Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 22 maja 2014 roku Sąd Rejonowy
w Piotrkowie Trybunalskim, w sprawie z powództwa (...) w W. przeciwko M. B., o zapłatę 2.890,89 zł, zasądza od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę 2.890,89 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 10 kwietnia 2013 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 1.637,08 zł tytułem kosztów procesu, w tym kwotę 600,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego. Powyższe orzeczenie Sąd I instancji oparł na następujących ustaleniach faktycznych: w pozwie z dnia 10 kwietnia 2013 roku powód (...) w W. wniósł pozew do Sądu Rejonowego Lublin - Zachód w Lublinie o zasądzenie od pozwanego M. B. kwoty 2.890,89 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty wraz z kosztami procesu. W uzasadnieniu powód podał, iż podstawą żądania jest umowa, której przedmiotem było świadczenie na rzecz pozwanego usług telekomunikacyjnych ( w tym dostępu do Internetu) oraz wyciąg z księgi rachunkowej (...), który to dokument stanowi dokument urzędowy w zakresie dokonania na rzecz powoda przelewu wierzytelności. Strona pozwana była związana z pierwotnym wierzycielem (...) Spółką z o.o. umową. Z tytułu umowy pozwany powinien uiścić na rzecz pierwotnego wierzyciela kwotę stanowiącą przedmiot sporu, będącą ekwiwalentem świadczonych przez niego usług. Pozwany nie uiścił należności, co potwierdzają dokumenty księgowe wystawione przez pierwotnego wierzyciela. Na podstawie umowy przelewu wierzytelności z dnia 22 listopada 2012 roku powód nabył wierzytelność przysługującą pierwotnemu wierzycielowi. Dochodzona przez powoda wierzytelność jest ujawniona w księdze rachunkowej (...). Powód wezwał pozwanego do zapłaty należności. Pozwany nie dokonał zapłaty. Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 29 maja 2013 roku w sprawie VI Nc-e 745688/13 Sąd Rejonowy Lublin -Zachód w Lublinie zasądził dochodzone kwoty zgodnie z żądaniem powoda. Od nakazu zapłaty pozwany w ustawowym terminie wniósł sprzeciw zaskarżając nakaz zapłaty w całości. Pozwany podniósł, iż pozwanego z powodem nie łączyły żadne relacje handlowe. Pozwany nie dał wiary, iż powód nabył wierzytelność od firmy telekomunikacyjnej. Postanowieniem z dnia 27 sierpnia 2013 roku Sąd Rejonowy Lublin -Zachód w Lublinie stwierdził skuteczne wniesienie sprzeciwu i utratę mocy nakazu zapłaty w całości oraz przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Piotrkowie Tryb. W kolejnych pismach procesowych strony podtrzymały stanowisko w sprawie. W dniu pozwany M. B. zawarł szereg umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych z (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w W.. Spółka (...) była zobowiązana świadczenia na rzecz pozwanego usług telekomunikacyjnych, w tym zapewnienie dostępu do Internetu. Pozwany z tytułu umowy był zobowiązany do uiszczania opłat abonamentowych i opłaty za wykorzystane impulsy i transfer danych według cennika zawartego w umowie. Z tytułu świadczonych usług (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. wystawiła na pozwanego następujące faktury VAT / noty obciążeniowe:

- numer (...) z dnia 10.02.2010 roku z tytułu usług telekomunikacyjnych za okres od dnia 10.01.2010 - 09.02.2010 roku na kwotę 1589,52 złotych oraz z tytułu odsetek na kwotę 18,53 złotych;

- numer (...) z dnia 10.03.2010 roku z tytułu usług telekomunikacyjnych za okres od dnia 10.02.2010 - 09.03.2010 roku na kwotę 917,04 złotych;

- notę odsetkową nr (...) z dnia 10 kwietnia 2010 roku na kwotę 22,39 złotych.

