Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 grudnia 2015 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSR del. Marzena Foltyn-Banaszczyk

Protokolant stażysta Bożena Sobczyk

po rozpoznaniu w dniu 16 grudnia 2015 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku J. K. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do świadczenia przedemerytalnego

na skutek odwołania J. K. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 23 sierpnia 2015 r. sygn. (...)

1.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje wnioskodawcy J. K. (1) prawo do świadczenia przedemerytalnego od dnia 20 czerwca 2015 roku,

2.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. na rzecz wnioskodawcy J. K. (1) kwotę 180,00 zł (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt V U 1008/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 23 sierpnia 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił wnioskodawcy J. K. (1) prawa do świadczenia przedemerytalnego, podnosząc że zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 roku o świadczeniach przedemerytalnych (tj. Dz.U. z 2008 roku, Nr 69, poz. 415 z późn.zm.) prawo do tego świadczenia przysługuje osobie, która poza spełnieniem innych warunków posiada okres uprawniający do emerytury wynoszący co najmniej 35 lat dla mężczyzn. Organ rentowy przyjął za udowodniony powyższy okres w rozmiarze 34 lata, 6 miesięcy i 5 dni. Wnioskodawca w ocenie organu rentowego nie udowodnił wymaganego stażu pracy. Organ rentowy nie uwzględnił okresów od dnia 10 października 1969 roku do dnia 3 stycznia 1975 roku – Zakład (...) wł. C. K. oraz od dnia 1 kwietnia 1980 roku do dnia 8 lipca 1981 roku Zakład (...) wł. Z. K., ponieważ dokumentacja znajdująca się w ZUS nie potwierdza ubezpieczenia wnioskodawcy w tym okresie. Ponadto organ rentowy nie zaliczył okresu od dnia 1 sierpnia 1984 roku do dnia 17 lutego 1986 roku –praca w gospodarstwie rolnym teściów, gdyż od dnia 1 stycznie 1983 roku istniał obowiązek opłacania składek za domownika, a analiza przedłożonych dokumentów nie potwierdza opłacania składek za ten okres.

W odwołaniu z dnia 2 września 2015 roku, uzupełnionym w piśmie procesowym z dnia 25 listopada 2015 roku, wnioskodawca wnosił o zmianę zaskarżonej decyzji ZUS i przyznanie mu świadczenia przedemerytalnego. Wnioskodawca domagał się zaliczenia do stażu okresu zatrudnienia w Zakładzie (...) oraz o zasądzenie kosztów procesu.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie.

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

ustalił co następuje:

J. K. (1), urodzony w dniu (...) 1953 roku, złożył
w dniu 19 czerwca 2015 roku wniosek o przyznanie prawa do świadczenia przedemerytalnego.

(dowód: wniosek k. 1-2 akt ZUS plik II)

W dniu (...) 2014 roku stosunek pracy wnioskodawcy J. K. (1) z pracodawcą J. K. (2) prowadzącym działalność gospodarczą pod nazwą (...) w B. został rozwiązany na podstawie art. 30 § 1 pkt 2 k.p. za wypowiedzeniem przez zakład pracy. Przyczyną wypowiedzenia było zmniejszenie stanu zatrudnienia spowodowane trudną sytuacją finansową firmy. Wnioskodawca był zatrudniony od dnia 26 lutego 2014 roku do (...) 2014 roku w pełnym wymiarze czasu pracy na podstawie umowy o pracę.

(dowód: świadectwo pracy k. 8 akt ZUS plik II, wypowiedzenie umowy o pracę k. 9 akt ZUS plik II)

Wnioskodawca od dnia 2 września 2014 roku zarejestrowany jest w (...) w R. jako osoba bezrobotna. Od dnia 2 września 2014 roku do dnia 1 września 2015 roku pobierał zasiłek dla bezrobotnych. W okresie pobierania zasiłku dla bezrobotnych wnioskodawca nie odmówił przyjęcia propozycji pracy.

(dowód: zaświadczenie z dnia 18 czerwca 2015 roku k. 10 akt ZUS plik II)

Organ rentowy uznał wnioskodawcy na dzień (...) 2014 roku, tj. dzień rozwiązania stosunku pracy, staż ubezpieczeniowy w łącznym rozmiarze 34 lata, 6 miesięcy i 5 dni (w tym 29 lat, 8 miesięcy i 21 dni okresów składkowych; 4 lata, 9 miesięcy i 14 dni okresów nieskładkowych)

(dowód: decyzja k. 45 akt ZUS plik II; zestawienie k. 43-44 akt ZUS plik II)

Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie uwzględnił następujących okresów:

1.  od dnia 10 października 1969 roku do dnia 3 stycznia 1975 roku – Zakład (...) wł. C. K.;

2.  od dnia 1 kwietnia 1980 roku do dnia 8 lipca 1981 roku - Zakład (...) wł. Z. K.;

3.  od dnia 1 sierpnia 1984 roku do dnia 17 lutego 1986 roku –praca w gospodarstwie rolnym teściów.

(dowód: decyzja k. 45v akt ZUS plik II; odpowiedź na odwołanie k. 11-12)

J. K. (1) w dniu 24 października 1975 roku zawarł z C. K. umowę o naukę rzemiosła w Zakładzie (...) w J. w zawodzie stolarstwo. Umowa trwała od dnia 10 października 1969 roku do dnia 9 października 1972 roku. Umowa została zawarta w trybie i na warunkach przepisów ustawy z dnia 2 lipca 1958 roku o nauce zawodu, przyuczaniu do określonej pracy i warunkach zatrudnienia młodocianych w zakładach pracy oraz o wstępnym stażu pracy.

Umowa określiła okres zatrudnienia – 36 miesięcy, czas pracy ucznia w zakładzie rzemieślniczym, wysokość wynagrodzenia w kolejnych latach nauki – 150 zł, 320 zł, 480 zł, zasady przyznawania urlopu wypoczynkowego, obowiązki stron oraz tryb rozwiązania umowy.

(dowód; umowa k. 4 akt kapitałowych, k. 34)

Umowa została zgłoszona do Izby Rzemieślniczej w Ł. i zarejestrowana pod numerem rej. (...)/69, akta czeladnicze numer 1018/72.

(dowód: zaświadczenie z dnia 12.08.1972 roku k. 33; pismo Izby Rzemieślniczej k. 32)

C. K. prowadził zakład rzemieślniczy – Zakład (...) w miejscowości (...). J. K. (1) mieszkał wówczas z rodzicami. Nauka rzemiosła odbywała się w ten sposób, że wnioskodawca przez 3 dni pracował w Zakładzie jako stolarz, a 3 dni uczył się w (...) Szkole Zawodowej (...) w R.. Tak było przez 3 lata nauki. W zakładzie pracował po 6-8 godzin, wykonywał prace stolarskie.

