Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 września 2015 roku

Sąd Okręgowy w Radomiu VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie

Przewodniczący SSO Bożenna Zawada

Protokolant st. sekr. sądowy Katarzyna Jabłońska

po rozpoznaniu w dniu 9 września 2015 roku w Radomiu

sprawy M. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w R.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania M. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w R.

z dnia 18 lipca 2014 roku Nr (...)

odwołanie oddala.

Sygn. akt VI U 1014/14

UZASADNIENIE

M. S. pismem z dnia 12 sierpnia 2014 roku odwołała się od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w R. z dnia 18 lipca 2014 roku w sprawie odmowy przyznania prawa do emerytury, wnosząc o zmianę decyzji i ustalenie prawa do dochodzonego świadczenia.

W uzasadnieniu podniosła, że nie zgadza się z decyzją organu rentowego, ponieważ podczas zatrudnienia w Elektrowni (...), wykonywała pracę w szczególnych warunkach, na potwierdzenie czego przedstawiła stosowne świadectwo pracy.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie.

W uzasadnieniu podniósł, że wnioskodawczyni nie udowodniła podstawowej przesłanki wymaganej ustawą, a stanowiącą warunek nabycia prawa do świadczenia emerytalnego tj. 15 lat pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Organ rentowy nie uwzględnił do stażu pracy w warunkach szczególnych zatrudnienia w Elektrowni im. (...) S.A. w P. od dnia 1 lipca 1983 roku do dnia 28 lutego 1989 roku na stanowisku ślusarza remontowego-wydawcy magazynowego i od dnia 1 marca 1989 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku na stanowisku samodzielnego referenta ds. administracyjno-gospodarczych oraz samodzielnego referenta ds. ekonomicznych, na podstawie świadectwa pracy z dnia 2 grudnia 2001 roku, świadectwa pracy w warunkach szczególnych z dnia 1 lipca 1983 roku, ponieważ charakter pracy wykazany w powyższych dokumentach nie jest określony ściśle według wykazu, działu i pozycji rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku. Nadto, ani w dziale II, ani w dziale XIV w/w rozporządzenia brak jest prac ślusarza remontowego-wydawcy magazynowego, samodzielnego referenta ds. administracyjno-gospodarczych, czy też samodzielnego referenta ds. ekonomicznych. Powołując się na orzecznictwo Sądu Najwyższego, organ rentowy wskazał, że przyporządkowanie danego rodzaju pracy do określonej branży ma istotne znaczenie dla jej kwalifikacji jako pracy w szczególnych warunkach.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

M. S. urodziła się (...). W okresie od dnia 01.09.1974r. do 12.08.1979r. była zatrudniona w Elektrowni w Ś.. Do 18.06.1977r. odbywała naukę w zawodzie mechanik maszyn i urządzeń energetycznych w ramach zasadniczej szkoły przyzakładowej. Od 01.09.1977 r. do 31.05.1978 r. pracowała na stanowisku elektromonter przyrządów i aparatury cieplnej. Za ten ostatni okres zakład pracy wystawił jej świadectwo pracy w warunkach szczególnych i pozwany organ nie kwestionował tego. Od 01.06.1978r. do końca zatrudnienia zajmowała stanowisko starszego referenta ekonomicznego. ZUS nie uznał tego okresu za pracę w warunkach szczególnych co nie było kwestionowane przez wnioskodawczynię.

W okresie od dnia 13 sierpnia 1979 roku do dnia 19 grudnia 2001 roku była zatrudniona w Elektrowni im. (...) w P. (po przekształceniu Elektrownia im. (...) Spółka Akcyjna w P.) w systemie jednozmianowym, w pełnym wymiarze czasu pracy. Pracę rozpoczęła na stanowisku wydawca magazynowy. Zakład posiadał zespół magazynów w skład którego wchodził: magazyn wielobranżowy, materiałów chemicznych i gazów, odzieżowy, socjalny, inwestycyjny, budowlany, paliw płynnych do samochodów i lokomotyw. M. S. pracowała w magazynie wielobranżowym gdzie składowane były materiały stalowe, materiały łączne, oleje. Zajmowała się wydawaniem blachy, kształtowników, łączników / śruby, nity itp. / oraz olejów. (dowód: zeznania świadka W. J. – k. 36v, wyjaśnienia M. S. – k. 42v). Na stanowisku wydawcy magazynowego pracowała do 31.03.1981r. Pozwany organ uznał ten okres za prace w warunkach szczególnych.

