Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 2 czerwca 2015 roku znak (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł., po rozpatrzeniu wniosku z dnia 6 maja 2015 r., przeliczył S. L. emeryturę od dnia 1 maja 2015 roku. W uzasadnieniu decyzji wskazano, że do wyliczenia wysokości emerytury wnioskodawcy przyjęto:

- wskaźnik wysokości podstawy wymiaru o wartości 99,28% ( wybrany przez wnioskodawcę z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia tj. lat 1977 – 1992 , 1996 – 1997 , 2000 – 2001), który po pomnożeniu przez 2.275,37 zł tj. kwotę bazową dał podstawę wymiaru w kwocie 2.258,99 zł ( podstawa wymiaru po waloryzacji od dnia 1 marca 2015 r. wyniosła 2882,03 zł),

- 35 lat i 2 miesiące okresów składkowych ( łącznie 422 miesiące),

- 5 lat i 9 miesięcy okresów nieskładkowych ( nie więcej niż 1/3 składkowych tj. 69 miesięcy).

Wyliczona emerytury ( z uwzględnieniem waloryzacji od 1 marca 2012 r. do 1 marca 2015 r.) wyniosła od 1 maja 2015 r. - 2.130,40 zł.

W treści decyzji organ rentowy wskazał, że do podstawy wymiaru zamiast angaży ze stawką godzinową przyjęto wynagrodzenie minimalne.

Organ rentowy wskazał na następujące okresy, za które brak udokumentowanych wynagrodzeń:

- od 15 października 1966 r. do 4 marca 1967 r.

- od 8 maja 1967 r. do 18 września 1967 r.

- od 20 października 1967 r. do 21 kwietnia 1969 r.

- od 8 lipca 1969 r. do 31 grudnia 1976 r.

/decyzja - k. 55-58 oraz załączniki k.51-52 oraz k.53-54 plik II akt ZUS/

W dniu 29 czerwca 2015 r. uznając powyższą decyzję za krzywdzącą S. L. złożył od niej odwołanie. Skarżący wskazał, że jego emerytura została wyliczona z lat 1977 – 2001 ( tj. 20 najkorzystniejszych lat), a za pozostałe okresy jego zatrudnienia przyjęto mu wynagrodzenie minimalne , a to z kolei jego zdaniem niekorzystnie wpłynęło na wysokość świadczenia. S. L. wniósł o uwzględnienie przy przeliczeniu świadczenia emerytalnego angaży ze stawką godzinową z okresu od 1 stycznia 1973 r. do
31 grudnia 1976 r. , gdyż jest to dla niego korzystne. Odwołujący wskazał , że we wskazanym okresie był pracownikiem (...) (...) ( obecnie (...) S.A.), a w chwili składania wniosku o przyznanie emerytury zakład pracy nie posiadał już dokumentacji płacowej za wspomniany okres.

/odwołanie - k. 2-3/

Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. w odpowiedzi na odwołanie z dnia 8 września 2015 r. wniósł o jego oddalenie, podtrzymując dotychczasową argumentację. Organ rentowy podkreślił, że nie można obliczyć wysokości wynagrodzeń wnioskodawcy w oparciu o załączone do wniosku z dnia 6 maja 2015 r. angaże z lat 1969 – 1976 tj. z okresu zatrudnienia wnioskodawcy w (...) Zakładach (...) w Ł. od 20 października 1967 r. do 30 czerwca 1993 r., ponieważ angaże wskazują stawkę godzinową osobistego zaszeregowania, a brak jest natomiast informacji o ilości godzin przepracowanych przez wnioskodawcę. Zakład Ubezpieczeń Społecznych zaznaczył, że od
1 stycznia 1977 r. wynagrodzenia zostały udokumentowane zaświadczeniem o zatrudnieniu i wynagrodzeniu - Rp 7 z dnia 12 października 2001 r.

/odpowiedź na odwołanie - k. 8-8 odwrót/

Na rozprawie w dniu 9 marca 2016 r. S. L. wniósł o przeliczenie emerytury z uwzględnieniem stawek godzinowych określonych w angażach bez uwzględnienia kwot premii.

/ stanowisko wnioskodawcy 00:03:34 – 00:06:22 – płyta CD – k.20/

Na rozprawie w dniu 25 maja 2016 roku wnioskodawca poparł odwołanie, a pełnomocnik organu rentowego wniósł o oddalenie odwołania.

