Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 grudnia 2015r.

Sąd Okręgowy we Włocławku IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Katarzyna Augustyniak

Protokolant: starszy protokolant sądowy Agnieszka Przystupa

po rozpoznaniu w dniu 22 grudnia 2015r. we Włocławku na rozprawie

sprawy S. D.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o emeryturę

na skutek odwołania S. D.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 17 września 2015r. znak: (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt IV U 769/15

UZASADNIENIE

W dniu 15 października 2015 r. ubezpieczony S. D. złożył odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (dalej: ZUS) z dnia 17 września 2015 r., znak: (...), odmawiającej ubezpieczonemu prawa do emerytury. W uzasadnieniu wskazał, że wśród dokumentów, które przedłożył organowi rentowemu, brakuje świadectwa pracy w szczególnych warunkach w (...) w R. w okresie od dnia 15 października 1979 r. do dnia 28 lutego 1991 r. jako mechanik samochodowy – praca w kanałach remontowych przy naprawie pojazdów mechanicznych takich, jak samochody ciężarowe, dźwigi, koparki kołowe, koparki gąsienicowe, spychacze. Ubezpieczony nadmieniał również, że pracował i wykonywał tamże prace kierowcy samochodu ciężarowego pojazdu ok. 30 t. W drugim zakładzie pracy, firmie (...) w R. ubezpieczony pracował w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku kierowcy samochodowego na samochodach o ciężarze 40 t w okresie od dnia 1 grudnia 1992 r. do dnia 31 grudnia 2000 r.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy podtrzymał całkowicie zaskarżoną decyzję i wniósł o oddalenie odwołania. W uzasadnieniu wskazał, że ubezpieczony nie przedłożył świadectw wykonywania pracy w szczególnych warunkach. W odwołaniu ubezpieczony podawał, iż w okresie od dnia 15 października 1979 r. do dnia 28 stycznia 1991 r. był zatrudniony w (...) w R. na stanowisku mechanika samochodowego – praca w kanałach przy naprawie pojazdów mechanicznych, jak samochody ciężarowe, dźwigi, koparki, spychacze oraz w firmie (...) w R. na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego na samochodach 40 t w okresie od dnia 1 grudnia 1992 r. do dnia 31 grudnia 2000 r. Ze zwykłych świadectw pracy: z dnia 28 lutego 1991 r., wystawionego przez Przedsiębiorstwo (...) (dalej: (...)) w R. wynika, że w okresie od dnia 15 października 1979 r. do dnia 28 lutego 1991 r. ubezpieczony był zatrudniony na stanowisku mechanika samochodowego – w świadectwie brak jakiejkolwiek informacji o wykonywaniu pracy w szczególnych warunkach; z dnia 31 grudnia 2000 r., wystawionego przez Zakład Usługowo – Handlowy (...) S. R. (dalej: (...)) wynika, iż w okresie od dnia 1 grudnia 1992 r. do dnia 31 grudnia 2000 r. ubezpieczony zatrudniony był w (...) na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego powyżej 3,5 t. Na odwrocie świadectwa, w pkt. 8 dotyczącym wykonywania pracy w szczególnych warunkach, brak jakiejkolwiek wzmianki o takiej pracy.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony urodził się dnia (...) r. Posiada wykształcenie zasadnicze zawodowe. Z zawodu jest mechanikiem. W okresie od dnia 1 września 1971 r. do dnia 30 czerwca 1974 pracował w (...) R. jako pracownik młodociany w zawodzie mechanik maszyn i urządzeń rolniczych. W okresie od dnia 15 lipca 1974 r. do dnia 6 września 1974 r. pracował w (...) R. jako mechanik. W okresie od dnia 24 października 1974 r. do dnia 6 października 1976 r. ubezpieczony odbywał zasadniczą służbę wojskową. W okresie od dnia 19 października 1976 r. do dnia 31 lipca 1978 r. pracował w FAM-R. na stanowisku ustawiacz automatów tokarskich, a w okresie od dnia 1 sierpnia 1978 r. do dnia 29 września 1979 r. pracował w (...) R. na stanowisku brygadzisty. W okresie od dnia 12 marca 1991 r. do dnia 18 kwietnia 1994 r. był zarejestrowany w Urzędzie Pracy jako bezrobotny, w tym pobierał zasiłek dla bezrobotnych w okresie od dnia 12 marca 1991 r. do dnia 30 listopada 1992 r.

