Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Oskarżona K. T. (1) została oskarżona o to, że:

I. w okresie pomiędzy 10 marca 2005r a 18 czerwca 2009r w K. i Ł. będąc funkcjonariuszem publicznym, pełniąc funkcję wójta gminy K. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej dla W. T. (1) polegającej na wzroście wartości nieruchomości z uwagi na zmianę jej przeznaczenia, działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w krótkich odstępach czasu przekroczyła swoje uprawnienia w ten sposób, iż mając świadomość toczących się prac dotyczących zmian planu zagospodarowania przestrzennego w miejscowości Ł. uczestniczyła w negocjacjach dotyczących nabycia przez W. T. (1) nieruchomości objętych zmianami w przyszłym planie zagospodarowania przestrzennego zapewniając sprzedających iż nieruchomość zostanie przeznaczona na cele rolne i leśne, w konsekwencji czego W. T. (1) udzielając jej pomocy do popełnienia przestępstwa nabył:

-w dniu 5 grudnia 2005r działki o nr (...) od S. M. (1), W. M. (1), B. R. i K. M.

-w dniu 9 lutego 2006r od K. i G. M. działki o nr (...) za kwotę po 0,80 gr za metr kwadratowy, a następnie po zakupie przez W. T. (1) ziemi podjęła bez uzasadnienia merytorycznego i racjonalnego decyzję o zmianie przeznaczenia tych terenów i usytuowania tam osiedla jednorodzinnego oraz doprowadziła do wykupu tej ziemi przez gminę na budowę tegoż osiedla, co nie było konieczne z punktu widzenia interesów finansowych gminy, negocjując w imieniu gminy cenę ich wykupu po 35 zł za metr kwadratowy, czym działała na szkodę interesu publicznego a także interesu prywatnego S. M. (1), W. M. (1), B. R., K. M. i G. M.

tj. o przestępstwo z art. 231 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

II. w okresie czasu pomiędzy 28 lipca a 18 września 2008r w K. będąc funkcjonariuszem publicznym pełniącym funkcję wójta gminy K. w toku procedury przetargu nieograniczonego dotyczącego zbycia przez gminę nieruchomości niezabudowanej stanowiącej własność gminy K. położonej w miejscowości Ł. nr działek (...) przekroczyła swoje uprawnienia, naruszając art. 42 ust 1 ustawy z dnia z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami / Dz.U. 10.102.651 t.j. / nakazujący równy dostęp do udziału w przetargu, i nie posiadając do tego uprawnień odwołała przetarg a następnie zatwierdziła zmieniony regulamin ustnego przetargu ograniczonego na sprzedaż wprowadzając nieuzasadnione zróżnicowanie sytuacji określonych kategorii podmiotów, wskazując iż warunkiem nabycia nieruchomości jest „udokumentowanie sprawowania zarządu budynkami mieszkalnymi wielorodzinnymi doświadczenia w zarządzaniu i administrowaniu nieruchomościami w okresie co najmniej 5 lat przed terminem przetargu przeznaczając osiągnięte zyski na cele statutowe” wiedząc, że warunek ten wyeliminuje jeden z podmiotów zainteresowanych nabyciem nieruchomości który złożył ofertę w pierwszym przetargu potwierdzającą jego zdolność do zamierzeń inwestycyjnych w konsekwencji czego doszło do wyeliminowania z przetargu firmy (...) działając tym na szkodę interesu publicznego Urzędu Gminy w K. oraz firmy (...)

tj. o przestępstwo z art. 231 § 1 k.k.

III. w dniu 10 maja 2007r w Ł. będąc funkcjonariuszem publicznym, pełniąc funkcję wójta gminy K. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej dla P. T. nie dopełniła swoich obowiązków biorąc udział w imieniu P. T. w przetargu zorganizowanym przez Agencję Nieruchomości Rolnych na zakup działki nr (...) i wygrywając w imieniu córki przetarg kwotą (...) mając świadomość iż zgodnie z uchwalonym w dniu 18 kwietnia 2007r planem zagospodarowania przestrzennego gminy K. działka ta ma stanowić rynek K. oraz drogi dojazdowe do tego rynku i będzie zachodziła konieczność jej zakupu przez gminę, nie poinformowała o tym gminy i nie podjęła żadnych kroków zmierzających do jej zakupu w imieniu gminy, co w konsekwencji spowodowało konieczność zakupu tej działki przez gminę od P. T. w kwocie po 35 zł za metr

tj o przestępstwo z art. 231 § 2 k.k.

Oskarżony W. T. (1) został oskarżony o to, że:

IV. w okresie pomiędzy 5 grudnia 2005r. a 9 lutym 2006r w Ł. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej polegającej na wzroście wartości nieruchomości z uwagi na zmianę jej przeznaczenia, pomógł funkcjonariuszowi publicznemu K. T. (1) pełniącej funkcje wójta gminy K., w przekroczeniu uprawnień w ten sposób, iż mając świadomość toczących się prac dotyczących zmian planu zagospodarowania przestrzennego w miejscowości Ł. uczestniczył w negocjacjach i nabył nieruchomości objęte zmianami w przyszłym planie zagospodarowania przestrzennego zapewniając sprzedających iż nieruchomość zostanie przeznaczona na cele rolne i leśne:

– w dniu 5 grudnia 2005r działki o nr (...) od S. M. (1), W. M. (1), B. R. i K. M.

– w dniu 9 lutego 2006r od K. i G. M. działki o nr (...) za kwotę po 0,80gr za metr kwadratowy, czym działał na szkodę interesu publicznego a także interesu prywatnego S. M. (1), W. M. (1), B. R., K. M. i G. M. następnie po zakupie przez niego ziemi K. T. (1) podjęła bez uzasadnienia merytorycznego i racjonalnego decyzję o zmianie przeznaczenia tych terenów i usytuowania tam osiedla jednorodzinnego oraz doprowadziła do wykupu tej ziemi przez gminę na budowę tegoż osiedla co nie było konieczne z punktu widzenia interesów finansowych gminy negocjując w imieniu gminy cenę ich wykupu po 35 złotych za metr kwadratowy

tj. o przestępstwo z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 231 § 2 k.k.

Sąd Rejonowy wyrokiem z dnia 14 listopada 2014 roku w sprawie sygn. II K 1280/12 :

1) oskarżoną K. T. (1) w ramach zarzucanego jej czynu z pkt I uznał za winną tego, że w okresie od 17 lutego 2006 roku do 18 czerwca 2009 roku w K., woj. (...) będąc funkcjonariuszem publicznym, pełniąc funkcję Wójta Gminy K. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej dla syna W. T. (1), działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru nie dopełniła obowiązków wynikających z art. 60 ust 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 roku o samorządzie gminnym (Dz.U.2013.594. j.t.) w ten sposób, że będąc osobą odpowiedzialną za finanse gminy K. oraz na podstawie art. 15 ust 1 ustawy z dnia 27.03.2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. 2012. 647. j.t.) osobą odpowiedzialną za sporządzenie projektu planu miejscowego przed jego uchwaleniem, w dniu 17 lutego 2006 roku poinformowała pisemnie Przedsiębiorstwo (...) Sp. z o. o. w Ł. przygotowujące projekt studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy K., że między innymi należy w tym projekcie zlikwidować tereny pod budownictwo mieszkaniowe przy zwartych zabudowach – przy osiedlu (...), a pozostawić jedynie tereny pod budownictwo wzdłuż dróg w miejscowości Ł., w wyniku czego nastąpiła zmiana koncepcji usytuowania przyszłego osiedla mieszkaniowego, które zostało umiejscowione w miejscowości K. Ł. woj. (...), gdzie posiadał wcześniej zakupione nieruchomości jej syn W. T. (1) i wiedząc, że po uchwaleniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego z tak usytuowanym osiedlem mieszkaniowym znacznie wzrośnie wartość nieruchomości, których właścicielem był jej syn i między innymi, na których miało zostać wybudowane to osiedle, do czasu podjęcia przez Radę Gminy K. uchwały nr VII/89/07 z dnia 18.04.2007 roku w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla miejscowości Ł., nie podjęła żadnych czynności, aby doprowadzić do uzyskania profesjonalnej ekspertyzy, z której wynikałoby, czy koncepcja budowy osiedla mieszkaniowego w miejscowości K. Ł. była bardziej uzasadniona pod względem trafności tej inwestycji od wcześniej przyjętej koncepcji usytuowania tego osiedla w innym miejscu, narażając tym samym gminę K. na sfinansowanie nietrafnej inwestycji, a następnie wiedząc, że nieruchomości przeznaczone pod budowę tego osiedla oraz inne nieruchomości w K. mają być wykupione do zasobów gminy K. pod warunkiem, że wszyscy właściciele tych nieruchomości wyrażą na to zgodę, przed podjęciem przez Radę Gminy K. w dniu 18 czerwca 2009 roku uchwał: nr XXXIV 349/09 w sprawie wyrażenia zgody na nabycie do zasobów gminy K. nieruchomości gruntowych położonych w obrębie geodezyjnym K. oraz nr XXXIV 350/09 w sprawie wyrażenia zgody na nabycie do zasobów gminy K. nieruchomości gruntowych położonych w obrębie geodezyjnym K. Ł. nie poinformowała radnych, że warunek ten nie został spełniony,czym działała na szkodę gminy K. i na korzyść W. T. (1), gdyż w dniu 06.07.2009 roku gmina K. kupiła od W. T. (1) niezabudowaną nieruchomość położoną w obrębie K. Ł., w gminie K. oznaczoną w ewidencji jako działki nr (...) o obszarze (...)za kwotę(...) złotych w związku z zaplanowaną tam inwestycją budownictwa mieszkaniowego, która do chwili obecnej nie została zrealizowana, tj. przestępstwa wypełniającego dyspozycję art. 231 § 2 kk w zw. z art. 12 kk i na podstawie art. 231 § 2 kk w zw. z art. 33 § 2 i § 3 kk wymierzył jej karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i 400 (czterysta stawek) dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 1000 (tysiąc) złotych;

2) oskarżoną K. T. (1) w ramach zarzucanego jej czynu z pkt II uznał za winną tego, że w okresie czasu pomiędzy 28 lipca 2008 roku a 18 września 2008 roku w K., woj. (...) będąc funkcjonariuszem publicznym pełniącym funkcję Wójta Gminy K. w toku procedury ustnego przetargu ograniczonego dotyczącego zbycia przez gminę nieruchomości niezabudowanej stanowiącej własność gminy K. położonej w miejscowości Ł. o numerach działek (...) przekroczyła swoje uprawnienia naruszając art. 7 ust 1 ustawy z dnia z dnia 29 stycznia 2004 roku Prawo zamówień publicznych (Dz. U. 2013 r. poz. 907 t.j.) nakazujący równe traktowanie wykonawców przez zamawiającego, a zatem równy dostęp do udziału w przetargu, w ten sposób, że po zakwalifikowaniu przez komisję przetargową w dniu 28.07.2008 roku dwóch oferentów spełniających warunki udziału w tym przetargu w postaci (...) Spółdzielni Mieszkaniowej z/s w B. i Przedsiębiorstwa Budowlano Usługowego (...) z/s w K. odwołała pismem bez daty przetarg planowany na 29.07.2008 roku, bez właściwego uzasadnienia tej czynności, a następnie w sytuacji, gdy wiedziała jakie podmioty zostały dopuszczone do wzięcia udziału we wcześniej odwołanym przetargu, zatwierdziła zarządzeniem Wójta Gminy K. z dnia 18.09.2008 roku Nr (...) zmieniony w stosunku do pierwotnego regulaminu zatwierdzonego zarządzeniem Wójta Gminy K. z dnia 24.06.2008 roku Nr (...) – nowy regulamin ustnego przetargu ograniczonego na sprzedaż ww. nieruchomości w ten sposób, że jako jeden z warunków udziału w przetargu przyjęła, że przyszły nabywca nieruchomości w drodze tego przetargu ,,ma prowadzić działalność gospodarczą polegającą na budowie budynków mieszkalnych wielorodzinnych i jednocześnie udokumentować sprawowanie zarządu takimi budynkami w okresie co najmniej 5 lat przed terminem przetargu przeznaczając osiągnięte zyski na cele statutowe” wiedząc, że warunek ten eliminuje automatycznie z przetargu Przedsiębiorstwo Budowlano Usługowe (...) z/s w K., w wyniku czego ww. podmiot nie został w dniu 24.10.2008 roku zakwalifikowany przez komisję przetargową do udziału w przetargu, czym działała na szkodę K. R. – właściciela Przedsiębiorstwa Budowlano Usługowego (...) z/s w K., tj. przestępstwa wypełniającego dyspozycję art. 231 § 1 kk i za to wymierzono jej karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

3) oskarżoną K. T. (1) w ramach zarzucanego jej czynu z pkt III uznał za winną tego, że w dniu 10 maja 2007 roku w Ł. i K., woj. (...) będąc funkcjonariuszem publicznym – pełniąc funkcję Wójta Gminy K. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej dla córki P. T. nie dopełniła swoich obowiązków wynikających z art. 60 ust 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 roku o samorządzie gminnym (Dz.U.2013.594 j.t.) w ten sposób, że będąc osobą odpowiedzialną za gospodarkę finansową gminy biorąc udział w imieniu córki P. T., w przetargu przeprowadzonym przez Komisję Agencji Nieruchomości Rolnych Oddziału Terenowego w W. – Filia w Ł. na sprzedaż nieruchomości wchodzącej w skład (...) Skarbu Państwa oznaczonej numerem działki (...) o powierzchni 1,0697 ha położonej w obrębie i gminie K. i wygrywając w imieniu córki ten przetarg kwotą 49493,45 złotych wiedziała, iż zgodnie z podjętą przez radę gminy K. uchwałą nr VII/85/07 z dnia 18 kwietnia 2007 roku w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miejscowości K. działka ta ma stanowić rynek K. oraz drogi dojazdowe do tego rynku i będzie zachodziła w przyszłości konieczność jej zakupu do zasobów gminy, po wyższej cenie od zapłaconej w drodze tego przetargu, a mimo to nie wystąpiła wcześniej do Rady Gminy K. za pośrednictwem jej przewodniczącego z inicjatywą podjęcia uchwały o zakupie tej działki do zasobów gminy i w dniu przetargu nie poinformowała komisji przetargowej, że operat szacunkowy, na którym oparto cenę wywoławczą za jaką można było zakupić oferowaną do sprzedaży w tym przetargu nieruchomość był oparty na nieaktualnych danych dotyczących wartości tej nieruchomości ze względu na uchwalony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego dla miejscowości K., czym działała na szkodę gminy K., gdyż w dniu 01.09.2009 roku działka ta została kupiona od P. T. do zasobów gminy K. za kwotę 374 395 złotych, tj. przestępstwa wypełniającego dyspozycję z art. 231 § 2 kk i na podstawie tego przepisu w zw. z art. 33 § 2 i § 3 kk wymierzył jej karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności i 200 (dwieście) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 1000 ( tysiąc) złotych;

4) na podstawie art. 85 kk w zw. z art. 86 § 1 i § 2 kk wymierzył oskarżonej K. T. (1) karę łączną 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności i 500 (pięćset) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 1000 (tysiąc) złotych;

5) na podstawie art. 69 § 1 i § 2 kk w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 kk warunkowo zawiesił oskarżonej wykonanie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności na okres próby 4 (czterech) lat;

6) na podstawie art. 41 § 1 kk w zw. z art. 43 § 1 kk orzekł wobec oskarżonej środek karny w postaci zakazu zajmowania stanowisk kierowniczych w jednostkach samorządu terytorialnego za czyn z pkt I na okres 5 (pięciu) lat oraz za czyn z pkt III na okres 3 (trzech) lat;

7) na podstawie art. 90 § 2 kk w zw. z art. 86 § 1 kk orzekł wobec oskarżonej środek karny w postaci zakazu zajmowania stanowisk kierowniczych w jednostkach samorządu terytorialnego na łączny okres czasu 7 (siedmiu) lat;

8) na podstawie art. 63 § 2 kk na poczet orzeczonego środka karnego zakazu zajmowania stanowisk kierowniczych w jednostkach samorządu terytorialnego zaliczył oskarżonej okres zawieszenia w wykonywaniu funkcji Wójta Gminy K. od dnia 08.06.2011 roku do dnia 22.07.2013 roku oraz od dnia 22.08.2013 roku do dnia 24.10.2013 roku, a także zaliczył okres zawieszenia w wykonywaniu funkcji Zastępcy Wójta Gminy K. od dnia 12.09.2013 roku;

9) na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary łącznej grzywny zaliczył oskarżonej okres tymczasowego aresztowania od dnia 17.05.2011 roku do dnia 09.06.2011 roku przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równy dwóm stawkom dziennym grzywny;

10) oskarżonego W. T. (1) uniewinnił od dokonania zarzucanego mu czynu z pkt IV i wydatkami poniesionymi w sprawie w tej części obciążył Skarb Państwa;

11) zasądził od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa 100 300,00 (sto tysięcy trzysta) złotych opłaty i 99 585,06 (dziewięćdziesiąt dziewięć tysięcy pięćset osiemdziesiąt pięć 06/100) złotych z tytułu zwrotu wydatków.

Apelację od powyższego wyroku w części dotyczącej K. T. (1) w zakresie orzeczonej kary jednostkowej pozbawienia wolności za czyn z pkt I wyroku oraz orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności, na niekorzyść oskarżonej wniósł oskarżyciel publiczny.

Powołując się na przepisy art. 427 § 2 k.p.k., 438 pkt 3 i 4 k.p.k. wyrokowi temu zarzucił:

I.  rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonej K.

T. kary pozbawienia wolności, wyrażającą się w orzeczeniu wobec niej za pierwszy z przypisanych jej czynów, opisanych w punkcie I zaskarżonego wyroku kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz wymierzenie jej kary łącznej w wymiarze 2 lat pozbawienia wolności, podczas gdy stopień zawinienia, wysoki stopień społecznej szkodliwości czynów popełnionych przez oskarżoną, przejawiający się w rodzaju naruszonych dóbr prawnych, sposobie i okolicznościach popełnienia tych przestępstw, wielkość uzyskanych korzyści majątkowych, a także zawinienie i motywacja oskarżonej nie zostały w pełni uwidocznione w wymiarze kary jednostkowej za czyn z punktu I, a zarazem w wymiarze kary łącznej, co sprawia iż orzeczona kara jednostkowa i kara łączna nie zrealizują funkcji, jakie ustawodawca wiąże z sankcjami karnymi przewidzianymi za przestępstwa, jakich dopuściła się oskarżona, przede wszystkim w zakresie jej sprawiedliwości, ale także dolegliwości, oddziaływania indywidualnego i społecznego, kształtowania zarówno u oskarżonej, jak i u innych,

II. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu, iż zastosowanie warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności jest wystarczające dla osiągnięcia wobec oskarżonej celów kary, podczas gdy prawidłowa ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego a w szczególności względy szczególno-prewencyjne w tym postawa sprawcy, jej zachowanie po popełnieniu przestępstwa wskazują na potrzebę wymierzenia bezwzględnej kary pozbawienia wolności,

Stawiając powyższe zarzuty na podstawie art. 427 § 1 k.p.k., art. 437 § 2 k.p.k. i art. 456 k.p.k. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie orzeczonej wobec oskarżonej kary- jednostkowej pozbawienia wolności za czyn opisany w pkt 1 wyroku oraz w zakresie kary łącznej pozbawienia wolności, poprzez wymierzenie oskarżonej za czyn opisany w pkt I wyroku 3 lat pozbawienia wolności oraz kary łącznej pozbawienia wolności w wymiarze 3 lat i 6 miesięcy oraz uchylenie wobec oskarżonej rozstrzygnięcia o warunkowym zawieszeniu wykonania kary łącznej pozbawienia wolności, a w pozostałym zakresie o utrzymanie wyroku w mocy.