/stanowisko wnioskodawcy 00:00:52 , stanowisko pełnomocnika organu rentowego 00:00:52 – płyta CD - k.36/

Sąd Okręgowy w Łodzi ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca S. L. urodził się w dniu (...).

/bezsporne/

Decyzją z dnia 17 grudnia 2003 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. ustalił wysokość emerytury S. L. dla potrzeb świadczenia przedemerytalnego. W treści decyzji wskazano, że podstawę wymiaru obliczono przez pomnożenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru 104,77% (przyjęte z 10 lat kalendarzowych od stycznia 1983 r. do grudnia 1992 r.) przez 1 862,62 zł tj. kwotę bazową . Podstawa wymiaru wyniosła 1 951,47 zł , a wyliczona emerytura wyniosła 1 356,41 zł.

/decyzja k.20 -20 odwrót plik I akt ZUS/

Z dniem 1 sierpnia 2004 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. przejął wypłatę świadczenia przedemerytalnego wnioskodawcy.

/zawiadomienie k.23 plik I akt ZUS/

Decyzją z dnia 29 maja 2008 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. przyznał S. L. od dnia 8 maja 2008 r. ( tj. od dnia wejścia w życie art.29 ust.1 pkt 2 ustawy w nowym brzmieniu ) emeryturę wskazując, że przy ustalaniu wysokości świadczenia przyjęto najkorzystniejszy wariant. Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 99,28%. Podstawa wymiaru obliczona przez pomnożenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru tj. 99,28% przez 2 275,37 zł tj. kwotę bazową wyniosła 2 258,99. Wysokość emerytury wyniosła 1 669,94 zł.

/decyzja k.21/22 plik II akt ZUS/

W dniu 6 maja 2015 r. do organu rentowego wpłynął wniosek S. L. o ponowne ustalenia wysokości jego emerytury z uwzględnieniem angaży za okres od
1 stycznia 1973 r. do 31 grudnia 1976 r.

/wniosek k.37/38 plik II akt ZUS/

Zaskarżoną decyzją z dnia 2 czerwca 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. przeliczył S. L. emeryturę od dnia 1 maja 2015 roku. W uzasadnieniu decyzji wskazano, że do wyliczenia wysokości emerytury wnioskodawcy przyjęto:

- wskaźnik wysokości podstawy wymiaru o wartości 99,28% ( wybrany przez wnioskodawcę z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia tj. lat 1977 – 1992 , 1996 – 1997 , 2000 – 2001) , który po pomnożeniu przez 2.275,37 zł tj. kwotę bazową dał podstawę wymiaru w kwocie 2.258,99 zł ( podstawa wymiaru po waloryzacji od dnia 1 marca 2015 r. wyniosła 2882,03 zł)

- 35 lat i 2 miesiące okresów składkowych ( łącznie 422 miesiące)

- 5 lat i 9 miesięcy okresów nieskładkowych ( nie więcej niż 1/3 składkowych tj. 69 miesięcy).

Wyliczona emerytury ( z uwzględnieniem waloryzacji od 1 marca 2012 r. do 1 marca 2015 r.) wyniosła od 1 maja 2015 r. - 2.130,40 zł.

W treści decyzji organ rentowy wskazał ,że do podstawy wymiaru zamiast angaży ze stawką godzinową przyjęto wynagrodzenie minimalne.

Organ rentowy wskazał na następujące okresy, za które brak udokumentowanych wynagrodzeń:

- od 15 października 1966 r. do 4 marca 1967 r.

- od 8 maja 1967 r. do 18 września 1967 r.

- od 20 października 1967 r. do 21 kwietnia 1969 r.

- od 8 lipca 1969 r. do 31 grudnia 1976 r.

/decyzja - k. 55-58 oraz załączniki k.51-52 oraz k.53-54 plik II akt ZUS/

W celu wyliczenia wysokości emerytury wnioskodawcy organ rentowy ustalił wskaźnik wysokości podstawy wymiaru przyjmując wysokość wynagrodzenia osiąganego przez wnioskodawcę z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia :

- za rok 1977 podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne wyniosła
67 747,00 zł, co przy kwocie rocznego przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za dany rok kalendarzowy wynoszącej 55 152,00 zł dało stosunek podstawy wymiaru składek do rocznego przeciętnego wynagrodzenia o wartości 122,84 %.