W okresie zatrudnienia w Zakładzie otrzymywał wynagrodzenie zgodne z umową oraz otrzymywał urlop.

(dowód: zeznania wnioskodawcy protokół rozprawy z dnia 16 grudnia 2015 roku k.48v-49 nagranie od minuty 00.09.32 do minuty 00.23.54 płyta CD k. 50; zaświadczenie z dnia 3 stycznia 1975 roku k. 5 akt kapitałowych, k. 47)

Po zakończeniu nauki zawodu w Zakładzie (...) wnioskodawca otrzymał zaświadczenie od pracodawcy o odbywaniu nauki rzemiosła w rzemiośle stolarstwo w okresie od dnia 10 października 1969 roku do dnia 9 października 1972 roku. Zaświadczenie zostało potwierdzone przez przedstawicieli Izby Rzemieślniczej – starszego Cechu i złożone w Izbie Rzemieślniczej.

(dowód: zaświadczenie z dnia 12.08.1972 roku k. 33; pismo Izby Rzemieślniczej k. 32)

W dniu 16 października 1972 roku J. K. (1) przystąpił do egzaminu czeladniczego w rzemiośle stolarstwo i złożył egzamin z wynikiem pozytywnym otrzymując stosowne świadectwo czeladnicze wydane przez Izbę Rzemieślniczą w Ł. za numerem (...).

(dowód: świadectwo czeladnicze k. 3; pismo Izby Rzemieślniczej k. 32; zeznania wnioskodawcy protokół rozprawy z dnia 16 grudnia 2015 roku k.48v-49 nagranie od minuty 00.09.32 do minuty 00.23.54 płyta CD k. 50)

W zaświadczeniu z dnia 3 stycznia 1975 roku C. K. podał, iż wnioskodawca pracował w Zakładzie (...) w charakterze stolarza – cieśli ze stawką 15 zł/godz. od dnia 10 października 1969 roku do dnia 3 stycznia 1975 roku.

(dowód: zaświadczenie z dnia 3.01.1975 roku k. 5 akt kapitałowych, k. 47)

Wnioskodawca nie został zgłoszony do ubezpieczenia przez płatnika C. K. – Zakład (...) w (...) ani w okresie odbywania nauki rzemiosła od dnia 10 października 1969 roku do dnia 9 października 1972 roku ani w następnym okresie do dnia 3 stycznia 1975 roku.

Nie został również zgłoszony jako osoba współpracująca.

(okoliczność niesporna; dowód: pismo ZUS dotyczące ubezpieczenia k. 43, k. 50, k. 51 akt kapitałowych, k. 42 akt ZUS plik II)

Z. K. prowadził Zakład (...) i był zrzeszony w Cechu (...) w R. w latach 1965 -1986.

(dowód: pismo Cechu k. 31)

W okresie od dnia 4 kwietnia 1980 roku do dnia 8 lipca 1981 roku J. K. (1) był zatrudniony u Z. K. prowadzącego Zakład (...) w R. na podstawie umowy o pracę z wynagrodzeniem 3.500 złotych miesięcznie jako czeladnik stolarski w pełnym wymiarze czasu pracy.

W Zakładzie był warsztat, w którym stały maszyny stolarskie. Wnioskodawca pracował na tych maszynach przy produkcji mebli drewnianych. Pracował codziennie przez 8-10 godzin dziennie w 6 tygodniowym tygodniu pracy.

Wnioskodawca otrzymywał wynagrodzenie, dostawał urlop.

W trakcie zatrudnienia w marcu 1981 roku podczas pracy na maszynie ręka wnioskodawcy dostała się pod nóż i doszło do wciągnięcia palców w tryby maszyny. W wyniku wypadku wnioskodawca doznał rany szarpanej palców. Doszło do częściowej amputacji palców. Po zabiegu wnioskodawca przebywał na zwolnieniu lekarskim. W okresie tym w legitymacji ubezpieczeniowej znajdowały się potwierdzenia wizyt lekarskich oraz pieczątki pracodawcy Z. K. – Zakład (...) w R. potwierdzające ubezpieczenie z tytułu zatrudnienia.

(dowód: zaświadczenie z dnia 15.01.1981 roku k. 45; zaświadczenie z dnia 8 lipca 1981 roku k. 46; legitymacja ubezpieczeniowa k. 4, k. 16-22; historia choroby k. 7-8; karta informacyjna k. 9-10; pismo k. 16 akt kapitałowych; świadectwo pracy k. 9 akt kapitałowych, k. 10 akt kapitałowych)

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

zważył, co następuje :

Odwołanie jako uzasadnione zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 roku o świadczeniach przedemerytalnych ( tj. Dz.U. z 2013 roku, Nr 170 z późn. zm. ), prawo do świadczenia przedemerytalnego przysługuje osobie, do dnia rozwiązania stosunku pracy lub stosunku służbowego z przyczyn dotyczących zakładu pracy, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2008 r. Nr 69, poz. 415, z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą o promocji zatrudnienia", w którym była zatrudniona przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, ukończyła co najmniej 55 lat - kobieta oraz 60 lat - mężczyzna oraz posiada okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 30 lat dla kobiet i 35 lat dla mężczyzn.

Ponadto stosownie do treści art. 2 ust. 3 ww. ustawy świadczenie przedemerytalne przysługuje osobie określonej w ust. 1 po upływie co najmniej 6 miesięcy pobierania zasiłku dla bezrobotnych, o którym mowa w ustawie o promocji zatrudnienia, jeżeli osoba ta spełnia łącznie następujące warunki:

1)nadal jest zarejestrowana jako bezrobotna;

2)w okresie pobierania zasiłku dla bezrobotnych nie odmówiła bez uzasadnionej przyczyny przyjęcia propozycji odpowiedniego zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej, w rozumieniu ustawy o promocji zatrudnienia, albo zatrudnienia w ramach prac interwencyjnych lub robót publicznych;

3)złoży wniosek o przyznanie świadczenia przedemerytalnego w terminie nieprzekraczającym 30 dni od dnia wydania przez powiatowy urząd pracy dokumentu poświadczającego 6-miesięczny okres pobierania zasiłku dla bezrobotnych.