W dniu 28 września 2012 roku (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. zawarł z (...) w W. umowę ramową przelewu wierzytelności. Przedmiotem umowy było ustalenie zasad, w oparciu o które nastąpi przeniesienie w rozumieniu przepisów art. 509 i n. Kodeksu Cywilnego przez cedenta na rzecz cesjonariusza istniejących i wymagalnych wierzytelności pieniężnych względem byłych abonentów cedenta- zwanych dłużnikami. W dniu 22 listopada 2012 roku (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. zawarł z (...) w W. umowę zwaną porozumienie. W porozumieniu strony wskazały wartość wierzytelności jakie posiadał (...) Centertel, w tym należności głównej i odsetki ustawowe. (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. przelał na rzecz (...) w W. wierzytelność, a cesjonariusz tę wierzytelność przyjął. Lista przelanych wierzytelności znalazła się w wykazie stanowiącym załącznik do protokołu przekazania wierzytelności z dnia 26 listopada 2012 roku objętych porozumieniem z dnia 22 listopada 2012 roku. Jedną z przelanych wierzytelności była wierzytelność przysługująca (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w W. od pozwanego M. B. w wysokości 2.768,58 złotych. Pismem z dnia 28 listopada 2012 roku powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 2.784,65 złotych ( w tym należność główna w wysokości 2.506,56 złotych i odsetki na rzecz pierwotnego wierzyciela w wysokości 262,02 złotych - łącznie kwotę 2.768,58 złotych oraz na rzecz aktualnego wierzyciela w wysokości 16,07 złotych). Powód zawiadomił pozwanego o cesji wierzytelności — zadłużenia pozwanego za świadczone usługi telekomunikacyjne przez (...) Spółkę z o.o. Wierzytelność powoda jest ujawniona w księdze rachunkowej powoda. W wyciągu z ksiąg rachunkowych wynika, iż w księdze rachunkowej ujawniona jest wierzytelność przysługująca (...) od (...) M. B. w Ł., na którą to wierzytelność składają się:

- należność główna w kwocie 2.506,56 złotych,

- odsetki ustawowe od należności głównej za okres od dnia 10.11.2012 roku do dnia 27.03.2013 roku w wysokości 122,31 złotych, 

- odsetki ustawowe naliczone przez pierwotnego wierzyciela do dnia 10.11.2012 roku w wysokości 262,02 złotych.

