Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 czerwca 2016 roku

Sąd Rejonowy w Zgierzu, I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia SR Ewelina Iwanowicz

Protokolant: Aleksandra Pisera

po rozpoznaniu w dniu 6 czerwca 2016 roku w Zgierzu na rozprawie sprawy

z powództwa (...)Wierzytelności Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w W.

przeciwko A. Ł.

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt I C 2434/15

UZASADNIENIE

W dniu 10 września 2015 roku (...) Wierzytelności Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. wystąpił
do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie o wydanie w elektronicznym postępowaniu upominawczym nakazu zapłaty zasądzającego od A. Ł. kwotę 22.755,53 złotych wraz z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP co do kwoty 10.585,01 złotych od dnia 10 września 2015 r. do dnia zapłaty oraz z odsetkami ustawowymi co do pozostałej kwoty od dnia 10 września 2015 do dnia zapłaty oraz kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.
W uzasadnieniu pozwu wskazano, iż dochodzona wierzytelność wynika z umowy kredytu
w wysokości 12.048,20 złotych zawartej przez pozwaną z pierwotnym wierzycielem (...) Bankiem S.A. W dniu 4 stycznia 2010 roku, na podstawie art. 492 § 1 pkt 1 k.s.h., nastąpiło połączenie (...) Bank S.A. z (...) Bank S.A., wskutek którego (...) Bank S.A. wstąpił z dniem połączenia we wszystkie prawa i obowiązki (...) Bank. Następnie
z dniem 1 czerwca 2012 roku nastąpiło przeniesienie całego majątku (...) Bank S.A. z siedzibą w W. na (...) Bank S.A. z siedzibą w W..
Na podstawie art. 494 § 1 k.s.h. (...) Bank S.A. wstąpił z dniem połączenia we wszystkie prawa i obowiązku (...) Bank S.A. Z dniem 1 czerwca 2012 roku (...) Bank S.A. zmieniła nazwę na (...) Bank S.A. Pozwana nie wywiązywała się z warunków spłaty zobowiązania, wobec czego przedmiotowa umowa została wypowiedziana. Wierzyciel pierwotny wystawił przeciwko pozwanej bankowy tytuł egzekucyjny i wszczął na jego podstawie egzekucję, która okazała się bezskuteczna. Następnie, na podstawie umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 19 grudnia 2014 r. powód nabył wierzytelność względem A. Ł.. Strona powodowa wskazała, że na dochodzoną kwotę składa się 10.585,01 złotych tytułem niespłaconej kwoty kapitału, 6.108,42 złotych tytułem odsetek karnych naliczonych przez poprzedniego wierzyciela od kwoty niespłaconego kapitału
za okres od dnia występowania zaległości w spłacie do dnia 30 listopada 2014 r. roku według stopy procentowej wskazanej w umowie każdorazowo nie wyższej niż stopa odsetek maksymalnych, 1.175,34 złotych tytułem kosztów wezwań, upomnień i opłat poniesionych przez poprzedniego wierzyciela, 3.901,92 złotych tytułem odsetek umownych naliczonych przez poprzedniego wierzyciela za okres od daty zawarcia umowy bankowej do dnia jej rozwiązania według stopy odsetek określonej w umowie nie wyższej niż stopa odsetek maksymalnych oraz 984,84 złote tytułem odsetek karnych stanowiących czterokrotność stopy kredytu lombardowego NBP rocznie naliczonych od kwoty niespłaconego kapitału od dnia
1 grudnia 2014 roku do dnia poprzedzającego dzień wniesienia pozwu w niniejszej sprawie. Mimo wezwań do zapłaty i poinformowania o zmianie wierzyciela, pozwana nie uregulowała przedmiotowego zobowiązania.

(pozew – k. 2-9)

Postanowieniem z dnia 2 października 2015 roku, z uwagi na brak podstaw
do wydania nakazu zapłaty, Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie przekazał sprawę Sądowi Rejonowemu w Zgierzu.

