Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 czerwca 2015 r.

Sąd Rejonowy w Wałbrzychu VI Wydział Gospodarczy w składzie:

Przewodniczący SSR Łukasz Kozakiewicz

Protokolant Ewelina Dulian

po rozpoznaniu w dniu 8 czerwca 2015 r. na rozprawie sprawy

z powództwa M. M.

przeciwko (...) SA w W.

o zapłatę 6 294,50 zł

I.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda M. M. kwotę 1.394,82 zł (jeden tysiąc trzysta dziewięćdziesiąt cztery złote 82/100) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 20 lutego 2014r.,

II.  dalej idące powództwo oddala,

III.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 427,24 zł (czterysta dwadzieścia siedem złotych 24/100) tytułem kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Powód – M. M. wniósł o zasadzenie od pozwanego – (...) Spółki Akcyjnej w W. kwoty 6.294,50 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 21 stycznia 2014r. i kosztami procesu. W uzasadnieniu pozwu podał, że w wyniku wypadku, uszkodzeniu uległ pojazd marki S. (...) należący do A. B.. Sprawca szkody posiadał polisę odpowiedzialności cywilnej pozwanego. Na czas naprawy powód wynajął poszkodowanej samochód zastępczy i obciążył ją związanymi z tym kosztami w wysokości 9.800,- zł. Poszkodowana przelała na powoda wierzytelność wobec pozwanego o zapłatę odszkodowania. Koszty najmu pojazdu zastępczego zostały zapłacone przez pozwanego do kwoty 3.505,50 zł.

W odpowiedzi na pozew, pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu. Nie kwestionując swojej odpowiedzialności co do zasady zarzucił, że uzasadniony okres najmu wynosił 15 dni, który pozwany uwzględnił. Przyjęta przez powoda stawka nie odpowiadała realiom rynkowym i winna wynosi 190,- zł netto za dobę.

Sąd ustalił.

W wyniku wypadku komunikacyjnego doszło do uszkodzenia należącego do A. B. samochodu marki S. (...), numer rejestracyjny (...). Ochronę ubezpieczeniową z tytułu odpowiedzialności cywilnej sprawcy wypadku zapewniał pozwany.

Bezsporne.

W dniu 12 listopada 2013r. poszkodowana zawarł z powodem umowę najmu samochodu marki R. (...) numer rejestracyjny (...) (§ 1), za zapłatą czynszu najmu w wysokości 350,- zł brutto za dobę (§ 3). Umowę najmu zawarto z założeniem, że będzie ona obowiązywała przez czas niezbędny do naprawy uszkodzonego pojazdu, który wstępnie oszacowano na 10 dni roboczych. Wycena została sporządzona 15 listopada 2013r.

Dowód: umowa najmu z dn. 12.11.2013r. – k. 11, kalkulacja naprawy Nr (...) – k. 17, zeznania świadka M. W. – k. 51.

Pojazd został wydany najemcy w dniu 12 listopada 2013r. i zwrócony wynajmującemu w dniu 9 grudnia 2013r., tj. po 28 dniach. Z tytułu czynszu najmu, wynajmujący wystawił fakturę VAT Nr (...) na kwotę 9.800,- zł brutto (7.967,48 zł netto), obejmującą okres najmu w wymiarze 28 dni, przy stawce czynszu najmu za 1 dzień w wysokości 350,- zł brutto.

Dowód: umowa najmu z dn. 12.11.2013r. – k. 11, faktury VAT Nr (...) – k. 12, zeznania świadka M. W. – k. 51.

Na zlecenie A. B. została sporządzona opinia techniczno – ekonomiczna, w której określono czas niezbędny na naprawę uszkodzonego samochodu marki S. (...), numer rejestracyjny (...) na 19,4 rbg.

Dowód: opinia techniczno – ekonomiczna Nr (...) – k. 18 – 25.

W dniu 23 maja 2014r. A. B. przelała na powoda przysługującą jej wobec pozwanego wierzytelność o odszkodowanie z tytułu uszkodzenia samochodu marki S. (...), numer rejestracyjny (...), w tym z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego. Pismem z dnia 23 maja 2015r. A. B. zawiadomiła pozwanego o przelewie wierzytelności.

Dowód: umowa przelewu wierzytelności z dn. 23.05.2014r. – k. 27 – 28, zawiadomienie o przelewie – k. 29, aneks – k. 108.