Dowód: w aktach osobowych ubezpieczonego dot. pracy w (...): kwestionariusz osobowy, k. 20, życiorys, k. 22, kwestionariusz osobowy, k. 16 akt sprawy, w aktach dot. kapitału początkowego w aktach organu rentowego: świadectwo pracy, k. 5, zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu, k. 7, kserokopie świadectw pracy, k. 9, 13, 41, kserokopia książeczki ubezpieczeniowej ubezpieczonego, k. 15-29, kserokopia zaświadczenia, k. 47.

Ubezpieczony pracował w okresie od dnia 15 października 1979 r. do dnia 28 lutego 1991 r. w (...) w R. jako mechanik samochodowy w pełnym wymiarze czasu pracy. Wykonywał kompleksowe naprawy samochodów i sprzętu: silników, zawieszenia, mostów, skrzyń biegów, jak również dźwigów, spycharek, koparek. Ubezpieczony dokonywał powyższych napraw w kanałach remontowych oraz poza ich obrębem: w warsztacie poza kanałem remontowym, na stołach w hali (naprawy mostów, skrzyń biegów) oraz sporadycznie na budowach (naprawy dźwigów, spycharek i koparek). Ubezpieczony pracował w kanałach remontowych przez większość swojego czasu pracy. W okresie od dnia 15 września 1988 r. do dnia 16 marca 1989 r. ubezpieczony pracował na budowie eksportowej w Związku (...) i wykonywał obowiązki portiera, mechanika, kierowcy, operatora spychacza.

Dowód: w aktach osobowych ubezpieczonego dot. pracy w (...): karty obiegowe zmiany, k. 3, 19, umowa o pracę, k. 18, zakres czynności, k. 15-17, angaż, k. 12, częściowo umowa o pracę wraz z załącznikami, k. 6-11, pisma, k. 4, 5, świadectwo pracy, k. 1, 2, częściowo zeznania świadka S. C. – nagranie rozprawy z dnia 22 grudnia 2015 r., 00:24:50-00:45:27, częściowo zeznania świadka J. K. – nagranie rozprawy z dnia 22 grudnia 2015 r., 00:24:50-01:03:45, zeznania ubezpieczonego – nagranie rozprawy z dnia 22 grudnia 2015 r., 01:06:51-01:25:33.

W okresie od dnia 1 grudnia 1992 r. do dnia 31 grudnia 2000 r. ubezpieczony pracował w (...) jako kierowca samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 t stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Kierował (...). Najpierw obsługiwał wywrotkę z przyczepą, o łącznym ciężarze całkowitym ok. 20 t, następnie zestaw ciągnik z naczepą, o łącznym ciężarze całkowitym 40 t. Praca trwała przez cały rok.

Dowód: częściowo świadectwo pracy, k. 16 akt sprawy, świadectwo pracy, k. 10 akt dot. renty z tytułu niezdolności do pracy w aktach organu rentowego, świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach, k. 19 akt sprawy, zeznania świadka S. C. – nagranie rozprawy z dnia 22 grudnia 2015 r., 00:14:29-00:24:50 i 00:38:14-00:39:28, częściowo zeznania świadka J. K. – nagranie rozprawy z dnia 22 grudnia 2015 r., 00:56:18-00:56:38, zeznania ubezpieczonego – nagranie rozprawy z dnia 22 grudnia 2015 r., 01:20:30-01:21:53 i 01:25:33-01:28:57.

Ubezpieczony nie jest członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego (dalej: OFE). Na dzień 1 stycznia 1999 r. legitymował się okresami składkowymi i nieskładkowymi w wysokości 25 lat. Od dnia 1 grudnia 2004 r. pobiera rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

Dowód: decyzje, k. 25, 26, 28-30, 32-35, 37, 39-44, 46, 51 akt dot. renty z tytułu niezdolności do pracy w aktach organu rentowego, wniosek o emeryturę i decyzja, k. 2, 10 w aktach dot. emerytury w aktach organu rentowego.

Ubezpieczony posiada uprawnienia do kierowania pojazdami kategorii A (od dnia 23 kwietnia 1974 r.), (...) (od dnia 20 listopada 1975 r.), (...) (od dnia 5 lipca 1978 r.), C (od dnia 30 września 1982 r.), (...) i (...) (od dnia 8 stycznia 1986 r.).

Dowód: kserokopia prawa jazdy, k. 23 akt sprawy.

