celu popełnianie przestępstw polegających na kradzieżach samochodów osobowych i dostawczych po uprzednim pokonaniu ich zabezpieczeń, demontażu na części i dalszej ich sprzedaży,

tj. o przestępstwo z art. 258 § 1 k.k.

XI. w okresie od 25 października 2010 r. do 26 października 2010 r., w P. przy ul. (...), w ciągu 5 lat po odbyciu kary ponad 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne wyrokiem Sądu Rejonowego w Szamotułach, sygnatura akt II K 218/00, działając wspólnie i w porozumieniu z Ł. N. (1), A. M. (1) i A. R. (1) w ramach zorganizowanej grupy przestępczej po uprzednim pokonaniu w nieustalony sposób zabezpieczeń, dokonał kradzieży samochodu marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) o wartości 80.000 zł. na szkodę (...) SA wraz z znajdującymi się w pojeździe kurtką marki V. o wartości 500 zł., nawigacją marki T. (...) o wartości 1.000 zł. oraz dokumentami w postaci uprawnień do nurkowania na szkodę D. S. (1),

tj. o przestępstwo z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XII. w okresie od 2 listopada 2010 r. do 3 listopada 2010 r., w R., w ciągu 5 lat po odbyciu kary ponad 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne wyrokiem Sądu Rejonowego w Szamotułach, sygnatura akt II K 218/00, działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej nabył od Ł. N. (1), A. M. (1) i M. W. (1) za kwotę 5.000 zł. samochód marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...) o wartości 45.000 zł. wiedząc, że pojazd ten uzyskany został w wyniku kradzieży z włamaniem na szkodę Z. Ć. (1),

tj. o przestępstwo z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

***************************************************

1)  oskarżonego K. B. (1) uznaje za winnego popełnienia przestępstwa z art. 258 § 1 k.k. popełnionego w sposób wyżej opisany w pkt. I wyroku, z tym ustaleniem, że przyjmuje, iż czyn ten został popełniony w okresie co najmniej od 27 czerwca 2010 r. do listopada 2010 r. oraz że w skład zorganizowanej grupy przestępczej wchodzili M. W. (1), P. G. (1), B. P. (1), K. G. (1) oraz inne ustalone i nieustalone osoby i za to na podstawie art. 258 § 1 k.k. wymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

2)  oskarżonego K. B. (1) uznaje za winnego ciągu dwóch przestępstw z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. popełnionych w sposób wyżej opisany w pkt. II. oraz III. wyroku, z tym ustaleniem, że przyjmuje, iż czynów tych dopuścił się działając w podobny sposób w krótkich odstępach czasu, w ciągu 1 roku i 7 miesięcy po odbyciu w okresie od 8.05.2007r. do 26.11.2007r. oraz od 11.02.2008r. do 7.01.2009r. części kary łącznej 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności za podobne przestępstwa umyślne, objęte wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego Poznań Grunwald i Jeżyce w Poznaniu z dnia 31.10.2008r. w sprawie III K 810/08 oraz że pomógł w ukryciu wskazanych wyżej samochodów M. W. (1)i dwóm innym ustalonym osobom w miejscu swojego zamieszkania, a także ustalając, że wartość samochodu z punktu II wyroku to 44.900,00 zł, a wartość samochodu z punktu III wyroku to 16.300,00 zł i za to na podstawie art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i art. 64 § 2 k.k. i art. 91 § 1 k.k. wymierza mu jedną karę 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności, a na podstawie art. 33 § 2 k.k. wymierza oskarżonemu karę grzywny w wymiarze 100 (sto) stawek dziennych, ustalając na podstawie art. 33 § 3 k.k. wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych;

3)  na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego K. B. (1) w związku ze skazaniem za przestępstwa opisane wyżej w pkt II i III wyroku środek karny w postaci przepadku równowartości korzyści majątkowej uzyskanej przez oskarżonego z popełnienia przestępstw przypisanych mu w punkcie 2 wyroku w łącznej kwocie 800,00 (osiemset) złotych;

4)  oskarżonego K. B. (1) uznaje za winnego ciągu czterech przestępstw z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. oraz z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. popełnionych w sposób wyżej opisany w pkt. IV., V., VI. oraz VII. wyroku, z tym ustaleniem, że przyjmuje, iż czynów tych dopuścił się działając w podobny sposób w krótkich odstępach czasu, w ciągu 1 roku i 9 miesięcy po odbyciu w okresie od 8.05.2007r. do 26.11.2007r. oraz od 11.02.2008r. do 7.01.2009r. części kary łącznej 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za podobne przestępstwa umyślne objęte wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego Poznań Grunwald i Jeżyce w Poznaniu z dnia 31.10.2008r. w sprawie III K 810/08 oraz działając wspólnie i w porozumieniu z ustalonymi osobami, a także że wartość samochodu z punktu IV wyroku to 36.000,00 zł, a z punktu V to 50.392,00 złotych i za to na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i art. 64 § 2 k.k. i art. 91 § 1 k.k. wymierza mu jedną karę 2 (dwóch) lat i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności, a na podstawie art. 33 § 2 k.k. wymierza oskarżonemu karę grzywny w wymiarze 250 (dwieście pięćdziesiąt) stawek dziennych, ustalając na podstawie art. 33 § 3 k.k. wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych;

5)  oskarżonego K. B. (1) uznaje za winnego przestępstwa z art. 279 § 1 k.k. w zb. z art. 276 k.k. w art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i art. 65 § 1 k.k. popełnionego w sposób wyżej opisany w pkt. VIII. Wyroku, z tym ustaleniem, że przyjmuje, iż czynu tego dopuścił się działając w ciągu 1 roku i 10 miesięcy po odbyciu w okresie od 8.05.2007r. do 26.11.2007r. oraz od 11.02.2008r. do 7.01.2009r. części kary łącznej 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za podobne przestępstwa umyślne objęte wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego Poznań Grunwald i Jeżyce w Poznaniu z dnia 31.10.2008r. w sprawie III K 810/08 i za to na podstawie art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i art. 64 § 2 k.k. wymierza mu karę 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności, a na podstawie art. 33 § 2 k.k. wymierza oskarżonemu karę grzywny w wymiarze 100 (sto) stawek dziennych, ustalając na podstawie art. 33 § 3 k.k. wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych;

6)  na podstawie art. 91 § 2 k.k. w zw. z art. 86 § 1 i 2 k.k. łączy kary pozbawienia wolności i grzywny wymierzone oskarżonemu K. B. (1) w pkt 1, 2, 4 i 5 wyroku i wymierza mu karę łączną 3 (trzech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę łączną grzywny w wymiarze 350 (trzysta pięćdziesiąt) stawek dziennych, ustalając na podstawie art. 33 § 3 k.k. wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych;

7)  na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego K. B. (1) środek karny w postaci obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem solidarnie z M. W. (1) skazanym prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 5.03.2014r. w sprawie III K 19/13 poprzez zapłatę na rzecz (...) SA z siedzibą w W. kwoty 36.000,00 (trzydzieści sześć tysięcy) złotych - w związku ze skazaniem za przestępstwo opisane w punkcie IV wyroku,

8)  na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego K. B. (1) środek karny w postaci obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwami poprzez zapłatę na rzecz:

⚫

T. E. (1) kwoty 23.000,00 (dwadzieścia trzy tysiące) złotych w związku ze skazaniem za przestępstwo opisane w punkcie VII wyroku;

⚫

(...) SA z siedzibą w W. kwoty 13.620,16 (trzynaście tysięcy sześćset dwadzieścia złotych szesnaście groszy) złotych oraz na rzecz (...) Sp. z o.o. w P. kwoty 5.486,00 (pięć tysięcy czterysta osiemdziesiąt sześć) złotych - w związku ze skazaniem za przestępstwo opisane w punkcie VIII wyroku;

⚫

(...) SA z siedzibą w W. kwoty 50.392 (pięćdziesiąt tysięcy trzysta dziewięćdziesiąt dwa) złotych oraz na rzecz T. K. kwoty 250,00 (dwieście pięćdziesiąt) zł w związku ze skazaniem za przestępstwo opisane w punkcie V wyroku;

9)  oskarżonego P. G. (1) uznaje za winnego popełnienia przestępstwa z art. 270 § 1 k.k. w sposób wyżej opisany w pkt. IX. wyroku i za to na podstawie art. 270 § 1 k.k. wymierza mu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

10)  oskarżonego P. G. (1) uznaje za winnego przestępstwa z art. 258 § 1 k.k. popełnionego w sposób wyżej opisany w pkt. X wyroku z tym ustaleniem, że przyjmuje, iż w skład zorganizowanej grupy przestępczej wchodzili M. W. (1), K. B. (1), B. P. (1), K. G. (1) oraz inne ustalone i nieustalone osoby i za to na podstawie art. 258 § 1 k.k. wymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

11)  oskarżonego P. G. (1) uznaje za winnego przestępstwa z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. popełnionego w sposób wyżej opisany w pkt. XI wyroku z tym ustaleniem, że przyjmuje, iż oskarżony działał wspólnie i w porozumieniu z dwoma ustalonymi mężczyznami w ciągu 5 lat po odbyciu w okresie od 16.08.2005r. do 16.10.2006r. kary w wymiarze 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne wyrokiem Sądu Rejonowego w Szamotułach z dnia 2 czerwca 2000r., sygnatura akt II K 218/00 oraz że wartość samochodu to 70.300 złotych i za to na podstawie art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierza mu karę 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności, a na podstawie art. 33 § 2 k.k. wymierza oskarżonemu karę grzywny w wymiarze 100 (sto) stawek dziennych, ustalając na podstawie art. 33 § 3 k.k. wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych

12)  oskarżonego P. G. (1) uznaje za winnego przestępstwa z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. popełnionego w sposób wyżej opisany w pkt. XII wyroku z tym ustaleniem, że przyjmuje, iż oskarżony działał w ciągu 5 lat po odbyciu w okresie od 16.08.2005r. do 16.10.2006r. kary w wymiarze 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne wyrokiem Sądu Rejonowego w Szamotułach z dnia 2 czerwca 2000r., sygnatura akt II K 218/00 oraz ustalając, że nabył ww. samochód od M. W. (1) i dwóch innych ustalonych osób, a także, że wartość samochodu to 41.700 zł i za to na podstawie art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, a na podstawie art. 33 § 2 k.k. wymierza oskarżonemu karę grzywny w wymiarze 100 (sto) stawek dziennych, ustalając na podstawie art. 33 § 3 k.k. wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych;

13)  na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. łączy jednostkowe kary pozbawienia wolności i grzywny wymierzone oskarżonemu P. G. (1) w punktach 9, 10, 11 i 12 wyroku i wymierza mu karę łączną 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz karę łączną grzywny w wymiarze 150 (sto pięćdziesiąt) stawek dziennych, ustalając na podstawie art. 33 § 3 k.k. wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych

14)  na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego P. G. (1) środek karny w postaci obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę na rzecz (...) SA z siedzibą w W. kwoty 70.300,00 (siedemdziesiąt tysięcy trzysta) złotych oraz kwoty 1.500,00 (jeden tysiąc pięćset) zł na rzecz D. S. (1) w związku ze skazaniem za przestępstwo opisane w punkcie XI wyroku;

15)  na podstawie art. 63 § 1 k.k. zalicza:

⚫

oskarżonemu K. B. (1) na poczet orzeczonej kary łącznej 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 5.10.2013r. do dnia 30.06.2015r.;

⚫

oskarżonemu P. G. (1) na poczet kary łącznej 2 lat pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 9.03.2011r. do dnia 30.08.2011r.

16)  na podstawie art. 627 k.p.k., art. 633 k.p.k., oraz art.1, art.2 ust.1 pkt. 4 i 5, art.3 ust.1 oraz art.6 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych zasądza od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa koszty procesu i tak:

⚫

od oskarżonego K. B. (1) wydatki w 2/3 części oraz opłatę w kwocie 1.100,00 (jeden tysiąc sto) złotych,

⚫

od oskarżonego P. G. (1) wydatki w 1/3 części oraz opłatę w kwocie 600,00 (sześćset) złotych.

/-/ SSO Dorota Biernikowicz

UZASADNIENIE

W sprawie oskarżonych K. B. (1) i P. G. (1) Sąd Okręgowy w Poznaniu ustalił następujący stan faktyczny:

W okresie co najmniej od 27 czerwca 2010r. do listopada 2010 r. na terenie P., W., R. i innych miejscowości województwa (...) działała zorganizowana grupa przestępcza mająca na celu popełnianie przestępstw kradzieży z włamaniem do samochodów, głównie produkcji francuskiej. Kradzieży samochodów po uprzednim pokonaniu zabezpieczeń, dokonywali w różnych konfiguracjach osobowych: głównie Ł. N. (1) ps. (...), Diabeł, A. M. (1) ps. (...) i M. W. (1), a także B. P. (1), K. B. (1) ps. (...), Młody, K. G. (1) ps. (...), J. L., P. G. (1) ps. (...) oraz nieustalony mężczyzna o imieniu M. ps. (...). Zaboru tych pojazdów dokonywali na zlecenie D. W. oraz nieustalonego mężczyzny o imieniu lub pseudonimie (...). Z mężczyzną o imieniu czy pseudonimie (...) wyłączny kontakt posiadał A. M. (1). Mężczyźni ci dostarczali „bezpośrednim” sprawcom kradzieży urządzeń do obejścia fabrycznych zabezpieczeń i uruchomienia samochodów, udzielając także instrukcji dotyczących rodzaju pojazdów możliwych do uruchomienia przy ich pomocy. Utracenie tych urządzeń skutkowało potrąceniem ich wartości z wynagrodzenia wypłacanego sprawcom kradzieży za dostarczone pojazdy. Zdarzały się też sytuacje, że kradzieże samochodów następowały bez uprzedniego zlecenia na nie, wtedy poszczególni członkowie grupy przestępczej kradli samochody, oferując je następnie wskazanym paserom, czy też innym osobom. Po dokonanej kradzieży samochodów A. M. (1), Ł. N. (1), M. W. (1), K. G. (1) lub K. B. (1) samochody te odstawiali w ustalone miejsca, po czym po wcześniejszym telefonicznym potwierdzeniu zakupu i uzgodnieniu ceny, przewozili je do L. do (...), bądź też we wskazane przez D. W. miejsce w okolicach S. i M.. Oskarżony K. B. (1), oprócz uczestnictwa we włamaniach do samochodów oraz transportowaniu ich na polecenie A. M. (1) lub Ł. N. (1), za opłatą w wysokości 400 zł, ukrywał też kradzione przez nich pojazdy w miejscu swojego zamieszkania w P. przy ul. (...). Oprócz wskazanych wyżej stałych odbiorców kradzionych aut, tj. D. W. i B., pojedyncze kradzione samochody nabyli J. L. – wcześniej zlecając jego kradzież, B. P. (1) oraz oskarżony P. G. (1).

dowód: zeznania świadków M. W. (1), K. D. (1)(poprzednio G.), B. P. (1), wynik oględzin miejsc kradzieży, oględzin odzyskanych samochodów i miejsc ich odnalezienia, wynik przeszukania telefonów komórkowych pozostawionych w miejscu porzucenia lub odnalezienia samochodów, zeznania świadków, w tym osób pokrzywdzonych, okazania wizerunku osób, uzyskane od operatorów sieci komórkowych danych dotyczących użytkowników telefonów, nawiązywanych połączeń telefonicznych oraz miejsc logowania się poszczególnych aparatów telefonicznych względem stacji przekaźnikowych i opracowane na ich podstawie szczegółowe analizy kryminalistycznych, materiały uzyskane w ramach prowadzonej przez Komendę Miejską Policji w Poznaniu za zgodą Sądu Okręgowego w Poznaniu kontroli operacyjnej, który wyraził także następczo zgodę na wykorzystanie tych materiałów wobec P. G. (1)i K. B. (1), zabezpieczone dokumenty, wynik przeprowadzonych eksperymentów procesowych.

Spośród dokonanych przez opisaną grupę przestępczą kradzieży z włamaniem do samochodów oskarżeni K. B. (1) i P. G. (1) uczestniczyli w niżej wskazanych zdarzeniach, bądź też nabyli albo pomogli w ukryciu następujących uzyskanych w wyniku przestępstwa samochodów:

K. K. (1) była właścicielem samochodu marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...), który wieczorem dnia 27 czerwca 2010r. zaparkowała na terenie posesji, gdzie zamieszkiwała z matka A. K. (1) to jest w P. przy ul. (...). Brama na teren posesji zamknięta była na kłódkę, a furka prowadząca na podwórze zamknięta była na klucz. Teren posesji nie był monitorowany. Samochód posiadał fabryczne zabezpieczenia w postaci immobilajzera, nie miał żadnych alarmów zabezpieczających przed kradzieżą, miał blokadę skrzyni biegów, nie był wyposażony w nawigację satelitarną. W nocy z 27 na 28 czerwca 2010 r. Ł. N. (1), A. M. (1) i M. W. (1) pojechali się na ul. (...) w P.. Na miejscu wykręcili zamek w bramie ogrodzenia, a następnie weszli na teren nieruchomości, na której stał zaparkowany samochód marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...) , którego właścicielką była K. K. (1). Pokonywaniem jego zabezpieczeń zajął się M. W. (1). Po uruchomieniu auta sprawcy udali się nim na ul. (...) w P. do miejsca zamieszkania K. B. (1) i tam je pozostawili. Właściciela auta stwierdziła jego kradzież w dniu 28 czerwca 2010r. rano o godz. 5.40. W zamian za przechowanie pojazdu K. B. (1) otrzymał 400 zł. Po upływie około 2 tygodni M. W. (1), A. M. (1) i Ł. N. (1) zabrali auto z posesji K. B. (1) i przewieźli ten samochód do W., gdzie na (...) przekazali go nieustalonemu mężczyźnie. Za samochód ten (...) SA w W. wypłaciło odszkodowanie w kwocie 44.900 zł i taką wartość w momencie kradzieży miał ten pojazd (k. 1271).

dowód: zeznania świadka M. W. (1) k. 286-291, 307-312, 322-331; eksperyment procesowy z udziałem M. W. (1) 296-298, 300, zeznania świadka K. K. (1) k. 909-910, zeznania świadka A. K. (2) k. 912

M. C. (1)była właścicielką samochodu C. (...)o numerze rejestracyjnym (...). Samochód ten wieczorem 27 lipca 2010r. około godz. 22.00 zaparkowała na parkingu niestrzeżonym przy ul. (...)w B., w pobliżu miejsca zamieszkania, samochód nie autoalarmu. W nocy 28 lipca 2010 r. w B.przy ul. (...) Ł. N., M. W.i A. M.po pokonaniu w nieustalony sposób zabezpieczeń dokonali kradzież pojazdu C. (...)o numerze rejestracyjnym (...) , którego właścicielką była M. C. (1). Urządzenie niezbędne do uruchomienia pojazdu z pominięciem fabrycznych zabezpieczeń dostarczył D. W., który zapewnił też o nabyciu samochodu po jego zaborze. Po kradzieży sprawcy auto zaprowadzili do garażu K. B. (1), a za ukrycie tego samochodu zapłacili mu 400 zł. D. W.następnie odmówił jednak przyjęcia samochodu, ponieważ zamówił nowszy typ auta. To auto było modelem przed liftingiem i D. W.go nie chciał. W związku z tym pojazd pozostawał w P.na ul. (...)na posesji K. B. (1)przez okres ok. dwóch tygodni. Po tym czasie M. W. (1)udał się nim do W., gdzie wraz z A. M. (1)i Ł. N. (1)sprzedali je B. P. (1). Za samochód ten (...) SAw W.wypłaciło odszkodowanie w kwocie 16.300 zł i taka też była wartość tego pojazdu w czasie kradzieży (k. 924).

dowód: zeznania świadka M. W. (1) k. 286-291, 307-312, 322-331, eksperyment procesowy z udziałem M. W. 296-298, 300, zeznania świadka B. P. (2) k.355-360; zeznania pokrzywdzonej M. C. 919-920

S. P. (1) był właścicielem samochodu osobowego marki R. (...) o numerze rejestracyjnym (...), który to pojazd zaparkował w dniu 2 września 2010r. około godz. 17.00 na parkingu niestrzeżonym na Osiedlu (...) w P. niedaleko bloku nr 23. Samochód posiadał fabryczne zabezpieczenia w postaci immobilajzera, nie miał żadnych alarmów zabezpieczających przed kradzieżą, nie był wyposażony w nawigację satelitarną. W nocy z 2 na 3 września 2010 r. K. B. (1), Ł. N. (1), M. W. (1) i A. M. (1) udali się na os. (...) w P.. Tam stał zaparkowany samochód marki R. (...) o numerze rejestracyjnym (...) o wartości 36.000 zł (k. 1394) stanowiący własność S. P. (1). Włamaniem do zaparkowanego w P. na os. (...) pojazdu i jego uruchomieniem zajęli się K. B. (1) i Ł. N. (1). M. W. (1) i A. M. (1) stali na czatach, gotowi do ostrzeżenia wspólników przed ewentualnymi osobami, które mogły zauważyć moment kradzieży pojazdu lub przed patrolem Policji. Bezpośrednio po przestępstwie sprawcy przeprowadzili ten samochód na P. w pobliże sklepu U (...), a ostatecznie przekazali D. W. w zamian za kwotę 5.000 zł. Z tytułu poniesionej wskutek kradzieży szkody ubezpieczyciel - (...) SA wypłacił poszkodowanemu odszkodowanie w wysokości 36.000 zł.

dowód: zeznania świadka M. W. (1) k. 286-291, 307-312, 339-347, 348-353; zeznania pokrzywdzonego S. P. k. 928-930, dokumentacja dotycząca skradzionego pojazdu k. 933-935

T. K. jest Dyrektorem Zakładu (...) w L.. Posiadał samochód służbowy marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...) wartości 50.392 zł (k. 1394). Samochodem tym T. K. dojeżdżał z miejsca zamieszkania w W. przy ul. (...) do pracy w L.. Samochód ten w dniu 12.09.2010r. ok. 21:30 pozostawił zamknięty na parkingu przed budynkiem przy ul. (...). Samochód wyposażony był w centralny zamek z alarmem, który był sprawny. Rano następnego dnia tj. 13.09.2010r. stwierdził brak samochodu w miejscu gdzie go wcześniej pozostawił. W nocy z 12 na 13 września 2010 r. bowiem K. B. (1) wspólnie z Ł. N. (1) i A. M. (1) udali się do W. i z ul. (...) po pokonaniu w nieustalony sposób zabezpieczeń zabrali w celu przywłaszczenia samochód marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...) na szkodę firmy (...) wraz z nawigacją marki N. o wartości 250 zł stanowiącą własność T. K.. W drodze do W., w nocy 13.09.2010r. o godz. 3:30, K. B. (1), Ł. N. (1) i A. M. (1) zatrzymali się na (...) w G. W.. Tam dokonywali zakupów, za które zapłacił A. M. (1) (k. 101). Ich pobyt na stacji benzynowej zarejestrował system monitoringu, a na nagraniu widoczna jest m.in. oskarżony K. B. (1). W miejscu kradzieży samochodu P. (...), na miejscu, gdzie T. K. zaparkował pojazd, odnalazł paragon fiskalny ze (...) w G. W.. (paragon - zdjęcie 12 k. 92 i k. 95). Paragon ten w trakcie kradzieży auta utracili sprawcy. Na paragonie wskazana był numer karty (...) tj. (...), która należała do A. M. (1). Samochodem po kradzieży kierował oskarżony K. B., na co wskazuje treść rozmów telefonicznych pomiędzy nim, a Ł. N. (1), wracającym z kradzieży z W. samochodem A. M. (1). w rozmowach z godz. 5.39, 5.41 wynika, że skradziony samochód zgasł w trakcie jazdy i oskarżony K. B. miał problem z jego ponownym uruchomieniem. Za samochód ten ubezpieczyciel wypłacił odszkodowanie w kwocie 50.392 zł (k. 1394).

dowód: zeznania pokrzywdzonego T. K. k. 80-83, świadka P. K. (1) k. 86-97, częściowo zeznania świadka A. M. (1) k. 2270-2274 i protokół wyjaśnień z 05.02.2015r. ze sprawy III K 18/13 k. 3054-3056 w/w akt, którego odpis dołączono do akt niniejszej sprawy, protokół oględzin miejsca kradzieży wraz z dokumentacja fotograficzną, paragon ze stacji benzynowej k. 88-95, protokół zatrzymania rzeczy k. 96-98, pismo (...) k. 101, protokół oględzin monitoringu ze stacji benzynowej wraz z dokumentacja fotograficzna k. 133-138; notatka urzędowa z dnia 20.01.2011r. – załącznik I z analizy treści rozmów telefonicznych utrwalonych w ramach kontroli operacyjnej k. 426-442, materiały z kontroli operacyjnej w postaci nagrań rozmów telefonicznych, których stenogram znajduje się na k. 760-762

P. J. (1) zaparkowała swój samochód marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...) o wartości 30.000 zł w dniu 15 września 2010r. ok. godz. 20:00 przy bramie parkingu strzeżonego przy ul. (...) w P.. Około 23:00 P. J. (1) wysłała sms-a do swojego narzeczonego P. K. (2), aby wprowadził samochód do garażu. Około godziny 0:30 dnia 16 września 2010r. K. K. (2) zamieszkały w P. przy ul. (...) podszedł do okna zapalić papierosa. Przez okno zauważył, że przy zaparkowanym P. (...) kręci się trzech nieznanych mu mężczyzn. Byli to K. B. (1), Ł. N. (1) i A. M. (1), którzy przyjechali na miejsce kradzieży samochodem P. (...) o nr rej. (...) należącym do A. M. (1). Zauważyli oni K. K. (2) i schowali się w pobliskiej bramie, po chwili wyszli z niej i wrócili do swojego samochodu, wsiedli do niego. W związku z tym, że zachowanie tych mężczyzn zaniepokoiło K. K. (2) postanowił zgasić światło w mieszkaniu i nadal ich obserwować. Po chwili mężczyźni wysiedli ze swojego samochodu, z bagażnika wyjęli jakieś narzędzia i poszli w kierunku ulicy (...). W tym czasie K. B. (1), Ł. N. (1) i A. M. (1) działając wspólnie i w porozumieniu wyłamali wkładkę zamka w drzwiach kierowcy oraz stacyjkę w kolumnie kierownicy w samochodzie marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Naprawa tych uszkodzeń wyniosła ok. 4500 zł. Po około 2-3 minutach K. K. (2) usłyszał krótki sygnał klaksonu, a po kilku minutach ci sami mężczyźni pchali samochód P. (...) koloru białego w kierunku ul. (...), a G. i zaparkowali go bezpośrednio przy swoim samochodzie. Mężczyzna, który kierował tym samochodem wysiadł z niego, otworzył pokrywę silnika, usiłując uruchomić ten pojazd, a pozostali 2 mężczyźni stali przy nim. Wówczas w kierunku tego samochodu przyjechał motorem P. K. (2), który zobaczył, że samochodu P. J. (1) nie ma w miejscu, gdzie go zostawiła i zaczął jego poszukiwania. Gdy zobaczył samochód P. J. (1), zaczął krzyczeć dlaczego kradną jego samochód. Potem chciał, aby sprawcy zapłacili za uszkodzenia tego pojazdu, które wynosiły 4500 zł. K. B. (1), Ł. N. (1) i A. M. (1) wówczas uciekli, pozostawiając na miejscu należący do A. M. (1) samochód marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...), którym przyjechali, a także przedmioty które służyły im do popełnienia przestępstwa, jak urządzenie służące do pozafabrycznego uruchamiania pojazdów z pominięciem fabrycznego elektronicznego zabezpieczenia, śrubokręt, rękawiczki. Wewnątrz auta Ł. N. (1) pozostawił telefon komórkowy objęty wówczas kontrolą operacyjną, w którym posiadał zapisany numer telefonu m. in. do K. B. (1). K. B. (1), Ł. N. (1) i A. M. (1) nie dokonali kradzieży samochodu marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...) z uwagi na opisaną wyżej interwencję P. K. (2). P. K. (2) wezwał Policję, która zabezpieczyła m.in. pozostawiony samochód A. M. (1).

dowód: zeznania świadka P. J. (1) k. 26-27, zeznania świadka P. K. (2) k. 28-29, 52-60, zeznania świadka K. K. (2) k. 30, protokół przeszukania pojazdu k. 32-34, protokół oględzin k. 44-51, 208-210, zeznania świadka M. W. (1) k. 264-271, 301-306, 322-331 , częściowo zeznania świadka A. M. (1) k. 2270-2274 i protokół wyjaśnień z 05.02.2015r. ze sprawy III K 18/13 k. 3054-3056 w/w akt, którego odpis dołączono do akt niniejszej sprawy

T. E. (1)zamieszkuje w R.w bloku przy ul. (...). W dniu 4 października 2010r. zaparkował jak zwykle swój samochód marki R. (...)o numerze rejestracyjnym (...)na parkingu niestrzeżonym przy bloku. Wieczorem ok. godz. 21.30 pokrzywdzony widział jeszcze swój samochód, stający w miejscu, gdzie go zaparkował, a następnego dnia ok. godz. 9.00 stwierdził brak pojazdu. Samochód posiadał fabryczne zabezpieczenia w postaci immobilajzera, nie miał żadnych alarmów zabezpieczających przed kradzieżą. W nocy z 4 na 5 października 2010 r. A. M. (1), Ł. N. (1)i K. B. (1)udali się R.na ul. (...). Na miejsce przywiozła ich swoim samochodem K. F. (1)- wspólna znajoma Ł. N. (1)i K. B. (1). Na miejscu pokonali oni w nieustalony sposób zabezpieczenia samochodu marki R. (...)o numerze rejestracyjnym (...) wartości 23.000 zł, który był własnością T. E. (1)i dokonali jego kradzieży. T. E. (1)nie posiadał ubezpieczenia AC. Kradzionym autem wracał do P. K. B. (1), przed nim własnym samochodem jechała K. F. (1), utrzymując ze sobą kontakt telefoniczny miał go ostrzec w razie patrolu policji na trasie do P.. Niezwłocznie po dokonaniu kradzieży wyżej wskazanego auta, po Ł. N. (1)i A. M. (1)przyjechał do R. B. P. (1). Wspólnie udali się do W., gdzie jeszcze tej samej nocy wspólnie dokonali zaboru z ul. (...)samochodu marki P. (...)o numerze rejestracyjnym (...)wartości 34.000 zł. na szkodę M. S. (1). B. P. (1)jadąc jako pierwszy ubezpieczał następnie wspólników wracających kradzionym autem do P.. Wyjeżdżając w nocy z 4 na 5 października 2010 r. z P. K. B. (1), podobnie jak pozostali sprawcy, wykonywał połączenia telefoniczne, logując się na masztach antenowych obejmujących swoim zasięgiem trasę przejazdu z P.do R., miejsce dokonanej tam kradzieży samochodu marki R. (...), logowanie na maszcie BTS zlokalizowanym w R.przy ul. (...), który zasięgiem obejmuje miejsce kradzieży), a następnie drogę powrotną do P.oraz ostatecznie miejsce jego zamieszkania. Samochód T. E. (1)nie był objęty ubezpieczeniem auto casco.

dowód: zeznania świadka B. P. (1) k. 355-360, częściowo zeznania świadka K. F. (1) k. 379-383; notatka urzędowa z dnia 20.01.2011r. – załącznik I z analizy treści rozmów telefonicznych utrwalonych w ramach kontroli operacyjnej k. 426-442, materiały z kontroli operacyjnej w postaci nagrań rozmów telefonicznych, których stenogram znajduje się na k. k. 777-780, zeznania pokrzywdzonego. T. E. k. 937-940; analiza kryminalna danych teleinformatycznych – połączeń telefonicznych i miejsc logowań względem stacji przekaźnikowych k. 601-608

W nocy z 12 na 13 października 2010 r. Ł. N. (1), A. M. (1) i B. P. (1) pojechali do M.. Na miejscu włamali się, a następnie dokonali kradzieży dwóch samochodów marki P. (...) o nr rej. (...) z ul. (...) oraz (...) z ul. (...). Pojazdy ten zostały zaprowadzone do P. a następnie w wyniku działań policji, w związku z informacjami posiadanymi z prowadzonej kontroli operacyjnej, odnalezione przy ul. (...) i przy ul. (...). Zakup jednego z aut, o numerze rejestracyjnym (...), Ł. N. (1) zaproponował P. G. (1) ps. (...). Do przekazania pojazdu nie doszło, z uwagi na jego odnalezienie przez Policję.

