Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 maja 2016 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA Barbara Krameris (spr.)

Sędziowie: SSA Zdzisław Pachowicz

SSO del. do SA Edyta Gajgał

Protokolant: Anna Czarniecka

przy udziale prokuratora Prokuratury Regionalnej Marka Ratajczyka

po rozpoznaniu w dniu 31 maja 2016 r.

sprawy T. R.

oskarżonej o czyn z art. 286 § 1 kk w związku z art. 294 § 1 kk i art. 18 § 1 kk w związku z art. 270 § 1 kk w związku z art. 11 § 2 kk

na skutek apelacji wniesionych przez prokuratora i oskarżyciela posiłkowego

od wyroku Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze

z dnia 29 stycznia 2016 r. sygn. akt III K 56/15

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę oskarżonej T. R. przekazuje Sądowi Okręgowemu w Jeleniej Górze do ponownego rozpoznania.

UZASADNIENIE

T. R. została oskarżona o to, że:

w nieustalonych dokładnie dniach, niemniej jednak pomiędzy 28 sierpnia 2012 r. a 03 września 2012 r. w Z., woj. (...) oraz P., woj. (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, polegającej na uzyskaniu środków finansowych za zakup złóż filtracyjnych i katalitycznych, doprowadziła Gminę Miejską Z. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w ten sposób, iż będąc zobowiązaną na podstawie umowy nr (...) (...), zawartą w dniu 26 stycznia 2012 r. do przeprowadzenia robót budowlanych polegających na budowie stacji uzdatniania wody wraz z modernizacją ujęcia wody przy ul. (...) w Z. oraz mając świadomość, iż zgodnie z aneksem nr (...) do powyższej umowy rozliczenie za materiały następuje po ich zakupie, w związku z rozliczeniem finansowym I etapu robót, w dniu 29 sierpnia 2012 r. przesłała za pośrednictwem poczty elektronicznej do Urzędu Miasta w Z. nieprawidłowo zredagowane oświadczenie wystawione przez L. N. z dnia 28 sierpnia 2012 r. o zakupie przez Zakład Usług (...) cz.d.a z (...) ton atestowanego złoża filtracyjnego z (...) L. N., mimo iż takie złoże jedynie zamówiła, nie zakupując go, oraz – wobec odmowy uwzględnienia tego oświadczenia jako podstawy wpłaty środków finansowych – poleciła swojej pracownicy, odnośnie której materiały wyłączono do odrębnego postępowania, która była z nią w stosunku zależności, podrobienie w celu użycia za autentyczny powyższego oświadczenia w ten sposób, że poleciła sporządzenie go w formie elektronicznej i wpisanie w jego treść stwierdzenia, iż Zakład Usług (...) cz.d.a. z P. zakupił w (...) 48 tom defemanu do filtrów ciśnieniowych, co nie polegało na prawdzie, a następnie po sporządzeniu wydruku tego dokumentu naniesienie na niego przy użyciu skanera odcisku oryginalnej pieczątki (...) i wzoru podpisu L. N. pochodzących z innego wystawionego przez tego ostatniego dokumentu, po czym poleciła osobie, odnośnie której materiały wyłączono do odrębnego postępowania posłużenie się tak podrobionym dokumentem, poprzez przesłanie go w dniu 03 września 2012 r. za pośrednictwem poczty elektronicznej do Urzędu Miasta w Z., w konsekwencji czego doszło do wypłaty na jej rzecz kwoty 312.912 złotych stanowiących mienie znacznej wartości, tytułem zapłaty za złoża filtracyjne i katalityczne, które w rzeczywistości nie zostały przez nią zakupione, czym działała na szkodę Gminy Miejskiej Z.,

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk i art. 18 § 1 kk w zw. z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze wyrokiem z dnia 29 stycznia 2016 r. sygn.. akt III K 56/15