Powołany w sprawie biegły z zakresu księgowości podał, iż przedmiotowa wierzytelność istnieje w księgach (...) i od momentu jej zakupu nie została zapłacona. Zadłużenie dotyczy wskazanych faktur, objętych cesją wierzytelności. Pozwany prowadzi działalność gospodarczą, posiada ewidencję księgową, przedmiotowe faktury powinny być objęte tą ewidencją oraz pozabilansowo zaksięgowane w zakresie płatności, gdy nie jest to pełna księgowość - w postaci ksiąg handlowych ( czyli sam pozwany na podstawie prowadzonej przez siebie ewidencji powinien mieć wiedzę, które z faktur nie zostały zapłacone). Niezaprzeczalnym jest fakt przedłożenia przez (...) faktur, objętych cesją wierzytelności wraz z wykazem przeprowadzonych rozmów. Łączne zadłużenie z tytułu faktur i not odsetkowych wynosi 2.890,89 złotych i jest zgodne z wyciągiem Ksiąg rachunkowych (...) z dnia 27.03.2013 roku w aktach sprawy. Biegły stwierdził, iż powód udokumentował roszczenie ramową umową przelewu wierzytelności z dnia 28 września 2012 roku między (...) Spółką z o.o. wraz z porozumieniem z dnia 22 listopada 2012 roku. Ponadto w dokumentacji roboczej biegłego wskazano oświadczenie (...) S.A. o skutecznym zbyciu wierzytelności w drodze przelewu wierzytelności z dnia 22 listopada 2012 roku na rzecz powoda. Integralną częścią umowy przelewu wierzytelności jest załącznik do protokoły przekazania wierzytelności z dnia 26 listopada 2012 roku objętych porozumieniem z dnia 22 listopada 2012 roku gdzie wskazana jest sprzedaż wierzytelności dotycząca pozwanego o wartości 2.768,58 złotych. Obejmuje ona należność główną - 2.506,56 złotych oraz odsetki ustawowe naliczone przez dotychczasowego wierzyciela w kwocie 262,02 złotych. Wierzytelność powyższa po zawartej umowie cesji znalazła odzwierciedlenie w księgach rachunkowych (...), jako pełna kwota zakupionej wierzytelności 2.768,58 złotych, powiększona o dalsze odsetki naliczone przez (...). Wobec czego w księgach (...) figuruje wierzytelność ogółem jako 2.890,89 złotych. Powyższa kwota wynika z faktur i not odsetkowych. Po dniu nabyciu wierzytelności przez (...) brak jest wpłat pozwanego na rzecz (...) z tytułu istnienia wierzytelności. Biegły podał, iż wierzytelność przysługująca powodowi i dochodzona pozwem w kwocie 2.890,89 złotych istnieje zaewidencjonowana w księgach (...), została ustalona prawidłowo - w oparciu o przedłożone faktury VAT oraz noty odsetkowe, poprzez skuteczne zbycie w drodze przelewu wierzytelności na rzecz (...). Po cesji wierzytelności nie podlegała spłacie przez pozwanego. Na gruncie tak określonego stanu faktycznego Sąd Rejonowy uznał zasadność powództwa w całości. Wskazał, iż przedmiotowych ustaleń faktycznych dokonał w oparciu o powołane, a załączone do pozwu dokumenty w szczególności postaci umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych zawartych miedzy pozwanym a (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w W., faktur VAT i not odsetkowych wystawionych przez poprzedniego wierzyciela pozwanemu, umowy ramowej z dnia 28 września 2012 roku oraz porozumienia z dnia 22 listopada 2012 roku z wykazem przelanych wierzytelności zawartych między powodem a (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w W. oraz wyciągu ksiąg rachunkowych. Wskazane dokumenty były wiarygodne. Odnośnie umów zawartych między pozwanym a operatorem telekomunikacji dokumenty te należało uznać