Apelacje na korzyść oskarżonej K. T. (1) od powyższego wyroku złożył je obrońca z wyboru adwokat T. K.. Z. żonemu wyrokowi zarzucił:

I w odniesieniu do czynu opisanego w punkcie 1 wyroku :

a)  obrazę przepisów prawa procesowego w postaci art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k. w zw. z art. 14 k.p.k., stanowiącą bezwzględną przyczynę odwoławczą, poprzez uznanie oskarżonej za winną popełnienia czynu polegającego na tym, że w okresie od 17 lutego 2006 r, do 18 czerwca 2009 r., pełniąc funkcję Wójta Gminy K., nie dopełniła obowiązków wynikających z art. 60 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (dalej „u.s.g.”), polegających na podjęciu czynności zmierzających do uzyskania profesjonalnej ekspertyzy dotyczącej koncepcji budowy osiedla mieszkalnego w miejscowości K. Ł. oraz poinformowaniu radnych Rady Gminy K., że nie wszyscy właściciele nieruchomości przeznaczonych pod budowę osiedla, wyrazili zgodę na ich wykup przez gminę, narażając gminę na nietrafną inwestycję, podczas gdy czyn taki nie był objęty aktem oskarżenia, albowiem w pkt I aktu oskarżenia K. T. (1) zarzucono czyn polegający na tym, że pomiędzy dniem 10 marca 2005 r. a 18 czerwca 2009 r., pełniąc funkcję Wójta Gminy K., przekroczyła swoje uprawnienia w ten sposób, iż mając świadomość toczących się prac dotyczących zmian planu zagospodarowania przestrzennego w miejscowości Ł. uczestniczyła w negocjacjach dotyczących nabycia przez W. T. (1) nieruchomości objętych zmianami w przyszłym planie zagospodarowania przestrzennego, zapewniając sprzedających, iż nieruchomość zostanie przeznaczona na cele rolne i leśne, a następnie po zakupie przez W. T. (1) ziemi, podjęła bez uzasadnienia merytorycznego i racjonalnego decyzję o zmianie przeznaczenia tych terenów i usytuowania tam osiedla jednorodzinnego oraz doprowadziła do wykupu tej ziemi przez gminę, co nie było konieczne z punktu widzenia interesów finansowych gminy, negocjując w imieniu gminy cenę ich wykupu po 35 zł za metr kwadratowy, co oznacza, że Sąd I Instancji skazał oskarżoną za dokonanie przestępstwa z art. 231 § 2 .k.k., poprzez realizację innego znamienia niż zarzucane w akcie oskarżenia, za pomocą niewskazanych w akcie oskarżenia czynności sprawczych;

b)  na podstawie art. 438 pkt 1 k.p.k. obrazę przepisu prawa materialnego poprzez zastosowanie art. 231 § 2 k.k., co jest konsekwencją błędnego przyjęcia normy art. 60 ust. 1 u.s.g. jako źródła następujących obowiązków wójta: (1) zlecenia ekspertyzy dotyczącej koncepcji budowy osiedla mieszkalnego w K. Ł., (2) informowania Rady Gminy K., że nie wszyscy właściciele wyrazili wolę sprzedaży gminie nieruchomości przeznaczonych pod budowę osiedla, podczas gdy art. 60 u.s.g. jest jedynie normą ogólną, niedookreśloną dotyczącą działalności wójta w zakresie sprawowania ogólnego nadzoru nad realizacją uchwały budżetowej rady gminy oraz podejmowania czynności leżących w wyłącznej kompetencji wójta, a wskazanych w art. 60 § 2 u.s.g. i w żadnym wypadku nie nakłada na wójta konkretnych obowiązków wskazanych przez Sąd I Instancji;

c)  na podstawie art. 438 pkt 1 k.p.k. obrazę przepisu prawa materialnego w postaci art. 231 § 2 k.k., poprzez błędną jego wykładnię polegającą na przyjęciu, że nie jest to przestępstwo z konkretnego narażenia na niebezpieczeństwo (przestępstwo materialne, znamienne skutkiem) i do realizacji znamienia „działania na szkodę interesu publicznego lub prywatnego” nie jest koniecznym spowodowanie co najmniej stanu narażenia dobra chronionego prawem na niebezpieczeństwo powstania szkody o charakterze rzeczywistym i skonkretyzowanym, podczas gdy znamię to nie stanowi jedynie dookreślenia zachowania się sprawcy, lecz element strony przedmiotowej czynu, w związku z czym musi być rzeczywiste i skonkretyzowane, a nie jedynie potencjalne i niedookreślone, i w konsekwencji jego zastosowanie, pomimo tego, że Sąd I Instancji ustalił i ocenił, że na dzień orzekania nie można stanowczo powiedzieć, że „gmina K. w wyniku tych transakcji związanych z realizacją uchwalonego planu zagospodarowania przestrzennego dla poszczególnych miejscowości poniosła konkretną szkodę materialną i w jakiej ewentualnie wysokości. Może okazać się, że tereny te w przyszłości będą sprzedane z zyskiem. ” ( str. 81 uzasadnienia);

d)  na podstawie art. 438 pkt 2 k.p.k. obrazę przepisów prawa procesowego w postaci art. 6 k.p.k. w zw. z art. 399 § k.p.k., mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku, poprzez zaniechanie przez Sąd I Instancji uprzedzenia oskarżonej o możliwości zmiany opisu zarzucanego jej czynu, co naruszyło jej prawo do obrony, podczas gdy obowiązek zawarty w art. 399 § 1 k.p.k. aktualny jest nie tylko, gdy Sąd przewiduje możliwość zmiany kwalifikacji prawnej, lecz również gdy przewiduje dokonanie istotnych zmian w opisie zarzucanego czynu (m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 czerwca 1988 r., V KRN 110/88, OSNPG 1988, nr 12, poz. 140);

e)  na podstawie art. 438 pkt 2 k.p.k.obrazę przepisów prawa procesowego w postaci art.5 § 2 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku, poprzez dokonanie błędnej oceny materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, polegającej na sprzecznym z zasadami prawidłowego logicznego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego przyjęciu, że w wyniku pisma z dnia 17 lutego 2006 r. wystosowanego przez oskarżoną do firmy (...) sp. z o.o. nastąpiła zmiana koncepcji usytuowania przyszłego osiedla mieszkaniowego i umiejscowienie go w miejscowości K. Ł. i pominięcie okoliczności, że oskarżona we wskazanym piśmie nie wskazywała, że osiedle ma zostać wybudowane w K. Ł., a jedynie poinformowała, że gmina nie chce, by osiedle postało przy istniejącym osiedlu (...), podczas gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy wskazuje, że oskarżona nie lobbowała za przeniesieniem inwestycji w jakąkolwiek konkretną lokalizację, a decyzję w tym zakresie podjęła Rada Gminy K. uchwałą nr VII/85/07 z dnia 18 kwietnia 2007 r., co potwierdził również Sąd I Instancji, stwierdzając w odniesieniu od pomysłu relokacji, że „nie udało się w postępowaniu przygotowawczym ustalić autora tego pomysłu. Także poszczególni świadkowie zeznając na rozprawie niewiele pamiętali. ” ( str. 71 uzasadnienia), w związku z czym wszelkie wątpliwości w tym zakresie Sąd I Instancji powinien był rozstrzygnąć na korzyść oskarżonej;

f)  na podstawie art. 438 pkt 2 k.p.k. obrazę przepisów prawa procesowego w postaci art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku, poprzez dokonanie błędnej oceny materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, polegającej na sprzecznym z zasadami prawidłowego logicznego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego przyjęciu, że koncepcja relokacji centrum K. (a tym samym wybudowanie osiedla w K. Ł., a nie przy istniejącym osiedlu (...)) „wydaje się być nieracjonalna” (patrz str. 39 uzasadnienia) i pominięcie treści ustnej opinii uzupełniającej złożonej na rozprawie w dniu 10 kwietnia 2014 r. biegłego N. B., który wyraźnie stwierdził, że biegli sporządzając opinię pisemną nie dysponowali analizą porównawczą kosztów rozbudowy osiedla (...) oraz kosztów budowy osiedla w K. - Ł., nie ustalili ilości budynków, które mogłyby zmieścić się na osiedlu (...), nie badali, czy składowisko popiołów w Ł. oddziałuje na Z., nie badali czy stacja (...) oddziałuje na to osiedle, podczas gdy brak jest podstaw do kategorycznego stwierdzenia, że jedyną racjonalną lokalizacją dla przedmiotowej inwestycji było osiedle (...);

g)  oskarżona działa na szkodę Gminy K. i pominięcie okoliczności, że biegli w pisemnej opinii wskazali, że nie da się ocenić relokacji inwestycji do K. - Ł. w kategoriach zysku lub straty, podczas gdy uchwała o relokacji inwestycji i uchwała o wykupie nieruchomości pod nią przeznaczonych wręcz mogły pomnożyć mienie gminy, co stwierdził sam Sąd I Instancji wskazując, że nieruchomości te będą mogły zostać w przyszłości sprzedane przez gminę z zyskiem.

II. w odniesieniu do czynu opisanego w punkcie 2):

a)  na podstawie art. 438 pkt 1 k.p.k. obrazę przepisu prawa materialnego poprzez zastosowanie art. 231 § 2 k.k., co jest konsekwencją błędnego przyjęcia, że normy z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. prawo zamówień publicznych (dalej „p.z.p.”) jako źródła uprawnień i obowiązków wójta, polegających na zapewnieniu równego dostępu do przetargu, podczas gdy zgodnie z art. 4 pkt 3 lit. i p.z.p. ustawy tej nie stosuje się do zamówień, których przedmiotem jest nabycie własności nieruchomości oraz innych praw do nieruchomości, a przedmiotem dwóch przetargów wyznaczonych kolejno na dzień 29 lipca 2008 r. i 24 października 2008 r. było zbycie przez gminę nieruchomości niezabudowanej stanowiącej własność gminy K. położonej w miejscowości Ł. o numerach ewidencyjnych działek (...);

b)  na podstawie art. 438 pkt 1 k.p.k. obrazę przepisu prawa materialnego w postaci art. 231 § 2 k.k., poprzez jego zastosowanie wskutek błędnego przyjęcia, że odwołanie przetargu zaplanowanego na dzień 29 lipca 2008 r., a następnie przyjęcie zarządzeniem Wójta Gminy K. nr (...) z dnia 24 czerwca 2008 r. nowego regulaminu i rozpisanie nowego przetargu na dzień 24 października 2008 r. na zbycie ww. nieruchomości, które nastąpiło w związku z koniecznością doprecyzowania ceny sprzedaży nieruchomości w przypadku skorzystania przez gminę z prawa odkupu lub pierwokupu, określenia typu zabudowań, które mają powstać na przedmiotowych nieruchomościach oraz wprowadzenia wymogu, ażeby przyszły nabywca miał 5-letnie udokumentowane sprawowanie zarządu budynkami mieszkalnymi, stanowić może przekroczenie uprawnień, o których mowa w art. 231 § 2 k.k., w sytuacji gdy w § 11 regulaminu pierwszego przetargu zatwierdzonego zarządzeniem Wójta Gminy K. nr (...), zawarte zostało prawo Wójta Gminy K. do odwołania przetargu z ważnych powodów na podstawie art. 38 ust. 4 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, podczas gdy oskarżona odwołując przetarg i rozpisując nowy działała w zakresie swoich uprawnień, ważne powody uzasadniające odwołanie przetargu niewątpliwie w niniejszej sprawie zaistniały, a w rozumieniu przedmiotowego przepisu o przekroczeniu uprawnień można mówić jedynie w sytuacji, gdy funkcjonariusz publiczny podejmuje czynność wykraczającą poza jego uprawnienia służbowe bądź do podjęcia których brak było podstawy faktycznej łub prawnej;

c)  na podstawie art. 438 pkt 1 k.p.k. obrazę przepisu prawa materialnego w postaci art. 231 § 2 k.k., poprzez błędne przyjęcie, że nie jest to przestępstwo z konkretnego narażenia na niebezpieczeństwo (przestępstwo materialne, znamienne skutkiem) i do realizacji znamienia „działania na szkodę interesu publicznego lub prywatnego” nie jest koniecznym spowodowanie co najmniej stanu narażenia dobra chronionego prawem na niebezpieczeństwo powstania szkody o charakterze rzeczywistym i skonkretyzowanym, podczas gdy znamię to nie stanowi jedynie dookreślenia zachowania się sprawcy, lecz element strony przedmiotowej czynu, w związku z czym musi być rzeczywiste i skonkretyzowane, a nie jedynie potencjalne i niedookreślone, i w konsekwencji jego zastosowanie, pomimo tego, że K. R. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...) nie złożył wniosku o orzeczenie obowiązku naprawienia szkody, nie działał w prowadzonym postępowaniu jako oskarżyciel posiłkowy, a nadto Sąd I Instancji ustalił, że oskarżona nie działała na szkodę Gminy K., nie ustalił kategorii rzekomej szkody po stronie K. R. (...), przyjmując jedynie, że ,,biorący udział w przetargu musi zorganizować wcześniej odpowiednie środki i siły na zrealizowanie danego zadania w razie wygrania przetargu” ( str. 100 uzasadnienia);

d)  na podstawie art. 438 pkt 2 k.p.k. obrazę przepisów prawa procesowego w postaci art. 6 k.p.k. w zw. z art. 399 § 1 k.p.k., mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku, poprzez zaniechanie przez Sąd I Instancji uprzedzenia oskarżonej o możliwości zmiany opisu zarzucanego jej czynu w zakresie zmiany źródła uprawnień, których rzekomo oskarżona nadużyła z art. 42 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (wskazany w akcie oskarżenia) na art. 7 ust. 1 p.z.p., co naruszyło jej prawo do obrony^ podczas gdy obowiązek zawarty w art. 399 § 1 k.p.k. aktualny jest nie tylko, gdy Sąd przewiduje możliwość zmiany kwalifikacji prawnej, lecz również gdy przewiduje dokonanie istotnych zmian w opisie zarzucanego czynu (m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 czerwca 1988 r., V KRN 110/88, OSNPG 1988, nr 12, poz. 140);

e)  na podstawie art. 438 pkt 2 k.p.k. obrazę przepisów prawa procesowego w postaci art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku, poprzez dokonanie błędnej oceny materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, polegającej na sprzecznym z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego przyjęciu, że oskarżona dopuściła się nadużycia swoich uprawnień, poprzez przyjęcie zarządzeniem nr (...) z dnia 24 czerwca 2008 r. nowego regulaminu przetargu, zgodnie z którym nabywca musiał mieć 5-letnie udokumentowane doświadczenie w sprawowaniu zarządu budynkami mieszkalnymi i pominięciu okoliczności, że z programu wyborczego Stowarzyszenia na Rzecz (...) z 2006 r. oraz stanowiska komisji Rady Gminy K. wynika, że planowana inwestycja budowy osiedla od początku miała mieć charakter spółdzielczy, przy jednoczesnym ustaleniu, że oskarżona nie działała na szkodę Gminy K. (patrz str. 100 uzasadnienia), podczas gdy okoliczności te wskazują w sposób oczywisty, iż oskarżona nie wprowadziła przedmiotowego warunku w celu wyeliminowania podmiotu (...) K. R. z przetargu.

III. w odniesieniu do czynu opisanego w punkcie 3 wyroku:

a)  na podstawie art. 438 pkt 1 k.p.k. obrazę przepisu prawa materialnego poprzez zastosowanie art, 231 § 2 k.k., co jest konsekwencją błędnego przyjęcia normy z art. 60 ust.l u.g.n. jako źródła następujących obowiązków wójta: (1) wystąpienia do Rady Gminy K. z inicjatywą podjęcia uchwały o zakupie nieruchomości wchodzącej w skład (...) Skarbu Państwa oznaczonej jako działka ewidencyjna (...) położonej w K., (2) poinformowania przewodniczącego komisji przetargowej Agencji Nieruchomości Rolnych Oddział Terenowy w W. - Filia w Ł. o rzekomo nieaktualnej wartości nieruchomości wskazanej w operacie, podczas gdy art. 60 u.s.g. jest jedynie normą ogólną, niedookreśloną dotyczącą działalności wójta w zakresie sprawowania ogólnego nadzoru nad realizacją uchwały budżetowej rady gminy oraz podejmowania czynności leżących w wyłącznej kompetencji wójta, a wskazanych w art. 60 § 2 u.s.g. i w żadnym wypadku nie nakłada na wójta konkretnych obowiązków wskazanych przez Sąd I Instancji, tym bardziej że w dniu przetargu miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego był nieprawomocny i brak było podstaw do stwierdzenia, że Rada Gminy K. podejmie w przyszłości uchwałę o wykupie przedmiotowej nieruchomości, oskarżona nie miała obowiązku informowania (...) (organizatora przetargu) o nieprawomocnym planie zagospodarowania przestrzennego, gdyż prace nad tym dokumentem były jawne, a ona sama nie była pracownikiem agencji, a nadto oskarżona w przetargu brała udział nie jako Wójt Gminy K., lecz jako osoba prywatna - pełnomocnik P. T.;

b)  na podstawie art, 438 pkt 1 k.p.k. obrazę przepisu prawa materialnego w postaci art. 231 § 2 k.k., poprzez błędne przyjęcie, że nie jest to przestępstwo z konkretnego narażenia na niebezpieczeństwo (przestępstwo materialne, znamienne skutkiem) i do realizacji znamienia „działania na szkodę interesu publicznego lub prywatnego” nie jest koniecznym spowodowanie co najmniej stanu narażenia dobra chronionego prawem na niebezpieczeństwo powstania szkody o charakterze rzeczywistym i skonkretyzowanym, podczas gdy znamię to nie stanowi jedynie dookreślenia zachowania się sprawcy, lecz element strony przedmiotowej czynu, w związku z czym musi być rzeczywiste i skonkretyzowane, a nie jedynie potencjalne i niedookreślone, i w konsekwencji jego zastosowanie, pomimo tego, że Gmina K. odkupiła od P. T. przedmiotową nieruchomość po upływie 2,5 roku od przetargu (gdyż dopiero wtedy nabycie tej nieruchomości do zasobów gminy stało się ekonomicznie uzasadnione z punktu widzenia jej interesów) po cenie rynkowej - adekwatnej w momencie zakupu, którą musiałaby zapłacić nawet, gdyby to inny podmiot był właścicielem tej nieruchomości, a zatem brak jest podstaw do stwierdzenia, że oskarżona w jakikolwiek sposób naraziła Gminę K. swoim zachowaniem na szkodę.

W konkluzji wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 14 listopada 2014 roku w zaskarżonej części , poprzez uniewinnienie oskarżonej w całości od stawianych jej zarzutów, ewentualnie uchylenie wyroku w tej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Apelacje od powyższego wyroku - zakresie punktu 1), 4), 5), 6), 7), 8) , 9) i 11) w całości na niekorzyść oskarżonej K. T. (1) oraz w zakresie punktu 10) w całości na niekorzyść oskarżonego W. T. (1) - złożył pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych K. M., G. M., W. M. (1) i K. K. (2). Z. żonemu wyrokowi zarzucił:

1. naruszenie przepisów postępowania, a to art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k., art. 424 k.p.k. polegające na przekroczeniu zasady obiektywizmu przy wyrokowaniu oraz zasady swobodnej oceny dowodów poprzez:

a) wyciąganie wniosków wbrew zasadom logiki, doświadczenia życiowego, a przede wszystkim nie mających poparcia w zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, w szczególności w zakresie tego, że oskarżona K. T. nie mogła i nie wiedziała przed 17 lutego 2006 roku, że lokalizacja osiedla mieszkaniowego będzie znajdować się w K. Ł., na skutek następujących sprzeczności:

-Sąd I instancji przyjął, że „nie ma możliwości, by będąc wójtem nie orientowała się na bieżąco w pracach nad studium i planu gospodarowaniu przestrzennym przygotowywanych przez architektów z Ł., oraz że „ta wiedza ma znaczenie pod kątem odpowiedzialności (oskarżonej) za czyn z pkt I i III a.o. ” (str. 60 uzasadnienia), jednak Sąd ustalił, że prace nad studium były prowadzone już w 2005 roku, a z zeznań świadków J. P. i M. W. wynika, że w czasie, kiedy oni byli radnymi tj. w okresie 2004-2006 to właśnie oskarżona była pomysłodawcą budownictwa mieszkaniowego w Ł., a grudniu 2005 roku oraz lutym 2006 roku jej syn zakupuje działki od rodziny M. i już kilka dni po tym, oskarżona wysyła pismo do firmy (...) Sp. z o.o. o dezaktualizacji usytuowania osiedla mieszkaniowego w pierwotnym położeniu przy istniejącym osiedlu (...) w K.,

-jeśli zdaniem Sądu przed 2006 rokiem nikt, w tym sama wójt, nie wiedział o lokalizacji osiedla w K. Ł., to zupełnie bez znaczenia jest okoliczność, że oskarżyciele posiłkowi nie brali udziału w zebraniach wiejskich, nie przeglądali wyłożonych planów, ani nie czynili żadnych innych starań o uzyskanie takiej wiedzy (str. 61 uzasadnienia),

-zdaniem Sądu przed 17 lutego 2006 roku ziemia, jaką zamierzał kupić oskarżony W. T. nie miała być przeznaczona pod budownictwo mieszkaniowe, gdyż z pisma Referatu Inwestycji i Zamówień Publicznych z czerwca 2005 roku wynikało, że realizacja osiedla mieszkaniowego ma nastąpić przy osiedlu (...) i „na ten moment nie mogła oskarżona wiedzieć, Że osiedle to powstania na nieruchomościach, które kupuje jej syn” (str. 63 i 65 uzas.), jednak już w 6 miesięcy po piśmie Referatu nastąpił zakup ziemi od M. i w lutym 2006 roku oskarżona wystosowała pismo do (...) Sp. z o.o., że lokalizacja osiedla mieszkam owego przy osiedlu (...) jest nieaktualna,