Pismem z dnia 20 stycznia 2014r. pozwany poinformował powoda o przyznaniu odszkodowani z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego w wysokości 3.505,50 zł, stanowiącym czynsz najmu za okres 15 dni w stawce 190,- zł netto za dobę. Stanowisko to nie uległo zmianie mimo zastrzeżeń powoda zgłoszonych w wezwaniu do zapłaty z dnia 4 lutego 2014r.

Dowód: decyzja z dn. 20.01.2014r. – k. 13, pismo z dn. 20.01.2014r. – k. 14, pismo z dn. 18.02.2014r. – k. 15 – 16, wezwanie do zapłaty z dn. 4.02.2014r. – k. 26.

Powstałe w wyniku zdarzenia z dnia 30 listopada 2011r. uszkodzenia samochodu marki S. (...), numer rejestracyjny (...) obejmowały: zderzak przedni, oba reflektory, listę maski silnika, maskę silnika, mata izolacyjną maski silnika, dyszę spryskiwacza szyb, osprzęt błotnika, błotnik przedni lewy, wykładzinę drzwi, lusterko zewnętrzne lewe, uszczelkę wnęki okna lewego przedniego, osłonę drzwi przednich lewych, wykładzinę drzwi tylnych lewych, klamkę drzwi tylnych lewych, listwę ozdobną drzwi, a uzasadniony czas ich usunięcia, obejmującego: naprawę, wymianę i lakierowanie z uwzględnieniem przestojów technologicznych wynosił oraz czasu niezbędnego na pozyskanie części zamiennych wynosił 8 dni roboczych (6 dni naprawy oraz 2 dnia na pozyskanie części). Średnie koszty najmu samochodu marki R. (...) na rynku (...), przy najmie długookresowym, bez limitu kilometrów, wynoszą 306,27 zł brutto za dobę.

Dowód: opinia biegłego – k. 58 – 85.

Sąd zważył.

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części.

Stan faktyczny niniejszej sprawy, Sąd ustalił na podstawie dowodów z przedstawionych przez powoda dokumentów w postaci: umowy najmu, umowy przelewu wierzytelności wraz z aneksem i zawiadomieniem o przelewie, faktury VAT oraz pism pozwanego i wezwania do zapłaty – prawdziwości i rzetelności których żadna ze stron nie przeczyła, co pozwalało uznać je za właściwe i miarodajne źródło informacji o okolicznościach faktycznych. Dodatkowo przeprowadzono dowód z zeznań świadka M. W., którego relacja okazała się spójna zarówno wzajemnie jak i z pozostałym materiałem dowodowym. Nadto Sąd dopuścił i przeprowadził dowód z opinii biegłego, która jawi się jako rzetelna i spójna, w sposób logiczny i oparty na merytorycznych podstawa udzielając odpowiedzi na przedstawione biegłemu zagadnienia. Nie została ona skutecznie zakwestionowana przez żądną ze stron. Otóż powód zarzucał, że biegły nie uwzględnił czasu niezbędnego na pozyskanie części zamiennych, który w przypadku uszkodzonego pojazdu był znacznie dłuższy niż przyjęty przez biegłego. Zarzuty te należało uznać za nieprzystające do zakresu przeprowadzonego dowodu. Biegły ustalił hipotetyczny uzasadniony czas naprawy, w ramach którego przyjął również dodatkowy czas (21 dni) niezbędny na pozyskanie części zamiennych, kierując się przy tym względami gospodarczymi. Jeśli powód twierdził, że w niniejszej sprawie okres ten był dłuższy, winien był okoliczność te udowodnić, czego nie podobna czynić zgłaszając zarzuty do opinii biegłego, czy też zmieniając pierwotnie sformułowaną tezę dowodową. Z kolei zarzuty pozwanego opierają się na twierdzeniu, że uszkodzony pojazd był w stanie umożliwiającym jego użytkowanie w związku z czym było możliwe korzystanie w niego w czasie oczekiwania na rzeczywistą naprawę. Twierdzeń takich pozwany nie zgłosił jednak w odpowiedzi na pozew, mimo zobowiązania go do podania wszystkich twierdzeń i zarzutów w terminie dwutygodniowym, pod rygorem pominięcia spóźnionych twierdzeń i zarzutów – art. 207 § 3 k.p.c. (k. 33, 47). Należało zatem uznać, że w/w twierdzenia pozwanego zgłoszone w zarzutach do opinii biegłego, jako spóźnione nie mogą też dawać podstaw do weryfikowania twierdzeń opinii. Brak uwzględnienia zarzutów do opinii biegłego, przekładał się również na oddalenie wniosków o przeprowadzenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego.