za wiarygodne, gdyż stwierdzały okoliczności niesporne między stronami procesu. Pozwany bowiem sam przyznał w trybie art. 229 k.p.c., iż zawierał takie umowy. Również faktury i noty odsetkowe wystawione przez operatora, które dokumentowały przelaną wierzytelność i jej wysokość sąd uznał je za wiarygodne, gdyż w istocie nie były one kwestionowane przez pozwanego co do wysokości i co do podstawy ich wystawienia. Istota sporu sprowadzała się bowiem do kwestionowania przez pozwanego umowy cesji wierzytelności między powodem a (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w W., pozwany twierdził, że nie zawierał umowy z powodem oraz wysokości należności, gdyż pozwany wskazywał, że dokonywał pewnych wpłat na rzecz operatora. Sąd Rejonowy podkreślił, że w myśl zasady kontradyktoryjności przygotowanie, gromadzenie i dostarczanie materiału procesowego obciąża strony procesowe, a do Sądu należy jedynie ocena tego materiału i wydanie na jego podstawie rozstrzygnięcia. Artykuł 6 k.c. stanowi, że ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Skoro zatem, stosownie do art. 232 k.p.c., strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne, to zgłaszanie w postępowaniu sądowym dowodów jest nie tylko ich prawem, ale nade wszystko ich obowiązkiem. Wszak spośród naczelnych zasad postępowania cywilnego szczególny wpływ na postępowanie dowodowe wywiera zasada kontradyktoryjności, przerzucająca na strony główny ciężar dostarczania materiału procesowego niezbędnego dla rozstrzygnięcia sprawy. Oznaczało to, że na powodzie ciążył obowiązek wykazania legitymacji czynnej oraz istnienia, wymagalności i wysokości dochodzonego roszczenia. Natomiast na pozwanym ciążył obowiązek wykazania okoliczności niweczących zasadność roszczenia, w tym wykazania, że dokonał zapłaty należności. W pierwszej kolejności należało odnieść się do zarzutu pozwanego co do objęcia pisma powoda z dnia 14 stycznia 2014 roku prekluzją dowodową. Kwestia prekluzji dowodowej została uregulowana w art. 207 § 6 k.p.c., (w brzmieniu obowiązującym po dniu 3.05.2012 roku), który stanowi, że Sad pomija spóźnione twierdzenia i dowody, chyba że strona uprawdopodobni, że nie zgłosiła ich w pozwie, odpowiedzi na pozew lub dalszym piśmie przygotowawczym bez swojej winy lub że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy albo że występują inne wyjątkowe okoliczności. System prekluzji dowodowej polega na nałożeniu na powoda obowiązku przedstawienia sądowi już w pozwie, wszystkich znanych mu okoliczności faktycznych i dowodów na ich poparcie. W dalszym piśmie procesowym powód ma zaś obowiązek odniesienia się do odpowiedzi na pozew pozwanego i zgłoszenia dowodów na okoliczności sporne między stronami. Przepis ma na celu zapewnienie zwiększenia sprawności i szybkości postępowania oraz zdyscyplinowania stron w zgłaszaniu wniosków dowodowych. Uchybienie temu obowiązkowi rodzi konsekwencje w odniesieniu do przytaczanych z opóźnieniem okoliczności faktycznych i dowodów na ich poparcie oraz powołanych w późniejszym terminie zarzutów. Sąd Rejonowy wskazał, że pismo procesowe powoda z dnia 14 stycznia 2014 roku zostało złożone w odpowiedzi na sprzeciw pozwanego. Powód złożył je w trybie art. 207 § 3 i 6 k.p.c. w związku z art. 217 § 2 k.p.c. Jego złożenie nie spowodowało żadnej zwłoki w rozpoznaniu sprawy. Umowy były bowiem już wcześniej złożone, natomiast na