Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 czerwca 2016 r.

Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Jolanta Brzęk

Protokolant: st. sekr. sądowy Aleksandra Nyga

po rozpoznaniu w dniu 31 maja 2016 r. w Tychach

na rozprawie

sprawy z powództwa:(...) S. (...) W. Sp.j. w (...)

przeciwko: (...) S.A. w W.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda (...) S. (...) W. Sp.j. w (...) kwotę 4 391,10 zł (cztery tysiące trzysta dziewięćdziesiąt jeden złoty dziesięć groszy) z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 5 kwietnia 2014 r. do dnia zapłaty;

2)  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 837 zł (osiemset trzydzieści siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Jolanta Brzęk

Sygn. akt VI GC 955/15/3

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 9 października 2015 roku (data prezentaty Sądu) powódka (...) (...) –S S. (...) W. Sp. j. z siedzibą w (...) wniosła o zasądzenie od pozwanej (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. kwoty 4 391,10 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 5 kwietnia 2014 roku do dnia zapłaty i kosztami postępowania.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że wskutek zdarzenia z dnia 5 lutego 2014 r., za które odpowiedzialność ponosi pozwane towarzystwo, uległ uszkodzeniu samochód marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...), stanowiący własność M. M.. W dacie wypadku pojazd, którym kierował sprawca szkody, łączyła z pozwaną umowa ubezpieczenia OC. Poszkodowany na czas likwidacji przedmiotowej szkody, wynajął samochód zastępczy V. (...). Pojazd był wynajmowany przez poszkodowanych w okresie od dnia 5 lutego 2014 r. do dnia 21 lutego 2014 r. Z tytułu najmu samochodu zastępczego powódka wystawiła fakturę VAT nr (...) na kwotę 4 391,10 zł. Powódka ponadto wskazała, że nabyła od poszkodowanego przysługującą mu wobec pozwanej wierzytelność z tytułu zwrotu kosztów wynajmu tegoż pojazdu, na podstawie umowy cesji wierzytelności. Powódka zgłosiła pozwanej roszczenie o zapłatę kosztów najmu pojazdu zastępczego. Pozwana wydała decyzję o wypłacie odszkodowania w wysokości 3 505,80 zł brutto, z uwagi na korektę stawki dobowej do kwoty 190,00 zł netto oraz korektę czasu najmu pojazdu do 15 dni. Powódka podniosła, że przedmiotowa kwota została przelana jednak na rzecz innego podmiotu. Powódka odwołała się od decyzji pozwanej wskazując także błąd w przesłaniu kwoty i wezwała do przelania odszkodowania na rzecz właściwego podmiotu. Pozwana po analizie odwołania nie zmieniła swojego stanowiska.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów procesu.

Pozwana zaprzeczyła jakoby przedstawione przez powódkę cenniki miały uzasadniać wysokość stosowanej przez nią stawek wynajmu. Pozwana podniosła, że stawki wynajmu pojazdu zastępczego nie powinny przekraczać stawek stosowanych na rynku lokalnym. Pozwana wskazała również, iż za celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty wynajmu pojazdu zastępczego można uznać koszty naliczone wg. średniej stawki stosowanej na rynku lokalnym. Zdaniem pozwanej stawka przyjęta przez powódkę była zawyżona i nie odpowiadała stawkom rynkowym. Pozwana zakwestionowała, także cenniki przedstawione przez powódkę. Pozwana za bezzasadne uznała roszczenie powódki w zakresie kwoty 3 505,50 zł. Pozwana podniosła, że przedmiotowa kwota została wypłacona na rachunek bankowy zgodnie z dyspozycją poszkodowanego.

Sąd ustalił, co następuję:

W dniu 5 lutego 2014 roku samochód osobowy marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...), stanowiący własność M. M. uległ uszkodzeniu w wyniku kolizji drogowej. Ubezpieczycielem od odpowiedzialności cywilnej sprawcy kolizji drogowej była pozwana. Poszkodowany M. M. w dniu 5 lutego 2014 r. zawarł z powódką umowę najmu pojazdu zastępczego marki V. (...) nr rej. (...), bowiem samochód zastępczy był mu niezbędny do dojazdów do pracy oraz innych potrzeb własnych. Pojazd był wynajmowany przez poszkodowanego od dnia 5 lutego 2014 r. do dnia 21 lutego 2014 r. Opłata za wynajem samochodu w okresie 17 dni została udokumentowana fakturą VAT nr (...) na kwotę 4 391,10 zł brutto. Poszkodowany nie jest płatnikiem podatku VAT.

Dowód: umowa najmu pojazdu zastępczego (k.32-36), oświadczenie najemcy (k.37), zaświadczenie o zatrudnieniu (k.38), faktura VAT (k.39), oświadczenie (k.40).

