Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 26 czerwca 2015 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi - Śródmieścia w Łodzi w sprawie z powództwa (...) Sp. z o.o. w Ł. przeciwko (...) Sp. z o.o. w K. o zapłatę, zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 42.999,99 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 3 czerwca 2011 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 4.567,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

(wyrok k. 286, uzasadnienie k. 289 - 293)

Od wskazanego wyroku apelację złożył pozwany zaskarżając go w całości. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

a)  nierozpoznanie istoty sprawy - w zakresie podnoszonej wadliwości samego stołu jak i dokumentacji technicznej stołu, bowiem Sąd Rejonowy nie przeprowadził w tym kierunku żadnego postępowania dowodowego, szczególnie wnioskowanych opinii instytutu oraz opinii biegłego (oraz przesłuchanie świadka E. T., kontynuację przesłuchania świadka J. M. na okoliczność wypadku z użyciem stołu) - poprzestając na dokonaniu samodzielnej specjalistycznej oceny konstrukcji stołu (mimo iż owo ustalenie wymagało wiadomości specjalnych biegłego oraz instytutu), Sąd Rejonowy w swojej opinii (zastępczej względem opinii instytutu i biegłego) nie zbadał i nie wyjaśnił dlaczego uznał zarzuty podnoszone przez pozwaną i użytkownika dot. bezpieczeństwa stołu za niezasadne, a także nie zbadał i nie wyjaśnił - dlaczego stół uznaje za bezpieczny, w tym nie stanowi zagrożenia dla personelu i pacjenta, a szczególnie nie iest wiadomym na jakich podstawach dowodowych sąd ustalił, iż stół może być bez przeszkód łączony z innymi urządzeniami medycznymi peryferyjnymi, bowiem w materiale dowodowym brak jest podstaw by poczynić takie ustalenie, zaś wnioskowany przez pozwaną materiał dowody na okoliczność przeciwną Sąd Rejonowy bezpodstawnie oddalił, Sąd też pominął zasadniczy zarzut podnoszony przez pozwaną - iż z dokumentacji stanowiącej część oferty nie wynika, aby nogi oraz siłowniki wystawały poza obrys stołu (dokumentacja tego nie obrazuje), pozwana otrzymując ofertę była przekonana, iż poza obrys stołu nie wystają ani nogi ani siłowniki;

b)  nieważność postępowania bowiem strona pozwana została pozbawiona możliwości obrony jej praw - począwszy od terminu ostatniej rozprawy bowiem Sąd Rejonowy zaniechując otwarcia rozprawy na nowo w istocie spowodował pozbawienie strony pozwanej możliwości obrony jej praw - nieobecność pełnomocnika pozwanej wskutek siły wyższej jak i nieobecność strony pozwanej w związku z brakiem wezwania jej do osobistego stawiennictwa celem przesłuchania pod rygorem pominięcia dowodu z zeznań - szczególnie uwzględniwszy „zapowiedź” Sądu dopuszczenia dowodu z opinii instytutu, czemu Sąd dał wyraz wzywając stronę pozwaną do uiszczenia zaliczki na opinię, zaś dowód z przesłuchania stron jest przeprowadzany jako ostatni; pełnomocnik pozwanej nie mógłby być obecny na terminie - wskutek obowiązkowej obecności o tej samej godzinie w Komendzie Powiatowej Policji w G. oraz uczestnictwa w czynności zatrzymania rzeczy tj. nagrania z monitoringu kancelarii; zaniechując otwarcia rozprawy na nowo Sąd Rejonowy pozbawił stronę pozwaną możliwości obrony jej praw, poprzez: pozbawienie strony pozwanej (jej pełnomocnika) do skorzystania z prawa głosu, a przede wszystkim niedopuszczenie do przesłuchania strony pozwanej na okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia (wnioskowane w sprzeciwie od nakazu zapłaty), przedstawienia Sądowi Rejonowemu nowych danych personalnych świadka E. T. z adresem - co umożliwiłoby wezwanie świadka na rozprawę i przesłuchanie na okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia tj. wypadku przy pracy z użyciem spornego stołu, przedstawienie stanowiska za kontynuacją przesłuchania świadka J. M. na okoliczności istotne jak i stwierdzenia wadliwości stołu z uwagi argumentację prawną podniesioną w piśmie z 15 czerwca 2015 r., jak również przedstawienia zastępczo (wobec oddalenia na tej rozprawie przez sąd pozostałych wniosków dowodowych w tym o oględziny) wniosku o dopuszczenie dowodu ze zdjęć spornego stołu na okoliczność iż prima facie zachodzi rozbieżność pomiędzy oferta a rzeczywistym układem (konstrukcją) stołu;

c)  naruszenie przepisów postępowania o prekluzji dowodowej art. 479 ⁽¹²⁾ k.p.c., co doprowadziło do błędu w ustaleniach faktycznych Sądu Rejonowego, iż stół nie jest wadliwy - bowiem powódka w pozwie w żadnym miejscu nie wypowiedziała się do znanych jej już przed wszczęciem procesu zarzutów pozwanej odnośnie wadliwości konstrukcyjnej stołu (vide: pismo od pozwanej datowane na 27 czerwca 2011 r. z dowodem doręczenia w postaci pisma powódki z 01 lipca 2011 r. - oba załączone przy sprzeciwie od nakazu zapłaty, oraz pismo pozwanej do powódki datowane na 06 października 2011 r. z dowodem doręczenia via faks 07 października 2011 r., pismo pozwanej z 07 października 2011 r. doręczone kurierem (...) wszystkie załączone przy sprzeciwie od nakazu zapłaty); powódka również nie uczyniła tego w terminie 2 tygodni (art. 479 ⁽¹²⁾ k.p.c.); w konsekwencji twierdzenia pozwanej odnośnie wadliwości powinny być ocenione jako przyznane i nie wymagające dowodu, Sąd Rejonowy zaś nie dość że nie uznał tych twierdzeń za przyznane, to nadto nie dopuścił dowodów wnioskowanych przez pozwaną;

d)  błędne ustalenie stanu faktycznego, istotnego dla rozstrzygnięcia w zakresie zarzutów z rękojmi, tj. iż pismo z dnia 27 czerwca 2011 r. zawierające zgłoszenie do powódki wad stołu zostało wysłane przez szpital jako podmiot nie będący stroną umowy, mimo iż owo pismo pochodzi od pozwanej - zaś otrzymanie tego pisma powódka potwierdziła w swoim piśmie z 01 lipca 2011 r., a miało to istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia bowiem wyłącznie na owym błędnym ustaleniu Sąd Rejonowy oparł swoje rozstrzygnięcie w zakresie uprawnień z rękojmi;

e)  błędne ustalenie stanu faktycznego, iż brak jest dowodów na doręczenie powódce pisma pozwanej z dnia 27 czerwca 2011 r., mimo iż przy sprzeciwie pozwana dołączyła pismo powódki z dnia 01 lipca 2011 r. w którym wprost potwierdza otrzymanie od pozwanej pisma z dnia 27 czerwca 2011 roku, co doprowadziło do ustalenia, że takie oświadczenie pozwanej nie zostało powódce złożone;

f)  błędne ustalenie stanu faktycznego, iż przed datą 27 czerwca 2011 r. powódka nie była informowana o wadliwości stołu, istotne dla ustalenia tej okoliczności są zeznania stron – szczególnie strony pozwanej, którego to dowodu Sąd Rejonowy nie przeprowadził mimo wniosku pozwanej, co więcej z samego już pisma powódki datowanego na 01 lipca 2011 r. wynika - iż pismo z 27 czerwca 2011 r. było pierwszy oficjalnym powiadomieniem;

g)  błędne ustalenie stanu faktycznego, tj. iż użytkownik stołu (szpital) zawiadomił powoda o wadzie pismem z 27 czerwca 2011 r., bowiem datą tego pisma był 24 czerwca 2011 r., zaś pismem z datą 27 czerwca 2011 r. to pozwana dodatkowo (oprócz wcześniejszego ustnego powiadomienia powódki powiadomiła powódkę o wadliwości stołu);