-pozbawione racjonalności jest rozumowanie Sądu, że gdyby oskarżona wiedziała, że na ziemi kupowanej przez oskarżonego W. T. ma być osiedle, to w ogóle by się nie targowała z pokrzywdzonymi, bo i tak by zarobili na tej transakcji, a poza tym musieli się spieszyć, „aby ktoś nawet przypadkiem nie podkupił” (str. 65 uzas.), w sytuacji uprzedniego twierdzenia Sądu o tym, że nikt, nawet oskarżona, nie wiedział w 2005 roku o lokalizacji osiedla mieszkaniowego w Ł.,

-Sąd wskazał, że nie było żadnych dowodów- tylko domniemanie, że oskarżony W. T. z zamiarem bezpośrednim udzielił oskarżonej pomocnictwa do 231 § 2 k.k., bo już wcześniej nabywał nieruchomości w K. Ł., pomimo tego, że we wszystkich wcześniejszych transakcjach oskarżony brał udział osobiście, a tylko w przypadku zakupu zmieni od oskarżycieli posiłkowych oskarżony W. T. działał jako tzw. słup, nie biorąc w ogóle w nim udziału poza stawieniem się u notariusza w celu złożenia swojego podpisu,

-Sąd uznał, że „ w zasadzie po 17.02.2006 roku nie wiadomo skąd wzięła są koncepcja, aby jeden z kierunków planów zagospodarowania przestrzennego- rozwój budownictwa mieszkaniowego w Ł. był realizowany na ternach miejscowości K. K. i to jeszcze w miejscu, gdzie oskarżony W. T. miał najwięcej ziemi” (str.71 uzas.), pomimo uprzedniego twierdzenia, że oskarżona K. T. i jej syn wiedzieli co najmniej od 2005 roku, gdzie oskarżony będzie posiadał ziemię, gdyż już w 2005 roku oskarżony interesował się zakupem ziemi w K. Ł. i została przez niego zawarta ze S. M. w dniu 23 października 2005 roku przedwstępna umowa kupna działek (str. 62 uzas.),

b) uznanie określonych okoliczności jako przemawiających na korzyść oskarżonej, w sytuacji, kiedy de facto stanowią one okoliczności obciążające jak to, że była bardzo dobrym wójtem,

c) utratę przez Sąd cechy bezstronności przez wielokrotne podkreślanie w pisemnym uzasadnieniu wyroku na takie okoliczności, które nie powinny mieć żadnego znaczenia przy ocenie działania oskarżonej będącej funkcjonariuszem publicznym tj. że oskarżona od 1986 roku samotnie wychowywała dwójkę dzieci jako wdowa,

d) zupełne pominięcie sporządzenia uzasadnienia w przedmiocie uniewinnienia oskarżonego W. T. i poprzestaniu na jałowym wskazaniu, że analiza ujawnionego materiału do tego doprowadziła (str. 95 uzas.), brak jednak w ogóle wskazania przyczyn podjęcia przez Sąd takiej właśnie decyzji,

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, który miał wpływ na jego treść, polegający na:

a) przypisaniu oskarżonej K. T. (1) przestępstwa z art. 231 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. tylko w postaci niedopełnienia przez nią w okresie od 17 lutego 2006 roku do 18 czerwca 2009 roku obowiązków wynikających z art. 60 ust. 1 ustawy z dnia 08 marca 1990 roku o samorządzie gminnym poprzez nie podjęcie żadnych czynności zmierzających do uzyskania profesjonalnej ekspertyzy mającej ustalić, czy koncepcja budowy osiedla mieszkaniowego w miejscowości K. Ł. była bardziej uzasadniona pod względem trafności tej inwestycji od wcześniej przyjętej koncepcji usytuowania tego osiedla w innym miejscu oraz poprzez nie poinformowanie Radnych Rady Gminy K., że nie został spełniony warunek wyrażania zgody na wykup ziemi do zasobów’ gminy K. przez wszystkich właścicieli nieruchomości przeznaczonych pod budowę osiedla mieszkaniowego, czym działała na szkodę gminy K., w sytuacji kiedy:

• materiał dowodowy sprawy wskazuje na to, że oskarżona dopuściła się zarówno przekroczenia uprawnień w sposób opisany aktem oskarżenia, jak również niedopełnienia obowiązków w sposób przypisany w wyroku, a nadto, że czasookres działań oskarżonej rozpoczynał się znacznie wcześniej niż przypisana w’ wyroku data 17 lutego 2006 roku tj. co najmniej od daty wskazanej przez oskarżyciela publicznego w a.o. czyli od 10 marca 2005 roku, co wynika z logicznego ciągu następujących po sobie faktów, a mianowicie długotrwałego piastowania przez oskarżoną w okresie wielu kadencji najwyższego stanowiska w gminie K. tj. wójta, praktycznego braku opozycji politycznej we władzach samorządowych, przystąpienie od marca 2004 roku przez Radę Gminy K. do sporządzania studium uwarunkowań i miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla K. oraz Ł., małego zorientowania nawet członków władz gminy w prowadzonych pracach dotyczących studium zagospodarowania przestrzennego (str. 80 uzasadnienia), pojawienie się w 2005 roku koncepcji dotyczącej utworzenia terenów pod zabudowę jednorodzinną i wielorodzinną w pobliżu istniejącego osiedla (...) w K. (choć według Sądu nikt nie wie skąd, lecz świadek J. P. wskazuje, że będąc radnym w latach 2004-2006 „koncepcję budowy osiedla w Ł. odebrał jako nagłą, powstałą w trakcie prac nad planem i kojarzy to jako wniosek pani wójt, aby gmina wykupiła tereny pod budowę osiedla”, zakup działek od rodziny M. przez oskarżonego W. T. (1) przy udziale oskarżonej K. T. w dniu 05 grudnia 2005 roku i następnie w dniu 09 lutego 2006 roku za ceny 0,80 gr/m2 i 1,20 zł/m2, skierowanie przez oskarżoną jako wójta w dniu 17 lutego 2006 roku- a więc w 8 dni po zakupie ziemi od rodziny M.- pisma do Przedsiębiorstwa (...) Sp. z o.o. w Ł. z informującą, że już jest nie aktualna lokalizacja osiedla mieszkaniowego przy istniejącym osiedlu (...) w K., przyjęcie przez Radę Gminy w marcu 2007 roku studium zagospodarowania przestrzennego, następnie przyjęcie w czerwcu 2009 roku przez Radę Gminu uchwały o wykupie do zasobów gminnych nieruchomości położonych w obrębie geodezyjnym K. Ł. pod osiedle budownictwa jednorodzinnego za cenę 35 zł/m ² i w końcu sprzedaż przez W. T. (1) gminie posiadanych przez niego działek-w tym zakupionych od rodziny M.- po łącznej cenie 4 896 500 zł,

• oskarżona działała co najmniej od 10 marca 2005 roku z zamiarem bezpośrednim wykorzystania zajmowanego stanowiska wójta do przysporzenia korzyści majątkowych swojej rodzinie, a nie jak przyjął Sąd od dnia 17 lutego 2006 roku (data pisma oskarżonej jako wójta do firmy (...) Sp. z o.o.), gdyż oczywistym jest to, że przed wystosowaniem pisma musiał powstać pomysł, a nie po jego sporządzeniu i wysłaniu,

• przestępczymi działaniami podejmowanymi już przed 2006 rokiem oskarżona pokrzywdziła oskarżycieli posiłkowych, którą to okoliczność Sąd wyeliminował z przypisanego czynu uznając, że w ogóle w sprawie nie doszło do pokrzywdzenia oskarżycieli posiłkowych,

b)  uniewinnieniu oskarżonego W. T. od zarzucanego mu czynu w sytuacji, gdy wskazany w punkcie 1 a) logiczny ciąg zdarzeń pozwalał w pełni na przypisanie mu przestępstwa pomocnictwa do art. 231 § 2 k.k. z uwagi na to, że działał on w charakterze tzw. słupa, a oskarżona była pomysłodawcą opisanego wyżej procederu, ona osobiście jako wójt brała udział w jego wykonaniu, negocjowała z rodziną M. zakup działek, umawiała notariusza, w końcu sama płaciła za transakcję, a rola W. T. polegała na stawieniu się do podpisania aktu notarialnego oraz uzyskania następnie korzyści ze sprzedaży tych działek gminie K., oskarżony nawet nie brał udziału w negocjowaniu ceny wykupu ziemi prze gminę (str. 76 uzas.).

W konkluzji wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

-przypisanie oskarżonej K. T.- poza czynem przyjętym w zaskarżonym wyroku- czynu opisanego przez oskarżyciela publicznego w I punkcie aktu oskarżenia polegającego na przekroczeniu uprawnień, w tym w szczególności co do wskazania czasookresu działania oskarżonej,

-przypisanie oskarżonemu W. T. czynu opisanego w punkcie IV aktu oskarżenia ,

-zasądzenie od oskarżonych na rzecz pokrzywdzonych obowiązku naprawienia szkody zgodnie z art. 46 k.k. i zgłoszonymi w tym zakresie przez oskarżycieli posiłkowych wnioskami,

-orzeczenie wobec oskarżonej K. T. kary pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania oraz środka karnego w postaci zakazu zajmowania stanowisk kierowniczych w jednostkach samorządu terytorialnego na łączny okres 10 lat,

ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Apelacje od powyższego wyroku –złożył obrońca z wyboru oskarżonej K. T. (1) adwokat E. K. (1) zaskar żając go w części, w zakresie punktów 1, 2 i 3 przedmiotowego wyroku na korzyść oskarżonej. Na podstawie art. 439 § 1 pkt 9 kpk oraz art. 438 pkt 1, 2 i 3 kpk skar żonemu wyrokowi zarzuciła:

1) w odniesieniu do czynu zabronionego opisanego w punkcie 1 wyroku:

a)  obrazę przepisów prawa procesowego, tj. art. 17 § 1 pkt 9 kpk w zw. z art. 14 kpk - stanowiącą bezwzględną przyczynę odwoławczą - poprzez ich niezastosowanie i uznanie Oskarżonej za winną zarzucanego jej czynu opisanego w punkcie 1 skarżonego wyroku, podczas gdy czyn taki nie był objęty aktem oskarżenia, który w punkcie 1 opisywał inne czynności sprawcze i zarzucał realizację innego znamienia przestępstwa z art. 231 § 2 kk aniżeli te, za które Oskarżona została skazana;

b)  obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 231 § 2 kk poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że możliwa jest subsumpcja stanu faktycznego ustalonego przez Sąd I instancji pod ten przepis, a w szczególności przyjęciu, że :

- norma przepisu art. 60 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 roku o samorządzie gminnym w brzmieniu obowiązującym w okresie objętym przedmiotowym zarzutem bądź jakakolwiek inna norma prawa powszechnie obowiązującego stanowi źródło obowiązków takich, jak: 1) zlecanie ekspertyz zasadności projektów dotyczących określonych koncepcji zagospodarowania przestrzennego gminy w toku prac nad zmianą studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania terenu Gminy K. oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, w tym przypadku koncepcji lokalizacji osiedla mieszkaniowego w K. Ł., 2) informowania Rady Gminy K. o tym, że nie wszyscy właściciele wyrazili wolę sprzedaży Gminie swoich nieruchomości, podczas gdy art. 60 ustawy osamorządzie gminnym nie nakłada na wójta konkretnych obowiązków, z skreślonego wyżej zakresu wskazanego przez Sąd I instancji, ponadto wszyscy właściciele nieruchomości położonych w K. Ł. a przeznaczonych pod budowę osiedla mieszkaniowego wyrazili zgodę na sprzedaż gruntów do zasobów Gminy K.,

-dla realizacji znamion przestępstwa z art. 231 § 2 kk nie jest konieczne narażenie konkretnego dobra chronionego prawem na rzeczywiste i skonkretyzowane niebezpieczeństwo powstania szkody, podczas gdy przestępstwo z art. 231 § 2 kk jest przestępstwem z konkretnego narażenia na niebezpieczeństwo,

c) obrazę przepisów prawa procesowego, mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku, tj.: art. 6 kpk w zw. z art. 399 § 1 kpk poprzez zaniechanie przez Sąd I instancji uprzedzenia Oskarżonej o możliwości zmiany opisu zarzucanego jej czynu, co naruszyło jej prawo do obrony, podczas gdy obowiązek o którym mowa w art. 399 § 1 kpk dotyczy również sytuacji, gdy Sąd przewiduje dokonanie istotnych zmian w opisie zarzuconego czynu, a zmiany takie miały miejsce w przedmiotowej sprawie;

-art. 366 § 1 kpk w zw. z art. 170 § 1 kpk poprzez zaniechanie przez Sąd I instancji ustalenia czy projekt lokalizacji osiedla mieszkaniowego w K. Ł. był korzystny z punktu widzenia interesów Gminy K., w tym jej interesów finansowych, a co za tym idzie oddalenie wniosków dowodowych obrony o przeprowadzenie dowodów z:

-wizji lokalnej celem ustalenia lokalizacji, charakteru oraz wpływu na otoczenie przejściowego składowiska odpadów ( (...)) położonego w Ł., lokalizacji (...) na osiedlu (...) oraz lokalizacji osiedla budownictwa wielorodzinnego,

-opinii biegłego geodety na okoliczność ustalenia odległości planowanego osiedla mieszkaniowego w K. Ł. od obecnego centrum K., (...)u, granic pomiędzy wsią K. a wsią Ł.,

- dwóch map Gminy K. z naniesionymi informacjami na temat klas bonitacyjnych gleb na terenie gminy oraz przebiegu kabla energetycznego 110 Kv załączonych za pismem procesowym z dnia 29.05.2014r. k. 7030, na okoliczność ograniczonych możliwości lokalizacji budownictwa mieszkaniowego na terenie Gminy oraz zasadności decyzji o lokalizacji osiedla budownictwa jednorodzinnego na terenie miejscowości K. Ł., oraz niedopuszczenie - z urzędu - dowodu z opinii innego biegłego bądź biegłych na okoliczność: zasadności i racjonalności społecznej i finansowej rozwiązań planistycznych przyjętych w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego miejscowości Ł. w zakresie lokalizacji osiedla mieszkaniowego jednorodzinnego w K. Ł. oraz podjęcia uchwały o wykupie do zasobów Gminy nieruchomości przeznaczonych pod przedmiotowe osiedle i ograniczenie się do przyjęcia, że koncepcja wybudowania osiedla mieszkaniowego w K. Ł. „wydaje się być nieracjonalna”, podczas gdy dla ustalenia, czy oskarżona swoim zachowaniem wypełniła znamiona przestępstwa z art. 231 § 2 kk konieczne jest m.in. ustalenie czy jej działania naraziły konkretne dobro chronione prawem na niebezpieczeństwo powstania określonej szkody (rzeczywistej i skonkretyzowanej) jako konsekwencji lokalizacji osiedla domów jednorodzinnych w K. Ł., zaś biegli - którzy w pisemnej opinii zajęli stanowisko jak powyżej - sporządzając opinię nie zbadali okoliczności niezbędnych dla oceny racjonalności przedmiotowego rozwiązania takich jak, ilość budynków, które mogły „się zmieścić” w K. Ł. oraz przy osiedlu (...), nie ustalili jakie byłyby koszty budowy przedmiotowego osiedla w K. Ł. i przy osiedlu (...), nie dysponowali również informacjami o ewentualnym oddziaływaniu składowiska popiołów oraz (...) na osiedle (...),

- art. 5 § 2 kpk w zw. z art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk poprzez dokonanie błędnej - dowolnej, sprzecznej z zasadami logicznego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oceny materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie w postaci pisma z dnia 17 lutego 2006 r. wystosowanego przez Oskarżoną do Spółki z o.o. (...) jako dokumentu mającego świadczyć o tym, że w tej dacie podjęta została decyzja o lokalizacji osiedla domów jednorodzinnych w K. Ł. i nieprzeprowadzenie - z urzędu - dowodu z uzupełniającego przesłuchania świadków A. B. i R. O. na okoliczność czy Oskarżona znała, redagowała, wpływała na treść pisma z 17 lutego 2006r. oraz ile w/w świadkowie przygotowali pism podobnego rodzaju, przeprowadzili rozmów z przedstawicielami firmy (...), w trakcie prac nad projektem zmiany studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy K. oraz projektami miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego miejscowości G. K. podczas gdy z treści przedmiotowego pisma jednoznacznie wynika, że Oskarżona w przedmiotowym piśmie nie wskazywała, że osiedle ma powstać w K. Ł., a jedynie poinformowała, że Gmina zrezygnowała z koncepcji umiejscowienia przedmiotowego osiedla przy już istniejącym osiedlu (...) - na etapie opracowywania projektu studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy K.;,

d) błąd w ustaleniach faktycznych - mających wpływ na treść zaskarżonego

wyroku - poprzez bezpodstawne przyjęcie:

-że inwestycja w postaci budowy osiedla mieszkaniowego w K. Ł. nie jest realizowana, podczas gdy z dowodu z zeznań świadka S. C. wynika, że prace te uległy jedynie przestojowi z uwagi na upadłość Spółki, która miała przeprowadzić prace projektowe, co żadną miarą nie świadczyło o zaprzestaniu realizacji koncepcji budowy osiedla domów jednorodzinnych w K. Ł., ponadto w aktach sprawy (Drz. 596/12) znajduje się decyzja Wójta Gminy K. z dnia 25.06.2010 r. nr (...) o podziale nieruchomości przeznaczonych w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego miejscowości Ł. pod osiedle mieszkaniowe domów jednorodzinnych, co świadczy o trwających pracach nad realizacją przedmiotowej inwestycji,

-że warunkiem koniecznym dla podjęcia przez Radę Gminy K. uchwały o wyrażeniu zgody na wykup nieruchomości od ich dotychczasowych właścicieli była zgoda wszystkich właścicieli tych nieruchomość łącznie z K. oraz K. Ł., podczas gdy z przeprowadzonych w sprawie dowodów, w tym m.in. protokołów ze spotkań z właścicielami nieruchomości oraz protokołów z posiedzeń wspólnych Komisji Rady Gminy K. z dnia 9 kwietnia 2009 r. oraz 16.06.2009 r., zeznań świadków - właścicieli nieruchomości w K. Ł. oraz w K., oświadczeń właścicieli działek wynika, że warunek ten dotyczył mieszkańców K. i K. Ł. odrębnie, zwłaszcza że brak jest logicznych i racjonalnych argumentów, które przemawiałyby a zasadnością i celowością uzależnienia wykupu nieruchomości w jednej miejscowości od zgody mieszkańców innej miejscowości, skoro dla realizacji inwestycji polegającej na budowie osiedla mieszkaniowego jednorodzinnego w K. Ł. wystarczająca była zgoda wszystkich właścicieli nieruchomości przeznaczonych w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego pod budowę przedmiotowego osiedla, natomiast dla realizacji zamierzenia polegającego na relokacji centrum K. konieczna i wystarczająca była zgoda na sprzedaż nieruchomości wszystkich właścicieli działek, które zgodnie z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego przeznaczone były pod owo centrum,

- że oskarżona wystąpiła z inicjatywą wykupu prawa własności od właścicieli nieruchomości położonych na obszarze przeznaczonym w planie zagospodarowania przestrzennego pod budowę osiedla domów jednorodzinnych w K. Ł. (str. 74 uzasadnienia wyroku), podczas gdy świadek J. P. (2) przesłuchany w trakcie postępowanie przygotowawczego stwierdził wprawdzie, że oskarżona wystąpiła z przedmiotową inicjatywą, ale przesłuchany na rozprawie w dniu 21 listopada 2013 r. w odpowiedzi na pytania obrony wycofał się de facto z przedmiotowego twierdzenia i oświadczył: „Nie pamiętam czyja była koncepcja wykupu gruntów w Ł.. Pamiętam, że wniosek złożyła Pani wójt. Nie pamiętam, czy wójt złożyła wniosek na posiedzeniu komisji, czy na posiedzeniu rady gminy” (k. 6.255), również świadek M. W. (2) na rozprawie w dniu 21 listopada 2014r. wycofał się z analogicznych twierdzeń złożonych podczas przesłuchania w toku postępowania przygotowawczego. W związku z tym analiza przedmiotowych zeznań w połączeniu z zeznaniami innych świadków – radnych Rady Gminy K. w analizowanym okresie nie potwierdziła tych twierdzeń, dokonana zgodnie ze wskazaniami logiki oraz wiedzy i doświadczenia życiowego nie musi prowadzić do konstatacji, że w toku postępowania nie ustalono kto wystąpił z inicjatywą wykupu nieruchomości.

Nadto zeznania świadków złożone w toku postępowania przygotowawczego red funkcjonariuszami (...) winny być oceniane przez Sąd z wyjątkową ostrożnością. Z ustaleń Sądu wynika bowiem, że co najmniej w odniesieniu do protokołów z zeznań świadka K. M. funkcjonariusze ci na tyle interweniowali w treść tychże zeznań, że dało to Sądowi podstawę do przesłania tych materiałów do Prokuratury Okręgowej w Piotrkowie Trybunalskim w celu rozważenia wszczęcia postępowania pod kątem zaistnienia czynu z art. 270 § 1 kk (str. 68 uzasadnienia).