W dniu 5 marca 2014 roku, powódka (...) (...) –S S. (...) W. Sp. j. z siedzibą w (...) w drodze umowy przelewu wierzytelności nabyła od poszkodowanego M. M. wierzytelność w postaci odszkodowania za najem pojazdu zastępczego wobec ubezpieczyciela OC, tj. (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. sprawcy kolizji drogowej z dnia 5 lutego 2014 r. Pismem z dnia 5 marca 2014 r. powódka zawiadomiła pozwaną o dokonanej cesji wierzytelności oraz przesłała pozwanej komplet dokumentów niezbędnych do zgłoszenia oraz wypłaty kwoty należnej z tytułu zwrotu kosztów wynajmu pojazdu zastępczego wraz ze wskazanym w fakturze VAT nr rachunku bankowego. Oświadczenie o cesji pozwana otrzymała w dniu 21 marca 2014 r. Pozwana w dniu 4 kwietnia 2014 r. wydała decyzję o wypłacie odszkodowania w kwocie 3 505,00 zł brutto (15 dni x 190,00 zł netto). Kwota ta została przelana na rzecz podmiotu dokonującego naprawę, a to(...) (...) SERWIS (...).

Powódka odwołała się od przedmiotowej decyzji pozwanej. Pozwana podtrzymała swoje stanowisko.

Dowód: umowa przelewu wierzytelności (k. 41-42), informacja o cesji wierzytelności (k.43), faktura VAT (k.39), decyzja z dnia 4 kwietnia 2014 r.(k. 44, 45), odwołanie od decyzji (46-48), decyzja w sprawie odwołania (k.52), zeznania przedstawiciela powódki A. W. (k.118-119)

Dobowa stawka za wynajęcie pojazdu zastępczego V. (...) należącego do klasy D tj. 210,00 zł netto przyjęta przez powódkę nie odbiegała od średnich stawek obowiązujących na rynku lokalnym. Pozwana w innych sprawach w których była likwidatorem uznawała stawkę 210,00 zł netto za dobę najmu pojazdu zastępczego klasy D.

Dowód: wydruk cenników (k.49-51, 100-102 verte), umowy najmu z fakturami i decyzjami pozwanej o wypłacie podobnych stawek w innych sprawach (k.54-79), zeznania przedstawiciela powódki A. W. (k.118-119)

Uzasadniony czas związany z naprawą uszkodzonego pojazdu poszkodowanych wyniósł 17 dni, a tym samym okres czasu uzasadniający czas wynajmu samochodu zastępczego wyniósł również 17 dni. Zakład naprawczy otrzymał w dniu 7 lutego 2014 r. kalkulację naprawy uszkodzonego pojazdu. W tym samym dniu zostały zamówione części w (...) T.. W dniu 12 lutego 2014 r. nastąpiła dostawa pierwszej partii części m in. zderzak, belka. W dniu 21 lutego 2014 r. nastąpiła dostawa drugiej i trzeciej partii części niezbędnych do naprawy.

Dowód: umowa najmu pojazdu zastępczego (k.32-36), raport z przebiegu naprawy (k.53) faktury z (...) T. (k.81-83), zeznania przedstawiciela powódki A. W. (k.118-119)

Poszkodowany M. M. udzielił pełnomocnictwa S. S. (2) właścicielowi firmy (...) do likwidacji szkody komunikacyjnej powstałej w dniu 5 lutego 2014 roku, gdzie uszkodzeniu uległ samochód osobowy marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Pełnomocnictwo obejmowało faktyczne wykonanie naprawy pojazdu, finansowe rozliczenia w imieniu poszkodowanego z Zakładem (...) (w tym odbiór odszkodowania z tyt. w/w szkody oraz ewentualnych odsetek).

Dowód: pełnomocnictwo (k.92 verte).

Powyższe ustalenia poczynione zostały w oparciu o powołane dowody z dokumentów, które Sąd uznał za wiarygodne w całości. Należy podkreślić, że powołana dokumentacja pomimo iż pochodziła z różnych źródeł przedstawiała spójny obraz przebiegu wydarzeń, który był prawdopodobny w świetle zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego.

Sąd poczynił również ustalenia faktycznie w oparciu o zeznania przedstawiciela strony powodowej A. W. (k.118-119) złożone na rozprawie w dniu 31 maja 2016 r. uznając je w całości za wiarygodne. W ocenie Sądu zeznaniom ww. przedstawiciela strony powodowej należało dać wiarę, jako że w sposób spójny przedstawiały one okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy, które znalazły swój wyraz w wyżej ustalonym stanie faktycznym.