- za rok 1978 podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne wyniosła
71 108,00 zł, co przy kwocie rocznego przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za dany rok kalendarzowy wynoszącej 58 644,00 zł dało stosunek podstawy wymiaru składek do rocznego przeciętnego wynagrodzenia o wartości 121,25 %.

- za rok 1979 podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne wyniosła
79 658,00 zł, co przy kwocie rocznego przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za dany rok kalendarzowy wynoszącej 63 924,00 zł dało stosunek podstawy wymiaru składek do rocznego przeciętnego wynagrodzenia o wartości 124,61 %.

- za rok 1980 podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne wyniosła
84 222,00 zł, co przy kwocie rocznego przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za dany rok kalendarzowy wynoszącej 72 480,00 zł dało stosunek podstawy wymiaru składek do rocznego przeciętnego wynagrodzenia o wartości 116,20 %.

- za rok 1981 podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne wyniosła
100 914,00 zł, co przy kwocie rocznego przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za dany rok kalendarzowy wynoszącej 92 268,00 zł dało stosunek podstawy wymiaru składek do rocznego przeciętnego wynagrodzenia o wartości 109,37 %.

- za rok 1982 podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne wyniosła
159 556,00 zł, co przy kwocie rocznego przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za dany rok kalendarzowy wynoszącej 139 572,00 zł dało stosunek podstawy wymiaru składek do rocznego przeciętnego wynagrodzenia o wartości 114,32 %.

- za rok 1983 podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne wyniosła
196 167,00 zł, co przy kwocie rocznego przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za dany rok kalendarzowy wynoszącej 173 700,00 zł dało stosunek podstawy wymiaru składek do rocznego przeciętnego wynagrodzenia o wartości 112,93 %.

- za rok 1984 podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne wyniosła
243 342,00 zł, co przy kwocie rocznego przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za dany rok kalendarzowy wynoszącej 202 056,00 zł dało stosunek podstawy wymiaru składek do rocznego przeciętnego wynagrodzenia o wartości 120,43 %.

- za rok 1985 podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne wyniosła
248 640,00 zł, co przy kwocie rocznego przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za dany rok kalendarzowy wynoszącej 240 060,00 zł dało stosunek podstawy wymiaru składek do rocznego przeciętnego wynagrodzenia o wartości 103,57 %.

- za rok 1986 podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne wyniosła
282 468,00 zł, co przy kwocie rocznego przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za dany rok kalendarzowy wynoszącej 289 140,00 zł dało stosunek podstawy wymiaru składek do rocznego przeciętnego wynagrodzenia o wartości 97,69 %.

- za rok 1987 podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne wyniosła
339 335,00 zł, co przy kwocie rocznego przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za dany rok kalendarzowy wynoszącej 350 208,00 zł dało stosunek podstawy wymiaru składek do rocznego przeciętnego wynagrodzenia o wartości 96,90 %.

- za rok 1988 podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne wyniosła
670 427,00 zł, co przy kwocie rocznego przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za dany rok kalendarzowy wynoszącej 637 080,00 zł dało stosunek podstawy wymiaru składek do rocznego przeciętnego wynagrodzenia o wartości 105,23 %.

- za rok 1989 podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne wyniosła
3 107 337,00 zł, co przy kwocie rocznego przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za dany rok kalendarzowy wynoszącej 2 481 096,00 zł dało stosunek podstawy wymiaru składek do rocznego przeciętnego wynagrodzenia o wartości 125,24 %.

- za rok 1990 podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne wyniosła
13 056 170,00 zł, co przy kwocie rocznego przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za dany rok kalendarzowy wynoszącej 12 355 644,00 zł dało stosunek podstawy wymiaru składek do rocznego przeciętnego wynagrodzenia o wartości 105,67 %.

- za rok 1991 podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne wyniosła
20 144 860,00 zł, co przy kwocie rocznego przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za dany rok kalendarzowy wynoszącej 21 240 000,00 zł dało stosunek podstawy wymiaru składek do rocznego przeciętnego wynagrodzenia o wartości 94,84 %.

- za rok 1992 podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne wyniosła
30 002 600,00 zł, co przy kwocie rocznego przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za dany rok kalendarzowy wynoszącej 35 220 000,00 zł dało stosunek podstawy wymiaru składek do rocznego przeciętnego wynagrodzenia o wartości 85,19 %.