dowód: notatka urzędowa z dnia 20.01.2011r. – załącznik I z analizy treści rozmów telefonicznych utrwalonych w ramach kontroli operacyjnej k. 426-442, materiały z kontroli operacyjnej w postaci nagrań rozmów telefonicznych, których stenogram znajduje się na k. 767-788

D. S. (1)jest lekarzem. Wieczorem 25 października 2010r. zaparkował przy ul. (...)w P., gdzie mieszka, na podjeździe do domu, samochód marki F. (...)o numerze rejestracyjnym (...), którego leasingował od (...) SA. W dniu 13 października 2010 r. o 16.35 w zarejestrowanej rozmowie telefonicznej Ł. N. (1)pytał D. W., czy mógłby załatwić dla kolegi urządzenie służące do uruchamiania samochodów marki F. (...)z pominięciem zabezpieczeń fabrycznych (rozmowa zarejestrowana jako komunikat 1 z kontroli GOLF 14 o mowa jest o zamówieniu przez Ł. N. (1)dla kolegi „eski”). W toku postępowania nie ustalono, czy D. W.przekazał powyższe urządzenie. W nocy z 25 na 26 października 2010 r. Ł. N. (1)wspólnie z A. M. (1)i P. G. (1)udali się na ul. (...)w P.. Na miejscu włamali się w nieustalony sposób i ukradli samochód marki F. (...)o numerze rejestracyjnym (...) o wartości 70.300 zł, którego właścicielem był (...) SA, a użytkownikiem D. S. (1). Wewnątrz auta znajdowała się kurtka marki V.o wartości 500 zł., nawigacja marki T. (...)wartości 1.000 zł., szereg dokumentów, m. in. certyfikaty potwierdzające uprawnienia do nurkowania użytkownika pojazdu D. S. (1), a także nieustalona kwota pieniędzy, którą zabrał P. G. (1). Po kradzieży sprawcy zaprowadzili samochód, wzajemnie się ubezpieczając, w nieustalone miejsce. Skradzionym samochodem jechali Ł. N. (1)i A. M. (1), a przed nimi ubezpieczając jechał P. G.któremu towarzyszyła jego konkubina A. R. (1). O godz. 3.54 w nocy 26.10.2010r. w ramach kontroli operacyjnej GOLF 13 zarejestrowano rozmowę z telefonu A. M.na telefon A. R., w czasie której to rozmowy M., N.i G.rozmawiają o tym, gdzie jadą, czy stoi policja, przy czym telefon Ł. N. (1)o godz. 3.05 tej nowy logował się na maszcie BTS zlokalizowanym przy ul. (...), wykonując połączenie na numer A. R. (1), przy czym maszt ten swoim zasięgiem obejmuje miejsce kradzieży F. (...)na szkodę D. S. (1). Tytułem odszkodowania (...) SAwypłacił pokrzywdzonej firmie (...) SAkwotę 70.300 zł (k. 1403).

dowód: zeznania świadka M. W. (1) k. 301-306, 322-331, 332-338, notatka urzędowa z dnia 20.01.2011r. – załącznik I z analizy treści rozmów telefonicznych utrwalonych w ramach kontroli operacyjnej k. 426-442, materiały z kontroli operacyjnej w postaci nagrań rozmów telefonicznych, k. 426-442; zeznania pokrzywdzonego D. S. k. 883-885, 886-887, 894-897

Z. Ć. (1) był właścicielem samochodu marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...) wartości 41.700 zł. W dniu 2 listopada 2010r. ok. godz. 21.00 zaparkował swój samochód na parkingu niestrzeżonym na Os. (...) w P.. Samochód nie miał dodatkowych zabezpieczeń, oprócz fabrycznych. Następnego dnia rano żona pokrzywdzonego stwierdziła brak samochodu. W nocy z 2 na 3 listopada 2010 r. Ł. N. (1), A. M. (1) i M. W. (1) dokonali kradzieży samochodu marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...) wartości 41.700 zł po uprzednim pokonaniu zabezpieczeń na szkodę Z. Ć. (1). Pojazd ukradli oni z parkingu niestrzeżonego w P. na osiedlu (...), a następnie M. W. (1) przewiózł ten samochód na P. w P., skąd następnie przeprowadził pojazd na polecenie A. M. (1) do miejsca zamieszkania P. G. (1) w R.. P. G. (1), wiedząc, że pojazd został uzyskany w wyniku kradzieży z włamaniem, auto to nabył za kwotę 5000 zł, którą oskarżony przekazał sprawcom kradzieży następnego dnia. W rozmowie zarejestrowanej w ramach kontroli operacyjnej 4.11.2010r. o godz. 15.59 (GOLF 13 komunikat 5) Ł. N. (1) przekazuje A. M. (1), że (...) czyli oskarżony P. G. pieniądze za samochód, który dostał przekaże następnego dnia.

dowód: zeznania świadka M. W. k. 307-312, 322-331, 339-347, notatka urzędowa z dnia 20.01.2011r. – załącznik I z analizy treści rozmów telefonicznych utrwalonych w ramach kontroli operacyjnej k. 426-442, materiały z kontroli operacyjnej w postaci nagrań rozmów telefonicznych k. 426-442 , zeznania pokrzywdzonego Z. Ć. (1) i dokumentacja dotycząca skradzionego pojazdu k. 898 - 907

M. K. od połowy maja 2010r. zatrudniony był w firmie (...) w P., zajmującej się sprzątaniem. Użytkował samochód służbowym marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) Samochodem tym w dniu 3 listopada 2010r. wrócił z pracy do miejsca zamieszkania w B. i zaparkował na terenie posesji. Około godz. 23.00 położył się spać, a w domu był także jego pies. Około godz. 1.30 już 4 listopada 2010r. obudził go pisk pas i zauważył sylwetki dwóch mężczyzn chodzących po mieszkaniu z latarkami. Był to K. B. (1) działający wspólnie i w porozumieniu z nieustaloną osobą, którzy włamał się do domu należącego do M. K. wybijając szybę w oknie łazienkowym. Z mieszkania oskarżony zabrał kluczyk do samochodu marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) koloru białego wraz z dowodem rejestracyjnym oraz polisą ubezpieczeniową (...) SA, ponadto dowód rejestracyjny przyczepy marki T. o numerze rejestracyjnym (...), który był włożony w dowód rejestracyjny samochodu. Używając oryginalnego klucza oskarżony otworzył następnie i uruchomił F. (...), wewnątrz którego znajdowały się dwie dmuchawy spalinowe do liści marki H. wartości łącznej 3.486 zł., pas naciągowy, odzież robocza wraz z osprzętem, 6 noży do agregatu koszącego firmy (...), 3 tarcze tnące do kosiarek spalinowych firmy (...), zestaw głośnomówiący marki N. o łącznej wartości 2.000 zł. oraz książka serwisowa pojazdu i teczki z danymi pracowników dotyczące wysokości wynagrodzeń na szkodę firmy (...) Sp. z o.o. w P.. Samochodem tym udał się do miejsca swojego zamieszkania w P. przy ul. (...), skąd zadzwonił do K. G. (1) z prośbą o przyjazd. Po przyjeździe K. G. (1) K. B. (1) zaproponował mu, aby znalazł nabywcę na auto, a wówczas on z pieniędzy za samochód zwróci mu posiadany u K. G. dług w wysokości 800 zł. Za jego namową K. G. (1) zaoferował pojazd Ł. N. (1) i A. M. (1). W tym celu odbył rozmowę telefoniczna zarejestrowana w ramach kontroli operacyjnej GOLF 11 komunikat nr 11 z dnia 6.11.2010r. o godz. 12.20 i 13.21, z której wynika, że samochód, o którym rozmawiają to zarejestrowany w dniu 26.08.2010r. pojazd marki F. (...) pojemność silnika 2,4, kolor biały, a ponadto, że „leciał nim P.”. Ostatecznie K. B. (1) sam znalazł nabywcę skradzionego przez siebie auta, zwracając z uzyskanej kwoty dług K. G. (1).

dowód: zeznania świadka K. G. (1) k. 388-397; 404-411 , notatka urzędowa z dnia 20.01.2011r. – załącznik I z analizy treści rozmów telefonicznych utrwalonych w ramach kontroli operacyjnej k. 426-442, materiały z kontroli operacyjnej w postaci nagrań rozmów telefonicznych których stenogramy znajdują się na k. 818-819, 944-946, 951-955 , zeznania świadków M. K., A. P..

Podczas przeszukania miejsca zameldowania P. G. (1) ujawniono między innymi dokument w postaci zawartej między M. T. a (...) SA umowy ubezpieczenia samochodu marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...) od utraty, zniszczenia lub uszkodzenia (AC) oraz od następstw nieszczęśliwych wypadków ( (...)) z dnia 18.08.2010r. Podpis właściciela auta na dowodowym dokumencie podrobił w dniu 18 sierpnia 2010r. w R. P. G. (1), czyniąc to na prośbę swojego wuja M. T., który poprosił oskarżonego o załatwienie formalności związanych z rejestracja pojazdu.. Dokument ten został sfałszowany przez P. G. (1) w celu użycia za autentyczny.

dowód: protokół przeszukania i zatrzymania rzeczy teczka osobowa dot. P. G., tom I k. 15-25; zeznania świadka M. T. i częściowo wyjaśnienia oskarżonego P. G..

Oskarżony K. B. (1) ps. (...), (...) urodził się (...) w S.. Jest bezdzietnym kawalerem, nie mającym nikogo na utrzymaniu. Posiada wykształcenie średnie, z zawodu sprzedawca handlowiec. Przed aresztowaniem utrzymywał się z prac dorywczych, z tytułu których osiągał dochód w wysokości ok. 1.800 zł. Nie posiada majątku. Z informacji ZUS wynika, że w okresie od 1.06.2010r. do 15.10.2013r. nie odnotowano żadnego zgłoszenia z tytułu działalności bądź zatrudnienia. Z informacji z Urzędu Skarbowego P. wynika, że za lata 2010-2012 nie zaewidencjonowano zeznań o wysokości osiągniętego dochodu (k. 163, 164 teczki osobowej K. B. (1)). Oskarżony w okresie od 25 lutego 2009 roku do 25 lutego 2010 roku miał zarejestrowaną działalność gospodarczą pod nazwą FIRMA HANDLOWO – USŁUGOWA (...) z siedzibą w P. ul. (...), która według wpisu do ewidencji działalności gospodarczej zajmować miała się naprawą pojazdów, handlem, transportem drogowym, sprzątaniem budynków obiektów przemysłowych. Był karany za przestępstwa. Oskarżony K. B. (1) został m.in. skazany przez wyrokiem Sądu Rejonowego w Poznaniu z dnia 26 listopada 2007 r., sygn. akt XXV K 905/07 za przestępstwa m. in. z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za to skazany na karę łączną 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności. K. B. (1) został także skazany wyrokiem Sądu Rejonowego Poznań – Grunwald i Jeżyce w Poznaniu z dnia 6.05.2008r., sygn. akt III K 438/08 za przestępstwo z art. 59 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, na karę 7 miesięcy pozbawienia wolności. Wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego Poznań – Grunwald i Jeżyce w Poznaniu z dnia 31 października 2008 r. sygn. akt III K 810/08 połączono oskarżonemu K. B. (1) kary pozbawienia wolności orzeczone ww. wyrokami i wymierzono oskarżonemu karę łączną 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności. Karę tę skazany odbywał w okresie od dnia 8 maja 2007 r. do 26 listopada 2007 r. oraz od 11 lutego 2008 r. do 7.01.2009 r., kiedy to został warunkowo przedterminowo zwolniony.

Oskarżony P. G. (1) ps. (...) urodził się (...) w P.. Jest bezdzietnym kawalerem, nie mającym nikogo na utrzymaniu. Według oświadczenia oskarżonego i świadka A. R. (1), wymienieni pozostają w konkubinacie. Posiada wykształcenie zawodowe, z zawodu mechanik samochodowy. Przed osadzeniem utrzymywał się z prac dorywczych, z tytułu których osiągał dochód w wysokości 2000 zł. Nie posiada majątku. Był karany za przestępstwa. Oskarżony P. G. (1) został m.in. skazany przez Sąd Rejonowy w Szamotułach wyrokiem z dnia 2 czerwca 2000 r., sygn. akt II K 218/00, za przestępstwo z art. 278 § 1 k.k. na karę 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 5 lat. Postanowieniem Sądu Rejonowego w Szamotułach z dnia 27 lipca 2004 r., sygn. akt. Ko 914/03, zarządzono wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej w sprawie II K 218/00, albowiem skazany w okresie próby popełnił kolejne przestępstwo z art. 278 § 1 k.k., za które skazany został wyrokiem Sądu Rejonowego w Poznaniu wyrokiem z dnia 20 grudnia 2002 r., sygn. akt VI K 194/02. Karę pozbawienia wolności orzeczoną w sprawie II K 218/00 skazany P. G. (1) odbywał w okresie od 16 sierpnia 2005 r. do 16 października 2006 r.

P. G. (1) w toku postępowania przygotowawczego został poddany jednorazowemu badaniu przez dwóch biegłych lekarzy psychiatrów, którzy w wydanej opinii stwierdzili, że oskarżony nie jest psychicznie chory ani upośledzony umysłowo, tempore criminis miał zachowaną zdolność rozpoznania znaczenia czynów oraz pokierowania swoim zachowaniem.

Z opinii o oskarżonym P. G. sporządzonej przez dyrektora jednostki penitencjarnej, w której odbywa karę wynika, że jego zachowanie w czasie odbywania kary jest poprawne, nie był karany dyscyplinarnie, a był nagradzany regulaminowo, nie deklaruje przynależności do struktur podkultury przestępczej, karę pozbawienia wolności odbywa w systemie programowego oddziaływania, pozostaje bez zatrudnienia w zakładzie karnym z uwagi na brak wolnych etatów, choć wykazuje wolę podjęcia pracy.

Z opinii o oskarżonym K. B. sporządzonej przez dyrektora jednostki penitencjarnej, w której przebywał jako tymczasowo aresztowany wynika, że jego zachowanie było poprawne, choć raz był karany dyscyplinarnie w formie nagany, jest uczestnikiem podkultury przestępczej, jednak nie odnotowano na tym tle negatywnych zachowań z jego strony. Kilka razy był także nagradzany regulaminowo.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie następujących dowodów:

1.  w niewielkiej części na podstawie wyjaśnień oskarżonych:

⚫

K. B. (1) (k. 118 - 122, 133 – 134, 156 - 158, 174 – 176 teczki osobowej dot. K. B., (...)-1380, (...) w zw. z k. 2219 - 2220),

⚫

P. G. (1) (k. 42 - 45, 291 - 293, 422 - 426, 443 - 445 teczki osobowej dot. P. G., 1380 w zw. z k. 2220 - 2221)

2.  zeznań świadków:

a.  P. J. (1) k. 26 – 27, 1495-1496 i 2223,

b.  P. K. (2) k. 28 - 29, 52 – 54, 1496-1497 (protokoły zeznań świadka ujawnione na podstawie art. 394 § l i 2 kpk w zw. z art. 391 § l kpk i art. 333 § 2 kpk oraz art. 392 § 1 kpk w zw. z art. 442 § 2 kpk – k. 2501- 2502)

c.  K. K. (2) k. 30, 68 – 70, 1495 (protokoły zeznań świadka ujawnione na podstawie art. 394 § l i 2 kpk w zw. z art. 391 § l kpk i art. 333 § 2 kpk oraz art. 392 § 1 kpk w zw. z art. 442 § 2 kpk – k. 2501- 2502)

d.  T. K. k. 80 – 83, 1382, (protokoły zeznań świadka ujawnione na podstawie art. 394 § l i 2 kpk w zw. z art. 391 § l kpk i art. 333 § 2 kpk oraz art. 392 § 1 kpk w zw. z art. 442 § 2 kpk – k. 2501- 2502)

e.  P. K. (1) k. 86 – 87, 1715, (protokoły zeznań świadka ujawnione na podstawie art. 394 § l i 2 kpk w zw. z art. 391 § l kpk i art. 333 § 2 kpk oraz art. 392 § 1 kpk w zw. z art. 442 § 2 kpk – k. 2501- 2502)

f.  M. W. (1) k. 65-67, 286-291, 301-306, 307-313, 314-317, 322-331, 332-338, 339-347, 348-353 oraz zeznania złożone na rozprawie w dniu 23.05.2013 roku w sprawie III K 18/13 SO w Poznaniu, których odpis znajduje się na karcie 1363-1370 oraz w dniu 29.05.2013 roku w sprawie III K 18/13 SO w Poznaniu – odpis k. 1558-1562, 1609-1615, 2278-2281, 2405-2413

g.  D. S. (1) k. 883 - 885, 886 - 887, 894 – 896, 1605-1606, (protokoły zeznań świadka ujawnione na podstawie art. 394 § l i 2 kpk w zw. z art. 391 § l kpk i art. 333 § 2 kpk oraz art. 392 § 1 kpk w zw. z art. 442 § 2 kpk – k. 2501- 2502)

h.  Z. Ć. (2) k. 899 – 901, 1424, 2225

i.  K. K. (1) k. 909 - 910, 1425, (protokoły zeznań świadka ujawnione na podstawie art. 394 § l i 2 kpk w zw. z art. 391 § l kpk i art. 333 § 2 kpk oraz art. 392 § 1 kpk w zw. z art. 442 § 2 kpk – k. 2501- 2502)

j.  A. K. (2) k. 912, 1428, (protokoły zeznań świadka ujawnione na podstawie art. 394 § l i 2 kpk w zw. z art. 391 § l kpk i art. 333 § 2 kpk oraz art. 392 § 1 kpk w zw. z art. 442 § 2 kpk – k. 2501- 2502)

k.  M. C. (1) k. 919 - 920, 1426; (protokoły zeznań świadka ujawnione na podstawie art. 394 § l i 2 kpk w zw. z art. 391 § l kpk i art. 333 § 2 kpk oraz art. 392 § 1 kpk w zw. z art. 442 § 2 kpk – k. 2501- 2502)

l.  S. P. (1) k. 928 – 930, 1426, 2224,

m.  T. E. (1) k. 937 – 940, 1426-1427, 2225-2226

n.  M. K. k. 944 – 946, 1427-1428, 2485-2487

o.  A. P. k. 951 - 953, 954 – 955, 1606-1607, (protokoły zeznań świadka ujawnione na podstawie art. 394 § l i 2 kpk w zw. z art. 391 § l kpk i art. 333 § 2 kpk oraz art. 392 § 1 kpk w zw. z art. 442 § 2 kpk – k. 2501- 2502)

p.  R. K. k. 963 - 965, 966 – 967, 1710-1711, (protokoły zeznań świadka ujawnione na podstawie art. 394 § l i 2 kpk w zw. z art. 391 § l kpk i art. 333 § 2 kpk oraz art. 392 § 1 kpk w zw. z art. 442 § 2 kpk – k. 2501- 2502)

q.  M. S. (2) k. 968 – 969, 1605, (protokoły zeznań świadka ujawnione na podstawie art. 394 § l i 2 kpk w zw. z art. 391 § l kpk i art. 333 § 2 kpk oraz art. 392 § 1 kpk w zw. z art. 442 § 2 kpk – k. 2501- 2502)

r.  S. B. k. 990 - 991, 1000-1001, 1429-1430, (protokoły zeznań świadka ujawnione na podstawie art. 394 § l i 2 kpk w zw. z art. 391 § l kpk i art. 333 § 2 kpk oraz art. 392 § 1 kpk w zw. z art. 442 § 2 kpk – k. 2501- 2502)

s.  M. T. k. 89-92, 201-203, 1607-1608, 2277

t.  B. P. (1) k. 355-360, 361-365 oraz zeznania świadka złożone przed SO w Poznaniu w sprawie III K 18/13 w dniu 23 maja 2013 roku - odpis k. 1359-1362, 2527-2529

u.  w niewielkiej części K. F. (1) k. 379-383, 384-386 oraz ze sprawy tut. Sądu III K 18/13, których odpis znajduje się na kartach 1352, 1497, 2267-2268, przy czym wobec świadka toczy się postępowanie w sprawie przed tut. Sądem, III K 18/13, w związku z czym świadka na podstawie art. 182§3 kpk pouczono o prawie do odmowy składania zeznań, świadek z prawa tego skorzystała, a odmówiła składania zeznań także w postępowaniu prowadzonym w tej sprawie po raz pierwszy – rozprawa z 26.03.2014r. – III K 274/13

v.  K. D. (1)(poprzednio G.) k. 388-397, 404-411 oraz zeznania złożone na rozprawie w dniu 20.08.2013 roku w sprawie III K 18/13 SO w Poznaniu – odpis 1576-1578, 1602-1605, 2488-2496.

w.  w niewielkiej części Ł. N. (1) na kartach 2268-2270 w zw. z k. 261-264, 265-267, 268-271, 272-275 oraz wyjaśnienia oskarżonego złożone na rozprawie w dniu 28 marca 2013 roku w sprawie III K 18/13, których odpis jest w aktach niniejszych na k. 1350 oraz k. 1362 i na k. 1381 – w sprawie III K 274/13

x.  częściowo A. M. (1) k. 2270-2274 i k. 61-64, 248-249, 250-252, 253-256, 257-259, k. 1351 - wyjaśniania ze sprawy III K 18/13, k. 1499– zeznania ze sprawy III K 274/14, a także protokół wyjaśnień z 05.02.2015r. ze sprawy III K 18/13 k. 3054-3056 w/w akt, którego odpis dołączono do akt niniejszej sprawy

y.  w niewielkiej części A. R. (1) k. 2275-2276 oraz k. 29-33, 37-39, 123-125, 155-158 teczka osobowa A. R. (1) oraz złożonych w Sądzie dnia 26.03.2014r. w sprawie III K 274/13

z.  w niewielkiej części zeznań świadków L. M. k. 104 - 108, 116 - 117129 – 132, K. G. (3) k. 122 – 125, M. M. (2) k. 126 – 128, B. T. k. 319 – 320, B. C. k. 980 – 982, A. S. k. 41 - 43 Teczka tematyczna dotycząca K. B. (1), P. W. k. 213 - 218 Teczka tematyczna dotycząca P. G. (1), J. T. k. 250 – 251, R. M. k. 265, R. O. k. 267, D. F. k. 326 – 327, Z. S. k. 80 – 82 Teczka tematyczna dotycząca A. R. (1), D. Ł. k. 104 – 105 i J. R. k. 159

3.  dokumentówi opinii biegłych zgromadzonych w aktach sprawy, a ujawnionych na rozprawie w trybie art. 393 § 1 – 3 k.p.k. w zw. z art. 394 § 1 i 2 k.p.k., wskazanych w protokole rozprawy głównej k. 2497-2500 oraz k. 2532 w postaci:

k. 31 kopia umowy (...) o nr rej. (...),

k. 32 - 34 protokół przeszukania P. (...) o nr rej. (...),

k. 35 - 41 protokół oględzin P. (...) o nr rej. (...),

k. 44 - 51 protokół przeszukania telefonu komórkowego,

k. 75 - 78 opinia w dziedzinie badań daktyloskopijnych,

k. 88 - 93 protokół oględzin miejsca kradzieży P. (...) o nr rej. (...),

k. 95 kopia rachunku stacji (...),

k. 96 - 98 protokół zatrzymania rzeczy – płyty z monitoringu stacji (...),

k. 99 - 100 kopia dowodu rejestracyjnego,

k. 101 pismo (...) SA dot. posiadacza karty V.,

k. 133 - 138 protokół oględzin zapisu monitoringu wraz z dokumentacją fotograficzną,

k. 171 - 176 opinia z zakresu traseologii,

k. 177 - 185 opinia w dziedzinie informatyki,

k. 202 - 212 opinia w dziedzinie badań mechanoskopijnych,

k. 213 - 220 opinia w dziedzinie badań mechanoskopijnych,

k. 292 - 295 protokół eksperymentu procesowego,

k. 296 - 300 protokół eksperymentu procesowego,

k. 398 - 403 protokół eksperymentu procesowego,

k. 426 - 442 notatka urzędowa z dnia 20.01.2011 r. z analizy treści rozmów utrwalonych w toku kontroli operacyjnej,

k. 443 - 451 notatka urzędowa z dnia 8.03.2011 r. z analizy treści rozmów utrwalonych w toku kontroli operacyjnej,

k. 487 - 585 analiza kryminalna danych teleinformatycznych (połączeń telefonicznych i miejsc logowań względem stacji przekaźnikowych),

k. 586 - 656 (tom IV) analiza kryminalna danych teleinformatycznych (połączeń telefonicznych i miejsc logowań względem stacji przekaźnikowych),

k. 657 - 673 analiza kryminalna danych teleinformatycznych (połączeń telefonicznych i miejsc logowań względem stacji przekaźnikowych),

k. 674 - 685 analiza kryminalna danych teleinformatycznych (połączeń telefonicznych i miejsc logowań względem stacji przekaźnikowych),

k. 686 - 724 analiza kryminalna danych teleinformatycznych (połączeń telefonicznych i miejsc logowań względem stacji przekaźnikowych),

k. 725 - 740 analiza kryminalna danych teleinformatycznych (połączeń telefonicznych i miejsc logowań względem stacji przekaźnikowych),

k. 741 - 763 stenogramy rozmów Ł. N. (1) zarejestrowane w toku kontroli operacyjnej o krypt. „Golf-2” i „Golf-9”,

k. 764 - 880 (tom V) stenogramy rozmów Ł. N. (1) zarejestrowane w toku kontroli operacyjnej o krypt. „Golf-11”,

k. 883 - 885 protokół przyjęcia ustnego zawiadomienia o przestępstwie,

k. 890 - 883, 897 kopia dokumentacji dot. wypłaty odszkodowania,

k. 899 - 901 protokół przyjęcia ustnego zawiadomienia o przestępstwie,

k. 903 - 907 kopia dokumentacji dot. wypłaty odszkodowania,

k. 909 - 911 protokół przyjęcia ustnego zawiadomienia o przestępstwie,

k. 914 - 916 dokumentacja dot. wypłaty odszkodowania,

k. 919 - 920 protokół przyjęcia ustnego zawiadomienia o przestępstwie,

k. 922 - 924 dokumentacja dot. wypłaty odszkodowania,

k. 928 - 930 protokół przyjęcia ustnego zawiadomienia o przestępstwie,

k. 933 - 935 kopia dokumentacji dot. wypłaty odszkodowania,

k. 937 - 940 protokół przyjęcia ustnego zawiadomienia o przestępstwie,

k. 947 - 948, 958 - 560 protokół oględzin miejsca kradzieży z włamaniem,

k. 961 informacja dotycząca wysokości odszkodowania,

k. 963 - 965 protokół przyjęcia ustnego zawiadomienia o przestępstwie,

k. 971 - 973 dokumentacja dot. wypłaty odszkodowania,

k. 975 notatka urzędowa

k. 976 - 979 protokół oględzin samochodu P. (...) o nr rej. (...) wraz z materiałem poglądowym,

k. 980 - 982 protokół przyjęcia ustnego zawiadomienia o przestępstwie,

k. 983 - 989 protokół oględzin wraz z materiałem poglądowym,

k. 990 - 991 protokół oględzin przyjęcia ustnego zawiadomienia o przestępstwie,

k. 992 - 997 protokół oględzin samochodu P. (...) o nr rej. (...) wraz z materiałem poglądowym

k. 1188-1193 odpisy wyroków dotyczące K. B. (1)

k. 1323-1346 odpis wyroku w sprawie M. W. (3) i in. SO Poznań III K 19/13

k. 1400 – 1403 wydruki potwierdzające wypłaty odszkodowań przez (...)

k. 2155-2160 dane o karalności K. B. i P. G. z Krajowego Rejestru Karnego

k. 2163 – 2165 opinia o tymczasowo aresztowanym K. B.z AŚ w Poznaniu wraz z danymi o sadzeniach i orzeczeniach z CZSW BIS

k. 2166 – 2168 opinia o oskarżonym P. G.z ZK Czarne wraz z danymi o sadzeniach i orzeczeniach z CZSW BIS

k. 2475 oświadczenie świadka K. D. (1) (poprzednio G.)

k. 2476-2480 zaświadczenie o zmianie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej, REGON

teczka tematyczna dotycząca K. B. (1):

k. 12 - 17 protokół przeszukania pomieszczeń,

k. 22 odpis wyroku Sądu Rejonowego w Poznaniu o sygn. V K 59/05,

k. 23 - 29 odpis wyroku Sądu Rejonowego w Poznaniu o sygn. XXV K 905/07,

k. 34 - 37 dane o odbyciu kary pozbawienia wolności,

k. 45 informacja KP Poznań Grunwald w Poznaniu,

k. 46 notatka urzędowa,

k. 65 - 67, 96 - 98 informacja dotycząca zarejestrowanych pojazdów,

k. 70 - 71 informacja ze zbioru PESEL,

k. 73, 94 informacja z izby wytrzeźwień,

k. 74, 93 informacja z powiatowego urzędu pracy,

k. 91 - 92 dane o karalności,

k. 160 notatka urzędowa,

k. 163 informacja ZUS,

k. 164 informacja US dot. wysokości dochodu,

k. 166 - 168 opinia w dziedzinie badań daktyloskopijnych.

teczka tematyczna dotycząca P. G. (1):

k. 5 protokół zatrzymania osoby,

k. 6 - 8 protokół przeszukania osoby,

k. 9 - 14 protokół przeszukania telefonu komórkowego,

k. 15 - 25 protokół przeszukania domu,

k. 48 odpis wyroku SR w Szamotułach o sygn. II K 218/00,

k. 49 - 51 postanowienie o zarządzeniu wykonania kary w sprawie II K. 218/00,

k. 52 - 54 odpis wyroku SO w Poznaniu o sygn. XVI K 100/10,

k. 123 - 129 opinia w zakresu badań mechanoskopijnych,

k. 131 informacja Urzędu Komunikacji Elektronicznej dot. zabezpieczonych urządzeń,

k. 147 - 192 informacja Starostwa Poznańskiego wraz z dokumentacji dot. rejestracji pojazdów marki P. (...)o nr rej. (...),

k. 193 - 200 opinia w zakresie badań mechanoskopijnych,

k. 213 - 218 protokół przyjęcia ustnego zawiadomienia o przestępstwie,

k. 227 - 229 protokół oględzin miejsca kradzieży wraz z szkicem sytuacyjnym,

k. 240 - 246 opinia z zakresu badań mechanoskopijnych,

k. 261 - 264 opinia z zakresu badania broni i amunicji,

k. 274 - 278 opinia z zakresu badań mechanoskopijnych,

k. 321 - 323 opinia z zakresu badania broni i amunicji,

k. 366 - 370 opinia sądowo – psychiatryczna,

k. 406 dane o karalności,

k. 407 - 412 opinia sądowo – psychiatryczna,

k. 433 umowa kupna – sprzedaży samochodu,

k. 434 - 435 odpis wyroku SR w Szamotułach o sygn. II K 610/03,

k. 437 odpis wyroku SR w Nowym Tomyślu o sygn. II K 750/11,

teczka tematyczna dotycząca A. R. (1):

k. 7 - 11 protokół przeszukania mieszkania,

k. 75 - 78 opinia z zakresu badań chemicznych

a także:

- nagrania z płyt z kontroli operacyjnej znajdujących się w aktach SO w Poznaniu sygnatura III K 18/13 tj. dwie płyty DVD z zapisem rozmów telefonicznych obiektu Golf 2, dwie płyty DVD z zapisem rozmów telefonicznych obiektu Golf 5, dwie płyty DVD z zapisem rozmów telefonicznych obiektu Golf 6, dwie płyty DVD z zapisem rozmów telefonicznych obiektu Golf 8, trzy płyty DVD z zapisem rozmów telefonicznych obiektu Golf 2, jedenaście płyt DVD z zapisem rozmów telefonicznych obiektu Golf 11, cztery płyty DVD z zapisem rozmów telefonicznych obiektu Golf 13, dwie płyty DVD z zapisem rozmów telefonicznych obiektu Golf 14, pięć płyt DVD z zapisem rozmów telefonicznych obiektu Golf 16, cztery płyty DVD z zapisem rozmów telefonicznych obiektu Golf 17, ponadto trzy płyty DVD z zapisem rozmów telefonicznych obiektu Golf 9,oraz teczki stenogramów GOLF 16, GOLF 17, GOLF 6, GOLF 13, GOLF 5, GOLF 14, GOLF 11 oraz analizy kryminalnej z 7 stycznia 2011 r. – załącznik II oraz notatki z analizy rozmów wraz z decyzjami co do podsłuchów, w tym zgody następcze - załącznik nr I akt SO w Poznaniu sygnatura III K 18/13 (ujawnione na rozprawie w dniu 1 czerwca 2015r. k. 2532 akt oraz w dniu 26 czerwca 2015r. k. 2571- na podstawie art. 394 § l i 2 kpk w zw. z art. 393 § l, 2, 3 kpk za zgodą stron zaliczając w poczet dowodów bez odtwarzania) płyty z kontroli operacyjnej z zarejestrowanymi na tym nośniku rozmowami znajdujące się w aktach III K 18/13 SO w Poznaniu, gdyż strony zgodnie o to wniosły i w związku ze stanowiskiem stron na rozprawie odtworzono tylko niektóre wybrane komunikaty z kontroli operacyjnej (tj. rozmowy konkretnie wskazane przez obrońców w pismach procesowych k. 2428, 242: - teczka obiektowa Golf 6, Golf 13, komunikat nr 5 w całości, którego stenogram znajduje się na k. 25-27 teczki stenogramów rozmów A. M. (1) z obiektów Golf 6 Golf 13 dołączonych do sprawy III K 18/13, teczka obiektowa Golf 11, komunikat nr 8 w całości, którego stenogram znajduje się na k. 34-37 teczki stenogramów rozmów Ł. N. (1) z obiektu Golf 11 dołączonych do sprawy III K 18/13, teczka obiektowa Golf 11, komunikat nr 10 w całości, którego stenogram znajduje się na k. 40-54 teczki stenogramów rozmów Ł. N. (1) z obiektu Golf 11 dołączonych do sprawy III K 18/13, teczka obiektowa Golf 5, Golf 14, komunikat nr 4 w całości, którego stenogram znajduje się na k. 113-120 teczki stenogramów rozmów D. W. z obiektów Golf 5, Golf 14 dołączonych do sprawy III K 18/13, teczka obiektowa Golf 5, Golf 14, komunikat nr 4, którego stenogram znajduje się na k. 120-125 teczki stenogramów rozmów D. W. z obiektów Golf 5, Golf 14 dołączonych do sprawy III K 18/13), ujawniając bez odtwarzania w pozostałym zakresie w/w nagrania z kontroli operacyjnej za zgodą stron, a także za zgodą stron uznano za ujawnione zaliczając w poczet dowodów bez odczytywania teczki stenogramów w całości;

- dokumenty, a także za zgodą stron nośniki elektroniczne na których znajdują się dowodowe zapisy z bilingami i logowaniami na masztach – za zgodą stron bez odtwarzania na kartach akt III K 18/13, akta główne: 98-99, 101-102, 104-105- dane teleinformatyczne w tym na płycie CD-r, k. 227-234 oraz dane teleinformatyczne na płycie CD k. 228, k. 240-242 oraz 246-27, k. 264-270, 272-274, 271, 275 –płyta CD-r za zgodą stron bez odtwarzania, k. 328, 329-332, 336-337, 346-351, 359-361, 730-739 oraz płyty k. 739 z danymi teleinformatycznymi, a także w teczce tematycznej K. F. (1) k. 101, teczce tematycznej D. W. k. 92, w załączniku nr 56 akta sprawy dotyczącej kradzieży z włamaniem samochodu R. (...) nr rej. (...) k. 84-90, 119-135, 171-174a, płyta k. 175, 176-178 (ujawnione na rozprawie 26 czerwca 2015r. na podstawie art. 394 § l i 2 kpk w zw. z art. 393 § l, 2, 3 kpk za zgodą stron w poczet dowodów bez odczytywania).