Sąd ograniczył dowód z przesłuchania strony jedynie do przedstawiciela strony powodowej z uwagi na fakt, że za pozwanego nie stawił się nikt, pomimo prawidłowego wezwania i pouczenia.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo wytoczone w niniejszej sprawie przez (...) (...) –S S. & W. Sp. j. z siedzibą w(...) przeciwko (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. zasługiwało na uwzględnienie w całości.

W myśl art. 361 § 1 i 2 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Przesłankami odpowiedzialności jest łączne wykazanie trzech przesłanek: zachowanie sprawcy szkody, powstanie szkody w majątku poszkodowanego oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zachowaniem a szkodą. Pozwana nie kwestionowała, że doszło do wypadku objętego umową ubezpieczenia w okresie ochrony ubezpieczeniowej oraz że pomiędzy tym zdarzeniem, a zaistniałą szkodą istnieje związek przyczynowo-skutkowy.

Zgodnie z art. 822 §1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem, których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Przy tym §4 cytowanego przepisu przewiduje, że uprawniony do odszkodowania może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. W przedmiotowej sprawie nie było przedmiotem sporu, że doszło do zdarzenia objętego ochroną ubezpieczeniową, skutkującego obowiązkiem wypłaty przez pozwaną odszkodowania. Spornym pomiędzy stronami natomiast okazała się wysokość stawki dobowej za najem pojazdu zastępczego, uzasadniony okres wynajmu pojazdu zastępczego przez poszkodowanych oraz wysokość wypłaconego odszkodowania.

Sąd w pierwszej kolejności nie mógł zgodzić się z zarzutem pozwanej, co do kwestionowania wysokości stawki dobowej za wynajem pojazdu zastępczego. Z dokumentów zgromadzonych w sprawie w sposób oczywisty wynika, iż przyjęta przez powódkę stawka za wynajęcie pojazdu zastępczego (V. (...) należący do klasy D) tj. 210,00 zł netto odpowiadała stawkom stosowanym na rynku lokalnym właściwym dla miejsca zamieszkania strony poszkodowanej. Potwierdzają to liczne cenniki wynajmu dołączone jako dowody w sprawie.

Nie sposób zgodzić się z twierdzeniami pozwanej jakoby cenniki ze stron internetowych wypożyczalni świadczących usługi wynajmu pojazdów zastępczych nie mogły stanowić dowodu w sprawie. W ocenie Sąd dla wykazania stawek wynajmu pojazdów zastępczych funkcjonujących na rynku wystarczający jest bowiem fakt istnienia takich ofert, a skoro takowe funkcjonują na rynku, to oznacza, że potencjalni nabywcy są skłonni uiszczać ceny w takiej wysokości za najem pojazdu. Należy zauważyć również, że pozwana także przedstawiła wydruki cenników internetowych.

Podkreślenia wymaga także fakt, iż pozwana w innych sprawach za wynajęcie pojazdu zastępczego klasy D akceptowała przyjętą przez powódkę stawkę dobową w wysokości 210,00 zł netto..

Zatem w ocenie Sądu dokonana przez pozwaną korekta nie znajduje odzwierciedlenia w zasadzie pełnego odszkodowania. Należy również wyjaśnić, iż przyjęcie cen przeciętnych dla określenia wysokości przysługującego poszkodowanemu odszkodowania, niezależenie od samej metody ich wyliczania, która może być zróżnicowana, nie kompensowałyby poniesionej przez poszkodowanego szkody, gdyby ceny przyjęte u danego przedsiębiorcy (którego przedmiotem działalności gospodarczej jest wynajem pojazdów) byłyby wyższe od przeciętnych. Nadto Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 25 kwietnia 2002 r. (sygn. akt. I CKN 1466/99) stwierdził, iż poszkodowany nie ma obowiązku poszukiwania podmiotów, które oferują swoje usługi w tymże zakresie najtaniej. Tym samym przyjęcie przez pozwaną tezy jakoby stawka 190,00 zł netto za najem pojazdu klasy D była w powyższej sprawie uzasadniona w żaden sposób nie mogła się ostać zważywszy na fakt, że zastosowana przez powódkę stawka jak najbardziej mieściła się w granicach stawek średnich stosowanych przez podmioty wynajmujące pojazdy zastępcze w tej klasie tj. klasie D na rynku lokalnym (woj. (...)).

Należy zauważyć, że z art. 6 k.c. płynie generalny wniosek, że prawa podmiotowe mogą być skutecznie dochodzone o tyle, o ile strona jest w stanie przekonać sąd co do faktów, z których wyprowadza korzystne dla siebie twierdzenia. W ocenie Sądu pozwana nie sprostała dyspozycji przywołanego art. 6 k.c. W żaden sposób nie wykazała, że stawka w wysokości 210,00 netto za dobę najmu pojazdu zastępczego V. (...) (klasa D) była stawką wygórowaną.