I.  uznał T. R. za winną tego, że w nieustalonych dokładnie dniach, tj. pomiędzy 28 sierpnia 2012 r. a 3 września 2012 r. w Z. i P., działając w celu użycia za autentyczny, podrobiła dokument, a następnie użyła go jako autentyczny w ten sposób, że jako prowadząca działalność gospodarczą – Zakład Usług (...) cz.d.a. z P. i jako strona umowy (...) (...) dotyczącej modernizacji stacji uzdatniania wody przy ul. (...) w Z. zawartej z Gminą M. Z. przesłała w dniu w dniu 29 sierpnia 2012 r. za pośrednictwem poczty elektronicznej do Urzędu Miasta w Z. nieprawidłowo zredagowane oświadczenie wystawione przez L. N. z dnia 28 sierpnia 2012 r. o zakupie przez Zakład Usług (...) cz.d.a z (...) ton atestowanego złoża filtracyjnego z (...) L. N., mimo iż takie złoże jedynie zamówiła, nie zakupując go, oraz – wobec odmowy uwzględnienia tego oświadczenia poleciła swojej pracownicy, która była z nią w stosunku zależności, podrobienie w celu użycia za autentyczny powyższego oświadczenia w ten sposób, że poleciła sporządzenie go w formie elektronicznej i wpisanie w jego treść stwierdzenia, iż Zakład Usług (...) cz.d.a. z P. zakupił w (...) 48 tom defemanu do filtrów ciśnieniowych, co nie polegało na prawdzie, a następnie po sporządzeniu wydruku tego dokumentu naniesienie na niego przy użyciu skanera odcisku oryginalnej pieczątki (...) i wzoru podpisu L. N. pochodzących z innego wystawionego przez niego dokumentu, po czym poleciła swojej pracownicy, która była z nią w stosunku zależności, posłużenie się tak podrobionym dokumentem, poprzez przesłanie go w dniu 03 września 2012 r. za pośrednictwem poczty elektronicznej do Urzędu Miasta w Z., tj. przestępstwa z art. 18 § 1 kk w zw. z art. 270 § 1 kk i za to na podstawie art. 270 § 1 kk wymierzył jej karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 kk warunkowo zawiesił T. R. wykonanie kary pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 2 (dwa) lata;

III.  na podstawie art. 627 kpk zasądził od T. R. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w tym opłatę w kwocie 120 (sto dwadzieścia) złotych i zasądził od T. R. na rzecz oskarżyciela posiłkowego Gminy Miejskiej Z. poniesione wydatki w kwocie 1600 (tysiąc sześćset) złotych i dalsze 368 (trzysta sześćdziesiąt osiem) złotych tytułem podatku VAT.

Powyższy wyrok zaskarżyli: Prokurator Okręgowy w Jeleniej Górze oraz oskarżyciel posiłkowy Gmina Miejska Z..

Prokurator zaskarżył wyrok w całości na niekorzyść oskarżonej T. R.. Na podstawie art. 438 pkt 3 k.p.k. zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych stanowiących podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, wynikający z niewłaściwej oceny strony podmiotowej zachowania T. R. w zakresie dotyczącym wprowadzenia w błąd pracowników Gminy Miejskiej Z. odnośnie dokonanego przez nią zakupu defemanu polegający na ustaleniu, iż wyżej wymieniona składając ustne oświadczenie, iż zakup złoża katalitycznego został zrealizowany oraz przedkładając podrobiony dokument potwierdzający tenże fakt, działała wyłącznie w zamiarze uzyskania wynagrodzenia za wykonaną przez nią pracę, a nie doprowadzenia pokrzywdzonego do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, co skutkowało nieujęciem w opisie czynu przypisanego oskarżonej powyższego zachowania w sytuacji, gdy okoliczności jej działania we wzajemnym powiązaniu jednoznacznie wskazują, iż jej zamiar był ukierunkowany na uzyskanie środków finansowych jej nienależnych, do którego jedynie wykorzystała okoliczność dokonywanego rozliczenia za wykonanie I etapu robót zmierzającego do uzyskania wynagrodzenia za wykonaną pracę.

Powołując się na przepis art. 437 § 1 i § 2 k.p.k. wniósł o uchylenie w całości zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Oskarżyciel posiłkowy także zaskarżył wyrok w całości na niekorzyść oskarżonej.