Zgodnie zaś z art. 2 ust. 2 wyżej cytowanej ustawy, za okres uprawniający do emerytury, o którym mowa w ust. 1, uważa się okres ustalony zgodnie z przepisami art. 5-9, art. 10 ust. 1 oraz art. 11 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015 roku, Nr 748, z poźn. zm.)

W sprawie spór dotyczy wymiaru stażu okresów składkowych i nieskładkowych. Organ rentowy bowiem podnosił, iż wnioskodawca wykazał jedynie okres składkowy i nieskładkowy w łącznym wymiarze 34 lata, 6 miesięcy i 5 dni zamiast wymaganych ustawą 35 lat.

W myśl art. 6 ust. 2 pkt 1 i 15 za okresy składkowe uważa się przypadające przed dniem 15 listopada 1991 r. następujące okresy, za które została opłacona składka na ubezpieczenie społeczne albo za które nie było obowiązku opłacania składek na ubezpieczenie społeczne:

1)zatrudnienia po ukończeniu 15 lat życia:

a)na obszarze Państwa Polskiego - w wymiarze nie niższym niż połowa pełnego wymiaru czasu pracy, jeżeli w tych okresach pracownik pobierał wynagrodzenie lub zasiłki z ubezpieczenia społecznego: chorobowy, macierzyński lub opiekuńczy albo rentę chorobową;

2) okresy współpracy przy prowadzeniu pozarolniczej działalności gospodarczej na obszarze Państwa Polskiego objętej obowiązkiem ubezpieczenia społecznego oraz okresy kontynuowania tego ubezpieczenia, za które opłacono składkę na to ubezpieczenie lub w których występowało zwolnienie od opłacania składki.

Wnioskodawcę w okresie od dnia 10 października 1969 roku do dnia 9 października 1972 roku łączyła umowa o naukę rzemiosła zawarta z C. K. prowadzącym zakład rzemieślniczy – Zakład (...) w miejscowości (...), która to umowa została zawarta w trybie i na podstawie ustawy z dnia 2 lipca 1958 roku o nauce zawodu, przyuczaniu do określonej pracy i warunkach zatrudnienia młodocianych w zakładach pracy oraz o wstępnym stażu pracy (Dz.U. Nr 45, poz. 226 z późniejszymi zmianami). Jednocześnie należało mieć na uwadze, iż C. K. prowadził zakład rzemieślniczy, zaś wnioskodawca był jego synem, który zamieszkiwał w tym okresie we wspólnym gospodarstwie domowym z ojcem.

Należało zatem rozstrzygnąć, które regulacje dotyczą wnioskodawcy. W przypadku bowiem uznania, iż z uwagi na łączącą wnioskodawcę z ojcem jako pracodawcą umowę o naukę rzemiosła, brak ewentualnych składek z tytułu stosunku pracy (co znajduje potwierdzenie w ugruntowanym orzecznictwie) nie obciąża wnioskodawcy i nie ma znaczenia dla zaliczenia danego okresu do stażu pracy. W przypadku zaś przyjęcia, że ubezpieczony w całym spornym okresie podlegał obowiązkowemu ubezpieczeniu społecznemu jako osoba współpracująca z rzemieślnikiem na podstawie przepisów ustawy z dnia 29 marca 1965 roku o ubezpieczeniu społecznym rzemieślników (Dz. U. Nr 65, poz. 90), a nie były za niego w tym czasie opłacane składki na ubezpieczenie społeczne, to okresu tego nie można doliczyć do jego łącznego stażu ubezpieczeniowego.

W spornym okresie należało w pierwszej kolejności podnieść, iż obowiązującymi w tamtym czasie przepisami regulującym tzw. pracowniczy system ubezpieczenia społecznego, były przepisy ustawy z dnia 23 stycznia 1968 roku o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz. U. Nr 3, poz. 6 ze zm.), uchylającej dekret z dnia 25 czerwca 1954 roku o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz. U. z 1958 roku, Nr 23, poz. 97 i z 1965 roku, Nr 14, poz. 98) oraz przepisy ustawy z dnia 28 marca 1933 roku o ubezpieczeniu społecznym (Dz. U. Nr 51, poz. 396 ze zm.), regulującym tzw. pracowniczy system ubezpieczenia społecznego.

Zgodnie z treścią art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 28 marca 1933 roku obowiązkowi ubezpieczenia (na zasadach określonych tą ustawą) podlegały z zastrzeżeniem art. 4, 5, 6, 6-a, 6-b i 6-c wszystkie osoby bez różnicy płci i wieku, pozostające w stosunku pracy najemnej lub w stosunku służbowym. Ust. 2 tej ustawy stanowił zaś, że obowiązkowi ubezpieczenia z zastrzeżeniem art. 4, 5, 6, 6-a, 6-b i 6-c podlegali również między innymi uczniowie, terminatorzy, wolontariusze i praktykanci. Stosownie do art. 5 ust. 1 wymienionego w art. 2 ust. 2 omawianej ustawy obowiązkowi ubezpieczenia określonemu tą ustawą nie podlegało jednakże kilka kategorii osób, w tym między innymi (pkt 7) zatrudnieni w rzemiośle zstępni, rodzeństwo i wstępni pracodawcy, jeżeli pozostawali z nim we wspólnym gospodarstwie domowym.

Jak wynikało z ustaleń faktycznych ubezpieczony w ww. okresie spełniał te kryteria, ponieważ był synem (zstępnym) rzemieślnika, u którego wykonywał pracę, a nadto pozostawał z tym rzemieślnikiem we wspólnym gospodarstwie domowym. Z tych przyczyn nie mógł więc podlegać obowiązkowi ubezpieczenia w ramach pracowniczego sytemu ubezpieczenia społecznego, a wyłączenie to było niezależne od ewentualnego podlegania przez niego systemowi ubezpieczenia osób współpracujących z rzemieślnikiem.

Odpowiedź na pytanie, czy ubezpieczony podlegał ubezpieczeniu społecznemu jako osoba współpracująca z rzemieślnikiem, wymagała przeprowadzenia analizy przepisów obowiązującej wówczas ustawy z dnia 29 marca 1965 roku o ubezpieczeniu społecznym rzemieślników (Dz. U. Nr 13, poz. 90).