Pozwana kwestionując stawkę przyjętą przez powódkę mogła również w tym zakresie zawnioskować o dowód z opinii biegłego, czego jednak nie uczyniła.

Sąd nie mógł również zgodzić się z pozwaną odnośnie kwestionowania długości okresu najmu samochodu zastępczego przez poszkodowanych. W pierwszej kolejności należy wskazać, że w przypadku definitywnej utraty rzeczy odszkodowanie przysługuje za okres od jej utraty do uzyskania odszkodowania (zwrotu innego przedmiotu), a w przypadku utraty czasowej - do chwili odzyskania rzeczywistej możliwości korzystania z niej. (por. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z 17 listopada 2011 r., III CZP 5/11). Jak wynika z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, tj. umowa najmu pojazdu zastępczego (k.32-36), raport z przebiegu naprawy (k.53) faktury z (...) T. (k.81-83), zeznania przedstawiciela powódki A. W. (k.118-119), uzasadniony czas związany z naprawą uszkodzonego pojazdu poszkodowanych wyniósł 17 dni, a tym samym okres czasu uzasadniający czas wynajmu samochodu zastępczego wyniósł również 17 dni. Spornym w przedmiotowej sprawie był 2 dni naprawy. W ocenie Sądu na długość naprawy wpływ miał fakt, że warsztat naprawczy otrzymał części potrzebne do naprawy w dwóch partiach, tj. w dniu 12 lutego 2014 r. oraz dopiero w dniu 21 lutego 2014 r. Pozwana natomiast nie kwestionował terminów dostawy części.

Zatem w ocenie Sądu powódka dołożyła wszelkich starań w celu minimalizowania rozmiarów szkody i maksymalnego skrócenia czasu naprawy uszkodzonego pojazdu, który miała wpływ na długość okresu korzystania przez poszkodowanego z pojazdu zastępczego.

Zatem w ocenie Sądu brak jest podstaw do kwestionowania przez pozwaną okresu wynajmu samochodu zastępczego przez poszkodowanego.

Wobec powyższego zarzut pozwanej w tym zakresie również w żaden sposób nie mógł się ostać.

Nie sposób zgodzić się również z pozwaną, że dokonała ona wypłaty odszkodowania w kwocie 3 505,50 zł na rzecz właściwego podmiotu. Należy zauważyć, że pismem z dnia 5 marca 2014 r. powódka zawiadomiła pozwaną o dokonanej cesji wierzytelności z poszkodowanym oraz przesłała pozwanej komplet dokumentów niezbędnych do zgłoszenia oraz wypłaty kwoty należnej z tytułu zwrotu kosztów wynajmu pojazdu zastępczego wraz ze wskazanym w fakturze VAT nr rachunku bankowego. Oświadczenie o cesji pozwana otrzymała w dniu 21 marca 2014 r. Zatem jeszcze przed podjęciem decyzji i wypłacie odszkodowania z tego tyt. Zatem pozwana wiedziała o dokonanym przelewie wierzytelności. Zatem zobowiązana była spełnić świadczenie na rzecz powódki.

Nie zasadne jest również twierdzenie pozwanej jakoby udzielone pełnomocnictwo przez poszkodowanego M. M. S. S. (2) uprawniało go do odbioru odszkodowania z tyt. najmu pojazdu zastępczego.

Z analizy dokumentu wynika, że przedmiotowe pełnomocnictwo obejmowało jedynie faktyczne wykonanie naprawy pojazdu, finansowe rozliczenia w imieniu poszkodowanego z Zakładem (...) (w tym odbiór odszkodowania z tyt. w/w szkody oraz ewentualnych odsetek).

Zatem w ocenie Sądu kwota 3 505,50 zł została wypłacona na niewłaściwy rachunek bankowy ( art. 512 k.c. ).

Biorąc pod uwagę wyżej poczynione rozważania, Sąd uznał dochodzone przez powódkę roszczenie za zasadne i w związku z tym w punkcie 1 wyroku zasądzono od pozwanej na rzecz powódki kwotę 4 391,10 zł.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c.

O kosztach postępowania orzeczono w punkcie 2 wyroku na podstawie art. 98 k.p.c. zgodnie, z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Na łączną kwotę kosztów postępowania złożyły się kwoty: 220,00 złotych tytułem opłaty od pozwu, 17,00 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa, 600,00 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego ustalona zgodnie z §6 pkt. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z dnia 3 października 2002r. ze zm.) co daje łączną kwotę 837,00 zł.

SSR Jolanta Brzęk