Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 sierpnia 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Rzeszowie, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 14 sierpnia 2013 r.

na rozprawie

sprawy z wniosku K. P. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w R.

o emeryturę z tytułu opieki nad dzieckiem

na skutek apelacji wniesionej przez wnioskodawczynię

od wyroku Sądu Okręgowego w Rzeszowie

z dnia 5 marca 2013 r. sygn. akt IV U 1545/11

I.  zmienia pkt II zaskarżonego wyroku w ten sposób , że zmieniając decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w R. z dnia 13 października 2011 r., potwierdza prawo wnioskodawczyni K. P. (1) do emerytury także po dniu 13 października 2011 r., zobowiązując organ rentowy do podjęcia wypłaty świadczenia począwszy od dnia 1 listopada 2011 r. ,

II.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w R. na rzecz wnioskodawczyni K. P. (1) kwotę 150 zł (słownie sto pięćdziesiąt złotych ) tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego .

Sygn. akt III AUa 440/13

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 14 sierpnia 2013 r.

Decyzją z dnia 13 października 2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. odmówił K. P. (1) prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu opieki nad dzieckiem, uchylając uprzednią decyzję z dnia 22 października 1997r. potwierdzającą uprawnienie wnioskodawczyni do tak określonego świadczenia. Równocześnie organ rentowy wstrzymał z dniem
1 listopada 2011 r. wypłatę emerytury. W podstawie prawnej decyzji powołany został art. 114 ust.1a ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.), oraz § 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 15 maja 1989 r. w sprawie uprawnień do wcześniejszej emerytury pracowników opiekujących się dziećmi wymagającymi stałej opieki (Dz. U. Nr 28, poz. 149). W uzasadnieniu zaś faktycznym tego rozstrzygnięcia organ rentowy stwierdził, że przedłożone do wniosku emerytalnego zaświadczenie o stanie zdrowia dziecka nie stanowiło dostatecznego dowodu do wykazania jednej z koniecznych przesłanek nabycia prawa do emerytury, zaś wyniki wszczętego w tym zakresie postępowania wyjaśniającego wykazały, że stan zdrowia dziecka wnioskodawczyni nie uzasadniał stałej nad nim opieki.

Wnioskodawczyni K. P. (1) odwołała się od decyzji ZUS do Sądu Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Rzeszowie. W odwołaniu z dnia 10 listopada 2011 r. wnioskodawczyni wnosząc o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez potwierdzenie jej uprawnienia do pobieranego przez okres ponad 14 lat świadczenia emerytalnego w szczególności zarzuciła, że organ rentowy nie miał podstaw do zastosowania przywołanego w podstawie prawnej przyjętego rozstrzygnięcia art. 114 ust. 1a ustawy emerytalno – rentowej jako, że przedłożone przez nią do wniosku emerytalnego zaświadczenie o stanie zdrowia dziecka spełniało wszelkie wymogi formalne i tak zostało wówczas ocenione. Stąd aktualne działania ZUS stanowią nieuprawnione pozbawienie jej słusznie nabytego prawa. Na poparcie zaś tak wyrażonego poglądu odwołująca przywoływała stanowisko Rzecznika Praw Obywatelskich zawarte w skierowanym do Trybunału Konstytucyjnego wniosku o stwierdzenie niezgodności z Konstytucją wyżej powołanego przepisu , podnosząc nadto ,iż w analogicznej sprawie Europejski Trybunał Praw Człowieka uznał działania ZUS za naruszające art. 1 Protokołu nr 1 do Konwencji Praw Człowieka ( wyrok z dnia 15 września 2008r. w sprawie Moskal przeciwko Polsce , skarga nr 1073/05) .

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 16 listopada 2011 r. pozwany Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R., wnosił o oddalenie żądania wnioskodawczyni z tych samych względów, które legły u podstaw zaskarżonej decyzji , podając dodatkowo ,iż to zainicjowane przez niego postępowanie wyjaśniające dorowadziło do ujawnienia nowych dowodów w rozumieniu art.114ust.1 ustawy emerytalno-rentowej ( dokumentacji z przebiegu leczenia dziecka), dających podstawę do weryfikacji uprawnień odwołującej do pobieranego prze nią dotąd świadczenia emerytalnego.

Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Rzeszowie, po rozpoznaniu odwołania K. P. (1) , wyrokiem z dnia 5 marca 2013 r. (sygn. akt IV U 1545/11) :

w pkt. I- zmienił zaskarżoną decyzję ZUS o tyle ,że stwierdził , iż decyzja z dnia 22 października 1997r. zachowała swą moc obowiązującą do dnia
13 października 2011r .,

w pkt. II -oddalił odwołanie w pozostałym zakresie tj. co do roszczenia wnioskodawczyni przyznania prawa do emerytury po dniu 13 października 2011r.,

w pkt. III zaś - zasądził od organu rentowego na rzecz K. P. (1) kwotę 60 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd Okręgowy ustalił, że wnioskodawczyni K. P. (1) ur. (...) złożyła w pozwanym organie rentowym w dniu 29 sierpnia 1997r. wniosek o ustalenie prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu opieki nad dzieckiem – córką K. P. (2) ur. (...) W chwili składania wniosku emerytalnego wnioskodawczyni pozostawała w zatrudnieniu w Spółdzielni (...) w D. , które to zatrudnienie ustało z dniem 14 października 1997 r. z uwagi na „przejście na emeryturę”. Do wniosku emerytalnego dołączone między innymi zostało zaświadczenie lekarskie wydane przez lekarza pediatrę z Przychodni (...) dla Dzieci (...) w D. z dnia 30 lipca 1997 r., w którym autor zaświadczenia, rozpoznając u córki wnioskodawczyni alergię układu oddechowego, przewlekłe anginy i nerwicę wegetatywną z moczeniem nocnym i anoreksją, zawarł stwierdzenie, iż dziecko wymaga stałej opieki matki z przywołaniem § 1 ust. 3 pkt 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 15 maja 1989r. w sprawie uprawnień do wcześniejszej emerytury pracowników opiekujących się dziećmi wymagającymi stałej opieki (Dz. U. Nr 28, poz. 149). Decyzją z dnia 22 października 1997 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. przyznał wnioskodawczyni K. P. (1) prawo do dochodzonego świadczenia emerytalnego, podejmując jego wypłatę od dnia 14 października 1997 r. Emerytura była wypłacana odwołującej do dnia 1 listopada 2011r. W całym tym okresie wnioskodawczyni nie podejmowała zatrudnienia . W lipcu 2011 r. pozwany organ rentowy podjął z urzędu działania mające na celu wyjaśnianie stanu zdrowia córki wnioskodawczyni, zwracając się następnie do Głównego Lekarza Orzecznika o wydanie opinii, czy na podstawie dołączonego do wniosku emerytalnego zaświadczenia lekarskiego oraz pozyskanej aktualnie źródłowej dokumentacji z leczenia dziecka można przyjąć, iż K. P. (2) wymagała stałej opieki matki przed dniem 14 października 1997 r. Taka opinia wydana została w dniu 16 września 2011r. i stanowiła ona, że schorzenia córki wnioskodawczyni nie mieściły się w kategorii schorzeń uprawniających do wcześniejszej emerytury. Powyższe stanowisko Głównego Lekarza Orzecznika legło zaś u podstaw - zaskarżonej w niniejszym postępowaniu - decyzji ZUS z dnia 13 października 2011r. r. odmawiającej K. P. (1) prawa do uprzednio przyznanej wcześniejszej emerytury. Przeprowadzony w postępowaniu sądowym dowód z opinii biegłych lekarzy pulmonologa –alergologa i psychiatry , jak również dowód z przesłuchania odwołującej w charakterze strony pozwoliły z kolei Sądowi I instancji na ustalenie, iż stan zdrowia dziecka odwołującej nie wymagał stałej nad nim opieki , zaś ta sprawowana przez wnioskodawczynię , ograniczała się jedynie do uczestnictwa w procesie leczenia córki , ordynowania leków, przy zachowanej pełnej samodzielności dziecka w zakresie pobierania nauki w szkole, czy wykonywania wszelkich podstawowych czynności życiowych , który to stan utrzymuje się do chwili obecnej ( 21 letnia K. P. jest absolwentką Technikum Informatycznego , aktualnie pozostającą bez pracy) . W świetle powyższych ustaleń, Sąd I instancji, dokonując oceny prawnej sprawy w pierwszym rzędzie uznał, że pozwany organ rentowy był władny dokonać weryfikacji uprawnienia K. P. (1) do pobieranego przez nią dotąd świadczenia emerytalnego , jakkolwiek nie w trybie przywołanego u podstaw zaskarżonej decyzji art.114 ust.1 a ustawy z dni17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z FUS (tekst jedn. Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz.1227 ze zm.) , ale jego ustępu 1 . Stwierdzając tym samym niezupełność podstawy prawnej przyjętego przez ZUS rozstrzygnięcia , Sąd Okręgowy przyznawał odwołującej rację co do tego ,iż sama odmienna ocena waloru dowodowego dołączonego do wniosku emerytalnego zaświadczenia lekarskiego o stanie zdrowia dziecka , nie mogła stanowić podstawy ponownej oceny jej uprawnień emerytalnych przez ZUS , bo to wyczerpałoby dyspozycję wyżej powołanego art.114 ust.1 a ustawy emerytalno-rentowej , który to przepis wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 28 lutego 2012r. sygn. akt K 5/11 uznany został za niezgodny z art. 2 i art.67 ustawy zasadniczej i derogowany z porządku prawnego z dniem 8 marca 2012r. ( Dz. U. poz. 251). Jednocześnie jednak Sąd I instancji zauważał , że z chwilą pozyskania przez organ rentowy – nieznanej mu dotąd , a istniejącej przed dniem wydania pierwszorazowej decyzji - dokumentacji z przebiegu leczenia dziecka wnioskodawczyni, zaistniały przewidziane w ustępie 1 art.114 w/w ustawy przesłanki ( ujawnienia nowych dowodów) do takiej weryfikacji . Na poparcie zaś tak wyrażonego poglądu Sąd Okręgowy przywoływał wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 stycznia 2012r. III UK 223/10 OSNP 2012/21-22/272 . Uznając jednak ,że wadliwość pierwszorazowej decyzji emerytalnej z dnia 22 października 1997r. nie była w żadnej mierze wywołana działaniem wnioskodawczyni , a jedynie zaniedbaniem ZUS , Sąd I instancji wyraził pogląd ,że w tej sytuacji skutki tej decyzji winny rozciągać się aż do dnia wydania decyzji weryfikującej , stąd też przyjęte w pkt. I wyroku w oparciu o art.477 ¹⁴ § 2 kpc rozstrzygnięcie o potwierdzeniu prawa wnioskodawczyni do emerytury do dnia 13 października 2011 r. , przy równoczesnym oddaleniu ( pkt. II wyroku) dalej idącego jej żądania ( tj. w zakresie przyznania prawa do tak określonego świadczenia po w/w dacie ), z przywołaniem art.477 ¹⁴ §1kpc . Niezależnie od tego Sąd Okręgowy
w Rzeszowie, powołując liczne orzeczenia Sądu Najwyższego, w tym między innymi wyrok tego Sądu z dnia 28 listopada 2002r. III UZP 9/02 OSNP 2003/12/296 , zauważał, że omawiane świadczenie ma charakteru utracalny, stąd też ustanie którejkolwiek z przesłanek warunkujących nabycie do niego prawa uzasadnia wstrzymanie wypłaty emerytury na podstawie art. 134 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 101 pkt. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.). Tak zaś sytuacja – zdaniem Sądu I instancji-miała również wystąpić w odniesieniu do odwołującej, skoro w świetle choćby jej zeznań, aktualnie 21 letnia córka jest osobą w pełni samodzielną i nie wymaga żadnej opieki. Rozstrzygając zaś o kosztach procesu Sąd Okręgowy uznał ,że zakres uwzględnionego roszczenia uzasadnia obciążenie
w całości ZUS poniesionymi przed wnioskodawczynię kosztami zastępstwa procesowego w kwocie 60 zł , przy powołaniu w podstawie prawnej tej części orzeczenia art. 98 §1kpc w zw. z §2 ust.1 i 2 oraz §12 ust.2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej
z urzędu ( Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.) .

