Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 lutego 2016 roku.

Sąd Okręgowy w Lublinie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Danuta Dadej- Więsyk

Protokolant sekr. sąd. Katarzyna Trafisz

po rozpoznaniu w dniu 11 lutego 2016 roku w Lublinie

sprawy A. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania A. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L.

z dnia 30 lipca 2015 roku znak (...)

I.  zmienia zaskarżoną decyzję i ustala A. M. prawo do emerytury od dnia (...) roku;

II.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L. na rzecz A. M. kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt VII U 1554/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 30 lipca 2015 roku, znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. odmówił A. M. prawa do emerytury na podstawie art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015 roku, poz. 748) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U z 1983 r., Nr 8, poz. 43 ze zm.), z uwagi na to, że na dzień 1 stycznia 1999 roku wnioskodawca nie udowodnił co najmniej 15 - letniego okresu pracy w warunkach szczególnych, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Zakład nie uwzględnił w stażu pracy w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia wnioskodawcy w Zakładzie Produkcji (...) Sp. z o.o. od dnia 1 marca 1976 roku do dnia 16 marca 1996 roku z uwagi na brak powołania się w świadectwie wykonywania prac w warunkach szczególnych z dnia 16 stycznia 2001 roku na Rozporządzenie z 7 lutego 1983 roku oraz określenia charakteru pracy zgodnie z tym aktem. Zakład wskazał, że w Dziale XIV, poz. 25 widnieje stanowisko „bieżąca konserwacja agregatów i urządzeń oraz prace budowlano – montażowe i budowlano – remontowe na oddziałach będących w ruchu w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie”, podczas gdy w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach z dnia 16 stycznia 2001 roku podano, że wnioskodawca pracował jako „ślusarz regeneracji form odlewniczych” (decyzja – k. 52 akt rentowych).

W odwołaniu A. M. nie zgodził się ze wskazaną decyzją, wnosząc o jej zmianę poprzez przyznanie prawa do emerytury. W uzasadnieniu odwołujący podniósł, że pracował przy wymianie i czyszczeniu rdzeniów w odlewach aluminiowych wtryskowych (odwołanie – k. 2 – 3 akt sądowych).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wnosił o jego oddalenie, podnosząc argumenty, które legły u podstaw zaskarżonej decyzji (odpowiedź na odwołanie – k. 6 – a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

A. M., urodzony (...), w dniu (...)roku złożył wniosek o emeryturę. W jego treści zawarł oświadczenie o tym, że nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego. Na podstawie przedłożonych dokumentów organ rentowy uznał za udowodniony na dzień 1 stycznia 1999 roku łączny okres podlegania ubezpieczeniom w wymiarze 25 lat, 3 miesięcy i 17 dni, w tym 24 lat, 11 miesięcy i 18 dni okresów składkowych i 3 miesiące i 29 dni okresów nieskładkowych. Organ rentowy nie uwzględnił do stażu pracy w szczególnych warunkach żadnego okresu zatrudnienia ubezpieczonego (okoliczności bezsporne).

Z dniem 25 sierpnia 1973 roku A. M. został zatrudniony w Zakładach (...) w P. (następnie Zakłady (...) w P., Zakłady (...) w P., (...) Spółka Akcyjna w P.) na podstawie umowy o pracę w ramach wstępnego stażu pracy w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku ślusarza z przydziałem do świadczenia pracy na wydziale (...) Zajmował się regenerowaniem form przywożonych do narzędziowni z wydziałów produkcyjnych. Wstępny staż pracy zakończył się w dniu 24 listopada 1973 roku. Od dnia 25 listopada 1973 roku ubezpieczony na stanowisku ślusarza regeneracyjnego świadczył pracę na wydziale (...) bezpośrednio na oddziale produkcji sprężarek hermetycznych czyli(...) tj. na hali na której odbywała się produkcja i montaż sprężarek do sprzętu gospodarstwa domowego, na której pracowało około 700 osób. Ubezpieczony pracował w brygadzie w skład której wchodziło 7 ślusarzy na odlewni, zajmując się regeneracją form do odlewu aluminium służących do odlewania stojana i wirnika do sprężarki. Zakład produkował 5 typów sprężarek i do każdego z nich zastosowanie miała inna forma. Na odlewni pracowały między innymi osoby zajmujące się obsługą wtryskarek aluminium przy produkcji sprężarek. Schemat regeneracji form był ściśle związany z procesem technologicznym produkcji sprężarek, związanym z wtryskiwaniem pod ciśnieniem aluminium do form, które się kleiło i gdy wyrzutnik nie wyrzucił detalu, nastawiacz wymontował formę, brygadzista oceniał awarię, a ślusarze regeneracyjni rozkręcali te formy ręcznie, w celu usunięcia aluminium z wkładów, przy wykorzystaniu szlifierki. W sytuacji uszkodzenia dana forma była czerniona, tj. powlekana substancją aby aluminium nie lepiło się do wkładu. Oprócz regenerowanych na bieżąco form były również formy które czekały na regenerację. Niektórzy ślusarze pracujący w brygadzie byli kierowani do regenerowania tłoczników, wykrojników, jednakże ubezpieczony pracował tylko przy regeneracji form odlewniczych. Do obowiązków ubezpieczonego należał również przegląd oraz przygotowanie form do pracy. W czasie dokonywania napraw awarii form pozostałe nie były wyłączone z procesu produkcyjnego. Form było 8 i każda z nich ważyła po 500 kilogramów, przy każdej pracował odlewnik. Ubezpieczony pracował w systemie trzy zmianowym przy wykorzystaniu rękawic azbestowych i okularów. W czasie dobowej normy czasu pracy, wynoszącej 8 godzin, regeneracji podlegało od 2 do 3 form.