Zgodnie z treścią art. 1 tej ustawy obowiązkowym ubezpieczeniem społecznym rzemieślników byli objęci rzemieślnicy oraz osoby współpracujące z rzemieślnikiem. Z kolei art. 2 ust. 2 tej ustawy za osoby współpracujące z rzemieślnikiem kazał uważać jego małżonka oraz najbliższych krewnych i powinowatych, stale pracujących w zakładzie tego rzemieślnika, w wymiarze co najmniej połowy czasu pracy, jaki obowiązywał pracowników gospodarki uspołecznionej. Stosownie do art. 2 ust. 3 za osoby będące najbliższymi krewnymi lub powinowatymi w rozumieniu ust. 2 uważało się zaś osoby w wieku powyżej 16 lat, wymienione w art. 5 ust. 3 dekretu z dnia 25 czerwca 1954 roku o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin, tzn. dzieci własne i przysposobione, pasierbów, rodziców, ojczyma, macochę, wnuki, dziadków, rodzeństwo, teściów, zięciów i synowe (czy później wymienione w art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 23 stycznia 1968 roku o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin, tzn. dzieci własne i przysposobione, pasierbów, rodziców, osoby przysposabiające, ojczyma, macochę, wnuki, dziadków, rodzeństwo, teściów, zięciów, synowe, szwagierki i szwagrów). Ubezpieczony spełniał te kryteria, ponieważ był synem rzemieślnika i w dniu 10 października 1969 roku miał ukończone 16 lat. Równocześnie nie zachodziły w stosunku do niej negatywne przesłanki określone treścią art. 5 powołanej ustawy.

W przypadku zatem uznania, iż wnioskodawcy był osobą współpracującą z rzemieślnikiem w rozumieniu art. 2 ust. 2 i 3 tej ustawy, podlegałby obowiązkowi ubezpieczenia społecznego rzemieślników. Zgodnie bowiem z art. 45 ustawy z dnia 29 marca 1965 roku o ubezpieczeniu społecznym rzemieślników byłby również wyłączony spod działania przepisów dekretu z dnia 25 czerwca 1954 roku (potem ustawy z dnia 23 stycznia 1968 roku o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin ) oraz ustawy z dnia 28 marca 1933 roku o ubezpieczeniu społecznym.

Jednocześnie jednakże w sprawie nie można pominąć okoliczności, iż wnioskodawcę łączyła wówczas z ojcem umowa o naukę rzemiosła, która co do zasady jest kojarzona i słusznie ze stosunkiem pracy. Ubezpieczony w chwili zawarcia wspomnianej umowy miał ukończone 16 lat, w chwili zaś zakończenia trwania tej umowy miał ukończone 18 lat, co sprawiało, że mógł on podlegać jako młodociany przepisom ustawy z dnia 2 lipca 1958 roku o nauce zawodu, przyuczaniu do określonej pracy i warunkach zatrudnienia młodocianych w zakładach pracy oraz o wstępnym stażu pracy (Dz. U. Nr 45, poz. 226 ze zm.), gdyż zgodnie z tą ustawą za młodocianego uważano osoby, które ukończyły 14 lat (od dnia 21 lipca 1961 r. - na mocy ustawy z dnia 15 lipca 1961 r. o rozwoju oświaty i wychowania, Dz. U. Nr 32, poz. 160 - podwyższono tę granicę wieku do lat 15), a nie przekroczyły 18 roku życia.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 tej ustawy nauka zawodu młodocianego trwa zależnie od zawodu od 2 do 4 lat i kończy się egzaminem. Art. 9 ust. 1 ustawy nakładał natomiast na zakład pracy przyjmujący młodocianego na naukę zawodu, w celu przyuczenia do określonej pracy oraz odbycia wstępnego stażu pracy, obowiązek zawarcia z nim na piśmie umowy określającej zawód albo rodzaj pracy, w jakim młodociany będzie szkolony, czas trwania nauki zawodu, przyuczenia do określonej pracy lub wstępnego stażu pracy oraz zasadnicze obowiązki i uprawnienia młodocianego. Stosownie do treści art. 12 ust.3 ustawy młodociani zatrudniani w celu nauki zawodu obowiązani są do dokształcania się w zakresie obranego zawodu.

Odnośnie wnioskodawcy zastosowanie ma natomiast regulacja dotycząca nauki zawodu w zakładach rzemieślniczych, gdyż jeżeli chodzi konkretnie o rzemieślników to zasady prowadzenia przez nich nauki zawodu regulowało wówczas rozporządzenie Przewodniczącego Komitetu Drobnej Wytwórczości z dnia 1 marca 1960 roku w sprawie nauki zawodu w rzemieślniczych zakładach pracy (Dz. U. Nr 16, poz. 97). Zgodnie zatem z § 1 za rzemieślniczy zakład pracy uznawano: zakłady prowadzone przez rzemieślników indywidualnych na podstawie uprawnienia rzemieślniczego bądź warsztaty szkoleniowo-produkcyjne prowadzone przez zakłady doskonalenia rzemiosła.

Zgodnie z § 4 Rozporządzenia Przewodniczącego Komitetu Drobnej Wytwórczości z dnia 1 marca 1960 roku w sprawie nauki zawodu w rzemieślniczych zakładach pracy ( Dz.U. Nr 16, poz. 97) rzemieślniczy zakład pracy przyjmując ucznia na naukę zawodu obowiązany jest zawrzeć z nim na piśmie umowę o naukę zawodu. W umowie tej należy określić rzemiosło, w jakim uczeń będzie szkolony, okres trwania nauki, wysokość wynagrodzenia ucznia oraz inne zasadnicze uprawnienia i obowiązki ucznia i zakładu pracy. Umowa ta następnie musi być zarejestrowana w izbie rzemieślniczej (§ 6).

Po odbyciu nauki zawodu (rzemiosła) uczeń powinien otrzymać zaświadczenie stwierdzające okres odbytej nauki i rodzaj rzemiosła (§ 9 pkt 1). Czas trwania nauki zawodu ślusarza określono na 36 miesięcy. Młodocianym przysługiwało prawo do urlopu wypoczynkowego w zależności od czasu przepracowanego – 7,14,i 15 dni i traktowani byli w I i II roku na równi z odbywającymi naukę w uspołecznionych zakładach pracy w zakresie przepisów o zasiłkach i dodatkach do rent.

Po odbyciu nauki zawodu powinni przystąpić do egzaminu czeladniczego (§ 27) składając świadectwo ukończenia nauki rzemiosła.