Sąd oddalił wniosek pozwanego o przeprowadzenie dowodu z akt szkodowych, gdyż pozwany nie pokusił się o sprecyzowanie, z jakich dokumentów znajdujących się w tych aktach i złożonych na płycie CD i na jaką okoliczność dowód miałby zostać przeprowadzony. Takie działanie, zmuszałoby Sąd do dokonania selekcji środków dowodowych, a tym samym niedopuszczalnego zachwiania zasady kontradyktoryjności procesu i równości stron. Oddalono także wniosek powoda o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka na okoliczność przebiegu postępowania likwidacyjnego, gdyż kwestie te zostały wykazane dowodami z dokumentów, czyniąc wnioskowany dowód zbędnym (art. 217 § 3 k.p.c.).

W oparciu o przeprowadzone dowody, Sąd ustalił istotne okoliczności sprawy, obejmujące fakt korzystania przez właściciela uszkodzonego pojazdu marki S. (...), numer rejestracyjny (...) (A. B.) z pojazdu zastępczego oraz jego okres (28 dni) i koszt (9.800 zł), a także zakres w jakim pozwany naprawił tak określoną szkodę. Uzasadniony czas naprawy w/w pojazdu (8 dni) oraz średnie koszty najmu pojazdu (306,27 zł brutto za dobę) ustalono w oparciu o opinię biegłego. Za bezsporne – jako niekwestionowane przez żadną ze stron (art. 230 k.p.c.) – należało przyjąć okoliczności, w jakich doszło do uszkodzenia w/w pojazdu.

Legitymacja czynna powoda wynikała z przeniesienia na niego – w trybie art. 509 § 1 k.c. – wierzytelności przysługującej właścicielowi uszkodzonego pojazdu wobec pozwanego z tytułu odszkodowania. W wyniku w/w przelewu powód nabył m.in. wierzytelność o zapłatę kosztów najmu pojazdu zastępczego, co wynika wprost z treści umowy. Pozwany nie kwestionował skuteczności tego przelewu (ani legitymacji czynnej powoda), czemu dał wyraz m.in. wypłacając na jego rzecz odszkodowanie.

Legitymacja bierna pozwanego nie była w niniejszej sprawie podważana (art. 822 § 4 k.c.), a pozwany przyjął ją na siebie co do zasady, nie kwestionując swojej odpowiedzialności i wypłacając odszkodowanie obejmujące część kosztów najmu pojazdu zastępczego. Jako ubezpieczyciel sprawcy szkody w zakresie odpowiedzialności cywilnej, pozwany ponosił odpowiedzialność za skutki zdarzenia w którym uszkodzeniu legł samochód marki S. (...), numer rejestracyjny (...). W myśl przepisu art. 436 § 2 k.c., w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody ich posiadacze mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód na zasadach ogólnych. Oznacza to, że odpowiedzialność za skutki takiego zdarzenia oparta jest na zasadzie winy (art. 415 k.c.). Zgodnie z art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 z późn. zm.), z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Ubezpieczeniem tym jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu (art. 35 cyt. ustawy).

Sprawstwo i wina osoby której któremu ochrony ubezpieczeniowej udzielał poprzedniki prawny pozwanego nie było w niniejszej sprawie kwestionowane. Spór ograniczał się do wysokości kosztów najmu pojazdu zastępczego, w tym uzasadnionego okresu najmu i dobowej stawki czynszu najmu.