Zaznaczyć należy, że przeprowadzono na rozprawie także dowód z zeznań świadka J. L. (k. 367-371, 372-374, 375-377 oraz ze sprawy tut. Sądu III K 18/13, których odpis znajduje się na kartach 1351-1352 oraz protokół przesłuchania z dnia 13 listopada 2012 roku z kart 117-119 sprawy III K 18/13 z teczki osobowej J. L. – odpis k. 1465-1466, k. 1498 - w sprawie III K 274/13 - ujawnione na rozprawie na podstawie art. 391 § 1 kpk w zw. z art. 394 § 2 kpk oraz art. 392 § 1 kpk, art. 442 § 2 kpk, art. 182 § 3 kpk, art. 391 § 2 kpk za zgodą stron bez odczytywania) oraz z zeznań świadka D. W. (k. 413-416, 417-418, 419-421, 422-424, 1352-1353 oraz złożone w sprawie III K 274/13 na k. 1384 - ujawnione na rozprawie na podstawie art. 391 § 1 kpk w zw. z art. 394 § 2 kpk oraz art. 392 § 1 kpk, art. 442 § 2 kpk, art. 182 § 3 kpk, art. 391 § 2 kpk za zgodą stron bez odczytywania), jednak nie uczyniono ich podstawą ustaleń faktycznych nawet w części.

Przesłuchiwany na etapie postępowania przygotowawczego, jak i sądowego K. B. (1) nie przyznał się do popełnienia żadnego z zarzucanych mu przestępstw. Wyjaśnił, że nie jest złodziejem samochodów i nie potrafi otworzyć auta bez kluczyka. Wskazał, że z osób wymienionych w opisie zarzucanego mu czynu z art. 258 § 1 k.k. zna Ł. N. (1), gdyż uczęszczali do tej samej szkoły, ponadto zna M. W. (1), K. G. (1)oraz J. L., od którego kupił samochód. Oskarżony K. B. (1)wyjaśnił także, że nigdy w miejscu swojego zamieszkania nie ukrywał samochodu marki P. (...). Faktycznie natomiast na prośbę M. W. (1)przechowywał w swoim garażu jego auto marki (...)sprowadzone z Francji, bez tablic rejestracyjnych, nieubezpieczone. Wskazał, że nie wiedział, że pojazd pochodzi z kradzieży. Zgodnie z ustaleniami z M. W. (1)auto to miał przechowywać przez okres 2 tygodni i otrzymać w zamian 200 zł. Po upływie tego terminu oskarżony zaczął się denerwować, że M. W. (1)ani nie odbiera tego samochodu ani nie płaci za jego przechowanie. Oskarżony zwrócił się więc do M. W. (1), by zabrał ten samochód, a wówczas będący pod wpływem sterydów M. W. (1)pobił go i nie zapłacił mu pieniędzy. Oskarżony wyjaśnił, że żył uczciwie, miał stały dochód ze sprzedaży odkurzaczy i nie czerpał dochodu z popełniania przestępstw. Oskarżony wyjaśnił również, że w chwili gdy zorientował się czym się zajmuje to towarzystwo, zerwał z nimi kontakty. Znajomość utrzymywał w okresie od lipca do września 2010 r. We wrześniu wyjechał z A. W.zamieszkałym w P.przy ul. (...)do Z., gdzie zamierzali otworzyć biuro sprzedaży odkurzaczy marki K., których był dealerem. Tam przeprowadzali prezentacje odkurzaczy. Z tego tytułu osiągał stały dochód. W Z.przebywał ponad 4 tygodnie, mieszkał w schronisku i nie wracał w tym czasie do P.. Z tego też względu nie mógł brać udziału w popełnieniu przestępstw zaistniałych we wrześniu 2010 r. Odnosząc się do stawianego mu zarzutu udziału w kradzieży z włamaniem samochodu marki R. (...)o numerze rejestracyjnym (...)oskarżony K. B. (1)wyjaśnił, że zadzwoniła do niego K. F. (1)i poprosiła go o przetransportowanie do blacharza samochodu. Wspólnie pojechali do R.. Tam podszedł nieznany mu mężczyzna, który wręczył mu dowód rejestracyjny i kluczyki do auta. Samochód zawiózł w okolice R.i pozostawił „jakiemuś chłopakowi”. Wrócił do domu z K. F. (1). W zamian za przysługę nie otrzymał żadnych pieniędzy. Oskarżony zaprzeczył też aby brał udział w kradzieży samochodu marki F. (...)wskazując, iż opisana w zarzucie sytuacja w ogóle nie miała miejsca.

Na rozprawie w dniu 10 marca 2015r. w ponownym procesie oskarżony także nie przyznał się do popełnienia zarzuconych mu czynów i odmówił składania wyjaśnień oraz odpowiedzi na pytania Sądu i stron, za wyjątkiem pytań swojego obrońcy. Jednakże na rozprawie 14 maja 2015r. okazano oskarżonemu K B. kserokopię zdjęć na k. 135-138 i na pytanie czy oskarżony rozpoznaje na tych zdjęciach jakąś osobę, oskarżony stwierdził „Jest tu osoba podobna do mnie, ale te zdjęcia są niewyraźne więc z całą pewnością nie mogę tego stwierdzić”.

W tym miejscu zaznaczyć należy, że w ramach dokonywanej oceny wyjaśnień oskarżonych Sąd Okręgowy nie będzie przywoływał wszystkich dowód, które pozwoliły na zdyskredytowanie twierdzeń K. B. i P. G., w odniesieniu do kolejnych przypisanych im czynów. Czyniąc ustalenia faktyczne każdorazowo bowiem wskazywano, jakie dowody były przydatne do ich odtworzenia, co pozwoli zarówno stronom niniejszego procesu jak i Sądowi Odwoławczemu - w przypadku przeprowadzania kontroli instancyjnej wydanego wyroku - zapoznać się z tokiem rozumowania Sądu, a przy tym pozwoli sformułować motywy wyroku w sposób zwięzły i konkretny.

Dokonując oceny wyjaśnień oskarżonego K. B. (1), który kwestionuje swoje sprawstwo w zakresie wszystkich zarzucanych mu czynów, stwierdzić należy na wstępie, iż są one niewiarygodne, w szczególności z powodu sprzeczności z pozostałym wiarygodnym i przekonywującym materiałem dowodowym, na którym Sąd oparł się dokonując powyższych ustaleń faktycznych. Wyjaśnienia oskarżonego sprzeczne są przede wszystkim z uznanymi za wiarygodne zeznaniami świadka M. W. (1) i K. D. (1) poprzednio G., zeznaniami świadków – pokrzywdzonych przestępstwami dokonanymi przez K. B., zeznaniami świadka B. P. (1), a także innymi dowodami, jak dane teleinformatyczne dotyczące nawiązywanych połączeń i miejsc logowań względem stacji przekaźnikowych w czasie ich wykonywania oraz przeprowadzona na ich podstawie analiza kryminalistyczna, treści rozmów telefonicznych zarejestrowanych w ramach kontroli operacyjnej. Sprzeczne z przywołanymi dowodami wyjaśnienia oskarżonego K. B. stanowią zdaniem Sądu jedynie jego nieudolną linię obrony i nie mogą się ostać wobec jednoznacznej wymowy innych, uznanych za wiarygodne dowodów. Stwierdzić należy, iż za niewiarygodne sąd uznał wyjaśnienia, w których oskarżony B. wskazywał, że nie brał on udziału w usiłowaniu kradzieży samochodu marki P. (...) na szkodę P. J. (1) w nocy 16 września 2010r. w P. przy ul. (...). Wbrew twierdzeniom K. B., z w pełni wiarygodnych zeznań świadków P. K. (2) i K. K. (2) jednoznacznie bowiem wynika, że sprawców działających wspólnie i w porozumieniu było trzech, przy czym P. K. (2) na okazanych tablicach poglądowych jako jednego ze sprawców rozpoznał Ł. N. (1). Zeznania tych świadków są zgodne z zeznaniami M. W. (1), który z racji bliskich relacji z Ł. N. (1) oraz A. M. (1) uzyskał od A. M. (1) informacje na temat usiłowania zaboru samochodu marki P. (...) z ul. (...) w P. oraz udziału w tym przestępstwie K. B. (1). Ponadto ostatecznie świadek A. M. (1) przyznał się do usiłowania kradzieży tego auta wspólnie z Ł. N. (1), zaprzeczając jedynie, aby brał w tym udział oskarżony K. B., jednak zdaniem Sądu świadek M. złożył takie nieprawdziwe – co do faktu usiłowania kradzieży tego pojazdu wyłącznie z Ł. N. (1) – zeznania, aby w ten sposób pomóc oskarżonemu K. B. uniknąć odpowiedzialności. Wzięcie na siebie całej winy przez A. M. (1) w zakresie przestępstw popełnionych na szkodę P. J. (1) i T. K. (zarzuty z pkt V i VI aktu oskarżenia) zdaniem Sądu w pewnym sensie może był konsekwencją solidarności członków grupy przestępczej, do której należał K. B. i na etapie powtórnego procesu jako jedyny członek tej grupy pozostawał tymczasowo aresztowany, będąc jednocześnie konsekwentny w swojej postawie procesowej, nie przyznając się do popełnienia zarzucanych czynów i tym samym będąc lojalnym wobec członków dawnej grupy przestępczej, oskarżonych w odrębnym procesie. Jednocześnie pamiętać należy, iż A. M. (1) przyznał się w 2015r., najpierw w swojej sprawie o sygn. akt III K 18/13 wyjaśniając jako oskarżony, a następnie w niniejszej sprawie, zeznając jako świadek, do udziału w tym przestępstwach, co do których oskarżyciel zgromadził niepodważalne i jednoznacznie obciążające go dowody (jeżeli chodzi o kradzież w W. P. (...) w nocy 12/13.09.2010r. jest to paragon z kasy fiskalnej z numerem karty V., należącej do oskarżonego, znaleziony na miejscu kradzieży i nagranie z monitoringu stacji (...), gdzie przed kradzieżą zakupów dokonywali M., B. i N., a odnośnie usiłowania kradzieży P. (...) w nocy 16.09.2010r. z ul. (...), to przecież świadek M., uciekając z miejsca przestępstwa razem z N. i B., pozostawił swój samochód, a w nim przedmioty służące do popełniania przestępstw kradzieży z włamaniem, a także objęty kontrolą operacyjną telefon komórkowy). Stwierdzić zatem należy, iż biorąc winę wyłącznie na siebie za opisane wyżej dwa przestępstwa (obciążając także Ł. N. (1) jeżeli chodzi o usiłowanie kradzieży w P. przy ul. (...)), A. M. (1) właściwie nie pogorszył swojej sytuacji procesowej, czy też Ł. N. (1), a to wobec wagi dowodów obciążających ich w tym zakresie (jeżeli chodzi o pomówienie Ł. N. (1) o udział w usiłowaniu kradzieży 16.09.2010r. samochodu na szkodę P. J. (1), to przecież świadek P. K. (2) rozpoznał jako jednego z trzech sprawców Ł. N. (1), a ponadto Ł. N. (1), uciekając pozostawił w samochodzie M. telefon komórkowy objęty wówczas kontrolą operacyjną), natomiast chciał niewątpliwe pomóc w ten sposób oskarżonemu K. B. (1) uniknąć odpowiedzialności.

Za niewiarygodne sąd uznał także wyjaśnienia K. B. (1), w których zaprzeczał swojemu udziałowi w kradzieży dokonanej w W. przy ul. (...) samochodu P. (...) o nr rej (...) użytkowanego przez T. K.. Sprzeczne są bowiem wyjaśnienia oskarżonego K. B. z zeznaniami świadka T. K., który znalazł na miejscu kradzieży swego samochodu paragon ze stacji (...) z dnia 13.09.2010r., a więc z dnia kradzieży jego samochodu służbowego. Z nagrania monitoringu ze stacji (...) (k. 135-138) wynika, że wraz z A. M. (1) i Ł. N. (1) był K. B. (1). Nadto z treści utrwalonych rozmów telefonicznych z dnia 3.09.2010r. Ł. N. (1) z numerem (...) należącym do K. B. (1) (k. 760-762) wynika, że jest brał on udział w kradzieży tego samochodu. Samochodem po kradzieży kierował oskarżony K. B., na co wskazuje treść rozmów telefonicznych pomiędzy nim, a Ł. N. (1), wracającym z kradzieży z W. samochodem A. M. (1). W rozmowach z godz. 5.39, 5.41 wynika, że skradziony samochód zgasł w trakcie jazdy i oskarżony K. B. miał problem z jego ponownym uruchomieniem.

Za niewiarygodne sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego K. B. (1), w których negował popełnienie przez niego przypisanych mu dwóch przestępstw paserstwa (zarzuty z pkt II i III aktu oskarżenia). Są one bowiem sprzeczne z wiarygodnymi zeznaniami M. W. (1), który wskazywał na ukrywanie przez K. B. (1) tych samochodów za opłatą 400 zł każdorazowo. M. W. (1) sam zawoził i odbierał z posesji K. B. (1) te samochody, co potwierdzają częściowo zeznania świadka B. P. (1), do którego ostatecznie trafił jeden z samochodów ukrywanych przez K. B..

Za niewiarygodne sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego K. B. (1), w których kwestionował on swój udział również w pozostałych przypisanych mu czynach, albowiem są one sprzeczne ze spójnymi i wzajemnie zgodnymi zeznaniami M. W. (1) i K. G. (1) obecnie D. omówionymi poniżej, a także treścią utrwalonych rozmów telefonicznych i miejscami logowania się telefonu oskarżonego. Wiarygodne twierdzenia W. i D. (G.) pozwoliły przy tym również na przypisanie K. B. (1) sprawstwa i winy w zakresie czynów zarzucanych w pkt IV i VIII aktu oskarżenia. Ich wypowiedzi były na tyle szczegółowe, że pozwoliły nie tylko odtworzyć okoliczności poszczególnych zdarzeń będących przedmiotem karnoprawnej oceny, ale także stan świadomości oskarżonego, w momencie dopuszczania się poszczególnych przestępstw. Co istotne przy tym, znalazły one potwierdzenie także w innych dowodach, które wprawdzie nie były przydatne do ustalenia wszystkich okoliczności, ale wystarczające do pozytywnej weryfikacji twierdzeń W. i D. (poprzednio G.) i jednoczesnego zdyskredytowania wypowiedzi K. B. (1). I tak rozmowa telefoniczna zarejestrowana w ramach kontroli operacyjnej GOLF 11 komunikat nr 11 z dnia 6.11.2010r. o godz. 12.20 i 13.21, wskazuje, że samochód, o którym rozmawiają G. i N. to zarejestrowany w dniu 26.08.2010r. pojazd marki F. (...) kolor biały, skradziony w B. w nocy 4 listopada 2010r. przez K. B. i inną nieustaloną osobę, a K. G. w przytoczonej rozmowie stwierdza, że „leciał nim P.”.

Nie zasługiwały także na podzielnie jako sprzeczne z pozostałym materiałem dowodowym wyjaśnienia oskarżonego opisujące okoliczności i powody, dla których znalazł się w R.w nocy z 4 na 5.10.2010r. Wyjaśnienia oskarżonego sprzeczne są bowiem z innymi dowodami, w tym nawet z zeznaniami K. F. (1), która przedstawiła także swoją wersję tych zdarzeń, jednak co istotne te dowody są wzajemnie sprzeczne, świadcząc o ich niewiarygodności co do istoty sprawy. Przede wszystkim zważyć należy, iż udział oskarżonego K. B.w dokonaniu tej nocy kradzieży samochodu R. (...)w R.wynika z analizy treści rozmów telefonicznych utrwalonych w ramach kontroli operacyjnej k. 426-442, a których stenogram znajduje się na k. k. 777-780, także z analizy kryminalnej danych teleinformatycznych – połączeń telefonicznych i miejsc logowań względem stacji przekaźnikowych k. 601-608. Wyjeżdżając w nocy z 4 na 5 października 2010 r. z P. K. B. (1), podobnie jak pozostali sprawcy, wykonywał połączenia telefoniczne, logując się na masztach antenowych obejmujących swoim zasięgiem trasę przejazdu z P.do R., miejsce dokonanej tam kradzieży samochodu marki R. (...), (logowanie na maszcie BTS zlokalizowanym w R.przy ul. (...), który zasięgiem obejmuje miejsce kradzieży), a następnie drogę powrotną do P.oraz ostatecznie miejsce jego zamieszkania. Analizy rozmów zarejestrowanych w ramach kontroli operacyjnej zdaniem Sądu jednoznacznie wskazuje, że K. F. (1)zawiozła wówczas swoim samochodem do R. M., N.i B.w celu dokonania przez nich tam kradzieży, gdyż z rozmów zarejestrowanych w ramach kontroli GOLF – 11 o godz. 01.13 oraz o godz. 01.32.42 z 05.10.(...). kiedy to Ł. N. (1)z tel. nr (...)dzwoni do K. F.na tel. nr (...)wynika, że K. F.wracała do P.pilotując K. B.jadącego skradzionym w R.pojazdem, kiedy zadzwonił do niej Ł. N. (1), aby cofnęła się i przekazała mu jego telefon komórkowy i komputer służący do kradzieży samochodów ( stenogram rozmowy k. 778). Niewiarygodne są zatem jej zeznania, że dopiero kiedy wróciła do R.i przekazał N.rzeczy, których zapomniał, to wtedy K. B.z nią wracał innym samochodem. Z treści rozmów wynika wprost, że pilotowany przez K. F. K. B., prowadzący skradziony w R.samochód, czekał na K. F., gdy ta wróciła na prośbę Ł. N.. Z treści rozmowy wynika jednoznacznie, że K. F.ubezpieczała K. B., mowa jest w tych rozmowach o patrolach policji, które miały być po drodze i obawach z tym związanych (k. 443-444). Poza tym zaznaczyć należy, iż wyjaśnienia oskarżonego K. B.i tym samym zeznania świadka K. F., że w godzinach nocnych mieli jechać do R.odebrać samochód od mechanika, brzmią także niewiarygodnie jako nieprawdopodobne, sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego, nielogiczne, zwłaszcza, że analiza wskazanych wyżej rozmów telefonicznych jednoznacznie wskazuje na pilotowanie przez K. F.oskarżonego B., kierującego wspomnianym samochodem, unikanie podczas jazdy patrolów policji, co także świadczy o tym, że K. B.kierował skradzionym pojazdem. A ponieważ jego telefon, jak i M.i N.logował się w tym samym czasie na maszcie antenowym obejmującym swoim zasięgiem miejsce kradzieży samochodu należącego do T. E. (1), to dowody te oceniane łącznie potwierdzają sprawstwo oskarżonego K. B.i winę także w odniesieniu do czynu zarzucanego mu w pkt VII aktu oskarżenia.

Za niewiarygodne sąd uznał twierdzenia oskarżonego dotyczące jego znajomości z A. W. zamieszkałym w P. oraz ich wspólnego wyjazdu do Z.. Na terenie P. nie zamieszkuje osoba o nazwisku A. W., z którą oskarżony miał przebywać we wrześniu 2010 r. w Z., a na okazanych oskarżonemu wizerunkach innych osób o takim imieniu i nazwisku oskarżony nikogo nie rozpoznał (k. 160). Z treści utrwalonych rozmów telefonicznych, a także zapisu monitoringu na stacji benzynowej w G. W.. jednoznacznie wynika, że w tym czasie znajdował się w P. i okolicach uczestnicząc wspólnie z Ł. N. (1) i A. M. (1) w kradzieżach samochodów. Także A. M. (1), przyznając się do kradzieży w W., podał, że wówczas zabrał się z nim K. B..

Za niewiarygodne sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego K. B. (1), iż na początku września 2010 r. zakończył znajomość z Ł. N. (1) oraz pozostałymi wymienionymi w zarzucie udziału w zorganizowanej grupie przestępczej osobami. W tym zakresie są one bowiem sprzeczne z danymi teleinformatycznymi dotyczącymi nawiązywanych połączeń i miejsc logowań względem stacji przekaźnikowych w czasie ich wykonywania oraz przeprowadzona na ich podstawie analiza kryminalistyczne. Wynika z niej jednoznacznie, że K. B. (1) w kolejnych miesiącach kontaktował się telefonicznie z Ł. N. (1) i A. M. (1), dokonując kolejnych przestępstw.

Przesłuchiwany na etapie postępowania przygotowawczego, jak i sądowego P. G. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu przestępstw. Wyjaśnił, iż A. M. (1) ps. (...) i M. W. (1) poznał dopiero w sierpniu lub we wrześniu 2010 r. Wskazał, że od wielu lat zna natomiast Ł. N. (1), jednak dopiero w lipcu 2010 r. po dłuższej przerwie ponownie się spotkali. Pozostałych wymienionych w opisie zarzucanego mu przestępstwa z art. 258 k.k. nie znał. Oskarżony P. G. (1) zaprzeczył, aby brał udział w kradzieży z włamaniem samochodu marki F. (...), wskazując przy tym, iż nie chciałby się „na razie” wypowiadać na ten temat. Samochodu marki P. (...), który miał kupić, nie przypominał sobie. Zaprzeczył, by zażywał amfetaminę. Po okazaniu polisy ubezpieczeniowej samochodu marki P. (...) o nr rej. (...) należącego do M. T. przyznał, że nakreślił na tym dokumencie w rubryce podpis ubezpieczającego podpis o treści M. T.. Wyjaśnił, iż miał upoważnienie wuja do ubezpieczenia tego auta. Dodał, iż nie wiedział, że nie mógł się za niego podpisać.

Na rozprawie w dniu 10 marca 2015r. w ponownym procesie oskarżony także nie przyznał się do popełnienia zarzuconych mu czynów i odmówił składania wyjaśnień oraz odpowiedzi na pytania.

Oceniając moc dowodową wyjaśnień oskarżonego, Sąd nie dał wiary oskarżonemu P. G. (1) w zakresie, w jakim zaprzeczał swojemu udziałowi w zorganizowanej grupie przestępczej zajmującej się kradzieżami aut i ich zbywaniem. W tym zakresie są one sprzeczne z konsekwentnymi, zbieżnymi wzajemnie zeznaniami M. W. (1), K. G. (1) obecnie D. oraz treścią rozmów telefonicznych utrwalonych w toku kontroli operacyjnej pomiędzy G. a innymi członkami grupy przestępczej, w szczególności M. i N., jak również wyjaśnienia G., negujące jego udział w popełnieniu zarzucanych mu aktem oskarżenia czynów, sprzeczne są z wykazem logowania się używanego przez niego telefonu i telefonów używanych przez innych członków grupy przestępczej. Jak wynika z przeprowadzonej analizy kryminalnej danych teleinformatycznych w postaci połączeń telefonicznych i miejsc logowań względem stacji przekaźnikowych, która to analiza została oparta na wiarygodnych w pełni informacjach uzyskanych od operatorów telefonii komórkowych, ujawnionych na rozprawie i zaliczonych w poczet materiału dowodowego (k. 2571-2572, 2497-2500), miejsca i czas logowania się wspomnianych telefonów wykazują zbieżność z miejscami i czasem popełnienia przestępstw kradzieży z włamaniem przez członków grupy, do której należał P. G.. Na zaangażowanie oskarżonego P. G. w ujawniony proceder wskazują zdaniem Sądu tez przedmioty znalezione podczas przeszukania jego mieszkania, a mianowicie liczne telefony komórkowe, karty SIM, kluczyki od samochodów, poduszki powietrzne i inne elementy wyposażenia pojazdów. Treść wspomnianych rozmów telefonicznych zarejestrowanych w ramach kontroli operacyjnej wskazuje zarazem m.in. na ścisły podział ról między sprawcami, przestrzeganie zasad konspiracji, jak i stałe zaangażowanie współsprawców w realizację ujawnionego procederu, co czyni zasadnym przypisanie oskarżonemu zarzutu udziału w grupie przestępczej.

Za niewiarygodne sąd uznał także wyjaśnienia oskarżonego P. G. (1)w zakresie, w którym kwestionował on swój udział w kradzieży samochodu F. (...)o nr rej (...). W tym zakresie są one bowiem sprzeczne z zeznaniami świadka M. W. (1), który szczegółowo opisał informacje uzyskane od Ł. N. (1)i A. M. (1), którzy mieli pretensje do oskarżonego G., że nie powiedział im o znalezionych w tym samochodzie, należącym do lekarza, pieniądzach. Nadto A. R. (1)opowiadała M. W. (1)o kradzieży F. (...). Szczegóły te znajdują potwierdzenie w zeznaniach pokrzywdzonego D. S. (1), lekarza, mieszkającego w pobliżu Sądu na ul. (...), co ma znaczenie dlatego, iż jak zeznał M. W. (1)(k. 303) od A. R. (1)dowiedział się, że była z G.na kradzieży (...), a od N.i M.dowiedział się z kolei, że skradziony pojazd należał do lekarza, skradli do spod sądu i że pieniądze zabrał G.. Do pozytywnej weryfikacji zeznań M. W. (4)odnośnie udziału P. G.w kradzieży (...)na szkodę D. S. (1), a jednocześnie dla wykazania sprawstwa i winy P. G.posłużyły nagrania treści rozmów zarejestrowanych w ramach kontroli operacyjnej. Wynika z nich, że po kradzieży sprawcy zaprowadzili samochód, wzajemnie się ubezpieczając, w nieustalone miejsce do tzw. dziupli. Skradzionym samochodem jechali Ł. N. (1)i A. M. (1), a przed nimi ubezpieczając jechał P. G., któremu towarzyszyła jego konkubina A. R. (1). O godz. 3.54 w nocy 26.10.2010r. w ramach kontroli operacyjnej GOLF 13 zarejestrowano rozmowę z telefonu A. M.na telefon A. R., w czasie której to rozmowy M., N.i G.rozmawiają o tym, gdzie jadą, czy stoi policja, przy czym telefon Ł. N. (1)o godz. 3.05 tej nocy logował się na maszcie BTS zlokalizowanym przy ul. (...), wykonując połączenie na numer A. R. (1), przy czym maszt ten swoim zasięgiem obejmuje miejsce kradzieży F. (...)na szkodę D. S. (1). O udziale oskarżonego P. G.w kradzieży tego pojazdu świadczy także analiza innych rozmów telefonicznych, dotyczących przedmiotów, jakie w skradzionym samochodzie pozostawił pokrzywdzony, w szczególności certyfikaty itp. dokumenty. Ł. N. (1)chciał z nieustalonych powodów przejąć te przedmioty, o czym świadczą rozmowy telefoniczne w tej sprawie do A. R. (1)w dniu 5.11.2010r. godz. 12.25, 12.29 – komunikat nr 10 Golf 11. Wynika z tych rozmów, że Ł. N. (1)chciał wiedzieć, czy A. R. (1)lub P. G.na pewno wyrzucili aktówkę z dokumentami, w tym biletami lotniczymi i certyfikatami, a jeżeli nawet wyrzucili, to gdzie znajdują się te śmieci.

Za niewiarygodne sąd uznał również wyjaśnienia oskarżonego P. G. (1), w których negował nabycie kradzionego P. (...). W tym zakresie są one sprzeczne z zeznaniami M. W. (1), który wskazywał, że sam osobiście zawoził to auto do domu oskarżonego w R.. W nocy bowiem z 2 na 3 listopada 2010 r. Ł. N. (1), A. M. (1)i M. W. (1)dokonali kradzieży samochodu marki P. (...)o numerze rejestracyjnym (...)wartości 41.700 zł po uprzednim pokonaniu zabezpieczeń na szkodę Z. Ć. (1). Pojazd ukradli oni z parkingu niestrzeżonego w P.na osiedlu (...), a następnie M. W. (1)przewiózł ten samochód do tzw. dziupli na P.w P., skąd następnie przeprowadził pojazd na polecenie A. M. (1)do miejsca zamieszkania P. G. (1)w R.. P. G. (1), wiedząc, że pojazd został uzyskany w wyniku kradzieży z włamaniem, auto to nabył za kwotę 5000 zł, którą oskarżony przekazał sprawcom kradzieży następnego dnia. Takie ustalenia wynikają z spójnych i konsekwentnych zeznań M. W. (1). Ponadto dowód ten wspierają materiały z kontroli operacyjnej i analiza logowań telefonów na masztach stacji przekaźnikowych. W rozmowie zarejestrowanej w ramach kontroli operacyjnej dn. 4.11.2010r. o godz. 15.59 (obiekt GOLF 13 - komunikat 5) Ł. N. (1)przekazuje A. M. (1), że (...)czyli oskarżony P. G.pieniądze za samochód, który dostał, przekaże następnego dnia. Na sprawstwo oskarżonego P. G.odnośnie paserstwa umyślnego tego pojazdu wskazują zatem także rozmowy zarejestrowane w ramach kontroli operacyjnej. Ł. N.i A. M.dokonali kradzieży tego samochodu w dniu 2.11.2010r. w godz. 21.27 – 21.46, gdyż w tym czasie ich telefony logują się na masztach przekaźnikowych BTS, obejmujących swoim zasięgiem miejsce kradzieży samochodu Z. Ć.. Krótko po kradzieży, bo o godz. 22.46 Ł. N. (1)zaoferował telefonicznie nabycie tego skradzionego samochodu P. G. (1), o czym świadczy rozmowa zarejestrowana w ramach kontroli operacyjnej (komunikat nr 8 kontrola kryptonim Golf 11), kiedy Ł. N.dzwoni na telefon o numerze (...)i rozmawia z P. G., proponując mu w/w samochód. Następnego dnia czyli 3.11.2010r. o godz. 10.38 (komunikat nr 8) Ł. N. (1)zadzwonił do A. R. (1)i chciał rozmawiać z P. G., jednak nie zastał go i przekazał A. R. (1), że „wczoraj z nim rozmawiał i to jest tak jak kiedyś i on chce pięć złotych”. Następnie z analizy tych rozmów wynika, że o godz. 10.39 oddzwania do Ł. N. (1) P. G. (1), mówiąc, że „właśnie jedzie do niego i powiedział mu dziewięć”. Kolejne rozmowy zarejestrowane pomiędzy G.a N.dotyczą zbycia skradzionego P. (...). O godz. 15.25 dnia 3 listopada 2010r. (komunikat nr 10) Ł. N. (1)w rozmowie z P. G.pyta się go czy dał „siano” M. W. (1), na co G.odpowiedział, że nie dał W.pieniędzy, gdyż jemu ktoś nie dał pieniędzy.

