Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 maja 2016 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie V Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 19 maja 2016 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa P. D.

przeciwko (...) W.

o ustalenie wstąpienia w stosunek najmu

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy - Mokotowa w Warszawie

z dnia 30 kwietnia 2015 r., sygn. akt II C 2859/14

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od P. D. na rzecz (...) W. 300 (trzysta) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania w instancji odwoławczej.

Sygn. akt V Ca 2655/15

UZASADNIENIE

Powód P. D. wniósł o ustalenie, że na podstawie art. 30 ustawy z dnia 10 lipca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy oraz o zmianie Kodeksu cywilnego z dniem 10 lipca 2002 roku wstąpił w stosunek najmu lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w W. przy ul. (...) oraz o zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu.

Pozwany (...) W. wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu.

Wyrokiem z dnia 30 kwietnia 2015 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy Mokotowa w Warszawie oddalił powództwo i zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 600 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Powyższe rozstrzygnięcie zapadło na podstawie następujących ustaleń oraz rozważań poczynionych przez Sąd I instancji.

W 1972 roku lokal mieszkalny nr (...) położony w budynku nr (...) przy ul. (...) w W. pozostawał w dyspozycji Ministerstwa Spraw Wewnętrznych.

W dniu 28 kwietnia 1972 Naczelnik Wydziału Kwaterunkowo – Mundurowego Zarządu Administracyjno – (...) wydał na rzecz J. D. przydział nr (...) mieszkania służbowego położonego w W. przy ul. (...). Jako osoby uprawnione do zamieszkiwania zostali wymienieni: żona M. D. (1) oraz syn P. D.. W dniu 1 maja 1972 roku pomiędzy miastem stołecznym W., reprezentowanym przez Kierownika (...) jako wynajmującym, a J. D. jako najemcą, została zawarta umowa najmu ww. lokalu mieszkalnego na czas nieokreślony.

W tym czasie J. D. był funkcjonariuszem Ministerstwa Spraw Wewnętrznych. W lokalu zamieszkał wraz z rodziną tj. żoną M. D. (1) i synem P. D..

W 1977 roku J. D. wyprowadził się z mieszkania nr. (...)przy ul. (...). W lokalu tym mieszkała nadal M. D. (1) i P. D.. W 1983 roku P. D. ożenił się. Do spornego lokalu wprowadziła się jego żona E.. W (...) urodził się syn powoda – T. D.. W 1990 roku P. D. wraz z żoną kupili mieszkanie przy ul. (...) w W., do którego przeprowadzili się pod koniec 1990 roku, po dokonaniu remontu.

W tym czasie matka powoda z uwagi na podeszły wiek i zły stan zdrowia wymagała opieki. Dlatego P. D. część czasu spędzał w mieszkaniu matki, część w mieszkaniu przy ul. (...). Po kilku miesiącach z uwagi na rozpad związku małżeńskiego, przeprowadził się na stałe do mieszkania przy ul. (...). Rozwód P. D. i E. D. został orzeczony w 1992 roku.

Natomiast w 1991 roku został orzeczony rozwód związku małżeńskiego M. D. (1) i J. D.. Po orzeczeniu rozwodu M. D. (1) zwróciła się do Komendy Głównej Policji o wydanie przydziału lokalu nr (...) w budynku nr (...) przy ul. (...) w W. na jej rzecz. Komenda Główna Policji w piśmie z dnia 30 października 1991 roku odmówiła potwierdzenia uprawnień do lokalu, twierdząc, że głównym najemcą lokalu pozostaje J. D., M. D. (1) służy jedynie prawo do zamieszkiwania w lokalu.

M. D. (1) zmarła w dniu 8 września 1993 roku. Po jej śmierci w spornym lokalu nadal mieszkał P. D.. Do chwili obecnej lokal ten stanowi jego centrum życiowe.

W dniu 4 sierpnia 2009 roku pomiędzy Komendantem Głównym Policji, a (...) W. zostało zawarte Porozumienie w sprawie współpracy w zakresie dysponowania lokalami stanowiącymi własność (...) W. i pozostającymi w dyspozycji Komendanta Głównego Policji z przeznaczeniem na tymczasowe kwatery dla funkcjonariuszy Policji, w ramach którego Komendant Główny Policji zrzekł się prawa dysponowania wszystkimi lokalami, pozostającymi dotychczas w jego dyspozycji.