(postanowienie – k. 10)

Po wpłynięciu sprawy do tutejszego Sądu powód podtrzymał swoje stanowisko.

(pismo procesowe powoda – k. 13 – 17)

Na terminie rozprawy w dniu 6 czerwca 2016 roku pozwana potwierdziła, że zawarła umowę kredytu w (...) Bankiem S.A. Zakwestionowała wysokość dochodzonej należności. Na wypadek uwzględnienia powództwa, wniosła o nieobciążanie kosztami postępowania.

(protokół rozprawy – k. 87)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 6 lutego 2009 roku A. Ł. zawarła z (...) Bankiem Spółką Akcyjną z siedzibą w W. umowę kredytu nr (...). Na podstawie przedmiotowej umowy pozwana otrzymała na warunkach w niej wskazanych kwotę 12.048,19 złotych, zobowiązując się do jej spłaty do dnia 16 lutego 2014 roku w równych miesięcznych ratach wynoszących 325,94 zł, a pierwsza 396,22 zł zgodnie z harmonogramem spłat. Oprocentowanie kredytu było zmienne, na dzień sporządzenia umowy wynosiło 21 %
w stosunku rocznym. Rzeczywista roczna stopa oprocentowania na dzień sporządzenia umowy wynosiła 26,24 %. W przypadku opóźnienia w terminowym regulowaniu rat kredytu, Bank był uprawniony do pobierania od niespłaconego w terminie kredytu podwyższone odsetki naliczone wg stopy procentowej w wysokości średniego oprocentowania WIBOR
dla 3-miesięcznych lokat na rynku międzybankowym z 10 ostatnich dni roboczych ostatniego miesiąca poprzedniego kwartału, powiększone o 25 punktów procentowych.

(bezsporne, nadto poświadczone za zgodność z oryginałem kserokopia umowy kredytu
– k. 53-55 i k. 68-71, harmonogramu spłaty – k. 56-56v i k. 72-73, wniosku o udzielenie kredytu – k. 74)

Pozwana nie spłacała zobowiązań wynikających z przedmiotowej umowy
na warunkach w niej określonych od kwietnia 2010 roku.

(przesłuchanie pozwanej – k. 86v w zw. z k. 86 wyjaśnień informacyjnych)

Z dniem 4 stycznia 2010 r. na podstawie art. 492 § 1 pkt 1 k.s.h. nastąpiło połączenie (...) Bank S.A. z (...) Bank S.A. Na postawie art. 494 § 1 k.s.h. (...) Bank S.A. wstąpiła z dniem połączenia we wszystkie prawa i obowiązki (...) Bank S.A.

(bezsporne, nadto poświadczona za zgodność z oryginałem kopia pełnego odpisu (...) Bank S.A. – k. 40-45)

W dniu 1 czerwca 2012 roku nastąpiło przeniesienia całego majątku (...) Bank S.A. na (...) Bank S.A. z siedzibą w W.. Na podstawie art. 494 § 1 k.s.h. (...) Bank S.A. wstąpił z dniem połączenia we wszystkie prawa i obowiązki (...) Bank S.A. Tego dnia (...) Bank S.A. zmienił nazwę na G. (...) Bank.

(bezsporne, nadto poświadczona za zgodność z oryginałem kopia pełnego odpisu (...) Bank S.A. – k. 46-50)

Była już prowadzona egzekucja sądowa należności wynikających z tego kredytu na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego.

(przesłuchanie pozwanej – k. 86v w zw. z k. 86 wyjaśnień informacyjnych)

W dniu 19 grudnia 2014 r. (...) Bank S.A. z siedzibą w W. zawarł
z (...) Wierzytelności Niestandaryzowanym Sekurytyzacyjnym Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym z siedzibą w W. umowę przelewu wierzytelności
nr (...), mocą której przeniósł na rzecz powoda wierzytelności wymienione
w załącznikach do umowy. W Załączniku nr 2 do umowy wskazano, że przedmiotem cesji była wierzytelność względem A. Ł. na kwotę 21.770,69 zł, w tym: 10.585,01 zł kapitału, 3.901,92 zł odsetek umownych, 6.108,42 zł odsetek karnych
oraz 1.175,34 zł kosztów.

