Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 stycznia 2016 r.

Sąd Apelacyjny w Rzeszowie, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 21 stycznia 2016 r.

na rozprawie

sprawy z wniosku Z. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w R.

o prawo do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych

na skutek apelacji wniesionej przez organ rentowy

od wyroku Sądu Okręgowego w Rzeszowie

z dnia 16 lipca 2015 r. sygn. akt IV U 412/15

oddala apelację

sygn. akt III AUa 902/15

Uzasadnienie
wyroku z dnia 21 stycznia 2016 r.

Wyrokiem z dnia 16 lipca 2015 r. (sygn. akt IV U 412/15) Sąd Okręgowy
w R.– w uwzględnieniu żądania odwołania Z. S.- zmienił zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w R.
z dnia 11 lutego 2015 r. przyznając wnioskodawczyni prawo do emerytury
w obniżonym wieku z tytułu pracy w warunkach szczególnych, począwszy od dnia (...) .( tj.od dnia ukończenia przez odwołującą 55 roku życia), ustalając jednocześnie odpowiedzialność organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. U podstaw powyższego rozstrzygnięcia legło stanowisko Sądu Okręgowego o legitymowaniu się przez odwołującą wymaganym okresem pracy w warunkach szczególnych na stanowisku prasera tworzyw sztucznych w Zakładach (...)w R.( od 28 czerwca 1979 r. do 26 sierpnia 1987 r., od 14 lutego 1989 r. do 31 marca 1993 r.i od 1 kwietnia 1993 r. do 31 grudnia 1998 r.) przy jej przyporządkowaniu do prac wymienionych w Wykazie A Dział IV poz. 17 załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze ( Dz.U. Nr 8, poz. 43 ze zm.), oparte na dołączonym do wniosku emerytalnego świadectwie wykonywania pracy w warunkach szczególnych z dnia 1 grudnia 2014 r., dodatkowo potwierdzonego zeznaniami świadków. Dokonując powyższej kwalifikacji pracy wnioskodawczyni Sąd Okręgowy podkreślił , że odmienne w tym względzie stanowisko pozwanego organu rentowego oparte wyłącznie na twierdzeniu , iż konieczne jest w tym względzie wykonywanie pracy zarówno przy produkcji jak i przy przetwórstwie tworzyw sztucznych jest zupełnie chybione , ponieważ występujący pod wyżej wskazaną pozycją Wykazu spójnik „ i ” pełni funkcję funktora koniunkcyjnego, oznaczając tym samym , iż dostateczne do uznania omawianej pracy za pracę w warunkach szczególnych jest jej wykonywanie bądź to przy produkcji bądź to przy przetwórstwie tworzyw sztucznych. Akcentując jednocześnie ,że powyższy pogląd jest już utrwalony zarówno w orzecznictwie Sądu Okręgowego jak i Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie, Sąd I instancji uznał , iż pozwany organ rentowy ponosi w tej sytuacji odpowiedzialność za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji w rozumieniu art. 118 ust.1 a ustawy emerytalno-rentowej.

Wyrok Sądu Okręgowego w Rzeszowie z dnia 16 lipca 2015 r. - w części dotyczącej stwierdzenia odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji - zaskarżony został przez pozwany Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. . W apelacji
z dnia 7 września 2015 r. pozwany organ rentowy , zarzucając naruszenie prawa materialnego tj. art.118 ust. 1 a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Fundusz Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz.U. z 2015 r. poz. 748) w zw. z art. 85 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych ( tekst jednolity Dz.U. z 2015 r., poz.121) przez nieuzasadnione przyjęcie , że opóźnienie w przyznaniu świadczenia jest następstwem okoliczności za które ponosi odpowiedzialność, wnosił o zmianę w tej części zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie odwołania. W uzasadnieniu wniesionego środka odwoławczego skarżący w szczególności podnosił , że wydanie zaskarżonego wyroku potwierdzającego uprawnienie wnioskodawczyni do dochodzonego przez nią świadczenia emerytalnego nastąpiło po przeprowadzeniu postępowania dowodowego ,w tym po przesłuchaniu świadków , tak więc istotne okoliczności faktyczne mające znaczenie dla wyjaśnienia sprawy zostały ustalone dopiero na etapie postępowania sądowego.
W tej zaś sytuacji organ rentowy nie może ponosić odpowiedzialności za opóźnienie w ustaleniu prawa do świadczenia. Na potwierdzenie zaś swych racji skarżący powoływał wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 26 stycznia 2005 r. III AUa 1810/04 OSAB 2005/1/67.

Wnioskodawczyni Z. S. nie ustosunkowała się do treści apelacji pozwanego organu rentowego .

