Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 marca 2016 roku

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Anna Hajda

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 22 marca 2016 roku sprawy

z powództwa Kancelarii (...) Spółki Akcyjnej w K.

przeciwko R. S.

o zapłatę

na skutek apelacji powódki

od wyroku zaocznego Sądu Rejonowego w Rybniku

z dnia 14 maja 2015 roku., sygn. akt II C 1836/14

oddala apelację.

SSO Anna Hajda

UZASADNIENIE

Wyrokiem zaocznym z dnia 14 maja 2015 roku Sąd Rejonowy w Rybniku oddalił powództwo Kancelarii (...) Spółki Akcyjnej w K. przeciwko R. S. .

Uzasadniając orzeczenie wskazał Sąd Rejonowy, że w dniu 29 lipca 2014 roku Kancelaria (...) Spółka Akcyjna w K. zawarła z (...) sp. z o.o. w W. umowę przelewu wierzytelności. Na liście dłużników pod nr (...) widniały dane pozwanego. Pismem z dnia 29 lipca 2014 roku powódka zawiadomiła pozwanego o cesji wierzytelności wynikającej z umowy pożyczki zawartej w dniu 22 października 2013 roku na kwotę 1.000,00 złotych.

Wobec tak poczynionych ustaleń zważył Sąd Rejonowy, że powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie, gdyż wbrew treści art. 6 kc strona powodowa nie wykazała by nabyła wierzytelność wobec pozwanego. W ocenie Sądu Rejonowego powódka w niniejszej sprawie nie wykazała, że do zawarcia umowy z pozwanym na warunkach przez nią wskazanych w ogóle doszło.

Z wyżej wskazanym rozstrzygnięciem nie zgodziła się powódka, zaskarżając wyrok w całości i zarzucając naruszenie przepisów prawa materialnego, które miały wpływ na wynik sprawy, a mianowicie art. 10 ust. 1 Dyrektywy Parlamentu europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 roku w sprawie umów o kredyt konsumencki poprzez niezasadne przyjęcie, że umowa o kredyt konsumencki może być zawarta wyłącznie w formie papierowej lub w formie przewidzianej we wskazanej w art. 7 ustawy Prawo Bankowe. Skarżąca zarzuciła także naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy, a mianowicie : - art. 232 kpc poprzez niezasadne przyjęcie, że powód nie przedstawił dowodów potwierdzających zasadność roszczenia; - art. 339 § 2 kpc poprzez niezasadne oddalenie powództwa wyrokiem zaocznym w całości w sytuacji gdy zasadność powództwa nie budzi jakichkolwiek wątpliwości. W oparciu o tak sformułowane zarzuty powódka domagała się zmiany zaskarżonego wyroku i zasądzenia od pozwanej na rzecz powoda kwoty 881,43 złote wraz z odsetkami w wysokości ustawowej liczonymi od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz kosztami postepowania, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm prawem przewidzianych za obie instancje. Jako ewentualny sformułowano w apelacji wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Niniejsza sprawa rozstrzygana była w postępowaniu uproszczonym. Konsekwencją tego była możliwość zastosowania regulacji art. 505 ¹³§2 zgodnie z którą, jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Wobec tego podkreślenia wymaga, że w każdej sprawie cywilnej podstawowe znaczenie ma określenie podstawy faktycznej żądania, które musi nastąpić w taki sposób, aby umożliwić przeciwnikowi procesowemu odniesienie się do żądania pozwu, zaś sądowi jej ocenę w świetle przepisów prawa materialnego.

Jest to o tyle istotne, że określenie podstawy faktycznej żądania ma wpływ na zakres związania sądu, który zgodnie z art. 321§1 k.p.c. nie może wyrokować co do przedmiotu, który nie był objęty żądaniem, ani zasądzać ponad żądanie. Zakaz orzekania ponad żądanie, będący przejawem zasad dyspozycyjności i kontradyktoryjności oznacza, że o treści wyroku zarówno w sensie pozytywnym, jak i negatywnym decyduje żądanie strony. Sąd nie może zasądzać czego innego od tego, czego żądał powód, więcej niż żądał powód, ani na innej podstawie faktycznej niż wskazana przez powoda. Zakaz orzekania ponad żądanie odnosi się zatem, bądź do samego żądania, bądź do jego podstawy faktycznej. W art. 321§1 k.p.c. jest bowiem mowa o żądaniu w rozumieniu art. 187§1 k.p.c., a w myśl tego unormowania obligatoryjną treść każdego pozwu stanowi dokładnie określone żądanie oraz przytoczenie okoliczności faktycznych uzasadniających żądanie (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 16 czerwca 2010 r. I CSK 476/09 oraz z 25 czerwca 2015 roku, V CSK 612/14, Legalis).

Zbyt ogólne przytoczenie podstaw żądania, uniemożliwiające materialnoprawną ocenę zasadności żądania, nawet gdy przeciwnik procesowy nie odnosi się do twierdzeń pozwu, stanowi o niewłaściwym umotywowaniu powództwa równoznacznym z jego nieudowodnieniem.

Obowiązek wskazania podstawy faktycznej żądania obciąża powoda, stosownie do treści art. 187§1 pkt 1 k.p.c. Sprecyzowanie żądań pozwu, to jest wskazanie dlaczego powód domaga się określonej kwoty, następuje w postępowaniu przed sądem I instancji, a zaniechanie tego obowiązku skutkuje zasadnym oddaleniem powództwa (por. wyrok Sądu Najwyższego z 20 lipca 2005 roku, II CK 778/04, Lex nr 189317, wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 30 listopada 2010 roku, I ACa 632/10, LEX nr 1120164).

W tym aspekcie nie można było pominąć tego, że powód wskazał w pozwie, iż dochodzone od pozwanego roszczenie stanowiło „uzgodniony i zaakceptowany przez strony całkowity koszt pożyczki”.

Określając w ten sposób podstawę faktyczną swojego żądania powód nie określił jednak co składa się na ów „koszt pożyczki” i jakie są podstawy jego naliczenia. Wskazane braki uniemożliwiały dokonanie merytorycznej oceny zasadności żądań powoda. Ocena taka polega bowiem na weryfikacji twierdzeń co do faktów powołanych przez powoda na uzasadnienie żądania. Nie jest natomiast dopuszczalne poszukiwanie przez sąd w materiale dowodowym sprawy podstawy faktycznej, na której możliwe byłoby uwzględnienie żądania zasadzenia dochodzonej pozwem kwoty.

W konsekwencji zasadnym było twierdzenie, że zaniechanie wskazania przez powoda jakie konkretnie należności składają się na „koszt pożyczki” stanowiący przedmiot żądania pozwu, świadczyło o niewykazaniu zasadności żądania zapłaty, co skutkować musiało oddaleniem powództwa.

Z tych też względów Sąd Okręgowy oddalił apelację jako bezzasadną, a to na podstawie art. 385 k.p.c.

SSO Anna Hajda