h)  błędne ustalenie stanu faktycznego, tj. iż powódka nie była zawiadomiona o wadliwości stołu przez pozwaną przed datą 24 czerwca 2011 roku ustnie, telefonicznie - bowiem istotnie takie powiadomienie miało miejsce i było dokonane przez prezesa pozwanej spółki (...), przy czym owo błędne ustalenie było wynikiem naruszenia przepisów postępowania przez Sąd Rejonowy polegającego na oddaleniu wniosku dowodowego o przesłuchanie w charakterze strony pozwanej w jej imieniu w/w;

i)  błędne ustalenie stanu faktycznego, tj. iż „(...) strona powodowa nie otrzymała żadnych informacji wskazujących, że doszło do wypadku przy korzystaniu z przedmiotu umowy .” (vide: str. 2 uzasadnienia); pozwana załączyła do sprzeciwu od nakazu zapłaty dowody na to wskazujące - tj. pismo datowane na 06 października 2011 r., w którym pozwana informuje powódkę o wypadku z użyciem stołu oraz dowód jego doręczenia via faks rejestr połączeń faksowych na dzień 07 października 2011 r., godz. 10:24 - z którego to rejestru wynika, z ostatniej jego pozycji 16785 - wysłanie w/w pisma via faks w dniu 07 października 2011 r. o godz. 10:23:40 na numer powoda z wynikiem OK;

j)  błędne ustalenie stanu faktycznego, wynikające z ustalenia, iż „pozwana nie załączyła dowodów potwierdzających, że pozostałe pisma faktycznie zostały dostarczone do strony powodowej (...)”, mimo iż strona pozwana w sprzeciwie od nakazu zapłaty załączyła dowód doręczenia pisma z 27 czerwca 2011 r. (pismo powódki z 01 lipca 2011 r.), dowód doręczenia via faks pisma z 06 października 2011 r., dowód doręczenia pisma z 07 października 2011 r. przez kuriera (...) (doręczenie 10 października 2011 r. przez co Sąd Rejonowy uznał, iż takie oświadczenia nie były złożone dla pozwanej przez powódkę);

k)  błędne ustalenie - z naruszeniem art. 230 k.p.c. w zw. z art. 479 ^(l2) k.p.c., iż strona pozwana nie otrzymała dalszych pism załączonych i wnioskowanych jako dowody przez pozwaną przy sprzeciwie od nakazu zapłaty; powódka nie zaprzeczyła aby takie pisma otrzymała - a zgodnie z normą art. 230 k.p.c. w zw. z art. 479 ⁽¹²⁾ k.p.c. okoliczności nie zaprzeczone uważa się za przyznane; przed wszczęciem procesu powódka otrzymała od pozwanej pisma reklamacyjne (choćby pismo z 27 lipca 2011 r., pismo z 06 października 2011 r. oraz pismo z 07 października 2011 r. - na które pozwana złożyła bezpośrednie dowody doręczenia), a więc powódka wiedziała o zarzutach pozwanej, skoro przepisy o prekluzji dowodowej art. 479 ⁽¹²⁾ k.p.c. przewidują, iż w takich okolicznościach powódka powinna już w pozwie wypowiedzeń się co do twierdzeń (a w dalszym kroku przedstawić dowody przeciwne) - to brak wypowiedzi ze strony powódki w dodatkowym 2 tygodniowy terminie (vide: art. 479 ^(l2) k.p.c.) jako brak zaprzeczenia powinien być przez Sąd Rejonowy oceniony jako przyznanie wadliwości stołu, a tym bardziej przyznanie mniej istotnych okoliczności - jak otrzymanie takiej korespondencji reklamacyjnej;

l)  błędne ustalenie stanu faktycznego, tj. stan techniczny stołu został zatwierdzony przez kierownika pracowni J. M. podczas dostawy stołu — mimo braku po temu materiału dowodowego, a szczególnie zważywszy że strona pozwana od początku podnosiła, iż nie było żadnego badania i zatwierdzania stanu technicznego stołu (w tym szkolenia i prezentacji), a z dokumentacji wynika tylko tyle, iż stół został pozostawiony w pracowni szpitala; dokument „WZ wydania materiału na zewnątrz” nie zawiera żadnego skwitowania, że rzecz jest dobra, zbadana, odebrana bez zastrzeżeń etc., nie istnieje tez w tym zakresie żaden inny dowód stwierdzający zbadanie czy skwitowanie jakości stołu - takie bowiem okoliczności (zbadania, zatwierdzenia stołu) w ogóle nie miały miejsca podczas dostawy stołu; z niniejszym zarzutem łączy się kolejny zarzut, iż Sąd Rejonowy bezpodstawnie przypisał dla J. M. upoważnienie do działania w imieniu pozwanej - w zakresie czynności odbioru stołu i zatwierdzenia jego jakości (choć do zatwierdzenia jakości w ogóle nie doszło);

m)  w związku z powyższym zarzutem, Sąd Rejonowy niekonsekwentnie i niezgodnie z przepisami postępowania - raz przypisuje J. M. uprawnienia do działania w imieniu pozwanej w zakresie zbadania i zatwierdzenia stołu podczas odbioru, niejako w sposób dorozumiany przypisując mu kompetencję do dokonania odbioru i oceny w imieniu pozwanej, choć i tak brak podstaw w materiale dowodowym do przyjęcia i takiego ustalenia stanu faktycznego, zaś w innej części uzasadnienia (str. ostatnia uzasadnienia) Sąd Rejonowy wyklucza uprawnienie J. M. do reprezentowania szpitala czy pozwanej;

n)  błędne ustalenie stanu faktycznego, tj. iż stół posiada "świadectwo" zgodności z normami wspólnoty europejskiej (vide: str. 2 uzasadnienia) — bowiem stół takowego świadectwa nie posiada; stół posiada tylko deklarację samego wytwórcy - która została wystawiona przez samego wytwórcę na jego własną odpowiedzialność (vide: dowód przy sprzeciwie od nakazu zapłaty) (vide: przepisy ustawy o wyrobach medycznych oraz rozporządzenia do art. 23 tej ustawy) - i jak z tej deklaracji wynika - nie był stół badany przez notyfikowaną jednostkę, która zajmuje się badaniem bezpieczeństwa takiego wyrobu; zgodnie z wyżej przywołanymi przepisami - deklaracja zgodności nie stanowi żadnego domniemania zgodności z normami, ani domniemania że stół jest niewadliwy - jak mylnie ustalił Sąd Rejonowy przypisując temu dokumentowi walor świadectwa zgodności; wobec powyższego, jedyny walor prawny jaki można przypisać dla tej deklaracji - to zapewnienie w rozumieniu kodeksu cywilnego, które rodzi zaostrzoną odpowiedzialność sprzedawcy, a pierwotnie wytwórcy; Sąd Rejonowy tym bardziej powinien dopuścić dowód z opinii instytutu; stół nigdy nie był badany przez przewidzianą ustawą o wyrobach medycznych (i rozporządzeniem do art. 23) jednostkę notyfikowaną. Z użyciem stołu doszło dwukrotnie do wypadku przy pracy, stół prima facie jest niebezpieczny - ma wystające siłowniki oraz nogi;

o)  błędne ustalenie stanu faktycznego, tj. iż z użyciem stołu nie doszło do wypadku przy pracy, wskutek błędnej konstrukcji stołu - poprzez naruszenie przepisów postępowania polegających na oddaleniu wniosków strony powodowej zawartych w sprzeciwie od nakazu zapłaty tj. o przesłuchanie świadka E. T. (pkt 3f sprzeciwu), o zwrócenie się do szpitala (...) (...) w W. o informację dot. zaistniałego wypadku przy pracy z użyciem stołu (pkt 3c sprzeciwu);