W okresie od dnia(...) roku ubezpieczony odbywał zasadniczą służbę wojskową. Po jej zakończeniu powrócił do pracy w dotychczasowym zakładzie pracy na dotychczas zajmowane stanowisko ślusarza regeneracyjnego z dniem(...), wykonując prace tożsame wykonywanym przed rozpoczęciem służby do zakończenia zatrudnienia.

W okresach od dnia 11 października 1978 roku do dnia 17 października 1978 roku oraz od dnia 24 sierpnia 1992 roku do dnia 11 września 1992 roku ubezpieczony korzystał z urlopów bezpłatnych.

Stosunek pracy ubezpieczonego ustał w wyniku rozwiązania umowy o pracę w drodze porozumienia stron z dniem 30 kwietnia 1998 roku.

(umowa o pracę, karta obiegowa, pisma ws. urlopów bezpłatnych - akta osobowe – k. 23 a.s.; świadectwo pracy – k. 11 a.r.; książeczka wojskowa – k. 13 a.r.; zeznania A. M. – k. 35v. – 36, 38 a.s.; zeznania świadka R. R. – k. 36v. – 37 a.s.; zeznania świadka L. B. – k. 37 – 37v. a.s.)

Przystępując do oceny dowodów osobowych należy stwierdzić, że przesłuchani w sprawie świadkowie to osoby obce dla ubezpieczonego. Świadek L. B. pracował w zakładzie zatrudniającym skarżącego w okresie od 1983 do końca istnienia zakładu jako ślusarz regeneracji form odlewniczych i brygadzista, będąc bezpośrednim przełożonym ubezpieczonego. Świadek R. R. pracował w zakładzie pracy skarżącego w okresie od 1963 roku do 2000 roku. W okresie od 1975 roku do 1980 roku był brygadzistą na wydziale narzędziowni na pododdziale regeneracji narzędzi. Natomiast Od 1980 roku pracował w spółce - córce w Zakładzie Produkcji (...) na wydziale (...)na stanowisku ślusarza narzędziowego oraz brygadzista. Zdarzało się że ubezpieczony pracował na jego zmianie. Okoliczności te w ocenie Sądu pozwalają na przyjęcie wniosku, że wskazani świadkowie posiadają niezbędne wiadomości dotyczące okoliczności zatrudnienia ubezpieczonego w okresie objętym sporem w zakresie w jakim okresy ich zatrudnienia pokrywają się z okresem zatrudnienia ubezpieczonego w okresie objętym sporem. Opisali zakres obowiązków skarżącego oraz warunki w jakich były one wykonywane. Zeznania świadków są logiczne, wzajemnie się uzupełniają oraz korelują z zeznaniami ubezpieczonego, wobec czego Sąd uznał je za wiarygodne. Również organ rentowy nie podniósł okoliczności które mogłyby godzić w wiarygodność ich zeznań.

Powyższa ocena dotyczy również zeznań ubezpieczonego, skoro były one zgodne z wiarygodnymi zeznaniami świadków. Skarżący szczegółowo opisał wykonywane przez siebie czynności. Zdaniem Sądu brak jest jakichkolwiek podstaw do kwestionowania jego zeznań, wobec czego Sąd uznał je za wiarygodne.

Stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił również w oparciu o powołane dowody z dokumentów. Ich autentyczność w toku procesu nie była kwestionowana przez strony. Ich forma oraz treść nie wzbudziła ponadto wątpliwości co do ich autentyczności z urzędu, wobec czego zostały one uznane za wiarygodne w całości i jako takie stanowiły pełnowartościowe źródło informacji o okolicznościach faktycznych w sprawie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie A. M. jest zasadne i jako takie zasługuje na uwzględnienie.

Do okoliczności spornej w rozpoznawanej sprawie, biorąc pod uwagę treść zaskarżonej decyzji, treść odwołania oraz zeznań ubezpieczonego, należy możliwość zakwalifikowania okresu zatrudnienia skarżącego w Zakładach (...) w P. (następnie Zakłady (...) w P., Zakłady (...) w P., (...) Spółka Akcyjna w P.) od dnia 25 sierpnia 1973 roku do dnia 30 kwietnia 1998 roku, w wymiarze 24 lat, 8 miesięcy i 6 dni, jako pracy w szczególnych warunkach, celem ustalenia, czy legitymuje się on 15 – letnim okresem tak kwalifikowanej pracy.

Zgodnie z art. 24 ust. 1 b pkt 20 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2015 roku, poz. 748) – zwanej dalej ustawą emerytalną, ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku emerytalnego, wynoszącego dla mężczyzn urodzonych po dniu 30 września 1953 roku co najmniej 67. Ubezpieczony nie ukończył wyżej wymienionego wieku, zatem nie spełnia warunków niezbędnych do ustalenia mu prawa do emerytury w oparciu o powołany przepis.

Natomiast w myśl art. 46 w związku z art. 32 ustawy emerytalnej ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku, a przed dniem 1 stycznia 1969 roku będącym pracownikami zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze przysługuje emerytura w wieku niższym niż wskazany, jeżeli nie przystąpili do otwartego funduszu emerytalnego i warunki do uzyskania emerytury określone w tych przepisach spełnią do dnia 31 grudnia 2008 roku. Przy czym wiek emerytalny, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie, których wymienionym osobom przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych. Według § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) – zwanego w dalszej części rozporządzeniem Rady Ministrów, pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli osiągnął wiek emerytalny wynoszący 60 lat dla mężczyzn oraz ma wymagany okres zatrudnienia, w tym, co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach. A. M. do dnia 31 grudnia 2008 roku nie osiągnął wymaganego przez cytowany przepis wieku emerytalnego 60 lat.

Jednakże zgodnie z art. 184 ust. 1 i 2 ustawy emerytalnej, mężczyznom urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 65 lat oraz okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 25 lat. Emerytura przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Przepis art. 32 ust. 2 ustawy emerytalnej stanowi, że za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie, których osobom wymienionym w ust. 2 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych (art. 32 ust. 4 ustawy).

Zgodnie z § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Według § 3 rozporządzenia Rady Ministrów okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej „wymaganym okresem zatrudnienia", uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia.

Natomiast § 4 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów stanowi, że pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2) ma wymagany okres zatrudnienia, w tym, co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Jednocześnie § 1 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów stanowi, że właściwi ministrowie, kierownicy urzędów centralnych oraz centralne związki spółdzielcze w porozumieniu z Ministrem Pracy, Płac i Spraw Socjalnych ustalają w podległych i nadzorowanych zakładach pracy stanowiska pracy, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazach A i B.

Sumując powyższe, aby nabyć prawo do emerytury A. M. musiał spełnić łącznie następujące przesłanki:

1)  osiągnąć obniżony do 60 lat wiek emerytalny;

2)  nie przystąpić do otwartego funduszu emerytalnego;

3)  na dzień i stycznia 1999 roku udowodnić:

a)  co najmniej 15 - letni okres wykonywania prac w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze oraz

b)  staż pracy w wymiarze co najmniej 25 lat.

Bezspornym jest, że ubezpieczony w dniu wydania zaskarżonej decyzji ukończył wymagane 60 lat, na dzień 1 stycznia 1999 roku legitymuje się 25 - letnim stażem pracy oraz że nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego.