- że K. M., G. M., W. M. (1) oraz K. K. (2) przysługuje w przedmiotowej sprawie status pokrzywdzonych co skutkowało dopuszczeniem ich do udziału w przedmiotowym postępowaniu w charakterze oskarżycieli posiłkowych, podczas gdy z ustalonego w przedmiotowej sprawie stanu faktycznego wynika, że żadne działania ani też zaniechania Oskarżonej nie naruszyły ani też bezpośrednio nie zagroziły dobrom prawnym ww. osób, a co za tym idzie osoby te nie powinny zostać dopuszczone do udziału w postępowaniu w charakterze oskarżycieli posiłkowych i wobec powyższego obrońca wniósł o uznanie apelacji pełnomocnika ww. osób jako pochodzącej od osób nieuprawnionych;

2) w odniesieniu do czynu zabronionego opisanego w punkcie 2 wyroku:

a) obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 231 § 2 kk poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że możliwa jest subsumpcja stanu faktycznego ustalonego przez Sąd I instancji pod ten przepis, a w szczególności przyjęciu:

- że przepis art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo zamówień publicznych ma zastosowanie do przetargów, których przedmiotem jest zbycie nieruchomości, podczas gdy zgodnie z art. 2 pkt 13 Prawa zamówień publicznych, którym zawarta jest legalna definicja pojęcia zamówienia publicznego, „zamówienia publiczne” są to umowy odpłatne zawierane między zamawiającym a wykonawcą, których przedmiotem są usługi, dostawy lub roboty budowlane”, art. 4 ikt 3 lit a przedmiotowej ustawy stanowi, że nie stosuje się jej do zamówień których przedmiotem jest nabycie własności oraz innych praw do nieruchomości, jednocześnie ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami w brzmieniu obowiązującym w czasokresie objętym przedmiotowym zarzutem w części regulującej tryb sprzedaży nieruchomości stanowiących własność Skarbu Państwa oraz jednostek samorządu terytorialnego nie zawiera odesłania do przepisów ustawy Prawo zamówień publicznych, a przedmiotem dwóch przetargów objętych przedmiotowym zarzutem była sprzedaż nieruchomości niezabudowanej stanowiącej własność Gminy K., że oskarżona przekroczyła swoje uprawnienia podejmując czynności opisane w punkcie 2 skarżonego wyroku a związane z odwołaniem przetargu i przeprowadzeniem nowego - na podstawie nowego regulaminu zawierającego doprecyzowanie ceny zakupu w przypadku skorzystania przez gminę z prawa pierwokupu oraz wprowadzenia dodatkowych - w stosunku do regulaminu : odwołanego przetargu - wymogów dotyczących wykonawców, podczas gdy regulamin pierwszego przetargu w § 11 zawierał prawo Wójta Gminy K. do odwołania przetargu z ważnych przyczyn, biorąc pod uwagę cel jaki przyświecał samej decyzji o sprzedaży nieruchomości oraz potrzebę zabezpieczenia jego realizacji istniały ważne powody odwołania przetargu, wobec czego istniały podstawy faktyczne oraz prawne do takiego działania zaś Oskarżona nie wykroczyła poza swoje uprawnienia służbowe, a jednocześnie - biorąc pod uwagę fakt, że od samego początku sprzedaż ta miała mieć na celu realizację inwestycji mieszkaniowej o charakterze spółdzielczym, nie ulega wątpliwości, że odwołanie pierwszego przetargu i wprowadzenie nowego regulaminu miało inny cel - zapewnienie realizacji inwestycji zgodnie z założeniami - aniżeli wyeliminowanie z postępowania przetargowego K. R.,

-że dla realizacji znamion przestępstwa z art. 231 p 2 kk nie jest konieczne narażenie konkretnego dobra chronionego prawem na rzeczywiste i skonkretyzowane niebezpieczeństwo powstania szkody, podczas gdy przestępstwo z art. 231 p 2 kk jest przestępstwem z konkretnego narażenia na niebezpieczeństwo,

b) obrazę przepisów prawa procesowego, mającą wpływ na treść skarżonego wyroku tj.:art. 6 kpk w zw. z art. 399 § 1 kpk poprzez zaniechanie przez Sąd I instancji przędzenia Oskarżonej o możliwości zmiany opisu zarzucanego jej czynu, co naruszyło jej prawo do obrony, podczas gdy obowiązek o którym mowa w art. 399 § kpk dotyczy również sytuacji, gdy Sąd przewiduje dokonanie istotnych zmian w lisie zarzuconego czynu, a zmiany takie miały miejsce w przedmiotowej sprawie;

c) błąd w ustaleniach faktycznych, mających wpływ na treść zaskarżonego wyroku poprzez:

- bezpodstawne przyjęcie, że oskarżona zarządzeniem nr (...) z dnia 24 sierpnia 2008 r. zmieniła regulamin przetargu zatwierdzony zarządzeniem Wójta -Gminy K. nr (...), podczas gdy odwołanie przetargu zaplanowanego na dzień 29 lipca 2008 r. zakończyło procedurę przetargową, wobec tego kolejne działania objęte przedmiotowym zarzutem odbywały się w ramach lejnego - odrębnego od poprzedniego - postępowania przetargowego;

-bezpodstawne przyjęcie, że działania oskarżonej naraziły K. R. bezpośrednie i skonkretyzowane niebezpieczeństwo powstania szkody, podczas gdy w toku postępowania nie ustalono na czym miałaby polegać owa szkoda, zaś instancji powołał się jedynie na okoliczności związane z normalnym ryzykiem związanym z wzięciem udziału przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą postępowaniu przetargowym;

3 ) w odniesieniu do czynu zabronionego opisanego w punkcie 3 wyroku:

a) obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 231 § 2 kk poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że możliwa subsumpcja stanu faktycznego ustalonego przez Sąd I instancji pod ten przepis, a w szczególności przyjęciu,:

- że norma przepisu art. 60 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 roku o samorządzie gminnym w brzmieniu obowiązującym w okresie objętym przedmiotowym zarzutem bądź jakakolwiek inna norma prawa powszechnie obowiązującego stanowi źródło obowiązków takich jak: 1) wystąpienie do Przewodniczącego Rady Gminy K. z propozycją powzięcia uchwały o zakupie działki nr (...) położonej w K., 2) powiadomienie przewodniczącego komisji przetargowej Agencji Nieruchomości Rolnych o istnieniu nowego - nieprawomocnego - Miejscowego planu Zagospodarowania Przestrzennego miejscowości K., podczas gdy 60 ustawy o samorządzie gminnym nie nakłada na wójta konkretnych obowiązków, w tym wskazanych przez Sąd I instancji, zwłaszcza że w tej dacie miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego nie był jeszcze prawomocny, nadal obowiązywał miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego uchwalony po dniu 01 stycznia 1995 r. a Oskarżona z racji pełnionej funkcji nie miała żadnych obowiązków, w tym również natury informacyjnej, wobec Agencji Nieruchomości Rolnych, Oskarżona wiedziała, że w tym czasie Rada Gminy K. nie była zainteresowana zakupem nieruchomości a nadto w przedmiotowym przetargu występowała jako osoba prywatna - matka P. T. a nie jako funkcjonariusz publiczny - Wójt Gminy K.

-dla realizacji znamion przestępstwa z art. 231 § 2 kk nie jest konieczne narażenie konkretnego dobra chronionego prawem na rzeczywiste i skonkretyzowane niebezpieczeństwo powstania szkody, podczas gdy przestępstwo z art. 231 § 2 kk :t przestępstwem z konkretnego narażenia na niebezpieczeństwo,

b)błąd w ustaleniach faktycznych, mających wpływ na treść zaskarżonego wyroku, poprzez:

-bezpodstawne przyjęcie, że nabycie przez Oskarżoną w imieniu i na rzecz córki - P. T. działki nr (...) naraziło Gminę K. na szkodę, podczas gdy Gmina K. odkupiła od P. T. przedmiotową działkę dopiero po upływie 2,5 roku od daty nabycia - po cenie rynkowej, którą Gmina zapłaciłaby niezależnie od tego, kto byłby właścicielem przedmiotowej nieruchomości,

-dniem 31 grudnia 2003 roku - na podstawie art. 87 ust. 3 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym utraciły moc obowiązującą wszystkie miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego, podczas gdy z przedmiotowego przepisu w sposób nie budzący wątpliwości wynika, że z dniem 31 grudnia 2003 r. utraciły moc obowiązującą wyłącznie miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego uchwalone przed dniem 1 stycznia 1995 roku, wobec czego w dacie przetargu, tj. w dniu 10 maja 2007 roku nadal obowiązywał miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego obejmujący m.in. działkę nr (...) uchwalony po dniu 01 stycznia 1995 r.

Na podstawie art. 452 § 2 kpk - celem uzupełnienia przewodu sądowego skarżący wniósł o przeprowadzenie przez Sąd II instancji wniosków dowodowych wskazanych w apelacji.

W konkluzji wniósł o zmianę wyroku Sądu Rejonowego z dnia 14 listopada 2014 r. sygn. akt: II K 1280/12 w zaskarżonej części poprzez uniewinnienie Oskarżonej w całości od stawianych jej zarzutów, ewentualnie uchylenie powyższego wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, w tym m.in. przeprowadzenia dowodów:

1.  z wizji lokalnej celem ustalenia lokalizacji, charakteru oraz wpływu na otoczenie przejściowego składowiska odpadów ( (...)) położonego w Ł., lokalizacji (...) na osiedlu (...) oraz lokalizacji osiedla budownictwa wielorodzinnego,

2.  opinii biegłego geodety, na okoliczność ustalenia odległości planowanego osiedla mieszkaniowego w K. Ł. od obecnego centrum K., (...)u, granic pomiędzy wsią K. a wsią Ł.,

3.  dwóch map gminy K. z naniesionymi informacjami na temat klas bonitacyjnych gleb na terenie gminy oraz przebiegu kabla energetycznego 110 Kv załączonych za pismem obrońcy Oskarżonej z dnia 29.05.2014r. k. 7030, ograniczonych możliwości lokalizacji budownictwa mieszkaniowego na terenie Gminy oraz zasadności decyzji o lokalizacji osiedla budownictwa jednorodzinnego na terenie miejscowości K. Ł.,

4.  opinii innego biegłego bądź biegłych na okoliczność: zasadności i racjonalności społecznej i finansowej rozwiązań planistycznych przyjętych w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego miejscowości Ł. w zakresie lokalizacji osiedla mieszkaniowego jednorodzinnego w K. Ł..

Apelację od powyższego wyroku złożyła także sama oskarżona, zaskarżając wyrok w części dotyczącej wymierzonej jej kary. Zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła rażącą niewspółmierność kary, gdyż orzeczona kara jest niewspółmiernie surowa z punktu widzenia stopnia społecznej szkodliwości czynów, warunków osobistych , sposoby życia sprzed rzekomo popełnionych przestępstw.

W konkluzji wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i obniżenie wymierzonej wobec niej kary.

Na rozprawie w dniu 11 września 2015 roku :

Przewodniczący stwierdził, że do akt sprawy załączono akta Ds. 59/14 Prokuratury Okręgowej w Piotrkowie Trybunalskim, w którym znajduje się postanowienie z dnia 18 grudnia 2014 roku o odmowie wszczęcia śledztwa;

Sędzia sprawozdawca złożył ustne sprawozdanie stosownie do art. 453 § 1 kpk i ujawnił postanowienie z dnia 03.07.2015 roku (k. 7313) gdzie Sąd sprostował oczywista omyłkę pisarską; nadto ujawnił: dokumenty z k. 7414-7469, akta sprawy V Ds. 59/14 Prokuratury Okręgowej w Piotrkowie Tryb., ujawnił: pismo obrońców oskarżonych adwokat E. K. (1) i adwokata T. K. z dnia 19.06.2015 roku, odpowiedź obrońców oskarżonej K. T. (1)- adwokat E. K. (1) i adwokata T. K. na apelację prokuratora z dnia 19.06.2015 roku, odpowiedź obrońców oskarżonych adwokat E. K. (1) i adwokata T. K. na apelację pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych z dnia 19.06.2015 roku.

Przewodniczący zarządził dalsze postępowanie dowodowe.

Oskarżona K. T. (1) popierała argumenty zawarte w swojej skardze apelacyjnej i w skargach apelacyjnych swoich obrońców z wyboru i złożyła dodatkowe wyjaśnienia. (k. 7623 – verte – (...) verte).

Obrońca z wyboru oskarżonej K. T. (1) adw. T. K. oświadczył, że chciałby ustosunkować się do postanowienia prokuratorskiego w sprawie V Ds. 59/14, Powołując się na postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19.03.2014 roku w sprawie II KK 265/13 OSN KW (...) poz. 71. Wskazał, że fałszowane były zeznania nie jednego świadka, ale kilku świadków, zeznania były kopiowane. Zachodzą zatem uzasadnione wątpliwości co do potencjalnej bezstronności prokuratora w tej sprawie, w sytuacji gdy ta sama prokuratura i ten sam prokurator zajmuje się od początku tą sprawą. Świadek J., W., świadek S. M. (1) w zostali wprowadzeni w błąd przez funkcjonariuszy (...). Obecnie obowiązuje art. 168a kpk, który zabrania wykorzystywania dowodu uzyskanego za pomocą czyny zabronionego. Sąd I instancji złożył wniosek aby prokuratura zbadała tą sprawę, prokuratura tego nie zrobiła. Obrońca z wyboru oskarżonej K. T. (1) adw. T. K. wskazał, iż w całej rozciągłości popiera argumenty wywiedzione w skardze apelacyjnej odnośnie art. 60 Ustawy o Samorządzie Gminnym. O takiej kwalifikacji i takim opisie czynu uzyskano informację dopiero po otrzymaniu wyroku wraz z uzasadnieniem Sądu I instancji. Powyższy przepis jest przepisem blankietowym, który dotyczy kompletnie innych aspektów, niż te które są przypisane oskarżonej. Tym bardziej, że ustęp drugi tego przepisu mówi, że są to obowiązki związane z przyjęciem i realizacją budżetu gminy. Odnośnie art. 7 ustawy Prawo Zamówień Publicznych, to ten przepis mówi o równym traktowaniu wykonawców przez zamawiającego. Te dwa przetargi, które były przedmiotem postępowania dowodowego nie miały za przedmiot jakiegokolwiek zamówienia gdzie byłby wykonawca. Wykonawca, wyłaniany w drodze przetargu, działający właśnie na podstawie kontraktu z gminą. To były dwa przetargi, ale na sprzedaż nieruchomości przez gminę. Tym samym ten przepis również nie może być zastosowany do przedmiotowej sprawy. Art. 4 pkt 3 litera i w/w ustawy wskazuje na wyraźne wyłączenie stosowania ustawy Prawo Zamówień Publicznych do czynności, zbycia czy też nabycia nieruchomości. Obrońca z wyboru oskarżonej K. T. (1) adw. T. K. przyłącza się do argumentacji i stanowiska zaprezentowanego przez adw. E. K. (1) w jej skardze apelacyjnej w kwestii wniosków dowodowych.

Obrońca z wyboru oskarżonej K. T. (1) adw. E. K. (1) oświadczył, iż art. 7 ust. 1 ustawy Prawo Zamówień Publicznych- z uwagi na jego treść ma charakter wykonawczy w stosunku do wcześniejszych przepisów. Wynika to z art. 1 i 2 ustawy Prawo Zamówień Publicznych. Chodzi o wykonawcę zamówień, których przedmiotem są usługi, dostawy lub roboty budowlane. Kwestia nieruchomości bądź prawa własności nieruchomości lub dzierżawy w tej ustawie uregulowane są tylko w art. 4 pkt 3 litera i. Przepis ten stanowi, że ustawy nie stosuje się do zamówień, których przedmiotem są nabycie własności nieruchomości oraz innych praw do nieruchomości, w tym w szczególności do dzierżawy gruntu. Obowiązuje równie ustawa z 21.08.1997 r. o gospodarce nieruchomościami, która w art. 1 w ust. 1w pkt 1 stanowi, że ustawa ta określa zasady gospodarowania nieruchomościami stanowiącymi własność Skarbu Państwa oraz własność jednostek samorządu terytorialnego. W rozdziale 4 pod nazwą „przetargi na zbycie nieruchomości” reguluje kwestie sprzedaży i oddawania w użytkowanie wieczyste tych nieruchomości. Ustawodawca w sposób jednoznaczny określił, że do zbywania nieruchomości stanowiących własność jednostek samorządu terytorialnego stosuje się tylko i wyłącznie tą ustawę z 1997 r. o gospodarce nieruchomościami. Nie stosuje się ustawy z dnia 29 stycznia 2004 roku Prawo Zamówień Publicznych. uchwałę składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z 24 stycznia 2013 roku I KZP 24/12, w której Sąd Najwyższy wypowiedział się, że występek z art. 231 § 1 kk należy do kategorii przestępstw z konkretnego narażenia na niebezpieczeństwo powstania szkody, z konkretnym znamiennym skutkiem. Obrońca z wyboru oskarżonej K. T. (1) adw. E. K. (1) powołała się na uchwałę składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z 24 stycznia 2013 roku I KZP 24/12, w której Sąd Najwyższy wypowiedział się, że występek z art. 231 § 1 kk należy do kategorii przestępstw z konkretnego narażenia na niebezpieczeństwo powstania szkody, z konkretnym znamiennym skutkiem. Ogólnie pojętego interesu publicznego lub prywatnego musi być jednoznacznie określony, musi być on jednoznacznie określony. Musi być działanie rzeczywiste i skonkretyzowane i bardzo istotną okolicznością jest to, że jest wymagane ustalenie istnienia związku przyczynowego pomiędzy niedopełnieniem czy przekroczeniem obowiązku przez funkcjonariusza, a powstaniem zagrożenia dla chronionego prawem dobra publicznego czy prywatnego, oraz fakt że istnienia takiego związku nie można domniemywać. Nadto wniosła o dopuszczenie dowodu z gazety (...) dni” załącznik do (...) z piątku 11 września 2015 roku w zakresie zdjęcia, które znajduje się przy oznaczeniu logo tygodnika imprezy (...) oraz ze zdjęć na str. 16 tej gazety, które są tam umieszczone, na okoliczność tego jaki teren faktycznie znajduje się w tak bliskiej odległości od osiedla (...), bo tutaj na tym terenie odbywały się w niedzielę zawody. Popierała także wniosek o przeprowadzenie na tym terenie wizji lokalnej.

Pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych oświadczył, iż co do wniosków dowodowych adw. E. K. (1) ze strony 12 jej apelacji, nie oponuje w kwestii wizji lokalnej. Co do pozostałych wniosków – o dopuszczenie dowodu ze zdjęć w gazecie (...) dni”- wnosił o oddalenie wniosku. Pozostawił do uznania sądu wniosek dowodowy odnośnie załączenia map zawierających oznaczenie klas bonitacyjnych gleby, wniosek o powołanie biegłych do sporządzenia opinii wniósł o jego oddalenie, z uwagi na przedłużanie postepowania dowodowego. Odnośnie art. 7 ustawy Prawo Zamówień Publicznych przyłączył się w całości do stanowiska prokuratora w tym zakresie natomiast odnośnie art. 60 ustawy Prawo o Samorządzie Gminnym to jego wykładania wskazuje na ogólne kompetencje. Przyjął w tym zakresie argumentację Sądu I instancji. Wskazał, że wizja lokalna jest zbędna, natomiast co do wniosku o załączenie map zawierających klasy bonitacyjne gleb pozostawił go do uznania Sądu. Wniosek o powołanie biegłych do sporządzenia opinii to wniósł o jego oddalenie a co do załączenie gazety (...) dni” przyłączył się do stanowiska pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych. Wskazał nadto, iż w przypadku przyjęcia, że sąd przywołał błędne przepisy z ustaw pozakodeksowych, nie mających charakteru karnego, to nie ma przeszkód aby dokonać w tym zakresie korekty. Wójt gminy jest włodarzem gminy, zarządza gminą i ponosi odpowiedzialność w zakresie w jakim został powołany na stanowisko. Obowiązkiem wójta jest pełnienie swojej funkcji jako dobrego gospodarza, w zakresie w jaki został powołany do pełnienia tych obowiązków. Prokurator co do wniosku dowodowego o przeprowadzenie wizji lokalnej- wskazał, że jest ona zbędna, wnosił o nieuwzględnienie tego wniosku, bo uważa, że aktualnie ta wizja lokalna jest zbędna. Co do wniosku o załączenie map zawierających klasy bonitacyjne gleb pozostawił ten wniosek do uznania Sądu. Co do wniosku o powołanie biegłych do sporządzenia opinii wnosił o oddalenie tego wniosku. Odnośnie wniosku o załączenie gazety (...) dni” przyłączył się do stanowiska pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych, samo zdjęcie jest bowiem bez znaczenia dla sprawy.