Wyrok Sądu Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w Rzeszowie z dnia 5 marca 2013 r. – w części oddalającej odwołanie ( pkt. II wyroku) , zaskarżony został przez wnioskodawczynię K. P. (1) .
W apelacji z dnia 9 kwietnia 2013 r. (v. k. 92-96 ) wnioskodawczyni zarzucając naruszenie prawa procesowego tj. art.477 ⁹ kpc i art.477 ¹⁴ kpc , przez niedozwolone wykroczenie poza ramy prawne zaskarżonej decyzji , a tym samym bezpodstawną ocenę prawną sprawy w kontekście – nie przywołanego przez ZUS - art.114ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z FUS (tekst jedn. Dz. U.
z 2009 r. Nr 153, poz.1227 ze zm.), - co równocześnie stanowić miało o naruszeniu prawa materialnego przez zastosowanie tego przepisu , wnosiła o zmianę tej części wyroku Sądu I instancji , poprzez potwierdzenie jej prawa do emerytury także po dniu 13 października 2011r. , przy zasądzeniu stosownych kosztów postępowania apelacyjnego. W uzasadnieniu wniesionego środka odwoławczego , skarżąca
w szczególności podnosiła ,że Sąd Okręgowy w Rzeszowie był związany w osądzie sprawy wskazaną przez ZUS podstawą prawną zaskarżonej decyzji tj. art.114 ust.1 a ustawy emerytalno- rentowej , co w sytuacji derogowania tego przepisu
z porządku prawnego wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 28 lutego 2012r. sygn. akt K 5/11,oznaczało konieczność uwzględnienia w pełnym zakresie żądania jej odwołania .

Pozwany organ rentowy nie ustosunkował się do treści apelacji wnioskodawczyni .

Sąd Apelacyjny w Rzeszowie, rozpoznając apelację wnioskodawczyni K. P. (1) zważył, co następuje;

Wniesiony przez odwołującą środek zaskarżenia skutkować musi- w ocenie tut. Sądu - wydaniem orzeczenia reformatoryjnego .

Zaskarżony bowiem wyrok Sądu Okręgowego w Rzeszowie z dnia 5 marca 2013r. jest wyrokiem naruszającym prawo , choć z innych niż te naprowadzone przez skarżącą względów ( w tym miejscu jednocześnie podkreślić należy , że sąd odwoławczy pełni nie tylko funkcję kontrolną ale i merytoryczną , tak więc w ramach zarzutu naruszenia prawa , może brać pod uwagę z urzędu wszelkie w tym względzie nieprawidłowości sądu I instancji , nawet te nie przywołane przez skarżącego - o takiej roli sądu II instancji stanowi m. innymi wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 maja 2012r. II UK 264/11 LEX nr 1227968 ) .

