Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 13 października 2015 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi oddalił powództwo Stowarzyszenia (...)
w Ł. przeciwko T. P. o zasądzenie kwoty 3.783,84 zł, w tym
2.516 zł tytułem dopłaty do budowy boksu oraz 1.267,84 zł tytułem zaległego czynszu za okres od 1 kwietnia 2010 roku do 30 stycznia 2013 roku, zmodyfikowane na rozprawie
w dniu 25 czerwca 2015 roku w ten sposób, że powód wniósł o zasądzenie od pozwanego kwoty 3.196 zł z tytułu dopłaty różnicy do kosztów budowy boksu oraz kwoty 1.610,51 zł tytułem różnicy w czynszu z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia powództwa (punkt 1) oraz orzekł o zwrocie na rzecz powoda ze Skarbu Państwa kwoty 68,40 zł tytułem nadpłaconych wydatków z kwoty uiszczonej przez powoda zaliczki (punkt 2).

W uzasadnieniu wyroku Sąd pierwszej instancji ustalił, że posiadaczem zależnym nieruchomości położonych w Ł. przy ulicy (...) i ulicy (...) jest Stowarzyszenie (...) z siedzibą w Ł.. Na w/w nieruchomości została wybudowana (...), zaś inwestorem było powodowe Stowarzyszenie. W związku z budową hali targowej, powód zawarł w dniu 23 sierpnia 2008 roku z T. P. umowę, na mocy której powód zobowiązał się oddać pozwanemu w posiadanie zależne na okres do dnia 30 kwietnia 2020 roku, stanowisko handlowe nr 290. Umowa ta została zawarta jeszcze przed powstaniem hali targowej. Strony określiły hipotetyczną powierzchnię handlową stoiska na około 43,7m ². Określenie ostatecznej powierzchni stanowiska strony pozostawiły do okresu po uzyskaniu pozwolenia na użytkowanie. Pozwany zobowiązał się do udziału w kosztach realizacji inwestycji budowy hali targowej, proporcjonalnie do udziału powierzchni handlowej stanowiska handlowego,
w ogólnej powierzchni hali. Łączną kwotę udziału poddzierżawcy w koszcie realizacji inwestycji budowy hali targowej, wyliczano według schematu – iloczyn kwoty 3 400 zł brutto za metr kwadratowy i ilości metrów kwadratowych powierzchni handlowej (określonej ostatecznie po uzyskaniu pozwolenia na użytkowanie) powiększony o kwotę udziału pozwanego w nieprzewidzianych kosztach dodatkowych, związanych z realizacja inwestycji. Zgodnie z zobowiązaniem zawartym w umowie z dnia 23 sierpnia 2008 roku, w dniu
28 kwietnia 2010 roku strony zawarły umowę podnajmu, której przedmiotem był boks handlowy nr 290 zlokalizowany na (...), o łącznej faktycznej powierzchni, będącej podstawą rozliczeń między stronami wynoszącej 38,20 m ². Strony ustaliły wysokość czynszu na kwotę stanowiącą iloczyn 48 zł brutto za 1 m ² powierzchni boksu handlowego przez okres 6 miesięcy, liczonych począwszy od miesiąca, w którym strony zawarły umowę. Od 7 miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawarto umowę, stawkę czynszu miano obniżyć do 38 zł brutto za 1 m ² powierzchni boksu. Czynsz miał być płaty miesięcznie z góry do 10-go dnia każdego miesiąca. Strony dopuściły możliwość zmiany stawki czynszu w każdym przypadku bez konieczności zmiany umowy.
W miesiącach styczeń i luty 2011 roku z uwagi na zmianę stawki podatku VAT, czynsz wynosił 48,40 zł brutto/m ². Sąd Rejonowy ustalił także, że walne zgromadzenie członków stowarzyszenia (...) postanowiło uchwałą z dnia 8 września 2010 roku nie zmieniać stawki czynszu, tj. pozostawić stawkę 48 zł brutto/m ² powierzchni boksów. Następnie w dniu 3 marca 2011 roku zarząd powoda podwyższył czynsz od marca 2011 roku do kwoty 51,50 zł/m ². Na początku 2010 roku ówczesny zarząd stowarzyszenia zlecił inżynierowi C. W. dokonanie pomiarów powierzchni użytkowej poszczególnych boksów hali targowej. Nowy zarząd kontynuował wykonywanie tych pomiarów i do umów wpisywane były powierzchnie wynikające z wyliczeń inż. W.. Te obmiary nie uwzględniały ścianek działowych umieszczonych z boksach. Gdy osoba ta dokonywała pomiarów w boksie pozwanego były już wykonane ścianki działowe. Powód dokonał weryfikacji poprawności wyliczenia powierzchni boksów handlowych w ujętych
w zawartych umowach, przyjmując za podstawę zestawienie powierzchni użytkowych (...) sporządzonej przez inż. T. W.. Z powyższego zestawienia wynikało, iż powierzchnia boksu handlowego nr 290 wynosi 38,94 m ², z zastrzeżeniem, że jest to trapez i została dodana wnęka na drzwi. W dniu 5 marca 2010 roku wydana została decyzja nr (...) udzielająca Stowarzyszeniu (...) pozwolenia na użytkowanie zespołu handlowego z częścią administracyjną. Projekt boksu, który miał być podnajęty pozwanemu został wykonany już w lipcu 2009 roku. Jego przeznaczeniem miał być zakład fryzjerski i projekt spełniający wymogi dla tego rodzaju działalności był niezbędny do wydania pozwolenia na użytkowanie hali. Z tego względu budowa uwzględniała od samego początku specyfikę planowanej działalności i musiała spełniać wymóg odpowiedniej aranżacji pomieszczenia z uwzględnieniem niezbędnych ścianek działowych. Powód wystosował do pozwanego pismo informujące o niezgodności metrażowej boku handlowego nr 290. Wskazano także, iż od miesiąca lutego 2013 roku pozwany zostanie obciążony za czynsz według stawki – 38,94 m ² razy 51,50 zł. Ponadto wezwano pozwanego kwoty 2.516 zł
z tytułu dopłaty do budowy boksu oraz kwoty 1.267,84 zł zaległego czynszu od 1 kwietnia 2010 roku do 31 stycznia 2013 roku w terminie 14 dni od dnia otrzymania wezwania. Pozwany otrzymał wezwanie 28 stycznia 2013 roku. Powierzchnia użytkowa boksu nr 290 wynosi 37,90 m ², zaś powierzchnia zajęta pod ścianki działowe kształtuje się w wysokości 1,24 m ² według stanu na dzień 15 stycznia 2015 roku.