Przechodząc do oceny, czy ubezpieczony spełnia również warunek legitymowania się co najmniej 15 – letnim stażem pracy w warunkach szczególnych należy wskazać, że skarżący występując do organu rentowego o przyznanie świadczenia emerytalnego przedłożył na okoliczność wykonywania prac w szczególnych warunkach świadectwo wystawione przez podmiot zatrudniający, obejmujące części okresu objętego sporem, wobec treści którego Zakład podniósł wskazane we wcześniejszej części uzasadnienia zarzuty natury formalnej. Niewątpliwie w swej treści powołany dokument nie odpowiada wymaganiom formalnym jakie kreują przepisy prawa, na co zwrócił uwagę Zakład. Jednakże w ocenie Sądu wskazana okoliczność nie może dyskwalifikować możliwości ubezpieczonego ubiegania się o przedmiotowe świadczenie. Należy mieć bowiem na uwadze, że okoliczność wadliwego wystawienie jak i braku wystawienia wskazanego dokumentu nie jest wystarczającą podstawą do przyjęcia, że pracownik nie wykonywał pracy w takich warunkach. Obowiązek sporządzenia dokumentacji w tym zakresie obciąża pracodawcę, w związku z czym wyciąganie wobec pracownika jakichkolwiek negatywnych konsekwencji braku jej sporządzenia bądź wadliwości, byłoby dla niego nazbyt krzywdzące. Należy mieć na uwadze fakt, że w postępowaniu sądowym nie znajdują zastosowania ograniczenia w zakresie dopuszczalnych źródeł dowodowych, ustanowione na potrzeby postępowania przed ZUS, a wynikających z rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno – rentowe (Dz. U. z 2011 roku, Nr 237, poz. 1412). Zasadniczym bowiem celem postępowania sądowego jest rozstrzygnięcie sprawy po dostatecznym, wszechstronnym wyjaśnieniu jej okoliczności spornych. Ułatwia to art. 473 k.p.c., który wprost stanowi, iż w postępowaniu przed sądem w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych nie stosuje się przepisów ograniczających dopuszczalność dowodu ze świadków i przesłuchania stron.

Powyższe oznacza, że każdy fakt może być dowodzony wszelkimi środkami, które Sąd uzna za pożądane, a ich dopuszczenie za celowe (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 1984 r., sygn. III UZP 6/84; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 września 1984 r., sygn. III UZP 48/84wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 lipca 1997 r., sygn. II UKN 186/97; wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 29 stycznia 2013 r., sygn. III AUa 808/12). Z przedstawionym poglądem i wynikającymi z niego wnioskami Sąd Okręgowy w pełni się zgadza.

Przeprowadzone postępowanie dowodowe, w którym Sąd Okręgowy oparł się na dokumentach znajdujących się w aktach Zakładu i osobowych ubezpieczonego, jego zeznaniach złożonych w trybie art. 299 k.p.c. oraz zeznaniach świadków, pozwoliło ustalić w sposób pewny, że ubezpieczony wykonywała stale i w pełnym wymiarze czasu pracę w warunkach szczególnych w okresie zatrudnienia w Zakładach (...) w P. (następnie Zakłady (...) w P., Zakłady (...) w P., (...) Spółka Akcyjna w P.) od dnia 25 listopada 1973 roku do dnia 21 kwietnia 1975 roku oraz od dnia do dnia 27 kwietnia 1977 roku do dnia 30 kwietnia 1998 roku. Z poczynionych ustaleń wynika, że ubezpieczony jako ślusarz regeneracyjny świadczył pracę na wydziale (...) bezpośrednio na oddziale produkcji sprężarek hermetycznych czyli (...) tj. na hali na której odbywała się produkcja i montaż sprężarek do sprzętu gospodarstwa domowego, w brygadzie w skład której wchodziło 7 ślusarzy na odlewni, zajmując się regeneracją form do odlewu aluminium służących do odlewania stojana i wirnika do sprężarki. Oprócz regenerowanych na bieżąco form były również formy które czekały na regenerację. Do obowiązków ubezpieczonego należał również przegląd oraz przygotowanie form do pracy. Jak ustalono w czasie dokonywania napraw awarii form pozostałe nie były wyłączone z procesu produkcyjnego. Wskazane czynności odpowiadają rodzajowi pracy opisanemu w wykazie A, Dział XIV „Prace różne”, poz. 25 „Bieżąca konserwacja agregatów i urządzeń oraz prace budowlano - montażowe i budowlano - remontowe na oddziałach będących w ruchu, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie”, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów.