Od 01.04.1981r. do 30.06.1983r. powierzono jej stanowisko starszego referenta ds. administracyjnych / angaż z dnia 26.06.1983r./.

Od dnia 1 lipca 1983 roku do 28 lutego 1989r. pracowała na stanowisku ślusarza remontowego-wydawcy magazynowego w Oddziale Zaopatrzenia (dowód: angaż w aktach osobowych, zakres czynności). Pracę wykonywała w tym samym magazynie co poprzednio. W magazynie były wtedy już komputery ale wnioskodawczyni więcej czasu zajmowało wydawanie materiałów niż praca przy komputerze / wyjaśnienia wnioskodawczyni k. 42 /. Od 01.11.1984r. dodatkowo powierzono jej funkcję płatnika wynagrodzeń pracowniczych wydziału zaopatrzenia i eksploatacji. Raz w miesiącu pobierała z kasy Elektrowni gotówkę i listy płac, na podstawie których kopertowała pieniądze dzieląc je dla poszczególnych osób. Następnie wypłacała wynagrodzenia za pokwitowaniem około 50 pracownikom. Po dokonaniu wypłaty rozliczała się z kasjerem z pobranej gotówki i list płac / dowód umowa z 09.11.1984r. w aktach osobowych /. Powyższe czynności zajmowały jej kilka godzin.

Z dniem 1 marca 1989 roku została przeszeregowana na stanowisko samodzielnego referenta ds. administracyjno-gospodarczych (dowód: angaż w aktach osobowych). Zakres jej obowiązków obejmował prowadzenie spraw osobowych pracowników w zakresie urlopów, szkoleń i badań okresowych, wprowadzanie kart pracy, przyjmowanie, rejestrowanie i rozdzielanie zapotrzebowań na zakup materiałów, prowadzenie korespondencji zewnętrznej i międzywydziałowej oraz zaopatrzenie i rozdział materiałów biurowych i druków (dowód: zakres działania stanowiska pracy w aktach osobowych). Część dokumentów sporządzała na komputerze a część w wersji papierowej. Praca przy ekranie monitora zajmowała jej nie więcej niż 6 godzin dziennie. W pozostałym zakresie wykonywała inne czynności administracyjne, tj. 2-3 razy dziennie roznosiła korespondencję, wpisywała korespondencję do dziennika, wypłacała wynagrodzenie pracownikom (dowód: zeznania świadka J. W. – k. 37, wyjaśnienia M. S. – k. 42v).

Od dnia 1 lipca 1994 roku M. S. objęła stanowisko samodzielnego referenta ds. ekonomicznych, przy czym przeszeregowanie miało wpływ na wysokość pobieranego wynagrodzenia, nie wpłynęło zaś zasadniczo na zakres wykonywanych przez nią czynności pracowniczych. Jej dodatkowa praca związana była z funkcją płatnika wynagrodzeń pracowniczych. W ramach powierzonej funkcji prowadziła listy płac potwierdzające odbiór wynagrodzeń przez pracowników, składała w depozycie niewypłaconą gotówkę, rozliczała z kasjerem pobrane na wynagrodzenia środki. (dowód: angaż, deklaracja w aktach osobowych, wyjaśnienia M. S. – k. 43). Nadto, do zakresu jej obowiązków wchodziła obsługa kasy fiskalnej, wystawianie faktur i rachunków uproszczonych (dowód: zakres działania stanowiska pracy w aktach osobowych).

