Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 19 maja 2015 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił J. K. prawa do przeliczenia emerytury powołując się na przepis art.114 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. W uzasadnieniu decyzji wskazano, że ubezpieczony nie przedłożył nowych dowodów pozwalających na przeliczenie świadczenia. / decyzja k. 121/122 akt emerytalnych plik III/

W dniu 8 czerwca 2015 r. wnioskodawca złożył odwołanie od powyższej decyzji wnosząc o jej zmianę. Wskazał, iż zeznania świadków wykażą, że jego zarobki w okresie zatrudnienia w (...) od 3 sierpnia 1971 r. do 5 października 1977 r. wynosiły od 3.500 zł do 3.800 zł. Wniósł o uwzględnienie w podstawie wymiaru emerytury średnich płac dla konkretnej grupy zawodowej na podstawie roczników statystycznych GUS. / odwołanie k. 2/

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, dodatkowo argumentując, że w okresie pracy w (...) przypadającym od 3 sierpnia 1971 r. do 5 października 1977 r., wobec niezachowania się dokumentacji płacowej przyjęto wynagrodzenie minimalne, nadto w postępowaniu toczącym się przed Sądem Okręgowym w Łodzi w sprawie VIII U 257/13 wobec ustalenia, że wynagrodzenie w spornym okresie było akordowe, odwołanie wnioskodawcy zostało oddalone. /odpowiedź na odwołanie k. 3- 3 odw./

Na rozprawie w dniu 24 listopada 2015 r. wnioskodawca poparł odwołanie. Pełnomocnik ZUS wniósł o oddalenie odwołania. /stanowisko wnioskodawcy 00:01:01-00:02:47 – płyta CD k. 9, stanowisko pełnomocnika ZUS 00:02:47-00:09:31 – płyta CD k. 9/

Na rozprawie w dniu 17 maja 2016 r. wnioskodawca poparł odwołanie. Wniósł o przyjęcie do przeliczenia wysokości emerytury zarobków uzyskiwanych w spornym okresie wyliczonych z akordu, a nie ze stawki godzinowej. Pełnomocnik ZUS wniósł o oddalenie odwołania /stanowisko wnioskodawcy 00:00:52-00:03:09, 00:08:07-00:08:22– płyta CD k. 22, stanowisko pełnomocnika ZUS 00:03:09-00:03:25,00:08:22 – 00:08:42 – płyta CD k. 22/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

J. K. urodził się (...) / wniosek k. 1-4 akt emerytalnych plik II/

Decyzją z dnia 8 grudnia 2008 r. ZUS przyznał wnioskodawcy emeryturę od 1 września 2008 r., to jest od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę. Do ustalenia podstawy wymiaru przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia tj. 1979-1980, 1983-1992, 1996-2003, ze wskaźnikiem wysokości podstawy wymiaru 73,01 %, oraz kwotę bazową 2.275,37 złotych. / decyzja k. 60/61 akt emerytalnych plik II, obliczanie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru k. 54/55 akt emerytalnych plik II/

We wniosku złożonym w dniu 14 grudnia 2009 r. wnioskodawca wniósł o przeliczenie emerytury z uwzględnieniem minimalnego wynagrodzenia za nieudokumentowane co do wysokości wynagrodzeń okresy zatrudnienia. /wniosek k. 75/76 akt emerytalnych plik II/

Decyzją z dnia 29 grudnia 2009 r. ZUS odmówił przeliczenia podstawy wymiaru ostatnio przyjętej do obliczenia wysokości świadczenia, wskazując, że przy ustalaniu podstawy wymiaru ostatnio przyjętej do obliczenia wysokości świadczenia za cały okres pozostawania w stosunku pracy zostało udokumentowane wynagrodzenie stanowiące podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne lub emerytalne i rentowe, oraz odmówił przeliczenia podstawy wymiaru w myśl art. 111 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. podając, że wskaźnik wysokości podstawy wymiaru obliczonej z uwzględnieniem wynagrodzeń uzyskanych w okresach wskazanych w pkt 2 i 3 tego przepisu, w tym kwot minimalnego wynagrodzenia pracowników za okresy zatrudnienia, za które nie zostały udokumentowane wynagrodzenia, jest niższy od ostatnio przyjętego do obliczenia tej podstawy. /decyzja k. 81/82 akt emerytalnych plik II/