Za wiarygodne sąd uznał natomiast wyjaśnienia P. G. (1) w zakresie w jakim przyznał, że to on naniósł podpis o treści M. T. na umowie ubezpieczenia samochodu P., w tym zakresie są bowiem zgodne z zeznaniami M. T., który zaprzeczył, by był to jego podpis. Za niewiarygodne sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego, w których wskazywał, że nie wiedział, że nie mógł się podpisać za wuja. Oskarżony jest osobą dorosłą, w pełni poczytalną, a zatem zdawał sobie sprawę z tego, że na dokumentach można odpisywać się jedynie swoim imieniem i nazwiskiem. Z treści umowy jednoznacznie przy tym wynikało, że jest ona zawierana pomiędzy ubezpieczycielem, a M. T., a nie P. G. (1). Sąd nie kwestionował przy tym faktu udzielenia pełnomocnictwa oskarżonemu przez M. T. do ubezpieczenia tego pojazdu, ale wówczas oskarżony winien przedłożyć ubezpieczycielowi stosowne pełnomocnictwo i zawrzeć umowę jako P. G. (1) pełnomocnik M. T..

Przechodząc do oceny wyjaśnień i zeznań M. W. (1) wskazać należy, że za niewiarygodne sąd uznał zeznania świadka złożone w dniu 27.09.2010r. (k. 65-67), albowiem wynikały one z wersji, do której nakłonił świadka A. M. (1). O zeznaniach tych i przyczynach ich złożenia wiarygodnie następnie M. W. (1)wyjaśniał w charakterze podejrzanego i jako świadek przed Sądem w tym postępowaniu. Wiarygodne są późniejsze wyjaśnienia M. W. (1)i zeznania złożone w trakcie kolejnego, a także następnych przesłuchań, kiedy przyznając się do zarzucanych czynów, szczegółowo opisał swój, a także innych osób udział w poszczególnych kradzieżach z włamaniem oraz okoliczności ich dokonania, bądź przyczyny niemożności ich zaboru. Ujawnił ponadto inne przestępstwa zaboru pojazdów, których popełnienia wcześniej mu nie zarzucano, w tym zdarzenia nieznane dotychczas organom ścigania m. in. z powodu nie zgłoszenia ich przez pokrzywdzonych, albo których popełnienia nie przypisywano wcześniej członkom opisanej grupy przestępczej. Szczegółowo opisał także nabywców lub zleceniodawców kradzieży konkretnych aut, miejsca i okoliczności ich przekazywania, miejsca ukrycia lub postoju samochodów do czasu ich przekazania odbiorcy. Podał reguły funkcjonowania grupy przestępczej, do której należał, zasady podziału korzyści majątkowych uzyskanych ze sprzedaży pojazdów, wzajemne stosunki panujące między poszczególnymi jej członkami. Podczas eksperymentów procesowych przeprowadzonych z jego udziałem wskazał miejsca kradzieży bądź usiłowania kradzieży samochodów wspólnie z Ł. N. (1), A. M. (1), J. L.i K. B. (1), w tym miejsce porzucenia przedmiotu umożliwiającego zidentyfikowanie jednego z pojazdów. Na rozprawie w dniu 24 marca 2015r. M. W. (1)zeznał w szczególności, że został skazany m.in. za udział w grupie przestępczej i zarzut taki miał wspólnie z oskarżonymi B.i G.. opisał tak jak w poprzednich zeznaniach, że to była grupa osób, która kradła auta, działali w jakiejś konfiguracji, głównie kradł samochody on, M., N.. Zeznał, że z reguły wyszukiwali najpierw w dzień samochody, które następnie kradli w nocy. Zdarzało się, że dokonywali kradzieży aut spontanicznie. Przeważnie kradli samochody marki C., P.i R.. Samochody trafiały do odbiorców, którzy je zamawiali. M.i N.mieli swoich odbiorców skradzionych aut czy paserów. Działali od lata 2010r. do stycznia - lutego 2011r. Świadek zeznał, że z oskarżonym K. B., pseudonim (...), dokonał kradzieży jednego auta – marki R. (...)z Osiedla na P.w P.. Świadek pamiętał ogólnie, zeznając na rozprawie, że u oskarżonego B.były przechowywane samochody, jeden lub dwa, w tym C. (...), skradziony przez niego oraz M.i N.na osiedlu koło P.. Według świadka B.wiedział, skąd pochodzi samochód, bo wiedział, czym się zajmują. Dostał za to B.pieniądze, ale nie pamiętał od kogo, nie pamiętał czy to on sam przekazywał B.pieniądze za przechowywanie aut. Świadek W.sprecyzował następnie, że B.uczestniczył w kradzieży samochodu R. (...), o czy mowa była wyżej, jednak było to na os. (...), choć nie pamiętał okoliczności kradzieży. Z zeznań świadka wynika, że wiedzę o kradzieżach, w których nie brał udziału, zdobywał na wspólnych imprezach, gdzie rozmawiali o kradzieżach, niektórzy się spoufalali, zwłaszcza po narkotykach i opowiadali o tym. Świadek potwierdził, że dokonał z M.i N.kradzieży P. (...), a następnie zaprowadził ten samochód do oskarżonego G.na jego posesję w R., gdyż G.zamówił to auto, wiedział skąd auto pochodzi, że z kradzieży. Początkowo świadek miał odebrać od niego pieniądze, ale w końcu przywiózł je G.sam N.albo M.. Było to 4,5 tys. zł lub 5 tys. zł. Świadek zeznał ponadto, że był dwa razy z N.na spotkaniu u G., wie, że N.załatwiał G.sprzęt do kradzieży aut marki (...). Świadek potwierdził, że z konkretnych rozmów od oskarżonego M.wie, że ukradli jakieś auto lekarzowi i że w samochodzie były pieniądze, które miał zabrać G., co skonfliktował go z M.i N., gdyż zrobił to „za ich plecami”.

Wskazać należy, że przesłuchiwany na rozprawie M. W. (1) nie pamiętał już wszystkich szczegółów, podtrzymując wyjaśnienia złożone na etapie postępowania przygotowawczego i sądowego, które ujawniono na rozprawie. W ocenie Sądu nie podważa to jednak wiarygodności jego wyjaśnień z postępowania przygotowawczego, mając na uwadze upływ prawie 5 lat od zdarzeń, o których zeznawał, a przede wszystkim ilość kradzieży z włamaniem do samochodów uzasadnia zacieranie się szczegółów w jego pamięci, w szczególności w zakresie okoliczności nie dotyczących jego samego lecz innych osób. Oczywistym jest bowiem, że sprawy innych osób zapamiętujemy bardziej pobieżnie, aniżeli te, które dotyczą nas samych bezpośrednio. Świadek zresztą przekonująco wytłumaczył nieznaczne różnice pomiędzy zeznaniami złożonymi na rozprawie, a odczytanymi w trybie art. 391 § 1 k.p.k., podnosząc, że nie żyje obecnie przedmiotową sprawą, prowadzi normalne życie, poza środowiskiem przestępczym, co powodowało, iż zeznając na rozprawie po raz kolejny nie pamiętał szczegółów, czy mylił pewne pojedyncze fakty. Przyznał jednak, że po odczytaniu przez Sąd wcześniejszych zeznań, przypominał sobie opisywane zdarzenia.

Po odczytaniu kolejnych protokołów dodał, odpowiadając na pytanie oskarżonego K. B., że od M. wie, że w próbie kradzieży samochodu na ul. (...) brał też udział K. B.. Opowiedział mu o tym M., który wówczas na miejscu kradzieży porzucił swój samochód. Potwierdził, że był z M. i N. w garażu u P. po samochód P. (...) kolor srebrny skradziony na G. i następnie od K. B. zaprowadził samochód do W.. Potwierdził także, zeznając przed Sądem, że do Z. czyli do G. zaprowadził P. skradzionego z J., sam nim kierował, a dla siebie wziął z tego auta gumowe wycieraczki podłogowe. Oskarżony G. był obecny przy tym, jak świadek przyjechał do niego, samochód zostawił na posesji w garażu wskazanym przez G.. Dodał, że G. nie rozliczył się od razu, jednak przekazał pieniądze jeszcze tego samego lub następnego M. lub N.. Nie pamiętał kto przekazał B. pieniądze za przechowanie samochodów. Świadek zeznał poza tym, że od M. wiedziałem o tym, że B. wcześniej z nimi kradł auta, czasami tylko je odprowadzał po kradzieży w bezpieczne miejsce do tzw. dziupli. Świadek dodał, że Z. według niego sam kradł auta, co wnioskuje ze spotkania z G., na którym był z N. i N. wtedy załatwiał G. sprzęt do kradzieży (...). Jednocześnie nie potrafił powiedzieć, czy ten sprzęt posłużył G. do dokonania lub usiłowania kradzieży F., bo nie był świadkiem kradzieży F., a tylko słyszał o tym od N. i Wampira, którzy byli poirytowani tym, że zostali oszukani przez G.. Chodzi o pieniądze, które były w F. skradzionym przez G., N. i Wampira, a które zabrał G..

Reasumując, M. W. (1), wielokrotnie przesłuchiwany w tej i innych sprawach złożył wyjaśnienia i zeznania istotne z punktu widzenia wydanego rozstrzygnięcia (k. 65-67, 286-291, 301-306, 307-313, 314-317, 322-331, 332-338, 339-347, 348-353 oraz zeznania złożone na rozprawie w dniu 23.05.2013 roku w sprawie III K 18/13 SO w Poznaniu, których odpis znajduje się na karcie 1363-1370 oraz w dniu 29.05.2013 roku w sprawie III K 18/13 SO w Poznaniu – odpis k. 1558-1562, 1609-1615, 2278-2281, 2405-2413). Z uwagi na obszerność wyjaśnień i zeznań świadka, niecelowym byłoby ich przytaczanie, tym bardziej że częściowo dotyczą one przestępczej działalności osób, nie objętych niniejszym postępowaniem. Analiza jego wypowiedzi unaocznia, że o przestępczym procederze uskutecznianym przez grupę przestępczą, w skład której wchodzili D. W., Ł. N. (1), A. M. (1), J. N., P. G. (1), B. P. (1), K. G. (1), J. L., K. B. (1) oraz inne dotychczas nieustalone osoby, świadek opowiedział w sprawie, w której sam był oskarżony i w konsekwencji został prawomocnie skazany za popełnienie szeregu przestępstw. Jego wypowiedzi nie były jednak od początku szczególnie dokładne i miały m.in. na celu zasygnalizowanie organom ścigania, jaką wiedzą ów dysponuje.

W tym miejscu wskazać należy, że wartościując zeznania i wyjaśnienia M. W. (1) Sąd Okręgowy miał na uwadze, że dla przyjęcia pomówienia za podstawę ustaleń faktycznych trzeba, aby wyjaśnienia te były nie tylko logiczne, konsekwentne, ale również wsparte, choćby częściowo, innymi dowodami, które bezpośrednio lub choćby pośrednio potwierdziłyby wyjaśnienia pomawiającego. W ocenie Sądu wypowiedzi M. W. charakteryzują te przymioty i – co do zasady – brak było podstaw do negowania wiarygodności jego twierdzeń.

Po pierwsze wskazać należy, że opisując przestępczą działalność M., N. i innych członków ich grupy, świadek w żaden sposób nie umniejszał swojej roli w dopuszczeniu się zarzuconych im przestępstw. Po drugie, mimo wielokrotnych przesłuchań, ilości zdarzeń, o których relacjonuje W. w tym i w innych procesach oraz upływu czasu od ich zaistnienia, jego wypowiedzi są zasadniczo konsekwentne, a pewne drobne sprzeczności i sporadyczne odwoływanie się do niepamięci, świadczy tylko o tym, że faktycznie o czymś już dokładnie nie pamięta. Poza tym gdyby uznać, że całość zdarzeń, o których relacjonuje świadek, to tylko jego wymysły, to wówczas musiałby się charakteryzować nadzwyczajnymi zdolnościami do konfabulacji i łączenia faktów z fantazją, a do tego nadprzeciętną zdolnością zapamiętywania, gdyż opowiadając w różnych sprawach o powiązanych ze sobą zdarzeniach musiałby w końcu zacząć się w swoich kłamstwach po prostu plątać. Analiza wypowiedzi świadka pozwala jednak uznać, że dotychczas to nie miało miejsca i to pomimo składania szeregu zeznań i wyjaśnień na przestrzeni kilku lat. Ponadto, nawet jeśli w toku niniejszego procesu wielokrotnie były formułowane twierdzenia o fałszywości wypowiadanych przez świadka pomówień, to jednak czyniły to osoby, które były zainteresowane jego zdyskredytowaniem w swoich sprawach.

Co ważniejsze jednak, jego wypowiedzi znajdują potwierdzenie w innych dowodach zgromadzonych w sprawie i to zarówno o charakterze osobowym, jak i rzeczowym. W szczególności potwierdzają je – w uznanym za wiarygodny zakresie – twierdzenia K. D. (1)(G.) i B. P. (1), choć nie każda z tych osób mówiła o wszystkich zdarzeniach będących przedmiotem karnoprawnej oceny w toku niniejszego procesu. Poza tym znajdują one oparcie w materiałach z kontroli operacyjnej rozmów telefonicznych pomiędzy różnymi członkami grupy przestępczej, w analizie logowań na masztach BTS, a niektóre konkretne rozmowy czy logowania potwierdzające wersję W.wskazano wyżej przy omawianiu stanu faktycznego sprawy, czy wyjaśnień oskarżonych.

Wobec powyższego Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że zeznania i wyjaśnienia M. W. (1) są na tyle przekonujące, by uczynić je podstawą poczynionych w sprawie ustaleń. Zaznaczyć należy bowiem, że analiza wszystkich procesowych twierdzeń świadka W. wskazuje na ich konsekwencję, logikę, rzeczowość, spójność, zbieżność z innymi dowodami, co w konsekwencji pozwala uznać je za wiarygodny w pełni materiał dowodowy, mogący stanowić podstawę ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie. Taką ocenę tego dowodu wspiera także fakt, iż zeznania (wyjaśnienia z postępowania przygotowawczego ujawnione w trybie art. 391 § 2 k.p.k.) świadka M. W. znalazły potwierdzenie w eksperymencie procesowym, co wynika z protokołów z tych czynności, kiedy to w/w wskazywał miejsca zdarzeń wynikających z jego wcześniejszych twierdzeń. Taka pozytywna weryfikacja twierdzeń M. W., stanowiących de facto pomówienie innych osób, ale nie umniejszające jego roli w dokonywanych wspólnie z oskarżonymi przestępstwach, przeprowadzona przez Sąd nie tylko w oparciu o ów eksperyment procesowy, ale także dowody osobowe w postaci częściowo zeznań świadków K. D. (1), B. P. (1), świadczy także o ich wiarygodności.

Wskazać zaś należy, że w swoich wyjaśnieniach M. W. podał w szczególności powody, dla których zdecydował się na współpracę z organami ścigania, przy czym zaznaczyć należy, iż nie były one bezpośrednio związane z jakimkolwiek jego konfliktem z oskarżonymi występującymi w niniejszej sprawie, o których przestępczej działalności opowiedział niejako przy okazji ujawniania organom ścigania innych przestępstw, jakich m.in. on sam dopuścił się, działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, nie objętymi aktem oskarżenia w niniejszej sprawie. Powyższe jest o tyle istotne, że zasadniczo świadek M. W. nie wskazał na to, aby był skonfliktowany z oskarżonymi w niniejszej sprawie, a i ci nie podali żadnych takich racjonalnych okoliczności, które świadczyłyby o interesie M. W. w bezpodstawnym pomawianiu ich o dokonanie przestępstw będących przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie. Oczywiście Sąd zdaje sobie sprawę z tego, że osoby pomawiane przez M. W. mogą próbować dyskredytować jego wiarygodność twierdząc, że pomówił innych, bo liczył na przychylność organów ścigania, jeżeli chodzi o jego sytuację procesową (art. 60 § 3 i 4 k.k.), co zważywszy na istotę tego dowodu i jego charakter nakazuje weryfikować go ze szczególną ostrożnością, jednak w niniejszej sprawie brak jest podstaw, aby podważyć skutecznie wiarygodność świadka, mając na uwadze wskazane wyżej argumenty przemawiające za taką, a nie inną oceną tego dowodu. Oceniając wyjaśnienia oskarżonego (czy też świadka, jak w niniejszej sprawie), obciążającego innych podsądnych, należy mieć na uwadze argumentację zawartą w uzasadnieniu wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 7.10.1998r. II AKa 187/98 (vide: KZS 1998/11/37), iż „Kontrola dowodu z wyjaśnień współoskarżonego (w praktyce zwanych pomówieniami), a zresztą każdego dowodu osobowego, polega na sprawdzeniu:

⚫

czy informacje tak uzyskane są przyznane przez pomówionego;

⚫

czy są potwierdzone innymi dowodami, choćby w części;

⚫

czy są spontaniczne, złożone wkrótce po przeżyciu objętych nimi zaszłości, czy też po upływie czasu umożliwiającego uknucie intrygi;

⚫

czy pochodzą od osoby bezstronnej, czy też zainteresowanej obciążeniem pomówionego;

⚫

czy są konsekwentne i zgodne co do zasady oraz szczegółów w kolejnych relacjach składanych w różnych fazach postępowania, czy też zawierają informacje sprzeczne, wzajemnie się wykluczające bądź inne niekonsekwencje;

⚫

czy pochodzą od osoby nieposzlakowanej czy też przestępcy, zwłaszcza obeznanego z mechanizmami procesu karnego;

⚫

czy udzielający informacji sam siebie również obciąża, czy też tylko przerzuca odpowiedzialność na inną osobę, by siebie uchronić przed odpowiedzialnością”.

Zważyć należy poza tym, a co jest istotne przy ocenie wiarygodności dowodu z pomówienia, że M. W. (1) nie przerzuca swoimi wyjaśnieniami / zeznaniami odpowiedzialności na inne osoby, gdyż opisując przestępstwa, o których posiadał wiedzę, jednocześnie sam siebie obciąża udziałem w nich, przytaczając szczegóły przestępczej działalności, wskazując na swoją i innych rolę w dokonywanych przestępstwach. Ze swoich twierdzeń nie wycofał się poza tym, mimo, iż zapadł już wobec niego prawomocny wyrok skazujący na karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem, co potwierdza także wiarygodność jego relacji o zdarzeniach objętym także zarzutami w tej sprawie. Zaznaczyć należy bowiem w tym miejscu, że - jak wskazuje doświadczenie zawodowe - w tego typu sprawach wcale nierzadka jest sytuacja, gdy taki świadek (wcześniej prawomocnie skazany za współudział w przestępstwach, zarzucanych innym), który skorzystał wcześniej z instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary, czy tez z art. 335 k.p.k., następnie przesłuchiwany w sprawie innych współsprawców, już jako świadek, wycofuje się ze swoich obciążających innych wyjaśnień, zeznań, umniejsza ich rolę w przestępczym procederze, czy w ogóle neguje swoje sprawstwo mimo wcześniejszego przyznani się do winy i poddania się karze. Taka sytuacja nie dotyczy świadka M. W. (1), co tym bardziej świadczy o wiarygodności jego wyjaśnień, zeznań, w tym obciążających K. B. i P. G.. Zdaniem Sądu zeznania (wyjaśnienia) M. W. są także konsekwentne i zgodne co do zasady oraz szczegółów w kolejnych relacjach składanych na różnych etapach postępowania, a Sąd o tym miał możliwość przekonać się, przesłuchując dwukrotnie M. W. jako świadka. Świadek M. W. (1) był konsekwentny w swoich zeznaniach i spójny także podczas odpowiedzi na pytania oskarżonych i obrońców, odpowiadał przekonująco, w sposób wyważony, spokojny, rzeczowo, bez cienia irytacji, mimo treści zadawanych pytań, co tym bardziej utwierdza Sąd w prawdziwości jego oświadczeń procesowych. Istotne jest także, że te twierdzenia M. W. zostały pozytywnie zweryfikowane także przy pomocy dowodów rzeczowych, bowiem w toku eksperymentu procesowego wskazał miejsce porzucenia części pochodzących ze skradzionego pojazdu, a jego wersję potwierdzają także nagrania treści rozmów z kontroli operacyjnej i analiza logowań telefonów użytkowanych przez członków grupy przestępczej, do której należał. Bez znaczenia przy tym są wątpliwości wyrażane zarówno przez M. W., jak i świadka K. D. (G. ) odnośnie tego, czy w ogóle można w tej sprawie mówić o zorganizowanej grupie przestępczej, gdyż ocena ta należy do Sądu, a istotna jest treść zeznań tych świadków, analizy których wynika, że zarówno oni, jak i K. B. i P. G. brali udział w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie z innymi wymienionymi w akcie oskarżenia, osobami.

Oceniając zatem zeznania (wyjaśnienia) M. W. (1) na potrzeby niniejszego postępowania i odnosząc je do oskarżonych w tej sprawie, a pomawianych przez wymienionego, stwierdzić należy, iż wersja M. W. (1) odnośnie przebiegu zdarzeń objętych zakresem tego postępowania jest spójna, konsekwentna, zbieżna z innymi dowodami, a przede wszystkim nie zawiera wewnętrznych sprzeczności, czy też innych niekonsekwencji, które by ją dyskredytowały. Powyższe przesłanki pozwalające na pozytywną weryfikację tego dowodu z pomówień, tj. jak wskazano nie tylko osobowy materiał dowodowy wyżej wymieniony, czynią w ocenie Sądu zeznania świadka M. W. (1) wiarygodnymi i to niezależnie od tego, że pochodzą od przestępcy, zainteresowanym także rozstrzygnięciem sprawy, wszak zeznawał w tym procesie po tym już, jak został prawomocnie skazany na karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem, a także mimo nie przyznania się pomawianych w tym procesie oskarżonych do popełnienia zarzucanych im czynów, a o których zeznawał (wyjaśniał) także M. W..

Wskazać także należy, że zeznania M. W., które Sąd uznał za wiarygodne są rzeczowe i logiczne, a oskarżony za każdym razem wskazywał skąd posiada wiedzę na dany temat. Zeznania M. W.Sąd uznał zatem za pełnowartościowy materiał dowodowy spełniający wszelkie kryteria wiarygodności. Zeznania (odczytane wyjaśnienia) te były bowiem spójne, szczegółowe i logiczne. Miały także stanowczy charakter. M. W. (1)jest pewien zaistnienia zdarzeń, które opisywał. Jeżeli nie był czegoś pewien, wprost wyjaśniał, że nie jest w stanie sobie tego przypomnieć, bądź że „najprawdopodobniej” tak było, jego stwierdzenia nie są wówczas tak kategoryczne i jednoznaczne. Ponadto inne dowody zgromadzone w toku postępowania pozwoliły pozytywnie zweryfikować twierdzenia M. W.. Zeznania M. W.potwierdzone zostały zeznaniami innych świadków, którzy opisując przebieg zdarzenia robili to w większości przypadków w sposób zbieżny z wersją M. W., co zostało szczegółowo wskazane przy ocenie poszczególnych dowodów osobowych. Zeznania (wyjaśnienia) W.korespondują także z wynikami eksperymentów procesowych z jego udziałem, dowodem z treści rozmów utrwalonych w ramach kontroli operacyjnej i analiza logowania telefonów na masztach BTS. Istotne jest, że M. W. (1)nie tylko wskazuje na udział w przestępstwach innych osób, ale obciąża również siebie, nie umniejszając swojej winy, a wymieniając osoby biorące udział w poszczególnych przestępstwach w większości przypadków wskazał także miejsca ich zamieszkania, co zostało zweryfikowane przez przeprowadzone eksperymenty procesowe. Powyższe okoliczności jednoznacznie przemawiają za wiarygodnością oświadczeń (wyjaśnień, zeznań) procesowych M. W. (1), które dlatego uznano w całości podstawą ustaleń faktycznych w sprawie.

Świadek K. D. (1) (poprzednio G.), przesłuchany w charakterze podejrzanego, kiedy jeszcze postępowanie prowadzone było przeciwko niemu, szczegółowo opisał okoliczności poznania A. M. (1) i Ł. N. (1), dokonywania wspólnie z nimi, a także mężczyzną o imieniu M. ps. (...), kradzieży pojazdów, rolę w nich poszczególnych osób, sposób i miejsce przekazywania pochodzących z przestępstwa pojazdów innym osobom. Podczas eksperymentu procesowego z jego udziałem wskazał miejsca kradzieży bądź usiłowania zaboru pojazdów, a także miejsca ich postoju po dokonanym przestępstwie. Te jego wyjaśnienia sąd uznał za wiarygodne. Wprawdzie na rozprawie świadek starał się umniejszyć rolę K. B., jak również podważyć istnienie w ogóle grupy przestępczej, doktórem miał należeć, ale wynikało to w ocenie Sądu z faktu, iż był przestraszony zachowaniem współsprawców ze sprawy III K 18/13 po przesłuchaniu w tamtej sprawie, zwłaszcza, że te negatywne zachowania w stosunku do niego nie ustawały, wręcz nasilały się, a związane były z przyjętą przez niego postawą procesową i podjętą współpracą z organami ścigania w tej sprawie, a poza tym swoją odpowiedzialność karną miał już uregulowaną i nie chciał nadmiernie obciążać oskarżonego B., zwłaszcza w obliczu narastającego strachu świadka i obawy o własne i rodziny życie, o czym poinformowała Sąd, a co było podstawą przesłuchania go pod nieobecność oskarżonych na rozprawie w trybie art. 390 § 2 k.p.k. (także w sprawie III K 18/13), złożenia wniosku przez świadka o objecie go ochroną przez policję. Z tego powodu świadek kilkakrotnie na przestrzeni ostatnich dwóch lat zmieniał adres zamieszkania, a także zmienił nazwisko z G. na D.. Na rozprawie w dniu 14 maja 2015r. świadek K. D. (1) (G.) ponowił swoje obawy związane z zeznawaniem w sprawie przeciwko członkom grupy przestępczej, do której należał, głównie obawiając się oskarżonych odpowiadających w procesie III K 18/13. Na rozprawie podtrzymał w całości odczytane w trybie art. 391 § 1 i 2 k.p.k. wyjaśnienia, które składał jako podejrzany jak i zeznania, które składał jako świadek w tej sprawie i w sprawie, w której są oskarżeni M. i inni, stwierdził, że nie pamięta szczegółów z uwagi na upływ czasu. Zaznaczyć należy, iż świadek na rozprawie po odczytaniu mu wcześniejszych wyjaśnień i zeznań zasadniczo podtrzymał je, jednak widoczne było na rozprawie unikanie przez świadka takich kategorycznych stwierdzeń, które w jakimś stopniu obciążałyby nie osądzonych jeszcze członków grupy przestępczej, co zdaniem Sądu wynikało z zasygnalizowanych wyżej obaw świadka o własne życie i zdrowie, stąd np. negowanie przez świadka istnienia grupy przestępczej, mimo, że na etapie śledztwa potwierdzał to, opisując jak ta grupa funkcjonowała. Świadek w szczególności odpowiadając na pytanie obrońcy oskarżonego B.: „czy należał do grupy przestępczej zorganizowanej?”, stwierdził, że na pewno nie tak wygląda struktura zorganizowanej grupy przestępczej. Jednocześnie świadek nie pamiętał, czy został skazany za udział w grupie przestępczej, bo skorzystał z dobrowolnego poddania się karze. Stwierdził, że przyznał się do tego, co jest w jego zeznaniach, przyznał się do tego w czym uczestniczył, nie było tak, że przyznał się do czegoś, czego nie zrobił, aby dostać wyrok w zawieszeniu, czy do czegoś, czego nie rozumiał, jeśli chodzi o zarzut. Grupa przestępcza według świadka powinna być hermetyczna, z hierarchicznym podporządkowaniem, „a nie latanie po knajpach, opowiadanie co się robi, zażywanie środków odurzających, balowanie kilkudniowe. Jak na filmach się ogląda, to tacy ludzie trzymają się razem i nie robią takich głupot”. Świadek dodał przed Sądem, że w odczytanych wyjaśnieniach opisał te zachowania, których był świadkiem, czy o nich słyszał od innych osób. Związany był z tymi ludźmi przez 2-3 miesiące, sam od nich odszedł, bo wpływ na to miała jego obecna żona, „zaczęło mi się przejaśniać w umyśle, co zrobiłem głupiego i całe szczęście zakończyło się tak jak się zakończyło”. Świadek przyznał jednocześnie, że od znajomych dochodziły go informacje, że ktoś próbuje go namierzyć, było kilka przykrych incydentów względem jego i żony, była próba potrącenia go, tuż sprawie, w której oskarżeni są M. i inni, a w której zeznawał. Dwa razy próbował go potrącić ten sam samochód. Ktoś się odgrażał jego żonie przez telefon, raz jego babcia poskarżyła się, że jakiś dwóch nieznanych ludzi do niej podeszło i próbowało rozmawiać o świadku. Świadek dodał, że cały czas się obawia nie tyle o siebie, bo trenuje sztuki walki, ale o rodzinę, musieli się z tego powodu przeprowadzać 5 razy od czasu kiedy przyznał się do winy w tej sprawie. Odpowiadając na pytanie obrońców zeznał, że w okresie kiedy działał z tymi ludźmi nie miał nikogo nad sobą, „nie było czegoś takiego. Może oni mieli, ale nie ja”. Nie potrafił powiedzieć, czy mieli jakiegoś szefa. Stwierdził, że wbrew ustaleniom organów ścigania, każdy przestępca pracuje dla siebie. Wyjaśnił, że teraz zeznając, z perspektywy czasu wydaje mu się, że straszenie osobą o ps. (...) miało jedynie na celu to, aby świadek nie dochodził swoich pieniędzy i aby się w ogóle się za dużo nie odzywał. Ten (...) to mogła być wymyślona osoba. Świadek przyznał przed Sądem, że udział w tych przestępstwach to była jego największa głupota, jaką dotychczas popełnił, chce żyć normalnie i uczciwie i nie mieć nic wspólnego z tymi ludźmi. Na pytanie Prokuratora K. Demeszuk zeznał, że straszenie osobą o ps. (...) traktował jako element wymuszenia posłuchu wobec nich, swoistą grę psychologiczną.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków M. W. (1) oraz K. G. (1) - obecne nazwisko D. w zakresie powyżej wskazanym. M. W. (1) to jeden z najaktywniejszych obok Ł. N. (1) i A. M. (1) członków grupy, który uczestniczył w większości kradzieży samochodów, w tym wspólnie z K. B. (1) przy kradzieży R. (...), ponadto przyprowadzał auta do miejsca zamieszkania K. B. (1) w celu ich ukrycia, a następnie zabierał stamtąd w celu dostarczenia nabywcy. Osobiście dostarczył także Przemysłowi G. skradziony z os. (...) w P. samochód marki P. (...), który oskarżony ten nabył za kwotę 5 tys. zł. Z racji bliskich relacji z Ł. N. (1) oraz A. M. (1), u którego przez pewien czas nocował, planowaniem w tym gronie kolejnych przestępnych czynów, uzgadnianiem osób, którym pojazdy te będą zbywane oraz kwot, jakich będą się za nie domagać, M. W. (1) posiadał szeroką wiedzę na temat także tych przestępnych zdarzeń, w których sam nie uczestniczył. Stąd jego wiedza o m. in. takich przestępstwach, jak usiłowanie zaboru samochodu marki P. (...) z ul. (...) w P., w którym uczestniczył K. B. (1), czy kradzieży z włamaniem samochodu marki F. (...) z ul. (...) w P., której dokonał P. G. (1) wspólnie z Ł. N. (1) i A. M. (1). W wypadku pierwszego z wskazanych przestępstw M. W. (1) znał dokładnie jego przebieg z relacji A. M. (1), który nazajutrz poprosił go, aby zeznał nieprawdę na temat okoliczności pozostawienia samochodu marki P. (...) w miejscu usiłowania zaboru. Z kolei wiedzę o dokonaniu kradzieży samochodu z ul. (...) w P. M. W. (1) uzyskał nie tylko od N. i M. rozżalonych faktem nie podzielenia się z nimi przez oskarżonego G. znalezionymi w aucie pieniędzmi, ale także od konkubiny P. G. (1) A. R. (1), która opowiadała mu o kradzieży F. (...).