W dniu 2 lipca 2014 roku M. S. złożyła w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. wniosek o przyznanie prawa do emerytury.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych w R. decyzją z dnia 18 lipca 2014 roku odmówił M. S. prawa do dochodzonego świadczenia wobec braku udowodnienia wymaganego przepisami ustawy 15 – letniego okresu pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Organ rentowy uznał za udowodniony łączny staż ubezpieczeniowy wynoszący na dzień 1 stycznia 1999 roku 23 lata, 9 miesięcy i 22 dni, w tym 2 lata, 4 miesiące i 19 dni pracy w warunkach szczególnych. ZUS odmówił uwzględnienia zatrudnienia w warunkach szczególnych w okresach od dnia 1 lipca 1983 roku do dnia 28 lutego 1989 roku i od dnia 1 marca 1989 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku na podstawie świadectwa wykonywania prac w szczególnych warunkach wystawionego przez Elektrownię (...) S.A. w P., ponieważ brak jest określenia charakteru wykonywanej pracy ściśle według wykazu, działu i pozycji rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku oraz podane stanowiska pracy ślusarz remontowy-magazynier, samodzielny referent ds. administracyjno-gospodarczych i samodzielny referent ds. ekonomicznych nie są zgodne ze stanowiskami pracy wykazanymi w załączniku nr 1 do zarządzenia nr 17 Ministra Górnictwa i Energetyki z dnia 12 sierpnia 1983 roku.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W myśl art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1.  okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2.  okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 ustawy.

Zgodnie natomiast z ust. 2 przytoczonego wyżej artykułu emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nie przystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Warunkiem nabycia uprawnień emerytalnych, według art. 184 jest, więc spełnienie przed dniem 1 stycznia 1999 r. wyłącznie przesłanki stażu. Brak w treści art. 184 przesłanki końcowej daty spełnienia pozostałych warunków nabycia uprawnień emerytalnych (tj. dożycia wieku emerytalnego na dzień 31 grudnia 2007 r.) powoduje, że ubezpieczeni, którzy w chwili wejścia w życie ustawy o emeryturach i rentach z FUS posiadali wymagany okres ubezpieczenia (szczególny i zwykły), mogą realizować prawo do emerytury na starych zasadach po osiągnięciu wieku emerytalnego określonego w art. 32, 33, 39 i 40 również po dniu 31 grudnia 2007 r. oraz nie przystąpieniu do OFE (SN z dnia 8 lutego 2007 r., II UZP 14/06).

Natomiast zgodnie z art. 32 ust.1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ubezpieczonym urodzonym przed 1 stycznia 1949 r., będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2 i 3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1. Za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Ustęp 4 powołanego przepisu stanowi, że wiek emerytalny, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie, których osobom wymienionym w ust. 1 i 2 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych. Zatem zastosowanie będą miały przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz.43 ze zm.). Przepisy § 3 i 4 wymienionego rozporządzenia określają warunki, od których spełnienia zależy uzyskanie wcześniejszej emerytury. Są to: okres zatrudnienia wynoszący dla mężczyzn 25 lat, w tym, co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach wymienionych w wykazie A i osiągnięcie wieku emerytalnego 60 lat dla mężczyzn.

Poza sporem w sprawie niniejszej pozostaje, że wnioskodawczyni udowodniła wymagany 20 letni okres zatrudnienia, osiągnęła wiek emerytalny 55 lat i nie jest członkiem OFE. Nadto, okolicznością bezsporną, uwzględnioną przez organ rentowy jest okres zatrudnienia w szczególnych warunkach w wymiarze 2 lata, 4 miesiące i 19 dni. Sprawą sporną pozostawało ustalenie, czy wnioskodawczyni wykonywała prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A wyżej powołanego rozporządzenia w wymiarze co najmniej 15 lat i czy staże te osiągnął przed dniem 1 stycznia 1999 roku.

Pamiętać należy o tym, że aby wykazać prawo do wcześniejszego świadczenia emerytalnego konieczne jest wykazanie, że wyłącznie prace określone w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze były wykonywane stale i w pełnym wymiarze czasu.