Okresy nieudokumentowane, za które organ rentowy za podstawę wymiaru składek przyjął wynagrodzenie minimalne, to okresy zatrudnienia od 22 lutego 1967 r. do 6 czerwca 1968 r., od 2 lipca 1968 r. do 21 października 1968 r., od 28 października 1970 r. do 9 lipca 1971 r., od 3 sierpnia 1971 r. do 5 października 1977 r., od 22 listopada 1977 r. do 22 lipca 1978 r., od 18 sierpnia 1978 r. do 31 grudnia 1978 r. i od 1 stycznia 1981 r. do 31 grudnia 1982 r. / wykaz okresów k. 79/80 akt emerytalnych plik II/

We wniosku złożonym w dniu 6 grudnia 2012 r. wnioskodawca ponownie wniósł o przeliczenie emerytury z uwzględnieniem wynagrodzenia uzyskiwanego w Przedsiębiorstwie (...) S.A. w okresie od 3 sierpnia 1971 r. do 5 października 1977 r. Wskazał, że jego zarobki w tym okresie były wyższe niż to przyjął ZUS, gdyż wynosiły od 3.500 zł do 3.800 zł /wniosek k. 101/102 akt emerytalnych plik II/.

Decyzją z dnia 17 grudnia 2012 r. po rozpatrzeniu wniosku z dnia 6 grudnia 2012 r. ZUS odmówił prawa do przeliczenia świadczenia. W uzasadnieniu decyzji wskazał, że skoro wnioskodawca nie przedstawił za okres od 3 sierpnia 1971 r. do 5 października 1977 r. żadnych dokumentów, na podstawie których byłoby możliwe ustalenie wysokości zarobków, organ rentowy przyjął minimalne wynagrodzenia, które pozostały bez wpływu na wysokość świadczenia. Podał, że obowiązujące przepisy nie pozwalają na ustalenie wysokości wynagrodzenia wnioskodawcy za sporny okres na podstawie przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w budownictwie uspołecznionym. / decyzja k. 107/108 akt emerytalnych plik I, odpowiedź na odwołanie k. 10-10 odw. akt VIII U 257/13/

W dniu 16 stycznia 2013 r. wnioskodawca złożył odwołanie od powyższej decyzji domagając się uwzględnienia w podstawie wymiaru emerytury zarobków uzyskiwanych w Przedsiębiorstwie (...) w okresie od 3 sierpnia 1971 r. do 5 października 1977 r. w wysokości od 3.500 zł do 3.800 zł. /odwołanie k. 2 akt VIII U 257/13/

Wyrokiem z dnia 7 maja 2013 r. Sąd Okręgowy w Łodzi w sprawie VIII U 257/13, po przeprowadzeniu postępowania dowodowego m.in. poprzez przesłuchanie zgłoszonych przez odwołującego świadków Z. A. i M. M., oddalił odwołanie J. K.. Powyższy wyrok uprawomocnił się w dniu 29 maja 2013 r. /wyrok k. 30 akt VIII U 257/13/.

Wnioskodawca nie złożył od powyższego wyroku apelacji /bezsporne/.

We wniosku złożonym w dniu 13 maja 2015 r. wnioskodawca ponownie wniósł o przeliczenie emerytury z uwzględnieniem wynagrodzenia uzyskiwanego w S.A. w okresie od 3 sierpnia 1971 r. do 5 października 1977 r. Wskazał, że jego zarobki w tym okresie były wyższe niż to przyjął ZUS, gdyż wynosiły od 3.500 zł do 3.800 zł. Wniósł o uwzględnienie w podstawie wymiaru emerytury średnich płac dla konkretnej grupy zawodowej na podstawie roczników statystycznych GUS /wniosek k. 119/120 akt emerytalnych plik II/.