W wypadku K. B. (1)jego udział w opisanej grupie przestępczej oraz jego rolę w niej potwierdził ponadto K. G. (1)obecnie D.. Dodatkowo wskazał on oskarżonego K. B. (1)jako sprawcę zaboru w B.samochodu marki F. (...). Zakup tego pojazdu K. B. (1)bowiem następnie mu zaoferował. Okoliczności kradzieży, o których K. D. (1)dowiedział się z relacji oskarżonego w pełni korespondują z zeznaniami świadka M. K.wskazującego, iż sprawcy po wejściu do domu, w którym spał, zabrali kluczyki i dokumenty do F. (...), a następnie nim odjechali. Niewątpliwie pomówienie jako specyficznego rodzaju dowód wymaga szczególnej ostrożności przy ocenie jego wiarygodności. Jasne i konsekwentne, początkowo wyjaśnienia a później zeznania M. W. (1)i K. D. (1), znajdujące odzwierciedlenie w innych dowodach bezpośrednich i pośrednich, przy jednoczesnym braku jakichkolwiek okoliczności pozwalających kwestionować prawdziwość pomówienia ze względu na osobiste zainteresowanie pomawiających, nakazują uznać relacje zarówno M. W. (1), jak i K. D. (1)za dowody pełnowartościowe, w całości wiarygodne. Te inne dowody, które potwierdzające prawdziwość zeznań wskazanych świadków, to w szczególności treść rozmów telefonicznych utrwalonych podczas kontroli operacyjnej prowadzonej przez Komendę Miejską Policji w P.za zgodą Sądu Okręgowego w Poznaniu. Konkretne rozmowy telefoniczne zarejestrowane w ramach tej kontroli, które albo odtworzono na rozprawie na wniosek stron, albo za ich zgodą ujawniono bez odtwarzania, a które wspierają wersje świadków W.i D., wskazano wyżej przy dokonywaniu ustaleń faktycznych, czy omawianiu wyjaśnień oskarżonych. Zaznaczyć należy w tym miejscu, że kontrola operacyjna rozmów członków grupy przestępczej, do której należeli B.i G., była prowadzona legalnie przez Komendę Miejską Policji w Poznaniu za zgodą Sądu Okręgowego w Poznaniu, a po jej zakończeniu Sąd ten wyraził następczo zgodę na wykorzystanie materiałów z kontroli operacyjnej wobec P. G. (1)i K. B. (1). Z zapisów tych jasno wynika, że K. B. (1)na polecenie Ł. N. (1)lub A. M. (1)wielokrotnie prowadził kradzione auta we wskazane przez D. W.miejsca w okolicach S.i M., tzw. dziuple, z kolei P. G. (1)uczestniczył w zaborze F. (...)-maxa, ponadto nabył od Ł. N. (1), A. M. (1)i M. W. (1)samochód marki P. (...), a także był osobą, do której pozostali członkowie grupy wielokrotnie telefonowali z prośbą o pośrednictwo w sprzedaży pochodzących z przestępstwa samochodów. Treść utrwalonych rozmów telefonicznych wskazuje również, że K. B. (1)po dokonanym wspólnie z N.i M.zaborze samochodu marki P. (...)w W.oraz R. (...)w R., prowadził je do P., pilotowany przez K. F. (1)w przypadku kradzieży R. (...). Żadnych wątpliwości co do tego, iż K. B. (1)dokonał zaboru samochodu marki F. (...)w B.w nocy 4 listopada 2010r. nie pozostawia również rozmowa telefoniczna, w której K. D. (1)na jego prośbę oferując zakup auta Ł. N. (1), podaje szczegółowe dane samochodu z dowodu rejestracyjnego pozwalające na jego jednoznaczną identyfikację (np. pojemność silnika 2,4, rodzaj napędu, czy kolor biały). Wiarygodność relacji M. W. (1)i K. D. (1)pozwalają zweryfikować ponadto przeprowadzone z ich udziałem eksperymenty procesowe, podczas których precyzyjnie wskazali oni miejsca dokonania poszczególnych przestępstw oraz dokładnie opisali sposób ich popełnienia, a także rolę każdego ze sprawców. Wskazane dowody w połączeniu z pozostałymi w postaci: wyników oględzin miejsc kradzieży, wyników przeszukania telefonu komórkowego „tzw. roboczego", tj. wykorzystywanego wyłącznie do kontaktów z innymi członkami grupy, a pozostawionego w samochodzie marki P. (...) nr rej. (...)należącym do A. M. (1)na miejscu usiłowania przestępstwa kradzieży samochodu P. (...)o nr rej. (...)na szkodę P. J. (1)przy ul (...), miejscami logowania względem stacji przekaźnikowych podczas nawiązywania połączeń telefonicznych, zapisem z monitoringu ze stacji benzynowej, na której dokonywali zakupów Ł. N. (1), A. M. (1)i K. B. (1)udając się do W., a także paragonu fiskalnego pozostawianego przez sprawców na miejscu dokonanej tam kradzieży prowadzą do pewnego wniosku, iż K. B. (1)i P. G. (1)popełnili przypisane im w wyroku przestępstwa.

Wskazać przy tym należy, że świadkowie M. W. (1) i K. D. (1) (G.), składając wyjaśnienia, nie próbowali przerzucać winy na innych, lecz obciążali również siebie i ponieśli z tego tytułu odpowiedzialność karną, co też ma wpływ na wiarygodność ich zeznań.

W tym miejscu wskazać należy, że w ocenie sądu nie ma niekonsekwencji w zeznaniach M. W. (1), który zeznał, że tylko raz był na kradzieży z K. B. (1), a następnie twierdził, że rolą B. była m.in. kradzież samochodów. Świadek ten bowiem wyraźnie oddzielał zdarzenia, w których sam brał udział od tych, o których wie od oskarżonych A. M. i Ł. N.. Z uzyskanych od nich informacji wskazywał na rolę w grupie oskarżonego K. B..

Oceniając z kolei moc dowodową zeznań K. D. (1) (G.), zwłaszcza w kontekście ostatnio złożonych zeznań przez Sądem, wyżej przytoczonych, zważyć należy, iż wypowiedzi K. D. (1) unaoczniają, że jego stanowisko procesowe ulegało pewnej modyfikacji. Początkowo bowiem w śledztwie przyznał się do wszystkich zarzutów i złożył wyczerpujące wyjaśnienia dotyczące przestępczego procederu uskutecznianego w ramach grupy przestępczej, w której brał udział, a potem - po wydaniu wobec niego wyroku skazującego – nie tyle wycofał się ze zdecydowanej części swoich twierdzeń, co próbował minimalizować odpowiedzialność innych, zdaniem Sądu z obawy o własne bezpieczeństwo, by w końcu dopytywany na rozprawie przez Sąd i Prokuratora znów zaczął zeznawać co do zasady zgodnie z tym, co mówił w postępowaniu przygotowawczym. Jedynym istotnym wyjątkiem w tym zakresie są jego wypowiedzi dotyczące istnienia osoby o ps. (...), czy elementów zorganizowania i hierarchii w w/w grupie, jednakże przywołana na poparcie zmiany stanowiska argumentacja świadka zupełnie Sądu nie przekonała. Poza tym nie sposób nie dostrzec, że świadek z obawy o bezpieczeństwo swojej rodziny, czego nie krył na rozprawie, jednak próbował faktycznie umniejszać swój udziału w grupie i tym samym istnienie w ogóle grupy przestępczej trudniącej się kradzieżami samochodów, której funkcjonowanie opisał wcześniej w śledztwie i następnie poddał się karze także za udział w tej grupie przestępczej. Chwiejna postawa świadka w toku procesu i pokrętne tłumaczenie, dlaczego nie podtrzymuje swoich twierdzeń w zakresie istnienia tej grupy przestępczej, utrudniły ocenę jego wypowiedzi, ale nie wykluczyły nadania im przymiotu wiarygodności w zdecydowanej części. Istnienie grupy przestępczej zostało bowiem potwierdzone także innymi wiarygodnymi dowodami, czy to o charakterze osobowym czy też rzeczowym. Brak jest przy tym podstaw do formułowania twierdzeń, że świadek kłamliwie pomawiał wcześniej oskarżonych, zwłaszcza, że jednocześnie sam przyznał się do udziału w grupie przestępczej i do innych przestępstw popełnionych w jej strukturach. Podkreślić zresztą należy, iż jak zgodnie przyjmuje się w doktrynie i orzecznictwie, pojęcie „zorganizowania” nie oznacza, by grupa przestępcza wymagała specjalnej wewnętrznej struktury organizacyjnej, a cel, jakim jest popełnianie przestępstw, może mieć charakter stały lub zależny od nadarzającej się okazji, nie jest też wymagany stały skład grupy, którą łączyć musi jedynie wspólna chęć popełnienia przestępstw, jak i gotowość do takich działań na rzecz grupy, które mogą ułatwić popełnienie przestępstwa, wybór potencjalnych ofiar i miejsc popełnienia przestępstwa. Przestępstwo brania udziału w grupie ma miejsce także wówczas, gdy sprawca nie ma pewności co do przestępnego charakteru grupy, w której uczestniczy, ale się na taką możliwość godzi. „Branie udziału” polegać może na wspólnych akcjach przestępczych, ich planowaniu, odbywaniu spotkań, uzgadnianiu struktury, wyszukiwaniu kryjówek, posługiwaniu się pseudonimami, zdobywaniu zaopatrzenia niezbędnego grupie lub związkowi do realizacji założonych celów, a także na podejmowaniu czynności mających uniemożliwić wykrycie sprawców. Nie jest przy tym konieczne, aby każda z osób brała udział w popełnieniu każdego z zaplanowanych przestępstw oraz aby wszystkie osoby powiązane były ze sobą więzami wzajemnej znajomości. Przenosząc powyższe uwagi na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, iż wbrew wątpliwościom wyrażonym przez K. D. przed Sądem, grupa, w której dopuścił się przestępstw, miała wszelkie elementy pozwalające uznać ją za zorganizowaną grupę przestępczą i nie podważają tych ustaleń wskazane zeznania świadka, stanowiące wyraz subiektywnej oceny i jego przemyśleń. W związku z tym Sąd doszedł do przekonania o przydatności w znacznej części tego dowodu (za wyjątkiem zeznań stanowiących oceny świadka) do poczynienia ustaleń faktycznych i pominął jedynie te twierdzenia, w których umniejszał udział swój czy też innych współsprawców w grupie przestępczej.

Do popełnienia zarzucanych mu przestępstw ostatecznie przyznał się także świadek B. P. (1) , pochodzący z W., który zamieszkiwał w P.przy ul. (...). Był kolejnym z członków zorganizowanej grupy przestępczej, do której należeli Ł. N. (1)i A. M. (1), w W., z którego pochodził, wyszukiwał samochody, których kradzieżą byli zainteresowani, uczestnicząc następnie wspólnie z nimi w ich zaborze. Składając wyjaśnienia ujawnił ponadto przestępstwa kradzieży po uprzednim pokonaniu zabezpieczeń wspólnie z Ł. N. (1)i A. M. (1)samochodów, których zaboru wcześniej osobom tym nie przypisywano. Przyznał, iż wyszukiwał na terenie W.samochody, telefonował do Ł. N. (1)lub A. M. (1), a gdy byli zainteresowani zaborem auta, jechał po nich do P.i wspólnie dokonywali kradzieży. Wyjaśnił ponadto, że zabezpieczone w jego mieszkaniu „komputery” służyły do pokonywania zabezpieczeń samochodów marki P.i C.i wykorzystał je do uruchomienia niektórych z skradzionych przez niego oraz pozostałych oskarżonych pojazdów. Opisał sposób uruchamiania aut przy ich pomocy. Wskazał, iż podobnym sprzętem dysponowali Ł. N. (1)i A. M. (1). Na rozprawie w dniu 1 czerwca 2015r. zeznał w szczególności, że nie zna ani B., ani G., natomiast kradzieży dokonywał z A. M. (1)i Ł. N. (1), nie pamiętał jakie samochody ukradł i co się stało z tymi samochodami. Podtrzymał jednak odczytane mu w trybie art. 391 § 1 i 2 k.p.k. wcześniejsze wyjaśnienia i zeznania, jako zgodne z prawdą. Zeznania świadka B. P. (1), w których przyznał się do winy zasługują na wiarę, albowiem znajdują potwierdzenie w pozostałych zgromadzonych w sprawie dowodach. Poza tym wskazać należy, że opisując przestępczą działalność swoją i innych członków grupy świadek w żaden sposób nie umniejszał swojej roli w dopuszczeniu się zarzuconych przestępstw. Po drugie, mimo wielokrotnych przesłuchań, ilości zdarzeń, o których relacjonuje B. P. (1)oraz upływu czasu od ich zaistnienia, jego wypowiedzi są zasadniczo konsekwentne, a pewne drobne sprzeczności i sporadyczne odwoływanie się do niepamięci, świadczy tylko o tym, że faktycznie o czymś już dokładnie nie pamięta. Analiza wypowiedzi świadka pozwala uznać, że pomimo składania szeregu zeznań i wyjaśnień na przestrzeni ponad dwóch lat., jest on konsekwentny, spójny i tym samym wiarygodny, a jego wypowiedzi znajdują potwierdzenie w innych dowodach zgromadzonych w sprawie i to zarówno o charakterze osobowym, jak i rzeczowym. Wskazać należy w tym miejscu, że świadek P.potwierdził, iż M., N.i W.przyprowadzili do niego do W.samochód marki C. (...)(tj. pojazd z zarzutu III aktu oskarżenia), ponadto świadek potwierdził, że miała miejsce zdarzenie, kiedy pojechał w nocy do R.odebrać M.i N., zawiózł ich do W., gdzie dokonali kradzieży aut. Zeznania świadka w tym względzie zbieżne są także z innymi dowodami, jak analiza logowania telefonów M., N.na masztach BTS, jak i analiza rozmów zarejestrowanych w ramach kontroli operacyjnej, co tym bardziej świadczy o wiarygodności zeznań świadka.

Przechodząc do wartościowania wypowiedzi kolejnych osób, które w toku niniejszego procesu posiadały status świadków i niewątpliwie dysponowały wiedzą dotyczącą zdarzeń objętych aktem oskarżenia, zaznaczyć należy, że wiele z nich było uprawnionych do odmowy złożenia zeznań na podstawie art. 182 § 3 k.p.k., albowiem w innej toczącej się sprawie byli oskarżeni o współudział w przestępstwie objętym postępowaniem, co nie mogło pozostać bez wpływu na ocenę ich wiarygodności.

Popełnieniu zarzucanych mu przestępstw zaprzeczył J. L. . Wyjaśnił, iż znał Ł. N. (1) i jego kolegę o pseudonimie (...). Spotykał się z nimi towarzysko, wspólnie chodzili na imprezy. Bywały sytuacje, że jeździł z nimi samochodem. Potwierdził, iż byli razem wraz z jeszcze jednym nieznanym mu mężczyzną latem 2010 r. w Niemczech. Samochodem tego mężczyzny wyjechali wieczorem, a w nocy wrócił nim do P. sam. Nie wiedział, w jakim celu jadą za granicę. Towarzyszący mu mężczyźni pozostali w Niemczech, gdyż mieli tam coś do załatwienia. Zaprzeczył ponadto, aby kiedykolwiek nabył od nich samochód uzyskany w wyniku kradzieży, a także by pojazd taki przekazywał innej osobie. Przesłuchiwany ponownie w charakterze podejrzanego w toku śledztwa odmówił składania wyjaśnień. Zeznania świadka J. L. nie zasługują zdaniem Sądu na wiarę. Pozostają w oczywistej sprzeczności z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym, w szczególności w postaci materiałów uzyskanych w toku kontroli operacyjnej oraz zeznaniami świadka M. W. (1), który wskazywał na rolę i udział J. L. w dokonywaniu przestępstw w ramach grupy przestępczej. Sąd zaniechał w ponownym procesie bezpośredniego przesłuchania świadka za zgodą stron, ujawniając protokoły jego wyjaśnień i zeznań na rozprawie na podstawie art. 391 § 1 kpk w zw. z art. 394 § 2 kpk oraz art. 392 § 1 kpk, art. 442 § 2 kpk, art. 182 § 3 kpk, art. 391 § 2 kpk bez odczytywania.

Świadek K. F. (1) przesłuchana w swojej sprawie w charakterze podejrzanej nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej przestępstwa. Wyjaśniła, iż kojarzy sytuację opisaną w przedstawionym jej zarzucie. Ł. N. (1), z którym znała się od dzieciństwa i który był jej bardzo dobrym znajomym, wraz z A. ps. (...) prosili ją kilkakrotnie o podwiezienie swoim samochodem. W zamian otrzymywała od nich pieniądze na paliwo, „stawiali” jej także imprezy. Na początku października 2010 r. poprosili ją, aby zawiozła ich do W., gdzie zamierzali odebrać auto od blacharza. Wyjeżdżali późnym wieczorem. Wraz z nimi jechał znany jej z miejsca zamieszkania K. B. (1). Ostatecznie zawiozła ich do R.. Tutaj wysiedli pod domem strażaka, sama wróciła natomiast do P.. Na miejscu zadzwonił do niej Ł. N. (1) prosząc, aby wróciła do R., gdyż zapomniał wyjąć coś z bagażnika. W R. Ł. N. (1) oświadczył jej, że wraz z nią odebranym od blacharza samochodem pojedzie K. B. (1), nie potrafiła powiedzieć jaki to był samochód. W drodze powrotnej jechała swoim autem przed nim, albo za nim. Podczas jazdy kontaktowali się telefonicznie.

Zeznania K. F. (1) zasługują na wiarę jedynie w części, w której potwierdzała ona wyjazd do R., obecność podczas tego wyjazdu K. B. (1) i Ł. N. (1). W pozostałym zakresie sąd uznał je za niewiarygodne. Z zebranego materiału dowodowego tj. wyjaśnień B. P. (1), a także treści utrwalonych rozmów telefonicznych i miejsc logowań się telefonów wynika bowiem, że w nocy z 4 na 5 października wspólnie z pozostałymi wskazanymi osobami udała się do R., gdzie mężczyźni dokonali kradzieży po uprzednim pokonaniu zabezpieczeń samochodu marki R. (...). Po kradzieży po Ł. N. (1) i A. M. (1) przyjechał B. P. (1), następnie udali się do W., gdzie dokonali zaboru kolejnego auta. W tym czasie pojazdem skradzionym w R. wracał do P. K. B. (1), eskortowała go zaś swoim autem K. F. (1). Zeznania K. F. brzmią niewiarygodnie w świetle analizy rozmów zarejestrowanych w ramach kontroli operacyjnej, gdyż z rozmów zarejestrowanych w ramach kontroli GOLF – 11 o godz. 01.13 oraz o godz. 01.32.42 z 05.10. (...). kiedy to Ł. N. (1) z tel. nr (...) dzwoni do K. F. na tel. nr (...) wynika, że K. F. wracała do P., pilotując K. B. jadącego skradzionym w R. pojazdem, kiedy zadzwonił do niej Ł. N. (1), aby cofnęła się i przekazała mu jego telefon komórkowy i komputer służący do kradzieży samochodów (stenogram rozmowy k. 778). Niewiarygodne są zatem jej zeznania, że dopiero kiedy wróciła do R. i przekazał N. rzeczy, których zapomniał, to wtedy K. B. z nią wracał innym samochodem. Z treści rozmów wynika wprost, że pilotowany przez K. F. (1) oskarżony K.. B., prowadzący skradziony w R. samochód, czekał na K. F., gdy ta wróciła na prośbę Ł. N.. Z treści rozmowy wynika jednoznacznie, że K. F. ubezpieczała K. B., mowa jest w tych rozmowach o patrolach policji, które miały być po drodze i obawach z tym związanych (k. 443-444).

Świadkowie Ł. N. (1), A. M. (1) oraz D. W. w pierwszym postępowaniu prowadzonym w tej sprawie przed Sądem skorzystali na podstawie art. 182 § 3 k.p.k. z prawa do odmowy składania zeznań, a przesłuchiwani na etapie postępowania przygotowawczego nie przyznali się do popełnienia zarzucanych im przestępstw i odmówili złożenia jakichkolwiek wyjaśnień.

Na rozprawie w dniu 24 marca 2015r. podczas ponownego procesu świadek Ł. N. (1) nie skorzystał z prawa do odmowy składania zeznań w trybie art. 182 § 3 k.p.k. i złożył zeznania, w których nie przyznał się do dokonania żadnego z zarzucanych mu w swojej sprawie przestępstw, zaprzeczając także aby dokonywał wspólnie i w porozumieniu z oskarżonymi K. B. czy P. G. czynów, tak jak to zarzucono mu w akcie oskarżenia. Zeznał w szczególności, że nie pamięta takiej sytuacji, aby kiedykolwiek ukradł jakikolwiek samochód z P. G., choć ma zarzut dotyczący F. (...). Zaprzeczył, aby istniała grupa przestępcza, w skład której mieli wchodzić oskarżeni, czy on sam. Zaprzeczył, aby był z B. w W. czy w R.. B. nie oferował mu samochodu do sprzedaży, a świadek nie proponował G. sprzedaży samochodu. Stwierdził, że nie wyklucza, iż rozmawiałem kiedyś z M. W. (1) na temat F. (...). Zeznania świadka Ł. N. (1) nie zasługują zdaniem Sądu na wiarę. Pozostają w oczywistej sprzeczności z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym, w szczególności w postaci materiałów uzyskanych w toku kontroli operacyjnej oraz zeznaniami świadka M. W. (1), który wskazywał na rolę i udział Ł. N. (1) w dokonywaniu przestępstw w ramach grupy przestępczej. Zeznania świadka Ł. N. (1), który neguje swój udział w przestępstwach zarzuconych także w tym postępowaniu oskarżonym B. i G. są niewiarygodne jako sprzeczne z innymi dowodami, jak zeznania świadka P. K. (2), który rozpoznał Ł. N. (1) jako jednego ze sprawców usiłowania kradzieży samochodu na szkodę P. J. (1), zeznania świadka B. P. (2), czy K. G. (1) obecnie D., opisujących udział i rolę Ł. N. (1) w dokonywaniu przestępstw, także zarzuconych wspólnie i w porozumieniu B. i G., czy tez rzeczowe dowody, jak paragon fiskalny ze stacji benzynowej znaleziony na miejscu kradzieży samochodu w W. przy ul. (...), czy też nagranie z monitoringu z tej stacji. Wreszcie wskazać należy, że nawet A. M. (1) w ostatnich zeznaniach wskazał na Ł. N. (1) jako biorącego udział w popełnieniu przestępstw usiłowania kradzieży samochodu w P. z ul. (...) i kradzieży samochodu w W.. Poza tym w samochodzie M., porzuconym przez sprawców na miejscu usiłowania kradzieży samochodu należącego do P. J. (1), znaleziono telefon komórkowy użytkowany przez Ł. N. (1), a objęty wówczas kontrola operacyjną.

Na rozprawie w dniu 24 marca 2015r. podczas ponownego procesu również świadek A. M. (1) nie skorzystał z prawa do odmowy składania zeznań w trybie art. 182 § 3 k.p.k. i złożył zeznania, w których przyznał się do dokonania niektórych z zarzucanych mu w swojej sprawie przestępstw, zaprzeczając jednak, aby dokonywał wspólnie i w porozumieniu z oskarżonym K. B. zarzuconych mu kradzieży. Zeznał w szczególności, że nigdy nie ukradł żadnego auta z K. B. (4). Stwierdził, że w swojej, w której jest oskarżony w sprawie III K 18/13 przyznał się ostatnio do dokonania kradzieży kilku aut, a wśród nich do kradzieży dwóch aut, które w zarzucie miał jako popełnione wspólnie z oskarżonym K. B. (1). Świadek zaznaczył jednak, że zrobił to sam, a nie z B.. Jedno ze zdarzeń to było wtedy jak jechali i wypadł mu paragon fiskalny na miejscu kradzieży, ten paragon pochodził ze stacji benzynowej. Z zeznań świadka wynika, że jechał wtedy z Ł. N. (1) i z K. B. (1). Oni jechali ze świadkiem, bo K. B. (1) prosił aby go podwieź gdzieś. „Ł. N. (1) jechał, bo akurat był w aucie”. Zeznał, że pojechał zawieść K. B. (1) tam gdzie chciał, a wracając zauważył samochód P. (...) i dokonał jego kradzieży. Samochód stal przed domem. Otworzył auto, podłączył inny komputer i odjechał. Często zdarzało mu się, że miał przy sobie komputer z programem umożliwiającym odpalanie każdego P. z pominięciem immobilajzera. Świadek zeznał, że wracał kierując skradzionym samochodem, a Ł. N. (1) wrócił jego autem z miejsca kradzieży. Ł. N. (1) według świadka nie brał jednak udziału w tej kradzieży samochodu, a jedynie trochę pomógł. Samochód ten ukradł, aby go sprzedać i sprzedał go za pośrednictwem M. W. (1). Dodał, że kiedy on kradł auto w W., to Ł. N. (1) czekał w jego samochodzie P. (...). Nie potrafił sprecyzować dokąd zawiózł K. B. (1). Świadek przyznał się do jeszcze jednej kradzieży, jednak zaprzeczył, aby dokonał tego z B., tak jak sformułowano w zarzucie. Zeznał, że kradł samochody z M. W. (1) i sporadycznie z Ł. N. (1). Wyjaśnił, że zmienił wyjaśnienia w swojej sprawie, bo bardzo żałował tego, co zrobił i dlatego przyznał się do popełnionych przestępstw. Odpowiadając na pytania Prokuratora świadek nie potrafił wskazać, jak B. wrócił z miejsce gdzie go podwiózł. Nie pamiętał czy był z K. B. w R.. Nie pamiętał, czy oskarżeni B., G. pomogli mu w ukryciu samochodu, który ukradł. Przyznał także, że usiłował ukraść auto P. (...) w P. z ul. (...). Nie udało się go ukraść, bo nadjechał właściciel, świadek był wtedy z Ł. N. (1), z nikim więcej. Nie ukradł żadnego samochodu marki r. (...). Zaprzeczył, aby kradł samochody z P. G., zaprzeczył, aby dokonał kradzieży F. (...), nie przekazał nigdy żadnego samochodu P. G., nie widział nigdy, aby oskarżony B. kradł samochód. Nie wydawał poleceń oskarżonemu B. odnośnie kradzieży samochodu. Nikt tez świadkowi nie wydawał poleceń, aby ukraść samochody, podobnie jak Ł. N. (1), z nikim nie uzgadniał kradzieży, nie planował ich. Potwierdził, że ma pseudonim (...). Po odczytaniu świadkowi wcześniejszych wyjaśnień i zeznań, nie podtrzymał tych, w których negował popełnienie przestępstw, do których obecnie przyznaje się. Dodał, że nie przekazywał pieniędzy K. B., też w związku z kradzieżą samochodów. Nie ma wiedzy aby K. B. ukrywał skradzione samochody.

Zeznania świadka A. M. (1) zasługiwały na podzielenie w części, w jakiej zgodne są z innymi dowodami, na podstawie których dokonano ustaleń faktycznych w tej sprawie. Sąd podzielił jego zeznania co do przyznania się do dokonania niektórych zarzuconych mu przestępstw, a co istotne w tej sprawie odnośnie kradzieży samochodu w W. (zarzut V) i odnośnie usiłowania kradzieży samochodu na ul (...) (zarzut VI), jednak zeznania świadka w tym zakresie zasługiwały na wiarę tylko częściowo. Sąd nie podzielił zeznań świadka, jakoby nie brał udziału w tych przestępstwach K. B. (1), albowiem pozostają w sprzeczności z innymi dowodami zebranymi w sprawie, jak zeznania M. W., świadków P. K., K. K.. którzy zeznali o trzech sprawcach usiłowania kradzieży pojazdu na szkodę P. J., nagraniem z monitoringu ze stacji benzynowej z 13.09.2010r., treścią rozmów zarejestrowanych w ramach kontroli operacyjnej, a wyżej przytoczonych. Wskazać należy, iż w pozostałej części zeznania świadka A. M., który neguje swój i oskarżonych udział w zarzucanych im czynach nie zasługują na wiarę. Pozostają w oczywistej sprzeczności z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym, w szczególności w postaci materiałów uzyskanych w toku kontroli operacyjnej, analiza logowań telefonów członków grupy na stacjach przekaźnikowych oraz zeznaniami świadka M. W. (1), K. D. (1) czy B. P. (1), którzy wskazywali na rolę i udział A. M. (1) w dokonywaniu przestępstw w ramach grupy przestępczej i to w znacznie szerszym zakresie, niż wynika z jego przyznania się. Zaznaczyć należy w tym miejscu, że mimo, iż świadek A. M. (1) ostatecznie przyznał się do usiłowania w nocy 16.09.2010r. kradzieży samochodu na szkodę P. J. (1) wspólnie z Ł. N. (1), zaprzeczając jedynie, aby brał w tym udział oskarżony K. B., to jednak zdaniem Sądu świadek M. złożył takie nieprawdziwe – co do faktu usiłowania kradzieży tego pojazdu wyłącznie z Ł. N. (1) – zeznania, aby w ten sposób pomóc oskarżonemu K. B. uniknąć odpowiedzialności. Wzięcie na siebie całej winy przez A. M. (1) w zakresie przestępstw popełnionych na szkodę P. J. (1) i T. K. (zarzuty z pkt V i VI aktu oskarżenia) zdaniem Sądu w pewnym sensie może być konsekwencją solidarności członków grupy przestępczej, do której należał K. B. i na etapie powtórnego procesu jako jedyny członek tej grupy pozostawał tymczasowo aresztowany, będąc jednocześnie konsekwentny w swojej postawie procesowej, nie przyznając się do popełnienia zarzucanych czynów i tym samym będąc lojalnym wobec członków dawnej grupy przestępczej, oskarżonych w odrębnym procesie. Jednocześnie pamiętać należy, iż A. M. (1) przyznał się w 2015r., najpierw w swojej sprawie o sygn. akt III K 18/13, wyjaśniając jako oskarżony, a następnie w niniejszej sprawie, zeznając jako świadek, do udziału w tych przestępstwach, co do których oskarżyciel zgromadził niepodważalne i jednoznacznie obciążające go dowody (jeżeli np. chodzi o kradzież w W. P. (...) w nocy 12/13.09.2010r. jest to paragon z kasy fiskalnej z numerem karty V., należącej do oskarżonego, znaleziony na miejscu kradzieży i nagranie z monitoringu stacji (...), gdzie przed kradzieżą zakupów dokonywali M., B. i N., a odnośnie usiłowania kradzieży P. (...) w nocy 16.09.2010r. z ul. (...), to przecież świadek M., uciekając z miejsca przestępstwa razem z N. i B., pozostawił swój samochód, a w nim przedmioty służące do popełniania przestępstw kradzieży z włamaniem, a (...) pozostawił w tym pojeździe objęty kontrolą operacyjną telefon komórkowy). Stwierdzić zatem należy, iż biorąc winę wyłącznie na siebie za opisane wyżej dwa przestępstwa (obciążając także Ł. N. (1) jeżeli chodzi o usiłowanie kradzieży w P. przy ul. (...) i częściowo jeżeli chodzi o kradzież w W.), A. M. (1) właściwie nie pogorszył swojej sytuacji procesowej, czy też Ł. N. (1), a to wobec wagi dowodów obciążających ich w tym zakresie (jeżeli chodzi o pomówienie Ł. N. (1) o udział w usiłowaniu kradzieży 16.09.2010r. samochodu na szkodę P. J. (1), to przecież świadek P. K. (2) rozpoznał jako jednego z trzech sprawców Ł. N. (1), a ponadto Ł. N. (1), uciekając pozostawił w samochodzie M. telefon komórkowy objęty wówczas kontrolą operacyjną), natomiast chciał niewątpliwe pomóc w ten sposób oskarżonemu K. B. (1) uniknąć odpowiedzialności.