- za rok 1996 podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne wyniosła
5 967,52 zł, co przy kwocie rocznego przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za dany rok kalendarzowy wynoszącej 10 476,00 zł dało stosunek podstawy wymiaru składek do rocznego przeciętnego wynagrodzenia o wartości 56,96 %.

- za rok 1997 podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne wyniosła
7 181,00 zł, co przy kwocie rocznego przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za dany rok kalendarzowy wynoszącej 12 743,16 zł dało stosunek podstawy wymiaru składek do rocznego przeciętnego wynagrodzenia o wartości 56,36 %.

- za rok 2000 podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne wyniosła
13 270,00 zł, co przy kwocie rocznego przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za dany rok kalendarzowy wynoszącej 23 085,00 zł dało stosunek podstawy wymiaru składek do rocznego przeciętnego wynagrodzenia o wartości 57,48 %.

- za rok 2001 podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne wyniosła 14 499,25 zł, co przy kwocie rocznego przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za dany rok kalendarzowy wynoszącej 24 742,20 zł dało stosunek podstawy wymiaru składek do rocznego przeciętnego wynagrodzenia o wartości 58,60 %.

Suma wyniosła 1985,68%

Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru stanowiący stosunek sumy wskaźników z poszczególnych lat kalendarzowych do liczby lat wyniósł 99,28 % (1985,68% : 20).

/załącznik do decyzji z dnia 2 czerwca 2015 r. k.51/52 plik II akt ZUS/

W okresie od dnia 20 października 1967 r. do dnia 30 czerwca 1993 r. S. L. był zatrudniony w (...) Zakładach (...) w Ł. (obecna nazwa (...) S.A.) w pełnym wymiarze czasu pracy.

/świadectwo pracy k.6 plik I akt ZUS/

Do dnia 31 grudnia 1976 r. S. L. otrzymał w ww. zakładzie pracy następujące angaże :

- od dnia 20 października 1967 r. powierzono mu obowiązki pomocy ustawiacza automatów tokarskich i przyznano mu wynagrodzenie zgodnie z V-tą grupą zaszeregowania osobistego tj. 6,40 zł za godzinę pracy plus premię regulaminową,

- od dnia 1 marca 1968 r. wnioskodawcy powierzono obowiązki ustawiacza automatów tokarskich i przyznano mu wynagrodzenie zgodnie z VI-tą grupą zaszeregowania osobistego tj. 7,50 zł za godzinę pracy plus premię regulaminową,

- od dnia 8 lipca 1969 r. ( po powrocie z wojska gdzie odbywał służbę od dnia
22 kwietnia 1969 r.) wnioskodawcy powierzono obowiązki ustawiacza szlifierek i przyznano mu wynagrodzenie zgodnie z VII-mą grupą zaszeregowania osobistego tj. 8,60 zł za godzinę pracy plus premię regulaminową,

- od dnia 1 grudnia 1969 r. wnioskodawcy zajmującemu stanowisko ustawiacza przyznano wynagrodzenie zgodnie z VIII-mą grupą zaszeregowania osobistego tj. 9,20 zł za godzinę pracy,

- od dnia 1 maja 1972 r. wnioskodawcy zajmującemu stanowisko ustawiacza polerek przyznano wynagrodzenie zgodnie z VIII-mą grupą zaszeregowania osobistego tj. 9,90 zł za godzinę pracy,

- od dnia 2 listopada 1972 r. wnioskodawcy zajmującemu stanowisko ustawiacza polerek przyznano wynagrodzenie zgodnie z VIII-mą grupą zaszeregowania osobistego tj. 10,50 zł za godzinę pracy plus premię regulaminową,

- od dnia 1 lipca 1973 r. wnioskodawcy zajmującemu stanowisko operatora polerek - szlifierek przyznano wynagrodzenie zgodnie z 9-tą grupą zaszeregowania osobistego tj. 11,30 zł za godzinę pracy plus premię regulaminową,

- od dnia 1 listopada 1973 r. wnioskodawcy zajmującemu stanowisko operatora agregatów do produkcji żyletek przyznano wynagrodzenie zgodnie z 9-tą grupą zaszeregowania osobistego tj. 12 zł za godzinę pracy plus premię regulaminową,

- od dnia 1 kwietnia 1974 r. wnioskodawcy powierzono stanowisko nastawiacza maszyn i urządzeń zgodnie z 9-tą grupą zaszeregowania osobistego tj. 15,60 zł za godzinę pracy – system płacy dniówkowo – premiowy,

- od dnia 1 czerwca 1976 r. wnioskodawcy zajmującemu stanowisko nastawiacza maszyn i urządzeń przyznano wynagrodzenie zgodnie z 9-tą grupą zaszeregowania osobistego tj. 19,00 zł za godzinę pracy plus premię regulaminową.

