Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 marca 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie – Wydział I Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 7 marca 2013 r. w Krakowie na rozprawie

spraw z powództw J. A.W. Syndyka Masy Upadłości (...) Spółki z o.o. w upadłości w S.

przeciwko Skarbowi Państwa - Prezesowi Sądu Okręgowego w K. i Prezesowi Sądu Rejonowego w W. , zastępowanemu przez Prokuratorię Generalną Skarbu Państwa

o zapłatę

na skutek apelacji strony powodowej

od wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie

z dnia 9 października 2012 r. sygn. akt I C 1915/11

1.  prostuje zaskarżone orzeczenie w ten sposób , że jego komparycji wpisuje: „spraw z powództw” w miejsce: „sprawy z powództwa”;

2.  oddala apelację;

3.  zasądza od strony powodowej na rzecz Skarbu Państwa- Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa kwotę 1 800zł (jeden tysiąc osiemset złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt IACa 86/13

UZASADNIENIE

Powód J. A. W. Syndyk Masy Upadłości (...) Sp. z o.o. w upadłości w S., w sprawach połączonych do wspólnego rozpoznania pod sygnaturą I C 1915/11, domagał się zasądzenia od Skarbu Państwa- Prezesa Sądu Rejonowego w W.i Skarbu Państwa - Prezesa Sądu Okręgowego w K. odpowiednio kwoty 3.540,00 zł z ustawowymi odsetkami od dnia doręczenia pozwu do dnia zapłaty oraz kwoty 900,00 zł z ustawowymi odsetkami od dnia doręczenia pozwu do dnia zapłaty (sprawa sygn. akt IC 1915/11), kwoty 3540 zł z ustawowymi odsetkami od dnia doręczenia pozwu do dnia zapłaty oraz kwoty 900 zł z ustawowymi odsetkami od dnia doręczenia pozwu do dnia zapłaty (sprawa sygn. akt IC 1916/11) , kwoty 4.440,00 zł z ustawowymi odsetkami od dnia doręczenia pozwu do dnia zapłaty oraz kwoty 1.125,00 zł z ustawowymi odsetkami od dnia doręczenia pozwu do dnia zapłaty (sprawa sygn. akt IC 1924/11), kwoty 4.440,00 zł z ustawowymi odsetkami od dnia doręczenia pozwu do dnia zapłaty oraz kwoty 1.125,00 zł z ustawowymi odsetkami od dnia doręczenia pozwu do dnia zapłaty (sprawa sygn. akt IC 1925/11), kwoty 4.440,00 zł z ustawowymi odsetkami od dnia doręczenia pozwu do dnia zapłaty oraz kwoty 1.125,00 zł z ustawowymi odsetkami od dnia doręczenia pozwu do dnia zapłaty (sprawa sygn. akt IC 1926/11) oraz kwoty 5.340,00 zł z ustawowymi odsetkami od dnia doręczenia pozwu do dnia zapłaty oraz kwoty 1.350,00 zł z ustawowymi odsetkami od dnia doręczenia pozwu do dnia zapłaty (sprawa sygn. akt IC 1936/11).