Mając na uwadze ocenę charakteru prawnego okresu zatrudnienia ubezpieczonego od dnia 25 listopada 1973 roku do dnia 21 kwietnia 1975 roku Sąd Okręgowy znalazł podstawy do uwzględnienia przy ustalaniu stażu pracy w warunkach szczególnych okresu pełnienia przez skarżącego zasadniczej służby wojskowej od dnia 22 kwietnia 1974 roku do dnia 5 kwietnia 1977 roku. Zgodnie bowiem z wypracowanym w orzecznictwie poglądem, który Sąd Okręgowy w pełni podziela, zachowanie statusu pracownika zatrudnionego w szczególnych warunkach w rozumieniu § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów w okresie pełnienia służby wojskowej, co skutkuje dopuszczalnością zaliczenia czasu tej służby do stażu uprawniającego do wcześniejszej emerytury, następuje wyłącznie w sytuacji gdy pracownik zatrudniony był w szczególnych warunkach przed jej rozpoczęciem, bez względu na to czy po zakończeniu tej służby powraca do tego zatrudnienia, jednak w przepisanym terminie (wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 4 grudnia 2013 roku, II UK 217/13; z dnia 25 lutego 2010 roku, II UK 215/09; z dnia 9 marca 2010 roku, I UK 333/09; z dnia 17 maja 2012 roku, I UK 399/11; z dnia 24 maja 2012 roku, II UK 265/11 oraz wyroki Sądów Apelacyjnych w Krakowie z dnia 23 kwietnia 2013 roku, III AUa 1412/12 i w Gdańsku z dnia 15 października 2013 roku, III AUa 213/13). Jak wynika z poczynionych ustaleń ubezpieczony przed dniem 22 kwietnia 1973 roku wykonywał pracę w warunkach szczególnych, a po zakończeniu służby wojskowej z dniem 27 kwietnia 1977 roku powrócił do wykonywania pracy w macierzystym zakładzie pracy, czyli z zachowaniem terminu przewidzianego przez prawo. Mając na uwadze powyższe poglądy i poczynione ustalenia wskazane zaliczenie było w pełni uzasadnione. Nie podlega natomiast zaliczeniu do stażu pracy w warunkach szczególnych okres od dnia(...) roku, tj. po dniu zakończenia służby w wojsku do dnia poprzedzającego dzień podjęcia pracy po tym zakończeniu.

Łączny wymiar stażu pracy w szczególnych warunkach z tytułu zatrudnienia ubezpieczonego w okresie objętym sporem, przy uwzględnieniu służby wojskowej oraz podlegających wyłączeniu ze stażu pracy w szczególnych warunkach okresów urlopów bezpłatnych, został ustalony na 24 lata, 6 miesięcy i 20 dni.

Sąd nie znalazł natomiast podstaw do zaliczenia do stażu pracy w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia skarżącego w okresie od dnia 23 sierpnia 1973 roku do dnia 24 listopada 1973 roku, w trakcie którego zajmował się regenerowaniem form odlewniczych, jednakże bezpośrednio w narzędziowni a nie na wydziałach produkcyjnych, co ma istotne znaczenie dla kwalifikacji takiej aktywności jako pracy w tak kwalifikowanych warunkach. Wskazane wyłączenie nie miało jednak znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie.

Jak bowiem wynika z poczynionych ustaleń A. M. legitymuje się ogólnym stażem pracy wynoszącym ponad 25 lat, ukończył 60 lat życia, nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego oraz pracował w warunkach szczególnych ponad wymagany co najmniej 15 – letni okres, tj. przez 24 lata, 6 miesięcy i 20 dni. Tym samym ubezpieczony spełnia wszystkie warunki do ustalenia mu prawa do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych od dnia(...)roku, tj. od dnia osiągnięcia wymaganego wieku emerytalnego, stosownie do art. 100 ust. 1 ustawy emerytalnej. W tym bowiem dniu ziścił się ostatni z warunków ustalenia prawa do świadczenia.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy zmienił zaskarżoną decyzję i na mocy wyżej wskazanych przepisów oraz art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzekł jak w sentencji.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu Sąd Okręgowy zmieniając zaskarżoną decyzję oparł na treści przepisu art. 98 § 1 i 3 k.p.c. oraz § 2 ust. 1 i ust. 2 i § 11 ust. 2 rozporządzenia z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tekst jednolity: Dz. U. z 2013 roku, poz. 490 ze zm.). Na niezbędne koszty dochodzonych przez ubezpieczonego praw składały się koszty zastępstwa procesowego w zasądzonej wysokości, wynikającej z obowiązującej w dniu orzekania stawki minimalnej opłat.