Oczywistą konsekwencją uszkodzenia samochodu marki S. (...), numer rejestracyjny (...) była konieczność dokonania jego naprawy, zaś w okresie jej wykonywania poszkodowana została pozbawiony możliwości korzystania z uszkodzonego samochodu. Zakres odpowiedzialności sprawcy szkody, a tym samym i jego ubezpieczyciela (pozwanego) obejmował tu zatem także celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego ( vide: uchwała Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2011r., sygn. akt III CZP 5/11, OSNC z 2012r., Nr 3, poz. 28). Zastrzec należy, że jeśli uszkodzony pojazd nadaje się do naprawy, to koszty najmu przez poszkodowanego samochodu zastępczego obejmować mogą tylko okres konieczny i niezbędny do naprawy pojazdu ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 2004r., sygn. akt II CK 494/03, LEX Nr 145121). Jeśli zatem, w niniejszej sprawie, uszkodzony pojazd mógł zostać naprawiony, to przeszkoda do normalnego z niego korzystania (w postaci uszkodzeń), winna zostać usunięta bez zbędnej zwłoki, a koszty najmu stanowią szkodę tylko za czas niezbędny do naprawy pojazdu. Odpowiedzialność ubezpieczyciela ograniczona jest bowiem tylko zakresem szkody, ten zaś wyznaczają normalne skutki zdarzenia powodującego szkodę (art. 361 § 1 k.c.). Co za tym idzie, niezależnie od zakresu uszkodzenia pojazdu, poszkodowanej (lub jej następcy prawnemu – tu powodowi) służyło co do zasady odszkodowanie obejmujące koszty najmu pojazdu zastępczego. W okresie naprawy samochodu pojazdu marki S. (...), numer rejestracyjny (...), poszkodowana nie mogła z niego korzystać, co usprawiedliwiało posługiwanie się pojazdem zastępczym i rodziło odpowiedzialność pozwanego z tytułu związanych z tym kosztów. W ocenie Sądu prawo do korzystania z pojazdu zastępczego na czas naprawy przysługuje każdemu poszkodowanemu – nie tylko gdy korzysta on z własnego samochodu w celu prowadzenia działalności gospodarczej. Poszkodowany nie może być bowiem pozbawiony komfortu i niezależności jakie daje posiadanie i użytkowanie własnego samochodu, skoro odpowiedzialność za pozbawienie go tej możliwości ponosi osoba trzecia.

Technologiczny uzasadniony czas naprawy samochodu marki S. (...), numer rejestracyjny (...) wynosił 8 dni roboczych. Materiał dowodowy bezpośrednio nie dostarczał informacji, w jakim okresie w/w pojazd był naprawiany. Niemniej mając na uwadze przepis art. 7 k.c. oraz brak zarzutów ze strony pozwanego co do tej okoliczności, należało uznać, że naprawa przedmiotowego samochodu przypadała w okresie najmu deklarowanym przez powoda, tj. między 12 listopada 2013r. a 9 grudnia 2013r. (art. 230 k.p.c.). W tym zakresie należy ponownie wskazać, że pozwany dopiero na etapie zgłaszania zarzutów do opinii biegłego powołał się na brak zasadności najmu w okresie w którym naprawa nie była faktycznie wykonywana ze względu na to że stan pojazdu umożliwiał jego użytkowanie. Twierdzenia te były oczywiście spóźnione, jako zgłoszone z naruszeniem art. 207 § 3 i 7 k.p.c., stąd rozważanie ich zasadności okazało się zbędne. Czas niezbędny dla wykonania naprawy pojazdu, wynoszący 8 dni roboczych, nie przekłada się automatyczne na uzasadniony okres najmu. Przede wszystkim należy do niego doliczyć czas oczekiwania na sporządzenie przez pozwanego wyceny szkody, który w niniejszej sprawie wynosił 4 dni – od 12 do 15 listopada 2013r. W tym zakresie nie można było uwzględnić zeznań świadka M. W. według którego rzeczoznawca pozwanego przystąpił do pracy w dniu 19 listopada 2013r., gdyż są one nie do pogodzenia z treścią wyceny w której wskazano datę jej sporządzenia (15 listopada 2013r.). Przystępując do wykonania naprawy niezwłocznie po uzyskaniu w/w wyceny, tj. w dniu 18 listopada 2013r. (w dniach 16 i 17 listopada 2013r. przypadały dni wolne od pracy – sobota i niedziela), możliwe było jej zakończenie w dniu 28 listopada 2013r., jako że do 8 dni niezbędnych na naprawę pojazdu należało doliczyć dodatkowe dwa dni wolne od pracy (sobota i niedziela) przypadające w dniach 22 – 23 listopada 2013r. Łączny uzasadniony czas najmu pojazdu zastępczego wynosił zatem 16 dni. Pozwany uznał go zresztą w zbliżonym rozmiarze, bo co do dni 15.