Powód wskazał, że dochodzonych kwot domaga się jako odszkodowania z tytułu niezgodności z prawem orzeczeń , na skutek których poniósł szkodę wynikającą z niezasądzenia na jego rzecz zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w sprawach toczących się przez pozwanymi Sądami z udziałem powoda jako interwenienta ubocznego sygn. akt odpowiednio IV P 382/07 i VI Pa 318/08 oraz VI Pz 87/08 (sprawa sygn. akt IC 1915/11), IVP 319/07 i VI Pa 315/08 oraz VI Pz 84/08 (sprawa sygn. akt IC 1916/11), IV P 334/07 i VI Pa 324/08 oraz VI Pz 93/08 (sprawa sygn. akt IC 1924/11), IV P 337/07 i VI Pa 314/08 oraz VI Pz 83/08 (sprawa sygn. akt IC 1925/11), IV P 349/07 i VI Pa 326/08 oraz VI Pz 95/08 (sprawa sygn. akt IC 1926/11), IV P 307/07 i VI Pa 321/08 oraz VI Pz 90/08 (sprawa sygn. akt IC 1936/11). Powołane orzeczenia zapadły z naruszeniem art. 98, art. 99, art. 102, art. 107, art. 109 §2 k.p.c. oraz §2 ust. 1 i 2, §6 pkt 5 i §11 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. nr 163, poz. 1349 z późn. zm.) z tej przyczyny, iż zapadały bez uwzględnienia rzeczywistego stopnia przyczynienia się powoda do rozstrzygnięcia sprawy, a w szczególności, iż na skutek czynności powoda i w oparciu o przedłożone przez niego dokumenty doszło do przesądzenia zasady odpowiedzialności pozwanego Funduszu za zobowiązania z tytułu niewypłaconych wynagrodzeń pracownikom powoda. W tym zakresie powód powoływał się w szczególności na złożone przez niego dokumenty i wyniki postępowania w sprawie sygn. akt IVP 325/07 toczącej się przed Sądem Rejonowym w Suchej Beskidzkiej, w której doszło do przesądzenia zasady odpowiedzialności pozwanego i oddalenia wniesionej przez pozwanego skargi kasacyjnej. Powód wskazał także na naruszenie art. 219 w związku z art. 108 k.p.c. bowiem wobec dokonanego połączenia w powołanych sprawach poszczególnych spraw z powództwa pracowników Spółki do łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia należne powodowi koszty winny były zostać przyznane oddzielnie dla każdej z połączonych spraw oraz art. 108 §1 k.p.c. w związku z art. 98 i art. 99 k.p.c. oraz §2 ust. 1 i 2, §6 pkt 5 i §12 ust. 2 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu wobec odmowy przyznania interwenientowi kosztów postępowań zażaleniowych na skutek orzeczeń o należnych powodowi kosztach procesu zapadłych w pierwszej instancji.

Pozwani, reprezentowani przez Skarb Państwa-Prokuratorię Generalną Skarbu Państwa wnieśli o oddalenie powództwa zarzucając, że brak podstaw do stwierdzenia bezprawności spornych orzeczeń oraz, że brak podstaw do utożsamiania ze szkodą kosztów procesu, które nie zostały stronie przyznane w postępowaniu, w którym powstały, a nadto zarzuci, iż doszło do prekluzji żądania powoda bowiem roszczenie o zwrot kosztów procesu nie może być skutecznie dochodzone poza procesem, w którym powstało i stanowić przedmiotu osobnego procesu.

Wyrokiem z dnia 9 października 2012r. sygn. akt I C 1915/11 Sąd Okręgowy w Krakowie oddalił te powództwa i zasądził od powoda na rzecz pozwanych kwotę 6000zl tytułem zwrotu kosztów procesu. Sąd pierwszej instancji przyjął za niesporne, że Syndyk Masy Upadłości (...) Sp. z o.o. w upadłości w S. reprezentowany przez radcę prawnego przystąpił w charakterze interwenienta ubocznego po stronie powodowej do postępowania w sprawach sygn. akt IV P 382/07 i VI Pa 318/08 oraz VI Pz 87/08 (sprawa sygn. akt IC 1915/11), IVP 319/07 i VI Pa 315/08 oraz VI Pz 84/08 (sprawa sygn. akt IC 1916/11), IV P 334/07 i VI Pa 324/08 oraz VI Pz 93/08 (sprawa sygn. akt IC 1924/11), IV P 337/07 i VI Pa 314/08 oraz VI Pz 83/08 (sprawa sygn. akt IC 1925/11), IV P 349/07 i VI Pa 326/08 oraz VI Pz 95/08 (sprawa sygn. akt IC 1926/11), IV P 307/07 i VI Pa 321/08 oraz VI Pz 90/08 (sprawa sygn. akt IC 1936/11) z powództwa byłych pracowników (...) Sp. z o.o. w upadłości w S. przeciwko Funduszowi Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych w W.. W tych sprawach Sąd Rejonowy w Wadowicach Wydział IV Sąd Pracy odmówił przyznania powodowi zwrotu kosztów interwencji (w postaci kosztów zastępstwa procesowego). Na uzasadnienie Sąd Rejonowy w Wadowicach wówczas wskazał, że powód, jako syndyk masy upadłości (...) Sp. z o.o. w upadłości w S., po której pozostał znaczny majątek, którego sprzedaż pozwoliłaby na zaspokojenie roszczeń powodów, był zatem w stanie zaspokoić roszczenia powodów i w ten sposób doprowadzić do zmniejszenia kosztów upadłości. Sąd uznał, że nie może „premiować” syndyka za to, że popiera słuszne roszczenia powodów, jednocześnie od daty ogłoszenia upadłości (w dniu 03.05.2007 r.) nie podejmuje działań aby te roszczenia zostały zaspokojone z masy upadłości. Sąd Rejonowy w Wadowicach wskazał nadto, że interwenient uboczny nie podjął żadnych czynności, które ułatwiłyby merytoryczne rozpoznanie sprawy, wręcz przeciwnie - jego przystąpienie do sprawy spowodowało tylko przewłokę postępowania związaną z doręczeniem i tłumaczeniem z języka polskiego na język niemiecki pism sądowych i dodatkowe koszty tego postępowania.