W dniu 10 lipca 2015 r. ubezpieczony złożył wniosek o emeryturę. W dniu 17 września 2015 r. organ rentowy wydał zaskarżoną decyzję, odmawiającą ubezpieczonemu prawa do emerytury. ZUS nie uznał ubezpieczonemu pracy w (...) w R. w okresie od dnia 15 października 1979 r. do dnia 28 lutego 1991 r. (11 lat, 4 miesiące, 14 dni) oraz pracy w (...) w okresie od dnia 1 grudnia 1992 r. do dnia 31 grudnia 1998 r. (6 lat, 1 miesiąc) jako pracy w warunkach szczególnych. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że wyłącznie na podstawie przedłożonych przez ubezpieczonego świadectw pracy nie można uznać, że wykonywał on stale i w pełnym wymiarze czasu pracy prace wymienione w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.; dalej: rozporządzeniu emerytalnym) na stanowiskach wymienionych w przepisach resortowych. Ubezpieczony nie przedłożył dokumentu, z którego wynikałoby, iż stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał on pracę w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze. Dokumentem takim jest bowiem świadectwo wykonywania prac w warunkach szczególnych lub szczególnym charakterze lub świadectwo pracy (w oryginale), w którym zakład pracy w oparciu o obowiązujące przepisy stwierdza, iż rodzaj pracy wykonywanej i zajmowane stanowisko kwalifikuje dany okres zatrudnienia jako pracę w warunkach szczególnych lub szczególnym charakterze.

Dowód: w aktach dot. emerytury w aktach organu rentowego: wniosek, k. 1-4, decyzja, k. 10.

Sąd zważył, co następuje:

Żądanie ubezpieczonego dotyczyło emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu wykonywania pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze. Zasady przyznawania tego świadczenia uregulowane zostały w ustawie z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (j. t. Dz. U. z 2015 r., poz. 748 ze zm.; dalej: ustawie emerytalnej).

Zgodnie z art. 184 ust. 1 ustawy emerytalnej, ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli: okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27. Art. 184 ust. 2 ustawy emerytalnej stanowi, że emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

W myśl art. 32 ust. 1 i 1 a ustawy emerytalnej, ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r., będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2 i 3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 ust. 2 i 3, z tym, że przy ustalaniu okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze nie uwzględnia się okresów niewykonywania pracy, za które pracownik otrzymał po dniu 14 listopada 1991 r. wynagrodzenie lub świadczenia z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. Zgodnie z art. 32 ust. 2 ustawy emerytalnej, dla celów ustalenia uprawnień, o których mowa w ust. 1, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Art. 32 ust. 4 ustawy emerytalnej stanowi dalej, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych, tj. przepisów rozporządzenia emerytalnego.

Zgodnie z § 2 ust. 1 rozporządzenia emerytalnego, okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Przepis § 3 rozporządzenia emerytalnego stanowi, że za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej "wymaganym okresem zatrudnienia", uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia.

Według § 4 ust. 1 rozporządzenia emerytalnego, pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki: osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn oraz ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