p)  błędne ustalenie stanu faktycznego, poprzez przyjęcie iż dokumentacja techniczna stanowiąca część oferty jest jasna, zawiera wszystkie parametry - bowiem Sąd nie wyjaśnił na jakiej podstawie przyjął ową jasność dokumentacji oraz to, iż zawiera wszystkie parametry; Sąd nie wyjaśnił, w której części tej dokumentacji dopatruje się informacji, iż siłowniki oraz nogi stołu wystają poza obrys blatu (bowiem rysunki oferty tego nie przedstawiają) - gdyż takie zarzuty podnosiła pozwana i było to przedmiotem sporu; Sąd zaniechał w tym zakresie dopuszczenia dowodu wnioskowanego przez pozwaną o opinię instytutu oraz biegłego;

q)  błędne ustalenie stanu faktycznego, poprzez przyjęcie iż stół zabiegowy jest zgodny z dokumentacją techniczną stanowiącą część oferty; Sąd zaniechał dopuszczenia dowodu z oględzin (pkt 3 a „w oparciu o oględziny” sprzeciwu od nakazu zapłaty), który byłby najlepszym dowodem (w świetle zasady bezpośredniości dowodów) na wykazanie istotnej rozbieżności pomiędzy dokumentacją techniczną (ofertą) a stanem rzeczywistym (konstrukcją) stołu; Sąd zaniechał również otwarcia na nowo rozprawy celem dopuszczenia dowodu ze zdjęć stołu - zastępczo złożonych, wskutek oddalenia przez Sąd wniosku dowodowego o oględziny;

r)  błędne ustalenie stanu faktycznego, poprzez przyjęcie, że nastąpiło przeszkolenie personelu w zakresie korzystania ze stołu oraz że świadek J. M. „zatwierdził” stół, wskutek zaniechania kontynuacji zeznań świadka J. M., mimo iż jak z protokołu wynika, sąd wezwany nie zakańczając czynności przesłuchania - zwrócił odezwę wskutek okoliczności procesowych jakimi było zastrzeżenie do protokołu złożone wskutek nieuzasadnionej odmowy przyjęcia załącznika do protokołu i celem rozstrzygnięcia tej kwestii przez Sąd wzywający;

s)  błędne ustalenie stanu faktycznego, poprzez przyjęcie iż pozwana jest producentem sprzętu medycznego, bowiem pozwana producentem sprzętu medycznego nie była i nie jest; opieranie się w tym zakresie przez Sąd na (...) pozwanej spółki jest niewystarczające; przypisanie przez Sąd pozwanej przymiotu producenta jest bezpodstawne - zaś opieranie na tym ustaleniu dalszego ustalenia iż pozwana jako producent zapoznała się wystarczająco z dokumentacją medyczną jest tym bardziej bezpodstawne;

t)  błędne i nieuzasadnione przypisanie przez Sąd prezesowi pozwanej spółki wiedzy technicznej w zakresie umiejętności czytania rysunków technicznych, co miało istotny wpływ na rozstrzygnięcie, bowiem Sąd na tym ustaleniu oparł orzeczenie w zakresie dot. podnoszonej wadliwości dokumentacji technicznej stołu;

u)  błędne ustalenie stanu faktycznego, tj. iż stół nie jest wadliwy (ani w zakresie swojej konstrukcji/budowy ani w zakresie poprawności i kompletności dokumentacji technicznej) poprzez oddalenie wniosku pozwanej o opinię instytutu (pkt 3a sprzeciwu), o opinie biegłego ds. BHP oraz ergonomii (pkt 3h sprzeciwu) i przyjęcie przez Sąd Rejonowy roli biegłego, mimo iż zagadnienia te wymagają wiedzy specjalistycznej i przeto powołania opinii instytutu oraz biegłego;

v)  błędne ustalenie stanu faktycznego, tj. iż strony nie zawarły umowy na próbę, mimo iż do zawarcia takiej umowy doszło, na co wskazuje materiał dowodowy. Okoliczność iż umowa była sprzedażą na próbę, była podnoszona przez pozwaną jeszcze przed procesem; błędne ustalenie stanu faktycznego, tj. ustalenia iż gwarancji udzielono na 24 miesiące, mimo iż umowa w tym zakresie nie zawiera określenia okresu — była blankietowa, co jest okolicznością wskazują właśnie na zawiązanie kontraktu sprzedaży tylko na próbę, pominięcia przy ocenie okoliczności towarzyszących zawarciu umowy na próbę - iż nie przeszkolono personelu szpitala ani nie wydano paszportu technicznego stołu;

w)  pominięcie, iż to strona powodową powinna przedstawić dowody (zgodnie z prekluzją dowodową), iż stół nie zawiera wad, bowiem ta okoliczność była podnoszona przed wszczęciem procesu w piśmie skierowanym do strony powodowej (choćby pismo z 27 czerwca 2011 roku) - strona powodowa o tych zarzutach wiedziała; tym samym Sąd winien dopuścić dowód wnioskowany przez pozwaną o opinię instytutu oraz opinię biegłych ds. BHP oraz ergonomii;

x)  naruszenie przepisów postępowania poprzez zaniechanie dopuszczenia dowodu z opinii instytutu, jak również opinii biegłego, bowiem wg utrwalonego poglądu jurydycznego sąd nie może zastępować biegłego choćby sam posiadał odpowiednie kwalifikacje merytoryczne - zaś podnoszona przez pozwaną jeszcze przed wszczęciem postępowania wadliwość stołu, o ile nie podlega wg Sądu Rejonowego konstrukcji prekluzji co do twierdzeń (braku twierdzeń powódki), to niewątpliwie jest przedmiotem sporu, do którego rozstrzygnięcia konieczne jest sięgnięcie do wiadomości specjalnych posiadanych przez instytut oraz biegłego;

y)  naruszenie przepisów postępowania, poprzez zaniechanie podjęcia rozprawy na nowo (mimo napłynięcia pism od pozwanej pismo z 15 czerwca 2015 roku, pismo z 16 czerwca 2015 roku, pismo z 17 czerwca 2015 roku), Sąd nie tyle co naruszył przepis art. 225 k.p.c., ale pośrednio - i co najistotniejsze - wskutek tego zasadę holistycznego rozpoznania materiału dowodowego, w tym przepis art. 227 k.p.c. - nakazujący rozpoznanie wszystkich okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia;

z)  błędne ustalenia faktyczne, poprzez ustalenie, iż stół ma możliwość przystawienia innych urządzeń medycznych (str. 4 uzasadnienia) - takiego bowiem ustalenia nie można wywieźć z materiału dowodowego; strona pozwana twierdziła, iż taka możliwość nie istnieje, zaś wniosek dowodowy pozwanej zmierzający do udowodnienia tej okoliczności został przez Sąd Rejonowy oddalony;

aa)  naruszenie przepisów postępowania, bowiem Sąd Rejonowy nie wyjaśnił (w zasadzie nie poczynił uzasadnienia) dlaczego oddalił wnioski dowodowe pozwanej o opinie instytutu, opinię biegłego, o zwrócenie się do szpitala (...) (...) w W., o przesłuchanie świadka E. T., o kontynuacje przesłuchania świadka J. M., przesłuchanie pozwanej i pozostałe;

bb)  Sąd Rejonowy w postanowieniu o kosztach nie rozstrzygnął o zaliczce wpłaconej przez pozwaną (5.000,00 zł) na wezwanie Sądu Rejonowego - zaliczka na opinię instytutu.