Rozporządzenie to utraciło moc w dniu 10 sierpnia 1971 roku na mocy rozporządzenia Przewodniczącego Komitetu Drobnej Wytwórczości z dnia 30 czerwca 1971 roku w sprawie nauki zawodu w rzemieślniczych zakładach pracy (Dz.U. z 1971 roku, Nr 19, poz. 188). Rozporządzenie to z kolei zostało uchylone od dnia 1 stycznia 1975 roku na podstawie Rozporządzenia Ministra Pracy, Płac i Prac Socjalnych z dnia 30 grudnia 1974 roku w sprawie nauki zawodu i przyuczenia do wykonywania określonych prac przez młodocianych w rzemieślniczych zakładach pracy ( Dz.U. Nr 51, poz. 335 z późniejszymi zmianami). Przepisy te nie dokonały zmian ww. zakresie. Na mocy ostatniej regulacji bowiem również zakład rzemieślniczy mógł zawrzeć umowę z młodocianym wyłącznie o naukę zawodu lub przyuczenie do wykonywania określonej pracy. (§ 2). Umowa musiała być zawarta na piśmie (§ 7).Po zakończeniu nauki zawodu rzemieślniczy zakład pracy obowiązany jest wydać młodocianemu zaświadczenie stwierdzające ukończenie praktycznej nauki zawodu lub przyuczenia. (§ 10 ust. 1). (por. wyrok Sądu Apelacyjnego z dnia 8 stycznia 2015 roku, IIIAUa 1112/14, LEX).

Oceniając zatem możliwość uwzględnienia tego okresu jako okresu składkowego w rozumieniu art. 6 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353 ze zm.) należało ustalić który z reżimów regulacji prawnej odnosi się do sytuacji wnioskodawcy, a zatem czy należało go traktować jako osobę współpracującą czy jako pracownika w ramach stosunku pracy – umowy o naukę rzemiosła. Jedynie bowiem ubezpieczeni pracownicy mogą korzystać z uprzywilejowanej sytuacji dopuszczającej możliwość uwzględnienia jako okresów składkowych takich okresów, w których należna składka nie została opłacona. Nie dotyczy to zatem osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących.

W ocenie Sądu Okręgowego w sprawie miały zastosowanie przepisy ustawy z dnia z dnia 2 lipca 1958 roku o nauce zawodu, przyuczaniu do określonej pracy i warunkach zatrudnienia młodocianych w zakładach pracy oraz o wstępnym stażu pracy (Dz. U. Nr 45, poz. 226 ze zm.), co skutkowało koniecznością zastosowania regulacji przepisy ustawy z dnia 28 marca 1933 roku o ubezpieczeniu społecznym (Dz. U. Nr 51, poz. 396 ze zm.), regulującym tzw. pracowniczy system ubezpieczenia społecznego, w tym w szczególności art. 5 ust. 1 pkt 7 ustawy, który stanowi, iż zatrudnieni w rzemiośle zstępni, rodzeństwo i wstępni pracodawcy, jeżeli pozostawali z nim we wspólnym gospodarstwie domowym, nie podlegają ubezpieczeniu społecznemu.

Na powyższe wskazuje w szczególności charakter zatrudnienia wnioskodawcy. Wnioskodawca bowiem zawarł umowę o naukę rzemiosła. Umowa ta była zawarta na podstawie ustawy z dnia 2 lipca 1958 roku i została poddana wszystkim wymogom wynikającym z ww. regulacji. Została zatem zawarta między stronami stosowna umowa w trybie i na podstawie ww. ustawy i w trybie regulacji wskazanej w rozporządzeniu Przewodniczącego Komitetu Drobnej Wytwórczości z dnia 1 marca 1960 roku w sprawie nauki zawodu w rzemieślniczych zakładach pracy (Dz. U. Nr 16, poz. 97), przedmiotowa umowa została zgłoszona i zarejestrowana w Izbie Rzemieślniczej, po zakończeniu umowy zostało wydane stosowne zaświadczenie określające okres zatrudnienia i rodzaj rzemiosła. Następnie wnioskodawca przystąpił do egzaminu czeladniczego i złożył do akt stosowne świadectwo. Wszystkie dokumenty stanowiące dowód powyższych okoliczności zostały złożone przez wnioskodawcę. Wnioskodawca wykazał, iż wykonywał pracę w Zakładzie. Nauka rzemiosła odbywała się w ten sposób, że wnioskodawca przez 3 dni pracował w Zakładzie jako stolarz, a 3 dni uczył się w (...) Szkole Zawodowej (...) w R.. Tak było przez 3 lata nauki. W zakładzie pracował po 6-8 godzin, wykonywał prace stolarskie. W okresie zatrudnienia w Zakładzie wnioskodawca otrzymywał wynagrodzenie zgodne z umową oraz otrzymywał urlop.

W sytuacji zatem, gdy wnioskodawca podlegał stosunkowi pracy zgodnie z ww. regulacjami, podlegał również ustawom dotyczącym ubezpieczenia pracowniczego, w tym wyżej powołanej ustawie z dnia 28 marca 1933 roku o ubezpieczeniu społecznym (Dz. U. Nr 51, poz. 396 ze zm.). Należy w tym miejscu podkreślić, iż ustawa ta przewidywała sytuację pracownika - zstępnego zatrudnionego w rzemiośle, który pozostawał z pracodawcą we wspólnym gospodarstwie domowym. W takiej sytuacji nie podlegał ubezpieczeniu społecznemu. Przesłanką do zaliczenia danej osoby bliskiej zstępnego do ww. kategorii osób zwolnionych od składki było zatem pozostawanie we wspólnym gospodarstwie domowym oraz zatrudnienie na podstawie stosunku pracy (umowy o pracę).

Jak wynikało z ustaleń faktycznych wnioskodawca spełniał te warunki.

Należało również mieć na uwadze, iż wnioskodawca w spornym okresie był osobą nieletnią. Również zatem z tych względów w świetle ww. unormowań trudno uznać, że był osobą współpracującą, a zatem osobą mogąca mieć jakikolwiek wpływ na kierunek prowadzonej przez ojca działalności. Wykonywanie przez niego pracy jako młodocianego na podstawie umowy o naukę zawodu w zakładzie cukierniczym ojca stanowi okres składkowy o jakim mowa w art. 6 ust. 2 pkt 3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. (por. Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 18 grudnia 2013 roku, IIIAUAa 73/13,LEX; częściowo por. wyrok Sądu Apelacyjny w Katowicach z dnia 13 czerwca 2006 roku, IIIAUa 250/05, LEX)

Powyższe stanowisko znajduje odzwierciedlenie w utrwalonym orzecznictwie sądowym – tak za ww. wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 18 grudnia 2013 roku,; por wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2000 roku, II UKN 496/99 Legalis, wyrok z dnia 23.04.1999 roku, II UKN 593/98, OSNAPIUS 2000, Nr 12 poz. 485 i z dnia 6 września 2000 roku, II UKN 690/99 Legalis; wyrok SA w Katowicach z dnia 26 kwietnia 2006 roku, III AUa 3755/04, OSA 2006, Nr 4, poz. 5, wyrok SA w Katowicach z 14 czerwca 2006 roku, III AUa 455/05 OSA 2007, Nr 1, poz. 3).