W tym miejscu należy zauważyć, iż sąd w postępowaniu cywilnym orzeka na podstawie zgromadzonego w wyniku inicjatywy stron procesowych materiału dowodowego. Obowiązek udowodnienia okoliczności z których strona wywodzi korzystne dla siebie skutki prawne wypływa wprost z art. 6 k.c. Zgodnie z tym przepisem to na wnioskodawczyni spoczywał ciężar dowodu w zakresie faktycznego wykonywania pracy w warunkach szczególnych. Przenosząc wyrażony w art. 6 k.c., zaliczany do instytucji prawa materialnego obowiązek dowodzenia powoływanych przez stronę okoliczności na grunt prawnoprocesowy wskazać należy, że koresponduje on z wyrażoną w art. 232 k.p.c. zasadą inicjatywy procesowej stron. Zgodnie bowiem z treścią tego przepisu strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. To strony są "gospodarzami" postępowania, a dopuszczenie przez sąd z urzędu dowodu nie wskazanego przez stronę może nastąpić jedynie w wypadkach wyjątkowych. W żadnym zaś razie przepis art. 232 k.p.c. nie może być wykorzystywany do przerzucenia na sąd obowiązków, które ciążą na stronie i które służą jej interesom. Dla poparcia przedstawionego powyżej stanowiska wskazać należy, że w orzeczeniu z dnia 7 listopada 1997 r. (III CKN 244/97, OSNC 1998, Nr 3, poz. 52) Sąd Najwyższy stwierdził, że możliwość dopuszczenia przez sąd dowodu nie wskazanego przez strony nie oznacza, że sąd obowiązany jest zastąpić własnym działaniem bezczynność strony, a skorzystanie przez sąd ze swojego uprawnienia do podjęcia inicjatywy dowodowej jest możliwe jedynie w szczególnych sytuacjach procesowych o wyjątkowym charakterze. Z taką jednak sytuacją nie mamy do czynienia w przedmiotowym postępowaniu.

Postępowanie dowodowe przeprowadzone w sprawie nie pozwala jednoznacznie stwierdzić, że praca świadczona przez M. S. w okresach od dnia 1 lipca 1983 roku do dnia 28 lutego 1989 roku na stanowisku ślusarza remontowego-wydawcy magazynowego i od dnia 01.04.1981r. do 30.06.1983r. oraz od 1 marca 1989 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku na stanowisku referenta d/ spaw administracyjnych lub ds. ekonomicznych w Elektrowni im. (...) S.A. w P., wykonywana była stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach szczególnych.

W Elektrowni w P. skarżąca jako ślusarz remontowy-wydawca magazynowy, pracowała w magazynie zakładowym wielobranżowym, zajmując się wydawaniem elementów stalowych, tj. blachy, kształtowników, łączników – śruby, nity itp. oraz olejów. Charakter wykonywanej wówczas pracy potwierdził świadek W. J. – zatrudniony w Elektrowni w P. od 1976 roku jako kierownik gospodarski magazynowej, bezpośredni przełożony skarżącej z okresu kiedy pełniła funkcję wydawcy magazynowego. Z zeznań tego świadka i wyjaśnień wnioskodawczyni wynika też , że wnioskodawczyni nie wykonywała obowiązków ślusarza. Sąd dał wiarę tym zeznaniom, ponieważ korespondują ze sobą, są spójne i logiczne.

Zdaniem Sądu okres pracy wnioskodawczyni na stanowisku wydawcy magazynowego nie może być uznany za pracę w warunkach szczególnych przede wszystkim dlatego że wnioskodawczyni nie miała do czynienia stale z materiałami pylistymi, toksycznymi, żrącymi, parzącymi i wybuchowymi o których mowa w wykazie A, dział IV poz. 40 stanowiącym załącznik do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku. Wprawdzie wnioskodawczyni w swoich wyjaśnieniach / k. 42/ twierdziła, że w magazynie tym były odczynniki chemiczne jak acetony, benzyna ale pozostaje to w sprzeczności z zeznaniami jej przełożonego świadka W. J., który nie wymieniał ich i wyraźnie zeznał, że był oddzielny magazyn materiałów chemicznych oraz osobny magazyn paliw. Ponadto, nawet jeżeli takie materiały też w magazynie wnioskodawczyni były to nie tylko przy nich pracowała ponieważ znajdowały się tam też inne jak stal, kształtowniki i materiały łącznikowe - śruby nity.