W oparciu o powyższe wnoszono w trybie art. 380 k.p.c. - o rozpoznanie przez Sąd Okręgowy postanowień Sądu Rejonowego o oddaleniu wniosków dowodowych pozwanej, bowiem miały one wpływ na rozstrzygnięcie, w tym m.in.:

a)  oddalenie wniosku o opinię biegłego,

b)  oddalenie wniosku o opinię instytutu, w tym o oględziny,

c)  oddalenie wniosku o dokończenie (kontynuację) słuchania świadka J. M.,

d)  oddalenie wniosku o przesłuchanie świadka E. T.,

e)  oddalenie wniosku o przesłuchanie strony pozwanej,

f)  oddalenie wniosku o zwrócenie się do szpitala (...) (...) w W. ,

g)  oddalenie pozostałych przedstawionych przez stronę pozwaną.

Apelujący wnosił o:

a)  o uchylenie orzeczenia w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania w całości z uwagi na nierozpoznanie przez Sąd Rejonowy istoty sprawy dot. podnoszonej wadliwości stołu z jednoczesnym wskazaniem Sądowi Rejonowemu przeprowadzenia postępowania dowodowego z powołaniem opinii instytutu oraz opinii biegłego, przesłuchania świadka E. T., świadka J. M., przesłuchanie pozwanej, zgodnie z wnioskami dowodowymi pozwanej przedstawionymi w sprzeciwie od nakazu zapłaty;

b)  o uchylenie orzeczenia w całości i zniesienie postępowania w zakresie objętym nieważnością z uwagi na zaistniałą nieważność postępowania od początku terminu (wywołania) ostatniej rozprawy i przekazanie sprawy w tym zakresie do ponownego rozpoznania bowiem Sąd Rejonowy poprzez zaniechanie otwarcia rozprawy na nowo w istocie spowodował pozbawienie strony pozwanej możliwości obrony jej praw - z powodów wyżej omówionych;

c)  na wypadek nieuwzględnienia wniosku o uchylenie wyroku i przekazanie do ponownego rozpoznania, wnoszono o przeprowadzenie przez Sąd Okręgowy wszystkich dowodów wnioskowanych przez pozwaną przed Sądem I instancji, a wcześniej wymienionych;

d)  względnie wnoszono o zmianę orzeczenia poprzez oddalenie powództwa w całości i przyznanie pozwanej od powódki kosztów postępowania za obie instancje wg norm przypisanych.

(apelacja k. 295 - 301)

W złożonej odpowiedzi na apelację pełnomocnik powoda wnosił o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

(odpowiedź na apelację k. 326 - 331)

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego jest bezzasadna.

Sąd Okręgowy odniesie się do podniesionych zarzutów apelacyjnych odwołując się przy ich omawianiu do oznaczenia nadanego w treści apelacji. Wszystkie zarzuty apelacyjne zostały umieszczone w treści pkt 2 petitum apelacji w ppkt od a) do bb).

W pierwszej kolejności rozważenia wymaga zarzut najdalej idący, a dotyczący nieważności postępowania (ppkt b). Zarzut ten jest bezzasadny. Nie zaistniało w tym przypadku nadzwyczajne wydarzenie powodujące nieobecność pełnomocnika pozwanej na ostatnim terminie rozprawy w dniu 12 czerwca 2015 r. Zarówno pełnomocnik pozwanej jak i sama strona (zobowiązana do osobistego stawiennictwa) byli powiadomieni o terminie rozprawy w dniu 12 czerwca 2015 r., godz. 9:30 z rozprawy przeprowadzonej w dniu 12 grudnia 2014 r. (por. protokół rozprawy k. 167). Ani strona ani też jej pełnomocnik nie stawili się na rozprawie w dniu 12 czerwca 2015 r. W ocenie Sądu Okręgowego, jeśli nawet przyjąć, że w dniu 12 czerwca 2015 r. doszło do przekazania nagrania z monitoringu kancelarii prowadzonej przez r.pr. M. K. w G. z dnia 29 maja 2015 r., do rąk funkcjonariuszy KPP w G. (której to okoliczności w świetle treści dokumentu z k. 275 kwestionować nie sposób), to nie usprawiedliwia to w żadnej mierze nieobecności pełnomocnika pozwanej na rozprawie przez Sądem I instancji w tym dniu o godz. 9:30. Przywołany dokument zatytułowany „Spis i opis rzeczy” nie wskazuje bowiem ani godziny czynności przekazania w dniu 12 czerwca 2015 r., ani też osoby przekazującej nagranie z monitoringu (niewypełnione pole „oddał na przechowanie”). Sąd nie ma żadnego obowiązku dalszego wyjaśniania tych okoliczności z urzędu, jak zdaje się sugerować pismo pełnomocnika pozwanej z dnia 15 czerwca 2015 r. (pkt 1 in fine – k. 273). Zupełnie nieuprawniona wydaje się sugestia apelacji, że czynności przekazania nagrania z monitoringu (działanie czysto techniczne, zapis dotyczył zdarzeń z dnia 29 maja 2015 r., a więc sprzed 2 tygodni od daty przekazania nagrania) musiała być wykonana osobiście przez pełnomocnika pozwanej i to akurat w godzinach kiedy odbywało się posiedzenie przed Sądem Rejonowym dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi (12 czerwca 2015 r., godz. 9:30 – 9:50 – por. protokół k. 271 – 271 v). Nie zmienia tego wnioskowania wyjaśnienie przedstawione przez pełnomocnika pozwanej na rozprawie apelacyjnej przed Sądem Okręgowym w Łodzi w dniu 4 marca 2016 r. (00:15:25 – 00:16:20 – e protokół rozprawy z dnia 4 marca 2016 r.), wedle którego w dniu 12 czerwca 2015 r. funkcjonariusze policji zjawili się w kancelarii pełnomocnika pozwanej celem uzyskania nagrania z monitoringu w związku z prowadzonymi czynnościami dotyczącymi włamania do pobliskiego sklepu. Wziąwszy pod uwagę godzinę rozpoczęcia posiedzenia przed Sądem Rejonowym dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi (9:30), odległość siedziby kancelarii od siedziby Sądu (105 km) i czas potrzebny na dojazd pełnomocnika pozwanej do Sądu (1,5 do 2 godzin), założyć należy, że czynności funkcjonariuszy policji musiały być podjęte w godzinach wczesno porannych. Okoliczności takiej oczywiście nie można wykluczyć, tym niemniej stwierdzić należy, że nie wydaje się prawdopodobnym aby o czynnościach tych (potrzebie przekazania nagrania z monitoringu) nie powiadomiono pełnomocnika pozwanej odpowiednio wcześniej. Przy takim założeniu pełnomocnik pozwanej wiedząc od pół roku wcześniej o terminie posiedzenia wyznaczonym przez Sądem Rejonowym dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi, winien bądź to posłużyć się inną osobą przy czynności przekazania nagrania (jak już wyżej wskazano osobiste uczestnictwo w czynności nie wydaje się konieczne), bądź też zapewnić zastępstwo substytucyjne na posiedzeniu przed Sądem. W tych okolicznościach nieobecności pełnomocnika pozwanej na posiedzeniu w dniu 12 czerwca 2015 r. nie można uznać za usprawiedliwioną. Sąd Rejonowy nie miał żadnych podstaw do otwarcia rozprawy na nowo (art. 225 k.p.c.). W takiej sytuacji nie stawiając się na rozprawie poprzedzającej wydanie wyroku przez Sąd I instancji, pełnomocnik pozwanej pozbawił się możliwości skutecznego kwestionowania decyzji Sądu Rejonowego w zakresie wniosków dowodowych, prawa głosu końcowego i zgłaszania dodatkowych wniosków dowodowych. Nie podważa tego wniosku również okoliczność, że Sąd na rozprawie w dniu 12 grudnia 2014 r., odraczając posiedzenie na dzień 12 czerwca 2015 r. nie zapowiedział przeprowadzenia dowodu z przesłuchania stron (strony były zobowiązane do osobistego stawiennictwa), czy też zasugerował możliwość przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego (zobowiązanie strony pozwanej do wpłacenia zaliczki w kwocie 5.000,00 zł). Zgodnie bowiem z art. 240 § 1 k.p.c., sąd nie jest związany swym postanowieniem dowodowym i może je stosownie do okoliczności uchylić lub zmienić nawet na posiedzeniu niejawnym (w przedmiotowym wypadku dowód z opinii biegłego nie został nawet dopuszczony). Nie doszło zatem do pozbawienia strony pozwanej możliwości obrony jej praw (art. 379 pkt 5 k.p.c.).

