Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 grudnia 2015 r.

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 4 grudnia 2015 r. w Bydgoszczy

sprawy D. O.

przeciwko Wojewódzkiemu Zespołowi do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w B.

o ustalenie stopnia niepełnosprawności

w związku z orzeczeniem Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w B.

z dnia 20 kwietnia 2015 r. nr (...)

1.  zmienia zaskarżone orzeczenie w ten sposób, że orzeczony umiarkowany stopień niepełnosprawności ma charakter trwały;

2.  oddala odwołanie w pozostałym zakresie.

SSR Iwona Wiśniewska

Sygn. akt VII U 702/15

UZASADNIENIE

D. O. wniosła do tutejszego Sądu odwołanie od orzeczenia Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w B. z dnia 20 kwietnia 2015 r., którym uchylono orzeczenie Powiatowego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w zakresie ustalenia, iż umiarkowany stopień niepełnosprawności datuje się od 1 stycznia 2015r. oraz że D. O. nie spełnia przesłanek do przyznania karty parkingowej i orzeczono, że ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od 13 lutego 2004 r. oraz zachodzą przesłanki do przyznania karty parkingowej. Odwołująca podała, że jest po endoprotezoplastyce stawu biodrowego prawego i lewego. Stan zdrowia nie pozwala jej na wykonywanie codziennych czynności, ponieważ porusza się przy pomocy osoby drugiej i o kulach.

Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w B. wniósł o oddalenie odwołania. Wskazał, że zakres naruszonej sprawności organizmu D. O. spowodowany jest stanem po operacji obu bioder, co powoduje ograniczenie w aktywności ruchowej w stopniu skutkującym częściową zależnością od otoczenia. Stwierdzono u niej konieczność częściowej lub czasowej pomocy innych osób w pełnieniu ról społecznych, w zakresie niektórych czynności samoobsługi, współprowadzenia gospodarstwa domowego oraz współdziałania w procesie leczenia i rehabilitacji. Nie stwierdzono utraty zdolności do zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych w stopniu uzasadniającym konieczność stałej lub długotrwałej opieki i pomocy.

Sąd ustalił, co następuje:

D. O. ma 61 lat. W dniu 17 lutego 2015 r. Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Stopniu Niepełnosprawności w T. postanowił zaliczyć wnioskodawczynię do osób niepełnosprawnych w stopniu umiarkowanym na okres do dnia 29 lutego 2016 r. określając, że stopień niepełnosprawności datuje się od 1 stycznia 2015r. oraz odwołująca nie spełnia przesłanek do przyznania karty parkingowej. Wnioskodawczyni złożyła odwołanie od tego orzeczenia. W dniu 20 kwietnia 2015 r. Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w B. po rozpoznaniu odwołania uchylił orzeczenie Powiatowego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w zakresie ustalenia, iż umiarkowany stopień niepełnosprawności datuje się od 1 stycznia 2015r. oraz że D. O. nie spełnia przesłanek do przyznania karty parkingowej i orzekł, że ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od 13 lutego 2004 r. oraz zachodzą przesłanki do przyznania karty parkingowej.

Okoliczności bezsporne.

U odwołującej stwierdzono zmiany zwyrodnieniowe stawu biodrowego prawego leczone operacyjnie, wygojone pozytywnie, bez zaburzeń funkcjonalnych oraz zmiany zwyrodnieniowe stawu biodrowego lewego leczone operacyjnie z dobrym wynikiem funkcjonalnym. Ruchomość w stawie biodrowym prawym i lewym jest dobra. Chód wydolny.