/angaże w dokumentacji osobowej wnioskodawcy – koperta k.13/

Przy przyjęciu stawki godzinowej :

- od 27 października 1967 r.- 6,40 zł/h

- od 1 marca 1968 r. - 7,50 zł/h

- od 8 lipca 1969 r. - 8,60 zł/h

- od 1 grudnia 1969 r. - 9,20 zł/h

- od 1 maja 1972 r.- 9,90 zł/h

- od 2 listopada 1972 r. -10,50 zł/h

- od 1 lipca 1973 r. – 11,30 zł/h

- od 1 listopada 1973 r.-12,00 zł/h

- od 1 kwietnia 1974 r. -15,60 zł/h

- od 1 czerwca 1976-19,00 zł/h

oraz przy przyjęciu minimalnego wynagrodzenia w j.g.u. w okresach od 15 października
1966 r. do 4 marca 1967 r. i od 8 maja 1967 r. do 18 czerwca 1967 r. wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury wnioskodawcy wynosi 104,25% (z lat 1970, 1974-1977,1979,1981- 1992). Emerytura na dzień 1 maja 2015r. wynosiłaby 2.178,41 zł , a od 1 marca 2016r. – 2.203,69 zł.

/pismo procesowe k.21/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił przede wszystkim na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy w postaci angaży wnioskodawcy ze spornego okresu zatrudnienia w (...) Zakładach (...) w Ł.. Podkreślić należy, że żadna ze stron postępowania nie kwestionowała ani autentyczności ani treści tych dokumentów.

Wskazać należy, że S. L. w trakcie postępowania wniósł o przeliczenie emerytury z uwzględnieniem stawek godzinowych określonych w angażach bez uwzględnienia kwot premii. Organ rentowy stosownie do zobowiązania Sądu oraz stanowiska wnioskodawcy na podstawie załączonej dokumentacji osobowej ubezpieczonego dokonał hipotetycznego wyliczenia wysokości świadczenia S. L.. Podkreślić należy, że Sąd przyjął za wiarygodne hipotetyczne wyliczenie przez ZUS wskaźnika wysokości podstawy wymiaru, a co również istotne wnioskodawca nie zgłaszał zastrzeżeń do tych wyliczeń.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego odwołanie wnioskodawcy zasługuje na uwzględnienie.

Zebrany w niniejszej sprawie materiał dowodowy wskazuje ,że wnioskodawca pobierał świadczenie przedemerytalne i w momencie przejścia na emeryturę (od dnia 8 maja 2008 r.) stosownie do treści art. 21 ust.3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2015 roku Nr 748) ustalono mu na nowo podstawę wymiaru w myśl art. 15. z uwzględnieniem kwoty bazowej w wyższej kwocie (tj. 2258,99 zł) niż przy ustalaniu świadczenia przedemerytalnego
( tj. 1 862,62 zł).

Stosownie zatem do treści art.53 ust.3 zgodnie z którym emeryturę oblicza się od tej samej kwoty bazowej, którą ostatnio przyjęto do ustalenia podstawy wymiaru, a następnie emeryturę podwyższa się w ramach waloryzacji przypadających do dnia nabycia uprawnień do emerytury, przy ustalaniu emerytury w zaskarżonej decyzji zastosowano kwotę bazową przyjętą w decyzji z dnia 29 maja 2008 r.

Na mocy art. 111 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, możliwe jest ponowne obliczenie wysokości emerytury lub renty od podstawy wymiaru ustalonej w myśl art. 15 ustawy, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego:

1)  z liczby kolejnych lat kalendarzowych i w okresie wskazanym do ustalenia poprzedniej podstawy wymiaru świadczenia,

2)  z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie emerytury lub renty albo o ponowne ustalenie emerytury lub renty, z uwzględnieniem art. 176,

3)  z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie emerytury lub renty,

- a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego.