Zarzut z ppkt a) jest bezzasadny. Istotą przedmiotowej sprawy było rozpoznanie zasadności roszczenia zapłaty ceny z umowy sprzedaży, na której zawarcie z pozwanym powoływał się powód. Temu żądaniu pozwany przeciwstawiał z jednej strony twierdzenie, że zawarta umowa była umową sprzedaży na próbę (art. 592 k.c.) i z uwagi na uznanie przez kupującego, że przedmiot sprzedaży nie jest dobry, nie ziścił się warunek zawieszający i obowiązek zapłaty ceny nie powstaje, z drugiej zaś zgłaszał zarzut z rękojmi w postaci skutecznego odstąpienia od umowy sprzedaży z uwagi na wady rzeczy sprzedanej (por. k.30 – pkt 7 sprzeciwu).

Nierozpoznanie istoty sprawy ma miejsce wówczas, gdy sąd I instancji nie orzekł merytorycznie o żądaniu strony, zaniechał zbadania materialnej podstawy żądania albo pominął merytoryczne zarzuty pozwanego i w swoim rozstrzygnięciu w istocie nie odniósł się do tego co było przedmiotem sprawy. Oczywistym jest, że sąd ma obowiązek oceniać zgłoszone żądanie pozwu oraz zarzuty pozwanego opierając swe ustalenia faktyczne na ocenie materiału dowodowego zgłoszonego przez strony zgodnie z obowiązującymi przepisami procedury.

Uzasadnienie Sądu Rejonowego zawiera rozważenie wszystkich elementów składających się na istotę sprawy (charakter zawartej umowy sprzedaży, skuteczność zarzutów pozwanego z rękojmi). W odniesieniu do zarzutów z rękojmi Sąd Rejonowy dochodzi do słusznego przekonania, że pozwany nie przedstawił w sposób skuteczny dowodów ten zarzut potwierdzających. Omawiany zarzut apelacji koncentruje się właśnie na tym elemencie (ocena skuteczności zarzutu odstąpienia od umowy z uwagi na wady przedmiotu sprzedaży). Rację ma skarżący jedynie o tyle, że słusznie zarzuca Sądowi Rejonowemu, iż ten podjął się roli biegłego, wypowiadając się w istocie niejako w zastępstwie biegłego w przedmiocie wiedzy specjalistycznej (konstrukcja stołu, dokumentacja techniczna). Słusznie podnosi się, że stanowi to naruszenie przepisów o dowodzie z opinii biegłych (art. 278 § 1 k.p.c., co istotne przepisu tego apelacja nie powołuje). Skarżący nie może jednak skutecznie zarzucać Sądowi Rejonowemu oddalenia wniosków dowodowych strony pozwanej zmierzających do wykazania wadliwości stołu i związanej z nim dokumentacji technicznej (opinia biegłego, opinia instytutu, zeznania świadków).

Decyzja w zakresie tych wniosków dowodowych pozwanego została podjęta na rozprawie w dniu 12 czerwca 2015 r. (por. protokół rozprawy k. 272). Pełnomocnik pozwanego pomimo prawidłowego powiadomienia o terminie tej rozprawy nie stawił się na rozprawę i nie zgłosił zastrzeżenia co do oddalenia tych wniosków dowodowych w trybie art. 162 k.p.c. Zgłoszenie tego zastrzeżenia dopiero w pkt 9 pisma procesowego z dnia 15 czerwca 2012 r. (k. 274), złożonego po zamknięciu rozprawy, należy uznać za spóźnione. Nieobecności pełnomocnika pozwanej na terminie tej rozprawy nie można bowiem uznać, jak wyżej wykazano, za usprawiedliwioną.

Strona nie może skutecznie zarzucać w apelacji uchybienia przez sąd pierwszej instancji przepisom postępowania, dotyczącego wydania postanowienia oddalającego wniosek o przeprowadzenie dowodów, jeżeli, na podstawie art. 162 k.p.c. nie zwróciła uwagi sądu na to uchybienie. Nieobecność strony na rozprawie, o której była prawidłowo powiadomiona nie może usprawiedliwić braku zgłoszenia zastrzeżenia, skoro obecność strony na rozprawie zależy jedynie od jej woli (wyrok Sąd Apelacyjny w Warszawie z dnia 16 kwietnia 2015 r., I ACa 1513/14, Legalis). Podobne stanowisko zajął Sąd Apelacyjny w Lublinie w wyroku z dnia 14 maja 2013 r.,
I ACa 86/13 (Legalis), stwierdzając, że nieobecność strony na rozprawie, o której była prawidłowo powiadomiona nie może usprawiedliwić braku zgłoszenia zastrzeżenia, skoro obecność strony na rozprawie zależy jedynie od jej woli.

Strona nie może skutecznie zarzucać w apelacji uchybienia przez sąd pierwszej instancji przepisom postępowania, polegającego na wydaniu postanowienia, które może być zmienione lub uchylone stosownie do okoliczności, jeżeli nie zwróciła uwagi sądu na to uchybienie w toku posiedzenia, a w razie nieobecności - na najbliższym posiedzeniu, chyba że niezgłoszenie zastrzeżenia nastąpiło bez jej winy (art. 162 k.p.c.) (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 27 października 2005 r., III CZP 55/08, OSNC 2006 nr 9, poz. 144).

Strona nie może skutecznie zarzucać w apelacji uchybienia przez sąd pierwszej instancji przepisom postępowania, dotyczącego wydania - na podstawie art. 479[14] § 2 i art. 479[18] § 3 k.p.c. - postanowienia oddalającego wniosek o przeprowadzenie dowodów, jeżeli nie zwróciła uwagi sądu na to uchybienie (art. 162 k.p.c.) (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 27 czerwca 2008 r., III CZP 50/08, OSNC 2009 nr 7 - 8, poz. 103).

Sąd Okręgowy w składzie rozpoznającym apelację podziela wyżej przedstawione poglądy judykatury. W takiej sytuacji jakakolwiek analiza zasadności postanowień dowodowych podjętych przez Sąd Rejonowy na rozprawie w dniu 12 czerwca 2015 r., nie jest możliwa. Inną rzeczą jest okoliczność, iż przeprowadzenie wspomnianych dowodów było, zdaniem Sądu Okręgowego, bezprzedmiotowe z uwagi na utratę przez pozwanego uprawnień z rękojmi z powodu niezachowania terminu z art. 563 § 2 k.c. (w brzmieniu sprzed 25 grudnia 2014 r.) do notyfikowania wady, o czym w dalszej części uzasadnienia.

Zarzut z ppkt c) jest chybiony. W sprawie mają oczywiście zastosowanie przepisy Kodeksu postępowania cywilnego o postępowaniu odrębnym w sprawach gospodarczych obowiązujące przed dniem 3 maja 2012 r., gdyż postępowanie w sprawie wszczęto przed ta datą, w tym również przepis art. 479 ¹² § 1 k.p.c. (w odniesieniu do powoda) oraz art. 479 ¹⁴ § 2 k.p.c. i art. 479 ^14a k.p.c. (w odniesieniu do pozwanego). Pozwany jednak zupełnie nie bierze pod uwagę, że po pierwsze ciężar dowodu w zakresie wadliwości stołu obciąża pozwanego (art. 6 k.c.) (dowodzi ten kto twierdzi, a nie kto zaprzecza), zwłaszcza w kontekście faktu, że już piśmie z dnia 11 października 2011 r. (k.108) doręczonym pozwanemu faxem (k.109 potwierdzenie transmisji) powód zaprzeczył istnieniu wad stołu. Po drugie w piśmie procesowym z dnia 4 kwietnia 2013 r. stanowiącym odpowiedź na sprzeciw powód kwestionuje występowanie jakichkolwiek wad stołu i szeroko uzasadnia swe stanowisko (k. 94 – 100). Pismo to powód, wbrew twierdzeniom apelacji, wniósł w dniu 4 kwietnia 2013 r. (por. prezentata k. 99), po doręczeniu mu odpisu sprzeciwu pozwanego w dniu 21 marca 2013 r. (k. 93 zwrotne potwierdzenie odbioru), a zatem w terminie 14 dniowym przewidzianym w przepisie art. 479 ¹² § 1 zd. 2 k.p.c. W tych okolicznościach Sąd Rejonowy nie miał żadnych podstaw do uznania twierdzeń pozwanego o wadliwości stołu za przyznane (art. 230 k.p.c.).