Dowód: opinia biegłego sądowego k.13-14

Sąd zważył, co następuje:

Przedstawiony stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych dokumentów oraz opinii biegłego sądowego, którą Sąd podzielił w pełni. Biegły uznał, że odwołująca spełnia kryteria kwalifikujące ją do osób niepełnosprawnych w stopniu umiarkowanym na stałe. Opinia została sporządzona rzetelnie i wyczerpująco przez specjalistę w ramach posiadanych wiadomości specjalnych. Jest jasna, zrozumiała i kategoryczna. Dlatego też Sąd w całości podzielił wnioski wynikające z opinii, które zostały sformułowane po zapoznaniu się z dokumentacją zawartą w aktach sprawy oraz dostarczoną przez ubezpieczoną, a także w oparciu o przeprowadzone osobiście badanie ubezpieczonej.

Sąd nie podzielił zastrzeżeń odwołującej do opinii biegłego, gdyż zawierają one głównie własną odmienną od biegłego interpretację odczuwanych objawów. Zdaniem Sądu zastrzeżenia odwołującej nie zawierają merytorycznych argumentów, które mogłyby podważyć wiarygodność opinii sądowo-lekarskiej. W tym stanie rzeczy w przekonaniu Sądu nie zaszły podstawy do powołania kolejnych biegłych. Podzielić należy stanowisko Sądu Najwyższego zawarte w wyroku z dnia 15 lutego 1974 r., (sygn. akt II CR 817/73; opublikowane w Systemie Informacji Prawnej Lex Omega nr 7404), iż do dowodu z opinii biegłego nie mogą mieć zastosowania wszystkie zasady prowadzenia dowodów, a w szczególności art. 217 § 1 k.p.c. Jeżeli zatem Sąd uzyskał od biegłych wiadomości specjalne niezbędne do merytorycznego i prawidłowego orzekania, to nie ma potrzeby żądania ponowienia lub uzupełnienia tego dowodu (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 10 września 1999 r., II UKN 96/99, OSNAPiUS 2000 nr 23, poz. 869; z dnia 6 marca 1997 r., II UKN 23/97, OSNAPiUS 1997 nr 23, poz. 476; z dnia 21 maja 1997 r., II UKN 131/97, OSNAPiUS 1998 nr 3, poz. 100; z dnia 18 września 1997 r., II UKN 260/97, OSNAPiUS 1998 nr 13, poz. 408). Dowód ten, jak podkreśla się w orzecznictwie, podlega ocenie Sądu przy zastosowaniu art. 233 § 1 k.p.c., na podstawie właściwych dla jej przedmiotu kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych w niej wniosków (zob. uzasadnienie postanowienia SN z dnia 7 listopada 2000 r., I CKN 1170/98, OSNC 2001, nr 4, poz. 64; uzasadnienie wyroku SN z dnia 15 listopada 2002 r., V CKN 1354/00, Lex, nr 77046). W ocenie Sądu nie uzasadnia natomiast potrzeby powołania innego biegłego taka okoliczność, że opinia powołanego już biegłego czy biegłych jest dla strony (w jej odczuciu) niekorzystna (zob. wyrok SN z dnia 18 lutego 1974 r., II CR 5/74, Lex, nr 7407; orzeczenie SN z dnia 22 lipca 1997 r., I CKN 174/97, niepubl.; uzasadnienie wyroku SN z dnia 4 sierpnia 1999 r., I PKN 20/99, OSNP 2000, nr 22, poz. 807; uzasadnienie wyroku SN z dnia 18 października 2001 r., IV CKN 478/00, Lex, nr 52795; uzasadnienie wyroku SN z dnia 10 stycznia 2002 r., II CKN 639/99, Lex, nr 53135).

Przechodząc do merytorycznego rozważenia zasadności wniesionego odwołania, zauważyć należy, iż na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz o zatrudnianiu osób niepełnosprawnych ustala się trzy stopnie niepełnosprawności, które stosuje się do realizacji celów określonych ustawą: znaczny, umiarkowany oraz lekki. Zgodnie z art. 4 ust. 1- 3 przywołanej ustawy, do znacznego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu, niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej i wymagającą, w celu pełnienia ról społecznych, stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innych osób w związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji. Do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu, niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej lub wymagającą czasowej albo częściowej pomocy innych osób w celu pełnienia ról społecznych. Do lekkiego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę o naruszonej sprawności organizmu, powodującej w sposób istotny obniżenie zdolności do wykonywania pracy, w porównaniu do zdolności, jaką wykazuje osoba o podobnych kwalifikacjach zawodowych z pełną sprawnością psychiczną i fizyczną, lub mająca ograniczenia w pełnieniu ról społecznych dające się kompensować przy pomocy wyposażenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze lub środki techniczne.