Ustęp 2 tego samego przepisu stanowi, iż wskaźnik wysokości podstawy wymiaru, obliczony na zasadach określonych w art. 15, mnoży się przez kwotę bazową ostatnio przyjętą do obliczenia świadczenia.

Natomiast zgodnie z art. 111 ust. 3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS podstawa wymiaru emerytury lub renty, ustalona na zasadach określonych w ust. 1 i 2, podlega wszystkim waloryzacjom przysługującym do dnia zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie tej podstawy.

W myśl art. 15 ust. 1 powyższej ustawy podstawę wymiaru emerytury i renty stanowi ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę lub rentę, z uwzględnieniem ust. 6 i art. 176. Natomiast stosownie do brzmienia ust. 2a tego samego przepisu, jeżeli nie można ustalić podstawy wymiaru składek w okresie pozostawania w stosunku pracy wskazanym do ustalenia podstawy wymiaru emerytury i renty, za podstawę wymiaru składek przyjmuje się kwotę obowiązującego w tym okresie minimalnego wynagrodzenia pracowników, proporcjonalnie do okresu podlegania ubezpieczeniu i wymiaru czasu pracy. Z kolei na postawie ust. 6 omawianego przepisu na wniosek ubezpieczonego podstawę wymiaru emerytury lub renty może stanowić ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe w okresie 20 lat kalendarzowych przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu.

Jak stanowi art. 15 ust. 4 w/w ustawy w celu ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty:

1.  oblicza się sumę kwot podstaw wymiaru składek i kwot, o których mowa w ust. 3, w okresie każdego roku z wybranych przez zainteresowanego lat kalendarzowych,

2.  oblicza się stosunek każdej z tych sum kwot do rocznej kwoty przeciętnego wynagrodzenia, ogłoszonej za dany rok kalendarzowy, wyrażając go w procentach,
z zaokrągleniem do setnych części procentu,

3.  oblicza się średnią arytmetyczną tych procentów, która, z zastrzeżeniem ust. 5, stanowi wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury lub renty, oraz

4.  mnoży się przez ten wskaźnik kwotę bazową, o której mowa w art. 19, przy czym wskaźnik wysokości podstawy wymiaru nie może być wyższy niż 250%, jednakże przy ponownym przeliczeniu wysokości emerytury należy mieć na względzie, iż zgodnie z art. 111 ust. 2 ustawy uwzględnia się kwotę bazową ostatnio przyjętą do obliczenia świadczenia.

Przytoczone zasady postępowania – w świetle uchwały Sądu Najwyższego z dnia
7 maja 2003 roku sygn. III UZP 2/03 (OSNP 2003/14/338) - tak przy ustalaniu prawa do świadczenia, jak i jego przeliczaniu, pozwalają na ogólną uwagę, iż zamiarem ustawodawcy było umożliwienie ubezpieczonym dokonanie wyboru, w ramach prawa, najkorzystniejszego z ich punktu widzenia okresu, z którego podstawa wymiaru składek ubezpieczeniowych, będzie stanowić podstawę wymiaru świadczenia.

Zgodnie z § 21 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia z dnia 11 października 2011 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i (Dz. U. Nr 237 poz. 1412) środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu oraz uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty są zaświadczenia pracodawcy lub innego płatnika składek, legitymacja ubezpieczeniowa lub inny dokument, na podstawie którego można ustalić wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu lub uposażenia.

Wskazana tu regulacja, wyrażona także w poprzednio obowiązującym rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno - rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. Nr 10 poz. 49 ze zm.) wyznacza kierunek postępowania dowodowego, nie oznacza to jednak, aby wysokość uzyskiwanego uposażenia nie mogła być wskazana i w inny sposób, tak przy pomocy pisemnych środków dowodowych pochodzących od pracodawcy, czy też nawet dowodów pośrednich, nie wyłączając zeznań świadków - aczkolwiek wskazujących wprost na wysokość wynagrodzenia danego zainteresowanego (tak m. in. SN w wyroku z 25.07.1997r. - II UKN 186/97, OSNAP 1998/11/324 a także SA w Warszawie wyrok z dnia 4.03.1997r. - III AUa 105/97, Apel. W-wa 1997/2/7 SA w Rzeszowie z dnia 27.06.1995 - III Aur 177/95, OSA 1996/10/32, czy SA w Białymstoku III Aur 294/93, PS - wkład. 1994/3/6).