Na powyższe wskazuje również przepis art. 5 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 23 stycznia 1968 roku o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin, który stanowi, iż za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się również osobę zatrudnioną na podstawie umowy o naukę zawodu, o przyuczenie do określonej pracy czy odbycie wstępnego stażu pracy. Zgodnie zaś z regulacją ustawy z dnia 2 lipca 1958 roku nauka zawodu może się odbywać również w rzemieślniczych zakładach pracy.

Wnioskodawca zatem spełniając ww. przesłanki jako pracownik nie mógł zatem jednocześnie jako zstępny pracujący u ojca – rzemieślnika być osobą współpracującą. Sytuacje te, jak wyżej wskazano, są od siebie niezależne, rozłączne ( por. art. 45 ustawy z dnia 29 marca 1965 roku o ubezpieczeniu społecznym rzemieślników). Oznacza to, że regulacji ustawy z dnia 29 marca 1965 roku podlegają osoby bliskie, stale pracujące w zakładzie pracy rzemieślnika, ale nie mające zawartej umowy o pracę ( umowy o naukę zawodu o której mowa w ustawie z dnia 2 lipca 1958 roku), które jednocześnie są (powinny być) zgłoszone jako osoby współpracujące do ubezpieczenia.

Pośrednim potwierdzeniem powyższych wniosków może być treść przepisu art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 23 stycznia 1968 roku o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin, który stanowi, iż zatrudniony w nie uspołecznionym zakładzie pracy najbliższy krewny i powinowaty osoby, która prowadzi ten zakład na rachunek własny lub wspólny z inną osobą, korzysta ze świadczeń przewidzianych w ustawie tylko z tytułu wypadku w zatrudnieniu lub choroby zawodowej, jeżeli:

1)umowa o pracę została zawarta w formie aktu notarialnego oraz

2)nie mieszka wspólnie z osobą, na której rachunek zakład jest prowadzony.

W poprzedniej regulacji dekretu z dnia 25 czerwca 1954 roku art. 5 ust. 1 brzmiał, iż zatrudniony w nie uspołecznionym zakładzie pracy najbliższy krewny i powinowaty osoby, która prowadzi ten zakład na rachunek własny lub wspólny z inną osobą, korzysta ze świadczeń przewidzianych w ustawie tylko z tytułu wypadku w zatrudnieniu lub choroby zawodowej, jeżeli:

1)umowa o pracę lub umowa o naukę zawodu została zawarta w formie aktu notarialnego oraz

2)nie mieszka wspólnie z osobą, na której rachunek zakład jest prowadzony.

Powyższe przepisy dotyczące wyłączenia osób zatrudnionych w nie uspołecznionym zakładzie pracy nie dotyczyły zatem wnioskodawcy, który zawarł umowę o naukę rzemiosła z ojcem – C. K..

Zastosowanie miał zatem w tym przypadku przepis art. 4 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy, który stanowił, iż za pracowników uważa się również: osoby wykonujące pracę w zakładach pracy w związku z nauką zawodu, co w związku z art. 1 ww. ustawy, który stanowił, iż powszechne zaopatrzenie emerytalne stanowi system obowiązkowego zabezpieczenia pracowników i ich rodzin, oznacza, że zabezpieczenie to odnosi się również do wnioskodawcy jako pracownika ( osoby zatrudnionej na podstawie umowy o naukę zawodu – rzemiosła) .

Okoliczność zatem, iż za wnioskodawcę nie opłacono składek na ubezpieczenie społeczne nie miała znaczenia dla sprawy. Należy bowiem podkreślić, iż uczeń zawodu rzemiosła podlegał wyłącznie obowiązkowemu ubezpieczeniu na wypadek choroby i macierzyństwa zgodnie z art. 2 ustawy z dnia 28 marca 1933 roku o ubezpieczeniu społecznym (Dz. U. Nr 51, poz. 396). Z dniem 1 lipca 1972 roku straciły przy tym moc dotychczasowe przepisy nin. ustawy w zakresie unormowanym ustawą z dnia 6 lipca 1972 roku o przedłużeniu urlopów macierzyńskich (Dz.U.1972.27.190), zgodnie z art. 4 pkt 2 przywołanej ustawy. Z dniem 1 stycznia 1975 roku straciły zaś moc przepisy nin. ustawy w sprawach unormowanych ustawą z dnia 17 grudnia 1974 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa.

Zgodnie zaś z art. 5 ust. 1 pkt 7 w związku z art. 2 ust. 2 ppk a) ustawy z dnia z dnia 28 marca 1933 roku o ubezpieczeniu społecznym od wynagrodzeń ucznia zawodu ( zstępnego pozostającego we wspólnym gospodarstwie domowym) w zakładzie rzemieślniczym nie odprowadzano składek na ubezpieczenia społeczne za wyjątkiem składek na ubezpieczenia na wypadek choroby i macierzyństwa. Młodociany, odbywający naukę zawodu w ramach umowy zawartej z zakładem pracy na podstawie przepisów ustawy z dnia 2 lipca 1958 r. o nauce zawodu, przyuczaniu do określonej pracy i warunkach zatrudniania młodocianych w zakładach pracy oraz o wstępnym stażu pracy (Dz. U. Nr 45, poz. 226 z późn. zm.), posiadał status pracownika w rozumieniu przepisów o zaopatrzeniu emerytalnym oraz ubezpieczeniu społecznym. ( por. Sądu Najwyższego z dnia 24 kwietnia 2009 roku, II UK 334/08, OSNP 2010/23-24/294).

W tym stanie rzeczy okres zatrudnienia u C. K. w Zakładzie (...) w (...) od dnia 10 października 1969 roku do dnia 9 października 1972 roku – 3 lata należało zaliczyć do stażu pracy wnioskodawcy. Łącznie zatem wnioskodawca legitymował się okresem zatrudnienia 37 lat, 6 miesięcy i 5 dni.

Już powyższe skutkuje uznaniem odwołania wnioskodawcy za zasadny.

Niezależnie od powyższego jednakże należało również uznać za zasadne odwołanie w zakresie, w jakim wnioskodawca wnosił o zaliczenie do stażu pracy okresu zatrudnienia u Z. K. w Zakładzie (...) w R. od dnia 1 kwietnia 1980 roku do dnia 8 lipca 1981 roku ( tj. 1 rok, 3 miesiące i 8 dni).