W 2013 roku P. D. zwrócił się do Zarządu D. (...). W. z wnioskiem o zawarcie umowy najmu lokalu przy ul. (...) w W.. W uchwale nr 4953/2013 z dnia 20 listopada 2013 roku Zarząd odmówił zakwalifikowania wniosku powoda do zawarcia umowy najmu.

Uchwała ta stała się przedmiotem skargi P. D. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, którą ten Sąd odrzucił postanowieniem z dnia 28 maja 2014 roku, wydanym w sprawie SA/Wa/673/14.

Powód P. D. jest zatrudniony w Biurze Radcy Handlowego Ambasady Norwegii.

Na wstępie rozważań Sąd Rejonowy zaznaczył, że niniejsze powództwo opierało się na treści art. 189 k.p.c., zgodnie z którym strona może żądać ustalenia istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. Powództwo o ustalenie prawa lub stosunku prawnego jest możliwe nie tylko wówczas, gdy interes prawny wynika z bezpośredniego zagrożenia prawa powoda, ale także gdy zmierza do zapobieżenia temu zagrożeniu. Interes prawny do wytoczenia powództwa o ustalenie istnienia lub nieistnienia prawa lub stosunku prawnego nie zachodzi, jeżeli zainteresowany może na innej drodze osiągnąć w pełni ochronę swoich praw (vide Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 29 października 2009 roku, III CZP 79/09, podobnie w wyroku z dnia 30 października 2008 roku, II CSK 233/08, w wyroku z dnia 24 czerwca 2005 roku, V CK 704/04, w wyroku z dnia 22 listopada 2002 roku, IV CKN 1519/00). Skuteczne powołanie się na interes prawny wymaga wykazania, że oczekiwane rozstrzygnięcie wywoła takie skutki w stosunkach między stronami, w następstwie których ich sytuacja prawna zostanie określona jednoznacznie i tym samym wyeliminowane zostanie, wynikające z błędnego przekonania, co do przysługiwania powodowi określonych uprawnień, ryzyko naruszenia w przyszłości jego praw. W orzecznictwie Sądu Najwyższego dominuje stanowisko, iż powództwo o ustalenie nie może zmierzać do uzyskania dowodów, które miałyby zostać wykorzystane w innym postępowaniu. Pogląd taki wyraził Sąd Najwyższy m.in. w wyrokach z dnia 23 lutego 1999 r., I PKN 597/98, OSNAP 2000/8/301 i z dnia 14 stycznia 2000 r., UKN 304/99, OSNAP 2001/10/355.

Sąd I instancji zważył, że pozwany nie naruszył bezpośrednio sfery prawnej powoda. W ocenie Sądu występuje jednak stan swoistego zagrożenia, niepewności co do statusu najemcy lokalu mieszkalnego. W lokalu przy ul. (...) P. D. zamieszkuje od 1972 r. Stanowi on centrum jej aktywności życiowej. Potrzeba posiadania stałego miejsca zamieszkania jest jedną z podstawowych potrzeb ludzkich. Jako jedno z najważniejszych praw socjalnych wzmiankowane jest w Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, gdzie art. 75 stanowi, że zaspokajanie potrzeb mieszkaniowych obywateli leży w kręgu zainteresowania władz publicznych.

Uwzględnienie powyższych rozważań doprowadziło do konkluzji, że osoba dochodząca ustalenia istnienia stosunku najmu posiada interes prawny w rozstrzygnięciu tej kwestii.

Sąd Rejonowy wywiódł, że powód, choć miał interes prawny w uzyskaniu wyroku o treści wskazanej w petitum pozwu, nie spełnił przesłanek niezbędnych do wstąpienia w stosunek najmu z dwóch przyczyn. Po pierwsze, lokal, w którym zamieszkuje, w chwili wejścia w życie ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy oraz o zmianie Kodeksu cywilnego, z uwagi na pozostawanie w dyspozycji Komendanta Głównego Policji, był wyłączony z obrotu cywilnego i nie podlegał przepisom ww. ustawy. Po drugie, nawet gdyby uznać, że ustawa ta ma zastosowanie w niniejszej sprawie, powód nie spełnił warunku dziesięcioletniego zamieszkiwania w lokalu bez tytułu prawnego.