W okresie od 3 sierpnia 1971 r. do 5 października 1977 r. wnioskodawca był zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) S.A. w Ł. (wówczas w (...) Przedsiębiorstwie (...) w Ł.) w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku kierowcy. / okoliczność bezsporna; świadectwo pracy k. 13 – 13 odw. akt osobowych – koperta k. 15/

Za powyższy okres zatrudnienia pracodawca wystawił świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych, w którym zaświadczył, iż w okresie zatrudnienia u tego pracodawcy wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę kierowcy samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym, powyżej 3,5 tony / okoliczność bezsporna; świadectwo pracy w warunkach szczególnych k. 14 akt osobowych – koperta k. 15/.

Z okresu zatrudnienia wnioskodawcy w Przedsiębiorstwie (...) S.A. w Ł. brak jest dokumentacji płacowej. / okoliczność bezsporna/.

Za okres pracy tej zachowały się jedynie angaże określające grupę osobistego zaszeregowania i godzinową stawkę wynagrodzenia, zgodnie z którymi wynagrodzenie wnioskodawcy wynosiło:

- od 3 sierpnia 1971 r. – 5,20 zł za godzinę, grupa (...);

- od 1 kwietnia 1974 r. – 7 zł za godzinę plus dodatek w wysokości 1,50 zł za rodzaj prowadzonego pojazdu oraz dodatek według obowiązujących przepisów.

W ostatnim okresie pracy wnioskodawca otrzymywał wynagrodzenie w wysokości 7,80 zł za godzinę według kat. III tabl. II wraz z dodatkiem w wysokości 1,50 zł za rodzaj prowadzonego pojazdu oraz dodatkiem według obowiązujących przepisów. /okoliczność bezsporna; angaże k. 5, 9 akt osobowych – koperta k. 15, karta obiegowa w stosunku przyjęcia k. 4 akt osobowych – koperta k. 15, karta obiegowa w stosunku zwolnienia k. 12 akt osobowych – koperta k. 15, karta przebiegu zatrudnienia k. 1- 1 odw. akt osobowych – koperta k. 15, świadectwo pracy k. 13 – 13 odw. akt osobowych – koperta k. 15/.

W Przedsiębiorstwie (...) S.A. w Ł. wnioskodawca pracował na stanowisku kierowcy w akordzie. /zeznania świadka W. B. 00:12:43-00:22:43 – płyta CD k. 9, zeznania wnioskodawcy 00:04:46-00:08:07 – płyta CD k. 22/.

Stawki były różne w zależności od rodzaju przewożonego towaru. Inna stawka była przy przewozie piasku, inna przy przewozie gliny. /zeznania wnioskodawcy 00:04:46-00:08:07 – płyta CD k. 22/.

Przyjmując iloczyn normatywnego czasu pracy tj. przez 46 godzin tygodniowo oraz stawek godzinowych z angaży za okres od 3 sierpnia 1971 r. do 5 października 1977 r., oraz wynagrodzenia za pozostałe okresy ubezpieczeniowe, które nie były w sprawie sporne, najkorzystniejszy wskaźnik uzyskuje się z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia wnioskodawcy tj. z lat 1979-1980, 1983-1992, 1996-2003. Wskaźnik ten wynosi 73,01%, i odpowiada dotychczas ustalonemu. /pismo ZUS k. 18, wyliczenia ZUS k. 124-131 akt emerytalnych ZUS plik II, obliczanie wskaźnika k. 134 -136 akt emerytalnych ZUS plik II/

Opisany powyżej stan faktyczny Sąd ustalił głównie w oparciu o dokumenty zawarte w aktach organu rentowego, dokumenty zawarte w aktach osobowych wnioskodawcy, oraz zeznania wnioskodawcy i zgłoszonego przez niego świadka W. B..

Sąd Okręgowy dokonał oceny zgromadzonego materiału dowodowego i zważył, co następuje:

Odwołanie jest niezasadne i podlega oddaleniu.