Sąd pierwszej instancji oddalił powództwo w całości zważywszy, iż podstawę roszczenia stanowią zawarte z pozwanym umowy z dnia 23 sierpnia 2008 roku i z dnia
28 kwietnia 2010 roku, które ostatecznie Sąd zakwalifikował jako umowę podnajmu boksu handlowego wraz z zasadami rozliczenia inwestycji z najemcą oraz aneks do niej. Wniosek ten uzasadniono tym, że zgodnie z art. 693 § 1 k.c. wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz lub prawo (zob. art. 709 k.c.) do używania i pobierania pożytków. Jednakże istotne jest rozróżnienie pożytków rzeczy (lub prawa) będącej przedmiotem dzierżawy, od pożytków (dochodów), które przynosi dana działalność gospodarcza wykonywana przy użyciu tej rzeczy. Jeśli zatem przedmiotem umowy jest nieruchomość lub jej wydzielona część, a korzystający z niej prowadzi w jej ramach działalność gospodarczą przynoszącą dochód, umowa pozwalająca na korzystanie z tej nieruchomości stanowi umowę najmu, a nie dzierżawy. W ramach wykonania zawartych umów pozwany określony jako poddzierżawca nie był uprawniony do pobierania np. pożytków naturalnych rzeczy, a jedynie do korzystania z części nieruchomości. Jednocześnie fakt uzyskiwania przychodów w związku z eksploatacją boksów handlowych, czy też usługami świadczonymi na ich terenie, nie powinien być traktowany jako pobieranie pożytków cywilnych rzeczy (nieruchomości), ponieważ to nie nieruchomość stanowiła przedmiot stosunku prawnego z klientami boksów handlowych, wobec czego nie można uznać, że nieruchomość przynosiła dochody na podstawie stosunku prawnego, a więc pożytki cywilne. W ocenie Sądu Rejonowego umowa z 23 sierpnia 2008 roku pozwalająca na korzystanie z części nieruchomości powoda jest umową podnajmu, a nie dzierżawy, a umowa z dnia 28 kwietnia 2010 roku jest aneksem do tej pierwszej umowy. Umowa podnajmu została zawarta między stronami na czas oznaczony – od dnia zawarcia umowy do dnia 30 kwietnia 2020 roku. W zakresie roszczenia o zapłatę czynszu najmu Sąd pierwszej instancji wskazał, że podwyższenie czynszu najmu lokalu użytkowego następuje poprzez wypowiedzenie dotychczasowej stawki czynszu najmu przez wynajmującego. Umowa zawarta pomiędzy stronami w § 6 pkt 3 przewidywała możliwość zmiany stawki czynszu. Przy czym, wynajmujący lokal może podwyższyć czynsz, wypowiadając dotychczasową wysokość czynszu najpóźniej na miesiąc naprzód, na koniec miesiąca kalendarzowego, na mocy art. 685 ¹ k.c. Podwyższenie czynszu najmu lokalu użytkowego następuje poprzez wypowiedzenie dotychczasowych warunków wysokości czynszu najmu przez wynajmującego. Istotą tego uregulowania jest to, że oświadczenie o zmianie wysokości czynszu działa na przyszłość od momentu złożenia tego oświadczenia. Nie można przyjąć, że wynajmujący uprawniony jest do ustalania wysokości należności czynszowych z datą wsteczną. W niniejszej sprawie istotne jest również to, że strony w umowie wprost ustaliły, że łączna faktyczna powierzchnia boksu handlowego będąca podstawą rozliczeń między stronami wynosi 38,20 m ². Jest to postanowienie umowy, którego zmiana to nie tylko zmiana stawki czynszu, ale określonego warunku umowy i wymaga stosownego wypowiedzenia
i również nie może działać wstecz. Ten element umowy został zmieniony zgodnie przez obie strony, gdyż pozwany od lutego 2013 roku płaci czynsz przy uwzględnieniu powierzchni 38,94 m ². Oznacza to, że strony zgodnie zmieniły postanowienie § 2 ust. 2 umowy, przy czym zgoda pozwanego wyrażona została w sposób dorozumiany poprzez zaakceptowanie opłat liczonych od tej powierzchni począwszy od lutego 2012 roku. Brak jest podstaw do przyjęcia, że obejmuje ona również wcześniejszy okres. Wobec tego, Sąd Rejonowy ocenił, że dochodzenie należności czynszowej według zmienionej powierzchni jest możliwe po wypowiedzeniu uzgodnionego przez strony warunku umowy i nie może obejmować okresu przed takim wypowiedzeniem.