W niniejszej sprawie bezspornym było, że ubezpieczony osiągnął wiek 60 lat, posiadał wymagany okres składkowy i nieskładkowy oraz, że nie jest członkiem OFE. Kwestią sporną było zaś, czy legitymował się wymaganym stażem pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Organ rentowy w zaskarżonej decyzji wskazał, że nie uwzględnił ubezpieczonemu okresu pracy w warunkach szczególnych w (...) w R. w okresie od dnia 15 października 1979 r. do dnia 28 lutego 1991 r. (11 lat, 4 miesiące, 14 dni) oraz pracy w (...) w okresie od dnia 1 grudnia 1992 r. do dnia 31 grudnia 1998 r. (6 lat, 1 miesiąc) jako pracy w warunkach szczególnych. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że wyłącznie na podstawie przedłożonych przez ubezpieczonego świadectw pracy nie można uznać, że wykonywał on stale i w pełnym wymiarze czasu pracy prace wymienione w rozporządzeniu emerytalnym na stanowiskach wymienionych w przepisach resortowych. Ubezpieczony nie przedłożył dokumentu, z którego wynikałoby, iż stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał on pracę w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze. Dokumentem takim jest bowiem świadectwo wykonywania prac w warunkach szczególnych lub szczególnym charakterze lub świadectwo pracy (w oryginale), w którym zakład pracy w oparciu o obowiązujące przepisy stwierdza, iż rodzaj pracy wykonywanej i zajmowane stanowisko kwalifikuje dany okres zatrudnienia jako pracę w warunkach szczególnych lub szczególnym charakterze. Jednakże, zdaniem Sądu, powyższe uchybienia nie przesądzają o fakcie wykonywania czy też nie przez ubezpieczonego pracy w szczególnych warunkach. W tym miejscu należy wskazać, iż jakkolwiek zgodnie z § 2 ust. 2 rozporządzenia emerytalnego, okresy pracy w szczególnych warunkach stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach lub w świadectwie pracy, to jednak nie jest to jedyna droga do wykazania zatrudnienia w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze. Świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych nie jest bowiem dokumentem urzędowym, lecz prywatnym, stwierdzającym jedynie okoliczność, że osoba, która złożyła podpis pod dokumentem złożyła oświadczenie określonej treści (art. 245 kpc). Prawdziwość zawartych w świadectwie pracy twierdzeń podlega takim samym badaniom, jak w każdym innym dokumencie prywatnym (podobnie też uzasadnienia orzeczeń Sądu Apelacyjnego: w Szczecinie z dnia 17 lipca 2014 r., III AUa 1171/13, Legalis; w Gdańsku z dnia 20 maja 2015 r., III AUa 2212/14, Legalis). Trzeba przy tym zauważyć, iż w postępowaniu przed Sądem pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość mogą być udowadniane wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kpc. Ograniczenia dowodowe zawarte w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenie emerytalno-rentowe (Dz. U. Nr 237, poz. 1412) dotyczą wyłącznie postępowania przed organem rentowym (tak też wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 1996 roku, II URN 3/95, opubl.: OSNIAPiUS, 1996 rok, Nr 16, poz. 239; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 kwietnia 2008 roku, II UK 259/07, Legalis; orzeczenia powyższe są aktualne również pod rządami nowego rozporządzenia). Wskazać w tym miejscu należy, iż zgodnie z ogólnymi zasadami procesu cywilnego, to na ubezpieczonym ciążył obowiązek wykazania prawdziwości zgłaszanych twierdzeń. Stąd też ubezpieczony winien był wykazać wymagany okres zatrudnienia w warunkach szczególnych w rozumieniu wskazanych powyżej przepisów, przypadający przed dniem 1 stycznia 1999 r., tj. przed dniem wejścia w życie ustawy emerytalnej. Najistotniejszą przy tym dla rozstrzygnięcia sprawy kwestią pozostaje faktyczny zakres obowiązków, wykonywanych przez ubezpieczonego w ramach zatrudnienia w (...) w R. oraz (...).

W celu sprecyzowania zakresu obowiązków wykonywanych przez ubezpieczonego w ramach zatrudnienia w (...) w R. oraz w (...), stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd ustalił na podstawie dowodów ujawnionych na rozprawie, w postaci dokumentów zgromadzonych w aktach osobowych ubezpieczonego dot. pracy w (...) w R. oraz (...), dokumentów zgromadzonych przez organ rentowy oraz tych przedstawionych przez ubezpieczonego na rozprawie w dniu 22 grudnia 2015 r., jak również zeznań ubezpieczonego i świadków S. C. i J. K.. Strony nie kwestionowały autentyczności powyższych dowodów, wyprowadzając z nich jedynie odmienne konkluzje o charakterze tak faktycznym, jak i jurydycznym. Również Sąd nie miał powodów, by odmówić im waloru autentyczności.

Jeżeli chodzi o zeznania ubezpieczonego i świadków, były one co do zasady zbieżne zarówno ze sobą nawzajem, jak i z ujawnioną w toku rozprawy dokumentacją. Łącznie z powołaną dokumentacją pozwoliły one również na ustalenie faktycznego zakresu obowiązków, wykonywanych przez ubezpieczonego w ramach zatrudnienia w (...) w R. oraz (...). Warto w tym miejscu dodać, że świadek S. C. pracował w wymienionych zakładach pracy w podobnym czasie, co ubezpieczony. Także świadek J. K. pracował w (...) w R. równolegle z ubezpieczonym. W (...) w R. S. C. był kierownikiem oddziału technicznego, natomiast J. K. był dyrektorem oddziału technicznego. Ponadto, S. C. był właścicielem przedsiębiorstwa (...). Powyższe wskazuje, że świadkowie mieli regularny kontakt z ubezpieczonym, a co za tym idzie, pełną orientację co do zakresu wykonywanych przez niego obowiązków. Wskazać również należy, że zeznania świadków i ubezpieczonego były dość dokładne i zbieżne ze sobą, mimo znacznego upływu czasu, który niewątpliwie ma wpływ na naturalne procesy zachodzące w mózgu, a mające związek z pamięcią długotrwałą.