Nie może mieć przy tym znaczenia okoliczności podnoszone przez skarżącą, że w magazynie panowały warunki uciążliwe i szkodliwe związane z ulatnianiem się zapachu olejów. Należy mieć na uwadze, że w świetle art. 32 ust. 4 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 1440 z późn. zm), pracami w szczególnych warunkach nie są wszelkie prace wykonywane w narażeniu na kontakt z niekorzystnymi dla zdrowia czynnikami, lecz jedynie takie, które zostały rodzajowo wymienione w załączniku do rozporządzenia, z przypisaniem ich do określonego działu przemysłu. Nadto, praca w szczególnych warunkach jest pojęciem szerszym aniżeli praca w warunkach szkodliwych. Oprócz bowiem negatywnego oddziaływania na organizm ludzki, praca w szczególnych warunkach musi być wymieniona w wykazie A stanowiącym załącznik do powoływanego wyżej rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. Sama uciążliwość prac wykonywanych przez wnioskodawcę, nie jest wystarczająca dla uznania, że była to praca w szczególnych warunkach, uprawniająca do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 10 lipca 2013 roku, III AUa 488/13). Podzielić także należy stanowisko Sądu Najwyższego, zawarte w wyroku z dnia 22 lutego 2007 roku w sprawie I UK 258/06 (OSNP z 2008 r., z. 5-6, poz. 81), według którego wcześniejsza emerytura jest dla powszechnego systemu świadczeń emerytalnych "instytucją" wyjątkową, określającą szczególne uprawnienia. Zawarcie przez ustawodawcę w zamkniętym katalogu wykazu pracowników zatrudnionych w szczególnym charakterze wyłącza możliwość jego rozszerzania w procesie stosowania prawa. Możliwość odstępstwa od zasady powszechnej - zwłaszcza ze względu na przesłankę szczególnego charakteru zatrudnienia - pozostaje atrybutem władzy ustawodawczej, a nie sądowniczej.

Co istotne, by dowodzić, że praca wykonywana była w warunkach szczególnych, wymagane jest, by konkretne stanowisko, było przypisane poszczególnym działom wykazu A stanowiącym załącznik do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku. Tylko wówczas stanowiska tam wskazane mogą być traktowane jako praca w warunkach szczególnych i tylko te okresy zatrudnienia uprawniają do niższego wieku emerytalnego. Zakład pracy, w którym zatrudniona była wnioskodawczyni podlegał Ministrowi Górnictwa i Energetyki. W związku z powyższym w zakresie wykonywanych przez skarżącą prac zastosowanie znajduje dział II wspomnianego wyżej wykazu, w którym szczegółowo wymieniono prace związane z energetyką, stanowiące podstawę do uznania, iż praca wykonywana była w warunkach szczególnych, a w konsekwencji skutkujące, przyznaniem prawa do emerytury. W dziale tym ustawodawca jednak nie wymienił zawodu wydawcy magazynowego. Stanowisko to nie znalazło się również w dziale XIV określającym prace różne, nie wymienione w poszczególnych działach przemysłu. Powyższy sposób kwalifikacji prawnej w/w prac nie jest dziełem przypadku. Specyfika poszczególnych gałęzi przemysłu determinuje, bowiem charakter świadczonych w nich prac i warunki, w jakich są one wykonywane, ich uciążliwość i szkodliwość dla zdrowia. Sąd, zatem nie może swobodnie czy wręcz dowolnie, z naruszeniem postanowień rozporządzenia, wiązać konkretnych stanowisk pracy z branżami, do których nie zostały one przypisane w tym akcie prawnym. By uznać pracę za pracę wykonywaną w szczególnych warunkach, dane stanowisko musi być wymienione w danym dziale przemysłu, którego dotyczy rozporządzenie (por. wyrok Sądu najwyższego z dnia 1 czerwca 2010 r., II UK 21/10, LEX nr 619638 ).

Sąd zwrócił uwagę, że pracodawca w wystawionym skarżącej świadectwie pracy w warunkach szczególnych z dnia 20 sierpnia 2013 roku, powołał się na zarządzenie resortowe, pod które podlegał zakład pracy tj. zarządzenie Ministra Górnictwa i Energetyki nr 17 z dnia 12 sierpnia 1983 roku, w którym wskazano stanowisko ślusarza remontowego-magazyniera, jednakże podnieść należy, iż jest to akt normatywny, który w dacie orzekania przez Sąd nie ma już mocy obowiązującej, ma ją natomiast rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku i ono jest podstawą do ustalenia czy dane stanowisko pracy mieści się w wykazie prac, które ustawodawca zaliczył do prac w warunkach szczególnych, stanowiących podstawę ubiegania się o wcześniejsze świadczenie emerytalne. Tymczasem, jak to już zostało wskazane powyższej w/w stanowisko nie zostało sklasyfikowane w cytowanym powyżej, obowiązującym akcie prawnym.