Należy podkreślić, iż Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych nie jest związany ograniczeniami dowodowymi określonymi dla dowodzenia przed organami rentowymi, co wynika z treści art. 473 k.p.c. i sprawia, że każdy fakt może być dowodzony wszelkimi środkami, które Sąd uzna za pożądane i ich dopuszczenie za celowe.

Dlatego, w niniejszej sprawie Sąd przeprowadził postępowanie dowodowe obejmujące analizę dokumentacji związanej z okresem pracy wnioskodawcy co pozwoliło w sposób wszechstronny przeanalizować zasadność jego żądania.

W rozpoznawanej sprawie wnioskodawca zażądał uwzględnienia, przy ustalaniu wskaźnika wysokości podstawy wymiaru emerytury wynagrodzeń, jakie otrzymywał w okresie zatrudnienia w (...) Zakładach (...) w Ł. do 31 grudnia 1976 r.

W ocenie Sądu, w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego
w okresie od dnia 20 października 1967 r. do dnia 31 grudnia 1976 r. należy uwzględnić w odniesieniu do niebudzącego żadnych wątpliwości zatrudnienia wnioskodawcy na cały etat w (...) Zakładach (...) w Ł. kwoty wynagrodzenia wyliczone w oparciu o stawki godzinowe, tj. iloczynu stawki godzinowej i 46 godzinnego tygodnia pracy.

Z poczynionych przez Sąd ustaleń wynika bowiem, że wynagrodzenie wnioskodawcy od momentu zatrudnienia tj. od dnia 20 października 1967 r. było ustalane według stawki 6,40 zł za godzinę pracy, od dnia 1 marca 1968 r. było ustalane według stawki 7,50 zł za godzinę prac , od dnia 8 lipca 1969 r. było ustalane według stawki 8,60 zł za godzinę pracy , od dnia
1 grudnia 1969 r. było ustalane według stawki 9,20 zł za godzinę pracy , od dnia 1 maja
1972 r. było ustalane według stawki 9,90 zł za godzinę pracy, od dnia 2 listopada 1972 r. było ustalane według stawki 10,50 zł za godzinę pracy, od dnia 1 lipca 1973 r. było ustalane według stawki 11,30 zł za godzinę pracy, od dnia 1 listopada 1973 r. było ustalane według stawki 12 zł za godzinę pracy, od dnia 1 kwietnia 1974 r. było ustalane według stawki
15,60 zł za godzinę pracy, od dnia 1 czerwca 1976 r. było ustalane według stawki 19,00 zł za godzinę pracy.

Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania zapisów zawartych w dokumentach osobowych wnioskodawcy ze spornego okresu. Zapisy te obejmują wysokość stawek godzinnych za cały sporny okres zatrudnienia skarżącego, a nadto są kompletne, żadna ze stron nie podważała ich wiarygodności i należy je uwzględnić przy ustalaniu wysokości wskaźnika podstawy wymiaru.

Sąd mając na uwadze wszechstronne zbadanie sprawy zobowiązał organ rentowy do przeliczenia emerytury w najkorzystniejszym jej wariancie przy przyjęciu kwot wynagrodzenia obliczonego na podstawie angaży z uwzględnieniem stawek godzinowych
ze spornego okresu. W ocenie Sądu takie wyliczenia pozwolą ustalić przynajmniej taką wysokość wynagrodzenia, jaką wnioskodawca w spornym okresie niewątpliwie otrzymywał i w pewnym stopniu zaspokoi poczucie krzywdy wnioskodawcy, który nie może udokumentować kwot rzeczywiście osiąganego wynagrodzenia, z uwagi na brak pełnej dokumentacji płacowej.

Organ rentowy dokonał stosownego wyliczenia wysokości zarobków za sporny okres oraz wyliczenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru. Niewątpliwie również przejęte do obliczenia lata są najkorzystniejszymi (1970, 1974-1977,1979,1981- 1992). Tak wyliczony wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 104,25 %. i jest korzystniejszy od dotychczasowego (99,28%,).

Wobec powyższego, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., orzekł jak sentencji.

O dacie przeliczenia emerytury wnioskodawcy, Sąd orzekł na podstawie art. 129 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi ZUS, wypożyczając akta rentowe.

27.06.2016r.