Sąd pierwszej instancji w zakresie żądania zasądzenia kwoty 3.196 zł tytułem dopłaty różnicy do kosztów budowy boksu. Strony nie wskazały co należy rozumieć pod pojęciem „powierzchni handlowej”, czy jest to tożsame z „powierzchnią użytkową”, która określana jest zgodnie z opinią biegłego „w świetle wyprawionych ścian”, czy też miały na myśli całą powierzchnię lokalu, również tę pod ściankami działowymi i czy ścianki działowe były przewidziane już na wstępnym etapie projektowania obiektu. W umowie określono udział poddzierżawcy w realizacji inwestycji budowy hali targowej jako iloczyn kwoty 3400 brutto/m ² i ilość m ² powierzchni handlowej boksu handlowego nr 290, powiększony o kwotę udziału podnajemcy w nieprzewidzianych kosztach dodatkowych. Pozwany zobowiązał się zatem do udziału w kosztach realizacji inwestycji budowy hali targowej (§ 4 pkt 2 umowy k.22), przy czym to obciążenie miało nastąpić proporcjonalnie do udziału powierzchni handlowej stanowiska handlowego w ogólnej powierzchni hali targowej. Tak wyliczona kwota powinna nadto zostać określona w odniesieniu do kosztów realizacji inwestycji (§ 2
pkt 5 umowy). Oznacza to, że ustalenie zasadności roszczenia wymaga znajomości trzech danych: powierzchni handlowej stanowiska handlowego, powierzchni ogólnej hali oraz kosztów realizacji inwestycji budowy hali. Z tego względu nawet przy żądaniu nie przekraczającym kwoty 3.400 zł/m ², konieczne jest ustalenie, jaki jest udział powierzchni handlowej boksu w stosunku do ogólnej powierzchni hali. Na powodzie spoczywał ciężar wykazania wszystkiego co było niezbędne do weryfikacji roszczenia w zakresie udziału pozwanego w kosztach realizacji inwestycji budowy hali targowej, (wyrok, k. 162; uzasadnienie, k. 166 – 169).