skutek sprzeciwu i kwestionowania przez pozwanego umowy cesji już w pozwie powód wnosił o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego. W danej sprawie należało uznać, że powód udowodnił swoją legitymację czynną. Należy podnieść, iż przelew, inaczej cesja (łac. cessio) jest umową, z mocy której wierzyciel (zbywca, zwany też cedentem) przenosi na nabywcę (cesjonariusza) wierzytelność przysługującą mu wobec dłużnika (debitora). Nie budzi przy tym wątpliwości, że stosownie do art. 510 § 1 kc - umowa sprzedaży wierzytelności ma charakter umowy o podwójnym skutku zobowiązująco-rozporządzającym. Skutkiem rozporządzającym tej umowy jest przeniesienie wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku osoby trzeciej (nabywcy wierzytelności). Mając przy tym na uwadze unormowanie art. 510 § 1 k.c., w pełni uzasadnione jest przyjęcie, że rozporządzający skutek umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności następuje z mocy samego prawa, co oznacza, że nawet nie objęcie tego skutku zamiarem stron umowy przelewu wierzytelności nie stoi na przeszkodzie wywołania następstw rozporządzających. Dopiero złożenie wyraźnego i zgodnego oświadczenia woli przez zbywcę i nabywcę może wyłączyć powstanie skutku rozporządzającego i tylko wówczas umowa pozostaje przy skutku obligacyjnym. Zatem przeniesienie wierzytelności z majątku cedenta do majątku cesjonariusza następuje ex lege z chwilą zawarcia umowy zobowiązującej. Tak więc konsekwencją umowy zobowiązującej o podwójnym skutku jest powstanie zobowiązania do przeniesienia wierzytelności oraz powstanie ex lege skutku rozporządzającego w postaci przeniesienia wierzytelności. W tym stanie rzeczy należy uznać, iż umową cesji dotychczasowy wierzyciel przenosi więc wierzytelność na nowego wierzyciela. Podstawowym wynikiem przelewu wierzytelności jest sukcesyjne wstąpienie cesjonariusza w miejsce cedenta. Dla skuteczności przelewu konieczne jest zawarcie umowy pomiędzy cedentem a cesjonariuszem. Umową zaś jest zgodne oświadczenie woli dwóch stron. Ze złożonych do akt sprawy dokumentów w postaci umowy ramowej z dnia 28 września 2012 roku, porozumienia z dnia 22 listopada 2012 roku oraz wykazu przelanych wierzytelności wynikało, iż powód nabył od (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. wierzytelność w wysokości 2.768,58 złotych. Obejmuje ona należność główną - 2.506,56 złotych oraz odsetki ustawowe naliczone przez dotychczasowego wierzyciela w kwocie 262,02 złotych. Powyższe znalazło potwierdzenie w księgach rachunkowych (...), gdzie figuruje wskazana wierzytelność wraz z naliczonymi odsetkami przez powoda w wysokości 122,31 złotych. Jak słusznie zaś podniósł powód wyciąg z ksiąg rachunkowych (...) mają moc dokumentów urzędowych i zgodnie z art. 244 § 1 k.p.c. stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo poświadczone. Należy również podnieść, że powód wykazał, że pozwany był powiadomiony o cesji i wzywany do zapłaty należności na rzecz aktualnego wierzyciela. Pozwany nie odniósł się do tej okoliczności i nie wykazał, że dokonał zapłaty należności na rzecz powoda. Powód wykazał również istnienie i wysokość nabytej wierzytelności. Wynika to z ww. dokumentów oraz złożonych do akt faktur VAT i not odsetkowych wystawionych pozwanemu przez (...) Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w W.. Powód wykazał zatem, że pozwanego i operatora telekomunikacji wiązała umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Umowa ta była zrealizowana i operator świadczył umówione usługi, czego potwierdzeniem były wykazy tych usług załączone do faktur VAT ( ujęte w opinii biegłego). Pozwany w istocie nie kwestionował tych okoliczności. Pozwany wskazywał natomiast, iż dokonywał pewnych wpłat na rzecz operatora. Pozwany jednakże na potwierdzenie swoich twierdzeń i stanowiska w sprawie nie wykazał żadnym dowodem, że dokonał wpłat na rzecz poprzedniego wierzyciela (operatora) i to w takiej wysokości, które zaspokoiłyby poprzedniego wierzyciela i czyniły umowę cesji w tym zakresie bezprzedmiotową. Pozwany miał przy tym obowiązek dowodzenia swoich twierdzeń, co wynikało z rozkładu ciężaru dowodu. Ponadto pozwany miał taką możliwość, gdyż jak słusznie podniósł biegły, jako osoba prowadząca działalność gospodarczą powinien takie wpłaty księgować w swojej dokumentacji księgowej. Z treści załączonych przez powoda faktur VAT wynikało natomiast, że dokonywane przez pozwanego wpłaty były księgowane i zaliczane na poczet należności. Po uwzględnieniu takich wpłat do zapłaty pozostała należność będąca przedmiotem cesji, a objęta pozwem (po doliczeniu przez powoda skapitalizowanych odsetek ustawowych). Ponadto na okoliczność dokonanej cesji wierzytelności miedzy powodem a (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w W., objęcia przelewem wierzytelności pozwanego, wysokości tej wierzytelności, wysokości ewentualnego uiszczenia należności i łącznej wysokości należności na rzecz powoda sąd poczynił ustalenia faktyczne w oparciu o opinię biegłego. Opinia biegłego była pełna i jasna. Została sporządzona przez biegłego specjalistę z danej dziedziny. Biegły poczynił przy tym ustalenia oraz dokonał oceny dokumentów w zakresie wskazanym w tezie dowodowej. Opinia opierała się na dokumentacji złożonej do akt sprawy i znajdującej się w siedzibie powoda (w tym zakresie załączonej do opinii w niezbędnym zakresie). Opinia była logiczna i nie zawierała żadnych niespójności. Znajdowała pełne oparcie w dokumentach księgowych. Z tych względów stanowiła podstawę ustaleń faktycznych. Uwagi pozwanego do opinii stanowiły jedynie polemikę z ustaleniami i wnioskami biegłego. Mając powyższe ma uwadze Sąd I instancji uznał, iż powód sprostał obowiązkowi procesowemu dowodzenia istnienia należności dochodzonej pozwem. Wykazał również, że wysokości wierzytelności oraz fakt jej nabycia od poprzedniego wierzyciela w drodze umowy cesji. Natomiast pozwany nie wykazał żadnym dowodem braku zasadności żądania pozwu, w szczególności nie wykazał, że dokonał zapłaty należności na rzecz poprzedniego wierzyciela. Twierdzenia pozwanego i jego zarzuty ze sprzeciwu jako nieudowodnione należało zatem uznać za gołosłowne i odosobnione w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego. Nie mogły one skutkować oddaleniem powództwa. W tym stanie rzeczy skoro powód wykazał legitymację czynną, istnienie, wymagalność i wysokość wierzytelności objętej umową przelewu, roszczenie powoda należało uznać za zasadne w wysokości wskazanej w pozwie. Z tych względów sąd I instancji uwzględnił powództwo powoda w całości. O odsetkach ustawowych sąd orzekł na podstawie art. 482 § 1 k.c. zaś o kosztach procesu na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. stosując zasadę odpowiedzialności za jego wynik.