Ustalony między poszkodowaną (najemcą) a wynajmującym (powodem) czynsz najmu pojazdu zastępczego wynosił 350,- zł brutto za dobę. Uzgodniona wysokość czynszu najmu przekracza granice średniej stawki rynkowej, stosowanej dla wynajmowanego pojazdu (R. (...)), przy najmie długookresowym, bez limitu kilometrów. Średnia stawka rynkowa ustalona przez biegłego na podstawie ofert wypożyczalni, wynosiła bowiem 306,27 zł brutto (249,- zł netto). Podkreślenia wymaga, że jest to średnia stawka dla wynajmowanego pojazdu, gdyż taka stawka dla pojazdów tego samego segmentu (B. (...), F. (...), H. (...), A. (...)) okazała się nieco niższa i wynosiła 291,51 zł brutto (237,- zł netto). Dodać należy, że wynajęty pojazd z pewnością nie przewyższał klasą pojazdu uszkodzonego. Łączna wysokość czynszu najmu za uzasadniony okres jego trwania wynoszący 16 dni wyniosła zatem 4.900,32 zł (16 dni x 306,27 zł).

Pozwany nie zdołał skutecznie zakwestionować zgłoszonego roszczenia. Jego obrona w istocie sprowadzała się do negowania stanowiska powoda w tym wytykania mu niedostatków natury dowodowej. Marginalnie należy zauważyć, że – po myśli przepisu art. 233 § 1 k.p.c. – ocena dowodów należy do Sądu a nie strony. Z kolei samo twierdzenie, że odpowiedzialność odszkodowawcza ubezpieczyciela obejmuje jedynie uzasadnione ekonomicznie i celowościowo koszty najmu oraz że poszkodowany zobowiązany jest podjąć starania w celu minimalizacji szkody, nie są wystarczające dla obalenia twierdzeń pozwu. Jeśli pozwany chciałby na takich fundamentach konstruować linię obrony, winien był udowodnić, że poszkodowany lub powód nie zastosowali się do w/w wytycznych (art. 6 k.c. w zw. z art. 361 § 1 k.c. i art. 362 k.c.). Niemniej pozwany uznał że najem pojazdu zastępczego był uzasadniony w okresie 15 dni i stanowisko to okazało się z znacznej mierze trafne. Natomiast pozwany nie przedstawił przekonujących argumentów przemawiających za uwzględnieniem jego stanowiska co do właściwej stawki czynszu najmu. Na tę okoliczność przedstawił bowiem jedynie wydruk oferty jednej wypożyczalni samochodowej, przy czym zawierała ona ofertę promocyjną (jednak warunki promocji nie były znane).Była to przy tym oferta wypożyczalni działającej na rynku (...) a nie (...), co – wobec większej konkurencji – może oznaczać możliwość uzyskania niższe j ceny niż funkcjonujące na rynku (...). Ostatecznie, brak było przeszkód, aby pozwany wskazał poszkodowanej przedmiotową wypożyczalnie, jako spełniającą jego wymagania.

W konsekwencji powództwo okazało się uzasadnione w zakresie w/w kwoty 1.394,82 zł. Pozwany, przed wytoczeniem powództwa, zapłacił bowiem na rzecz powoda kwotę 3.505,50 zł tytułem odszkodowania stanowiącego koszt najmu pojazdu zastępczego, a zatem roszczenie powoda ograniczone było do różnicy między uzasadnionymi kosztami najmu, a kwotą zapłaconą już przez pozwanego (4.900,32 zł – 3.505,50 zł). Od tej kwoty przysługiwały powodowi także odsetki ustawowe (art. 481 § 1 i 2 k.c.). Zgodnie z art. 14 ust. 1 i 2 cyt. ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie, przy czym gdyby wyjaśnienie w tym terminie okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego. Powód zgłosił pozwanemu szkodę, jednak brak jest dowodów na datę tej czynności. Niemniej pozwany odniósł się do tego zgłoszenia pismem z dnia 20 stycznia 2014r. a zatem w tej dacie z pewnością zgłoszenie szkody doszło już do wiadomości pozwanego. Termin do spełnienia świadczenia ubezpieczeniowego przypadał więc najdalej w dniu 19 lutego 2014r., a zatem powodowi przysługiwały odsetki od pierwszego dnia opóźnienia w spełnieniu świadczenia, tj. od dnia 20 lutego 2014r. Pozwany nie powołał się, a tym bardziej nie wykazał, zaistnienia przyczyn usprawiedliwiających opóźnienie w zakończeniu postępowania likwidacyjnego.