Uznał, że nawet w przypadku przyjęcia, że sąd przywołał błędne przepisy z ustaw pozakodeksowych, nie mających charakteru karnego, to nie ma przeszkód aby Sąd odwoławczy dokonał w tym zakresie korekty.

Zdaniem Prokuratora wójt gminy jest włodarzem gminy, zarządza gminą i ponosi odpowiedzialność w zakresie w jakim został powołany na stanowisko. Obowiązkiem wójta jest pełnienie swojej funkcji jako dobrego gospodarza, w zakresie w jaki został powołany do pełnienia tych obowiązków.

Oskarżyciele posiłkowi W. M. (1), G. M. i K. K. (2) przyłączyli się zgodnie do stanowiska swojego pełnomocnika w zakresie wniosków dowodowych obrońcy z wyboru oskarżonej K. T. (1) adw. E. K. (1).

Pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych podał, że jego zdaniem Sąd błędnie powołał art. 60 Ustawy o Samorządzie Gminnym.

Obrońca z wyboru oskarżonej adw. E. K. (1) oświadczyła, że nie kwestionuje orzeczenia wskazanego przez pełnomocnika ale to, że ono nie ma zastosowania w tej sprawie, bo to jest zamówienie publiczne.

Z uwagi na zaniechanie przez Sąd I instancji uprzedzenia stron o możliwości zmiany opisu czynów zarzucanych oskarżonej K. T. (1) w pkt I, II i III w zaskarżonym wyroku, aktualne obowiązujące orzecznictwo Sądu Najwyższego i Sądów Apelacyjnych oraz zmiany wprowadzone przez nowelizację Kodeksu Karnego i Kodeksu Postępowania Karnego od dnia 01 lipca 2015 roku, a także z uwagi na złożoną problematykę prawną w przedmiotowej sprawie.

Sąd postanowił odroczyć rozprawę i:

1. udzielić stronom 14- dniowy termin do odniesienia się na piśmie do zmian opisów czynów przypisanych oskarżonej K. T. (1) w zaskarżonym wyroku oraz do złożenia ewentualnych kolejnych wniosków dowodow ych z tym związanych;

2. po upływie terminu określonego w punkcie 1 rozpoznać wnioski dowodowe obrońcy z wyboru oskarżonej K. T. (1) adw. E. K. (1) zgłoszone na rozprawie w dniu dzisiejszym, oraz ewentualne kolejne wnioski dowodowe, jeżeli takowe wpłyną.

Pismem z dnia 25 września 2015 roku oskarżyciel publiczny (k. 7645- 7647) wskazał, iż Sąd nie jest związany ani samym opisem czynu czy też kwalifikacją podaną przez oskarżyciela, wiąże go natomiast czyn jako zdarzenie faktyczne i tych granic sąd przekroczyć nie może. Wskazała na stanowisko Sądu Najwyższego w wyroku z dnia 30.09.2014 r sygn. II KK 234/14. Zaznaczyła, że zmiana opisu czynu dokonana przez Sąd I instancji polegała w gruncie rzeczy na wyeliminowaniu z opisu działania oskarżonej dokonane w okresie pomiędzy 10 marca 2005 r a 17 lutego 2006 r. a polegające na uczestniczeniu w negocjacjach zw. z nabywaniem ziemi przez syna.

Nie polemizując z “zasadnością przyjęcia w opisie czynu przepisów ustawy o samorządzie gminnym i o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym podkreślenia wymaga fakt, iż powszechnie akceptowane jest stanowisko, iż pewne obowiązku funkcjonariusza publicznego mogą wynikać z samej istoty urzędowania tj. ogólnych zasad postępowania z określonym dobrem prawnym. Sąd Najwyższy w swoich orzeczeniach wskazywał, iż dla istoty przestępstwa z art. 231 kk nie jest wymagane przekroczenie jakichkolwiek przepisów służbowych. Sąd I instancji prawidłowo w uzasadnieniu skarżonego wyroku wskazał jakie obowiązki ciążą na włodarzu gminy. Nadto przepis 399 k.p.k. nakłada na sąd obowiązek uprzedzenia stron w przypadku gdy czyn można zakwalifikować z innego przepisu, niewątpliwie jednak zmiany dokonane w opisie czynu w przedmiotowej sprawie nie można uznać za istotne wskazując na orzeczenia m.in. Sądu Apelacyjnego w Szczecinie II Ka 85/14 z 05.06.2014 r, Sądu Najwyższego sygn. II KK 109/14 z dnia 26.11.2014 r. Reasumując oskarżyciel publiczny wskazał, że przypisany oskarżonej czyn jest tożsamy w znaczeniu faktycznym z przedmiotem zarzutu wskazanym w akcie oskarżenia a dokonana zmiana jego opisu bez uprzedzenia o możliwości zmiany dokonana została zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa.

Obrońca z wyboru oskarżonej K. T. (1) adw. T. K. w piśmie procesowym z 28 września 2015 roku (k .7655-7671) podtrzymał argumentacje wskazaną w skardze apelacyjnej i wniósł o 1) uchylenie zaskarżonego wyroku w części dotyczącej czynu zabronionego przypisanego w pkt 1 wyroku 2) umorzenie postępowania w tym zakresie i zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie od czynów opisanych w pkt 2 i 3 wyroku. W przypadku nieuwzględnienia wniosku zawartego w pkt 1) powyżej, wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I Instancji i określenie w wytycznych dla Sądu I Instancji, że w związku z zasadniczą zmianą przez Sąd I Instancji opisu przypisanych oskarżonej czynów zabronionych, zachodzi konieczność powtórzenia całego postępowania dowodowego, a w szczególności następujących dowodów:

a)  dowodu z wyjaśnień K. T. (1) na okoliczność zakresu jej wiedzy co do uprawnień i obowiązków wójta związanych ze sporządzeniem miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (w szczególności w zakresie obowiązku uzyskania ekspertyz), intencji w zakresie skierowania pisma z dnia 17 lutego 2006 r. do firmy (...) sp. z o.o., zasadności realizacji inwestycji budowy osiedla mieszkalnego w K. Ł. oraz postępów w zakresie realizacji tej inwestycji, zasad współpracy Wójta Gminy K. z Radą Gminy K., wiedzy co do tego, którzy z właścicieli wyrazili zgodę na sprzedaż Gminie K. nieruchomości pod budowę osiedla w K. Ł., trybu przetargów wyznaczonych na 29 lipca 2008 r. i 24 października 2008 r., zasadności budownictwa spółdzielczego na terenie Gminy K., wyników kontroli Regionalnej Izby Obrachunkowej, braku podstaw do wystąpienia do Rady Gminy K. z inicjatywą wykupu działki nr (...) położonej w K., tego czy oskarżoną łączył kiedykolwiek stosunek służbowy z (...) Oddział Terenowy w W. - Filia w Ł., tego co by się stało, gdyby wystąpiła do Rady Gminy K. z inicjatywą wykupu działki nr (...) przebiegu postępowania przygotowawczego;

b)  dowodu z przesłuchania w charakterze świadków K. B., E. K. (2), A. M. na okoliczność tego, dlaczego przyjęto koncepcję usytuowania osiedla mieszkalnego w K. Ł., a nie w innym miejscu, jakie inne koncepcje usytuowania osiedla brano pod uwagę i dlaczego uznano je za mniej korzystne, sposobów i zasad dotyczących ustalania usytuowania osiedli mieszkalnych, warunków sprzyjających usytuowaniu osiedla w danej lokalizacji, tego czy świadkowie dysponowali całokształtem dokumentacji potrzebnej do prawidłowego i rzetelnego przygotowania studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego oraz miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, tego czy zwyczajową praktyką jest zlecanie dodatkowych ekspertyz w przypadku opracowywania miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego gmin wiejskich;

c)  dowodów z przesłuchania w charakterze świadków G. M., S. M. (1), W. M. (2), Z. J. oraz M. W. (2), M. C., A. K. na okoliczność sposobu prowadzenia i przebiegu przesłuchań w toku postępowania przygotowawczego;

d)  dowodu z ustnej opinii uzupełniającej biegłej M. G. na okoliczność oceny poprawności wniosków zawartych w postanowieniu prokuratora Prokuratury Okręgowej w Piotrkowie Trybunalskim o odmowie wszczęcia śledztwa z dnia 18 grudnia 2014 r., sygn. akt Ds. 59/14, dotyczących stanu zdrowia K. M. w dniu 1 września 2010 r.;

e)  dowodu z opinii biegłych z zakresu planowania urbanistycznego na okoliczność zasadności usytuowania osiedla mieszkalnego w K. Ł., prawidłowości merytorycznej sporządzonego przez Przedsiębiorstwo (...) sp. z o.o. w Ł., braku jakichkolwiek nieprawidłowości w tym zakresie, sposobów i zasad dotyczących ustalania usytuowania osiedli mieszkalnych, warunków sprzyjających usytuowaniu osiedla w danej lokalizacji, a w efekcie braku narażenia interesu Gminy K. na uszczerbek;

f)  dowodu z przesłuchania A. B., R. O. na okoliczność danych osoby, która przygotowała merytorycznie pismo z dnia 17 lutego 2006 r. do firmy (...) sp. z o n celu

g)  dowodu z przesłuchania w charakterze świadka K. R. na okoliczność wartości szkody poniesionej przez niego wskutek odwołania pierwszego przetargu, ustalenia czy próbował dochodzić naprawienia szkody na drodze postępowania cywilnego;

h)  dowodu z przesłuchania w charakterze świadków radnych Gminy K. w okresie czasu czynów objętych wyrokiem Sądu 1 Instancji na okoliczność sposobu pracy Rady Gminy, zwoływania i przygotowywania sesji, komunikacji z innymi organami Gminy, a w szczególności z wójtem w zakresie prac nad podjęciem uchwały w zakresie przyjęcia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego;

i)  zwrócenie się do Prokuratury Okręgowej w Piotrkowie Trybunalskim o informację, czy wszczęte zostało przeciwko W. M. (2) postępowanie karne w sprawie o czyn z art. 233 § 1 k.k. i jaki jest stan tego postępowania;

j)  zwrócenie się do (...) Oddział Terenowy w W. - Filia w Ł. o podanie danych członków komisji przetargowej, która dnia 10 maja 2007 r. przeprowadziła przetarg na sprzedaż nieruchomości wchodzącej w skład (...) Skarbu Państwa oznaczonej numerem działki (...) położonej w gminie K., a następnie przeprowadzenie dowodu z przesłuchania tych osób na okoliczność przebiegu przedmiotowego przetargu, osób odpowiedzialnych za przygotowanie przetargu i aktualizację operatów szacunkowych zbywanych nieruchomości oraz procedurę w tym zakresie.

Jednocześnie obrońca zastrzegł sobie prawo przedłożenia dodatkowego pisma procesowego oraz prawo pełnienia wniosków dowodowych wskazanych w punkcie powyżej gdyż termin do przedłożenia dodatkowej argumentacji i wniosków dowodowych jest niewystarczający.

Pismem z dnia 28 września 2015 roku obrońca oskarżonej adwokat E. K. (1) (k.7674-7678) podtrzymała wnioski dowodowe zawarte w apelacji i wniosła o dopuszczenie dowodu:

- z wizji lokalnej celem ustalenia lokalizacji, charakteru oraz wpływu na otoczenie przejściowego składowiska odpadów ( (...)) położonego w Ł., lokalizacji (...) na osiedlu (...) oraz lokalizacji osiedla budownictwa wielorodzinnego, sąsiedztwa osiedla (...) oraz sąsiedztwa osiedla (...),

-opinii biegłego geodety, na okoliczność ustalenia odległości planowanego osiedla mieszkaniowego w K. Ł. od obecnego centrum K., (...)u, granic pomiędzy wsią K. a wsią Ł.,

-dwóch map gminy K. z naniesionymi informacjami na temat klas bonitacyjnych gleb na terenie Gminy oraz przebiegu kabla energetycznego 110 Kv załączonych za pismem obrońcy Oskarżonej z dnia 29.05.2014r. k. 7030, ograniczonych możliwości lokalizacji budownictwa mieszkaniowego na terenie Gminy oraz zasadności decyzji o lokalizacji osiedla budownictwa jednorodzinnego na terenie miejscowości K. Ł.,

- opinii innego biegłego bądź biegłych na okoliczność: zasadności i racjonalności

społecznej i finansowej rozwiązań planistycznych przyjętych w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego miejscowości Ł. w zakresie lokalizacji osiedla mieszkaniowego jednorodzinnego w K. Ł.,

-zeznań świadków: E. K. (2), A. M. i K. B. na okoliczność: ile w/w świadkowie otrzymali z Gminy K. pism ile przeprowadzili rozmów oraz jak częste były ich kontakty w trakcie prac nad projektem zmiany studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy K. oraz projektami miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego miejscowości G. K. oraz jak kształtowała się obszar/ powierzchnia planowana pod rozwój budownictwa mieszkaniowego jednorodzinnego w trakcie prac nad powyższymi dokumentami,

-zeznań świadków: A. B. i R. O. na okoliczność zakreśloną na stronie 30 apelacji obrońcy oskarżonych,

-dokumentów załączonych za apelacją obrońcy oskarżonych w postaci:

a.ogłoszenia o zamówieniu publicznym,

b.zawiadomienia o wyborze najkorzystniejszej oferty,

c.umowy z dnia 8 października 2014r.,

d.uchwał Rady Gminy K. z 28.02.2011 r., 12.01.2012r., 25.01.2013r.,

31.01.2014r., 22.12.2014r.,

e.zestawienia obrotów na Klasyfikacjach Wydatków

na okoliczność: realizowania przez Gminę inwestycji polegającej na budowie osiedla mieszkaniowego jednorodzinnego w K. Ł. i o ich zaliczenie w poczet materiału dowodowego,

f. mapy Gminy K. ze wskazaniem położenia działek, których właściciele wyrazili i nie wyrazili zgody na wykup do zasobów Gminy K. nieruchomości stanowiących ich własność na okoliczność: wyrażenia zgody na sprzedaż przez właścicieli wszystkich nieruchomości niezbędnych dla realizacji założeń przyjętych w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego K. oraz Ł..

Wniósł o dopuszczenie dowodów z:

-pisma Urzędu Gminy K. z dnia 09.09.2015r. zawierającego informację na temat przebiegu i stanu zaawansowania prac związanych z budową osiedla domów jednorodzinnych w miejscowości K. Ł., - na okoliczność: prowadzenia prac związanych z realizacja koncepcji utworzenia osiedla domów jednorodzinnych w miejscowości kolonia Ł.;

- gazety (...) dni” załącznik do (...) z piątku 11 września 2015 r. w zakresie zdjęcia, które znajduje się przy oznaczeniu logo tygodnika z imprezy (...) oraz zdjęć na str. 16 przedmiotowego tygodnika

na okoliczność: rodzaju terenu jaki pozostaje w bezpośrednim sąsiedztwie z osiedlem (...).

Ponadto wnoszę o dopuszczenie dowodów z dokumentów w postaci:

- informacji Urzędu Gminy w K. z dnia 22 września 2015r. dotyczącej przygotowania nieruchomości, w tym scalania i podziału nieruchomości na terenie planowanego osiedla mieszkaniowego w K. Ł. dla potrzeb przewidywanej funkcji,

- pisma Urzędu Gminy w K. z dnia 17 września 2015r. zawierającego sprostowanie oczywistej omyłki pisarskiej w piśmie z dnia 09 września 2015r. złożonego na rozprawie w dniu 11 września 2015r.,

-dwóch zestawień graficznych obrazujących prace prowadzone w związku z powstaniem osiedla mieszkaniowego w K. Ł. na okoliczność: prowadzenia prac związanych z realizacja koncepcji utworzenia osiedla domów jednorodzinnych w miejscowości kolonia Ł.;

- 18 sztuk zdjęć wraz z mapą Gminy K.:

a) zdjęcia nr 1,2 i 3 przedstawiające widok centrum K. z Urzędu Gminy K. na okoliczność: wpływu terenu Kopalni (...) (niecka wyrobowa) na tereny okoliczne położone wzdłuż wykopu, tj. m.in. ulica (...) (zazn. lit. A na mapie),

b) zdjęcie nr 4 przedstawiające lokalizację (...)u na osiedlu (...) na okoliczność: bliskiej odległości (...)u (Główny Punkt Zasilania) oraz wielkości osiedla (...) (zazn. lit. B na mapie),

c) zdjęcie nr 5 przedstawiające widok na wkop Kopalni (...) oraz zbiornik popiołów na okoliczność: bliskiego sąsiedztwa Centrum K. i osiedla (...),

d) zdjęcie nr 6 przedstawiające widok na wkop Kopalni (...) na okoliczność: bliskiego sąsiedztwa Centrum K. i osiedla (...),

e) zdjęcie nr 7 przedstawiające lokalizację osiedla w K. Ł. oraz lokalizację (...) (przeznaczonego do przeniesienia) na okoliczność: miejsca położenie terenów pod planowane osiedle domów jednorodzinnych przedstawiające widok na wykop Kopalni (...) oraz zbiornik pyłów na okoliczność: bliskiego sąsiedztwa Centrum K. i osiedla (...) (zazn. lit. C na mapie),

f) zdjęcia nr 8, 9, 10, 11, 12 przedstawiające (...) usytuowany na terenie przeznaczonym pod osiedle mieszkaniowe w K. Ł. (co do którego istnieje prawomocna uchwała o zmianie lokalizacji i usunięciu) na okoliczność: stanu (...) (wylewka betonowa i płyty spowodowały brak zanieczyszczenia gruntu i umożliwiają łatwe usunięcie),

g) zdjęcie nr 13 przedstawiające widok na osiedle (...) od strony Ż. na okoliczność: położenia osiedla i istniejącej obecnie infrastruktury (zazn. lit. D na mapie),

h)  zdjęcia nr 14 i 15 przedstawiające plac zabaw w Ł. na okoliczność: bezpośredniego sąsiedztwa osiedla w K. Ł. (zazn. lit. E na mapie),

i)  zdjęcia nr 16,17 i 18 przedstawiające widok na planowane osiedle w K. Ł. na okoliczność: przygotowywania terenu pod osiedle w K. Ł. (zazn. lit. F na mapie),

- wewnętrznego obiegu dokumentów w Urzędzie Gminy K.,

-informacji Urzędu Gminy K. z dnia 25.09.2015r. na temat sposobu oraz podstaw prawnych funkcjonowania w Urzędzie Gminy K. w 2006 roku systemu kancelaryjnego pism sporządzanych w Urzędzie,

na okoliczność: w jaki sposób i w oparciu o jakie uregulowania prawne i wewnętrzne funkcjonował w 2006 roku w Urzędzie Gminy K. system kancelaryjny, w szczególności na etapie sporządzania, akceptacji i zatwierdzania pism wychodzących z UG oraz kto nadzorował czynności kancelaryjne na tym etapie.

-prognozy skutków finansowych uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miejscowości Ł. z 2006 roku,

na okoliczność: przeprowadzenia oceny skutków finansowych uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz braku wiedzy - w tym czasie - że działki położone w miejscowości K. Ł. na obszarze przeznaczonym pod budowę osiedla domów jednorodzinnych będą wykupywane przez Gminę, przewidywania wykupu nieruchomości tylko dla realizacji budowy ciągów komunikacyjnych.

Pismem z dnia 28 września 2015 roku ( k.7740-7742) oskarżyciel publiczny wskazał, że zdaniem oskarżyciela publicznego nie można mieć wątpliwość, że sąd a quo w istocie jedynie dookreślił opis czynu oskarżonej, uwzględniając te regulacje prawne, których przestrzegania gwarantem, z racji pełnionej funkcji, była oskarżona. Nie ma też żadnych racjonalnych przesłanek do twierdzenia, iż przypisane oskarżonej zachowanie w zaskarżonym wyroku pozostaje w opozycji z tym co rzeczywiście było podstawą faktyczną do skierowania aktu oskarżenia do sądu. Punktem wyjścia dla zdekodowania woli oskarżyciela jest w tym przypadku przede wszystkim realne ustalenie na czym polegało rzeczywiste, faktyczne zachowanie danej osoby, a nie wyłącznie samo normatywne określenie czynności podjętych, bądź zaniechanych przez oskarżoną. Sąd Rejonowy uszczegółowił opis czynu zwłaszcza o wskazanie stosownych przepisów prawa, co jednak nie oznacza, że treść zarzutu zawartego w skardze głównej, inicjującej proces sądowy, uniemożliwiała wydanie wyroku skazującego za czyn, którego opis przemodelowano, ale było to uprawnione i zasadne. Ponadto oskarżonej, z punktu widzenia całości zachowania poddanego prawnokamej analizie, zawężono ramy czasowe spełnienia znamion przestępstwa urzędniczego stypizowanego w przepisie art. 231 § 2 k.k., tym samym zastosowanie ma zasada symplifikacji (uproszczenia), jako rzutująca korzystnie na finalnie określony zakres i rozmiar odpowiedzialności karnej K. T. (por. bliżej: D. S., „Kryteria tożsamości czynu”, Prokuratura i Prawo Nr 4/2015, s. 20 i n.).

