Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 27 marca 2015 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi w sprawie o sygn. akt I C 1207/14 z powództwa W. L. przeciwko Miastu Ł. o zapłatę w punkcie 1. zasądził od Miasta Ł. na rzecz W. L. kwotę 13.280,76 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 4 listopada 2014 r. do dnia zapłaty, w punkcie 2. oddalił powództwo w pozostałej części, a w punkcie 3. zasądził od Miasta Ł. na rzecz W. L. kwotę 3.086 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 2.417 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Apelację od tego orzeczenia wywiódł powód, będąc reprezentowanym przez profesjonalnego pełnomocnika, zaskarżając go w części tj. w zakresie punktu 2., którym oddalono powództwo o zapłatę odsetek ustawowych od zasądzonej na rzecz powoda kwoty 13.280,76 zł liczonych:

- od kwoty 1670,73 od dnia 1 lutego 2014 r. do dnia 3 listopada 2014 r.,

- od kwoty 1670,73 od dnia 1 marca 2014 r. do dnia 3 listopada 2014 r.,

- od kwoty 1670,73 od dnia 1 kwietnia 2014 r. do dnia 3 listopada 2014 r.,

- od kwoty 1670,73 od dnia 2 maja 2014 r. do dnia 3 listopada 2014 r.,

- od kwoty 1670,73 od dnia 2 czerwca 2014 r. do dnia 3 listopada 2014 r.,

- od kwoty 1670,73 od dnia 1 lipca 2014 r. do dnia 3 listopada 2014 r.,

- od kwoty 1670,73 od dnia 1 sierpnia 2014 r. do dnia 3 listopada 2014 r.,

- od kwoty 1670,73 od dnia 2 września 2014 r. do dnia 3 listopada 2014 r.,

Skarżonemu rozstrzygnięciu apelant zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 481 § 1 w zw. z art. 455 k.c. w zw. z art. 18 ust. 5 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego poprzez uznanie, że Miasto Ł. nie zostało skutecznie wezwane pismami doręczonymi dnia 24 stycznia 2013 r. i 16 stycznia 2014 r. do zapłaty odszkodowania (za szkodę wyrządzoną przez niedostarczenie lokali socjalnych osobom zamieszkującym pięć lokali w przedmiotowej nieruchomości, co do których Sąd orzekł eksmisję, wstrzymując ją do czasu złożenia przez Gminę Ł. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego) na wypadek nie wywiązania się w przyszłości z obowiązku dostarczenia lokali socjalnych tym osobom, w których to pismach wskazany został przyszły, przypadający po dacie powstania szkody, tj. do ostatniego dnia każdego miesiąca zamieszkiwania osoby eksmitowanej w lokalu strony powodowej, w kwotach określonych w tych pismach, a co za tym idzie, że pozwane Miasto Ł. nie pozostawało w opóźnieniu w zapłacie kwot odpowiadających jednomiesięcznym należnościom za zajmowanie lokali od pierwszego dnia następnego miesiąca w okresie od stycznia do sierpnia 2014 r. aż do dnia otrzymania odpisu pozwu.

W konkluzji to tak sprecyzowanego zarzutu apelacyjnego skarżący wnosił o zmianę punktu 1. kwestionowanego wyroku poprzez zasądzenie odsetek ustawowych liczonych:

- od kwoty 1670,73 od dnia 1 lutego 2014 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 1670,73 od dnia 1 marca 2014 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 1670,73 od dnia 1 kwietnia 2014 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 1670,73 od dnia 2 maja 2014 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 1670,73 od dnia 2 czerwca 2014 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 1670,73 od dnia 1 lipca 2014 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 1670,73 od dnia 1 sierpnia 2014 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 1670,73 od dnia 1 września 2014 r. do dnia zapłaty,

a nadto o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

apelacja nie zasługuje na uwzględnienie, co prowadzi do jej oddalenia.