Zarzut z ppkt d) jest zasadny. Wspomniane pismo z dnia 27 czerwca 2011 r. pochodzi istotnie od pozwanego (sygnowane jest przez prezesa zarządu pozwanego J. S. – por. k. 40). Zostało doręczone powodowi w dniu 28 czerwca 2011 r. (powód przyznaje tę okoliczność w odpowiedzi na sprzeciw – por. k. 97 v). W tym zakresie Sąd Okręgowy koryguje ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego.

Zarzut z ppkt e) jest zasadny. Argumentacja wskazana przy omawianiu poprzedniego zarzutu pozostaje aktualna.

Zarzut z ppkt f) jest bezzasadny. Brak jest dowodów na to, że pozwana w jakikolwiek sposób poinformowała powódkę o występowaniu wad stołu przed dniem 28 czerwca 2011 r. (doręczenia pisma z dnia 27 czerwca 2011 r.). Wniosek o przesłuchanie przedstawiciela strony pozwanej na te okoliczności został oddalony, zaś pozwany jak już wcześniej wskazano nie może tej decyzji skutecznie kwestionować w apelacji z uwagi na niezgłoszenie w terminie zarzutu z art. 162 k.p.c.

Zarzut z ppkt g) jest o tyle tylko zasadny, że pismo z dnia 24 czerwca 2011 r. (k. 39) pochodzi od użytkownika stołu i jest skierowane do powoda, przy czym wobec braku dowodu doręczenia tego pisma powodowi, przy jednoczesnym zaprzeczeniu przez powoda otrzymania tego pisma wcześniej niż wraz ze sprzeciwem od nakazu zapłaty, czyni tę okoliczność pozbawioną istotnego znaczenia w sprawie.

Zarzut z ppkt h) jest bezzasadny. Brak jest dowodów na to, że pozwana w jakikolwiek sposób poinformowała powódkę o występowaniu wad stołu przed dniem 28 czerwca 2011 r. (doręczenia pisma z dnia 27 czerwca 2011 r.). Wniosek o przesłuchanie przedstawiciela strony pozwanej J. S. został oddalony, zaś pozwany jak już wcześniej wskazano nie może tej decyzji skutecznie kwestionować w apelacji z uwagi na niezgłoszenie w terminie zarzutu z art. 162 k.p.c.

Zarzut z ppkt i) jest zasadny. Pozwana przesłała powodowi pismo z dnia 6 października 2011 r. z informacją o tym, że konstrukcja stołu zagraża bezpieczeństwu personelu medycznego, które doręczono faxem w dniu 7 października 2011 r. (k. 42 – 42v – pismo z dowodem doręczenia). W tym zakresie Sąd Okręgowy koryguje ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego.

Zarzut z ppkt j) jest zasadny, przy czym w odniesieniu do pism z dnia 27 czerwca 2011 r. oraz 6 października 2011 r. stanowi to powtórzenie wcześniejszych zarzutów, do których Sąd Okręgowy odniósł się już wcześniej. Pozwana przesłała powodowi pismo z dnia 7 października 2011 r. z informacją o tym, że stół posiada wady konstrukcyjne (wystające siłowniki, wysoko wystające wsporniki podstawy), jego konstrukcja zagraża bezpieczeństwu personelu medycznego i uniemożliwia dostawienie niezbędnej aparatury medycznej. Pozwana wnioskowała o zabranie stołu. Pismo doręczono kurierem w dniu 10 października 2011 r. (k. 52 – 54 – pismo z dowodem doręczenia). W tym zakresie Sąd Okręgowy koryguje ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego.

Zarzut z ppkt k) jest po części zbędnym powieleniem zarzutu z ppkt c) w zakresie zagadnienia uznania wadliwości stołu za przyznaną przez powoda (art. 479 ¹² § 1 k.p.c., art. 230 k.p.c., który tym razem został wyraźnie wskazany). Sąd Okręgowy uznaję tę część zarzutu za bezzasadną z przyczyn wskazanych przy omawianiu zarzutu z ppkt c). Rację ma apelujący jedynie co do tego, że Sąd Rejonowy błędnie przyjął, że pozwany nie doręczył powodowi innych pism poza pismem z 27 czerwca 2011 r. Jak już wskazano przy okazji omawiania wcześniejszych zarzutów, powodowi doręczono również pisma pozwanego z 6 października 2011 r. (k. 42) – w dniu 7 października 2011 r. oraz pismo pozwanego z 7 października 2011 r. (k. 52) – w dniu 10 października 2011 r. W tym zakresie Sąd Okręgowy skorygował ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego.

Zarzut z ppkt l) jest zasadny jedynie w zakresie sformułowania użytego w treści uzasadnienia zakażonego wyroku, a mianowicie stwierdzenia, że J. M. zatwierdził stan techniczny stołu, podczas gdy z treści protokołu zdawczo odbiorczego z dnia 13 maja 2011 r. – pkt 3 wynika jedynie, że przyjmujący działający jako kierownik odpowiedniej komórki (...) (...) w W. oświadczył, że zapoznał się ze stanem technicznym urządzenia i nie wnosi do niego zastrzeżeń. W tym zakresie ustalenia Sądu Rejonowego podlegają korekcie. Bezzasadne są natomiast zarzuty co do tego, że Sąd Rejonowy błędnie ustalił, iż pracownicy powoda nie przeprowadzili prezentacji użytkowania stołu bowiem wprost wynika to z zeznań świadków M. R. i D. K. (k. 148 – 148 v). Pozwany prawdziwości tych zeznań w żaden sposób skutecznie nie podważył. Oczywistym jest również, że J. M. nie mógł działać w imieniu pozwanej, a co najwyżej wskazanej jednostki leczniczej, przy czym Sąd Okręgowy nie doszukał się w uzasadnieniu Sądu Rejonowego zarzucanego wniosku.

Zarzut z ppkt m) stanowi powtórzenie zarzutu podniesionego w części ppkt l). Sąd Okręgowy odniósł się do niego powyżej.

Zarzut z ppkt n) jest zasadny jedynie co sformułowania użytego w treści uzasadnienia zakażonego wyroku, że przedmiotowy stół posiada świadectwo zgodności z normami wspólnoty europejskiej, podczas gdy z dokumentu wystawionego przez wytwórcę stołu (k. 38, k. 37 – tłumaczenie) wynika jedynie, że producent o takiej zgodności zaświadcza na własną odpowiedzialność. W kontekście treści art. 23 ustawy z dnia 20 maja 2010 r. o wyrobach medycznych (Dz. U. Nr 107, poz. 679 z późn. zm.) oraz rozporządzenia wykonawczego do tego przepisu (obowiązujące wówczas rozporządzenie Ministra Zdrowia w sprawie wymagań zasadniczych oraz procedur oceny zgodności wyrobów medycznych z dnia 12 stycznia 2011 r. - Dz.U. Nr 16, poz. 74), nie można tych okoliczności utożsamiać. Ta ostatnie zagadnienie to w istocie problem oceny prawnej, nie zaś ustaleń faktycznych. Wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii instytutu (sprzeciw – pkt 3 a) został oddalony na rozprawie w dniu 12 czerwca 2015 r., zaś pozwany nie może tej decyzji skutecznie kwestionować w apelacji z uwagi na niezgłoszenie w terminie zarzutu z art. 162 k.p.c. Bez jakiegokolwiek znaczenia pozostaje stwierdzenie pozwanego, że Sąd Rejonowy zasugerował możliwość przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego (zobowiązanie strony pozwanej na rozprawie w dniu 12 grudnia 2014 r. do wpłacenia zaliczki w kwocie 5.000,00 zł). Dowód ten nie był bowiem formalnie dopuszczony, zaś zaliczka dotyczyła opinii biegłego, a nie opinii instytutu.