Powód w apelacji od opisanego wyroku zaskarżył go w całości, zarzucając naruszenie prawa materialnego, tj. art. 65 § 2 k.c. w zw. z § 2 pkt 5 i § 4 pkt 2 umowy z dnia 23 sierpnia 2008 roku poprzez niewłaściwe zastosowanie polegające na dokonaniu wykładni treści umowy w sytuacji, gdy żadna ze stron nie kwestionowała rozumienia i znaczenia jej postanowień; art. 65 § 2 k.c. w zw. z art. 659 § 1 k.c. i art. 693 § 1 k.c. poprzez dokonanie błędnej wykładni oświadczeń woli stron, co doprowadziło do niewłaściwego zastosowania art. 659 § 1 k.c., a jednocześnie niewłaściwego niezastosowania art. 693 § 1 k.c. poprzez uznanie, że strony zawarły umowę podnajmu, a nie umowę poddzierżawy, w sytuacji, gdy charakter stosunku prawnego między stronami oraz zgodnego stanowiska stron w tym przedmiocie świadczy jednoznacznie, iż umowa zawarta między stronami stanowi umowę poddzierżawy. Skarżący zarzucił także naruszenie prawa procesowego, tj. art. 229 k.p.c. poprzez przeprowadzenie postępowania dowodowego w zakresie kwalifikacji prawnej
i charakteru umów zawartych między stronami, a nadto wyprowadzenia wniosków przez Sąd odmiennych od zaprezentowanych przez powoda, w sytuacji gdy pozwany przyznał okoliczność zawarcia umowy poddzierżawy, nie kwestionował jej treści, ustaleń ani rozumienia co oznacza, że między stronami istniała zgodność odnośnie umowy zawartej między nimi; art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów
i dokonanie błędnej, sprzecznej z zasadami logiki i doświadczenia życiowego oceny materiału dowodowego, w szczególności oceny zawartych między stronami umów poddzierżawy, skutkującej nieuzasadnionymi ustaleniami, szczegółowo opisanymi w apelacji; art. 328 § 2 k.p.c. poprzez brak odniesienia się oraz brak oceny przez Sąd pierwszej instancji materiału dowodowego zebranego w toku postępowania w aspekcie przesłuchania stron, co do których Sąd nie wypowiedział się, czy uznaje je za wiarygodne, czy nie, w jakim zakresie i jaki to ma wpływ na ustalenie stanu faktycznego w sprawie, a w dalszej kolejności na wydane rozstrzygnięcie.

Skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie powództwa, ewentualnie uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji oraz zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych.

Skarżący wniósł o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania stron oraz dowodu
z dokumentów w postaci dalszych umów poddzierżawy, (apelacja, k. 189 – 195).

Pozwany w odpowiedzi na apelację wniósł o jej oddalenie w całości jako bezzasadnej oraz o zasądzenie od powoda kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, (odpowiedź na apelację, k. 204 – 209).

Na rozprawie w dniu 19 maja 2016 roku Skarżący cofnął wniosek dowodowy zawarty w apelacji, (protokół rozprawy, k. 220).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelację jako bezzasadną należało oddalić w całości.