Zgodnie bowiem z brzmieniem art.114 ust.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U z 2015 r. poz. 748 z późn. zm.) wysokość świadczeń emerytalno – rentowych ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w sprawie świadczeń zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na ich wysokość.

Zgodnie z art.111 ust.1 ustawy wysokość emerytury lub renty oblicza się ponownie, od podstawy wymiaru ustalonej w myśl art.15, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego:

1)  z liczby kolejnych lat kalendarzowych i w okresie wskazanym do ustalenia poprzedniej podstawy wymiaru świadczenia,

2)  z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie emerytury lub renty albo o ponowne ustalenie emerytury lub renty, z uwzględnieniem art. 176,

3)  z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie emerytury lub renty

- a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego.

Podstawę wymiaru emerytury i renty stanowi przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego ustalona w sposób określony w ust 4 i 5 art.15.

Zgodnie zaś z obowiązującym od 1 stycznia 1999 r. art.15 ust.2a jeżeli nie można ustalić podstawy wymiaru składek w okresie pozostawania w stosunku pracy wskazanym do ustalenia podstawy wymiaru emerytury i renty, za podstawę wymiaru składek przyjmuje się kwotę obowiązującego w tym okresie minimalnego wynagrodzenia pracowników, proporcjonalnie do okresu podlegania ubezpieczeniu i wymiaru czasu pracy.

W rozpoznawanej sprawie spór między stronami sprowadzał się do wysokości zarobków osiąganych przez wnioskodawcę w okresie zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) S.A. w Ł. (uprzednio (...) Przedsiębiorstwie (...) w Ł.) od 3 sierpnia 1971 r. do 5 października 1977 r., za który to okres bezsprzecznie brak jest dokumentacji płacowej. Organ rentowy za podstawę wymiaru składek w tym okresie przyjął wynagrodzenie minimalne, nadto w postępowaniu toczącym się przed Sądem Okręgowym w Łodzi wydanym w sprawie VIII U 257/13 toczącym się na skutek odwołania J. K. od decyzji organu rentowego z dnia 17 grudnia 2012 r. - wobec ustalenia, że wynagrodzenie w spornym okresie było akordowe - odwołanie wnioskodawcy zostało oddalone.

W sprawie będącej przedmiotem rozpoznania Sądu Okręgowego wnioskodawca domagał się ustalenia, że jego wynagrodzenie w okresie zatrudnienia od 3 sierpnia 1971 r. do 5 października 1977 r. było obliczane z akordu i odpowiadało średniej krajowej.

Odnosząc się powyższej spornej kwestii wskazać należy, że zgodnie z § 21 ust.1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. z 2011, Nr 237, poz. 1412) środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu oraz uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty są zaświadczenia pracodawcy lub innego płatnika składek, legitymacja ubezpieczeniowa lub inny dokument, na podstawie którego można ustalić wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu lub uposażenia.

Rozporządzenie to obowiązuje od 23 listopada 2011 r. i ma zastosowanie do wniosków w sprawach świadczeń złożonych od daty jego wejścia w życie. Zastąpiło ono rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. z 1983 r., Nr 10, poz. 49, ze zm.), które dowody uzasadniające prawo do świadczeń i ich wysokości określało w sposób podobny.

I tak zgodnie z § 20 pkt. 1 rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość zarobku lub dochodu stanowiącego podstawę wymiaru emerytury lub renty dla pracowników były zaświadczenia zakładów pracy wystawione według wzoru ustalonego przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych albo legitymacja ubezpieczeniowa zawierająca wpisy dotyczące okresów zatrudnienia i wysokości osiąganych zarobków.