Zarzut z ppkt o) jest bezzasadny. Wniosek o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka E. T. ze wskazaniem prawidłowego brzmienia nazwiska oraz adresu świadka został zgłoszony w piśmie nadanym do Sądu I instancji w dniu 17 czerwca 2015 r. (k. 283 – 284v), czyli po zamknięciu rozprawy przed Sądem Rejonowym. W sprzeciwie brzmienie nazwiska świadka było oznaczone nieprawidłowo jako (...), nie podano również, jak się potem okazało, prawidłowego adresu świadka. O fakcie wskazania błędnego adresu pełnomocnik pozwanej powziął wiedzę w dniu 13 marca 2015 r. podczas rozprawy przeprowadzonej przed Sądem Rejonowym dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie (okoliczność przyznana w pkt 8 pisma procesowego z dnia 15 czerwca 2015 r. – por. k. 273v). Do chwili zamknięcia rozprawy przed Sądem I instancji przeprowadzenie dowodu z zeznań tego świadka było zatem niemożliwe (błędne oznaczenie nazwiska świadka, brak adresu). Wskazanie prawidłowego brzmienia nazwiska oraz właściwego adresu świadka nastąpiło we wspomnianym piśmie, nadanym do Sądu Rejonowego w dniu 17 czerwca 2015 r. Pismo to jednak nie zawiera jakiegokolwiek wskazania kiedy powołanie prawidłowych danych świadka stało się możliwe, co nie spełnia wymogu z przepisu art. 479 ^{( 14 )}§ 2 zd. 2 k.p.c. W tych okolicznościach nie było podstaw do otwarcia zamkniętej rozprawy. Wniosek o dopuszczenie dowodu z informacji (...) (...) w W. (sprzeciw – pkt 3 c) został oddalony na rozprawie w dniu 12 czerwca 2015 r., zaś pozwany nie może tej decyzji skutecznie kwestionować w apelacji z uwagi na niezgłoszenie w terminie zarzutu z art. 162 k.p.c.

Zarzut z ppkt p) jest błędnie sformułowany bowiem ocena czy dokumentacja techniczna stołu stanowiąca część oferty jest jasna i zawiera wszystkie parametry nie stanowi przedmiotu ustaleń faktycznych Sądu Rejonowego, ale element rozważań prawnych (por. str. 4 uzasadnienia). Rację ma jednak skarżący, co podkreślono już przy okazji omawiania zarzutu z ppkt a), że Sąd Rejonowy podjął się w istocie roli biegłego, wypowiadając się niejako w zastępstwie biegłego w przedmiocie wiedzy specjalistycznej (konstrukcja stołu, dokumentacja techniczna, jej jasność i kompletność). Skarżący nie może jednak skutecznie zarzucać Sądowi Rejonowemu oddalenia wniosków dowodowych strony pozwanej zmierzających do wykazania wadliwości stołu i związanej z nim dokumentacji technicznej (opinia biegłego, opinia instytutu). Decyzja w zakresie tych wniosków dowodowych pozwanego została podjęta na rozprawie w dniu 12 czerwca 2015 r. Pełnomocnik pozwanego pomimo prawidłowego powiadomienia o terminie tej rozprawy nie stawił się na rozprawę i nie zgłosił zastrzeżenia co do oddalenia tych wniosków dowodowych w trybie art. 162 k.p.c.

Zarzut z ppkt q) jest bezzasadny. Wniosek o dopuszczenie dowodu z oględzin stołu sam w sobie nie ma uzasadnienia, bowiem w tym zakresie (zbieżność cech stołu z dokumentacją techniczną stanowiącą część oferty) wymagana jest wiedza specjalistyczna i takich oględzin mógłby dokonać biegły przy okazji sporządzania zleconej opinii. Tym niemniej wniosek o dopuszczenie dowodu z oględzin został oddalony, zaś pozwany nie może tej decyzji skutecznie kwestionować w apelacji z uwagi na niezgłoszenie w terminie zarzutu z art. 162 k.p.c. Brak było podstaw do otwierania rozprawy na skutek dołączenia przez pozwanego do pisma z dnia 16 czerwca 2015 r. zdjęć stołu (k. 280 – 282). Dowód ze zdjęć został bowiem sprekludowany z uwagi na złożenie go z naruszeniem przepisu art. 479 ¹⁴ § 2 k.p.c. w zw. z art. 479 ^{14 a} § 4 k.p.c. Powoływanie się na okoliczność oddalenia przez Sąd Rejonowy wniosku o oględziny stołu jako przyczynę złożenia wniosku o dowód ze wspomnianych fotografii stanowi próbę obejścia wskazanych regulacji.

Zarzut z ppkt r) stanowi po części powtórzenie zarzutu z ppkt l) (przeszkolenie personelu w zakresie korzystania ze stołu, „zatwierdzenie” stołu przez J. M.) i Sąd Okręgowy wypowiadał się już w tym przedmiocie przy okazji omawiania tego wcześniejszego zarzutu. Nie ma żadnych podstaw do uznania za zasadne twierdzeń apelacji, że przesłuchanie świadka J. M. przed Sądem Rejonowym dla Warszawy Śródmieścia w Warszawie w dniu 13 marca 2015 r. nie zostało zakończone. Okoliczność ta w żaden sposób nie wynika z protokołu tego posiedzenia (k. 228 – 229 v). W szczególności nie może być podstawą do tego rodzaju supozycji zasadna odmowa przyjęcia przez Sąd wezwany fotografii przedmiotowego stołu. Dowód ten był bowiem zgłaszany z naruszeniem art. 479 ¹⁴ § 2 k.p.c. w zw. z art. 479 ^{14 a} § 4 k.p.c.

Zarzut z ppkt s) jest o tyle uzasadniony, że wniosek Sądu Rejonowego co do tego, iż pozwana jest producentem sprzętu medycznego, oparty jedynie na treści zapisów w KRS pozwanej, jest zbyt daleko idący. Okoliczność ta jest jednak bez istotnego znaczenia dla sprawy, gdyż ustalenia w zakresie wadliwości stołu (poprawności dokumentacji technicznej) mogły być oparte jedynie na wiedzy specjalistycznej.

Zarzut z ppkt t) jest bezzasadny. Przypisanie przez Sąd Rejonowy osobie mającej wyższe wykształcenie techniczne (inżynierowi) umiejętności czytania rysunków technicznych, pozostaje w zgodzie z zasadami doświadczenia życiowego.

Zarzut z ppkt u) jest bezzasadny. Okoliczności te były już podnoszone przez apelującego we wcześniejszych zarzutach (ppkt a), c), n)). Wnioski o dopuszczenie dowodów z opinii instytutu (pkt 3 a sprzeciwu), biegłego ds. BHP oraz ergonomii (pkt 3 b sprzeciwu) zostały oddalone na rozprawie w dniu 12 czerwca 2015 r. Powtórzyć jeszcze raz należy, że pełnomocnik pozwanego pomimo prawidłowego powiadomienia o terminie tej rozprawy nie stawił się na posiedzenie i nie zgłosił zastrzeżenia co do oddalenia tych wniosków dowodowych w trybie art. 162 k.p.c. Zgłoszenie tego zastrzeżenia dopiero w pkt 9 pisma procesowego z dnia 15 czerwca 2012 r. (k. 274), złożonego po zamknięciu rozprawy, należy uznać za spóźnione. Nieobecności pełnomocnika pozwanej na terminie tej rozprawy nie można bowiem uznać, jak wcześniej wykazano, za usprawiedliwioną.