Ustaleń Sądu co do zatrudnienia ubezpieczonego w (...) stale i w pełnym wymiarze czasu pracy jako kierowca samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 t nie niweczą uwagi organu rentowego w zakresie braku umocowania byłego właściciela przedsiębiorstwa (...) do wydawania byłym pracownikom (...) świadectw wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Jak już bowiem wyżej wskazano, Sąd może ustalać charakter pracy ubezpieczonego w każdy dopuszczalny sposób, przewidziany przez kpc. Natomiast z zeznań świadków, szczególnie S. C. i ubezpieczonego wynika zgodnie, że ten ostatni podczas pracy w (...) pracował jako kierowca samochodu ciężarowego marki K.. Najpierw obsługiwał wywrotkę z przyczepą, o łącznym ciężarze całkowitym ok. 20 t, następnie zestaw ciągnik z naczepą, o łącznym ciężarze całkowitym 40 t. Praca trwała przez cały rok. Powyższe pozwala zatem na ustalenie, że ubezpieczony wykonywał w (...) stale i w pełnym wymiarze pracę kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 t, wymienioną w wykazie A, dział VIII, poz. 2, stanowiącym załącznik do rozporządzenia emerytalnego.

Jeżeli chodzi o charakter pracy ubezpieczonego w (...) w R., Sąd uznał, że ubezpieczony nie pracował w powyższym zakładzie stale i w pełnym wymiarze w kanałach remontowych przy naprawie pojazdów mechanicznych lub szynowych, które to prace wymienione są w wykazie A, dziale XIV, poz. 16, stanowiącym załącznik do rozporządzenia emerytalnego. Ze zgodnych zeznań świadków i ubezpieczonego wynika bowiem, że ubezpieczony wykonywał kompleksowe naprawy samochodów, sprzętu, w postaci silników, zawieszenia, mostów, skrzyń biegów, jak również dokonywał napraw dźwigów, spycharek, koparek. Z zakresu jego zadań wyłączone było zajmowanie się elektryką i elektroniką. Ubezpieczony dokonywał powyższych napraw w kanałach remontowych oraz poza ich obrębem: w warsztacie poza kanałem remontowym, na stołach w hali (naprawy mostów, skrzyń biegów) oraz sporadycznie na budowach (naprawy dźwigów, spycharek i koparek). Z przytoczonych zeznań wynika, że nie było podziału na mechaników, którzy wykonują pracę w kanałach i tych, którzy wykonują inną pracę (poza kanałami). Mało tego, zdaniem świadka S. C. bywały dni, gdy mechanicy nie pracowali w kanałach.

Powyższe wskazuje, że ubezpieczony nie wykonywał prac w kanałach remontowych przy naprawie pojazdów mechanicznych lub szynowych stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Dlatego też jego praca, na podstawie § 2 ust. 1 rozporządzenia emerytalnego, nie może być zaliczona do pracy wykonywanej w warunkach szczególnych w rozumieniu rozporządzenia emerytalnego. Praca wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy oznacza bowiem pracę wykonywaną codziennie przez 8 godzin (tak orz. Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 9 listopada 2012 r., III AUa 752/12, Legalis; zob. też orz. Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 10 lipca 2014 r., III AUa 2562/13, Legalis). Toteż zdaniem Sądu okoliczność, że ubezpieczony pracował w kanałach remontowych przez większość swojego czasu pracy, nie jest wystarczająca do zajęcia przez Sąd odmiennego stanowiska.

Na marginesie, również praca ubezpieczonego na budowie eksportowej w ZSRR nie może być uznana za pracę wykonywaną w warunkach szczególnych. Z powierzonych ubezpieczonemu obowiązków, jak również jego zeznań zgodnie wynika bowiem, że na budowie eksportowej nie wykonywał prac wyłącznie jako mechanik, ale również m.in. jako kierowca, operator spychacza, portier. Pracą w warunkach szczególnych w rozumieniu przepisów rozporządzenia emerytalnego, jak już wspomniano, może być wyłącznie praca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, na dodatek tylko na stanowiskach, wymienionych w załączniku do rozporządzenia emerytalnego.

Uznając zatem, że zaskarżona decyzja organu rentowego jest prawidłowa, Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 kpc orzekł, jak w sentencji. Sąd nie znalazł przy tym jakichkolwiek podstaw do uwzględnienia odwołania ubezpieczonego. Nawet bowiem, jeżeli uznać ubezpieczonemu okres pracy w warunkach szczególnych w (...) w okresie od dnia 1 grudnia 1992 r. do dnia 31 grudnia 1998 r. (tj. do dnia wejścia w życie ustawy emerytalnej; 6 lat, 1 miesiąc), to i tak ubezpieczony nie spełnia kryterium 15-letniego stażu pracy w warunkach szczególnych, co jest kryterium niezbędnym uzyskania emerytury w obniżonym wieku emerytalnym.