Na podstawie art. 438 pkt 3 wyrokowi temu zarzucił:

- mający wpływ na treść rozstrzygnięcia błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia wyrażający się w przyjęciu, iż w niniejszej sprawie brak jest dowodów wskazujących, iż oskarżona dopuściła się realizacji znamion czynu zabronionego stypizowanego w art. 286 § 1 k.k.

Wskazując na powyższe uchybienia wniósł o:

1.  zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez zmianę opisu oraz kwalifikacji prawnej przypisanego oskarżonej czynu i uznanie oskarżonej za winną czynu zarzuconego opisanego w zrzucie aktu oskarżenia a w konsekwencji stosowne zaostrzenie orzeczonej wobec oskarżonej kary oraz orzeczenie o obowiązku naprawienia szkody

ewentualnie wniósł o

2.  uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia Sądowi I instancji.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje.

Apelacje nie są pozbawione słuszności. Rzeczywiście w świetle zebranego materiału dowodowego ustalenia Sądu meriti, o podmiotowej stronie czynu oskarżonej T. R. budzą zasadne wątpliwości. Dokonując wykładni znamion typu czynu z art. 286 § 1 k.k. Sąd Okręgowy trafnie zauważył, że przypisując sprawcy popełnienie tego przestępstwa należy wykazać, że obejmował on swoją świadomością i zamiarem bezpośrednim kierunkowym nie tylko to, że wprowadza w błąd inną osobę, lecz także i to, że doprowadza ją w ten sposób do niekorzystnego rozporządzenia mieniem i jednocześnie chce wypełnienia tych znamion.

Poza sporem w niniejszej sprawie jest to, że oskarżona wykonując inwestycję na rzecz pokrzywdzonej Gminy Z. poleciła pracownicy podrobić oświadczenie L. N. o zakupie złoża katalitycznego o nazwie defeman. Okoliczność ta była nieprawdziwa, bo zdarzenie to nie nastąpiło. Zdaniem Sądu I instancji oskarżona nie wprowadziła w błąd inwestora po to, aby oszukać Gminę Miejską Z. i tym samym doprowadzić ją do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, ale po to, by zakończyć pierwszy etap prac, otrzymać wynagrodzenie i móc kontynuować dalsze prace przy realizacji inwestycji. Argumentem do takiego wnioskowania miało być to, że po otrzymaniu środków pieniężnych od Gminy oskarżona nie zagarnęła tej kwoty dla siebie, tylko bezzwłocznie przystąpiła do dalszej realizacji inwestycji.

Powyższe rozumowanie nie zasługuje na akceptację.

Oskarżona T. R. prowadziła działalność gospodarczą pod nazwą „ Zakład Usług (...) cz.d.a z siedzibą w P.. W dniu 26 stycznia 2012 r. zawarła umowę z Gminą Miejską w Z., gdyż wygrała przetarg na budowę inwestycji (...) przy ul. (...) w Z.. Przedmiotem umowy były roboty budowlane polegające na budowie stacji uzdatniania wody wraz z modernizacją ujęcia wody przy ul. (...) w Z..

Wartość wykonania przedmiotu umowy określono na 3.870.000 zł.

Zapłata miała być dokonywana w częściach, zgodnie z haromonogramem rzeczowo-finansowym realizacji inwestycji. Podstawą do wystawienia faktury częściowej miał być protokół odbioru częściowego podpisany przez wszystkie strony procesu inwestycyjnego. Kilkakrotne aneksy do umowy dotyczyły kwestii wynikających z bieżącej sytuacji wpływającej na tok procesu inwestycyjnego.

In concreto znaczenie ma aneks nr (...), który ustanawiał terminy zakończenia każdego z etapów prac. Etap pierwszy miał być zakończony do 31 sierpnia 2012 r. Jak ustalił Sąd Okręgowy w dniu 31 sierpnia 2012 r. dokonano odbioru pierwszego etapu prac – z udziałem oskarżonej, kierownika budowy oraz przedstawicieli inwestora. Dla przyznania dotacji najważniejsze było wykonanie określonych progów zaawansowania inwestycji. W przypadku zakończenia I etapu było to 37 % robót. W pozycji pierwszej uwidoczniony został zakup złóż katalitycznych. Jak ustalił sąd orzekający taki zabieg umożliwił dokonanie rozliczenia pierwszego etapu prac, co skutkowało otrzymaniem pieniędzy ze środków unijnych przez Gminę Miejską Z..