Świadek D. W. przesłuchiwany kilkakrotnie w swoim postępowaniu jako podejrzany nie przyznał się do popełnienia zarzuconych mu przestępstw i odmówił składania wyjaśnień. Zeznania świadka D. W. nie zasługują zdaniem Sądu na wiarę. Pozostają w oczywistej sprzeczności z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym, w szczególności protokołami oględzin miejsc kradzieży, oględzin odzyskanych samochodów i miejsc ich odnalezienia, wyniku przeszukania telefonów komórkowych pozostawionych w miejscu porzucenia lub odnalezienia samochodów, zeznań osób pokrzywdzonych, okazań wizerunku osób, uzyskanych od operatorów sieci komórkowych danych dotyczących użytkowników telefonów, nawiązywanych połączeń telefonicznych oraz miejsc logowania się poszczególnych aparatów telefonicznych względem stacji przekaźnikowych i opracowanych na ich podstawie szczegółowych analiz kryminalistycznych, materiałów uzyskanych w ramach prowadzonej przez Komendę Miejską Policji w Poznaniu za zgodą Sądu Okręgowego w Poznaniu kontroli operacyjnej, zabezpieczonych dokumentów, opinii w dziedzinie biologii, mechanoskopii, daktyloskopii i osmologii, a także zeznań M. W. (1), B. P. (1), K. G. (1) (obecnie D.) oraz wyniku przeprowadzonych eksperymentów procesowych. Sąd zaniechał w ponownym procesie bezpośredniego przesłuchania świadka za zgodą stron, ujawniając protokoły jego wyjaśnień i zeznań na rozprawie na podstawie art. 391 § 1 kpk w zw. z art. 394 § 2 kpk oraz art. 392 § 1 kpk, art. 442 § 2 kpk, art. 182 § 3 kpk, art. 391 § 2 kpk bez odczytywania.

Za wiarygodne w całości sąd uznał zeznania świadka P. J. (1) , właścicielki samochodu P. (...) o nr rej (...). Świadek szczegółowo opisała od kogo kupiła samochód, gdzie go zaparkowała, wskazała również, że prosiła narzeczonego by wprowadził samochód do garażu. Zeznała również, że P. K. (2) mówił jej, że nie było samochodu w miejscu gdzie go zostawiła, zaczął więc go szukać i zauważył go na ul. (...), a przy nim 3 mężczyzn, a samochód miał podniesioną maskę. Zaczął z nimi rozmawiać, ale sprawcy uciekli z miejsca zdarzenie. Zeznania świadka są spójne, logiczne i całkowicie zgodne z zeznaniami P. K. (2), K. K. (2) i znajdują potwierdzenie w zeznaniach M. W. (1).

Za wiarygodne w całości sąd uznał także zeznania świadka P. K. (2) . Świadek szczegółowo opisał okoliczności związane z przestraszeniem sprawców, którzy usiłowali ukraść auto jego narzeczonej P. J. (1). Świadek podczas okazania tablic poglądowych w 99% wskazał, że jednym z mężczyzn, którzy usiłowali ukraść auto był Ł. N. (1). Zeznania świadka są spójne, logiczne i całkowicie zgodne z zeznaniami P. J. (1), K. K. (2) i znajdują potwierdzenie w zeznaniach M. W. (1).

Za wiarygodne w całości sąd uznał także zeznania świadka K. K. (2) . Świadek jest osobą obcą dla stron i nie miał powodu by kogokolwiek bezpodstawnie pomawiać. Świadek ten przypadkowo zaobserwował usiłowanie kradzieży samochodu P. J. (1) przez 3 nieznanych mu mężczyzn i przestraszenie ich przez narzeczonego właścicielki kradzionego pojazdu, który nadjechał motorem. Świadek wskazał, że podjął obserwację tych mężczyzn, bo ich zachowanie wydało mu się podejrzane. Zeznania świadka są spójne, logiczne i całkowicie zgodne z zeznaniami P. J. (1), P. K. (2) i znajdują potwierdzenie w zeznaniach M. W. (1).

Za całkowicie wiarygodne sąd uznał zeznania świadka T. K. . Świadek był posiadaczem samochodu P. (...), którego właścicielem była firma (...). Zeznawał on na okoliczności utraty tego samochodu, miejsca jego wcześniejszego parkowania oraz odnalezienia na miejscu kradzieży paragonu fiskalnego ze (...) w G. W.. Zeznania świadka są spójne, logiczne, zgodne z zeznaniami świadka P. K. (1). Za wiarygodne sąd uznał również zeznania P. K. (1) , która w swoich zeznaniach potwierdziła okoliczności wskazywane przez jej męża T. K.. Sąd nie miał podstaw by kwestionować zeznania tego świadka.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka M. T. . Świadek ten jest wujem oskarżonego P. G. (1) i potwierdził, że podpis M. T. na przedmiotowej umowie ubezpieczenia nie został nakreślony przez niego. Podkreślał jednak, że oskarżony miał jego umocowanie ustne do zawarcia takiej umowy. Zeznania świadka są zgodne z wyjaśnieniami P. G. (1). Na rozprawie zeznał, że kazał oskarżonemu podpisać się jego nazwiskiem. Jednocześnie dodał, że nie wiedział, że nie może kogoś prosić o to, aby się za niego podpisał. Przyznał, że nie wiedział, iż to jest przestępstwo. Na rozprawie stwierdził na koniec „Teraz wiem, że nikt nie może się za mnie podpisać, ale za zgodą to można, nie”. Sąd podzielił zeznania tego świadka, nie znajdując podstaw do ich podważenia, skoro również oskarżony P. G. potwierdził podpisanie się imieniem i nazwiskiem świadka. Nie można także wykluczyć, że świadek, mający jedynie podstawowe wykształcenie, który na co dzień nie załatwia spraw urzędowych, prosząc o pomoc np. członków rodziny, jak i było w tej sprawie, rzeczywiście nie zdawał sobie sprawy z tego, że P. G. którego upoważnił do zawarcia w jego imieniu mowy ubezpieczenia, nie może podpisać się za niego. Powyższe nie ma jednak wpływu na odpowiedzialność oskarżonego P. G., który odpowiada za swój czyn.

Sąd nie kwestionował również zeznań świadka D. F. – agenta ubezpieczeniowego, który wskazywał, że nie pamięta czy legitymował osobę podpisującą polisę ubezpieczeniową.

Za wiarygodne sąd uznał zeznania świadków M. K. i A. P.. Zeznania tych świadków odnoszą się do kradzieży samochodu F. (...) z miejsca zamieszkania M. K.. Są one spójne, logiczne i wzajemnie zgodne. Nadto są one zgodne z wyjaśnieniami K. G. (1) obecnie D., który przedstawił relację tych zdarzeń usłyszaną od oskarżonego K. B. (1). Świadek K. na rozprawie w dniu 14 maja 2015r. potwierdził okoliczności dokonania kradzieży z włamaniem do jego domu, a następnie kradzieży samochodu, dodał, że kiedy sprawcy chodzili po mieszkaniu przebudził się, jednak nie pamiętał, jak te osoby wyglądały, bo było ciemno, był sam w domu. Te osoby chodziły po całym domu. Świadek wtedy udawał, że śpi i obserwował. Oni przeszukali szafki, odzież, na końcu weszli do pokoju i zabrali dokumenty i kluczyki od samochodu F. (...), który stał na podwórku przed domem.

Sąd dał wiarę w całości zeznaniom świadków D. S. (1), Z. Ć. (2), K. K. (1), A. K. (2), M. C. (1), S. P. (1), T. E. (1), R. K., M. S. (2), S. B., albowiem były konsekwentne, logiczne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego. Świadkowie ci, w większości pokrzywdzeni przestępstwami przypisanymi w wyroku oskarżonym, w swoich zeznaniach opisali okoliczności dokonania kradzieży samochodów, które użytkowali oni, czy też ich najbliżsi. Żaden z wymienionych świadków nie posiadał jednak wiedzy odnośnie sprawców kradzieży, żaden nie był naocznym świadkiem tych zdarzeń.. Sąd nie miał podstaw, by kwestionować ich prawdziwość. Świadkowie relacjonowali to, co sami widzieli lub o czym słyszeli i co udało im się zapamiętać. Sąd zwrócił uwagę na fakt, że niektóre z zeznań świadków różniły się nieznacznie między sobą. Różnice te nie były jednak znaczące i zdaniem Sądu nie wynikały z chęci celowego wprowadzenia w błąd organów ścigania i Sądu, lecz były efektem tego, że te same zdarzenia, mogą być w różny sposób postrzegane i zapamiętywane, a po czasie trudno je precyzyjnie i szczegółowo odtworzyć. Należy dodać, że wszyscy świadkowie byli dla oskarżonych osobami obcymi, a zatem byli obiektywni i nie mieli powodów, by składać zeznania niezgodne z prawdą, aby pomóc, bądź zaszkodzić oskarżonym.

Zeznania świadka A. R. (1) Sąd podzielił jedynie w części, odnośnie okoliczności bezspornych. Świadek w ponownym postępowaniu złożyła na rozprawie zeznania, mimo, iż wcześniej korzystała z prawa do odmowy składania zeznań jako osoba najbliższa dla oskarżonego P. G.. Na rozprawie w dniu 24 marca 2015r. zeznała w szczególności, że od 3 lat pozostaje w związku z P. G., tj. od 2010r. lub 2011r. Zna M. W. (1), bo kiedyś był jej kolegą, mieszkał u świadka po wyjściu z aresztu, pomagała mu, jak nie miał gdzie mieszkać, choć nie była jego dziewczyną. Świadek nie potwierdziła, aby M. W. miał do niej, czy do P. G. pretensje o to, że związała się z P. G.. Świadek zaprzeczyła, aby rozmawiała z W. na temat G., czy też na temat kradzieży jakichkolwiek samochodów. Zaprzeczyła, aby posiadała wiedzę na temat kradzieży F. (...). Po odczytaniu wyjaśnień z postępowania przygotowawczego, świadek dodała, że nigdy nie była na żadnej kradzieży, a M. W. (1) to wymyślił. Zeznania świadka Sąd podzielił w zakresie, w jakim zbieżne są z zeznaniami świadka M. W. (1), w szczególności zaznaczyć należy, iż świadek zaprzeczyła, aby W. miał konflikt z G. dotyczący spotykania ze świadkiem. Zaznaczyć należy, iż świadek jako konkubina P. G. niewątpliwie była zainteresowana złożeniem zeznań na jego korzyść, co nakazywało ostrożność przy ich ocenie, zwłaszcza, że sam fakt umorzenia przeciwko niej prowadzonego postępowania nie oznacza, iż nie była ona zainteresowana rozstrzygnięciem na korzyść G. tego postępowania. Zważyć bowiem należy, iż świadek A. R. (1) towarzyszyła P. G., np. jadąc z nim samochodem przed i po zdarzeniach objętych tym postępowaniem. Chodzi tutaj o przypisaną P. G., jak w pkt XI aktu oskarżenia kradzież F. (...), bo choć brak dowodów na to, że podejmowała wówczas zachowania wyczerpujące znamiona przestępstw, to z materiału dowodowego (treści rozmów zarejestrowanych w ramach kontroli operacyjnej, wyżej przytoczonych) wynika, że A. R. (1) towarzyszyła P. G. (1) podczas dokonywania przez niego wspólnie i w porozumieniu z Ł. N. (1) i A. M. (1) zaboru samochodu marki F. (...) o nr rej. (...). Świadek zarówno podczas kradzieży tego auta w P. przy ul. (...) na szkodę D. S. (1), jak i później podczas przewożenia tego skradzionego auta, towarzyszyła jako konkubina Przemysłowi G., co wprost wynika z treści przytoczonych wyżej rozmów telefonicznych. W późniejszym czasie wielokrotnie prowadziła rozmowy telefoniczne z Ł. N. (3) odnośnie rzeczy pozostawionych przez właściciela pojazdu w F. (...), jak również przekazywała G. informacje odnośnie rożnych samochodów i ich cen. Dlatego Sąd podzielił jej zeznania jedynie w części, w jakiej zbieżne są z ustalonym przez Sąd stanem faktycznym w tej sprawie. W pozostałej zaś części jej zeznania nie mogą się ostać, bo jak wyżej wskazano świadek miała niewątpliwie dużą wiedzę na temat przestępczej działalności swojego konkubenta, a którą to wiedzą z oczywistych względów, chroniąc go i próbując mu w ten sposób pomóc uniknąć odpowiedzialności, nie chciała podzielić się zeznając przed Sądem.

Świadkowie J. B., J. G., R. G. jako osoby najbliższe dla oskarżonych odmówiły składania zeznań.

Za nieistotne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy sąd uznał natomiast zeznania pozostałych świadków (zawnioskowanych przez Prokuratora do zaniechania wzywania i odczytania w trybie art. 333 § 2 k.p.k.), których wiarygodności nie było podstaw kwestionować, aczkolwiek nie przyczyniły się w żaden sposób do dokonania ustaleń faktycznych w sprawie, a zostały ujawnione na rozprawie, za zgodą wszystkich stron bez odczytywania, albowiem świadkowie ci zeznali na okoliczności, którym oskarżeni nie zaprzeczali, a które nie są na tyle doniosłe, aby było konieczne ich bezpośrednie wezwanie na rozprawę, jak zeznania świadków: L. M., K. G. (3), M. M. (2), B. T., B. C., A. S., P. W., J. T., R. M., R. O., Z. S., D. Ł., J. R.. Sąd nie znalazł podstaw, by kwestionować wiarygodność zeznań wymienionych świadków, którzy nie byli bezpośrednio słuchani na rozprawie, jednakże nie przyczyniły się one do dokonania istotnych z punktu widzenia odpowiedzialności karnej oskarżonych ustaleń w niniejszej sprawie.

Za przydatne dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy Sąd uznał wszystkie opinie biegłych wymienione wyżej. Wnioski wszystkich opinii biegłych należało uznać zdaniem Sądu za trafne albowiem zostały one w sposób przekonywujący uzasadnione, w sposób świadczący o profesjonalizmie ich autorów. Ponadto opinie te nie zawierają błędów formalnych, ani merytorycznych. Są to opinie sporządzone w sposób wnikliwy, jasny i pełny, wewnętrznie spójny oraz pozbawione są jakichkolwiek uchybień logicznych w swej treści. Sąd podzielił zatem wszystkie powyższe opinie biegłych, gdyż są rzetelne, nie budzą wątpliwości pod względem jasności i zupełności, ani też zastrzeżeń pod kątem prawidłowego rozumowania. Opinie te nie wzbudziły jakichkolwiek wątpliwości Sądu tak co do prawidłowości przeprowadzonych na ich potrzeby badań, jak i co do trafności wniosków w nich zawartych, a nie były także kwestionowane przez strony.

Sąd dał wiarę wszystkim dokumentom stanowiącym podstawę rozstrzygnięcia jako, że ich treść i autentyczność nie nasuwały zastrzeżeń. Żaden z uczestników nie podważał w trakcie postępowania ich wiarygodności, a i Sąd nie znalazł jakichkolwiek podstaw, by zakwestionować je z urzędu. Przechodząc do oceny zebranych w sprawie dokumentów wskazać należy, że w aktach niniejszej sprawy lub do nich załączonych zgromadzono szereg dokumentów, wyliczonych powyżej. Dokumenty te można podzielić na te, które wytworzone zostały w toku przeprowadzonych w sprawie czynności procesowych, a za zadanie miały dokumentowanie ich przebiegu (np. protokoły oględzin itp.)., dokumenty pochodzące od różnych instytucji oraz dokumenty związane z działalnością gospodarczą. Odnosząc się do pierwszej grupy dowodów wskazać należy, że dokumentują one czynności procesowe, przeprowadzone przez właściwe organy w ramach swoich kompetencji i zgodnie z obowiązującymi przepisami i brak było jakichkolwiek podstaw do kwestionowania ich wiarygodności. Również dowody, które - na żądanie policji, prokuratora bądź sądu - zostały nadesłane przez odpowiednie instytucje (np. informacje z sądów- w tym odpisy orzeczeń, informacje z krajowego rejestru karnego, dane z urzędów skarbowych) – jako pochodzące od niezależnych instytucji - uznano za wiarygodne, zwłaszcza iż żadna ze stron procesu ich nie kwestionowała. W toku postępowania ustalono natomiast, że nieautentyczny jest w rubryce „podpis ubezpieczającego” podpis właściciela pojazdu na dokumencie w postaci zawartej z (...) SA umowy ubezpieczenia samochodu marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...) od utraty, zniszczenia lub uszkodzenia (AC) oraz od następstw nieszczęśliwych wypadków (NNW) i z oczywistych względów nie zasługuje ten dowód na podzielenie..

Strony nie składały natomiast innych wniosków dowodowych, a Sąd działając z urzędu w myśl zasad wyrażonych w art. 4 i 9 k.p.k. nie widział także konieczności przeprowadzania jakichkolwiek innych, nowych dowodów, a także przesłuchiwania na rozprawie ponownie innych świadków, niż wnosiły o to strony, korzystając tym samym z unormowania wynikającego z art. 442 § 2 k.p.k. Zaznaczyć należy, iż wykonując zalecenia Sądu Odwoławczego uchylającego poprzedni wyrok w związku z przekazaniem sprawy oskarżonych K. B. i P. G. do ponownego rozpoznania wprowadzono do materiału dowodowego sprawy także przedmiotowe w/w nagrania treści rozmów zarejestrowanych w ramach stosowanej w sprawie kontroli operacyjnej, w części poprzez odtworzenie ich na rozprawie (odtworzono jedynie te rozmowy, o które wnieśli oskarżeni i ich obrońcy), a w pozostałej części ujawniając za zgodą stron bez odtwarzania na podstawie wyżej wskazanych przepisów, podobnie jak wprowadzono do materiału dowodowego sprawy odczyty z logowań telefonów komórkowych na stacjach przekaźnikowych. .

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

K. B. (1) został oskarżony o to, że:

I. w okresie co najmniej od lipca 2010 r. do listopada 2010 r. w P., W., R. oraz innych miejscowościach na terenie województwa (...) brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, w skład której wchodzili: D. W., Ł. N. (1), A. M. (1), M. W. (1), J. N., P. G. (1), B. P. (1), K. G. (1), J. L. oraz inne dotychczas nieustalone osoby, a mającej na celu popełnianie przestępstw polegających na kradzieżach samochodów osobowych i dostawczych po uprzednim pokonaniu ich zabezpieczeń, demontażu ich na części i dalszej ich sprzedaży,

tj. o przestępstwo z art. 258 § 1 k.k.

II. w okresie od 27 czerwca 2010 r. do lipca 2010 w P. działając w ramach w zorganizowanej grupy przestępczej, w ciągu 5 lat po odbyciu kary ponad 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne wyrokiem Sądu Rejonowego w Poznaniu, sygnatura akt XXV K 905/07, czyniąc sobie z poniższej działalności stałe źródło dochodu pomógł Ł. N. (1), A. M. (1) i M. W. (1) w ukryciu samochodu marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...) wiedząc, że pojazd ten uzyskany został w wyniku kradzieży z włamaniem na szkodę K. K. (1),

tj. o przestępstwo z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i art. 65 § 1 k.k.

III. w okresie od 28 lipca 2010 r. do sierpnia 2010 r. w P. działając w ramach w zorganizowanej grupy przestępczej, w ciągu 5 lat po odbyciu kary ponad 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne wyrokiem Sądu Rejonowego w Poznaniu, sygnatura akt XXV K 905/07, czyniąc sobie z poniższej działalności stałe źródło dochodu pomógł Ł. N. (1), A. M. (1) i M. W. (1) w ukryciu samochodu marki C. (...) o numerze rejestracyjnym (...) wiedząc, że pojazd ten uzyskany został w wyniku kradzieży z włamaniem na szkodę M. C. (1),

tj. o przestępstwo z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i art. 65 § 1 k.k.

IV. w okresie od 2 września 2010 r. do 3 września 2010 r. w P. na os. (...) działając w ramach w zorganizowanej grupy przestępczej, w ciągu 5 lat po odbyciu kary ponad 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne wyrokiem Sądu Rejonowego w Poznaniu, sygnatura akt XXV K 905/07, czyniąc sobie z poniższej działalności stałe źródło dochodu wspólnie i w porozumieniu z Ł. N. (1), A. M. (1) i M. W. (1), po uprzednim pokonaniu w nieustalony sposób zabezpieczeń dokonał kradzieży samochodu marki R. (...) o numerze rejestracyjnym (...) wartości 45.000 zł. na szkodę S. P. (1),

tj. o przestępstwo z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i art. 65 § 1 k.k.

V. w okresie od 12 września 2010 r. do 13 września 2010 r. w W. przy ul. (...), działając w ramach w zorganizowanej grupy przestępczej, w ciągu 5 lat po odbyciu kary ponad 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne wyrokiem Sądu Rejonowego w Poznaniu, sygnatura akt XXV K 905/07, czyniąc sobie z poniższej działalności stałe źródło dochodu wspólnie i w porozumieniu z A. M. (1) i Ł. N. (1), po uprzednim pokonaniu w nieustalony sposób zabezpieczeń dokonał kradzieży samochodu marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...) wartości 74.600 zł. na szkodę firmy (...) wraz z znajdującą się w pojeździe nawigacją marki N. o wartości 250 zł na szkodę T. K.,

tj. o przestępstwo z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i art. 65 § 1 k.k.

VI. w nocy 16 września 2010 r. w P. przy ul. (...) działając w ramach w zorganizowanej grupy przestępczej, w ciągu 5 lat po odbyciu kary ponad 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne wyrokiem Sądu Rejonowego w Poznaniu, sygnatura akt XXV K 905/07, czyniąc sobie z poniższej działalności stałe źródło dochodu wspólnie i w porozumieniu z Ł. N. (1) i A. M. (1) po wyłamaniu wkładki zamka w drzwiach kierowcy oraz stacyjki w kolumnie kierownicy skutkujące powstaniem uszkodzeń w wysokości 4.500 zł., usiłował dokonać kradzieży samochodu marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...) wartości 30.000 zł. na szkodę P. J. (1), lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na interwencję konkubenta właścicielki pojazdu,

tj. o przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i art. 65 § 1 k.k.

VII. w okresie od 4 października 2010 r. do 5 października 2010 r. w R., działając w ramach w zorganizowanej grupy przestępczej, w ciągu 5 lat po odbyciu kary ponad 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne wyrokiem Sądu Rejonowego w Poznaniu, sygnatura akt XXV K 905/07, czyniąc sobie z poniższej działalności stałe źródło dochodu wspólnie i w porozumieniu z A. M. (1), Ł. N. (1) i K. F. (1) po uprzednim pokonaniu w nieustalony sposób zabezpieczeń dokonał kradzieży samochodu marki R. (...) o numerze rejestracyjnym (...) wartości 23.000 zł. na szkodę T. E. (1),

tj. o przestępstwo z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i art. 65 § 1 k.k.

VIII. w nocy 4 listopada 2010 r. w B. działając wspólnie i w porozumieniu z nieustaloną osobą, w ciągu 5 lat po odbyciu kary ponad 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne wyrokiem Sądu Rejonowego w Poznaniu, sygnatura akt XXV K 905/07, czyniąc sobie z poniższej działalności stałe źródło dochodu po uprzednim włamaniu do domu przez wybicie szyby w oknie łazienkowym i zaborze z niego kluczyka do pojazdu, dowodu rejestracyjnego i polisy ubezpieczeniowej (...) SA, a także dowodu rejestracyjnego przyczepy marki T. o numerze rejestracyjnym (...), dokonał następnie kradzieży samochodu marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) wartości 69.870 zł. na szkodę (...) Sp. z o.o. we W. wraz ze znajdującymi się w pojeździe przedmiotami i dokumentami w postaci: dwóch dmuchaw spalinowych do liści marki H. wartości łącznej 3.486 zł., pasa naciągowego, odzieży roboczej wraz z osprzętem, 6 noży do agregatu koszącego firmy (...), 3 tarcz tnące do kosiarek spalinowych firmy (...), zestawu głośnomówiącego marki N. o łącznej wartości 2.000 zł. oraz książki serwisowej pojazdu i teczki z danymi pracowników dotyczącymi wysokości wynagrodzeń na szkodę firmy (...) Sp. z o.o. w P.,

tj. o przestępstwo z art. 279 § 1 k.k. i art. 276 k.k. w art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i art. 65 § 1 k.k.

P. G. (1) został oskarżony o to, że:

IX. w dniu 18 sierpnia 2010 r. w R. w celu użycia za autentyczny sfałszował dokument w postaci zawartej z (...) SA umowy ubezpieczenia samochodu marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...) od utraty, zniszczenia lub uszkodzenia (AC) oraz od następstw nieszczęśliwych wypadków ( (...)) w ten sposób, że w rubryce „podpis ubezpieczającego” podrobił podpis właściciela pojazdu,

tj. o przestępstwo z art. 270 § 1 k.k.

X. w okresie co najmniej od sierpnia 2010 r. do listopada 2010 r. w P. oraz innych miejscowościach na terenie województwa (...) brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, w skład której wchodzili: Ł. N. (1), D. W., A. M. (1), M. W. (1), J. N., K. B. (1), K. G. (1), A. R. (1), J. L. oraz inne dotychczas nieustalone osoby, a mającej na celu popełnianie przestępstw polegających na kradzieżach samochodów osobowych i dostawczych po uprzednim pokonaniu ich zabezpieczeń, demontażu na części i dalszej ich sprzedaży,

tj. o przestępstwo z art. 258 § 1 k.k.

XI. w okresie od 25 października 2010 r. do 26 października 2010 r. w P. przy ul. (...), w ciągu 5 lat po odbyciu kary ponad 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne wyrokiem Sądu Rejonowego w Szamotułach, sygnatura akt II K 218/00, działając wspólnie i w porozumieniu z Ł. N. (1), A. M. (1) i A. R. (1) w ramach zorganizowanej grupy przestępczej po uprzednim pokonaniu w nieustalony sposób zabezpieczeń dokonał kradzieży samochodu marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) wartości 80.000 zł. na szkodę (...) SA wraz z znajdującymi się w pojeździe kurtką marki V. o wartości 500 zł., nawigacją marki T. (...) o wartości 1.000 zł. oraz dokumentami w postaci uprawnień do nurkowania na szkodę D. S. (1),

tj. o przestępstwo z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XII. w okresie od 2 listopada 2010 r. do 3 listopada 2010 r. w R., w ciągu 5 lat po odbyciu kary ponad 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne wyrokiem Sądu Rejonowego w Szamotułach, sygnatura akt II K 218/00, działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej nabył od Ł. N. (1), A. M. (1) i M. W. (1) za kwotę 5.000 zł. samochód marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...) wartości 45.000 zł. wiedząc, że pojazd ten uzyskany został w wyniku kradzieży z włamaniem na szkodę Z. Ć. (1),

tj. o przestępstwo z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

Istotne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy okoliczności zaistniałych czynów, których dotyczyły zarzuty aktu oskarżenia, a także wyniki przeprowadzonego w niniejszej sprawie postępowania dowodowego, doprowadziły do wniosku, że wina oskarżonego K. B. (1) nie budzi w ocenie Sądu żadnych wątpliwości w zakresie niżej wskazanych czynów, zakwalifikowanych przez Sąd jako:

⚫

przestępstwo z art. 258 § 1 k.k. popełnione w sposób wyżej opisany w pkt. I wyroku z tym ustaleniem, że czyn ten został popełniony w okresie co najmniej od 27 czerwca 2010 r. do listopada 2010 r. oraz że w skład zorganizowanej grupy przestępczej wchodzili M. W. (1), P. G. (1), B. P. (1), K. G. (1) oraz inne ustalone i nieustalone osoby (zmiana ta wynikała z konieczności doprecyzowania daty początkowej, która wynika z zarzutu II stawianego temu oskarżonemu, a także z faktu, że nie co do wszystkich ze wskazanych w tym zarzucie osób zapadły wyroki skazujące, a zatem niemożliwe jest wskazywanie ich z imienia i nazwiska);

⚫

ciąg dwóch przestępstw z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. popełnionych w sposób wyżej opisany w pkt II oraz III wyroku, z tym ustaleniem, że przyjmuje, że czynów tych dopuścił się działając w posobny sposób w krótkich odstępach czasu, w ciągu 1 roku i 7 miesięcy po odbyciu w okresie od 8.05.2007r. do 26.11.2007r. oraz od 11.02.2008r. do 7.01.2009r. części kary łącznej 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności za podobne przestępstwa umyślne objęte wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego Poznań Grunwald i Jeżyce w Poznaniuz dnia 31.10.2008r. w sprawie III K 810/08 oraz że pomógł w ukryciu wskazanych wyżej samochodów M. W. (1)i dwóm innym ustalonym osobom w miejscu swojego zamieszkania, a także ustalając, że wartość samochodu z punktu II wyroku to 44.900,00 zł, a wartość samochodu z punktu III wyroku to 16.300,00 zł (sąd doprecyzował recydywę, miejsce ukrywania samochodów przez K. B. (1)i wartość tych pojazdów);

⚫

ciąg czterech przestępstw z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. oraz z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. popełnionych w sposób wyżej opisany w pkt IV, V, VI oraz VII. wyroku, z tym ustaleniem, że przyjęto w wyroku, iż czynów tych dopuścił się działając w ciągu 1 roku i 9 miesięcy po odbyciu w okresie od 8.05.2007r. do 26.11.2007r. oraz od 11.02.2008r. do 7.01.2009r. części kary łącznej 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności za podobne przestępstwa umyślne objęte wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego Poznań Grunwald i Jeżyce w Poznaniuz dnia 31.10.2008r. w sprawie III K 810/08 oraz działając wspólnie i w porozumieniu z ustalonymi osobami, a także że wartość samochodu z punktu IV wyroku to 36.000 zł, a z punktu V to 50.392 złotych (sąd doprecyzował recydywę, a wartość samochodów ustalił w oparciu o dane uzyskane od ubezpieczyciela tj. (...) SAk. 1394);

⚫

przestępstwo z art. 279 § 1 k.k. i art. 276 k.k. w art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i art. 65 § 1 k.k. popełnionego w sposób wyżej opisany w pkt VIII wyroku z tym ustaleniem, że przyjęto w wyroku, iż czynu tego dopuścił się działając w ciągu 1 roku i 10 miesięcy po odbyciu w okresie od 8.05.2007r. do 26.11.2007r. oraz od 11.02.2008r. do 7.01.2009r. części kary łącznej 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności za podobne przestępstwa umyślne objęte wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego Poznań Grunwald i Jeżyce w Poznaniuz dnia 31.10.2008r. w sprawie III K 810/08 (sąd doprecyzował recydywę).

Istotne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy okoliczności zaistniałych czynów, których dotyczyły zarzuty aktu oskarżenia, a także wyniki przeprowadzonego w niniejszej sprawie postępowania dowodowego, doprowadziły do wniosku, że wina oskarżonego P. G. (1) nie budzi również w ocenie Sądu żadnych wątpliwości w zakresie niżej wskazanych czynów, zakwalifikowanych przez Sąd jako:

⚫

przestępstwo z art. 270 § 1 k.k. popełnione w sposób wyżej opisany w pkt IX. wyroku;

⚫

przestępstwo z art. 258 § 1 k.k. popełnione w sposób wyżej opisany w pkt X wyroku z tym ustaleniem, że przyjęto w wyroku, iż w skład zorganizowanej grupy przestępczej wchodzili M. W. (4), K. B. (1), B. P. (1), K. G. (1) oraz inne ustalone i nieustalone osoby (zmiana wynika z faktu, że nie co do wszystkich ze wskazanych w tym zarzucie osób zapadły wyroki skazujące, a zatem niemożliwe jest wskazywanie ich z imienia i nazwiska);

⚫

przestępstwo z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. popełnione w sposób wyżej opisany w pkt XI wyroku z tym ustaleniem, że przyjęto w wyroku, iż oskarżony działał wspólnie i w porozumieniu z ustalonymi mężczyznami w ciągu 5 lat po odbyciu w okresie od 16.08.2005r. do 16.10.2006r. kary w wymiarze 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne wyrokiem Sądu Rejonowego w Szamotułach z dnia 2 czerwca 2000r., sygnatura akt II K 218/00 oraz że wartość samochodu to 70.300 złotych (sąd doprecyzował recydywę oraz wartość skradzionego pojazdu do kwoty wypłaconej przez ubezpieczyciela k. 1403 oraz z faktu, że nie co do wszystkich ze wskazanych w tym zarzucie osób zapadły wyroki skazujące, a zatem niemożliwe jest wskazywanie ich z imienia i nazwiska);

⚫

przestępstwo z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. popełnione w sposób wyżej opisany w pkt XII wyroku z tym ustaleniem, że przyjęto w wyroku, iż oskarżony działał w ciągu 5 lat po odbyciu w okresie od 16.08.2005r. do 16.10.2006r. kary w wymiarze 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne wyrokiem Sądu Rejonowego w Szamotułach z dnia 2 czerwca 2000r., sygnatura akt II K 218/00 oraz ustalając, że nabył ww. samochód od M. W. (1) i dwóch innych ustalonych osób, a także, że wartość samochodu to 41.700 zł (sąd doprecyzował recydywę, wartość skradzionego pojazdu do kwoty wypłaconej przez ubezpieczyciela A. oraz z faktu, że nie co do wszystkich ze wskazanych w tym zarzucie osób zapadły wyroki skazujące, a zatem niemożliwe jest wskazywanie ich z imienia i nazwiska).