W przedmiotowej sprawie podstawą odpowiedzialności gminy jest art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (jedn. tekst: Dz.U. z 2005 r. Nr 31, poz. 266 ze zm. - dalej: "u.o.l."), który stanowi, że jeżeli gmina nie dostarczyła lokalu socjalnego osobie uprawnionej do niego z mocy wyroku, właścicielowi przysługuje roszczenie odszkodowawcze do gminy, na podstawie art. 417 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, z późn. zm.). Na tle tak sformułowanego przepisu pojawiły się wątpliwości dwojakiego rodzaju: po pierwsze, co do charakteru świadczenia oraz po drugie, co do jego wymagalności. Sąd Okręgowy zważył w pierwszej kolejności, że aktualnie nie ulega już żadnej wątpliwości, że nadanie przewidzianym w art. 18 ust. 1 u.o.l. świadczeniom odszkodowawczym charakteru świadczeń okresowych, uzasadnia zastosowanie do ich dochodzenia, właściwego dla nich, trzyletniego terminu przedawnienia przewidzianego w art. 118 k.c. (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 18 maja 2012 r., IV CSK 490/11 LEX nr 1243072.)

Wskazać należy, że w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z roszczeniem odszkodowawczym, którego podstawę stanowi art. 18 ust. 5 u.o.l., a skoro tak, no to możliwość żądania zasądzenia odsetek ustawowych pojawia się dopiero po wezwaniu strony pozwanej do spełnienia świadczenia. Przyjęcie istnienia stanu opóźnienia możliwe jest bowiem wówczas, gdy dłużnik nie spełnia w terminie świadczenia pieniężnego określonego co do wysokości. Warunkiem istnienia stanu opóźnienia dłużnika w spełnieniu świadczenia pieniężnego jest to, aby dłużnik znał treść obowiązku, jaki ma spełnić względnie czynniki, które pozwalają ustalić wysokość tego świadczenia. Tę wiedzę dłużnik uzyskuje bez wątpienia z chwilą dotarcia do niego wezwania do zapłaty wystosowanego przez wierzyciela (zob. wyrok SN z 17 czerwca 2010 r. III CSK 308/09, niepubl., wyrok SN z 30 marca 1998 r., III CKN 330/97 niepubl., z15 stycznia 2004 r., II CSK 352/02, niepubl. oraz z 10 lutego 2010 r., V CSK 269/09 OSNC 2010, nr 5, poz. 13).

W przedmiotowej sprawie pozwane Miasto Ł. uzyskało wiedzę o wysokości świadczenia w chwili doręczenia 3 listopada 2014 r. nakazu zapłaty wraz z pozwem, bo dopiero te dokumenty pozwalały pozwanemu na powzięcie wiadomości co do wysokości czynszu najmu możliwego do uzyskania za przedmiotowe lokale oraz co do okoliczności czy strona powodowa reguluje, chociażby w części, opłaty za zajmowane lokale w postaci czynszu oraz jakiekolwiek opłaty eksploatacyjne związane z korzystaniem z lokali, czy też nie.

Reasumując stwierdzić należy, że jakkolwiek świadczenie gminy ma charakter okresowy, to jednak dla swojej wymagalności wymaga wystosowania przez wierzyciela wezwania, z którego każdorazowo wynikać będzie wysokość roszczenia. Sformułowanie wezwania o zapłatę z dnia 22 stycznia 2013 r. „w zakresie odszkodowania od 1 stycznia 2013 r. wzywam Miasto Ł. do wypłaty należnych co miesiąc kwot bez odrębnego wezwania na podstawie powyższych wyliczeń(…)” i wezwania o zapłatę z 10 stycznia 2014 r. „bez odrębnych wezwań, od miesiąca stycznia 2014 r. począwszy i na przyszłość” nie mogło wywrzeć takich skutków prawnych, bowiem żądanie zapłaty odszkodowania nie może zostać skierowane na przyszłość. To samo dotyczy odsetek. Za powołane w apelacji miesiące strona powodowa zatem nie wezwała pozwanego skutecznie do zapłaty, a zatem Sąd Rejonowy prawidłowo uznał, że funkcję takiego wezwania spełniał odpis pozwu doręczony pozwanemu w niniejszej sprawie w dniu 3 listopada 2014 r., co czyni zarzut apelacji chybionym.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy oddalił apelację na podstawie
art. 385 k.p.c.