W pierwszej kolejności należy rozważyć zarzuty naruszenia prawa procesowego, gdyż kontrola prawidłowości zastosowania oraz wykładni prawa materialnego może być dokonana jedynie na podstawie prawidłowo ustalonego stanu faktycznego sprawy.

Skarżący zarzucił naruszenie art. 328 § 2 k.p.c. poprzez brak odniesienia się oraz brak oceny przez Sąd pierwszej instancji materiału dowodowego zebranego w toku postępowania w aspekcie przesłuchania stron, co do których Sąd nie wypowiedział się, czy uznaje je za wiarygodne, czy nie, w jakim zakresie i jaki to ma wpływ na ustalenie stanu faktycznego
w sprawie, a w dalszej kolejności na wydane rozstrzygnięcie. Zarzut ten jest bezzasadny.
Jak stanowi art. 328 § 2 k.p.c. uzasadnienie wyroku powinno zawierać wskazanie podstawy faktycznej rozstrzygnięcia, a mianowicie: ustalenie faktów, które sąd uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, i przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, oraz wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku
z przytoczeniem przepisów prawa. Ustalenia faktyczne oraz dokonana ocena prawna powinna zostać przedstawiona w uzasadnieniu orzeczenia. Skład orzekający w niniejszej sprawie podziela pogląd prezentowany w orzecznictwie Sądu Najwyższego, zgodnie z którym naruszenie przez sąd pierwszej (drugiej) instancji art. 328 § 2 k.p.c. przez sporządzenie uzasadnienia nie w pełni odpowiadającego wymaganiom, jakie stawia wymieniony przepis, może wyjątkowo wypełniać podstawę środka zaskarżenia. Ma to miejsce wówczas, gdy
w wyniku uchybienia konkretnym wymaganiom określonym w art. 328 § 2 k.p.c. zaskarżone orzeczenie nie poddaje się kontroli instancyjnej, czyli gdy stwierdzone wady mogły mieć wyjątkowo wpływ na wynik sprawy. Powyższe stanowisko zajął Sąd Najwyższy m.in.
w wyroku z dnia 20 kwietnia 2004 r. (V CK 92/04 niepubl.), w wyroku z dnia 13 listopada 2003 r. (IV CK 183/02 niepubl.), z dnia 19 grudnia 2000 r. (II UKN 152/00, OSNAPiUS 2002, Nr 16), w wyroku z dnia 9 listopada 2007 r. (V CSK 263/07 niepubl.), w wyroku z dnia 29 maja 2008 r. (II CSK 39/08 niepubl). Mając na uwadze przedstawiony pogląd, należy stwierdzić, że uzasadnienie zaskarżonego wyroku zawiera elementy wymagane treścią przywołanego przepisu w stopniu, który sprawia, że wyrok ten nie uchyla się kontroli instancyjnej. Sąd pierwszej instancji wyjaśnił podstawę faktyczną i prawną orzeczenia. Sąd Rejonowy wskazał podstawę faktyczną rozstrzygnięcia oraz omówił przyczyny, dla których oddalił powództwo. W szczególności, Sąd pierwszej instancji wskazał, że stan faktyczny ustalił na podstawie dokumentów załączonych do akt sprawy, w tym umów, pism, uchwał oraz opinii biegłego, których prawdziwość i moc dowodowa nie zostały zakwestionowane przez strony. Podniósł także, że wpływu na rozstrzygnięcie sprawy nie miały zeznania świadka W. P., z uwagi na brak istotnych informacji. Ponadto z uzasadnienia wyroku wprost wynika, iż Sąd Rejonowy dokonał ustaleń faktycznych na podstawie zeznań pozwanego (k. 167 – 168).