Co do okresu pracy wnioskodawczyni od dnia 01.04.1981r. do 30.06.1983r. oraz od 1 marca 1989 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku na stanowisku referenta d/ spaw administracyjnych lub ds. ekonomicznych to od 1989r. część swych czynności pracowniczych wnioskodawczyni wykonywała przy komputerze. Jej bezpośredni przełożony J. W. twierdził, że wnioskodawczyni miała później niż on styczność z komputerami niż on a on na komputerach pracował od 1985r. Nie mogła więc pracować na komputerze w latach 1981-1983 kiedy pracowała na stanowisku starszy referent d/s administracyjnych. Nie można dać wiary świadkowi W. J. w tej części w której zeznał, że już od lat 1980 pracowała przy komputerze i to przez całą dniówkę. Przeczą temu bowiem zeznania świadka J. W. oraz samej wnioskodawczyni, która zeznała, że będąc wydawcą magazynowym 1983-1989 więcej czasu pracy zajmowała jej praca przy wydawaniu materiałów z magazynu niż przy komputerach. Wnioskodawczyni jako referent podlegała bezpośrednio J. W. i to jego zeznania są bardziej wiarygodne niż W. J.. W zakresie jej obowiązków było wypełnianie dokumentacji związanej z urlopami, szkoleniami i badaniami okresowymi, wprowadzanie kart pracy, przyjmowanie, rejestrowanie i rozdzielanie zapotrzebowań na zakup materiałów, oraz zaopatrzenie i rozdział materiałów biurowych i druków. Powyższe czynności zajmowały jej od 4 do 6 godzin dziennego czasu pracy, co wynika z zeznań świadka J. W. – zatrudnionego w Elektrowni w P. jako koordynator ds. ekonomicznych, będącego bezpośrednim przełożonym wnioskodawczyni w okresie kiedy przestała być wydawcą magazynowym. W pozostałym zakresie czasu pracy, tj. ok. 2 godziny, wykonywała inne czynności administracyjne, które nie były związane z pracą przy monitorze komputera, tj. roznoszenie korespondencji w biurze oraz wpisywanie jej do dziennika korespondencji, wypłacanie wynagrodzeń, czy też zbieranie zamówień i roznoszenie materiałów biurowych, kserowanie dokumentów.

Prace przy obsłudze elektronicznych monitorów ekranowych są wymienione w wykazie A, dział XIV, poz.5 rozporządzenia Rady Ministrów z 07 02.1983r.z tym, że prace te muszą być wykonywane stale. Stałość pracy oznacza jej powtarzalność i ciągłość, zaś pełny wymiar czasu pracy oznacza, iż przez 8 godzin dziennie winna być wykonywana tylko i wyłącznie praca w warunkach szczególnych, a nie żadna inna. Wykonywanie równocześnie dodatkowo innych czynności, poza pracą w warunkach szczególnych, oznacza, że nie można mówić o tym, iż praca w warunkach szczególnych wykonywana jest stale i w pełnym wymiarze czasu pracy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 lipca 2011 roku, II UK 2/11, Lex nr 989128). Jak wynika z materiału dowodowego M. S. oprócz prac bezpośrednio przy komputerze, wykonywał również inne prace administracyjne, tj. roznoszenie i ręczne wpisywanie korespondencji, wypłacanie wynagrodzeń, czy roznoszenie materiałów biurowych. Tym samym, nie można uznać by została spełniona przesłanka stałości pracy w warunkach szczególnych, co jest warunkiem koniecznym przyznania prawa do emerytury w trybie art. 184 ustawy emerytalnej. W konsekwencji wnioskodawczyni nie udowodniła co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Okręgowy, w oparciu o treść art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie wnioskodawczyni i orzekł jak w wyroku.