Orzeczenia Sądu Najwyższego jakie zapadły jeszcze na gruncie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. są zgodne co do tego, że ograniczenie co do środków dowodowych wynikające z § 20 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. obowiązujące w postępowaniu przed organem rentowym nie ma zastosowania w postępowaniu sądowym przed Sądem Pracy i Ubezpieczeń Społecznych. Wysokość zarobków, której pochodną jest podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne, jest faktem mającym istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 227 KPC), który w postępowaniu przed sądem może być udowadniany wszelkimi środkami dowodowymi, które sąd uzna za celowe i pożądane. Wysokość uzyskiwanego uposażenia może być zatem ustalana także przy pomocy innych pisemnych środków dowodowych pochodzących od pracodawcy, czy też nawet dowodów pośrednich, nie wyłączając zeznań świadków - aczkolwiek wskazujących wprost na wysokość wynagrodzenia zainteresowanego / por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 lipca 1997 r. sygn. akt II UKN 186/97, opubl. OSNP 1998/11/342; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 czerwca 2006 r. sygn. I UK 115/06, opubl: Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych rok 2007, Nr 17-18, poz. 257, str. 753/.

Przy czym nie jest możliwe obliczanie wysokości emerytury wyłącznie na podstawie twierdzeń wnioskodawcy. Twierdzenia te muszą być udowodnione. Nie jest rzeczą sądu zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.) / por. wyrok Sądu Najwyższego z 17 grudnia 1996r., sygn. akt I CKU 45/96, opubl. OSNC z 1997r., z.6-7, poz.76; wyrok Sądu Najwyższego z 7 października 1998 r., sygn. II UKN 244/98, opubl. OSNAPiUS 1999, nr 20, poz. 662/.

Mając powyższe na uwadze Sąd przeprowadził postępowanie dowodowe obejmujące analizę dokumentacji związanej ze spornym okresem pracy oraz dopuścił dowód z zeznań zgłoszonego przez wnioskodawcę świadka, co pozwoliło przeanalizować zasadność żądań odwołującego się.

Za objęty sporem okres zatrudnienia wnioskodawcy w Przedsiębiorstwie (...) S.A. w Ł. od 3 sierpnia 1971 r. do 5 października 1977 r. zachowały się jedynie angaże określające kategorię zaszeregowania oraz godzinową stawką wynagradzania. Wymienione dowody z dokumentów nie były przedmiotem rozpoznania Sądu Okręgowego w prawomocnie zakończonym postępowaniu toczącym się pod sygnaturą VIII U 257/13. Z tego względu w niniejszym postępowaniu Sąd zobowiązał organ rentowy do hipotetycznego wyliczenia wysokości emerytury wnioskodawcy, przy uwzględnieniu zarobków obliczonych ze stawki godzinowej. Przy przyjęciu normatywnego czasu pracy wnioskodawcy w liczbie 46 godzin tygodniowo i wynikających z angaży stawek godzinowych, a nadto bezspornych wynagrodzeń za pozostałe okresy ubezpieczeniowe, wskaźnik wysokości podstawy wymiaru z najkorzystniejszych 20 lat kalendarzowych, to jest z lat 1979-1980, 1983-1992, 1996-2003 wynosi 73,01%, i odpowiada dotychczas ustalonemu.

Poza powyższymi angażami, które nie mają wpływu na wysokość świadczenia emerytalnego wnioskodawcy, wnioskodawca na poparcie swojego żądania nie przedstawił żadnych miarodajnych dowodów pozwalających na ustalenie uzyskiwanych przez niego zarobków w sposób odmienny niż to zostało uczynione w hipotetycznym wyliczeniu ZUS, ustalającym wskaźnik podstawy wymiaru, tożsamy ze wskaźnikiem przyjętym w prawomocnie zakończonej sprawie VIII U 257/13.

Wnioskodawca nie przedstawił żadnego innego dowodu z dokumentu, zaś zeznania przesłuchanego w sprawie świadka podstaw do ustalenia faktycznej wysokości wynagrodzenia uzyskiwanego przez wnioskodawcę nie dają.