W toku odbioru prac oskarżona złożyła ustne zapewnienie o dokonaniu zakupu 48 ton złoża katalitycznego. Złoże to z uwagi na wykorzystanie go w ostatnim etapie inwestycji miało być składowane w innym miejscu. Na okoliczność dokonania zakupu złoża oskarżona na żądanie komisji obiecała załączyć oświadczenie właściciela firmy, od której miała dokonać zakupu defemanu.

Komisja w sporządzonym protokole odbioru robót (I etapu) uwzględniła zakup złoża katalitycznego o nazwie defeman o wartości 312.912 zł. przyznając łącznie wynagrodzenie 632.679, 36 zł.

W związku z tym oskarżona wystawiła fakturę na kwotę 1.431.900 zł.

Przed wypłatą środków pieniężnych Gmina Miejska Z. zażądała pisemnego potwierdzenia zakupu złoża katalitycznego.

Wobec braku takiego dokumentu, gdyż złoże o nazwie defeman nie zostało faktycznie zakupione oskarżona poleciła swojej pracownicy wytworzenie takiego potwierdzenia i przesłanie go inwestorowi.

Na tej podstawie Gmina Miejska Z. wypłaciła oskarżonej w dniu 17 września 2012 r. 1.431.900 zł. za realizację I etapu inwestycji „Modernizacja Stacji (...) przy ul. (...) w Z.”.

Uzyskane pieniądze oskarżona przeznaczyła na kontynuowanie inwestycji, regulowanie innych zobowiązań. Mimo prowadzenia negocjacji na temat zakupu defemanu złoża tego z braku środków nie zakupiła. Niezależnie od treści depozycji oskarżonej Sąd Okręgowy przyjął, że harmonogram odbioru I etapu inwestycji uwzględniał zakup złoża w postaci defemanu. Bez takiego zapisu Gmina Miejska nie byłaby w stanie wykazać odpowiedniego procentowego zaawansowania prac przy realizacji prowadzonej inwestycji i nie mogłaby zakończyć pierwszego etapu robót, a finalnie nie mogłaby otrzymać środków na kontynuowanie inwestycji.

Sąd Okręgowy czyniąc ustalenia faktyczne o zamiarze działania oskarżonej zawężył pole rozważań do wyjaśnień oskarżonej uwzględniając je w całej rozciągłości oraz skupił się na wszelkich trudnościach towarzyszących realizacji inwestycji. Tym samym mniejszą wagę przywiązał do okoliczności, które wystąpiły w realiach sprawy, a które są istotne dla zbadania znamion typu czynu określonego w art. 286 § 1 k.k. W tym zakresie orzecznictwo judykatury i stanowisko doktryny jest bogate.

W wyroku z dnia 6 maja 2015 r. II KK 110/15 Sąd Najwyższy powtórzył, że realizacja typu czynu zabronionego z art. 286 § 1 k.k. wymaga ustalenia, że:

- doprowadzono inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia mieniem,

- przez wprowadzenie w błąd albo wyzyskanie błędu, lub wyzyskanie niezdolności do przedsiębranego działania,

- a sprawca działał we celu osiągnięcia korzyści majątkowej.

Z treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku wnosić można, że Sąd orzekający nie miał wątpliwości co do zaistnienia znamienia wprowadzenia w błąd pokrzywdzonego inwestora. Wprowadzenie w błąd jako znamię czynności wykonawczej przestępstwa oszustwa cechuje się doprowadzeniem do rozbieżności między obiektywną rzeczywistością a wyobrażeniem o niej lub jej odbiorem w świadomości pokrzywdzonego. In concreto oskarżona przedłożyła fałszywy dokument potwierdzający fakt zakupu defemanu, mimo, że takie zdarzenie gospodarcze nie nastąpiło. Uczyniła to umyślnie, na żądanie drugiej strony umowy, wiedząc, że dokument ten warunkuje wypłatę wynagrodzenia za I etap realizacji inwestycji.