Jakkolwiek bowiem w zdecydowany sposób odrzucić należy główny zarzut zaskarżenia , bezprawnego wykroczenia przez Sąd Instancji poza podstawę prawną zaskarżonej decyzji - jako ,że w tym względzie żadne tego rodzaju ograniczenia nie występują (tak też wprost w wyroku Sąd Najwyższego z dnia 2 października 2008 r.
I UK 88/08 OSNP 2010/7-8/100) ,a sąd rozpoznający sprawę dokonuje w każdym przypadku pełnej oceny legalności decyzji , będąc tym samym uprawniony do odmowy przyznania prawa do świadczenia z uwagi na negatywną przesłankę nawet nie poodnoszą przez ZUS ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 lutego 2002 r. II UKN 42/01 OSNP 2003/22/551) , to równocześnie zauważyć przyjdzie ,iż w okolicznościach faktycznych przedmiotowej sprawy brak było podstaw do uznania – jak to uczynił Sąd I instancji- ,że podstawę weryfikacji uprawnień K. P. (1) do emerytury ( ponownej oceny prawa wnioskodawczyni do tak określonego świadczenia ) stanowić może art.114ust.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z FUS (tekst jedn. Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz.1227 ze zm.). Koniecznym bowiem do zastosowania tego przepisu było czy to przedłożenie nowych dowodów czy ujawnienie nieznanych dotąd ZUS okoliczności istniejących przed wydaniem decyzji pierwszorazowej , gdy tymczasem w odniesieniu do odwołującej żadna z tych przesłanek nie wystąpiła. Słusznie bowiem Sąd I instancji zauważa, że nie można uznać za nieznaną organowi rentowemu okoliczność przyjętą aktualnie niezupełność zaświadczenia lekarskiego dołączonego do wniosku emerytalnego dla wykazania przesłanki odniesionej do stanu zdrowia dziecka wnioskodawczyni , ale w konsekwencji czyni nieuprawnione i pozostające w sprzeczności z tą tezą stwierdzenie, iż nowością tą ( nowym w sprawie dowodem ) jest dokumentacja z leczenia dziecka , nie dostrzegając zasadniczej kwestii ,iż dowód ten pozyskany został przez ZUS już po wznowieniu postępowania – a więc jako efekt tych działań ,a nie jego źródło ( tak też wprost w niepublikowanym dotąd wyroku Sądu Najwyższego z dnia 26 listopada 2012r. III UK 13/12 , jaki zapadł w analogicznym do przedmiotowej sprawy stanie faktycznym ) . Powyższe potwierdza też przywołany przez Sąd Okręgowy inny wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 stycznia 2012r. III UK 223/10 OSNP 2012/21-22/272 ,
w którym wyrażenie wskazywanej jedynie przez Sąd I instancji tezy o możliwości wydania przez organ rentowy decyzji odmawiającej prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu opieki nad dzieckiem nawet po wielu latach pobierania tego świadczenia
w sytuacji , w której prawo do niego przyznane zostało na podstawie dowodu zawierającego nieprawdziwe dane , poprzedzone zostało –pominiętym już przez Sąd Okręgowy- ustaleniem ,że to sama wnioskodawczyni występując w tamtej sprawie do ZUS o przeliczenie emerytury zaoferowała nowe dowody związane z przebiegiem jej zatrudnienia , pozostające w sprzeczności z tymi dołączonymi do wniosku emerytalnego , co pozwoliło na weryfikację jej ogólnego stażu pracy nie sięgającego koniecznego wymiaru lat 20-stu , a w efekcie stwierdzenie braku prawa do emerytury
w oparciu o art.114 ust. 1 ustawy emerytalno-rentowej. Taka zaś sytuacja nie wystąpiła niewątpliwe w okolicznościach faktycznych przedmiotowej sprawy.
Z tych to więc wszystkich podniesionych wyżej względów zgodzić się ze skarżącą należało ,iż w jej przypadku jedyną podstawą odmowy prawa do emerytury był- przywołany w zaskarżonej decyzji przez ZUS- art.114ust.1 a ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z FUS (tekst jedn. Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz.1227 ze zm.) , który w werbalnej swej treści dozwalał na ponowną ocenę prawa do świadczenia w sytuacji braku jakiejkolwiek nowości, a jedynie przy odmiennej ocenie przedłożonych wcześniej dowodów. Skoro jednak przepis ten