Zeznania świadka, ale i samego wnioskodawcy wskazują, że wynagrodzenie wnioskodawcy w objętych sporem latach pracy w Przedsiębiorstwie (...) S.A. w Ł. było akordowe. Wysokość przysługującego wynagrodzenia zależała od rodzaju przewożonego towaru. Stawka przysługująca za przewóz danego towaru była zróżnicowana. Według oceny wnioskodawcy inna stawka była przy przewozie piasku, a inna przy przewozie gliny. Tym samym miesięczna wysokość wynagrodzenia wnioskodawcy była zróżnicowana.

Tak poczynione ustalenia faktyczne nie pozwalały w uznaniu Sądu na przyjęcie rzeczywistej wysokości wynagrodzeń otrzymywanych przez wnioskodawcę w okresie od 3 sierpnia 1971 r. do 5 października 1977 r. Wnioskodawca, co wymaga zaznaczenia, nie przedstawił żadnego dokumentu pozwalającego na ustalenie faktycznej ilości wykonanej przez niego pracy, w szczególności wykazu przewiezionych ilości towaru w danym miesiącu, oraz zastosowanych stawek opłacania przewiezionych ilości. Świadek wiedzy w tym zakresie także nie miał, co chociażby z uwagi na upływ czasu jest oczywistym. Świadek ograniczył się jedynie do wskazania, że praca była w akordzie. Jednocześnie przyznał, że dokumentacji potwierdzającej własne zarobki ze spornego okresu nie posiada.

Zeznania wymienionego świadka o wysokości uzyskiwanych przez niego zarobków zdaniem Sądu nie stanowią wiarygodnego i pewnego dowodu pozwalającego na ustalenie wysokości zarobków uzyskiwanych przez wnioskodawcę. Przede wszystkim z uwagi na niespójności w zeznaniach świadka co do wysokości otrzymywanych przez niego zarobków oraz brak jakiekolwiek dokumentu potwierdzającego wysokość otrzymywanych przez niego zarobków.

Do ustalenia wysokości zarobków wnioskodawcy, o co wnosił, nie mogły także posłużyć dane z Urzędu Statystycznego dotyczące przeciętnych miesięcznych płac dla grupy zawodowej reprezentowanej przez wnioskodawcę /w budownictwie uspołecznionym/ w okresie od 3 sierpnia 1971 r. do 5 października 1977 r., gdyż wnioskodawca nie udowodnił, że zarobki w takiej konkretnie wysokości otrzymywał. Podkreślenia w tym miejscu wymaga, iż przy ustaleniu podstawy wymiaru emerytury lub renty z dokumentacji innej niż dokumentacja płacowa uwzględnieniu, jako podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe lub ubezpieczenie społeczne, podlegają tylko te składniki wynagrodzenia, których wypłata w określonej wysokości oraz fakt odprowadzenia składki na ubezpieczenie społeczne jest niewątpliwy. W kwestii tej nie może istnieć żaden stan niepewności. Można oczywiście domniemywać, iż rzeczywiste wynagrodzenie wnioskodawcy było wyższe niż wyliczone ze stawki godzinowej wynikającej z angaży, ale tego faktu w sposób pewny i konkretny, co do wysokości wnioskodawca nie udowodnił.

Reasumując, wnioskodawca kwestionując wysokość zarobków przyjętych do ustalenia wysokości jego emerytury za okres od 3 sierpnia 1971 r. do 5 października 1977 r., to jest lata zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) S.A. w Ł., nie przedłożył żadnych nowych dowodów mających wpływ na wysokość świadczenia.

Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyliczony według najkorzystniejszego dla wnioskodawcy wariantu to jest z najkorzystniejszych 20 lat kalendarzowych, to jest z lat 1979-1980, 1983-1992, 1996-2003, z uwzględnieniem zarobków (stawek godzinowych) wynikających z angaży wyliczonych we wskazany wyżej sposób, wyniósł 73,01%.

Wskaźnik ten jest identyczny względem poprzednio obliczonego, a tym samym zgodnie z art.111 nie zostały spełnione przesłanki do ponownego obliczenia wysokości emerytury wnioskodawcy.

Ponieważ wnioskodawca nie udowodnił okoliczności leżących u podstaw odwołania, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., Sąd Okręgowy je oddalił.