Jako bezzasadny trzeba ocenić zarzut naruszenia prawa procesowego, a w konsekwencji uznać za prawidłowe zastosowanie oraz wykładnię prawa materialnego. Sąd pierwszej instancji prawidłowo przeprowadził postępowanie dowodowe, na podstawie którego dokonał istotnych do rozstrzygnięcia sprawy ustaleń. Ustalenia te Sąd Okręgowy w Łodzi przyjmuje za własne. Należy bowiem przywołać utrwalone stanowisko Sądu Najwyższego, zgodnie
z którym w postępowaniu apelacyjnym nie wymaga się dokonywania ustaleń na podstawie dowodów przeprowadzonych we własnym zakresie oraz ich samodzielnej oceny, jeżeli sąd odwoławczy nie dostrzega potrzeby ponowienia dowodów dopuszczonych w postępowaniu pierwszoinstancyjnym oraz podziela ocenę ich wiarygodności wyrażoną przez sąd pierwszej instancji. Wówczas wystarczająca jest aprobata dla stanowiska przedstawionego w orzeczeniu sądu pierwszej instancji (zob. m.in. postanowienie SN z dnia 22 lipca 2010 r., sygn. I CSK 313/09, niepubl.; wyrok SN z dnia 16 lutego 2005 r., sygn. IV CK 526/04, niepubl.; wyrok SN z dnia 20 maja 2004 r., sygn. II CK 353/03, niepubl.). Sąd Okręgowy w składzie rozpoznającym sprawę podziela przedstawiony pogląd.

Powód zarzucił naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. Stosownie do wskazanego przepisu, sąd ma swobodę w ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. W orzecznictwie Sądu Najwyższego słusznie przyjmuje się, że zarzut naruszenia art. 233 k.p.c. może tylko wtedy być uznany za usprawiedliwiony, jeżeli sąd zaprezentuje rozumowanie sprzeczne
z regułami logiki, zasadami wiedzy lub z doświadczeniem życiowym. Sprzeczność ta występuje, w szczególności w sytuacji, gdy z treści dowodu wynika, co innego niż przyjął sąd, gdy pewnego dowodu nie uwzględniono przy ocenie, gdy sąd przyjął pewne fakty za ustalone, mimo że nie zostały one w ogóle lub w dostatecznie potwierdzone, gdy sąd przyjął pewne fakty za nieudowodnione, mimo, że nie było ku temu podstawy. Ponadto, jeżeli
z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne
z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów
i musi się ostać, chociażby w równym stopniu na podstawie tego samego materiału dowodowego udałoby się wysnuć wnioski odmienne (zob. postanowienie SN z dnia
10 stycznia 2002 r., sygn. II CKN 572/99; wyrok SN z dnia 27 września 2002 r., sygn.
II CKN 817/00). Skarżący nie wykazał, aby przedmiotem dowodu w postępowaniu przed Sądem Rejonowym były fakty nie mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotnego znaczenia
(art. 227 k.p.c.), a przez to, aby na takich faktach oparto rozstrzygnięcie w sprawie.
Z zebranego materiału dowodowego Sąd pierwszej instancji wyprowadził wnioski logicznie poprawne, co doprowadziło do oddalenia powództwa. Skarżący prezentuje w apelacji jedynie własną ocenę materiału dowodowego.

W powyższym kontekście, bezzasadny jest także zarzut naruszenia art. 229 k.p.c. poprzez przeprowadzenie postępowania dowodowego w zakresie kwalifikacji prawnej
i charakteru umów zawartych między stronami oraz wyprowadzenia wniosków przez Sąd odmiennych od zaprezentowanych przez powoda. Zgodnie z przepisem, nie wymagają dowodu fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości. Przepis ten jako stanowiący odstępstwo od ogólnej zasady obowiązku dowodzenia wymaga jednak ścisłej wykładni. Znajduje zatem zastosowanie tylko wówczas, gdy strona przyzna ściśle ten fakt, który uzasadnia roszczenie strony przeciwnej. Skutkiem przyznania niebudzącego wątpliwości (z materiałem zgromadzonym w aktach sprawy) jest wyłączenie obligatoryjności przeprowadzania postępowania dowodowego co do przyznanych okoliczności faktycznych. Przyznanie jest więc w zasadzie oświadczeniem wiedzy strony, że twierdzenie faktyczne jej przeciwnika procesowego odpowiada rzeczywistości. Wobec powyższego, należy podkreślić, że art. 229 k.p.c. zupełnie nie dotyczy kwestii oceny przez Sąd orzekający podstawy (kwalifikacji) prawnej dochodzonego roszczenia, w tym przypadku – charakteru prawnego umów zawartych pomiędzy stronami. Innym zagadnieniem jest przyznanie przez stronę danego faktu, a ocena prawna roszczenia.