Przedmiotem karnoprawnego wartościowania jest zawsze zachowanie się człowieka. Przepis art. 115 § 1 k.k. stanowi bowiem, że czynem zabronionym jest zachowanie o znamionach określonych w ustawie karnej. Z kolei art. 332 § 1 pkt 2 k.p.k. wskazuje, że akt oskarżenia powinien zawierać dokładne określenie zarzucanego oskarżonemu czynu ze wskazaniem czasu, miejsca, sposobu i okoliczności jego popełnienia oraz skutków (zwłaszcza wysokości powstałej szkody). Za istotne muszą być zatem uznane okoliczności charakteryzujące zachowanie się człowieka. Pomocne przy ocenie, czy mamy do czynienia z tym samym czynem, może być niejednokrotnie udzielenie odpowiedzi na pytanie, jakie zachowanie oskarżonego miał na myśli oskarżyciel, o jakie zachowanie wyobrażone przez oskarżyciela w konkretnej sprawie chodzi. Sam Kodeks postępowania karnego w art. 399 § 1 wskazuje na możliwość zmiany kwalifikacji prawnej czynu, jeśli nie dojdzie do wyjścia poza granice oskarżenia. Nie oznacza to jednak, że można rezygnować z kryterium zdarzenia faktycznego. Zdarzenie faktyczne bowiem nie może być rozumiane wprost jako czyn. W realiach dowodowych przedmiotowej sprawy nie tylko nie naruszono zasady skargowości, tym samym nie ziściła się bezwzględna podstawa odwoławcza określona w przepisie art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. (w zw. z art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k.), ale i nie doszło do naruszenia wskazań powołanego już art. 399 § 1 k.p.k. Nie można przecież skutecznie żądać, aby bezwzględnie tożsamy był, tj. „słowo w słowo” opis czynność czasownikowej sprawcy zawarty w zarzucie aktu oskarżenia z tym jaki przyjmie ostatecznie sąd meriti. W wyniku przewodu sądowego i ocen organu procesowego będącego na tym etapie procesu dominus litis niejednokrotnie może dojść - i dochodzi - do określonych zmian w ujęciu tego czego dokładnie dopuściła się dana osoba z podniesionych już zagadnień, nie może też umknąć jurydyczna konstrukcja przestępstwa, którego dopuściła się oskarżona. Typ przestępstwa z art. 231 k.k. uznawany jest za niedookreślony, w którym element merytoryczny sprowadza się do uwypuklenia typowej dla czynów zabronionych, społecznej szkodliwości czynu, bliżej niesprecyzowanej znamionami opisowymi. Z jednej strony zredagowany jest on w miarę precyzyjnie (przejrzyście) - mowa jest w nim o przekroczeniu uprawnień lub niedopełnieniu obowiązków, kumulatywnie musi być jednak spełniona przesłanka druga - działanie na szkodę interesu publicznego lub prywatnego. 1 tutaj wskazanej precyzji ustawowej brakuje, co jednak sąd w indywidualnej sprawie władny jest doprecyzować w tym sensie, aby ustalona w oparciu o utrwalone procesowo dowody szkoda była: realna, uchwytna i konkretna (por. m. in. System Prawa Karnego, pod red. L. Gardockiego, „Przestępstwa przeciwko państwu i dobrom zbiorowym”. Tom 8. Warszawa 2013 - § 79 Nadużycie władzy, s. 598 i n. z powołanym tam orzecznictwem). Ten zaś postulat został w całości wskazany i procesowo wykazany przez sąd I instancji. Dookreślenie zachowania K. T. w sposób, w jaki ujęto to w części dyspozytywnej podważonego rozstrzygnięcia, dokładnie oddaje istotę zachowania, za które obecnie oskarżona ponieść powinna prawomocnie odpowiedzialność karną.

W dniu 10 listopada 2015 roku pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych adw. I. S. wskazała, iż nie składa na ten dzień żadnego pisma w sprawie co do wniosków dowodowych.

Pismo procesowe obrońcy oskarżonej K. T. (1) adw. T. K. z k. 7762 – 7766 – przytacza najważniejsze argumenty, dotyczące stanowiska Prokuratora w piśmie procesowym z dnia 25 i 28 września 2015 roku.

Nie podzielił poglądu, że Sąd I instancji orzekał w ramach tzw. zdarzenia historycznego. Odnosząc się do postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 25.10.2012 roku sygn. IV KK 87/12, odwołał się do zawartej w nim tzw. „rozsądnej życiowej oceny, która jego zdaniem prowadzi co wniosku, że nie stanowią tego samego zdarzenia historycznego (faktycznego) następujące opisy:

-uczestniczenie w negocjacjach dotyczących nabycia nieruchomości przez W. T. (1), zapewnianie sprzedających, że nieruchomość przeznaczona zostanie na cele rolne i leśne, a następnie podjęcie decyzji o zmianie przeznaczenia tych terenów poprzez usytuowanie na nich osiedla, doprowadzenie do wykupu tej ziemi przez gminę, negocjowanie w imieniu gminy ceny wykupu ziemi po 35 zł/m (akt oskarżenia);

- wystosowanie pisma z dnia 17 lutego 2006 r. do firmy (...), zaniechanie zlecenia ekspertyzy dotyczącej usytuowania osiedla mieszkalnego, zaniechanie poinformowania rady gminy, że nie wszyscy właściciele wyrazili zgodę na sprzedaż swoich nieruchomości gminie (wyrok Sądu 1 Instancji).

Wskazał, że Sąd I instancji w punkcie I aktu oskarżenia dokonał zmiany czasookresu przestępstwa, znamiona czynu (z przekroczenia uprawnień na niedopełnienie obowiązku) opisu czynności sprawczych oraz kręgu podmiotów pokrzywdzonych (eliminacja członków rodziny M. jako pokrzywdzonych). Natomiast prokurator w piśmie z dnia 25.09.2013 roku przytoczył w sposób nieprawidłowy opis czynu z pkt 1 zaskarżonego wyroku. Reasumując stwierdził, że zachowanie zarzucane oskarżonej w akcie oskarżenia oraz zachowanie jej przypisane zaskarżonym wyrokiem nie pokrywają się, co wyklucza tożsamość czynów.

Odwołując się do cytowanych obszernie przez prokuratora fragmentów pozycji „Kodeks postępowania karnego. Komentarz” pod redakcją T. G., W. K., wydanie VI, wskazał, że pominięte zostały istotne fragmenty o następującej treści: - „(...) w każdym wypadku sąd powinien uprzedzić o możliwości zakwalifikowania czynu z innego przepisu prawnego lub dokonania istotnych zmian w opisie zarzucanego czynu (tak już w wyroku SN z dnia 22 czerwca 1988 r., V KRN 110/88, OSNPG 1988, nr 12, poz. 140). Stanowisko takie jest przejawem uznawania potrzeby informowania stron nie tylko o możliwości zmiany samej kwalifikacji prawnej czynu, ale i o innych możliwych zmianach, także odnośnie do opisu czynu zarzucanego, czego, jak podnosi się w doktrynie, wymaga rzetelność procesu (zob. np. M. R., Niezmienność przedmiotu postępowania karnego a gwarancje oskarżonego (w.j Z problematyki funkcji, red. T. Grzegorczyk, J. Izydorczyk, R. Olszewski, s. 488). W praktyce jednak najczęściej zmiana kwalifikacji prawnej wiąże się właśnie z zakładanymi również możliwymi zmianami w samym opisie czynu, który ma zostać przypisany oskarżonemu. ” ,

-„zasadnie zatem obecnie, zarówno w orzecznictwie SN, jak i sądów powszechnych, przyjmuje się, że z chwilą wniesienia aktu oskarżenia oskarżyciel traci możliwość skutecznego dokonywania zmian zarówno w opisie zarzuconego czynu, jak i w jego kwalifikacji (zob. orzecznictwo wskazane w uw. 2 i 3 do art. 332). Jedynie zatem sąd, który dostrzeże w wyniku przeprowadzanego przewodu sądowego możliwość takiej zmiany, może i powinien poinformować strony o swoich spostrzeżeniach i przemyśleniach w tym zakresie. ”

Podniósł, że jego stanowisko znajduje oparcie w świetle orzecznictwa:

-wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 17 marca 2015 r., sygn. akt 24/15: „Nieznacznie odmienne ustalenia faktyczne, a to co do daty popełnienia czynu zabronionego przez oskarżonego, tyczące tego samego zdarzenia, co opisane w akcie oskarżenia, nie naruszają zasady skargowości procesu, więc nie wymagają złożenia nowego aktu oskarżenia. Może to mieć znaczenie dla obrony oskarżonego, co przemawia za potrzebą uprzedzenia stron o takiej możliwości (art. 399 § 1 kp.k), to zaś sąd okręgowy spełnił,

-postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 1 marca 2012 r., IV KK 292/11: „ W granicach skargi, o której decyduje tożsamość zdarzenia historycznego, poddanego osądowi, sąd ma prawo, po uprzedzeniu stron, modyfikować opis zachowania i jego kwalifikację,

-wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 czerwca 2001 r., II KKN 506/98: „Zmiana opisu czynu w trakcie postępowania przed sądem nie może być dowolna, ponieważ może prowadzić do sytuacji procesowej, w której zmieniony opis czynu pozbawił praktycznie oskarżonego prawa do obrony. Dowolne poszerzanie zmian opisu czynu przez sąd, które to de facto wykracza poza granice oskarżenia nie może być konwalidowanie w granicach art. 399 § 1 kpk i stanowi rażące naruszenie prawa powodujące konieczność uchylenia wyroku, jeżeli zostały spełnione wymogi przewidziane w art. 398§ 1 kpk.

Na rozprawie z dnia 17 listopada 2015 roku

Przewodniczący stwierdził, iż do akt sprawy załączono wyjaśnienia oskarżonej K. T. (1) k.7631-7638, pismo procesowe Prokuratury Okręgowej w Piotrkowie Tryb. k.7645-7647 oraz k. 7739-7742, wniosek adwokat I. S. - k. 7651, pismo procesowe obrońcy z wyboru oskarżonej adwokata T. K. k. 7655-7671, pismo procesowe obrońcy oskarżonych K. T. (1) i W. T. (1) adwokat E. K. (1) z k. 7674-7690 wraz załącznikami z k.7691-7736 oraz notatkę urzędową z k. 7748 z dnia 10.11.2015 roku.

Pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych adwokat I. S. oświadczyła, iż do dnia dzisiejszego nie złożyła swojego stanowiska zgodnie z wnioskami.

Obrońca z wyboru oskarżonych K. T. (1) i W. T. (1) adwokat E. K. (1) popiera wszystkie wnioski dowodowe zawarte na k.7674 -7676 i k.7676-7698.

Obrońca oskarżonej adwokat T. K. przyłączył się do stanowiska adwokat E. K. (1) oraz popiera stanowisko i wnioski dowodowe zawarte w piśmie procesowym z dnia 25.09.2015 roku.

Prokurator poza dokumentami, które zostały załączone do akt sprawy przez obrońcę oskarżonych adwokat E. K. (1), wnosi o oddalenie pozostałych wniosków dowodowych, albowiem są one nieprzydatne do stwierdzenia okoliczności wskazanych we wnioskach albo zmierzają w sposób oczywisty do przewlekłości postępowania odwoławczego.

Pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych adwokat I. S. przyłącza się do stanowiska oskarżyciela publicznego w zakresie wniosków dowodowych obrony. Wniosek obrońcy o zaliczenie złożonych dokumentów pozostawia do uznania Sądu, wnosi o oddalenie wniosku o dopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłej M. G., gdyż zmierza on do przedłużenia postępowania. Nadto wnosi o oddalenie wniosków o dopuszczenie dowodu z opinii biegłych z zakresu planowania urbanistycznego, czy biegłych wskazanych przez obrońcę oskarżonych. Podniósł, iż w postępowaniu pierwszoinstancyjnym, po uprzedzeniu przez Sąd Rejonowy w Bełchatowie stron o możliwości zmiany kwalifikacji prawnej czynu, wnioski obrony o powołanie nowych biegłych się nie pojawiły. Również apelacje obrońców i oskarżonej nie stawiają zarzutu do sporządzonych w sprawie opinii. Przyłączył się do stanowiska prokuratora, iż obrona nie wykazała w jakimkolwiek zakresie, aby opinia pisemna, jak i ustna opinia uzupełniająca biegłego nosiły cechy niepełności, niejasności czy wewnętrznej sprzeczności. Wnosił o oddalenie wniosków dowodowych o przesłuchanie świadków, gdyż tezy dowodowe są na te same okoliczności, które były przedmiotem dowodów w Sądzie I instancji i obrona miała możliwość zadawania pytań na etapie postępowania pierwszoinstancyjnego. Co do wniosku obrońcy oskarżonej z dnia 25.09.15 r. adwokata T. K. o przesłuchanie w charakterze świadków pokrzywdzonych G. M., S. M. (1) i W. M. (2)- wnosi o jego oddalenie w całości - okoliczność, na którą teza dowodowa została sprecyzowana przez obronę, jest to okoliczność podnoszona przez linię obrony od samego początku postępowania sądowego i nie było żadnych przeszkód, żeby obrona w tym zakresie pytania formułowała pytań podczas przesłuchań konkretnych świadków. Kwestia legalności i prawidłowości czynności przesłuchania pokrzywdzonych już była przedmiotem osądu, została już rozstrzygnięta, a wniosek zmierza do przedłużenia postępowania. Wnosił o oddalenie wniosku obrony o przesłuchanie pozostałych świadków, w szczególności pracowników z Urzędu Gminy, gdyż kierunek tezy dowodowej wskazuje na okoliczności, na które te osoby zeznawały już przed Sądem I instancji.

Oskarżycielka posiłkowa G. M. przyłączyła się do stanowiska swojego pełnomocnika w zakresie wniosków obrońcy

Oskarżona K. T. (1) przyłączyła się do wniosków dowodowych swoich obrońców z wyboru.

Sąd Okręgowy postanowił:

1.zaliczyć złożone przez obrońcę oskarżonych K. T. (1) i W. T. (1) – adwokat E. K. (1): kserokopie dokumentów, szczegółowo wymienionych we wniosku na k. 7676-7678 i załączonych do akt na k. 7691-7736;pismo Urzędu Gminy K. z dnia 09.09.2015 roku zawierające informacje na temat przebiegu i stanu zaawansowania prac związanych z budową osiedla domów jednorodzinnych w miejscowości K. Ł.- k. 7618-7620; gazetę (...) dni”, załącznik do „Dziennika (...) z dnia 11.09.2015 r. „ (k. 7621) - w poczet materiału dowodowego;

2. na podstawie art.170§1 pkt 2, 3 i 5 kpk oddalić wnioski dowodowe obrońcy oskarżonych K. T. (1) i W. T. (1) - adwokat E. K. (1), szczegółowo wymienione na k. 7374 i k.7674-7676 oraz wnioski dowodowe obrońcy oskarżonej K. T. (1) adwokata T. K., szczegółowo wymienione na k. 7656-7657 albowiem dotyczą one okoliczności nie mających znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy; nie są przydatne do stwierdzenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy; w sposób oczywisty zmierzają do przedłużenia postępowania odwoławczego; oskarżona K. T. (1), oskarżyciele posiłkowi K. M. i G. M. oraz świadkowie wskazani we wnioskach w pkt 5 i 6 na k. 7675 i na k.7656-7657 zostali przesłuchani w toku postępowania sądowego, zaś dokumenty wskazane w punkcie 7 we wniosku obrońcy oskarżonych na k. 7675 zostały ujawnione przy referacie Sądu, złożonego na rozprawie apelacyjnej w dniu 11.09.2015 roku (k.7623).

Sąd postanowił nie uwzględnić wniosku obrońcy oskarżonej K. T. (1) adwokat T. K. w przedmiocie odroczenia rozprawy celem przygotowania pisemnej odpowiedzi na rozstrzygnięcie w przedmiocie oddalenia wniosków dowodowych złożonych przez obrońców z wyboru oskarżonych K. T. (1) i W. T. (1) albowiem strony są przygotowane do złożenia głosów końcowych w przedmiotowej sprawie, z uwagi na zawiłość sprawy Sąd planuje możliwość odroczenia publikacji wyroku w trybie art.411 § 1 kpk co daje ewentualną możliwość stronom do składania pism procesowych, które zostaną wnikliwie rozważane w toku narady nad wyrokiem.

Przewodniczący zamknął przewód sądowy i udzielił głosu stronom zgodnie z art. 453 § 3 kpk.

Prokurator popierał skargę apelacyjną wniesioną przez Prokuraturę Okręgową w Piotrkowie Trybunalskim w stosunku do oskarżonej K. T. (1) i wnioski w niej zawarte, popierał argumenty zawarte w złożonych pismach procesowych na k. 7645 -7647, k. 7739-7742 oraz wniósł o nieuwzględnienie skarg apelacyjnych złożonych przez pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych oraz obrońców oskarżonych wniesionych na korzyść oskarżonej K. T. (1).

Pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych W. M. (1), K. M., G. M. i K. K. (2) popierał wniesioną skargę apelacyjną, zarzuty i wnioski w niej zawarte oraz wnosił o nieuwzględnienie skarg apelacyjnych wniesionych przez Prokuraturę Okręgową w Piotrkowie Trybunalskim, oskarżoną K. T. (1) oraz obrońców oskarżonych K. T. (1) i W. T. (1).

Oskarżycielka posiłkowa G. M. przyłączyła się do skargi apelacyjnej swojego pełnomocnika.

Obrońca z wyboru oskarżonych K. T. (1) i W. T. (1) adwokat E. K. (1) poparła własną skargę apelacyjną i wnioski w niej zawarte.

W trakcie przemówienia dotyczącego czynu przypisanego oskarżonej K. T. (1) w punkcie 1 wyroku Przewodniczący okazał obrońcy oskarżonych K. T. (1) i W. T. (1) mapę z k. 7415. Obrońca oskarżonych adwokat E. K. (1) wskazała, iż na powyższej mapie turystycznej tereny zaznaczone są mazakiem turkusowo – niebieskim oraz żółto – zielonym. Podniosła naruszenie art.7 kpk i art.60 ustawy o samorządzie gminnym.

Wskazując, iż co do zarzuty z pkt 2 wyroku nie było udzielenia zamówienia, tylko był przetargiem dotyczącym nabycia nieruchomości. Nie można skazać wójta gminy za niezastosowanie ustawy o zamówieniach publicznych, której wójt gminy nie mógł stosować i prawidłowo nie zastosował. Oskarżona na przetargu dotyczącym nabycia działki w K. była jako pełnomocnik córki P. T., działała, jako osoba prywatna, dlatego trudno jej zarzucać że naruszyła art.60 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, jako osobie prywatnej. Obrońca oskarżonych adwokat E. K. (1) przyłączyła się do skarg apelacyjnych wywiedzionych przez adwokata T. K. i oskarżoną K. T. (1) oraz wniosła o nieuwzględnienie skarg apelacyjnych wniesionych przez prokuratora i pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych. Wniosła o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania w sprawie na rzecz oskarżonych W. T. (1) i K. T. (1).

Oskarżona K. T. (1) poparła własną skargę apelacyjną, argumenty które zaprezentowała na rozprawie apelacyjnej w dniu 11.09.2015 roku oraz zawarte w piśmie z dnia 14.09.2015 r. - k.7632-7638, przyłączyła się do skarg apelacyjnych swoich obrońców. Wniosła o nieuwzględnienie skarg apelacyjnych wniesionych przez Prokuraturę Okręgową w Piotrkowie Tryb. oraz pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych W. M. (1), K. M., G. M. i K. K. (2). Oświadczyła, że jej syn kupił ziemię w 2002 roku, S. M. (1) prosił go, żeby kupił tą ziemię, bo państwo M. są starsi a dzieci działkami się nie interesują. Nie jest prawdą, że oskarżona zaplanowała tam osiedle, dlatego że jej syn kupił ziemię od państwa M., gdyż ziemia była w jego posiadaniu już od 2002 roku. W 2003 roku weszła w życie ustawa, gdzie wszystkie plany przestrzennego zagospodarowania utraciły moc. Nie mogła wtedy też przewidzieć, że będzie wójtem. W konkluzji wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie od przypisanych jej czynów, ewentualnie o łagodniejszy wymiar kary.