Oczywistym jest przy tym, że powodowi przysługiwała kwota wyrażona wartością brutto. Zasada, że przedsiębiorcy wypłacane jest odszkodowanie w wartości netto dotyczy jedynie poszkodowanego uprawnionego do odszkodowania. Powód jest natomiast beneficjentem odszkodowania obejmującego koszty najmu (czynsz), a fakt dochodzenia roszczenia od pozwanego wynika z zawartej z poszkodowaną umowy przelewu wierzytelności. Przysługuje mu zatem kwota, jaką poszkodowany musiałby zapłacić, gdyby świadczył bezpośrednio na rzecz wynajmującego, a bez wątpienia uczyniłby to płacąc kwotę brutto.

W tym stanie rzeczy, należało zasądzić od pozwanego na rzecz powoda, kwotę 1.394,82 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 20 lutego 2014r., orzekając jak w pkt I wyroku.

Roszczenie powoda okazało się pozbawione podstaw co do kwoty 4.899,68 zł. roszczenie oparte było na założeniu, że uzasadnionych okres najmu wynosił 28 dni a dobowa stawka czynszu najmu 350,- zł brutto. Ponad wartości uwzględnione i opisane wyżej, twierdzenia pozwu okazały się jednak nieuzasadnione. Brak jest jakichkolwiek podstaw do doliczenia do uzasadnionego okresu najmu, czasu oczekiwania przez poszkodowaną na wykonanie dodatkowej wyceny. Fakt, że poszkodowana kwestionowała wycenę wykonaną przez ubezpieczyciela nie uprawniał jej do zwłoki z wykonaniem naprawy. Mogła bowiem uzgodnić koszt jej wykonania przez wybrany warsztat i od tego uzależnić decyzję o wykonaniu naprawy. Co więcej, do pozwu załączono jedynie 1 stronę wyceny sporządzonej przez powoda, co pozwala jedynie na stwierdzenie różnicy miedzy kosztami uznanymi przez ubezpieczyciela i wyszacowanymi na zlecenie poszkodowanej. Natomiast nie pozwala na określenie przyczyn różnicy w tych wycenach a zatem i zasadności zlecenia dodatkowej opinii.

Równie chybione było twierdzenie powoda, że czas niezbędny na wykonanie naprawy winien uwzględniać okres oczekiwania na części zamienne wynoszący tydzień. W pierwszym rzędzie trzeba zauważyć, że biegły uwzględnił średni czas konieczny dla pozyskania części zamiennych przyjmując go w wymiarze 2 dni. Powód natomiast zawartych w zarzutach do opinii biegłego twierdzeń co do długości tego okresu nie udowodnił. Wskazać bowiem należy, że powód zobowiązany był udowodnić, że w przypadku uszkodzonego pojazdu okres oczekiwania na części zamienne istotnie przenosił średni czas wynikający z realiów rynkowych. W tym zakresie zaś powód poprzestał na kwestionowaniu opinii biegłego, usiłując obciążyć go obowiązkiem udowodnienia okoliczności, z których wywodził skutki prawne. Nie mogło być bowiem uznane za dowód na okoliczność rzeczywistego czasu oczekiwania na pozyskanie części zamiennych do naprawy samochodu marki S. (...), numer rejestracyjny (...), pismo serwisu, w którym wskazano jedynie orientacyjny czas oczekiwania na bliżej nieokreślone części. Nie można też pominąć, że w/w informacje dotyczą stanu ze stycznia 2015r., podczas gdy istotna naprawa była wykonywana w grudniu 2013r. i wówczas czas oczekiwania na części zamienne mógł się istotnie różnić. Podkreślenia jednoczenie wymaga, że z relacji powołanego przez powoda świadka M. W. wynika, że wynajmując pojazd poszkodowanej, powód miał na uwadze, że czas niezbędny na pozyskanie części zamiennych będzie wynosił 3 dni – a zatem okres zbliżony ze wskazanym przez biegłego. Zmiana tego stanowiska na etapie zarzutów do opinii biegłego nie znajduje racjonalnego uzasadnienia. Co za tym idzie, należało uznać, że podane przez powoda okoliczności nie uzasadniały wydłużenia okresu najmu.