W przedstawionym kontekście naruszenia przepisów procesowych, jako bezzasadne należy ocenić także zarzuty naruszenia prawa materialnego, które sprowadzały się do zakwestionowania dopuszczalności oceny przez Sąd pierwszej instancji charakteru prawnego umów zawartych pomiędzy stronami. Należy podkreślić, że to właśnie rzeczą Sądu jest właściwe zastosowanie z urzędu prawa materialnego do ustalonego stanu faktycznego. Obowiązkiem Sądu orzekającego jest ustalenie podstawy prawnej wyroku, a więc dobór właściwego przepisu prawa materialnego, jego wykładnię oraz podjęcie aktu subsumcji. Zgodnie z podstawowymi zasadami procesowymi określającymi relacje między stroną
a sądem (łac. da mihi factum, dabo tibi ius oraz facta probantur, iura novit curia), Sąd pierwszej i drugiej instancji bez względu na stanowisko stron oraz zakres zarzutów powinien zastosować właściwe przepisy prawa materialnego (tak słusznie, SN w uchwale siedmiu sędziów z 31 stycznia 2008 r., III CZP 49/07; wyroku z 15 maja 2001 r., I CKN 350/00; postanowieniu z 21 sierpnia 2003 r., III CKN 392/01; wyroku z 16 lutego 2005 r., IV CK 526/04).

Jak słusznie przyjął Sąd pierwszej instancji, to obowiązkiem powoda jest przytoczenie okoliczności faktycznych, z których wywodzi roszczenie (art. 187 § 1 pkt 2 k.p.c.)
i wskazanie na dowody, których przeprowadzenie potwierdzi zasadność jego twierdzeń
o faktach (art. 232 k.p.c. i art. 6 k.c.). Wszystkie okoliczności faktyczne doniosłe dla rozstrzygnięcia sprawy i składające się na podstawę faktyczną rozstrzygnięcia muszą mieć oparcie w dowodach przeprowadzonych w toku postępowania, o ile nie są objęte zakresem faktów przyznanych przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości (art. 229 k.p.c.) oraz co do faktów niezaprzeczonych (art. 230 k.p.c.). Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił w świetle art. 693 § 1 k.c. i rozróżnienia pożytków rzeczy (lub prawa) będącej przedmiotem dzierżawy, od pożytków (dochodów), które przynosi dana działalność gospodarcza wykonywana przy użyciu tej rzeczy – charakter prawny umów wiążących strony. W przypadku, gdy przedmiotem umowy jest nieruchomość lub jej wydzielona część,
a korzystający z niej prowadzi w jej ramach działalność gospodarczą przynoszącą dochód, umowa pozwalająca na korzystanie z tej nieruchomości stanowi umowę najmu, a nie dzierżawy. Okoliczność uzyskiwania przychodów w związku z eksploatacją boksów handlowych, czy też usługami świadczonymi na ich terenie, nie powinien być traktowany jako pobieranie pożytków cywilnych rzeczy (nieruchomości), ponieważ to nie nieruchomość stanowiła przedmiot stosunku prawnego z klientami boksów handlowych, wobec czego nie można uznać, że nieruchomość przynosiła dochody na podstawie stosunku prawnego, a więc pożytki cywilne.

Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy w Łodzi orzekł na podstawie
art. 98 § 1 i 3 w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. Sąd zasądził zwrot kosztów postępowania od powoda jako strony przegrywającej postępowanie na rzecz pozwanego. Na koszty procesu strony pozwanej złożyła się kwota 300 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika procesowego
w osobie radcy prawnego (§ 6 pkt 3 w zw. z § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia MS z dnia
28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego
z urzędu, tekst jedn. Dz. U. z 2013, poz. 490 ze zm.).