Sąd poczynił w tym zakresie ustalenia faktyczne w oparciu o zeznania świadka J. K. (3) – syna właściciela zakładu – syna pracodawcy oraz zeznania wnioskodawcy, a także w oparciu o skorelowane z tymi zeznaniami dowody z dokumentów w postaci legitymacji ubezpieczeniowej, zaświadczenia wypisanego przez pracodawcę, historii choroby, karty informacyjnej ze szpitala.

Z poczynionych na podstawie ww. dowodów ustaleń faktycznych wynikało zatem, iż w okresie od dnia 4 kwietnia 1980 roku do dnia 8 lipca 1981 roku J. K. (1) był zatrudniony u Z. K. prowadzącego Zakład (...) w R. na podstawie umowy o pracę z wynagrodzeniem 3.500 złotych miesięcznie jako czeladnik stolarski w pełnym wymiarze czasu pracy. W Zakładzie był warsztat, w którym stały maszyny stolarskie. Wnioskodawca pracował na tych maszynach przy produkcji mebli drewnianych. Pracował codziennie przez 8-10 godzin dziennie w 6 tygodniowym tygodniu pracy. Wnioskodawca otrzymywał wynagrodzenie, dostawał urlop.

W trakcie zatrudnienia w marcu 1981 roku podczas pracy na maszynie ręka wnioskodawcy dostała się pod nóż i doszło do wciągnięcia palców w tryby maszyny. W wyniku wypadku wnioskodawca doznał rany szarpanej palców. Doszło do częściowej amputacji palców. Po zabiegu wnioskodawca przebywał na zwolnieniu lekarskim. Okoliczności te znalazły potwierdzenie nie tylko w zeznaniach świadka i wnioskodawcy. Wnioskodawca bowiem złożył stosowne dokumenty na ich potwierdzenie.

W szczególności w okresie tym w legitymacji ubezpieczeniowej znajdowały się potwierdzenia wizyt lekarskich. Ponadto w legitymacji w spornym okresie znalazły się pieczątki pracodawcy Z. K. – Zakład (...) w R. potwierdzające zarówno zatrudnienie wnioskodawcy jak i ubezpieczenie z tytułu zatrudnienia ze wskazaniami dat. Chodzi tu o daty od 1 kwietnia 1980 roku (k. 21) oraz daty 6 października 1980 roku, 23 marca 1981 roku, 10 czerwca 1981 roku. Fakt i okres zatrudnienia wnioskodawcy przez Z. K. został potwierdzony również zaświadczeniami pracodawcy wystawionymi w dniu 15 stycznia 1981 roku i 8 lipca 1981 roku. Znajdują się na nich pieczątki i podpisy pracodawcy, takie same jak w legitymacji ubezpieczeniowe. Powyższe okoliczności uwiarygodnia również dokumentacja medyczna z leczenia wnioskodawcy po wypadku przy pracy. Okoliczność zaistnienia wypadku potwierdził świadek – syn pracodawcy. Na historii choroby z okresu 1981 – 1982 wskazano przy tym adres pracodawcy, tj. Z. K. Zakład (...) w R. (później zmieniony, po ustaniu zatrudnienia).

Z powyższych ustaleń faktycznych zatem wynikało, iż w okresie od 1 kwietnia 1980 roku do 8 lipca 1981 roku wnioskodawca był zatrudniony u Z. K. w Zakładzie (...) w R.. Okoliczność, że w tym okresie Z. K. prowadził działalność gospodarczą w postaci Zakładu (...) potwierdził Cech (...) w R..

Należy w tym miejscu zauważyć, że postępowaniu przed organem rentowym ubezpieczony jest zobowiązany do dołączenia do wniosku dowodów uzasadniających prawo do świadczeń i ich wysokość (art. 116 ust. 5 powołanej ustawy), przy czym stosowane nadal na mocy art. 194 powołanej ustawy rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. Nr 10, poz. 49 ze zm.) przewiduje zamknięty katalog środków dowodowych stwierdzających wysokość zarobków ograniczony do zaświadczenia zakładu pracy wystawionego według określonego wzoru lub legitymacji ubezpieczeniowej zawierającej wpisy dotyczące zarobków.

W postępowaniu sądowym nie obowiązują jednak ograniczenia, co do środków dowodowych stwierdzających okresy zatrudnienia określone w § 22 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1984 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. Nr 10, poz. 49 ze zm.). W toku postępowania odwoławczego, toczącego się według przepisów kodeksu postępowania cywilnego, strony są natomiast obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Dowody, w szczególności z osobowych źródeł dowodowych, na okoliczność ustalenia wysokości zarobków lub dochodów stanowiących podstawę wymiaru świadczenia należy przy tym oceniać rygorystycznie. Można dokonywać na ich podstawie ustaleń faktycznych tylko wówczas, gdy są dowodami nie budzącymi wątpliwości, spójnymi i precyzyjnymi.

Należy przy tym pamiętać, że przepisy z zakresu ubezpieczeń społecznych są normami bezwzględnie obowiązującymi i nie zawierają unormowań pozwalających na ustalenie wynagrodzenia czy okresów zatrudnienia w sposób przybliżony lub prawdopodobny.

Niezależnie od powyższego należy podkreślić, iż okresem składkowym, o którym mowa w art. 6 ust. 2 pkt 1 jest każdy okres zatrudnienia, wykonywany po ukończeniu 15-go roku życia na obszarze Państwa Polskiego, w wymiarze nie niższym niż połowa pełnego wymiaru czasu pracy, jeżeli w tym czasie pracownik pobierał wynagrodzenie, z tytułu którego została opłacona składka na ubezpieczenie, jak również taki sam okres, za który pracodawca składki takiej nie opłacił, mimo, że jej opłacenie było obowiązkowe. Niedopełnienie bowiem obowiązku ciążącego na pracodawcy nie może wywoływać ujemnych skutków, w zakresie świadczeń z ubezpieczenia społecznego, zatrudnionych przez niego pracowników. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z dnia 30 kwietnia 1994 roku, III AUr 322/94, OSA 1995/2/22).