W myśl natomiast art. 4 ust. 4 ustawy niezdolność do samodzielnej egzystencji oznacza naruszenie sprawności organizmu w stopniu uniemożliwiającym zaspokajanie bez pomocy innych osób podstawowych potrzeb życiowych, za które uważa się przede wszystkim samoobsługę, poruszanie się i komunikację.

W § 30. rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej w sprawie orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności ( DZ. U. 2003 Nr 139 poz. 1328 ) określone zostały standardy w zakresie kwalifikowania do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności, które zawierają kryteria określające naruszenie sprawności organizmu powodujące:

1)czasową pomoc w pełnieniu ról społecznych, co oznacza konieczność udzielenia pomocy, o której mowa w § 29 ust. 1 pkt 3, w okresach wynikających ze stanu zdrowia;

2)częściową pomoc w pełnieniu ról społecznych, co oznacza wystąpienie co najmniej jednej okoliczności, o których mowa w § 29 ust. 1 pkt 3.

Natomiast zgodnie z § 29.1 powołanego rozporządzenia standardy w zakresie kwalifikowania do znacznego stopnia niepełnosprawności zawierają kryteria określające skutki naruszenia sprawności organizmu powodujące:

1)niezdolność do pracy - co oznacza całkowitą niezdolność do wykonywania pracy zarobkowej z powodu fizycznego, psychicznego lub umysłowego naruszenia sprawności organizmu;

2)konieczność sprawowania opieki - co oznacza całkowitą zależność osoby od otoczenia, polegającą na pielęgnacji w zakresie higieny osobistej i karmienia lub w wykonywaniu czynności samoobsługowych, prowadzeniu gospodarstwa domowego oraz ułatwiania kontaktów ze środowiskiem;

3)konieczność udzielania pomocy, w tym również w pełnieniu ról społecznych - co oznacza zależność osoby od otoczenia, polegającą na udzieleniu wsparcia w czynnościach samoobsługowych, w prowadzeniu gospodarstwa domowego, współdziałania w procesie leczenia, rehabilitacji, edukacji oraz w pełnieniu ról społecznych właściwych dla każdego człowieka, zależnych od wieku, płci, czynników społecznych i kulturowych.

2. Przez długotrwałą opiekę i pomoc w pełnieniu ról społecznych rozumie się konieczność jej sprawowania przez okres powyżej 12 miesięcy w zakresie, o którym mowa w ust. 1 pkt 2 i 3.

Wobec powyższego podzielając ustalenia biegłego uznać należy, iż stwierdzone u odwołującej schorzenia pozwalają na zaliczenie jej do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności na stałe, albowiem schorzenia, na które cierpi powodują konieczność częściowej pomocy w czynnościach związanych z prowadzeniem gospodarstwa domowego. Nie występuje natomiast u odwołującej ograniczenie sprawności w stopniu powodującym całkowitą zależność od otoczenia. Jest zdolna do wykonywania samodzielnie czynności samoobsługowych i podstawowych czynności życiowych. Sama przygotowuje i spożywa posiłki, ubiera się, myje.

W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 i 2 k.p.c. w zw. z art. 3 ust. 2 i art. 4 ust. 2 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych Sąd zmienił orzeczenie ustalając, że umiarkowany stopień niepełnosprawność ma charakter trwały a w pozostałym zakresie odwołanie oddalił.

SSR Iwona Wiśniewska