(bezsporne, nadto poświadczone za zgodność z oryginałem kopia umowy cesji wraz
z Załącznikiem nr 1 – k. 22-29, załącznika nr 2 – k. 65-66)

Pierwotny wierzyciel pismem z dnia 19 grudnia 2014 roku zawiadomił pozwaną

o zbyciu wierzytelności z tytułu przedmiotowej umowy kredytu, na rzecz powoda.

(bezsporne, nadto poświadczona za zgodność kopia zawiadomienia – k. 51)

Pismem z dnia 2 lipca 2015 roku powód wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 22.539,77 złotych wynikającej z rzeczonej umowy kredytu.

(bezsporne, nadto poświadczona za zgodność z oryginałem kopia wezwania do zapłaty
– k. 52-52v)

A. Ł. pomieszkuje u siostry, która ją utrzymuje. Pozwana jest osobą bezrobotną bez prawa do zasiłku. Ciążą na niej zobowiązania, których nie reguluje.

(przesłuchanie pozwanej – k. 86v w zw. z k. 86v wyjaśnień informacyjnych)

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu.

Powód wywodzi swoje roszczenie z umowy o kredyt konsumencki zawartej
przez (...) Bank S.A. z siedzibą we W. – jako przedsiębiorcę – z pozwaną A. Ł. – jako konsumentem.

Zgodnie z art. 69 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz. U. 1997
nr 140 poz. 939 z późn. zm.) przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem
na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami
w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Natomiast
za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki w wysokości nie większej niż 255.550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, którą kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi (art. 3 ust. 2 pkt 1 w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r.
o kredycie konsumenckim, Dz. U. 2011 nr 126 poz. 715 ze zm.).

Stosownie do przepisu art. 6 k.p.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. W myśl art. 232 k.p.c., strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Sąd może dopuścić dowód niewskazany przez stronę.

Art. 232 k.p.c. dotyczy ciężaru dowodu w znaczeniu formalnym (kto powinien przedstawiać dowody), a art. 6 k.c. - ciężaru dowodzenia w znaczeniu materialnym
(kto poniesie skutki nieudowodnienia faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy). (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 lutego 2006 r., V CSK 129/05, LEX nr 200947).

W niniejszej sprawie na powodzie spoczywał ciężar udowodnienia zasadności
i wysokości dochodzonego roszczenia. Podkreślić przy tym należy, że samo twierdzenie strony nie jest dowodem, a twierdzenie dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności (art. 227 k.p.c.) powinno być udowodnione przez stronę to twierdzenie zgłaszającą (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 listopada 2001 r., sygn. akt I PKN 660/00, Wokanda 2002/7-8/44, LEX nr 80854). Zgodnie z art. 232 k.p.c. obowiązek wskazania dowodów obciąża przede wszystkim strony, a w myśl art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która
z tego faktu wywodzi skutki prawne. Oznacza to, że ten, kto powołuje się na przysługujące mu prawo, występując z żądaniem obowiązany jest udowodnić okoliczności faktyczne uzasadniające to żądanie. Chodzi tu o fakty, które mają istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, wykazujące istnienie prawa. Zgodnie z obowiązującą w postępowaniu cywilnym zasadą kontradyktoryjności Sąd nie ma obowiązku zarządzania dochodzenia w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też Sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzania
z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (wyrok Sądu najwyższego z dnia 17 grudnia 1996 r., sygn. akt I CKU 45/96, OSNC 1997/6-7/76, LEX nr 29440). W orzecznictwie Sądu Najwyższego kwestia ta była przedmiotem wielu orzeczeń – jak choćby wyroku z dnia 12 grudnia 2000 roku wydanego
w sprawie o sygnaturze akt V CKN 175/00, opublikowanego w OSP 2001/7-8/116, uchwały składu siedmiu sędziów z 19 maja 2000 roku w sprawie o sygnaturze akt III CZP 4/00, opublikowanej w OSNC 2000/11/195, wyroku z dnia 24 czerwca 1998 roku w sprawie
o sygnaturze akt I PKN 194/98, opublikowanego w OSNAP 1999/13/425 oraz wyroku z dnia 25 września 1997 roku wydanego w sprawie o sygnaturze akt II UKN 271/97,
a opublikowanego w OSNAP 1998/14/430. Główna idea, którą Sąd rozpoznający niniejszą sprawę w pełni podziela, jest następująca: sąd podejmuje z urzędu inicjatywę dowodową jedynie w sytuacjach szczególnych. Obecnie obowiązek dowodzenia obciąża same strony, zwłaszcza w sytuacji gdy są reprezentowane, jak powód w niniejszej sprawie, przez profesjonalnego pełnomocnika. Możliwość przewidziana w zdaniu drugim powołanego wyżej art. 232 k.p.c. stanowi jedynie wspierające uprawnienie sądu. W żadnym razie nie może prowadzić do zastępowania stron w spełnianiu ich obowiązków. Już na marginesie warto zaznaczyć, że działanie sądu z urzędu w sytuacji nieuzasadnionej może prowadzić do naruszenia jednej z naczelnych zasad (wywiedzionej z treści art. 32 ust. 1 i art. 45 ust. 1 Konstytucji RP), a mianowicie prawa do bezstronnego sądu i odpowiadającego mu obowiązku przestrzegania zasady równego traktowania stron.