Skoro bowiem stosownie do treści art. 6 ust. 2 pkt 1 lit. a ww. ustawy za okresy składkowe uważa się m.in. przypadające przed dniem 15 listopada 1991 roku okresy, za które została opłacona składka na ubezpieczenie społeczne albo za które nie było obowiązku opłacania składek na ubezpieczenie społeczne, w tym: okresy zatrudnienia po ukończeniu 15 lat życia na obszarze Państwa Polskiego - w wymiarze nie niższym niż połowa pełnego wymiaru czasu pracy, jeżeli w tych okresach pracownik pobierał wynagrodzenie lub zasiłki z ubezpieczenia społecznego: chorobowy, macierzyński lub opiekuńczy albo rentę chorobową, to zgodnie z ukształtowaną w tym zakresie linią orzeczniczą Sądu Najwyższego, zaliczanie okresów zatrudnienia do uprawnień emerytalnych i rentowych nie jest uzależnione od zgłoszenia osoby zatrudnionej do ubezpieczenia społecznego (zob. uzasadnienie uchwały z dnia 13 czerwca 2001 roku, III ZP 32/00, OSNP 2002/7/165). Co więcej, w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 5 kwietnia 1995 roku, II UR 3/95 (OSNAPiUS 1995, Nr 17, poz. 222) uwypuklono, że okresy zatrudnienia, za które pracodawca nie opłacał składek na ubezpieczenie społeczne, pomimo istnienia obowiązku ich opłacania, są okresami składkowymi w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 17 października 1991 roku o rewaloryzacji emerytur i rent, o zasadach ustalania emerytur i rent (Dz. U. Nr 104, poz. 450 z późn. zm.). Kontynuację powyższego stanowiska odnajdujemy również w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 6 kwietnia 2007 roku, II UK 185/06 (OSNP 2008/9 10/143), w ramach którego zaakcentowano, iż przepis art. 6 ust. 1 pkt 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS został przeniesiony z ww. ustawy z dnia 17 października 1991 roku o rewaloryzacji emerytur i rent, która w miejsce dotychczasowych okresów zatrudnienia, równorzędnych i zaliczanych wprowadziła okresy składkowe i nieskładkowe i okres wymieniony w tym przepisie jest okresem obowiązywania tej ustawy (od 15 listopada 1991 roku do 31 grudnia 1998 roku) i konsekwentnie dla uznania okresu zatrudnienia wykonywanego przed wejściem w życie ustawy o emeryturach i rentach z FUS za okres składkowy w rozumieniu art. 6 ust. 1 pkt 2 tej ustawy nie jest wymagane wykazanie przez osobę ubiegającą się o emeryturę lub rentę faktu opłacenia przez pracodawcę składek na pracownicze ubezpieczenie społeczne.

W powyższym kontekście Sąd Najwyższy zaakcentował, iż związany z zatrudnieniem na podstawie umowy o pracę obowiązek ubezpieczenia społecznego oraz obowiązek opłacania składek na ubezpieczenie społeczne istniał również przed wejściem w życie tej ustawy na podstawie art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 25 listopada 1986 roku o organizacji i finansowaniu ubezpieczeń społecznych (tekst jedn.: Dz. U. z 1989 r. Nr 25, poz. 137 z późn. zm.), obowiązującej od 1 stycznia 1987 roku, a na podstawie art. 33 ust. 1 składki na ubezpieczenie społeczne opłacał pracodawca z własnych środków. Pracownik nie miał wpływu na wywiązywanie się pracodawcy z tego obowiązku, przy czym również w obecnym stanie prawnym, gdzie obowiązek opłacania składek na ubezpieczenia społeczne zarówno w części obciążającej pracodawcę jak i pracownika spoczywa na pracodawcy - płatniku (art. 17 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych), wykonywanie przez pracodawcę tego obowiązku jest niezależne od pracownika, zatem ewentualne zaleganie pracodawcy ze składkami lub uchylanie się od ich opłacania powodowałoby brak środków na indywidualnym koncie pracownika, co miałoby wpływ na wysokość przyszłych świadczeń. W związku z tym - jak dalej kontynuował Sąd Najwyższy - został wprowadzony mechanizm chroniący pracownika przed skutkami niezależnego od niego zaniechania, np. w trybie określonym przepisem art. 40 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych Zakład Ubezpieczeń Społecznych dokonuje na koncie ubezpieczonego uzupełnienia kwoty składek nieuregulowanych przez płatnika. Jeżeli tryb ten zostanie wyczerpany, okres zatrudnienia na podstawie umowy o pracę, w którym pracownik otrzymuje wynagrodzenie, jest okresem ubezpieczenia, czyli okresem składkowym w rozumienia art. 6 ust. 1 pkt 1 w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach, niezależnie od tego, czy pracodawca opłacił składki na ubezpieczenie.

Okoliczność zatem, iż Z. K. nie opłacał składek za wnioskodawcę w okresie zatrudnienia w Zakładzie (...) nie może być przesądzające w sprawie.

W ocenie Sądu wnioskodawca przedstawił wiarygodny dowód, który w sposób spójny i nie budzący wątpliwości pozwolił na ustalenie okresu zatrudnienia wnioskodawcy w spornych okresach.

Przy czym każdy ze spornych okresów zaliczony do stażu pracy pozwolił na uznanie odwołania wnioskodawcy za uzasadniony.

Po doliczeniu do stażu ubezpieczeniowego wnioskodawcy spornych okresów pracy, legitymuje się on ponad 35 –letnim stażem pracy, co skutkowało uznaniem odwołania wnioskodawcy od zaskarżonej decyzji organu rentowego za zasadne.

Stosownie do treści art. 7 ustęp 1 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych prawo do świadczenia przedemerytalnego ustala się na wniosek osoby zainteresowanej, od następnego dnia po dniu złożenia wniosku wraz z wymaganymi dokumentami.

Biorąc pod uwagę, że wnioskodawca w dniu 19 czerwca 2015 roku złożył wniosek o przyznanie prawa do świadczenia przedemerytalnego wraz z wymaganymi dokumentami, a jednocześnie spełnił wszystkie pozostałe przesłanki, od których zależy prawo do tego świadczenia, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹² § 2 kpc orzekł jak w pkt 1 sentencji wyroku.

O kosztach orzeczono po myśli art. 98 k.p.c. w związku z § 12 ust 2 i § 2 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tj. Dz. U. z 2013 roku, Nr 461 ze zm.) w punkcie drugim orzeczenia w brzmieniu nadanym Rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 29 lipca 2015 roku zmieniającym rozporządzenie w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu ( Dz.U.2015 poz.1079), który od dnia 1 sierpnia 2015 roku ustala stawkę minimalną w sprawach o świadczenia pieniężne z ubezpieczenia społecznego i zaopatrzenia emerytalnego na kwotę 180 złotych, gdyż sprawa z odwołania od tej decyzji została wszczęta przed sądem danej instancji w dniu 2 września 2015 roku. W sprawie ma zatem zastosowanie nowa stawka minimalna.

.