Zgodnie z art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy oraz o zmianie Kodeksu cywilnego, osoba zajmująca lokal bez tytułu prawnego do dnia wejścia w życie ustawy przez okres nie krótszy niż 10 lat wstępuje z mocy prawa w stosunek najmu tego lokalu po upływie 12 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy, jeżeli właściciel nie wniesie w tym okresie powództwa o nakazanie tej osobie przez sąd opróżnienia lokalu lub jeżeli w tym samym terminie nie wniesiono powództwa o ustalenie nieistnienia stosunku najmu. Zatem do wstąpienia w stosunek najmu na podstawie powołanego powyżej przepisu, niezbędne było: 1) zajmowanie lokalu przez okres nie krótszy niż 10 lat przed dniem 10 lipca 2001 roku, 2) zamieszkiwanie w lokalu bez tytułu prawnego.

Lokal przy ul. (...) w W. od co najmniej dnia przydziału, tj. od 28 kwietnia 1972 roku do dnia 4 sierpnia 2009 roku, kiedy to pomiędzy Komendantem Głównym Policji a (...) W. zostało zawarte Porozumienie w sprawie współpracy w zakresie dysponowania lokalami stanowiącymi własność (...) W. i pozostającymi w dyspozycji Komendanta Głównego Policji z przeznaczeniem na tymczasowe kwatery dla funkcjonariuszy Policji, w ramach którego Komendant Główny Policji zrzekł się prawa dysponowania wszystkimi lokalami, pozostającymi dotychczas w jego dyspozycji, był wyłączony z obrotu cywilnego. W związku z powyższym, w dacie wejścia w życie ustawy, tj. w dniu 10 lipca 2001 roku, przepisy dotyczące wstąpienia w stosunek najmu nie mogły mieć zastosowania w odniesieniu do powoda. Jak stwierdził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w uzasadnieniu wyroku z dnia 15 lutego 2011 roku, sygn., akt II SA/Wa1644/09, do lokali, o których mowa w rozdziale 8 ustawy z 1990 r. o Policji, nie mają zastosowania przepisy k.c., w tym art. 691 § 1 k.c. Prawo do powyższych lokali mieszkalnych będących w dyspozycji organów Policji nie jest instytucją prawa cywilnego, lecz szczególną uregulowaną w ustawie o Policji oraz w ustawie z 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Urzędu Ochrony Państwa, Straży Granicznej, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin. Podobne stanowisko zajął również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie, który w uzasadnieniu wyroku z dnia 27 maja 2010 roku, sygn. akt III SA/Lu64/10, stwierdził, że do lokali pozostających w dyspozycji jednostek podległych Ministrowi ds. Wewnętrznych i Administracji nie mają zastosowania przepisy ustawy z 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie k.c. Mają one charakter ogólny względem przepisów ustawy z 1990 r. o Policji oraz wydanych na jej podstawie aktów wykonawczych.

Lokal przydzielony ojcu powoda decyzją z dnia 28 kwietnia 1972 roku, pozostawał w dyspozycji Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w chwili wejścia w życie ww. ustawy również był wyłączony spod działania ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego. Jego dysponentem był bowiem Komendant Główny Policji. Wobec powyższego, instytucja wstąpienia w stosunek najmu z uwagi na fakt dziesięcioletniego zamieszkiwania w lokalu nie mogła mieć zastosowania w niniejszej sprawie.