Zarzut z ppkt v) jest błędnie sformułowany bowiem ocena czy strony zawarły umowę sprzedaży na próbę oraz czy udzielono gwarancji na przedmiotowy stół nie stanowi przedmiotu ustaleń faktycznych Sądu Rejonowego, ale element rozważań prawnych. Podnoszenie zarzutów w tym przedmiocie z powołaniem się na błąd w ustaleniach faktycznych, a więc podstawę ewidentnie proceduralną nie może być skuteczne, wziąwszy jeszcze pod uwagę okoliczność, że wnoszącym apelację jest profesjonalny pełnomocnik. Zawarta umowa nie była umową sprzedaży na próbę (art. 592 k.c.), a jedynie umową z zastrzeżeniem własności rzeczy sprzedanej do momentu zapłaty ceny (art. 589 k.c.). Wynika to wprost zapisów umowy (§ 2 ust. 7). Apelujący pomija ten istotny szczegół umowy, iż wedle zapisów § 5 ust. 3 wszelkie zmiany umowy wymagały zachowania formy pisemnej pod rygorem nieważności. Pozwany nie przedstawił takich dowodów zmian postanowień umowy w formie pisemnego aneksu. Warunkiem udzielenia gwarancji była terminowa zapłata całości ceny sprzedaży. Skoro zapłaty nie dokonano w terminie postanowienia gwarancji nie zafunkcjonowały. Zagadnienie przeszkolenia personelu szpitala było już omawiane przy okazji oceny zarzutu z ppkt l).

Zarzut z ppkt w) jest bezzasadny i stanowi powtórzenie zarzutów wskazanych w ppkt c). Powtarzanie argumentacji Sądu Okręgowego w tym zakresie jest niecelowe. Zauważyć wypada jednak niekonsekwencję apelującego, który na początku zarzutu twierdzi, iż to powoda obciążał dowód braku wad stołu, a w końcowej części zarzutu mówi o bezzasadnym oddaleniu wniosków pozwanego w tym zakresie.

Zarzut z ppkt x) jest bezzasadny i stanowi powtórzenie zarzutów wskazanych w ppkt a) i c). Powtarzanie argumentacji Sądu Okręgowego w tym zakresie jest zbędne.

Zarzut z ppkt y) jest bezzasadny. Argumenty powołane przez apelującego zostały już użyte w treści zarzutów z ppkt b) i o). Sąd Okręgowy podtrzymuje swe wywody przedstawione w odniesieniu do przywołanych wcześniejszych zarzutów.

Zarzut z ppkt z) jest o tyle zasadny, że istotnie wyjaśnienie zagadnienia możliwości przystawienia innych urządzeń do przedmiotowego stołu wymagało dowodu z zakresu wiedzy specjalistycznej. Sąd Rejonowy oddalił wnioski dowodowe pozwanej zmierzające do wykazania nieprzystosowania stołu do takiej współpracy. Pozwany nie może tej decyzji skutecznie kwestionować w apelacji z uwagi na niezgłoszenie w terminie zarzutu z art. 162 k.p.c.

Zarzut z ppkt aa) nie może odnieść pożądanego przez apelującego skutku. Decyzja w zakresie tych wniosków dowodowych pozwanego została podjęta na rozprawie w dniu 12 czerwca 2015 r. Pełnomocnik pozwanego pomimo prawidłowego powiadomienia o terminie tej rozprawy nie stawił się na rozprawę i nie zgłosił zastrzeżenia co do oddalenia tych wniosków dowodowych w trybie art. 162 k.p.c.

Z tego też względu wniosek pozwanego o kontrolę tych postanowień dowodowych Sądu Rejonowego w trybie art. 380 k.p.c. nie może zostać uwzględniony.

Zarzut z ppkt bb) jest bezzasadny. Zwrotu wspomnianej zaliczki na rzecz pozwanego dokonano zarządzeniem Przewodniczącego z dnia 27 stycznia 20016 r. (k. 339).

Podnieść również należy, że w ocenie Sądu Okręgowego pozwany utracił możliwość dochodzenia roszczeń, czy podnoszenia zarzutów z tytułu rękojmi za ewentualne wady przedmiotowego stołu z uwagi na utratę uprawnień z rękojmi z powodu niezachowania terminu z art. 563 § 2 k.c. (w brzmieniu sprzed 25 grudnia 2014 r.) do notyfikowania wady. Przepis ten w brzmieniu sprzed wskazanej daty przewidywał, że (§ 1) kupujący traci uprawnienia z tytułu rękojmi za wady fizyczne rzeczy, jeżeli nie zawiadomi sprzedawcy o wadzie w ciągu miesiąca od jej wykrycia, a w wypadku gdy zbadanie rzeczy jest w danych stosunkach przyjęte, jeżeli nie zawiadomi sprzedawcy o wadzie w ciągu miesiąca po upływie czasu, w którym przy zachowaniu należytej staranności mógł ją wykryć; (§ 2) jednakże przy sprzedaży między osobami prowadzącymi działalność gospodarczą utrata uprawnień z tytułu rękojmi następuje, jeżeli kupujący nie zbadał rzeczy w czasie i w sposób przyjęty przy rzeczach tego rodzaju i nie zawiadomił niezwłocznie sprzedawcy o dostrzeżonej wadzie, a w wypadku gdy wada wyszła na jaw dopiero później - jeżeli nie zawiadomił sprzedawcy niezwłocznie po jej wykryciu; (§ 3) do zachowania terminów zawiadomienia o wadach rzeczy sprzedanej wystarczy wysłanie przed upływem tych terminów listu poleconego.

Przedmiotowy stół został dostarczony kontrahentowi pozwanego w dniu 13 maja 2011 r. Stół został zaprezentowany przez pracowników powoda personelowi szpitala. Wadę w postaci wystających siłowników zgłoszono powodowi dopiero w piśmie z dnia 27 czerwca 2011 r., które doszło do wiadomości powoda w dniu 28 czerwca 2011 r. Zupełnie nieprawdopodobnym wydaję się aby personel szpitala nie dostrzegł takiego elementu jak wystające siłowniki stołu już w chwili nawet zupełnie pobieżnej prezentacji stołu w dniu jego dostawy do szpitala. To rzeczą pozwanego było zapewnienie takiego sposobu skontrolowania zakupionego stołu, wymiany informacji ze szpitalem aby na dostrzeżone wady, usterki reagować bezzwłocznie i zgłaszać je niezwłocznie powodowi. Zgłoszenie jako wady wystających siłowników stołu po upływie ponad miesiąca od dostarczenia stołu nie może być w tych okolicznościach postrzegane jako dochowanie terminu z art. 563 § 2 k.c.

Co istotne to kolejne pisma pozwanego z 6 października 2011 r. (k.42) i z 7 października 2011 r. (k.52), w których dodatkowo podnoszono w kategoriach wady fakt wysoko wystających wsporników stołu co zagrażać miało bezpieczeństwu personelu medycznego (powoływanie się na zaistnienie wypadków potknięć i upadków pielęgniarek), niemożność współpracy z aparaturą medyczną, nie zawierały żadnego uzasadnienia co do tego, że pozwany zgłasza wady niezwłocznie po ich dostrzeżeniu.

Apelacja była zatem bezzasadna i z mocy art. 385 k.p.c. podległa oddaleniu.

O kosztach postępowania za postępowanie odwoławcze rozstrzygnięto w oparciu o przepisy art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c., zasądzając na rzecz powoda kwotę 1.200,00 zł jako wynagrodzenie pełnomocnika powoda za postępowanie apelacyjne (§ 12 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 6 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu – t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 490).