W związku z powyższym, jeżeli materiał dowodowy zgromadzony przez stronę
nie daje podstaw do dokonania odpowiednich ustaleń faktycznych Sąd musi wyciągnąć ujemne konsekwencje z nieudowodnienia faktów przedłożonych na uzasadnienie żądań
lub zarzutów.

W niniejszej sprawie powód nie udowodnił wysokości dochodzonego roszczenia, którą to okoliczność zakwestionowała pozwana. W treści pozwu powód wskazał,
że na dochodzoną kwotę składa się: 10.585,01 złotych tytułem niespłaconej kwoty kapitału oraz 6.108,42 złotych tytułem odsetek karnych naliczonych przez poprzedniego wierzyciela
od kwoty niespłaconego kapitału za okres od dnia występowania zaległości w spłacie do dnia
30 listopada 2014 r. roku według stopy procentowej wskazanej w umowie każdorazowo
nie wyższej niż stopa odsetek maksymalnych. W pierwszej kolejności należy wskazać,
że powód nie wykazał, od kiedy roszczenie stało się wymagalne, a w konsekwencji od jakiej daty naliczane były odsetki za opóźnienie. Nie wiadomo także, od jakiej kwoty naliczane były przedmiotowe odsetki, gdyż każda rata kredytu stawała się wymagalna w osobnym terminie
z dniem upływu płatności konkretnej raty. Pozwana spłaciła przy tym część zadłużenia, wobec czego część wpłat zaliczana była na należność główną, powodując zmniejszenie należności. Powód dochodzi również 3.901,92 złotych tytułem odsetek umownych naliczonych przez poprzedniego wierzyciela za okres od daty zawarcia umowy bankowej
do dnia jej rozwiązania. W umowie nie wskazano, w jaki sposób wyliczane było przedmiotowe oprocentowanie poza ograniczeniem się do stwierdzenia, iż było ono zmienne
i ile wynosiło na dzień zawarcia umowy. Nie wiadomo także, za jaki okres naliczane były wskazane odsetki umowne, gdyż powód nie wykazał w jakiej dacie doszło do rozwiązania umowy. Powód w żaden sposób nie udowodnił również zasadności jak i wysokości dochodzonej kwoty 1.175,34 złotych tytułem kosztów wezwań, upomnień i opłat poniesionych przez poprzedniego wierzyciela.

W tym stanie faktycznym powództwo podlegało oddaleniu jako nieudowodnione.