Na skutek zażaleń wniesionych przez powoda od powołanych rozstrzygnięć przez powoda Sąd Okręgowy w Krakowie Wydział VI Sąd Pracy zmienił rozstrzygnięcia sądu pierwszej instancji i zasądził od pozwanego na rzecz powoda jako interwenienta ubocznego kwoty po 60,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Sąd Okręgowy zasądził nadto na rzecz powoda zwrot kosztów postępowania odwoławczego, także w kwocie 60,00 zł uznając, że powołana kwota jest odpowiednia do czynności podjętych przez powoda w postępowaniu odwoławczym, nie przyznał natomiast powodowi kosztów postępowania zażaleniowego.

W uzasadnieniach orzeczeń zapadłych na skutek zażaleń od rozstrzygnięć o należnych powodowi kosztach procesu wydanych w pierwszej instancji Sąd Okręgowy w Krakowie wskazał, że przepis art. 107 k.p.c. stanowi możliwość przyznania interwenientowi ubocznemu poniesionych przez niego kosztów, lecz nie obliguje do przyznania ich w każdym przypadku pozytywnego wyniku procesu strony, do której interwenient przystąpił. Przyznanie ich w konkretnej sprawie zależy od oceny, czy wstąpienie interwenienta ubocznego do procesu, połączone było z rzeczywistą potrzebą obrony jego interesów i czy podjęte przez niego czynności procesowe zmierzały do tej właśnie obrony. W tym zakresie Sąd Okręgowy w Krakowie przywoływał pogląd wyrażony w uzasadnieniu wyroku Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 08.01998 r., I ACz 7/98, OSAB 1998/1/10 (Lex nr 74551). Sąd Okręgowy wskazał, że biorąc pod rozwagę powołane przesłanki brak podstaw do przyznania interwenientowi kosztów bowiem podjęte przez powoda czynności nie mieszczą się w kategoriach celowej obrony, o której mowa w art. 98 §1 k.p.c. bowiem rozstrzygnięcie sprawy sprowadzało się do interpretacji obowiązujących przepisów prawnych, stan faktyczny zaś był w istocie bezsporny. Ponadto rozstrzygnięcie jednej sprawy determinowało rozstrzygnięcie pozostałych tego samego rodzaju. W każdej z tych spraw rozstrzygnięcia zostały złożone przez powoda pisma procesowe o jednakowej treści. Do dnia wydania wyroku przez Sąd Rejonowy interwenient uboczny złożył jedno pismo procesowe i brał udział w jednej rozprawie, ograniczając się do zaprezentowania S. zajętego już w piśmie procesowym. Sąd Okręgowy uznał, że w tym stanie rzeczy interwenient uboczny bezzasadnie domaga się przyznania kosztów zastępstwa procesowego obliczonego od wartości przedmiotu sporu wskazując, iż podstawę orzeczenia w przedmiocie należnych interwenientowi kosztów procesu stanowić winna zasada słuszności wyrażona w art. 102 k.p.c. i przy jej zastosowaniu wysokość należnych interwenientowi kosztów winna zostać określona w wysokości minimalnej stawki opłaty należnej za czynności reprezentującego powoda radcy prawnego, tj., na kwotę 60,00 zł. Sąd Okręgowy w Krakowie przywoływał w tym zakresie pogląd wyrażony w uzasadnieniu postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 01.06.1965 r., IPZ 34/65, OSNC 1966/2/27, Lex nr 307.