Sąd doprecyzowując wartość skradzionych samochodów oparł się na wysokościach wypłaconych przez ubezpieczycieli odszkodowań, albowiem wysokości tych odszkodowań nie kwestionowali sami pokrzywdzeni, a kwoty wypłaconych odszkodowań przedstawiają wartość rynkową skradzionych pojazdów.

Przechodząc do karnoprawnej analizy czynów zarzuconych oskarżonym wskazać należy, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwolił stwierdzić, iż oskarżeni K. B. (1) i P. G. (1) dopuszczali się przestępstw w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, działającej w okresie co najmniej od lipca 2010 r. do listopada 2010 r. w P., W., R. oraz innych miejscowościach na terenie województwa (...), w skład której wchodzili ponadto D. W., Ł. N. (1), A. M. (1), M. W. (1), J. N., B. P. (1), K. G. (1), J. L. oraz inne dotychczas nieustalone osoby, a mającej na celu popełnianie przestępstw polegających na kradzieżach samochodów osobowych i dostawczych po uprzednim pokonaniu ich zabezpieczeń, demontażu ich na części i dalszej ich sprzedaży.

W związku z powyższym przypomnieć należy, że problematykę dotyczącą przestępczości zorganizowanej w polskim kodeksie karnym regulują art. 258-259 oraz art. 65 k.k. Zgodnie z dyspozycją art. 258 § 1 k.k. karze podlega ten, kto bierze udział w zorganizowanej grupie lub związku mającym na celu popełnienie przestępstwa lub przestępstwa skarbowego. Natomiast z art. 258 § 3 k.k. wynika, że surowszą odpowiedzialność ponosi osoba, która grupę albo związek określone w § 1 w tym mające charakter zbrojny zakłada lub taką grupą lub związkiem kieruje. Przedstawiciele nauki, Sąd Najwyższy i sądy apelacyjne wielokrotnie wypowiadali się na temat pojęcia zorganizowanej grupy przestępczej. Według wytycznych SN z dnia 19 stycznia 1962 roku zorganizowaną grupę stanowi porozumienie co najmniej 3 sprawców, w którym istnieje element organizacji, polegające na ustaleniu podziału ról i koordynacji działania uczestników przy popełnianiu przestępstw, przy czym organizacja ta musi być tego rodzaju, iż umożliwia lub ułatwia popełnianie przestępstw lub utrudnia jego wykrycie (uchwała SN z dnia 19 stycznia 1962 r., VI KO 90/60, OSNKW 1962, z. 3, poz. 37). We wskazanym orzeczeniu Sąd Najwyższy rozstrzygnął o wielu typowych cechach grupy przestępczej, przede wszystkim o minimalnej liczbie członków, która pozwoliłaby na zakwalifikowanie ugrupowania jako zorganizowanej grupy przestępczej. Za przyjętym stanowiskiem dotyczącym udziału co najmniej 3 osób przemawiał m.in. fakt, że należy zdecydowanie oddzielić udział i popełnienie przestępstwa od współsprawstwa oraz przygotowania polegającego na wejściu w porozumienie. Przestępstwa w dwóch ostatnich formach mogą być bowiem popełnione już przez dwie osoby. Ponadto między dwoma osobami trudno jest doszukać się elementu organizacji, jako typowego dla grupy przestępczej. Co istotne jednak, dla bytu zorganizowanej grupy przestępczej potrzebne jest coś więcej niż samo wskazane powyżej porozumienie. Natomiast działanie w zorganizowanej grupie jest jego szczególną postacią. O ile bowiem do istnienia porozumienia w szerokim pojęciu wystarczy nawet dość luźne urzeczywistnienie kontaktu między sprawcami (np. uzgodnienie celu działania bez nadania mu form organizacyjnych), to do istnienia zorganizowanej grupy konieczne jest istnienie stałej więzi organizacyjnej, opartej na tym porozumieniu (zob. wyrok SA w Katowicach z dnia 25 listopada 1997 r., II AKa 282/97, Prokuratura i Prawo 1998, nr 9, s. 18). Grupa przestępcza jest przy tym czymś więcej niż współsprawstwo, czy luźna grupa osób zamierzających popełnić przestępstwo. W pojęciu zorganizowania tkwią warunki podstawowej wewnętrznej struktury organizacyjnej (choćby z niskim stopniem zorganizowania), jakaś trwałość, jakieś więzy organizacyjne w ramach wspólnego porozumienia, planowanie przestępstw, akceptacja celów, trwałość zaspokojenia potrzeb grupy, gromadzenie narzędzi popełniania przestępstw, wyszukiwanie miejsc dla przechowywania łupu, rozprowadzanie go, podział ról, skoordynowany sposób działania, czy też powiązania socjologiczno-psychologiczne między członkami (wyrok SA w Krakowie z dnia 7 grudnia 2000 r., II AKa 184/00, Lex nr 46100). Dla bytu przestępstwa z art. 258 § 1 k.k. konieczne jest branie udziału w zorganizowanej grupie przestępczej, którą scharakteryzowano powyżej. Branie udziału polegać będzie na przynależności do grupy, akceptowaniu zasad, które nią rządzą oraz wykonywaniu poleceń i zadań wskazanych przez osoby stojące w hierarchii grupy odpowiednio wyżej. Istotna jest tu też identyfikacja członka z grupą. Owe branie udziału może polegać na wspólnych akcjach przestępczych, ich planowaniu, odbywaniu spotkań, uzgadnianiu struktury, wyszukiwaniu kryjówek, posługiwaniu się pseudonimami, zdobywaniu zaopatrzenia niezbędnego grupie lub związkowi do realizacji założonych celów, na podejmowaniu czynności mających uniemożliwić wykrycie sprawców czy też na dzieleniu łupów pochodzących z przestępstw. Wskazane znamię nie musi przy tym oznaczać formalnego przystąpienia do grupy w charakterze członka, wystarczy że opiera się na uczestnictwie, o którym była mowa powyżej. Kierowanie grupa przestępczą, o którym mowa w § 3 art. 258 k.k. polega natomiast na faktycznym sprawowaniu kontroli nad działalnością grupy, możliwości wydawania poleceń i podejmowania zasadniczych decyzji. Kierowanie może mieć charakter stały lub przejściowy, kolektywny lub jednoosobowy. Jeżeli struktura grupy lub związku jest bardziej złożona, odpowiedzialność za "kierowanie" powstaje już wtedy, gdy kierujący odpowiada za prawidłowe funkcjonowanie nawet tylko samodzielnego fragmentu tej struktury, który zdolny jest jednak do odrębnego funkcjonowania. Dla odpowiedzialności nie jest więc konieczne kierowanie całą grupą przestępczą, co zostało uwypuklone m.in. w wyroku SA w Krakowie z dnia 2 listopada 2004 r. (II AKa 119/04, KZS 2005, z. 3, poz. 25). Co istotne przy tym, kierowanie jest czynnością o charakterze względnie trwałym, co nie znaczy, iż kierujący nie może zostać zastąpiony w dowolnym momencie przez kogoś innego (zob. Z. Ćwiąkalski, Komentarz do art. 258, art. 259 Kodeksu karnego [w:] A. Zoll (red.), Kodeks karny. Część szczególna. Tom II. Komentarz do art. 117-277 k.k., Zakamycze 2006,opublik. również w Lex Omega, tezy 8, 11, 14). Podzielić należy przy tym zapatrywanie, że nie jest koniecznym atrybutem kierownictwa grupą przestępczą możliwość karania członków grupy za niewykonanie poleceń lub ich niewłaściwe wykonanie. Wykonywanie poleceń kierującego grupą może oczywiście być obwarowane różnego rodzaju sankcjami, ale może też wynikać z dobrowolnego podporządkowania się jego autorytetowi. W sytuacji, gdy celem uczestniczenia w grupie przestępczej jest uzyskiwanie dochodu, poprzez udział w dokonywaniu w ramach takiej grupy kolejnych przestępstw, sankcją wystarczającą dla zapewnienia kierującemu posłuchu jest możliwość odsunięcia członka grupy od przestępczej działalności lub usunięcia go ze struktur grupy (tak: wyrok SA w Katowicach z dnia 24 stycznia 2008 r., II AKa 396/07, Lex nr 577355, jak również uzasadnienie wyroku SA w Katowicach z dnia 24 marca 2011 r., II AKa 468/10, Lex nr 1001371 oraz uzasadnienie wyroku SA w Łodzi z dnia 26 października 2012 r., II AKa 72/12, Lex nr 1294818). Analizowane przestępstwa mogą być popełnione wyłącznie umyślnie. Przestępstwo z art. 258 § 3 k.k. może być przy tym popełnionym wyłącznie w zamiarze bezpośrednim, gdyż wynika to ze znamienia czynnościowego wskazanego w wymienionym przepisie. Nie można bowiem zakładać grupy lub kierować grupą jedynie godząc się na to. Natomiast przestępstwo z art. 258 § 1 k.k. może być popełnione w zamiarze ewentualnym, gdyż absolutnie możliwym jest "udział" w grupie przestępczej, gdy sprawca godzi się, że podejmuje jakiekolwiek działania w grupie osób, co do której ma świadomość bezprawności ich działania i pewnego stopnia zorganizowania (Z. Ćwiąkalski, Komentarz…, op. cit., teza 32, wyrok SA w Katowicach z dnia 26 stycznia 2006 r., II AKa 394/05, Lex nr 191755). Skoro występek z art. 258 § 1 k.k. można popełnić tylko umyślnie, to istnienia grupy przestępczej nie można się domyślać, należy wykazać, że dana osoba miała świadomość istnienia grupy przestępczej i zamiar działania w jej ramach (wyrok SA w Katowicach z dnia 26 kwietnia 2012 r., II AKa 72/12, Lex nr 1171012). Jednakże aby danej osobie przypisać czyn z art. 258 k.k. niezbędne jest wykazanie, że osoba ta nie tylko miała świadomość istnienia grupy przestępczej i zamiar działania w jej ramach, ale również że została zaakceptowana co najmniej przez osoby, które mogły decydować o jej składzie osobowym (wyrok SN z dnia 24 marca 2010 r., II KK 199/09, Lex nr 843107, wyrok SA w Katowicach z dnia 27 października 2010 r., II AKa 123/10, Lex nr 686851). Podkreślić zatem należy, iż mimo że ustawa mówi o "zorganizowanej" grupie, nie oznacza to wcale, by wymagała ona specjalnej wewnętrznej struktury organizacyjnej. Cel, jakim jest popełnienie przestępstwa, może mieć charakter stały lub zależny od nadarzającej się okazji. Nie jest wymagany stały skład grupy. Jej członkowie mogą popełniać przestępstwa w różnych układach personalnych. Łączyć ich musi jedynie wspólna chęć popełnienia przestępstwa, jak i gotowość do takich działań na rzecz grupy, które mogą ułatwić popełnienie przestępstwa. Należy mieć na uwadze wybór potencjalnych ofiar i miejsc popełnienia przestępstwa, opracowywanie planów działania, przygotowywanie niezbędnych środków do popełnienia przestępstwa (por. Z. Ćwiąkalski, Wybrane problemy wymiaru kary za przestępczość zorganizowaną, Prok. i Pr. 2001, nr 12, s. 7 i n.). Zdaniem A. Gaberle - które należy zaakceptować (Przestępczość grupowa w Polsce jako zjawisko kryminologiczne i prawnokarne, CzPKiNP 1998, z. 1-2, s. 75 i n.) - za przestępstwo popełnione w grupie mającej na celu popełnianie przestępstw przyjmować należy przestępstwo popełnione przez choćby niektóre z trzech osób, które wspólnie lub za pośrednictwem niektórych z nich podzieliły się zadaniami w związku z zamiarem prowadzenia przestępczej działalności, jeżeli popełnienie przestępstwa wynikało z tego podziału. "Zorganizowanie" polega zatem na w miarę stałym jej składzie, choć nie wszyscy członkowie muszą uczestniczyć w popełnieniu każdego z zaplanowanych przestępstw, jak również akceptacji celów i gotowości do zaspokajania potrzeb grupy, w tym w narzędzia potrzebne do popełniania przestępstw, wyszukiwanie miejsc niezbędnych dla przechowywania skradzionych przedmiotów, rozprowadzanie ich paserom. Por. też wyrok SA w Krakowie z 19 grudnia 2003 r., II AKa 257/03, KZS 2004, z. 4, poz. 41. Grupa zorganizowana to coś znacznie więcej niż współsprawstwo czy luźna grupa osób zamierzających popełnić przestępstwo. W pojęciu "zorganizowania" tkwią warunki podstawowej wewnętrznej struktury organizacyjnej (choćby z niskim stopniem zorganizowania), jakaś trwałość, jakieś więzy organizacyjne w ramach wspólnego porozumienia, planowanie przestępstw, akceptacja celów, trwałość zaspokojenia potrzeb grupy, gromadzenie narzędzi popełniania przestępstw, wyszukiwanie miejsc dla przechowywania łupu, rozprowadzanie go, podział ról, skoordynowany sposób działania, powiązania socjologiczno-psychologiczne między członkami. Kierowanie grupą jako funkcja władcza polega na określaniu kierunków działania, wydawaniu poleceń, koordynowaniu działalności uczestników grupy (w ten sposób Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z 7 grudnia 2000 roku, II AKa 184/00, KZS 2001, z. 1, poz. 26; podobnie Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z 24 stycznia 2001 r., II AKa 240/01, Prok. i Pr. 2004, nr 5, poz. 26). Zorganizowana grupa mająca na celu dokonywanie przestępstw tym różni się od innej grupy (szajki) przestępców, że jest zorganizowana, a więc posiada trwałą strukturę czy to pionową - z przywódcą kierującym działalnością, czy poziomą - ze stałym gronem uczestników koordynujących działalność według ustalonych reguł i tym, że jej grono nie nawiązuje kontaktu dla dokonania pojedynczych przestępstw, lecz z góry zakłada popełnienie możliwie wielu przestępstw. Nie jest grupą zorganizowaną grono znajomych, którzy odnawiają kontakty tylko dla dokonania doraźnej przestępczej transakcji handlowej. Nie jest taką grupą środowisko ludzi zajmujących się tą samą działalnością przestępczą, jeśli nie utrzymują ze sobą kontaktów organizacyjnych, to jest gdy nie łączy ich żadna struktura (wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 21 marca 2001 roku, II AKa 28/01, KZS 2001, z. 4, poz. 26). Znamiona przynależności do zorganizowanej grupy przestępczej wypełnia samo przystąpienie do niej i pozostawanie w jej strukturze , choćby bez pełnienia w niej funkcji czy wykonywania zadań. Nie jest konieczna wiedza sprawcy o szczegółach organizacji grupy, znajomość wszystkich osób ją tworzących, mechanizmów jej funkcjonowania. Nie jest uzasadnione oczekiwanie formalnego potwierdzenia udziału w grupie, wyboru kierownictwa itp. (wyrok z 2 listopada 2004 roku, II AKa 119/04, KZS 2005, z. 3, poz. 24). Udział w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnienie przestępstwa, jest występkiem formalnym. W związku z tym, do wypełnienia znamion tego typu przestępstwa wystarcza sama bierna przynależność bez popełnienia innych czynów zabronionych. Nie jest konieczna wiedza o szczegółach organizacji grupy, znajomość wszystkich osób ją tworzących, mechanizmów funkcjonowania, czy wreszcie udział we wszystkich przestępstwach przez grupę tę dokonanych (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 lutego 2009 roku w sprawie III K 304/08, OSNwSK 2009).

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy uznać należało, iż grupa w skład której wchodzili oskarżeni K. B. (1) i P. G. (1) wszystkie powyższe warunki spełniała. Przed przystąpieniem do omówienia struktury i zasad funkcjonowania analizowanej grupy przestępczej wskazać należy, że jej istnienie zostało ustalone wbrew stanowisku większości zaangażowanych w działalność przestępczą osób. Grupa ta wyspecjalizowała się w zaborze samochodów, przede wszystkim produkcji francuskiej. Kradzieży aut po uprzednim pokonaniu zabezpieczeń, dokonywali w różnych zestawieniach osobowych: głównie Ł. N. (1) ps. (...), Diabeł, A. M. (1) ps. (...) i M. W. (1), a także B. P. (1), K. B. (1) ps. (...), (...), K. G. (1) ps. (...), J. L., P. G. (1) ps. (...) oraz nieustalony mężczyzna o imieniu M. ps. (...). Zaboru tych pojazdów dokonywali na zlecenie D. W. oraz nieustalonego mężczyzny o imieniu lub pseudonimie (...). Z B. wyłączny kontakt posiadał A. M. (1). Miało to zapobiec ewentualnemu ujawnieniu jego tożsamości w przypadku zatrzymania przez Policję kierowcy w kradzionym aucie lub zatrzymania sprawców kradzieży auta na gorącym uczynku. D. W. oraz (...) dostarczali „bezpośrednim” sprawcom kradzieży urządzeń do obejścia fabrycznych zabezpieczeń i uruchomienia samochodów, udzielając także instrukcji dotyczących rodzaju pojazdów możliwych do uruchomienia przy ich pomocy. Utracenie tych urządzeń skutkowało potrąceniem ich wartości z wynagrodzenia wypłacanego sprawcom kradzieży za dostarczone pojazdy. Zdarzały się też sytuacje, że kradzieże samochodów następowały bez uprzedniego zlecenia na nie. Po dokonanej kradzieży samochodów A. M. (1), Ł. N. (1), M. W. (1), K. G. (1) lub K. B. (1) samochody te, po wcześniejszym telefonicznym potwierdzeniu zakupu i uzgodnieniu ceny, przewozili do L. do (...), bądź też we wskazane przez D. W. miejsce w okolicach S. i M.. K. B. (1), oprócz uczestnictwa we włamaniach do samochodów oraz transportowaniu ich na polecenie A. M. (1) lub Ł. N. (1), za opłatą w wysokości 400 zł, ukrywał też kradzione przez nich pojazdy w miejscu swojego zamieszkania w P. przy ul. (...). Analiza całokształtu materiału dowodowego zebranego w sprawie wskazywała ponadto, że przestępcze zachowania podejmowane przez K. B. (1) i P. G. (1) następowały w ramach zorganizowanej grupy przestępczej. K. B. (1) ps. (...), (...)to „typowy żołnierz grupy" w pełni dyspozycyjny, uczestniczył zarówno w zaborze aut, jak i ukrywał je na terenie swojej posesji, nadto zajmował się na polecenie innych członków grupy dostarczaniem kradzionych samochodów w miejsca, z których odbierali je ich nabywcy bądź osoba pośrednicząca w ich zbycie. Sporadycznie we włamaniach i zaborze samochodów uczestniczył P. G. (1) ps. (...). Jak wynika z treści rozmów telefonicznych utrwalonych w trakcie kontroli operacyjnej, podczas których Ł. N. (1) lub A. i M. ustalają z nim cenę kradzionego auta lub termin jego dostarczenia, jego rola sprowadzała się przede wszystkim do organizowania zbytu pochodzących z przestępstwa samochodów. Jakkolwiek grupa nie posiadała zdecydowanego lidera sprawującego funkcje władcze, wydającego polecenia i egzekwującego ich wykonanie – w toku postępowania ostatecznie nie ustalono roli mężczyzny o pseudonimie (...), (...), na którego powoływali się A. M. (1) i Ł. N. (1) w celu wymuszenia posłuszeństwa od innych członków grupy, a z którym bliski kontakt utrzymywał również P. G. (1) – bezspornie cechowało ją zorganizowanie funkcjonalne – struktura pozioma. Zgodnie z ustalonym podziałem ról, kradzieżami zajmowali się głównie Ł. N. (1), A. M. (1), M. W. (1), B. P. (1), J. L., K. B. (1), który zapewniał także kryjówkę dla aut przed ich dostarczeniem paserom. W toku prowadzonych czynności dowodowych nie zdołano w sposób kategoryczny ustalić, które konkretnie auta - inne aniżeli te, w których zaborze uczestniczył - K. B. (1) prowadził w ustalone z paserem miejsce. Bezspornie jednak, obok bezpośredniego udziału w kradzieżach pojazdów, do jego podstawowych zadań w ramach grupy należało też ich transportowanie na polecenie A. M. (1) lub Ł. N. (1), nadto wyszukiwanie aut, których zlecenie kradzieży otrzymali. Z kolei zbytem aut zajmowali się D. W., (...) (obaj dostarczali też urządzenia do uruchamiania pojazdów z pominięciem fabrycznych zabezpieczeń), J. N. oraz P. G. (1). We wzajemnych kontaktach przestrzegali ustalonych reguł, mających na celu uniemożliwienie dekonspiracji grupy. „Wyłączność” w kontaktach z (...) miał A. M. (1), który jako jedyny znał do niego numer i każdorazowo osobiście, bez udziału innych osób, przekazywał mu kradzione pojazdy; z kolei pośrednikiem między J. N. zajmującym się ich demontażem aut na części a sprawcami dokonującymi zaboru samochodów był D. W. (tylko on posiadał jego numer telefonu). Okoliczność, iż część członków grupy nie znała się osobiście była podyktowana głównie obawą przed zdemaskowaniem, ujawnieniem przez organy ścigania przestępczego procederu. Nie znając się osobiście, jednocześnie utożsamiając się z innymi osobami należącymi do grupy, poszczególni jej członkowie ostrzegali się wzajemnie przed ewentualnymi zagrożeniami wykrycia. Zasady konspiracji znający się wzajemnie członkowie grupy stosowali także podczas rozmów telefonicznych, posługując się pseudonimami, kamuflując nazwy, modele oraz pozostałe dane kradzionych lub dopiero „zamawianych” pojazdów, nazwy „urządzeń” służących do ich uruchamiania, czy też miejsc ukrycia lub dostawy aut.

W tym miejscu podkreślić należy, że prokurator omyłkowo w zarzucie z art. 258 § 1 k.k. stawianym P. G. (1) wśród osób biorących udział w zorganizowanej grupie przestępczej wskazał A. R. (1). Oczywistym jest, że ona nie wchodziła w skład tej grupy. Wynika to nie tylko z lektury uzasadnienia aktu oskarżenia, ale również z treści zarzutu stawianego K. B. (1) i z prawomocnego umorzenia wobec niej postępowania z uwag na niedopełnienie czynu..

Przestępstwo z art. 279 § 1 k.k. stanowi kwalifikowaną postać kradzieży, w której znamieniem kwalifikującym jest sposób działania sprawcy, usuwającego przeszkodę służącą zabezpieczeniu rzeczy. Zachowanie się sprawcy popełniającego wskazane przestępstwo polega na zaborze cudzej rzeczy ruchomej w celu przywłaszczenia, przy czym zabór musi zostać dokonany z włamaniem, co z kolei charakteryzuje się połączeniem dwóch elementów: włamania oraz zaboru rzeczy. Poprzez pojęcie "włamanie" rozumiane jest zachowanie, które prowadzi do usunięcia przeszkód zabezpieczających rzecz, a podstawową jego cechą jest nieposzanowanie wyrażonej przez dysponenta rzeczy woli zabezpieczenia jej przed innymi osobami. W orzecznictwie przyjmuje się, iż włamaniem może być przepiłowanie krat, kłódek, uszkodzenie drzwi, stropów czy ścian budynku albo wybicie szyby, otwarcie zamka wytrychem, jak również posłużenie się skradzionym oryginalnym kluczem, kluczem dopasowanym (tzw. włamania „na pasówkę") itp. Występek z art. 279 § 1 k.k. jest przestępstwem materialnym, znamiennym skutkiem w postaci przywłaszczenia rzeczy przez sprawcę, a ponadto należy do kategorii tzw. przestępstw kierunkowych. Ustawa wymaga, aby zachowanie sprawcy było ukierunkowane na określony cel, którym jest przywłaszczenie rzeczy przez sprawcę.

Zgodnie z treścią art. 13 § 1 k.k. usiłowaniem jest czyn podjęty w zamiarze popełnienia przestępstwa zmierzający bezpośrednio do dokonania, które jednak nie następuje. Brak dokonania oznacza, że zachowanie się sprawcy nie zrealizowało wszystkich znamion czynu zabronionego, w szczególności nie spowodowało skutku, do którego sprawca zmierzał. Tym samym usiłowanie jest umyślną formą popełnienia przestępstwa.

W tym miejscu wskazać należy, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwolił ponad wszelką wątpliwość uznać, że oskarżeni K. B. (1) i P. G. (1) dopuścili się zarzucanych im przestępstw w warunkach recydywy specjalnej podstawowej (za wyjątkiem przestępstwa z art. 258 § 1 k.k. i z art. 270 § 1 k.k.)

Zgodnie z dyspozycją art. 64 § 1 k.k. jeżeli sprawca skazany za przestępstwo umyślne na karę pozbawienia wolności popełnia w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa, za które był już skazany, sąd może wymierzyć karę przewidzianą za przypisane sprawcy przestępstwo w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę. W oparciu o treść cytowanego przepisu można wyróżnić następujące przesłanki recydywy specjalnej zwykłej: a) sprawca popełnił przestępstwo umyślne; b) został za nie skazany na karę pozbawienia wolności; c) odbył co najmniej sześć miesięcy orzeczonej kary; d) popełnia przestępstwo umyślne podobne do tego, za które został skazany; e) popełnia je w ciągu pięciu lat od odbycia kary z pkt c. Co istotne przy tym, w wypadku orzeczenia kary łącznej pozbawienia wolności, 5-letni okres przewidziany w art. 64 § 1 k.k. biegnie od odbycia kary łącznej, przy czym kara za przestępstwo poprzednie, do którego odnosi się podobieństwo przestępstwa ponownego, musi być orzeczona w rozmiarze co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności (zob. m.in. wyrok SN z dnia 20 marca 2013 r., IV KK 51/13, Lex nr 1292225).

Konstrukcja współsprawstwa zakłada, że wszyscy współsprawcy ponoszą odpowiedzialność za całość akcji przestępnej objętej istniejącym pomiędzy nimi porozumieniem, a nie tylko za części, które własnym działaniem zrealizowali. Nie jest przy tym konieczne, aby każda z działających osób realizowała osobiście znamiona czynu zabronionego. Stanowisko takie konsekwentnie zajmuje Sąd Najwyższy (między innymi w orzeczeniach z dnia 20 kwietnia 2004 roku, sygn. V KK 351/03, opublikowane OSNKW 2004/5/53 oraz z dnia 1 marca 2005 roku, sygn. III KK 208/04 opublikowane OSNKW 2005/7-8/62 i z tego samego dnia III KK 249/04, opublikowane OSNKW 2005/7-8/63). Według zgodnych poglądów doktryny, porozumienie pomiędzy współsprawcami może być także dorozumiane, kształtowane na bieżąco w trakcie przestępczego działania.

Stwierdzić należy, że w świetle ustaleń faktycznych poczynionych w niniejszej sprawie oskarżeni K. B. (1) i P. G. (1) niewątpliwie dopuścili się popełnienia zarzucanych im przestępstw z art. 279 § 1 k.k., a K. B. (1) w jednym przypadku usiłowania dokonania kradzieży z włamaniem. Oskarżeni ci bowiem działając wspólnie i w porozumieniu z osobami szczegółowo wskazanymi w stanie faktycznym, pokonując fabryczne zabezpieczenia pojazdów wskazanych w przypisanych im czynach, zabrali je w celu przywłaszczenia, wypełniając swoim zachowaniem znamiona czynów z art. 279 § 1 k.k. (opisanych w pkt IV, V, VI, VII, VIII i XI). Fakt, iż było tak, że tylko jeden ze sprawców osobiście wypełnił znamię czasownikowe przestępstwa polegające na włamaniu się nie wyklucza, zgodnie z przytoczonymi powyżej uwagami odnośnie współsprawstwa, odpowiedzialności karnej za takie samo przestępstwo oskarżonych K. B. (1) i P. G. (1). Każdy z nich bowiem dokładnie wiedział w jakim przestępstwie bierze udział. Wskazać przy tym należy, że w punkcie XI wyroku sąd wyeliminował współudział w przestępstwie A. R. (1). W ocenie sądu brak jakichkolwiek dowodów, by brała ona udział w tym przestępstwie.

Wskazać należy, że oskarżony K. B. (1) z pozostałymi współsprawcami w przypadku czynu opisanego w punkcie VI wyroku jedynie usiłował dokonać kradzieży z włamaniem, gdyż już pokonali zabezpieczenia pojazdu, przepchnęli go pod swój samochód, podnieśli maskę silnika, chcąc go uruchomić ale wówczas motorem nadjechał P. K. (2), który zainterweniował i sprawcy uciekli. W przypadku czynu opisanego w punkcie VIII sąd przyjął kumulatywną kwalifikację z art. 276 k.k. z uwagi na fakt, że sprawcy zabrali również dokumenty wskazane w opisie przypisanego oskarżonemu czynu, tym samym wypełniając znamię usunięcia tych dokumentów, które uczynił niedostępnymi dla osoby uprawnionej. Odpowiedzialności z art. 276 k.k. podlega sprawca, który niszczy, uszkadza, czyni bezużytecznym, ukrywa lub usuwa dokument, którym nie ma prawa wyłącznie rozporządzać. Zdaniem Sądu umyślność działania oskarżonego z zamiarem bezpośrednim w zakresie tego czynu nie budzi wątpliwości, gdyż z zeznań świadka K. wynika, że sprawcy świadomie zabrali także dokumenty oprócz kluczyków do samochodu.

Znamiona występku paserstwa umyślnego zostały stypizowane przez ustawodawcę w art. 291 § 1 k.k., zgodnie z którym zarzut popełnienia tegoż przestępstwa można zasadnie postawić takiej osobie, która rzecz uzyskaną za pomocą czynu zabronionego nabywa, pomaga do jej zbycia, przyjmuje ją bądź też pomaga do jej ukrycia, przy czym działa umyślnie tzn. ma zamiar popełnienia czynu zabronionego – chce go popełnić albo przynajmniej godzi się na to, przewidując taką możliwość (art. 9 § 1 k.k.). Znamiona strony przedmiotowej przestępstwa paserstwa umyślnego zostały określone przez ustawodawcę identycznie, jak znamiona paserstwa nieumyślnego. Przestępstwa te zaliczamy do kategorii przestępstw o tzw. alternatywnie określonych znamionach. Dla realizacji znamion tego typu czynu zabronionego warunkiem sine qua non, a jednocześnie wystarczającym jest wypełnienie przez sprawcę już jednej z form czynności sprawczej opisanej w przepisie typizującym ten czyn. Warunkiem koniecznym przypisania przestępstwa z art. 291 § 1 k.k. jest przy tym stwierdzenie, że materiał dowodowy wskazuje na to, iż oskarżony miał zamiar popełnienia czynu zabronionego tj. chciał go popełnić (zamiar bezpośredni) albo przewidując możliwość jego popełnienia, godził się na to (zamiar ewentualny). Przez pomoc do ukrycia rzeczy rozumieć należy każdą czynność zmierzającą do ukrycia tej rzeczy lub ułatwiającą jej ukrycie, której rezultatem ma być utrudnienie lub uniemożliwienie wykrycia rzeczy. Pomoc do ukrycia przybierać może zarówno postać fizycznej aktywności, jak i stanowić tzw. pomoc psychiczną. Pomoc ta może być udzielona sprawcy, który uzyskał rzecz za pomocą czynu zabronionego, oraz każdej innej osobie, która tą rzeczą włada (K. Indecki, Przestępstwo paserstwa..., s. 69 i n.; E. Pływaczewski, Przestępstwo paserstwa..., s. 94 i n.; O. Chybiński, Paserstwo w polskim prawie karnym, s. 49 i n.; L. Peiper, Komentarz do kodeksu karnego..., s. 344 i n.). Pomoc do ukrycia rzeczy polegać może m.in. na umieszczeniu rzeczy w kryjówce, przechowywaniu jej we własnym domu, dostarczeniu środka transportowego, przewożeniu rzeczy, przenoszeniu rzeczy, pośredniczeniu przy ukryciu, przeniesieniu rzeczy do kryjówki, zamaskowaniu miejsca ukrycia, staniu na czatach, zakopywaniu rzeczy itp.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, iż oskarżony K. B. (1) niewątpliwie pomógł w ukryciu wskazanych w punkcie 2 wyroku samochodów Ł. N. (1), A. M. (1) i M. W. (1) w miejscu swojego zamieszkania. Z zeznań M. W. (1) wynika wprost, że umówili się z K. B. (1), że za każdy schowany u niego na posesji samochód będzie otrzymywał 400 zł. Za każdym razem pieniądze te były oskarżonemu wypłacone. Oskarżony doskonale wiedział przy tym, że samochody, które urywał, pochodzą z przestępstwa kradzieży z włamaniem, sam bowiem dokonywał z nimi przestępstw i z podziału ról w grupie przestępczej, w której brał udział, wynikało, że jego zadaniem było m.in. ukrywanie skradzionych pojazdów.