Również w zakresie przyjętej stawki dobowej czynszu najmu, roszczenie powoda okazało się wygórowane. Powód stawkę tę oznaczył na 350,- zł brutto. Tymczasem jej wysokość winna uwzględniać realia lokalnego rynku. Obowiązkiem poszkodowanego jest też dążenie do minimalizacji szkody. Tymczasem zastosowana przez powoda w umowie najmu stawka znacznie przewyższała średnie stawki obowiązujące na rynku lokalnym. Tego rodzaju rozwiązanie byłoby możliwe do zaakceptowania, gdyby uzasadniały je względy logistyczno organizacyjne, w szczególności, gdyby powód wykonywał również naprawę uszkodzonego pojazdu. Taka sytuacja jednak nie miała w niniejszej sprawie miejsca, co oznacza, że koszt najmu pojazdu zastępczego nie powinien odbiegać od realiów rynkowych. Obowiązek minimalizowania szkody nie oznacza konieczności skorzystania z najtańszej oferty najmu pojazdu. Możliwe jest przy tym również uwzględnienie wzrostu cen związanych z samymi warunkami najmu, które powinny być jak najbardziej dogodne dla poszkodowane. W powyższych ramach nie można jednak akceptować dokonywania przez poszkodowanego wyboru oferty najdroższej, zwłaszcza gdy różnica między nią a średnią ceną najmu jest istotna (w niniejszej sprawie wynosiła około 13%). Stąd też, dobowy koszt najmu ponad kwotę 306,27 zł nie mógł zostać uwzględniony.

Niezasadne okazało się również powództwo w zakresie odsetek od dnia 21 stycznia 2014r. do dnia 19 lutego 2014r. Jak wskazano wyżej, pozwany winie był spełnić świadczenie – co do zasady ­– w terminie 30 dni od dnia zgłoszenia szkody w zakresie kosztów najmu pojazdu zastępczego. Powód, na którym w tym zakresie spoczywał ciężar dowodu – nie wykazał w jakiej dacie w/w zgłoszenie zostało dokonane. Oczywiście nie można wskazanego terminu obliczać od daty zgłoszenia szkody obejmującej koszty naprawy pojazdu. Pozwany nie może bowiem popaść w opóźnienie w spełnieniu świadczenia, z istnieniu którego nie zdawał sobie sprawy. Stąd za datę, w której pozwany powziął informację o obowiązku spełniania świadczenia, należało uznać datę udzielenia przezeń odpowiedzi na żądanie zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego, co uczynił w dniu 20 stycznia 2014r. Od tej daty rozpoczął bieg 30 dniowy okres do wyjaśnienia sprawy i spełniania świadczenia i dopiero po jego bezskutecznym upływie (19 lutego 2014r.) powód mógł żądać odsetek za opóźnienie. Żądanie odsetek za okres wcześniejszy (między 21 stycznia a 19 lutego 2014r.) było więc nieuprawnione. Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w pkt II wyroku.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c. i art. 98 § 1 i 3 k.p.c. Powództwo zostało uwzględnione w 22% (oddalone w 78%) w następstwie czego stronom przysługiwał adekwatny do tego udział w kosztach procesu. Powód poniósł koszty procesu w łącznej wysokości 2.372,84 zł w tym: opłata sądowa od pozwu w wysokości 315,- zł, koszty zastępstwa procesowego w wysokości 1.200,- zł (§ 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu – tekst jednolity: Dz. U. Nr 2013, poz. 490), opłata skarbowa uiszczona od złożonego dokumentu pełnomocnictwa w wysokości 17,- zł oraz pokryte w całości z zaliczki powoda, koszty przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego ustalone postanowieniem Sądu Rejonowego w Wałbrzychu z dnia 17 lutego 2015r. w wysokości 840,84 zł. Pozwany poniósł koszty procesu w wysokości 1.217,- zł, obejmujące koszty zastępstwa procesowego w wysokości 1.200,- zł (§ 6 pkt 4 cyt. rozporządzenia) i opłatę skarbową uiszczoną od złożonego dokumentu pełnomocnictwa w wysokości 17,- zł. Uwzględniając zakres, w jakim każda ze stron wygrała spór, powodowi przysługiwały koszty procesu w wysokości 522,02 zł (2.372,84 zł x 22%), zaś pozwanemu w wysokości 949,26 zł (1.217,- zł x 78%), co po zbilansowaniu, dawało kwotę 427,24 zł (949,26 zł – 522,02 zł) należną pozwanemu.

Z tych przyczyn, orzeczono jak w pkt III wyroku.