Brak w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku pogłębionych rozważań na temat dalszych znamion typu czynu z art. 286 § 1 k.k. sprawia, że niezbędne jest rozszerzenie wywodów pod kątem zarzutów apelacyjnych.

Doprecyzować należy, że znamieniem przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. jest doprowadzenie do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, co nie jest równoznaczne z cywilistycznym pojęciem szkody.

W doktrynie prawa karnego jak i w orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się, że niekorzystnym rozporządzeniem mieniem ( w rozumieniu art. 286 § 1 k.k.) ( i art. 205 § 1 k.k. z 1969 r.) jest każda czynność o charakterze określonej dyspozycji majątkowej odnosząca się do ogółu praw majątkowych ale i zobowiązań kształtujących sytuację majątkową, która skutkuje ogólnym pogorszeniem sytuacji majątkowej pokrzywdzonego, w tym zmniejszeniem szans na zaspokojenie roszczeń w przyszłości (zob. post. Sądu Najwyższego z dnia 3 kwietnia 2012 r. V KK 451/11 i przytoczoną tam literaturę z orzecznictwem). Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 25 września 2015 r. sygn. akt II A Ka 299/15 wyraził pogląd, że „ niekorzystne rozporządzenie mieniem może także sprowadzać się do sytuacji w której interesy majątkowe pokrzywdzonego ulegają pogorszeniu, mimo, że nie doszło do powstania po stronie rozporządzającego lub osoby, w imieniu której rozporządzenie nastąpiło, szkody majątkowej. Niekorzystność nie oznacza bowiem ani konieczności wyrządzenia rzeczywistej szkody, ani też jej niepowetowalności, a o „niekorzystnym rozporządzeniu mieniem decyduje brak oczekiwanego efektu w zamian za to „rozporządzenie mieniem o niekorzystności rozporządzenia mieniem przesądza ocena rozporządzenia mieniem z punktu widzenia interesów osoby rozporządzającej lub innej osoby pokrzywdzonej”.

Także pojęcie korzyści majątkowej konkretyzującej cel działania sprawcy jest w wykładni prawa karnego rozumiane szeroko, jako aktualne ( współczesne) i przyszłe przysporzenie mienia, osiągnięcia korzyści majątkowej w konkretnych okolicznościach, ogólne polepszenie sytuacji majątkowej . Korzyść majątkowa w rozumieniu art. 286 § 1 k.k. jest pojęciem szerszym niż przywłaszczenie, stanowiące cel działania sprawcy (animus rem sibi habendi) . Dlatego też dla realizacji znamienia działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej sprawca nie musi dążyć do przywłaszczenia mienia stanowiącego przedmiot oszukańczych zabiegów, wystarczy, że zamierza osiągnąć korzyść majątkową wynikającą z niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez osobę lub podmiot wprowadzany w błąd, wyrok SN z 21 sierpnia 2002 r. III K 230/02, Lex nr 55202, wyrok SN z 2 października 2015 r., III KK 148/15).

W kontekście faktu, iż Gmina Miejska Z. warunkowała dokonanie wypłaty wynagrodzenia za realizację I etapu umowy przedstawieniem potwierdzenia zakupu złoża katalitycznego o nazwie defeman, przywołać można wyrok S.A. w Krakowie z dnia 20 maja 2015 r., II A Ka 56/15, w którym wyrażono pogląd, że „podstawowym kryterium rozgraniczenia oszustwa od niewywiązania się ze zobowiązania o charakterze cywilno-prawnym jest wykazanie, że w chwili zawierania umowy sprawca działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej to jest dążył do uzyskania świadczenia poprzez wprowadzenie pokrzywdzonego w błąd lub wyzyskanie błędu co do okoliczności mających znaczenie dla zawarcia umowy , a pokrzywdzony gdyby znał rzeczywisty stan nie zawarłby umowy lub zawarłby ją na innych warunkach”.