Sąd Apelacyjny w Rzeszowie , rozpoznając apelację pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w R. zważył co następuje;

Apelacja jest nieuzasadniona i jako taka podlega oddaleniu.
W świetle bowiem przebiegu całego postępowania emerytalnego Z. S.dokonane przez Sąd I instancji przypisanie odpowiedzialności organu rentowego za opóźnienie w ustaleniu prawa wnioskodawczyni do dochodzonego przez nią świadczenia emerytalnego jest – w ocenie tut. Sądu – w pełni zasadne. I tak przede wszystkim już na wstępie zauważyć należy , że dołączone do wniosku emerytalnego świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych z dnia 1 grudnia 2014 r. ( v. k- 48 akt emerytalnych) wyraźnie określało zarówno rodzaj wykonywanej przez wnioskodawczynię pracy jak i wskazywało na właściwe jej przyporządkowanie do prac wymienionych w Wykazie A Dział IV poz. 17 załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, a także właściwej pozycji zarządzenia resortowego, zaś z treści zaskarżonej decyzji z dnia 11 lutego 2015 r. (v. k- 59 akt emerytalnych) wprost wynikało ,iż Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie kwestionuje wskazanego przez pracodawcę rodzaju wykonywanej przez wnioskodawczynię pracy na stanowisku prasera tworzyw sztucznych ,a odmowa uwzględnienia tego okresu jako pracy w warunkach szczególnych uzasadniona została jedynie -nieuprawnionym zupełnie –stwierdzeniem, że charakter pracy nie odpowiada temu przewidzianemu w omawianym Dziale i pozycji Wykazu A , ponieważ dotyczy wyłącznie przetwórstwa tworzyw sztucznych ,a nie koniecznej równocześnie jeszcze produkcji tych tworzyw. Nie obojętnym przy tym jest fakt, że tego rodzaju stanowisko organu rentowego było sztampowe i powielało ,wypowiadany już wielokrotnie uprzednio co najmniej od 2012 r. tego rodzaju pogląd w odniesieniu do byłych pracowników Zakładów (...)„Zelmer „
w R.zatrudnionych na stanowiskach praserów tworzyw sztucznych , nadto w sytuacji gdy doskonale znana ZUS ugruntowana już w tej mierze linia orzecznicza tak Sądu Okręgowego w Rzeszowie jak i tut. Sądu Apelacyjnego , przemawiała za błędnością tego stanowiska . I tu tytułem przykładu wskazać można choćby na wyroki Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z dnia 28 sierpnia 2013 r. III AUa 483/13 LEX
nr 1362803, nie publikowany z dnia 29 stycznia 2014 r. III AUa 1200/13 , czy ten
z 12 lutego 2014 r. III AUa 1095/13 LEX nr 1430733. Tym samym należy z całą stanowczością stwierdzić , że skarżący organ rentowy już w dacie wydania zaskarżonej decyzji dysponował dostatecznym i pełnym dowodem na potwierdzenie wykonywania przez Z. S.pracy w warunkach szczególnych w wymiarze niezbędnym do potwierdzenia jej uprawnienia do dochodzonego świadczenia emerytalnego ( tj. w/w świadectwem wykonywania pracy w warunkach szczególnych z dnia 1 grudnia 2014 r.) . Wydanie więc w tej sytuacji decyzji odmownej i skierowanie odwołania wnioskodawczyni na drogę sądową spowodowało jedynie opóźnienie w ustaleniu prawa do tego świadczenia , za które to ponosi odpowiedzialność skarżący (jako za błąd w stosowaniu prawa znany mu już w dacie wydania decyzji). Powyższego
w żadnym razie nie może zaś podważyć fakt prowadzenia przez Sąd Okręgowy
w R.postępowania dowodowego jako niezbędnego i następczego skutku wniesienia przez Z. S.odwołania od decyzji ZUS odmawiającej jej prawa do emerytury i nie dokonania we właściwym czasie przez organ rentowy autokorekty tej decyzji w trybie art. 477 ⁹ § 2 k.p.c., przy czym gdy idzie o dowody osobowe z zeznań świadków , to w świetle powyższej argumentacji uznać należało , iż ich przeprowadzenie było zbędne ,co jednak w żaden sposób nie przełożyło się na przedłużenie przedmiotowego postępowania sądowego ,które zakończyło się po przeprowadzeniu zaledwie jednej rozprawy . W tym miejscu należy też wskazać ,że powyższy pogląd zaprezentowany już został przez tut. Sąd Apelacyjny w analogicznej co do stanu faktycznego sprawie III AUa 784/15 (wyrok z dnia 14 października 2015 r. oddalający apelację ZUS) . Zupełnie zaś chybione jest powoływanie się przez skarżącego na wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 26 stycznia 2005 r.
III AUa 1810/04 OSAB 2005/1/67 jako , że ten zapadł w zupełnie odmiennym stanie faktycznym , nadto w sytuacji prowadzonego równoległe w sprawie „ P „ postępowania o uznanie danych okresów pracy wnioskodawcy za pracę w warunkach szczególnych.

Z tych wszystkich więc wyżej naprowadzonych względów i na podstawie
art. 385 k.p.c. orzeczono o oddaleniu apelacji ZUS.

ZARZĄDZENIE

(...),

2/ (...).