Powyższy stan faktyczny nie dawał zdaniem Sądu rozpoznającego przedmiotowe powództwo podstaw do uwzględnienia roszczenia. Sąd Okręgowy wskazał, że brak jest podstaw do przyjęcia niezgodności z prawem orzeczeń o kosztach wydanych w sprawach pracowniczych a tym samym do uznania odpowiedzialności Skarbu Państwa za ewentualną szkodę doznaną przez powoda stosownie do art. 417 §1 i art. 417 ¹ §2 k.c. oraz art. 424 ^lb w związku z art. 424 ¹ §1 k.p.c. Sąd Okręgowy odwołał się do doktryny i orzecznictwa dotyczącego niezgodności z prawem i wskazał, że dla uwzględnienia roszczenia konieczne byłoby wykazanie oczywistej i rażącej obrazy prawa, niebudzącej żadnych wątpliwości, wynikającej z oczywistych błędów sądu spowodowanych rażącym naruszeniem zasad wykładni lub stosowania prawa nie wymagających głębszej analizy prawniczej. Takie roszczenie natomiast nie przysługuje gdy rozstrzygnięcie zapadło w sytuacji gdy dopuszczalna jest swoboda ocen sędziego, będąca istotą wykonywania władzy sądowniczej i uzasadniona z użycia w przepisach pojęć niedookreślonych czy klauzul generalnych . Dla uzasadnienia tego stanowiska Sąd powołał się na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 31.03.2006 r., IV CNP 25/05, OSNC 2007/1/17, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26.04.2006 r., V CNP 79/05, LEX nr 198521, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 02.07.2009 r., V CNP 9/09, LEX nr 577858, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 03.12.2010 r., I CNP 16/10, Lex nr 950711 oraz wyroki Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 08.01.998 r., I ACz 7/98, OSAB 1998/1/10 (Lex nr 74551) i postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 01.06.1965r., (...) 34/65, OSNC 1966/2/27, Lex nr 307.

Sąd pierwszej instancji przywołując przepis art. 107 k.p.c. zważył , że norma ta stanowi możliwość przyznania interwenientowi ubocznemu poniesionych przez niego kosztów, lecz nie obliguje do przyznania ich w każdym przypadku pozytywnego wyniku procesu strony, do której interwenient przystąpił. Przyznanie ich w konkretnej sprawie zależy od oceny, czy wstąpienie interwenienta ubocznego do procesu, połączone było z rzeczywistą potrzebą obrony jego interesów i czy podjęte przez niego czynności procesowe zmierzały do tej właśnie obrony. Ocena zasadności przyznania interwenientowi ubocznemu zwrotu kosztów procesu winna następować przy uwzględnieniu zasady słuszności wyrażonej w art. 102 k.p.c. Zastosowanie tych norm pozostawione zostało swobodnej ocenie sędziego na tle okoliczności konkretnej sprawy. Powołane przez sądy obu instancji powody rozstrzygnięcia, odwołujące się do stopnia przyczynienia się powoda do wyjaśnienia spraw, w pełni mieszczą się w jej ramach określonych przepisami art. 107 i art. 102 k.p.c. Nie pozwala to na stwierdzenie bezprawności spornych orzeczeń w wyżej powołanym rozumieniu . Podstawę rozstrzygnięcia o kosztach procesu stanowił art. 98 § 1 i 3 i art. 99 k.p.c. oraz art. 11 ust. 3 ustawy z dnia 08.07.2005 r. o Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa (Dz. U. nr 169, poz. 1417 z późn. zm.) i §2 ust. 1 i 2 i §6 pkt 3 i 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. nr 163, poz. 1348 z późn. zm.). Apelację od tego orzeczenia złożył powód i zaskarżając go w całości wniósł o jego zmianę poprzez zasądzenie od pozwanego Skarbu Państwa na rzecz powoda roszczeń dochodzonych w każdym z postępowań połączonych do wspólnego rozpoznania z zasądzeniem rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje według norm przepisanych, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Krakowie do ponownego rozpoznania, z pozostawieniem temu Sądowi rozstrzygnięcia w zakresie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. Skarżący zarzucił :