z dniem 8 marca 2012r., na skutek wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 28 lutego 2012 r. K 5/11 ( Dz. U. poz. 251) derogowany został z porządku prawnego, to obowiązkiem Sądu I instancji przy ferowaniu wyroku - zgodnie z wyrażoną w art. 316 §1kpc zasadą aktualności orzekania- była odmowa jego zastosowania , co w konwekcji prowadzić winno do potwierdzenia prawa K. P. (1) do emerytury w całym okresie pobierania przez nią tego świadczenia jak też po dniu wstrzymania jego wypłaty ( o takich skutkach wyroków Trybunału Konstytucyjnego stanowią m. innymi : postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 grudnia 2000 r. III ZP 27/00 OSNAPiUS 2001/10/331, wyrok tego Sądu z dnia 21 listopada 2006 r.IIIPK 42/06 LEX nr 950622 , czy w końcu -w odniesieniu już wprost do spraw EWK –przywołany wyżej nie publikowany wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 listopada 2012r. III UK 13/12 ) . Skoro więc tak się nie stało - wskutek błędnej oceny prawnej sprawy Sądu I instancji
( o czym mowa była powyżej ) , to Sąd Apelacyjny -naprawiając powyższe uchybienie - w oparciu o art.386§1kpc zmienił zaskarżoną cześć wyroku , potwierdzając prawo wnioskodawczyni do emerytury także po dniu wydania zaskarżonej decyzji , przy jednoczesnym zobowiązaniu pozwanego organu rentowego do podjęcia wypłaty świadczenia od dnia jego wstrzymania tj. 1 listopada 2011r. ( pkt. I wyroku tut. Sądu). Tu jedynie marginalnie przyjdzie też zauważyć ,że zupełnie chybione było również przyjęte przez Sąd Okręgowy – niezaskarżone - rozstrzygnięcie o mocy prawnej decyzji z dnia 22 października 1997r. ,w znaczeniu zachowania przez odwołującą prawa do emerytury od dnia przyznania tego uprawnienia w/w decyzją aż do dnia wydania tej zaskarżonej w niniejszym postępowaniu , z uwagi na nie mogącą rodzić dla wnioskodawczyni ujemnych skutków wadliwość działań ZUS. Dość bowiem powiedzieć ,że w tego rodzaju sytuacjach sam ustawodawca przewidział dla świadczeniobiorców należytą ochronę ,poprzez możliwość wstrzymania wypłaty świadczenia dopiero od miesiąca w którym zostaje wydana decyzji weryfikująca , względnie od miesiąca następnego po dniu jej wydania ( art.134 ust. 1pkt 4 i ust.2 pkt 2 ustawy emerytalno-rentowej), i tak też się stało w odniesieniu do odwołującej. Nie można również podzielić alternatywnie zaprezentowanego przez Sąd I instancji poglądu co do możliwości ostatecznego potwierdzenia legalności zaskarżonej decyzji wobec utracalnego charakteru będącego przedmiotem sporu świadczenia i ustalenia ,że córka wnioskodawczyni na dzień wydania tej decyzji nie wymagała stałej opieki w rozumieniu przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 15 maja
1989 r. w sprawie uprawnień do wcześniejszej emerytury pracowników opiekujących się dziećmi wymagającymi stałej opieki (Dz. U. Nr 28, poz. 149). Dokonanie bowiem tak określonej oceny prawnej sporu -tj. w kontekście przewidzianych w art. 101 pkt 1 w związku z art. 134 ust. 1 pkt 1 ustawy emerytalno-rentowej przesłanek – wymagałoby uprzedniego wdrożenia przez pozwany organ rentowy określonych art.107 w/w działań , co jednak nie miało miejsca w okolicznościach faktycznych przedmiotowej sprawy ( tak też wprost w powoływanym już wcześniej kilkakrotnie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 26 listopada 2012r. III UK 13/12).

Końcowy wynik sprawy – fakt, iż pozwany ZUS uległ w całości żądaniu odwołującej - uzasadniał z koeli przyjęte w pkt II sentencji wyroku tut. Sądu rozstrzygnięcie o kosztach procesu - obciążenie organu rentowego poniesionymi przez wnioskodawczynię kosztami postępowania odwoławczego , na podstawie art. 98 § 1 kpc
i przy uwzględnieniu stawek wynagrodzenia reprezentującego skarżącą fachowego pełnomocnika przewidzianych w § 13 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej
z urzędu (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r. poz. 461). Na zasądzoną więc z tak określonego tytułu łączną kwotę 150 złotych składały się: koszty zastępstwa procesowego
w postępowaniu apelacyjnym w wysokości 120 zł i opłata sądowa od apelacji
w kwocie 30 zł .