Sąd I instancji zważył, że nawet gdyby uznać, że istnieje możliwość zastosowania instytucji wstąpienia w stosunek najmu na podstawie art. 30 ust. 1 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, powód nie spełnił przesłanki zamieszkiwania w spornym lokalu bez tytułu prawnego. Zgodnie z § 20 zarządzenia nr 49 Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 10 maja 1991 r. w sprawie szczegółowych zasad przydziału i opróżniania oraz norm zaludnienia lokali mieszkalnych będących w dyspozycji Ministra Spraw Wewnętrznych lub podległych mu organów, a także szczegółowych zasad przydziału i opróżniania tymczasowych kwater przeznaczonych dla policjantów (Dz. Urz. MSW Nr 2, poz. 47), stanowiącego akt wykonawczy ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. Nr 30, poz. 179 ze zm.), małżonkowie rozwiedzeni zachowywali prawo do zajmowanego lokalu mieszkalnego do czasu uzyskania (nabycia) przez nich innych lokali mieszkalnych, na podstawie decyzji administracyjnej, spółdzielczych lokali mieszkalnych, domów jednorodzinnych lub lokali stanowiących odrębną nieruchomość. Z powyższego wynika, że po orzeczeniu rozwodu matka powoda M. D. (1) posiadała tytuł prawny do spornego mieszkania. Było nim pochodne od J. D. prawo do przedmiotowego lokalu, którego źródłem od chwili rozwodu było powołane powyżej zarządzenie. Powód jako syn M. D. (1) wywodził swoje prawo do lokalu ze stosunków rodzinnych, które należy oceniać w oparciu o przepisy regulujące użyczenie. Wobec powyższego do śmierci M. D. (1) zajmował lokal posiadając do niego tytuł prawny. Zatem o braku tytułu prawnego można mówić dopiero od 1993 roku. Okres od śmierci matki, tj. od dnia 8 września 1993 roku do dnia 10 lipca 2001 roku jest więc za krótki, aby spełnić przesłanki przewidziane w art. 30 ust. 1 powołanej powyżej ustawy.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu zapadło stosownie do wyniku postępowania na podstawie art. 98 k.p.c.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł powód, zaskarżając orzeczenie w całości wniósł o jego zmianę i ustalenie, że powód wstąpił w stosunek najmu lokalu nr (...) przy ul. (...) w W. z dniem 10 lipca 2002 r. oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania za I i II instancję wg norm przepisanych.

Orzeczeniu zarzucił: 1) naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. przez pominięcie istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności, a mianowicie, że Komendant Główny Policji nie podejmował czynności w stosunku do osób zamieszkałych w lokalu po wyprowadzeniu się najemcy, do podjęcia których był zobowiązany na podstawie obowiązujących przepisów prawa, co wskazuje na to, że w drodze faktów konkludentnych zrzekł się prawa dysponowania tym lokalem i niezastosowanie w sprawie art. 231 k.p.c. w sytuacji, gdy prawidłowe zastosowanie tego przepisu prowadzi do wniosku, że w spornym okresie przedmiotowy lokal nie pozostawał już w gestii Komendanta Głównego Policji, a w rezultacie mają do niego zastosowanie przepisy ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego (j.t. Dz. U. 2005.31.266 ze zm.); 2) naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 233 § 1 k.p.c. w związku z art.88 i 89 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. Nr 30 poz.179 ze zm.) i w związku z § 20 i 22 ust. 1 zarządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 10 maja 1991 r. w sprawie szczegółowych zasad przydziału i opróżniania oraz norm zaludnienia lokali mieszkalnych będących w dyspozycji Ministra Spraw Wewnętrznych lub podległych mu organów (Dz. Urz. MSW nr 2 poz.47) przez sformułowanie na podstawie materiału dowodowego zabranego w sprawie, z pominięciem art. 88 i 89 ustawy o policji, błędnego wniosku prowadzącego do uznania, że matka powoda M. D. (1) po orzeczeniu rozwodu uzyskała tytuł prawny do spornego lokalu w oparciu o § 20 cytowanego zarządzenia, a powód korzystał z tego lokalu w ramach użyczenia przez matkę, w sytuacji, gdy wymienione przepisy przewidywały, że tytuł prawny do lokalu mógł przysługiwać tylko policjantowi i nie mógł przysługiwać osobom z nim zamieszkałym.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda podlegała oddaleniu wobec niezasadności zarzutów w niej podniesionych.

Sąd Okręgowy podzielił ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy przyjmując je za własne, akceptując również ocenę prawną ustalonych faktów dokonaną przez Sąd I instancji.