Obrońca z wyboru oskarżonej adwokat T. K. popierał własną skargę apelacyjną, przyłączył się do apelacji i stanowiska adwokat E. K. (1) i apelacji oskarżonej K. T. (1), wnosił o nieuwzględnienie skarg apelacyjnych wniesionych przez Prokuraturę Okręgową w Piotrkowie Tryb. i pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych. Podniósł iż w apelacji obrona złożyła wniosek o pozostawienie apelacji pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych bez rozpoznania, gdyż w tej sprawie nie ma pokrzywdzenia. Nadto wskazał na bezzasadność wniosku o obowiązku naprawienia szkody, który nie może być uwzględniony z uwagi na przepis art.4§1 kk, który mówi iż stosujemy ustawę względniejszą, zaś do 08.06.2010 roku obowiązku orzeczenia naprawienia szkody nie można było orzec w przypadku czynu z art.231 kk.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacje oskarżonej K. T. (1) , obrońców z wyboru oskarżonej K. T. (1) i Prokuratury Okręgowej w Piotrkowie Trybunalskim są zasadne w takim stopniu, że w wyniku ich uwzględnienia powstała konieczność uchylenia zaskarżonego wyroku w stosunku do oskarżonej K. T. (1) w części dotyczącej czynów przypisanych w punktach 1, 2 i 3 zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy w tym zakresie do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Bełchatowie. Natomiast skarga apelacyjna pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej W. M. (1), K. M., G. M. i K. K. (2) nie jest zasadna.

Na początku należy uczynić uwagę, ze przedmiotem rozważań Sądu odwoławczego była okoliczność czy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy oraz dowody przeprowadzone na etapie postepowania odwoławczego w trybie art. 452 § 2 kpk pozwalają na wydanie orzeczenia merytorycznego w stosunku do wszystkich osób oskarżonych w przedmiotowej sprawie. Wynikała ona z faktu dokonania przez Sąd I instancji istotnej zmiany opisu czynów przypisanych oskarżonej K. T. (1) w punkcie 1, 2 i 3 zaskarżonego wyroku bez uprzedzenia o tym stron w trybie art. 399 § 1 kpk.

Bezspornym jest w sprawie, że przed okresem objętym zarzutem :

a)  oskarżony W. T. (1) nabył w K. Ł. nieruchomości w postaci:

- działki o nr (...) o powierzchni 11,2 ha za kwotę 48 800 złotych w dniu 18.07.2002 roku,

- działki (...) o łącznej powierzchni 6,98 ha za kwotę 31 650 złotych w dniu 19.12.2003 roku,

- oskarżona K. T. (1) była właścicielką szeregu nieruchomości położonych na terenie gminy K..

Nie budzi również wątpliwości okoliczność, że oskarżony W. T. (1) uzyskał informację o możliwości nabycia ziemi, położonej obok nabytych wcześniej nieruchomości i poprosił swoją matkę K. T. (1), aby mu pomogła w jej zakupie. Jednocześnie z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika jednoznacznie, że w okresie zainteresowania oskarżonego W. T. (1) zakupem gruntów od rodziny M., trwały prace związane z tworzeniem planu zagospodarowania przestrzennego dla Gminy K.. Bowiem w dniu 29.03.2004 roku Rada Gminy K. podjęła uchwały XXII/198/04 i XXII/197/04 o przystąpieniu do sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obejmującego obszar miejscowości K. i Ł. , a następnie w dniu 17.02.2005 roku została zawarta umowa pomiędzy Gminą K. a Przedsiębiorstwem (...) i Osiedli (...) Sp. z o.o. z siedziba w Ł. celem wykonania projektu zmiany studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy K..

Zgodnie z art. 11 ustawy z dnia 27.03.2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. 2012 poz 647 ) przedmiotowe uchwały Rady Gminy K. nałożyły na oskarżona K. T. (1) – która wówczas pełniła funkcje wójta - obowiązki szczegółowo wymienione na k 7282 odwrót do (...) odwrót. Jednym z kierunków, który miał być zrealizowany w tworzonym planie zagospodarowania przestrzennego był rozwój budownictwa mieszkalnego w miejscowości Ł.. Bezsporne są również okoliczności dotyczące nabycia przez oskarżonego W. T. (1) w K. Ł.:

– działek nr (...) o powierzchni 4,790 ha za kwotę 38 320 złotych od S. M. (1), B. R., K. M. i W. M. (1) w dniu 05.12.2005 roku,

-działek nr (...) o powierzchni 3.0159 ha za kwotę 36 191 złotych od K. M. i G. M. w dniu 09.02.2006 roku. Podkreślić należy, że w tym czasie przedmiotowe działki nie były przeznaczone pod budownictwo mieszkaniowe i miejscowość K. Ł. nie była miejscem, gdzie ten kierunek planu zagospodarowania przestrzennego miał być realizowany. Bowiem zgodnie z pismem z dnia 28.06.2005 roku oskarżona K. T. (1) została poinformowana o propozycjach terenów, które można przeznaczyć pod budownictwo mieszkaniowe w nowym planie zagospodarowania przestrzennego (k. 7286). Według tej propozycji o miejscowości K. Ł. nie było w ogóle mowy. Były tam tereny miejscowości Ł., przy istniejącym osiedlu (...). Istniały tylko plany co do budownictwa mieszkaniowego w K. Ł., ale tylko w pasie do około 80 metrów od drogi.

Podzielić zatem należy ocenę Sądu I instancji, iż brak jest w przedmiotowej sprawie dowodów na to, iż oskarżeni K. T. (1) i W. T. (1) działali z zamiarem bezpośrednim oszukania pokrzywdzonych. Nie ma bowiem dowodów świadczących o tym, że oskarżona K. T. (1) przed zakupem działek od rodziny M. już wiedziała, że na tych terenach będzie w przyszłym planie zagospodarowania przestrzennego przeznaczone miejsce na budownictwo mieszkaniowe oraz, ze grunty te będą odkupione od ich właścicieli do zasobów Gminy po cenach oczywiście wyższych i o tym fakcie poinformowała syna W. T. (1) proponując mu rolę tzw. „słupa” w transakcjach z rodziną M. i on świadomy tych okoliczności zgodził się na jej propozycję. Samo domniemanie , że skoro jest synem oskarżonej, to udzielił jej pomocy do popełnienia czynu z art. 231 § 2 kk nie jest wystarczające do przypisania mu czynu z punktu IV aktu oskarżenia.

Brak jest także podstaw do przyjęcia, by oskarżony miał wpływ na ustalenie ceny, po jakich grunty te w 2009 roku zostały wykupione przez Urząd Gminy w K.. Sąd odwoławczy nie podziela także zarzutu podniesionego w skargach apelacyjnych obrońców z wyboru oskarżonej K. T. (1), iż w odniesieniu do czynu przypisanego w punkcie I wyroku Sąd I instancji dopuścił się obrazy przepisów prawa procesowego w postaci art. 439 § 1 pkt 9 kpk w zw. z art 17 § 1 pkt 9 kpk w zw. z art 14 kpk, stanowiącej bezwzględną przyczynę odwoławczą. Nie kwestionując okoliczności, że przypisany oskarżonej w punkcie I. zaskarżonego wyroku czyn znacząco się różni się od czynu zarzucanego jej w akcie oskarżenia, wskazać należy, iż granice procesu zakreśla zdarzenie faktyczne, które oskarżyciel opisuje w akcie oskarżenia w formie zarzutu, podając także naruszony przepis ustawy karnej. Przy czym Sąd nie jest związany ani samym opisem czynu, ani też kwalifikacją prawną tego czynu podaną przez oskarżyciela publicznego. Bowiem o zakresie oskarżenia nie decydują ani opis czynu, ani jego ujęcie czasowe, ani też zaproponowana aktem oskarżenia kwalifikacja prawna, która sąd orzekający nie tylko może, ale jest obowiązany zmienić, o ile na to wskazują ustalenia faktyczne, jakich dokonano na podstawie wyników przewodu sądowego.

Wiąże go natomiast czyn jako zdarzenie faktyczne i tych granic sąd nie może przekroczyć. Oznacza to, że ocenie sądu podlega konkretne historyczne zdarzenie faktyczne, którego pojęcie jest szersze od pojęcia zdarzenia prawnego . Powyższy pogląd jest zgodny zarówno z poglądami doktryny, jak i orzecznictwa Sądu Najwyższego oraz Sąd Apelacyjnych (patrz komentarz do art. 399 kpk Tomasz Grzegorczyk Lex 2015, wyrok Sądu Najwyższego z 30 września 2014 r sygn. II KK 234/14 Prok i Pr wkł 2015/1-2/10, wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 5 czerwca 2014 r. w sprawie II Ka 85/14, Lex 1477320, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 listopada 2014 r sygn. II KK 109/14 Biul PK 2015/12-18; podobne stanowisko zaprezentował Sąd Apelacyjny w Rzeszowie w wyroku z dnia 2 czerwca 2014 roku w sprawie II Aka 38/14 lex 1477302, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 października 2012 r w sprawie II KK 9/12 oraz Sądu Apelacyjnego z dnia 23 stycznia 2014 r w sprawie II Aka 253/13). Prokurator w odpowiedzi na zarzuty zawarte w skardze apelacyjnej powołał się także na stanowisko D. S. „Kryteria tożsamości czynu” Prokuratura i Prawo Nr 4 / 2015 s 20 i in oraz (...) Prawa Karnego pod redakcją L. G. „Przestępstwa przeciwko państwu i dobrom zbiorowym” tom 8 W. 2013 - § 79 Nadużycie władzy s 598.

Przechodząc na grunt przedmiotowej sprawy wskazać należy, że przedmiotem osądu odnoście czynu I było zdarzenie faktyczne popełnione w dacie pomiędzy 10 marca 2005 roku a 18 czerwca 2009 roku przez K. T. (1) jako funkcjonariusza publicznego, a polegające na uczestniczeniu w negocjacjach związanych z nabywaniem ziemi przez syna oskarżonej - W. T. (1), w sytuacji toczących się prac nad zmianą miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a następnie po nabyciu ziemi przez syna, podjęcie bez uzasadnienia merytorycznego i racjonalnego decyzji o zmianie przeznaczenia tych terenów i usytuowanie tam osiedla jednorodzinnego oraz doprowadzenie do wykupu tej ziemi przez Urząd Gminy, co nie było konieczne z punktu widzenia interesów finansowych gminy tj o czyn z art. 231 § 1 kk w zw. z art. 12 kk. Natomiast Sąd I instancji przy identycznej kwalifikacji prawnej przyjął, iż oskarżona K. T. (1) w okresie od 17 lutego 2006 roku do 18 czerwca 2009 roku działając jako funkcjonariusz publiczny nie dopełniła obowiązków wynikających z art. 60 ust . 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 roku o samorządzie gminnym ( Dz 2015, poz 1515) w ten sposób, że będąc osobą odpowiedzialną za finanse gminy K. oraz na podstawie art. 15 ust 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, podjęła decyzję o likwidacji terenów pod budownictwo jednorodzinne na terenie osiedla (...) i zmieniła koncepcje usytuowania przyszłego osiedla mieszkaniowego w miejscowości K. Ł., na których to terenach ziemię nabył wcześniej jej syn W. T. (1) i mając wiedzę o znacznym wzroście wartości tej nieruchomości nie podjęła żadnych działań zmierzających do uzyskania profesjonalnej ekspertyzy co do trafności tej inwestycji, a nadto nie poinformowała radnych o nie spełnieniu warunku, iż wszyscy właściciele nieruchomości nie wyrazili zgody na sprzedaż.

Zatem analiza porównawcza zaprezentowanych wyżej opisów wskazuje jednoznacznie, iż zmiana opisu czynu dokonana przez Sąd I instancji wynikała przede wszystkim z wyeliminowania z opisu działań oskarżonej K. T. (1) dokonanych przez nią w okresie pomiędzy 10 marca 2005 roku a 17 lutego 2006 roku, a polegających na uczestniczeniu w negocjacjach związanych z nabywaniem przedmiotowych działek przez syna W. T. (1).

Natomiast zdarzenie historyczne opisane przez oskarżyciela jako podjęcie bez uzasadnienia merytorycznego i racjonalnego decyzji o zmianie przeznaczenia terenów w K. Ł. i usytuowania tam osiedla jednorodzinnego oraz doprowadzenie do wykupu ziemi przez gminę, co nie było konieczne z punktu widzenia interesów finansowych gminy, w zaskarżonym wyroku zostało doprecyzowane przez wskazanie, iż podjęła decyzję o likwidacji budownictwa mieszkaniowego na osiedlu (...) w Ł., a usytuowaniu go na terenach, w których ziemię nabył syn oskarżonej tj. w K. Ł. oraz braku profesjonalnej ekspertyzy co do trafności tej instancji i nie poinformowała radnych o niespełnieniu warunku wymaganego do nabycia tych terenów do zasobu gminy K.. Reasumując stwierdzić należy, że nadal mamy do czynienia z tym samym zdarzeniem historycznym o takiej samej kwalifikacji prawnej , w którym doszło do istotnej zmiany opisu czynu i doprecyzowania znamion czynu zabronionego dwóch przepisów ustaw pozakodeksowych.

Natomiast w pozostałym zakresie apelacje obrońców oskarżonej K. T. (1) oraz Prokuratora Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim i samej oskarżonej K. T. (1) są zasadne w takim stopniu, że w wyniku ich uwzględnienia powstała konieczność uchylenia zaskarżonego wyroku w stosunku do oskarżonej K. T. (1), odnoście czynów przypisanych w punkcie 1,2, i 3 wyroku i przekazania sprawy w tym zakresie do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Bełchatowie.

Przy czym Sąd Okręgowy ograniczy się tylko do wskazania uchybień wskazujących na konieczność uchylenia zaskarżonego wyroku w stosunku do oskarżonej K. T. (1) i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania. Zanim Sąd odwoławczy przejdzie do kwestii szczegółowych należy zgodnie z obowiązującym orzecznictwem Sądu Najwyższego i Sądów Apelacyjnych uczynić uwagę, że przedmiotem procesu nie jest opis czynu i jego ocena prawna zawarta w akcie oskarżenia, lecz czyn przestępczy stanowiący podstawę faktyczną oskarżenia.

Zatem w każdym przypadku, w którym ma to znaczenie dla obrony oskarżonego, Sąd powinien uprzedzić oskarżonego o możliwości zakwalifikowania tego czynu z innego przepisu prawnego lub dokonania istotnych zmian w opisie zarzucanego czynu. Praktyka taka zachodzi w szczególności w przypadku przepisu art. 231 kk, który ma charakter niedookreślony, albowiem nie precyzuje dokładnie znamion strony przedmiotowej. Przepis ten nie zawiera dokładnego opisu czynu zabronionego, poprzez wskazanie katalogu uprawnień i obowiązków, odsyłając tym samym do innych aktów prawnych stanowiących o konkretnych uprawnieniach i obowiązkach funkcjonariuszy publicznych. Chodzi tu oczywiście o to, że art. 231 § 1 kk jest przepisem blankietowym, mającym charakter blankietu częściowego, wyrażającego się w milczącym odesłaniu do aktów pozaustawowych, stanowiących podstawę ustalania zakresu obowiązków i uprawnień konkretnego funkcjonariusza publicznego.

Przechodząc do kwestii szczegółowych, podzielić należy zarzut obrony, że Sąd I instancji dopuścił się obrazy przepisów prawa procesowego w postaci art. 399 § 1 kk w zw. z art. 6 kpk nie uprzedzając oskarżonej K. T. (1) o dokonaniu istotnych zmian w opisie czynów przypisanych oskarżonej w punkcie 1, 2 i 3 wyroku. Brak bowiem wiedzy o takiej możliwości uniemożliwił oskarżonej K. T. (1) skuteczna obronę i miał wpływ na treść zaskarżonego wyroku. Wynika to jednoznacznie z argumentacji zaprezentowanej w skargach apelacyjnych zarówno oskarżonej K. T. (1), jak i jej obrońców z wyboru oraz ilości wniosków dowodowych złożonych na etapie postępowania odwoławczego. Niezależnie od zasadności pozostałych zarzutów podniesionych w skargach apelacyjnych oskarżonej K. T. (1) i jej obrońców z wyboru oraz ich oceny, wskazać należy, że zebrany w sprawie materiał dowodowy oraz jego ocena i dane wynikające z dowodów przeprowadzonych na etapie postępowania odwoławczego nie pozwalają na wydanie orzeczenia merytorycznego w postępowaniu odwoławczym odnośnie czynów przypisanych oskarżonej K. T. (1) w punkcie 1, 2 i 3 zaskarżonego wyroku. Bowiem Sąd I instancji:

- nie przeprowadził wszystkich dowodów pozwalających na poczynienie ustaleń przyjętych w czynach przypisanych oskarżonej K. T. (1) w punktach 1, 2 i 3 wyroku;

- dopuścił się obrazy przepisów z ustaw pozakodeksowych, wskazanych w punkcie 2 czynu przypisanego oskarżonej K. T. (1);

- w czynach przypisanych oskarżonej w punkcie 1 i 3 wyroku wskazał przepisy o charakterze ogólnych, z których nie wynika katalog uprawnień i obowiązków oskarżonej jako wójta Gminy K..

Odnośnie czynu przypisanego oskarżonej K. T. (1) w punkcie 1 wyroku wskazać należy, że pismo z dnia 17.02.2006 roku do firmy (...) (k. 2125) jest dowodem na zlikwidowanie terenów pod budownictwo mieszkaniowe przy zwartych zabudowaniach mieszkaniowych przy Osiedlu (...). Natomiast nie jest dowodem na zmianę koncepcji usytuowania osiedla mieszkaniowego i realizowanie tego kierunku planu zagospodarowania przestrzennego na terenach K. Ł. i to jeszcze w miejscu, gdzie najwięcej ziemi posiadał oskarżony W. T. (1). Tym bardziej, że Sąd I instancji nie ustalił, skąd wzięła się koncepcja, by jeden z kierunków zagospodarowania przestrzennego – rozwój budownictwa mieszkaniowego był realizowany na terenach K. Ł., w miejscu, gdzie najwięcej ziemi posiadał oskarżony W. T. (1). Chodzi tu oczywiście o to, że nie przeprowadził dowodów wskazujących na to, że za trafność wyboru nowego miejsca odpowiada oskarżona K. T. (1). Bowiem wskazane w opisie czynu przypisanego oskarżonej w punkcie 1 wyroku przepisy art. 60 ust 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 roku o samorządzie gminnym i art. 15 ust 1 ustawy z dnia 27.03.2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym są przepisami o charakterze ogólnym, z których nie wynikają konkretne w tym zakresie uprawnienia i obowiązki dla oskarżonej K. T. (1) jako wójta Gminy K.. Nie wskazał również skąd wynikał obowiązek oskarżonej, aby przed głosowaniem nad uchwałą o uchwaleniu planu zagospodarowania przestrzennego dla Ł. w dniu 18.04.2007 roku uzyskać wiarygodną informację, czy ta koncepcja budownictwa mieszkaniowego na wyznaczonych terenach w K. Ł. w przyszłym planie zagospodarowania przestrzennego jest najlepsza.

Sąd I instancji nie wskazał również jakie argumenty ze sporządzonych opinii biegłych wskazują, że racjonalne było utworzenie strefy budownictwa mieszkaniowego w bezpośrednim sąsiedztwie istniejącego osiedla (...) w Ł. oraz dlaczego w niejasnych okolicznościach przyjęto koncepcję peryferyjnej strefy budownictwa w K. Ł.. Sąd I instancji nie przeprowadził również postępowania dowodowego na okoliczność czy za koncepcją utworzenia strefy budownictwa mieszkaniowego w K. Ł. była uzasadniona tylko pojawiającą ideą (...). Nie rozważył także czy warunek wykupu gruntów do zasobów Gminy wynikający z protokołu protokołu Nr (...) Rady Gminy K. z dnia 09.04.2009 roku dotyczył łącznie wszystkich właścicieli nieruchomości podlegających wykupowi z K. i Gminy Ł., czy winien być rozpatrywany odrębnie dla każdej z tych miejscowości.

Podzielić należy zarzuty obrońców oskarżonej K. T. (1) odnośnie czynu opisanego w punkcie 2 wyroku. Zgodnie bowiem z art. 4 pkt 3 lit. I ustawy z dnia 20.01.2004 roku prawo zamówień publicznych nie stosuje się tej ustawy do zamówień, których przedmiotem jest nabycie własności nieruchomości oraz innych praw do nieruchomości.

Bowiem przedmiotem dwóch przetargów wyznaczonych kolejno na dzień 29 lipca 2008 roku i 24 października 2008r. było zbycie przez gminę nieruchomości niezabudowanej stanowiącej własność gminy K., położonej w miejscowości Ł. o numerach ewidencyjnych działek (...). Zatem oczywistym jest, że przepis wskazany przez Sąd I instancji nie mógł być źródłem uprawnień czy obowiązków oskarżonej K. T. (1) jako organizatorki przedmiotowych przetargów. Chodzi tu oczywiście o art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 roku Prawo z zamówieniach publicznych (Dz.U.2013r., poz. 907), nakazujący równe traktowanie wykonawców przez zamawiającego, a zatem równy dostęp do udziału w przetargu.