Powyższe orzeczenie w całości apelacją zaskarżył pozwany, który zarzucając rozstrzygnięciu naruszenie przepisów postępowania poprzez:

• nie wyjaśnienie istotnych okoliczności sprawy mających wpływ na treść rozstrzygnięcia a w szczególności nie dokonanie ustalenia, jaka była rzeczywista wysokość zadłużenia pozwanego i czy występowała ona w rzeczywistości,

• naruszenie swobody oceny dowodów tj. art. 233 k.p.c. poprzez przyjęcie, że udowodnioną w niniejszej sprawie wysokość zadłużenia pozwanego wobec powoda, gdy w rzeczywistości Sąd opar! się wyłącznie na opinii biegłego, który to wyłącznie oparł się na księgach powoda,

wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa powoda ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpatrzenia.

Strona powodowa w odpowiedzi na apelację pozwanego wniosła o jej oddalenie w całości jako bezzasadnej oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. 

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego jako bezzasadna podlegała oddaleniu w całości. Zgodnie z Zgodnie z treścią art. 233 k.p.c. Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Sąd oceni na tej samej podstawie, jakie znaczenie nadać odmowie przedstawienia przez stronę dowodu lub przeszkodom stawianym przez nią w jego przeprowadzeniu wbrew postanowieniu sądu. Powołany przepis stanowi wyraz obowiązującej w procedurze cywilnej zasady swobodnej oceny dowodów. Ocena wiarygodności i mocy dowodowej poszczególnych środków dowodowych stanowi podstawowe zadanie sądu orzekającego, przy czym powinna być ona dokonana w sposób konkretny, w oparciu o cały zebrany w sprawie materiał dowodowy. W niektórych przypadkach ustawodawca "narzuca" określoną moc dowodową danego środka (np. art. 11, 246, 247 KPC). Przyjmuje się, że moc dowodowa oznacza siłę przekonania o istnieniu lub nieistnieniu weryfikowanego w postępowaniu dowodowym faktu, uzyskaną przez sąd wskutek przeprowadzenia określonych środków dowodowych. Z kolei wiarygodność danego dowodu wynika z jego indywidualnych cech i obiektywnych okoliczności, za względu na które zasługuje on w ocenie sądu na wiarę lub nie (zob. J. Klich-Rump, Podstawa faktyczna rozstrzygnięcia sądowego w procesie cywilnym, Warszawa 1977, s. 132 i n.). Swobodna ocena dowodów nie może być dowolna. Z tych względów przyjmuje się, że jej granice wyznaczane są przez kryteria: logiczne, ustawowe i ideologiczne (zob. wyr. SN z 12.2.2004 r., II UK 236/03, Legalis). Sąd ma obowiązek wyprowadzenia z zebranego w sprawie materiału dowodowego wniosków poprawnych logicznie. Zastrzeżona dla sądu swobodna ocena dowodów nie opiera się na ilościowym porównaniu przedstawionych przez świadków i biegłych spostrzeżeń oraz wniosków, lecz na odpowiadającemu zasadom logiki powiązaniu ujawnionych w postępowaniu dowodowym okoliczności w całość zgodną z doświadczeniem życiowym (wyr. SN z 20.3.1980 r., II URN 175/79, OSNC 1980, Nr 10, poz. 200). Jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadził wnioski logicznie poprawne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego, to taka ocena dowodów nie narusza zasady swobodnej oceny dowodów przewidzianej w art. 233 KPC, choćby dowiedzione zostało, że z tego samego materiału dałoby się wysnuć równie logiczne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego wnioski odmienne (wyr. SN z 27.9.2002 r., IV CKN 1316/00, Legalis). Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (wyr. SN z 27.9.2002 r., II CKN 817/00, Legalis; wyr. SN z 16.12.2005 r., III CK 314/05, OwSG 2006, Nr 10, poz. 110). Czynnik ustawowy ogranicza sąd w możliwości dokonania oceny jedynie tych dowodów, które zostały prawidłowo przeprowadzone, według reguł określonych przez ustawodawcę, z uwzględnieniem wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu, jak również wszelkich okoliczności towarzyszących przeprowadzaniu poszczególnych dowodów i mających znaczenie dla oceny ich mocy i wiarygodności (post. SN z 11.7.2002 r., IV CKN 1218/00, Legalis; wyr. SN z 9.3.2005 r., III CK 271/04, Legalis). Oznacza to, że przy ocenie mocy i wiarygodności dowodów sąd bierze pod rozwagę nie tylko "materiał dowodowy", ale także wyjaśnienia informacyjne stron, oświadczenia, zarzuty przez nie zgłaszane, zachowanie się stron podczas procesu przejawiające się np. w odmowie lub utrudnieniach w przeprowadzeniu dowodów, itp. (wyr. SN z 24.3.1999 r., I PKN 632/98, OSNAPiUS 2000, Nr 10, poz. 382). Za czynnik ideologiczny warunkujący granice swobodnej oceny dowodów uznaje się poziom świadomości prawnej sędziego, na którą składa się znajomość przepisów prawa, doktryny i orzecznictwa, jak ogólna kultura prawna oraz system pozaprawnych reguł i ocen społecznych (zob. W. Siedlecki, Realizacja zasady swobodnej oceny dowodów w polskim procesie cywilnym, NP 1956, Nr 4). Sąd II instancji może zmienić ustalenia faktyczne stanowiące podstawę wydania wyroku sądu I instancji bez konieczności przeprowadzenia postępowania dowodowego uzasadniającego odmienne ustalenia (wyr. SN z 4.10.2007 r., V CSK 221/07, Legalis). Uprawnienie to w przypadku dowodów z zeznań świadków czy też z przesłuchania stron jest uzasadnione w szczególności wówczas, gdy dowody te mają jednoznaczną wymowę, a ocena sądu I instancji jest oczywiście błędna. Same, nawet poważne wątpliwości co do trafności oceny dokonanej przez sąd I instancji, nie powinny stwarzać podstawy do zajęcia przez sąd II instancji odmiennego stanowiska, o ile tylko ocena ta nie wykroczyła poza granice zakreślone w powołanym przepisie (wyr. SN z 21.10.2005 r., III CK 73/05, Legalis). W kontekście przedstawionych rozważań Sąd Okręgowy uznał ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego dokonaną przez Sąd I instancji za zgodną z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego. W szczególności podkreślić należy, iż w aspekcie braku przedstawienia przez pozwanego dowodów uzasadniających zapłatę dochodzonych w niniejszym postępowaniu należności na rzecz poprzednika prawnego strony powodowej, Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny zgormadzonego materiału dowodowego, w szczególności przypisał w sposób należyty pozytywny walor wydanej w niniejszej sprawie opinii biegłego.

Mając na uwadze powyższe apelację pozwanego należało uznać za bezzasadną co skutkowało jej oddaleniem na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. stosując zasadę odpowiedzialności za wynik procesu.