Sąd I instancji nie dopuścił naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Nie stwierdzono dysharmonii pomiędzy materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie a konkluzją, do jakiej doszedł sąd na jego podstawie, a zatem nie wywiedzione we wniesionym środku zaskarżenia wadliwości wynikających z naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c. Przepis ten przyznaje sądowi swobodę w ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego, a zarzut przekroczenia tego uprawnienia tylko wtedy może być uznany za usprawiedliwiony, jeżeli sąd zaprezentuje rozumowanie sprzeczne z regułami logiki, z zasadami wiedzy bądź z doświadczeniem życiowym. Sprzeczność istotnych ustaleń sądu z treścią zgromadzonego materiału dowodowego występuje natomiast wtedy, gdy z treści dowodu wynika co innego niż przyjął sąd, gdy pewnego dowodu nie uwzględniono przy ocenie, gdy sąd przyjął pewne fakty za ustalone, mimo że nie zostały one w ogóle lub zostały niedostatecznie potwierdzone, gdy sąd uznał pewne fakty za nieudowodnione, mimo że były ku temu podstawy lub gdy ocena materiału dowodowego koliduje z zasadami doświadczenia życiowego lub regułami logicznego rozumowania, co oznacza, że sąd wyprowadza błędny logicznie wniosek z ustalonych przez siebie faktów.

W rozpatrywanej sprawie ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego znajdowały pełne odzwierciedlenie w przeprowadzonych dowodach. Wnioskom wyprowadzonym przez Sąd Rejonowych z tych dowodów nie sposób przypisać cech dowolności wynikających
z naruszenia zasad logiki, wiedzy lub doświadczenia życiowego.

W ocenie Sądu II instancji zarzuty niezastosowania w sprawie art. 231 k.p.c. oraz naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. jako chybione nie mogły stanowić podstawy uwzględnienia apelacji albowiem z okoliczności, że dysponent lokalu przedmiotowego po wyprowadzeniu się z tegoż lokalu ojca powoda w 1977 r. nie podejmował czynności w stosunku do osób w nim zamieszkałych nie oznacza, że przestał być jego dysponentem. Z materiału dowodowego sprawy nie sposób postawić takiej konstatacji. Wręcz przeciwnie niż twierdzi skarżący, z pisma skierowanego przez matkę powoda we wrześniu 1991 r. do Naczelnika Wydziału (...) i (...) wynika, że wnosiła ona swe żądanie ustalenia tytułu prawnego do zamieszkiwanego lokalu do jego dysponenta. W odpowiedzi sporządzonej 30 października 1991 r. poinformowano wnioskującą, że Komenda Garnizonowa nie może wyrazić zgody na potwierdzenie uprawnień do zamieszkiwania. Zatem z powyższego wynika, że co najmniej do 30 października 1991 r. lokal przedmiotowy pozostawał w dyspozycji MSW.

Natomiast w istocie co do dalszego okresu, nie zostało wykazane kiedy ten konkretny lokal mieszkalny został przekazany jego właścicielowi.

Zatem rację ma skarżący, że w istocie ze zgromadzonego materiału dowodowego wprost nie wynika, kiedy przedmiotowy lokal mieszkalny, tj. lokal mieszkalny nr (...) położony w budynku nr (...) przy ul. (...) w W., został przekazany przez dotychczasowego dysponenta na rzecz właściciela. Niemniej, w ocenie Sądu Okręgowego, biorąc pod uwagę zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, a w szczególności pismo sporządzone przez jednostkę MSW z dnia 30 października1991 r. stanowiące odpowiedź na pismo matki powoda z września 1991 r., to zważyć należy, że w tej dacie jak podniesiono w powyższej części uzasadnienia, niewątpliwie sporny lokal znajdował się w dyspozycji Policji. Zatem licząc nawet od następnego dnia, tj. od 31.10.1991 r. do dnia wejścia w życie ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy oraz o zmianie Kodeksu cywilnego, tj. od dnia 10 lipca 2001r., okres 10-letni, którym mógłby się wykazać powód dla uzyskania prawa wynikającego z art. 30 powołanej ustawy, nie upłynął. Tym samym choćby z tego względu argumenty podniesione w apelacji nie mogły stanowić podstawy dla uwzględnienia wniesionego środka zaskarżenia.