Przez nabycie rozumieć należy uzyskanie przez pasera od osoby władającej władztwa nad rzeczą. Uzyskanie władztwa nad rzeczą nastąpić musi za zgodą osoby władającej rzeczą dotychczas i zbywającej ją na rzecz nabywcy. Oskarżony P. G. (1) dopuścił się również przestępstwa opisanego w punkcie XII wyroku. Z zeznań M. W. (1), które korespondują z treścią rozmów zarejestrowanych w ramach kontroli operacyjnej wynika, że osobiście dostarczył Przemysłowi G. skradziony z os. (...) w P. samochód marki P. (...) o nr rej. (...), który oskarżony nabył za kwotę 5 tys. zł. Oskarżony P. G. (1) doskonale wiedział przy tym, że samochód ten pochodzi z przestępstwa kradzieży z włamaniem. Świadczą o tym nie tylko zeznania M. W. (1), ale też cena zakupu, brak dokumentów do tego auta, a pośrednio także treść rozmów zarejestrowanych w ramach kontroli operacyjnej.

Wszystkich przypisanych im czynów oskarżeni dopuścili się działając umyślnie i to z zamiarem bezpośrednim, albowiem niewątpliwie „chcieli” w rozumieniu art. 9 § 1 k.k. popełnić przypisane im przestępstwa.

Jeżeli sprawca uczynił sobie z popełnienia przestępstwa stałe źródło dochodu lub popełnił przestępstwo działając w zorganizowanej grupie albo związku mających na celu popełnienie przestępstwa lub dopuścił się czynu o charakterze terrorystycznym, w kwalifikacji prawnej przypisanego mu zachowania wskazać należy także art. 65 § 1 k.k. Zgodnie z tym przepisem do takiego sprawcy stosuje się przepisy dotyczące wymiaru kary, środków karnych oraz środków związanych z poddaniem sprawcy próbie, przewidziane wobec sprawcy określonego w art. 64 § 2 k.k., co uwzględniono przy wymiarze kary za poszczególne czyny przypisane oskarżonym, zgodnie z kwalifikacją z art. 65 § 1 k.k.

Przypisanych oskarżonym K. B. (1) i P. G. (1) czynów oskarżeni dopuścili się działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, co jednoznacznie wynika z wyjaśnień M. W. (1) obrazujących sposób działania grupy. Jedynie w wypadku kradzieży z włamaniem samochodu marki F. (...) nie ustalono, aby K. B. (1) dokonał jej z którymkolwiek z ustalonych członków opisanej grupy przestępczej bądź chociażby w ramach wcześniejszego porozumienia z nimi. Nadto oskarżony K. B. (1) uczynił sobie z popełniania tych przestępstw stałe źródło dochodu. Jak wynika informacji ZUS w okresie od 1.06.2010r. do 15.10.2013r. nie odnotowano żadnego zgłoszenia z tytułu działalności bądź zatrudnienia. Z kolei z informacji z Urzędu Skarbowego Poznań Jeżyce wynika, że za lata 2010-2012 nie zaewidencjonowano zeznań o wysokości osiągniętego dochodu (k. 163, 164 teczki osobowej K. B. (1)). W związku z tym wyjaśnienia oskarżonego, że utrzymywał się z działalności gospodarczej polegającej na sprzedaży odkurzaczy należy uznać za gołosłowne, mimo przedłożonych na rozprawie dokumentów świadczących o zarejestrowanej działalności gospodarczej, ponieważ oskarżony według tych dokumentów miał prowadzić w/w działalność w okresie wcześniejszym, niż zarzut działania w grupie przestępczej, bo w okresie od 25 lutego 2009 roku do 25 lutego 2010 roku miał zarejestrowaną działalność gospodarczą pod nazwą FIRMA HANDLOWO – USŁUGOWA (...) z siedzibą w P. ul. (...), która według wpisu do ewidencji działalności gospodarczej zajmować miała się naprawą pojazdów, handlem, transportem drogowym, sprzątaniem budynków obiektów przemysłowych.. Wbrew zatem twierdzeniom oskarżonego K. B., że miał w okresie objętym zarzutami legalne źródło dochodów, nie wynika to z przedłożonych na rozprawie przez obronę dokumentów, a ponadto w ocenie sądu z zeznań M. W. (1) wynika również wysokość dochodów uzyskiwanych przez oskarżonego K. B. (1) z przypisanych mu czynów.

Oskarżony K. B. (1) i P. G. (1) przypisanych im przestępstw przeciwko mieniu dopuścili się działając w warunkach powrotu do przestępstwa określonego w art. 64 § 1 k.k. Oskarżony K. B. (1) został skazany przez wyrokiem Sądu Rejonowego w Poznaniu z dnia 26 listopada 2007 r., sygn. akt XXV K 905/07 za przestępstwa m. in. za udzielanie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej środków odurzających, tj. z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za to skazany na karę łączną 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Nadto K. B. (1) został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego Poznań – Grunwald i Jeżyce w Poznaniu z dnia 6.05.2008r., sygn. akt III K 438/08 za przestępstwo udzielania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej środków odurzających, tj. z art. 59 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, na karę 7 miesięcy pozbawienia wolności. Wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego Poznań – Grunwald i Jeżyce w Poznaniu z dnia 31 października 2008 r. połączono oskarżonemu K. B. (1) kary pozbawienia wolności orzeczone ww. wyrokami i wymierzono oskarżonemu karę łączną 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności. Karę tę skazany odbywał w okresie od dnia 8 maja 2007 r. do 26 listopada 2007 r. oraz od 11 lutego 2008 r. do 7.01.2009 r., kiedy to został warunkowo przedterminowo zwolniony (k. 1193). Przypisanych oskarżonemu przestępstw przeciwko mieniu w niniejszym postępowaniu K. B. (1) dopuścił się także w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, a nadto w ciągu 5 lat po odbyciu kary ponad 6 miesięcy pozbawienia wolności za przestępstwa podobne, a zatem w warunkach powrotu do przestępstwa określonego w art. 64 § 1 k.k..

Oskarżony P. G. (1) natomiast został skazany przez Sąd Rejonowy w Szamotułach wyrokiem z dnia 2 czerwca 2000 r., sygn. akt II K 218/00, za przestępstwo z art. 278 § 1 k.k. na karę 1 roku i 2 miesięcy z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 5 lat. Postanowieniem Sądu Rejonowego w Szamotułach z dnia 27 lipca 2004 r., sygn. akt. Ko 914/03, zarządzono wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej w sprawie II K 218/00, albowiem skazany w okresie próby popełnił kolejne przestępstwo z art. 278 § 1 k.k., za które skazany został wyrokiem Sądu Rejonowego w Poznaniu wyrokiem z dnia 20 grudnia 2002 r., sygn. akt VI K 194/02. Karę pozbawienia wolności orzeczoną w sprawie II K 218/00 skazany P. G. (1) odbywał w okresie od 16 sierpnia 2005 r. do 16 października 2006 r. Zatem przypisanych mu w niniejszej sprawie przestępstw z art. 279 § 1 k.k. i art. 291 § 1 k.k. dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary ponad 6 miesięcy pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne. Przestępstwo, za które był skazywany i przestępstwa przypisane mu obecnie są bowiem przeciwko mieniu (przestępstwa należące do tego samego rodzaju), a także zostały popełnione w celu osiągnięcia korzyści majątkowej.

Ustalając, że poszczególne przestępstwa przypisane oskarżonemu K. B. (1) stanowią ciągi przestępstw ( art. 91 § 1 k.k. ) Sąd miał na uwadze zarówno zbieżność czasu (odstępy czasu w tym przypadku nie mogły być, zgodnie ze wskazaniami doktryny i orzecznictwa, dłuższe niż 6 miesięcy), tożsamość kwalifikacji prawnej oraz faktyczne podobieństwo popełnienia tych przestępstw. Stąd też oczywistym jest, że jako pozostające w ciągu przestępstw oceniono włamania do aut (pkt 4 wyroku) i paserstwo dwóch samochodów (pkt 2 wyroku).

Przestępstwa opisanego w pkt VIII oskarżony K B. dopuścił się działając w ramach tzw. czynu ciągłego opisanego w art. 12 k.k., na który składały się kolejne jego zachowania. Zaznaczyć należy jeszcze, że zgodnie z art. 12 k.k. dwa lub więcej zachowań, podjętych krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, uważa się za jeden czyn zabroniony; w przypadku gdy zamachu ochrony jest dobro osobiste, warunkiem uznania wielości zachowań za jeden czyn zabroniony jest tożsamość pokrzywdzonego.

Odnosząc się do czynu zarzucanego oskarżonemu P. G. w pkt IX aktu oskarżenia, przypomnieć należy, iż przestępstwo spenalizowane w art. 270 § 1 k.k. polega na podrobieniu lub przerobieniu dokumentu w celu użycia go za autentyczny, lub też na używaniu takiego dokumentu jako autentycznego. W świetle zgromadzonego materiału dowodowego nie budziło wątpliwości, że oskarżony P. G. (1) dopuścił się zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie IX wyroku. Oskarżony przyznał, że to on nakreślił podpis M. T. w miejscu podpis ubezpieczającego, a M. T. zaprzeczył, by był to jego podpis. Zarówno oskarżony jak i M. T. podkreślali, że to podrobienie podpisu było za wiedzą i zgodą M. T.. Wskazać jednak należy, że sama tylko okoliczność, iż osoba, której podpis podrobiono, wyraziła na to zgodę, nie wyłącza bezprawności czynu, ani jego karygodności. Przepis art. 270 § 1 k.k. chroni dobro powszechne, jakim jest wiarygodność dokumentów, a w konsekwencji i pewność obrotu prawnego (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 21 czerwca 2007 r., III KK 122/07, LEX nr 310185). Dla bytu przestępstwa z art. 270 § 1 k.k. zupełnie obojętne jest to, czy osoba, której podpis podrobiono na dokumencie, wiedziała o tym lub wyraziła na to zgodę, czy też nie. Dokument jest bowiem podrobiony wówczas, gdy nie pochodzi od osoby, w której imieniu został sporządzony. Podpisanie innej osoby jej nazwiskiem na dokumencie mającym znaczenie prawne, nawet za zgodą tej osoby, stanowi przestępstwo z art. 270 kk. Dla bytu tego przestępstwa jest przy tym obojętne, czy ktoś poniósł przez to szkodę, czy też nie (Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 września 2002 r., V KKN 29/01, LEX nr 55220, Prok.i Pr.-wkł. 2003/2/5). W przedmiotowej sprawie nie budziło również wątpliwości, że oskarżony podrobił ten podpis M. T. na umowie ubezpieczenia w celu użycia tego dokumentu za autentyczny. Z zawarciem takiej umowy wiąże się konieczność uiszczenia składek, a w razie zaistnienia zdarzeń wskazanych w tej umowie, po stronie ubezpieczającego powstaje obowiązek wypłaty wskazanych w niej świadczeń. Nadto przecież umowa ta została przekazana ubezpieczycielowi i z chwilą jej zawarcia rodziła określone obowiązki po stronie ubezpieczyciela. Zaznaczyć należy, że przypisanego przestępstwa oskarżony P. G. (1) dopuścił się działając z zamiarem bezpośrednim albowiem poczynione w toku postępowania ustalenia faktyczne prowadzą do wniosku, że „chciał” w rozumieniu art. 9 § 1 k.k. dopuścić się zarzucanego mu występku.

Oczywiście ustalenie umyślności jako znamienia strony podmiotowej czynów zarzucanych oskarżonym nie przesądzało jeszcze o winie K. B. (1) i P. G. (1), a dopiero ją warunkowało (vide: J.Zientek, „Karygodność i wina jako przesłanki odpowiedzialności”, Prokuratura i Prawo 1998/6). W niniejszej jednak sprawie została spełniona także druga z pozytywnych przesłanek przypisania winy oskarżonym tj. ukończenie przez nich odpowiedniego wieku (K. B. (1) - rok urodzenia 1984, P. G. (1) – rok urodzenia 1972), a nie zachodziła żadna z negatywnych przesłanek przypisania im winy (okoliczności wyłączających winę). Na zakończenie oceny prawnej przypisanych oskarżonym przestępstw podkreślenia wymaga, że w świetle poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych Sąd Okręgowy nie miał żadnych wątpliwości, że realizując znamiona poszczególnych czynów zabronionych oskarżeni dopuścili się nie tylko działań bezprawnych, ale również zawinionych. Dopuszczając się poszczególnych czynów wszyscy oskarżeni byli bowiem osobami pełnoletnimi i w stosunku do żadnego z nich nie zachodziła jakakolwiek z okoliczności wyłączających winę.

Reasumując powyższe rozważania stwierdzić należy, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwolił nie tylko na przypisanie oskarżonym K. B. i P. G. sprawstwa w zakresie wszystkich zarzuconych im czynów zabronionych, ale również na przypisanie im winy w czasie ich popełnienia.

Uznając sprawstwo i winę oskarżonych za udowodnioną, Sąd przystąpił do wymierzenia im kary adekwatnej do stopnia zawinienia, społecznej szkodliwości czynów, a także uwzględniając cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie kara winna osiągnąć w stosunku do oskarżonych oraz warunki i właściwości osobiste sprawców.

Rozważając przez pryzmat dyrektyw z art. 53 § 1 i § 2 k.k. oraz art. 115 § 2 k.k. kwestię wymiaru kary za przypisane oskarżonym przestępstwa wskazać należy, że zindywidualizowana ocena stopnia społecznej szkodliwości przestępstwa typizowanego w art. 258 § 1 k.k. winna przede wszystkim obejmować przedmiot działalności zorganizowanej grupy przestępczej oraz czas jej funkcjonowania, a w odniesieniu do poszczególnych członków przedmiotowej zbiorowości, ich rolę w grupie, czas przestępczego współdziałania oraz zamiar towarzyszący popełnianiu przestępstw w ramach grupy. Mając na uwadze okoliczności przedmiotowe procederu, o których była szczegółowo mowa powyżej oraz okres funkcjonowania grupy przestępczej stwierdzić należy, że niewątpliwie przedmiotowe okoliczności przemawiają za uznaniem wysokiego stopnia społecznej szkodliwości przypisanych oskarżonym przestępstw, tym bardziej że oskarżeni, którzy włączyli się w przestępczą aktywność grupy, czynili to z pełną świadomością i wolą tego typu przestępczego współdziałania, a więc z zamiarem bezpośrednim oraz wyłącznie z chęci zysku. Jedynie czas działania w ramach zorganizowanej grupy przestępczej w pewnym stopniu różnicował sytuacje poszczególnych osób.

Oceniając stopień społecznej szkodliwości pozostałych przestępstw będących przedmiotem karnoprawnej oceny Sąd Okręgowy miał na względzie przede wszystkim ilość dóbr prawnych, w które każdorazowo godzili oraz skutki ich przestępczego działania, w tym rozmiar wyrządzonej szkody w przypadku przestępstw przeciwko mieniu.

Co istotne przy tym, tylko uwzględnienie wszystkich aspektów przestępczej działalności oskarżonych, które wpływają na stopień społecznej szkodliwości przypisanych im przestępstw i to zarówno tych godzących w mienie, wiarygodność dokumentów, jak i tych typizowanych w art. 258 § 1 k.k., pozwalało wymierzyć oskarżonym karę sprawiedliwą, a więc taką na jaką rzeczywiście zasłużyli, co jest konieczne z punktu widzenia realizacji w toku procesu zasady trafnej reakcji karnej (art. 2 § 1 pkt 1 i 2 k.p.k.). Uwzględnienie wyłącznie okoliczności dla oskarżonych niekorzystnych powodowałoby natomiast nie tylko wydanie rozstrzygnięć sprzecznych z dyrektywami sądowego wymiaru kary, ale przede wszystkim zignorowanie zasad wyrażonych w art. 2 § 1 pkt 1 i 2 k.p.k. oraz w art. 4 k.p.k. Organy prowadzące postępowanie karne są bowiem obowiązane badać oraz uwzględniać zarówno okoliczności przemawiające na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego.

Wymierzając oskarżonym K. B. (1) i P. G. (1) kary za przypisane im przestępstwa Sąd miał na uwadze dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 § 1 i 2 k.k., a mianowicie dyrektywę dostosowania wymiaru kary do stopnia winy – w tym wypadku umyślnego działania oskarżonych z zamiarem bezpośrednim, dyrektywę społecznej szkodliwości czynów, która w niniejszej sprawie jest znaczna z uwagi na rodzaj i charakter naruszonych dóbr – oskarżeni wystąpili przeciwko porządkowi publicznemu, przeciwko mieniu, przeciwko wiarygodności dokumentów, dyrektywę prewencji indywidualnej - wymierzona oskarżonym kara ma wdrożyć ich do przestrzegania porządku prawnego i zapobiec popełnieniu podobnych czynów w przyszłości, a wreszcie dyrektywę prewencji ogólnej – z uwagi na wysoką społeczną szkodliwość przestępstw przeciwko porządkowi publicznemu, przeciwko mieniu, przeciwko wiarygodności dokumentów, konieczne jest uświadomienie, iż takie zachowania jak oskarżonych są nieopłacalne i spotykają się z nieuchronną karą.

Jako okoliczności obciążającego przy wymiarze kary oskarżonemu K. B. (1) w zakresie wszystkich przypisanych mu czynów Sąd uwzględnił wysoką społeczną szkodliwość przypisanych mu przestępstw, uprzednią karalność oskarżonego za przestępstwa, działanie w przypadku przestępstw przeciwko mieniu w ramach recydywy z art. 64§ 1 k.k., działanie wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w sposób przemyślany i zaplanowany, dopuszczenie się czynów przeciwko mieniu w warunkach ciągu przestępstw, sposób życia oskarżonego, który z popełnienia przestępstw uczynił sobie stałe źródło dochodu, jak również zachowanie po popełnieniu przestępstw, a więc brak jakiegokolwiek zainteresowania w kwestii naprawienia wyrządzanej przestępstwami szkody. Jednocześnie jako jedyne okoliczności łagodzące Sąd miał obowiązek uwzględnić stosunkowo pozytywną opinię z aresztu śledczego, w którym przebywał K. B. jako tymczasowo aresztowany, jednak jest to okoliczność, która praktycznie nie mogła mieć znaczącego wpływu na wymiar kary dla oskarżonego. .

Mając powyższe na uwadze Sąd wymierzył oskarżonemu K. B. (1):

⚫

na podstawie art. 258 § 1 k.k. za czyn przypisany w pkt 1 wyroku karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności

⚫

na podstawie art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i art. 64 § 2 k.k. i art. 91 § 1 k.k. oraz art. 33 § 2 k.k. za ciąg dwóch przestępstw przypisanych w pkt 2 wyroku jedną karę 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze 100 (sto) stawek dziennych, na podstawie art. 33 § 3 k.k. ustalając wysokość jednej stawki dziennej na 10 (dziesięć) złotych.

⚫

na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. art. 65 § 1 k.k. i art. 64 § 2 k.k. i art. 91 § 1 k.k. oraz art. 33 § 2 k.k. za ciąg czterech przestępstw przypisanych w pkt 4 wyroku jedną karę 2 (dwóch) lat i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę w wymiarze 250 (dwieście pięćdziesiąt) stawek dziennych, na podstawie art. 33 § 3 k.k. ustalając wysokość jednej stawki dziennej na 10 (dziesięć) złotych.

⚫

na podstawie art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i art. 64 § 2 k.k. oraz art. 33 § 2 k.k. za przestępstwo przypisane oskarżonemu w pkt 5 wyroku karę 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze 100 (sto) stawek dziennych, na podstawie art. 33 § 3 k.k. ustalając wysokość jednej stawki dziennej na 10 (dziesięć) złotych.

Tak określony wymiar kar grzywny pozostaje w odpowiedniej relacji do stosunków majątkowych, dochodów oskarżonego i jego możliwości zarobkowych. Oskarżony przed aresztowaniem osiągał dochód w kwocie 1800 zł miesięcznie, do lutego 2010r. prowadził działalność gospodarczą, ale nie wykazywał z tego tytułu dochodów. Oskarżony jednak jest osobą młodą, zdrową, ma zawód i tym samym możliwości zarobkowania.

Wymierzenie oskarżonemu K. B. (1) 4 jednostkowych kar pozbawienia wolności oraz 3 jednostkowych kar grzywny obligowało Sąd Okręgowy na podstawie art. 91 § 2 k.k. w zw. z art. 86 § 1 i 2 k.k. do wydania wobec oskarżonego kar łącznych pozbawienia wolności i grzywny. Przypisane oskarżonemu czyny zostały popełnione w stosunkowo niedługim okresie czasu, zachodził zatem ścisły związek czasowy pomiędzy nimi, jednak godziły one różne w różne dobra chronione prawnie tj. w porządek publiczny, w mienie i wiarygodność dokumentów, a więc związek przedmiotowy nie był bliski. Mając na uwadze powyższe podmiotowo-przedmiotowe związki czynów oskarżonego oraz ilość kar podlegających połączeniu uznać należało, iż adekwatną i sprawiedliwą karą łączną w stosunku do czynów oskarżonego będzie na zasadzie asperacji kara łączna 3 (trzech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz kara łączna grzywny w wymiarze 350 (trzysta pięćdziesiąt) stawek dziennych ustalając na podstawie art. 33 § 3 k.k. wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych. Aczkolwiek na Sądzie spoczywa obowiązek wydania kary łącznej w tych wszystkich przypadkach, gdy zachodzą ku temu warunki, nie sposób przecież uznać, aby założeniem ustawodawcy było traktowanie tej instytucji jako swoistej premii dla przestępcy popełniającego większą liczbę czynów zabronionych. Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego orzekając karę łączną nie można jedynie stworzyć większej dolegliwości od tej, jaka wyniknęłaby z kolejnego wykonania wymierzonych oskarżonemu kar podlegających połączeniu, a co byłoby równoznaczne z zsumowaniem kar ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 marca 1973 r., I KR 425/72, OSNKW 1973, nr 7-8, poz. 96).

Zaznaczyć należy w tym miejscu, że zgodnie z art. 443 k.p.k. w niniejszej sprawie, wobec braku apelacji na niekorzyść oskarżonych od pierwszego wyroku Sądu I Instancji, który został uchylony wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 4 grudnia 2014r. sygn. akt II AKa 233/14 i sprawa została przekazana do ponownego rozpoznania, Sąd orzekając ponownie w sprawie nie mógł wydać surowszego orzeczenia wobec obydwu oskarżonych, niż uchylone i to zarówno odnośnie kar, jak i środków karnych, co stanowiło ograniczenie w postaci górnej granicy wymierzonych poprzednio kar oraz rodzaju i wysokości środków karnych poprzednio orzeczonych. Wymierzając tożsame kary i środki karne, jak w poprzednim uchylonym wyroku, Sąd miał na względzie właśnie te górne granice wytyczone poprzednim wyrokiem i zakazem reformationis in peius, uznając, że wymierzenie oskarżonym łagodniejszych kar, w niższym wymiarze, niż możliwe do orzeczenia z uwzględnieniem zakazu reformationis in peius, byłoby niesłusznym premiowaniem sprawców i byłoby niesprawiedliwe w odczuciu prewencji indywidualnej i ogólnej.

Na podstawie art. 45 § 1 k.k. tytułem środka karnego sąd orzekł przepadek równowartości korzyści majątkowej uzyskanej przez oskarżonego K. B. (1) z popełnienia przestępstw przypisanych mu w punkcie 2 wyroku w łącznej kwocie 800,00 złotych. Jak wykazało bowiem postępowanie dowodowe, w szczególności zeznania świadka M. W., za każdą pomoc w ukryciu auta oskarżony otrzymał po 400 zł, co łącznie daje właśnie kwotę 800,00 zł (pkt 3 wyroku).

Mając na uwadze dobro pokrzywdzonego, które to dobro ustawodawca nakazuje uwzględniać wymieniając wśród podstawowych celów procesu karnego (art. 2 § 3 k.p.k.), Sąd orzekł o obowiązku naprawienia szkody. Na podstawie art. 46 § 1 k.k. tytułem środka karnego sąd nałożył oskarżonego K. B. (1) obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem solidarnie z M. W. (4), skazanym prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 5.03.2014r. w sprawie III K 19/13, poprzez zapłatę na rzecz (...) SA z siedzibą w W. kwoty 36.000 złotych w związku ze skazaniem za przestępstwo opisane w punkcie IV wyroku.

Ponadto na podstawie art. 46 § 1 k.k. tytułem środka karnego sąd nałożył na oskarżonego K. B. (1) obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwami poprzez zapłatę na rzecz:

⚫

pokrzywdzonego T. E. (1) kwoty 23.000 złotych w związku ze skazaniem za przestępstwo opisane w punkcie VII wyroku (pokrzywdzony nie miał wykupionej polisy AC);

⚫

(...) SA z siedzibą w W. kwoty 13.620,16 złotych oraz na rzecz (...) Sp. z o.o. w P. kwoty 5.486 zł w związku ze skazaniem za przestępstwo opisane w punkcie VIII wyroku;

⚫

(...) SA z siedzibą w W. kwoty 50.392 złotych oraz na rzecz T. K. kwotę 250 zł w związku ze skazaniem za przestępstwo opisane w punkcie V wyroku.

W związku z tym, że nie zapadł jeszcze wyrok co do współsprawców, nie było możliwe orzeczenie solidarnego obowiązku naprawienia szkody. Mając na uwadze dobro pokrzywdzonych należało orzec obowiązki naprawienia szkody w pełnej wysokości. Na rzecz ubezpieczyciela sąd zasądził szkodę w wysokości wypłaconych odszkodowań stosownie do treści art. 49 § 3 k.p.k. Zaznaczyć trzeba, iż szkodą, do której naprawienia sąd zobowiązuje sprawcę w trybie art. 46 § 1 k.k. czy też art. 72 § 2 k.k., jest równowartość rzeczywistej szkody wynikłej bezpośrednio z przestępstwa i nie jest dopuszczalne uwzględnianie przy ustalaniu jej wysokości tych składników i elementów szkody, które wynikły z następstw czynu, np. odsetek (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 lutego 2002 r., II KKN 385/01, LEX nr 53028). Mając na uwadze powyższe stwierdzić należało, że nie zasługiwał na uwzględnienie wniosek pokrzywdzonej K. K. (1) o orzeczenie obowiązku naprawienia szkody. Kwota, której zasądzenia pokrzywdzona się domagała stanowi następstwa popełnionego na jej szkodę przestępstwa, których dochodzić może na drodze powództwa cywilnego.

Jako okoliczności obciążającego przy wymiarze kary oskarżonemu P. G. (1) w zakresie wszystkich przypisanych mu czynów Sąd uwzględnił wysoką społeczną szkodliwość przypisanych mu przestępstw, uprzednią karalność oskarżonego za przestępstwa, działanie w przypadku przestępstwa przeciwko mieniu w ramach recydywy z art. 64 § 1 k.k., działanie w przypadku przestępstwa przeciwko mieniu wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w sposób przemyślany i zaplanowany, tryb życia przez popełnieniem przestępstwa, brak stałej pracy, niepoprawność. Jednocześnie jako jedyne okoliczności łagodzące Sąd miał obowiązek uwzględnić stosunkowo pozytywną opinię z zakładu karnego, w którym oskarżony odbywa karę, jednak jest to okoliczność, która praktycznie nie mogła mieć znaczącego wpływu na wymiar kary dla oskarżonego. W przypadku czynu z art. 270 § 1 k.k. okolicznością łagodzącą było przyznanie się przez oskarżonego do podrobienia podpisu M. T. oraz okoliczność, że do podrobienia podpisu doszło za wiedzą i zgodą M. T..

Mając powyższe na uwadze Sąd wymierzył oskarżonemu P. G. (1):

⚫

na podstawie art. 270 § 1 k.k. za przestępstwo przypisane w pkt 9 wyroku karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności

⚫

na podstawie art. 258 § 1 k.k. za przestępstwo przypisane w pkt 10 wyroku karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności

⚫

na podstawie art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. oraz art.33 § 2 k.k. za przestępstwo przypisane w pkt 11 wyroku karę 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze 100 (sto) stawek dziennych, na podstawie art. 33 § 3 k.k. ustalając wysokość jednej stawki dziennej na 10 (dziesięć) złotych

⚫

na podstawie art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. oraz art. 33 § 2 k.k. za przestępstwo przypisane w pkt 12 wyroku karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze 100 (sto) stawek dziennych, na podstawie art. 33 § 3 k.k. ustalając wysokość jednej stawki dziennej na 10 (dziesięć) złotych.

Tak określony wymiar kar grzywny pozostaje w odpowiedniej relacji do stosunków majątkowych, dochodów oskarżonego i jego możliwości zarobkowych. Oskarżony przed aresztowaniem osiągał dochód w kwocie 2000 zł miesięcznie, jest osoba młodą, zdrową i ma zdaniem Sądu takie możliwości zarobkowania po opuszczeniu zakładu karnego, aby wywiązać się z tych finansowych obowiązków nałożonych w wyroku.

Wymierzenie oskarżonemu P. G. (1) 4 jednostkowych kar pozbawienia wolności oraz 2 jednostkowych kar grzywny obligowało Sąd na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. do wydania wobec oskarżonego kar łącznych pozbawienia wolności i grzywny. Przypisane oskarżonemu czyny zostały popełnione w stosunkowo niedługim okresie czasu, godziły one różne dobra chronione prawnie tj. w porządek publiczny, w mienie i wiarygodność dokumentów. Mając na uwadze powyższe nie do końca ścisłe podmiotowo-przedmiotowe związki czynów oskarżonego oraz ilość kar podlegających połączeniu uznać należało, iż adekwatną karą łączną w stosunku do czynów oskarżonego będzie na zasadzie asperacji kara łączna 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz kara łączna grzywny w wymiarze 150 (sto pięćdziesiąt) stawek dziennych, ustalając na podstawie art. 33 § 3 k.k. wysokość jednej stawki dziennej na 10 (dziesięć) złotych.

Sąd zaznacza, że z uwagi na tryb życia oskarżonego, jego niepoprawność związaną z wielokrotną karalnością, brak jest podstaw do zastosowania wobec niego dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary. Kara w zawieszeniu nie dałaby żadnej gwarancji, że oskarżony nie powróci do przestępstwa, byłaby niesprawiedliwa w odczuciu społecznym i raziłaby łagodnością.

Na podstawie art. 46 § 1 k.k. tytułem środka karnego sąd nałożył na oskarżonego P. G. (1) obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę na rzecz (...) SA z siedzibą w W. kwoty 70.300 złotych oraz kwoty 1.500 zł na rzecz D. S. (1) w związku ze skazaniem za przestępstwo opisane w punkcie XI wyroku.

W wyroku Sąd ponadto na podstawie art. 63 § 1 k.k. sąd zaliczył oskarżonemu K. B. (1) na poczet kary łącznej pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 5.10.2013r. do dnia 30.06.2015r., a oskarżonemu P. G. (1) na poczet kary łącznej pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 9.03.2011r. do dnia 30.08.2011r.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 627 k.p.k., art. 633 k.p.k. i art. 1 i art. 2 ust 1 pkt 4 i 5 i art. 3 ust 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.) zasądzając od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w 2/3 części od oskarżonego K. B. (1), w 1/3 części od oskarżonego P. G. (1), ponadto wymierzono oskarżonym stosowne opłaty karne (pkt 16 wyroku). Ponoszenie przez oskarżonych kosztów postępowania w razie uznania ich winy jest zasadą, a Sąd nie znalazł powodu, by z tych kosztów oskarżonych zwalniać, mając na uwadze sytuację materialną oskarżonych, omówioną przy omawianiu zasadności wymierzenia im kary grzywny i wysokości tej kary. Wysokość opłaty wymierzonej K. B. wynosi 1100 zł (400 zł opłata od wymierzonej kary pozbawienia wolności oraz opłata od wymierzonej grzywny 20%), a wysokość opłaty wymierzonej P. G. wynosi 600 zł (300 zł opłata od wymierzonej kary pozbawienia wolności oraz opłata od wymierzonej grzywny 20%).

/-/ SSO Dorota Biernikowicz

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować sporządzenie uzasadnienia w kontrolce uzasadnień;

2.  odpis wyroku z uzasadnieniem i pouczeniem o apelacji doręczyć wnioskodawcom;

3.  przedłożyć z apelacją lub za 14 dni.

Poznań, dnia 19.10.2015r. /-/ SSO Dorota Biernikowicz