Rozstrzygając o bycie przestępstwa określonego w art. 286 § 1 k.k. sąd orzekający zobligowany jest wykazać, że sprawca obejmował swoją świadomością i zamiarem bezpośrednim kierunkowym nie tylko to, że wprowadza w błąd pokrzywdzonego, ale także, to że doprowadza go w ten sposób do niekorzystnego rozporządzenia mieniem i jednocześnie chce wypełnienia tych znamion (por. wyrok SN z 3 lipca 2007 r., III KK 327/06, OSNwSK 2007, Nr 1, poz. 1498). Elementy przedmiotowe oszustwa muszą mieścić się w świadomości sprawcy, i muszą być objęte jego wolą. Sprawca nie tylko musi chcieć uzyskać korzyść majątkową, lecz musi chcieć także w tym celu użyć określonego sposobu działania. Zamiar sprawcy jakkolwiek jest faktem natury psychicznej, to dowodzenie tego faktu następuje na podstawie domniemań faktycznych, natomiast podstawą tego domniemania mogą być wszelkie okoliczności w oparciu o które można wyprowadzić wniosek dotyczący woli i chęci sprawcy doprowadzenia pokrzywdzonego do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w celu uzyskania korzyści majątkowej (zob. post. SA z 22 grudnia 2006 r. II K 92/06, OSNwSK 2006 r., wyrok SA w Katowicach z 21 stycznia 2015 r., II A Ka 419/14).

W przedmiotowej sprawie bezsporne jest , że przedstawione przez oskarżoną Gminie Miejskiej w Z. okoliczności dotyczące zakupu defemanu były obiektywnie nieprawdziwe.

Dokument w tym przedmiocie był sfałszowany, a stanowił podstawę rozporządzenia mieniem przez ten podmiot. Rzeczą Sądu orzekającego będzie ustalenie czy oskarżona doprowadziła Gminę do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. W oparciu o liczne okoliczności dotyczące przebiegu zdarzeń Sąd I instancji rozstrzygnie o zamiarze działania oskarżonej.

W razie ustaleń pozytywnych co do istnienia znamion typu czynu możliwym będzie dokonanie ustaleń w zakresie rzeczywistej wysokości szkody, o naprawienie której wnioskowała pokrzywdzona jednostka, zwłaszcza, że między stronami toczą się postępowania cywilne.

Nie przesądzając ostatecznego rozstrzygnięcia sprawy stwierdzić należy, że aby uznać je za poprawne niezbędne jest dokonanie ocen i ustaleń opartych na pełnym dokładnie przeanalizowanym materiale dowodowym ( w tym na wyjaśnieniach oskarżonej ) co do przyczyn przedłożenia sfałszowanego dokumentu. Nadto niezbędne byłoby dokonanie właściwej wykładni znamion charakteryzujących stronę przedmiotową i podmiotową przestępstwa oszustwa.

Z uwagi na stan prawny mający zastosowanie w chwili orzekania przez Sąd Apelacyjny nie było możliwe wydanie wyroku reformatoryjnego w instancji odwoławczej. Akt oskarżenia w niniejszej sprawie wpłynął do Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze przed dniem 1 lipca 2015 r. W myśl art. 36 ust. 2 ustawy z dnia 27 września 2013 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 25 października 2013 r. poz. 1247) w sprawach, w których przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy wniesiono do sądu akt oskarżenia art. 454 ustawy, o której mowa w art. 1 niniejszej ustawy stosuje się w brzmieniu dotychczasowym do czasu prawomocnego zakończenia postępowania.

Powyższe powoduje, że w postępowaniu dotyczącym oskarżonej T. R. nadal ma zastosowanie art. 454 § 2 k.p.k. w brzmieniu sprzed 1 lipca 2015 r. który nie pozwala sądowi odwoławczemu na wymierzenie surowszej kary w sytuacji zmiany ustaleń faktycznych. Taka właśnie sytuacja wystąpiłaby, w razie dokonania przez Sąd Apelacyjny ustaleń decydujących o kwalifikacji prawnej czynu oskarżonej w kształcie opisanym w akcie oskarżenia.

Z tych wszystkich przyczyn orzeczono jak w części dyspozytywnej wyroku.

SSA Zdzisław Pachowicz SSA Barbara Krameris SSO (del. do S.A. Edyta Gajgał