Zważyć także trzeba, że do daty śmierci matki powoda, nie sposób uznać, że mieszkała ona w przedmiotowym lokalu bez tytułu prawnego. Matka powoda, co zasadnie podkreślił Sąd Rejonowy, miała swoisty tytuł prawny do spornego lokalu. Tytuł ten wynikał z § 20 zarządzenia nr 49 Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 10 maja 1991 r. w sprawie szczegółowych zasad przydziału i opróżniania oraz norm zaludnienia lokali mieszkalnych będących w dyspozycji Ministra Spraw Wewnętrznych lub podległych mu organów, a także szczegółowych zasad przydziału i opróżniania tymczasowych kwater przeznaczonych dla policjantów (Dz. Urz. MSW Nr 2, poz. 47), stanowiącego akt wykonawczy ustawy z dnia 6 kwietnia 1990r. o Policji (Dz.U. Nr 30, poz. 179 ze zm.), małżonkowie rozwiedzeni zachowywali prawo do zajmowanego lokalu mieszkalnego do czasu uzyskania (nabycia) innego lokum. Bezsprzecznie matka powoda M. D. (1) po orzeczeniu rozwodu aż do śmierci w dniu 8 września 1993 r. korzystała z takiego prawa do spornego mieszkania. Natomiast powód, co słusznie stwierdził Sąd I instancji, jako syn M. D. (2) aż do śmierci matki korzystał z jej uprawnienia na zasadzie umowy użyczenia. Ta konstatacja wynika też wprost z powołanego przez sąd pisma z dnia 30.10.1991 r., gdzie dysponent lokalu wprost odpowiedział matce powoda, że może ona zamieszkiwać w przedmiotowym mieszkaniu na dotychczasowych zasadach, jednakże bez potwierdzenia uprawnień do tegoż lokalu.

Wobec powyższego, jak zasadnie zważył Sąd Rejonowy, powód do śmierci M. D. (1) zajmował lokal posiadając do niego tytuł prawny. Tym samym brak tytułu prawnego do przedmiotowego lokalu nastąpił dopiero po śmierci matki powoda tj. od 9 września 1993 r.

Zgodzić się zatem należy z Sądem I instancji, iż okres od śmierci matki apelującego do 10 lipca 2001 r. tj. do dnia wejścia w życie ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy oraz o zmianie Kodeksu cywilnego, jest za krótki, aby doszło do spełnienia przesłanki przewidzianej w art. 30 ust. 1 powołanej ustawy.

Nie znalazł również w sprawie akceptacji zarzut naruszenia ferowanych przepisów ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji oraz wskazanego zarządzenia, albowiem przepisy te dotyczą zupełnie innych okoliczności, nie mogły zatem stanowić podstawy naruszenia przez Sąd Rejonowy. Ferowane we wniesionym środku zaskarżenia przepisy ustawy o Policji dotyczyły co do art. 88 prawa do przysługiwania lokalu na rzecz funkcjonariusza policji, co w stanie faktycznym sprawy było oczywistą okolicznością skoro takowe prawo ojciec powoda uzyskał. Natomiast odnośnie art. 89 powołanej ustawy, stanowiącego o kręgu osób które uwzględniało się przy przydziale lokalu, zatem w momencie jego przydziału, co nie było okolicznością sporną, ani istotną dla rozstrzygnięcia sprawy. Zatem jak zważono w powyższej części uzasadnienia, po orzeczeniu rozwodu M. D. (1) z J. D. nie uzyskała ona tytułu prawnego do lokalu w postaci umowy najmu ale miała prawo do zamieszkiwania w nim do czasu uzyskania własnego lokum, z którego to prawa korzystał powód.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji wyroku na podstawie art. 385 k.p.c. Jako że apelacja okazała się niezasadna, Sąd II instancji, zgodnie z regułą odpowiedzialności za wynik sprawy wyrażoną w art. 98 § 1 k.p.c., zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 300 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego
w postępowaniu apelacyjnym, stosownie do § 13 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jedn.: Dz.U. z 2013 r., poz. 461).