1.  naruszenie przepisu art. 424 ^1b k.p.c. w zw. z art. 417 § 1 i art. 417 ¹ § 1 k.c. poprzez jego niezastosowanie i przyjęcie, że w przedmiotowej sprawie nie doszło do wydania niezgodnego z prawem orzeczenia, rozumianego jako orzeczenie oczywiście sprzeczne z obowiązującymi standardami orzekania, które zostały wydane po dokonaniu oczywiście błędnej wykładni lub wadliwego zastosowania prawa, co w następstwie spowodowało brak rozpoznania przez Sąd I instancji dalszych przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej, a w dalszej kolejności skutkowało brakiem rozpoznania istoty sprawy,

które to naruszenie było konsekwencją

2.  błędnej wykładni przepisu art. 424 ^1b k.p.c. w zw. z art. 107 i art. 102 k.p.c. oraz przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów polegających na przyjęciu, że w okolicznościach rozpoznawanej sprawy ocena stanu faktycznego - na gruncie art. 107 k.p.c. w zw. z art. 102 k.p.c. - przez sądy wydające zaskarżone orzeczenia była oceną swobodną, a nie dowolną, pomimo iż w sprawie pełnomocnik interwenienta ubocznego wykazał się znacznym nakładem pracy, który wynikał z precedensowego charakteru sprawy; interwenient przedstawił dokumentów, które stały się podstawą rozstrzygnięcia Sądu a udział pełnomocnika interwenienta ubocznego przyczynił się do znacznego przyspieszenia rozpoznania sprawy, jak i w znacznym stopniu obniżył koszty postępowania, a sprawie nie występowały również żadne szczególne uzasadnione okoliczności, które uzasadniałyby zasądzenie od strony przegrywającej tylko części tych kosztów,

3.  błędnej wykładni przepisu art. 424 ^1b k.p.c. w zw. z art. 219 k.p.c. w zw. z art. 108 k.p.c. oraz przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu i przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów polegającej na przyjęciu, że naruszenie prawa procesowego, tj. przepisu art. 219 k.p.c. w zw. z art. 108 k.p.c. poprzez zamieszczenie jedynie jednego rozstrzygnięcia zmieniającego zaskarżone orzeczenie i przyznającego na rzecz skarżącego koszty zastępstwa procesowego za I instancje nie stanowiło rażącego naruszenia prawa, w sytuacji, gdy ze względu na samodzielny charakter każdej z połączonych do wspólnego rozpoznania spraw Sąd II instancji winien był wydać odrębne - choć zawarte w jednym postanowieniu - rozstrzygnięcia odnośnie zwrotu kosztów zastępstwa procesowego należnych interwenientowi ubocznemu tytułem każdej z trzech połączonych spraw, a nadto dokonał dowolnej modyfikacji wysokości wynagrodzenia pełnomocnika orzekając ją poniżej stawki minimalnej wynikającej z powszechnie obowiązujących i bezspornych przepisów rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu,

4.  błędnej wykładni przepisu art. 424 ^1b k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. oraz przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów polegającej na przyjęciu, że naruszenie prawa procesowego, tj. przepisu art. 108 § 1 k.p.c. poprzez oddalenie w całości żądania zasądzenia na rzecz interwenienta ubocznego kosztów postępowania zażaleniowego mimo, iż zaskarżone postanowienie było orzeczeniem kończącym postępowanie w danej instancji, a ponadto uwzględniało w części zażalenie skarżącego, nie stanowiło rażącego naruszenia prawa.

Strona pozwana reprezentowana przez Prokuratorię Generalną Skarbu Państwa wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu.

Rozpoznając apelację Sąd Apelacyjny uznał, że podstawę orzekania stanowi stan faktyczny przytoczony przez Sąd pierwszej instancji i zważył co następuje:

Z uwagi na fakt, że od powołanych wyżej wydanych przez Sądy Pracy orzeczeń nie przysługiwała skarga o jakiej mowa w art. 424 ¹ §1 i2 k.p.c. powód formalnie mógł domagać się odszkodowania zgodnie z art. 424 ^lb k.p.c. Materialnoprawną podstawę takiego roszczenia stanowi art. 417 ¹ §2 k.c. w zw. z art. 417§1 k.c. i art. 77§1 Konstytucji R.P. Sąd Apelacyjny w pełni podziela stanowisko Sądu Okręgowego, że dla przyjęcia odpowiedzialności Skarbu Państwa na tej podstawie konieczne jest wykazanie kwalifikowanej niezgodności z prawem orzeczenia – elementarnej oczywistej , nie wymagającej głębszej analizy i wykazanie szkody pozostającej w adekwatnym związku przyczynowym z takim orzeczeniem. Nie powtarzając całej argumentacji Sądu Okręgowego oraz argumentacji zawartej w przytoczonym przez ten Sąd orzecznictwie trzeba jedynie podkreślić , że przedmiotowe powództwo dotyczy orzeczeń wydanych wprawdzie w kwestii akcesoryjnej (koszty) lecz rozważanej w dwóch instancjach przez niezawisłe sądy. Niniejsze powództwo nie ma na celu stworzenia dodatkowej instancji oceniającej zasadność przyznania interwenientowi ubocznemu kosztów procesu lecz stanowi ocenę działania względem przepisów prawa. Trzeba więc uwzględnić także wynikającą z Konstytucji RP zasadę niezawisłości sędziów a tej nie da się oderwać od swobody orzeczniczej i klauzuli sumienia. Jeżeli więc orzeczenie mieści się w standardach orzeczniczych i nie można postawić sądowi zarzutu odejścia od tych standardów to nie można przyjąć źródła odpowiedzialności deliktowej Skarbu Państwa. Powyższe ma szczególne znaczenie przy stosowaniu dyskrecjonalnych norm pozostawiających Sądom do uznania określone tamże możliwe rozstrzygnięcia. Takimi przepisami są oba zastosowane przez Sądy Pracy : art. 102k.p.c. i art. 107 k.p.c. Skoro więc uprawnieniem wymienionych sądów było odstąpienie od zasady odpowiedzialności za wynik sprawy jak też w ich gestii była możliwość a nie obowiązek przyznania kosztów interwencji interwenientowi ubocznemu to nie można postawić tym sądom zarzutu niezgodności z prawem , gdyż krytykowane przez skarżącego rozstrzygnięcia wprost mają umocowanie w powołanych przepisach. W tym postępowaniu Sąd nie jest władny do ponownego rozpoznania zażalenia na postanowienie o kosztach procesu w sprawie pracowniczej a do tego w istocie sprowadza się cały wywód apelacji. Te argumenty dotyczą także orzeczenia o kosztach postępowania zażaleniowego przy uwzględnieniu dodatkowej okoliczności, że ostateczny wynik tego postępowania był w wymiarze kwotowym w przeważającej części niekorzystny dla powoda co jest zresztą zgodne z art.100 k.p.c. in fine w zw. z art. 391§1k.p.c. i art. 397§2 k.p.c. Zarzucane zaś naruszenie art. 108 k.p.c. można wiązać jedynie z faktem nie wydania odrębnych rozstrzygnięć w sprawach połączonych a nie sposobu tego omówionego wyżej rozstrzygnięcia. Intencja sądów stosujących art. 107 k.p.c. i 102 k.p.c. była jasna i dotyczyła wszystkich połączonych spraw. Odmowa przyznania wynagrodzenia ponad określony zakres dotyczyła wszystkich spraw i skarżący nie ma wątpliwości , że takie orzeczenie zapadło w odniesieniu do wszystkich spraw. Argumentacja przeciwna musiałaby wywołać wnioski o uzupełnienie orzeczeń a takie nie zostały do Sądu Pracy złożone. Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny oddalił apelacje jako niezasadna na podstawie art. 385 k.p.c. O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono przy zastosowaniu art. 102k.p.c. w zw. z art. 391§1 k.p.c. Zdaniem Sądu Apelacyjnego w przedmiotowej sprawie zachodzi wypadek szczególnie uzasadniony pozwalający na odstąpienie od obciążenia powoda całym określonym według art. 98§1 i3 k.p.c. wynagrodzeniem reprezentanta Skarbu Państwa i art. 99k.p.c. tj według wielokrotności stawek określonych §6 pkt 3 i4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. nr 163, poz. 1348 ze zm.) - właściwych dla wartości przedmiotu zaskarżenia każdej z połączonych spraw . Z uwagi na złożenie jednej odpowiedzi na apelację i tożsamości argumentacji we wszystkich sprawach kryterium słuszności pozwalał na zastosowanie jednej stawki właściwej dla sumy wartości przedmiotu zaskarżenia określonej w § 6 pkt. 5 w zw. z § 13 ust. 1 pkt2 cyt. Rozporządzenia. Okoliczność , że przedmiotem sprawy były jednak powództwa połączone do wspólnego rozpoznania wymagał orzeczenia o sprostowaniu wyroku pierwszej instancji o czym orzeczono na podstawie art. 350§1 i 3 k.p.c.