Natomiast Sąd I instancji winien rozważyć przepis art. 25 ust. 1, 28, 38 ust. 4 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami z późniejszymi zmianami oraz ustalić czy odwołanie przedmiotowego przetargu nastąpiło z ważnych powodów, określonych w art. 38 ust. 4 tej ustawy.

Bowiem z przepisu art. 25 ust. 1 powołanej wyżej ustawy jednoznacznie wynika, że gminnym zasobem nieruchomości gospodaruje wójt. Przy czym gospodarowanie zasobem polega w szczególności na wykonywaniu czynności, o których mowa w art. 23 ust. 1, a ponadto na przygotowaniu opracowań geodezyjno – prawnych i projektowych, dokonywaniu podziałów oraz scaleń i podziałów nieruchomości, a także wyposażaniu ich, w miarę możliwości, w niezbędne urządzenia infrastruktury technicznej. Wynika to jednoznacznie z przepisu art. 25 ust. 2 tejże ustawy. Natomiast z przepisu art. 28 ustawy o gospodarce nieruchomościami wynika, że sprzedaż nieruchomości, albo oddanie w użytkowanie wieczyste nieruchomości gruntowej następuje w drodze przetargu lub drodze bezprzetargowej, stosownie do przepisów rozdziału 4 niniejszego działu. Przy czym warunki zbycia nieruchomości w drodze przetargu obwieszcza się w ogłoszeniu o przetargu. Natomiast warunki zbycia nieruchomości w drodze bezprzetargowej ustala się w rokowaniach przeprowadzonych z nabywcą. Podstawą do zawarcia umowy jest protokół z przeprowadzonego przetargu oraz protokół z rokowań przy zbyciu w drodze bezprzetargowej.

Wreszcie przepis art. 38 powołanej wyżej ustawy określa organ właściwy do ogłoszenia, organizacji i przeprowadzenia przetargu przy zbywaniu nieruchomości stanowiących własność gminy oraz ust. 4 wskazuje, że ogłoszony przetarg może być odwołany jedynie z ważnych powodów. Tym samym nie ma możliwości zawarcia w warunkach przetargu zastrzeżenia o możliwości odwołania przetargu bez podania ważnej przyczyny. Tym samym nie ma możliwości zawarcia w warunkach przetargu zastrzeżenia o możliwości odwołania przetargu bez podania ważnej przyczyny.

Przy czym wskazać należy, że nie budzi wątpliwości okoliczność, iż zgodnie z §11 regulaminu pierwszego przetargu zatwierdzonego zarządzeniem Wójta Gminy K. nr (...), zawarte zostało prawo Wójta Gminy K. do odwołania z ważnych powodów ogłoszonego przetargu na podstawie art. 38 ust. 4 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami. Natomiast ustalając czy odwołanie przedmiotowego przetargu nastąpiło z ważnych powodów – określonych w art. 38 ust. 4 ustawy o gospodarce nieruchomościami – Sąd I instancji winien pamiętać o ustalonym w doktrynie poglądzie, iż odwołując przetarg, właściwy organ nie rozstrzyga o prawach i obowiązkach strony postępowania, lecz realizuje przyznane mu w przedmiotowej ustawie uprawnienia. Oznacza to, że odwołanie przetargu, a następnie rozpisanie nowego przetargu nie można w ogóle rozpatrywać w kategorii naruszania interesów, czy działania na szkodę jakiegokolwiek podmiotu.

W sytuacji gdy organizator uzna, że zachodzi ważna przyczyna uzasadniająca jego odwołanie, to jest władny to zrobić.

Zatem Sąd I instancji winien ocenić, czy podane w piśmie przyczyny odwołania przedmiotowego przetargu w postaci: konieczności doprecyzowania ceny sprzedaży nieruchomości w przypadku skorzystania przez gminę z prawa odkupu lub pierwokupu, określenia typu zabudowań, które mają powstać na tych nieruchomościach oraz wprowadzenia wymogu, ażeby przyszły nabywca miał 5 letnie udokumentowanie sprawowanie zarządu budynkami mieszkalnymi, były uzasadnione z punktu widzenia należytego zabezpieczenia interesów Gminy K. i zgodne z prawem. Chodzi tu oczywiście o powołany wyżej przepis art. 38 ust. 4 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami, który stanowi, że ogłoszony przetarg może być odwołany jedynie z ważnych powodów.

Wreszcie Sąd I instancji winien ustalić jakie szkody poniósł K. R. z powodu niedopuszczenia go do drugiego przetargu. Bowiem samo określenie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, że „każdy właściciel firmy biorący udział w przetargu musi zorganizować wcześniej odpowiednie środki i siły na zrealizowanie danego zadania w razie wygrania przetargu” nie jest wystarczające do przyjęcia, że oskarżona działała na szkodę K. R.. Tym bardziej, że sam K. R. nie złożył wniosku o orzeczenie obowiązku naprawienia szkody i w toku postępowania nie działał jako oskarżyciel posiłkowy. Natomiast sam fakt jego niezadowolenia z powodu niedopuszczenia do drugiego przetargu - , bez wskazania jakie szkody poniósł K. R. – nie dawał podstawy do uznania, że oskarżona działała na jego szkodę. W szczególności, że stwierdzenie Sądu i instancji o potencjalnej i nieokreślonej szkodzie nie ma potwierdzenia w zebranym w sprawie materiale dowodowym.

Odnośnie czynu przypisanego oskarżonej K. T. (1) w pkt III wyroku wskazać należy, że przepis art. 60 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 roku o samorządzie gminnym jest przepisem ogólnym, z którego nie wynikają konkretne w tym zakresie uprawnienia i obowiązki dla oskarżonej K. T. (1) jako Wójta Gminy K..

Nie wskazał również skąd wynikał obowiązek oskarżonej, aby poinformować komisję przetargową Agencji Nieruchomości Rolnych Oddział Terenowy w W. – Filia w Ł. o tym, że operat szacunkowy został sporządzony w oparciu o nieaktualne dane, gdyż istnieje nieprawomocny plan zagospodarowania przestrzennego dla miejscowości K., uchwalony w dniu 18.04.2007roku i przeznaczeniu w tym planie przedmiotowej działki pod rynek K. i drogi dojazdowej do niego. Chodziło tu oczywiście o konieczność sporządzenia nowego operatu szacunkowego. Tym bardziej, że prace nad planem zagospodarowania przestrzennego były jawne i według zeznań świadka K. Ł. i gminy nie miały obowiązku przesyłać z urzędu do wiadomości (...) informacji o pracach nad nowym planem zagospodarowania przestrzennego oraz jego uchwaleniem i zmianach przeznaczania niektórych nieruchomości.

W szczególności, że oskarżonej K. T. (1) nie łączył z (...) żaden stosunek służbowy, w ramach którego byłaby obowiązana dla informowania tego podmiotu o analizowanych wyżej okolicznościach.

Sąd I instancji wskazał także skąd wynikał obowiązek oskarżonej, aby wystąpić do Rady Gminy K. z inicjatywą o podjęcie uchwały w celu przystąpienia do przetargu i ewentualnego zakupu działki nr (...) w K., która wchodziła w skład (...) Skarbu Państwa. Chodzi tu oczywiście o ustalenie, czy jako Wójt Gminy K. oskarżona miała obowiązek pisemnie zawiadomić jej przewodniczącego , aby podjął działanie zmierzające do zebrania się rady gminy i podjęcie stosownej uchwały lub przegłosowania, że rada gminy nie jest zainteresowana przystąpieniem do tego przetargu. Tym bardziej, że zadania budżetowe gminy na ten rok zostały określone, a plan zagospodarowania przestrzennego dla miejscowości K. nie był prawomocny.

Wreszcie Sąd I instancji nie rozważył jaką cenę musiałaby zapłacić Gmina K. w dniu 1 września 2009 roku, gdyby odkupiła przedmiotową nieruchomość od innego podmiotu niż P. T.. Czy byłaby cena identyczna, jak cena po której Gmina K. odkupiła przedmiotową nieruchomość od P. T. w dniu 1 września 2009 roku. Tym bardziej, że dopiero w tym dniu zaistniała konieczność nabycia przedmiotowych terenów przez gminę. Chodzi tu oczywiście o rozważania dotyczące szkody poniesionej przez Gminę K.. Natomiast Sąd I instancji winien rozważyć, czy analizowane wyżej obowiązki nie wynikają z innych przepisów ustawy z dnia 8 marca 1990 roku o samorządzie gminnym oraz z samej istoty urzędowania i charakteru zajmowanego stanowiska Wójta Gminy K.. Bowiem z ustalonych poglądów w doktrynie i orzecznictwa Sądu Najwyższego jednoznacznie wynika, ze obowiązki i uprawnienia osób zdolnych do ponoszenia odpowiedzialności na podstawie art. 231 kk określają różne ustawy i akty normatywne (patrz wyrok SN z 25.06.1957r. III K 174/57, OSNPG 1958, Nr 1, poz. 33).

Jednocześnie Sąd Najwyższy wskazał, że:

1.  obowiązki urzędnika nie tylko są określone w odpowiednich przepisach służbowych, ale wynikają nadto z samej istoty urzędowania i charakteru zajmowanego stanowiska. Każde postepowanie urzędnika, nieodpowiadające tym ramom w zależności od sytuacji faktycznej, może być uznane za przekroczenie władzy lub niedopełnienie obowiązków (patrz wyrok SN z 3.12.1954r. VK 1184/59, OSNCK 1960, Nr 3 poz. 36, wyrok SN z dn. 25.04.1977r. VI KRN 70/77, OSNK 1977, Nr 6, poz. 63);

2.  do istoty przestępstwa z art. 231 kk nie jest wymagane stwierdzenie w działaniu urzędnika faktu przekroczenia przezeń jakichkolwiek przepisów służbowych. Nie wszystkie obowiązki urzędnika są określone w przepisach, lecz mogą wynikać także z samej istoty urzędowania i charakteru zajmowanego stanowiska. Każde postępowanie urzędnika nieodpowiadające tym ramom w zależności od sytuacji faktycznej, może być uznane za przekroczenie władzy lub niedopełnienie obowiązku.

Zatem odpowiedzialności karnej z art. 231 kk podlega nie tylko ten funkcjonariusz publiczny, który ze względu na zajmowane stanowisko służbowe lub pełnioną funkcję jest uprawniony do wydania decyzji w zakresie ostatecznego rozstrzygnięcia danej sprawy, a także ten funkcjonariusz publiczny, który w ramach swojego działania, wynikającego z zajmowanego stanowiska, względnie określonej specjalności służbowej lub zawodowej, ma nie tylko możliwości, lecz obowiązek wpływania na rozstrzygnięcia konkretnej sprawy poprzez zgłaszanie wniosków zgodnych z odpowiednimi przepisami i poprzez rzetelne przedstawianie istotnych, faktycznych i prawnych okoliczności sprawy wobec organu mającego wydać definitywną decyzję w konkretnej sprawie (patrz wyrok SN z 28.10.1972r. RW 838/72, OSNPG, Nr 6, poz. 747, wyrok SA w Krakowie z 9.02.2000r. II AKA 252/99, OSA, Nr 9, poz. 34).

Przy czym podmiotowo – przedmiotowe znamiona czynu z art. 231§1 kk z uwagi na swoje ogólne i blankietowe określenie w ustawie każdorazowo podlegają ocenie Sądu orzekającego wedle kryteriów o charakterze modalnym. Sąd musi w pierwszej kolejności rozstrzygnąć, czy waga i stopień przekroczenia lub niedopełnienia obowiązków służbowych przez funkcjonariusza publicznego i wynikające z niego zagrożenie dla interesu publicznego lub prywatnego – uzasadnia w ogóle odpowiedzialność karną (wyrok SA w Białymstoku z 10.03.2011r. II AKA 213/10, OSA 2011, Nr 1 str. 41). Koniecznie jest każdorazowe ustalenie, jakie jest źródło uprawnienia lub obowiązku funkcjonariusza publicznego do podjęcia określonych działań, określenia treści uprawnienia lub obowiązku, w wypadku gdy na funkcjonariuszu publicznym ciąży dany obowiązek działania, także ustalenie chwili aktualizacji obowiązku.

Zatem nadużyciem władzy jest zarówno przekroczenie jej zakresu rzeczowego, jak i działanie w tym zakresie, ale bez podstaw do jej wykonywania, byłoby na szkodę interesu publicznego lub prywatnego. Przy czym przekroczenie uprawnień (w rozumieniu art. 231§2 kk) może polegać między innymi na podjęciu działania w ramach kompetencji lecz niezgodnie z prawnymi warunkami (wyr. SN z 28.211.2006r. III KK 152/06, OSNK 2007, Nr 2 poz. 15 z glosą aprobującą S. Hoca WPP 2007 Nr 3, s. 131 – 134). Wreszcie podnieść należy, że przekroczenie uprawnień i niedopełnienie obowiązków stanowi przestępstwo tylko wówczas, gdy było to ze szkodą dla interesu publicznego lub prywatnego (patrz wyrok SN z 19.11.2004r. III KK 81/04, OSNK z 2004r. Nr 1, poz. 2127). Samo więc przekroczenie przez funkcjonariusza publicznego swoich uprawnień lub niedopełnienie ciążących na nim obowiązków służbowych nie stanowi przestępstwa stypizowanego w art. 231§1 kk, gdyż dla jego bytu konieczne jest także działanie na szkodę interesu publicznego lub prywatnego (patrz postanowienie SN z 25.02.2003r. WK 3/03, OSNK 2003 Nr 5-6 poz. 53, wyr. SN z 11.05.2007r. WA 22/07, Prok. I PR. Nr 10, poz. 5, wyrok SN z dn. 07.04.2010r. V KK 10/10 L.) Bowiem domniemanie, że każde formalne przekroczenie uprawnień lub niedopełnienie obowiązków służbowych stanowi samo przez się działanie na szkodę interesu publicznego i to zarówno pod względem podmiotowym, jak i przedmiotowym, nie dałoby się pogodzić z materialna definicją przestępstwa (art. 1 kk) i pomijałoby oczywisty fakt, że oprócz odpowiedzialności karnej istnieje także odpowiedzialność służbowa czy dyscyplinarna (patrz wyrok SN z 25.11.1974r, II KR 177/74, OSNGP 1975 Nr 4 poz. 47).

Przy czym do przypisania sprawcy przestępstwa z art. 231§1 kk nie jest konieczne powstanie szkody, ale w takiej sytuacji należy wykazać mechanizm działania sprawcy na szkodę konkretnego interesu publicznego lub prywatnego (patrz wyrok SN z 4.12.2007r. IV KK 276/06, KZS 2008, Nr 4, poz. 22, wyrok SN z 24.04.2008, WA 13/08, Prok i Pr 2008 r, Nr 10,poz 10, wyr SN z dnia 17.12.2008 r, III KK 372/08, Prok. I Pr. 2009, Nr 5 poz. 10, wyrok SN z 11.12.1961r. IK 651/51, PiP 1962, Nr 5-6, poz. 897).

Wprawdzie ustawa nie wymaga nastąpienia skutku w postaci szkody, lecz konieczne jest wystąpienie jej realnego niebezpieczeństwa, a nie wystarcza zagrożenie potencjalne lub ogólne.

Bowiem ustawodawca stypizował występki określone w art. 231§1 i 2 kk jako przestępstwa formalne. Działanie na szkodę interesu publicznego lub prywatnego nie jest charakterystyką skutku lecz zachowania się sprawcy. Samo powstanie szkody, a nawet jej bezpośrednie niebezpieczeństwo nie jest znamieniem tego czynu, co oznacza, że sprawca musi mieć świadomość, że jego zachowanie może co najmniej godzić w interes publiczny lub prywatny (wyrok SN z 2.12.2002r. IV KKN 273/01 L.).

Powyższe rozważania prowadzą do wniosku, że zaskarżony wyrok zapadł z obrazą przepisów prawa materialnego oraz prawa procesowego, która mogła mieć istotne znaczenie dla treści merytorycznego rozstrzygnięcia w sprawie. Szereg wymienionych wyżej uchybień, jakie zaistniały przy rozpoznawaniu przedmiotowej sprawy przez Sąd I instancji, sprawiło, że – mimo przeprowadzonych dowodów na etapie postępowania odwoławczego – nie jest możliwe merytoryczne ustosunkowanie się przez sąd odwoławczy, do czynów przypisanych oskarżonej K. T. (1) w punkcie 1, 2 i 3 zaskarżonego wyroku. Suma tych nieprawidłowości tworzy jedność, że zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonej K. T. (1) w części dotyczącej czynów przypisanych w punktach 1, 2 i 3 wyroku należało uchylić, jako rażąco niesprawiedliwe (art. 440 kpk) i przekazać sprawę w tym zakresie do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Bełchatowie. Wobec zaistnienia wyżej wymienionych uchybień procesowych i materialnych, uniemożliwiających merytoryczną kontrolę prawidłowości zaskarżonego wyroku w stosunku do oskarżonej K. T. (1) w części dotyczących czynów przypisanych w punktach 1,2 i 3 wyroku, skutkującym w efekcie uchyleniem w tym zakresie wyroku i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania, ustosunkowania się do wszystkich zarzutów podnoszonych w skargach apelacyjnych, należy uznać za przedwczesne. Dlatego też powyższe rozważania sądu odwoławczego ograniczone zostały do przedstawienia tylko tych uchybień, które legły u podstaw uchylenia zaskarżonego wyroku w stosunku do oskarżonej K. T. (1) w części dotyczącej czynów przypisanych w punkcie 1, 2 i 3 wyroku i przekazaniem sprawy w tym zakresie do ponownego rozpoznania.

Jednocześnie należy wyraźnie podkreślić, że Sąd Okręgowy nie wyraża w przedmiotowym uzasadnieniu swojego stanowiska, pozostawiając tą decyzję Sądowi meriti, który podejmie ją po przeprowadzeniu postępowania dowodowego.

Rozpoznając zaś sprawę ponowienie w stosunku do oskarżonej K. T. (1) w części dotyczącej czynów przypisanych w punkcie 1,2 i 3 wyroku, Sąd Rejonowy winien przeprowadzić postepowanie dowodowe w sposób pozwalający na wyeliminowanie wszystkich dostrzeżonych uchybień, po uprzednim zapoznaniu się z kwestiami podniesionymi w niniejszym uzasadnieniu oraz rozważeniu zarzutów merytorycznych podniesionych w skargach apelacyjnych: oskarżonej K. T. (1) i jej obrońców z wyboru oraz Prokuratury okręgowej w Piotrkowie Tryb., których ocena jest aktualnie przedwczesna, a także rozpoznaniu licznych wniosków dowodowych, złożonych na etapie postępowania odwoławczego przez obrońców oskarżonej K. T. (1), które zostały szczegółowo wymienione w części historycznej niniejszego uzasadnienia.

Natomiast dokonując oceny czynu przypisanego oskarżonej K. T. (1) w punkcie 1 wyroku, Sąd Rejonowy winien rozważyć obowiązki szczegółowo wymienione na k. 7282-verte do (...)-verte -, które zgodnie z art. 11 ustawy z dnia 27.03.2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, uchwały Rady Gminy K. (XXII/198/04 i XXII/197/04) nałożyły na oskarżoną K. T. (1).

W szczególności chodzi o obowiązki wymienione w:

-

pkt 9, wiersz 2 od góry i pkt 1 – wiersz 13 od dołu na k. 7483-verte;

-

pkt 7, wiersz 1 od góry i pkt 4a – wiersz 12 od dołu na k. 7484;

w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Sąd Rejonowy winien baczyć, aby w ewentualnym pisemnym uzasadnieniu wyroku (zawierającym wszystkie elementy określone w art. 424 kpk), został przedstawiony tok rozumowania Sądu i to w taki sposób, żeby można było skontrolować słuszność tego rozumowania i jego zgodność z materiałem dowodowym. Całość zaś zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd I instancji winien poddać wnikliwej ocenie celem stworzenia podstawy do ustalenia prawdy materialnej i powzięcia prawidłowego rozstrzygnięcia.

Zasądził od oskarżycieli posiłkowych W. M. (1), K. M., G. M. i K. K. (2) na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. E. K. (1) kwoty po 147 złotych tytułem zwrotu kosztów obrońcy oskarżonego W. T. (1) w postepowaniu odwoławczym. Majac na względzie okoliczności przedmiotowej sprawy oraz sytuację materialną i rodzinną oskarżycieli posiłkowych W. M. (1), K. M., G. M. i K. K. (2), Sąd Okręgowy zwolnił ich z opłat za postepowanie odwoławcze i wydatków poniesionych przez Skarb Państwa w postepowaniu odwoławczym. Z tych wszystkich względów, nie przesadzając rozstrzygnięcia, Sąd Okręgowy orzekł jak w części dyspozytywnej wyroku.