Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 czerwca 2016 r.

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Legnicy

w składzie następującym:

Przewodniczący SSO Jacek Wilga (spr.)

Sędziowie SSO Krzysztof Główczyński, SSO Andrzej Marek

Protokolant star. sekr. sądowy Ewa Sawiak

po rozpoznaniu w dniu 16 czerwca 2016 r. w Legnicy

na rozprawie

sprawy z powództwa M. L.

przeciwko (...) Zakładowi Opieki Zdrowotnej Ośrodek (...) w G.

o przywrócenie do pracy i odszkodowanie

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Rejonowego w Głogowie IV Wydziału Pracy

z dnia 17 lutego 2016 r.

sygn. akt IV P 78/15

I.  oddala apelację,

II.  zasądza od powódki na rzecz strony pozwanej kwotę 1261, 39 zł tytułem zwrotu kosztów w postępowaniu apelacyjnym.

SSO Andrzej Marek SSO Jacek Wilga SSO Krzysztof Główczyński

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 17 lutego 2016 r. Sąd Rejonowy w Głogowie oddalił powództwo M. L. o przywrócenie do pracy i o odszkodowanie od strony pozwanej (...) Zakładu Opieki Zdrowotnej Ośrodka (...) w G. oraz nie obciążył powódki kosztami procesu należnymi stronie pozwanej.

Sąd I instancji ustalił, że powódka była zatrudniona u strony pozwanej od dnia 15 listopada 1999 r. na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony na stanowisku fizjoterapeuty w pełnym wymiarze czasu pracy. W dniu 20 maja 2015 r. pozwany pracodawca wręczył jej oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę za wypowiedzeniem z zachowaniem 3-miesiecznego okresu wypowiedzenia, który miał upłynąć w dniu 31 sierpnia 2015 r. Wypowiedzenie nastąpiło z powodu nienależytego i niezgodnego z założeniami i oczekiwaniami pracodawcy wykonywania przez powódkę obowiązków pracowniczych, skutkującego całkowitą utratą zaufania do powódki jako pracownika. W treści wypowiedzenia szczegółowo zostały wymienione sytuacje skutkujące taką decyzją pracodawcy. W czasie trwania okresu wypowiedzenia –w dniu 8 czerwca 2015 r. pozwany pracodawca doręczył powódce oświadczenie o rozwiązaniu z nią umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika w trybie art. 52 k.p. –z uwagi na ciężkie naruszenie przez powódkę podstawowego obowiązku pracowniczego wynikającego z art. 100 § 2 pkt 2 k.p., tj. nieprzestrzegania regulaminu pracy i ustalonego w zakładzie pracy porządku poprzez przebywanie w dniu 29 maja 2015 r. ok. godz. 18:00 w Ośrodku (...) w G.. Oceniając pod względem merytorycznym dokonane powódce rozwiązanie stosunku pracy w trybie dyscyplinarnym, Sąd Rejonowy –na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie– doszedł do przekonania, iż było ono zasadne i z tego względu roszczenie powódki o przywrócenie do pracy i odszkodowanie za czas pozostawania bez pracy –jako niezasadne– oddalił.

Z powyższym rozstrzygnięciem nie zgodziła się powódka, która w wywiedzionej apelacji zarzuciła:

1.  naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 52 § 1 pkt 1 k.p., polegające na jego błędnej wykładni poprzez przyjęcie, że ciężkim naruszeniem podstawowych obowiązków pracowniczych w rozumieniu tego przepisu, uzasadniającym rozwiązanie umowy o pracę w trybie natychmiastowym może być zwykłe naruszenie przez powódkę regulaminu pracy poprzez krótkotrwałe przebywanie pracownika w czasie urlopu na terenie zakładu pracy, w godzinach pracy, bez zezwolenia pracodawcy, które nie stwarzało jednak żadnego zagrożenia dla interesów pracodawcy;

2.  niezgodność ustaleń faktycznych Sądu z materiałem dowodowym zebranym w sprawie, w szczególności przez ustalenie, że:

a) powódka „wyrywała jakieś kartki, gniotła je i wyrzucała'', natomiast według zeznań świadków powódka wyrwała i zgniotła tylko jedną kartkę, którą sama zapisała i zmiętą wrzuciła do kosza, a jej treść pracodawca mógł łatwo zweryfikować, ponieważ zmięta kartka pozostała w koszu na śmieci,

b) przyczyny wypowiedzenia umowy o pracę zawarte w oświadczeniu strony pozwanej z dnia 20.05.2015 r. m.in. że: zachowania powódki prowokowały powstawanie sytuacji konfliktowych, stwarzały negatywną atmosferę i nieprzyjemne napięcie wśród pracowników – są prawdziwe, co miało wpływ na negatywną ocenę przez Sąd wykonywania przez powódkę jej obowiązków pracowniczych pomimo, że Sąd Rejonowy nie przeprowadzał w tym zakresie postępowania dowodowego, a okoliczności te były przedmiotem innego postępowania z powództwa powódki o uznanie za bezskuteczne w/w wypowiedzenia umowy o pracę (sygn. akt IV P 60/15), które zostało zawieszone przez Sąd na pierwszej rozprawie

3.  naruszenie prawa procesowego, tj. art. 233 § 1 k.p.c, poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, polegające na stwierdzeniu, że Sąd Rejonowy dał wiarę zeznaniom wszystkich świadków i przesłuchaniu dyrektora strony pozwanej bowiem w ocenie tego Sądu są one logiczne, wzajemnie się uzupełniają, są to osoby bezstronne, niezainteresowane rozstrzygnięciem sprawy, podczas gdy z zeznań większości świadków poza św. E. S. i św. M. A.wynikało, że mają oni niechętny stosunek do powódki, co miało wpływ na treść ich zeznań, a dyrektor strony pozwanej w sposób oczywisty był zainteresowany rozstrzygnięciem sprawy na niekorzyść powódki. Jednocześnie Sąd pominął zeznania świadków: M. A.i E. S., których zeznania były korzystne dla powódki oraz nie wyjaśnił, dlaczego pominął zeznania tych dwóch świadków, których treść różniła się od wersji pozostałych świadków. Mimo to Sąd Rejonowy uznał, że rozbieżne zeznania świadków są logiczne i wzajemnie się uzupełniają.

Wskazując na powyższe, apelująca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa i orzeczenie zgodnie z żądaniem pozwu, a nadto zasądzenie od strony pozwanej na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje wg norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

W rozpoznawanej sprawie najistotniejszą okolicznością było, że powódka otrzymała oświadczenie strony pozwanej o rozwiązaniu umowy o pracę w trybie art. 52 k.p. w okresie biegnącego już wypowiedzenia. Wcześniej bowiem pracodawca złożył jej oświadczenie o wypowiedzeniu stosunku pracy, a 3-miesięczny okres wypowiedzenia miał trwać do 31 sierpnia 2015 r.

W takiej sytuacji przepisy Kodeksu pracy przewidują dla pracownika roszczenie określone treścią art. 60. Zgodnie z tym przepisem, jeżeli pracodawca rozwiązał umowę o pracę w okresie wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę bez wypowiedzenia, pracownikowi przysługuje wyłącznie odszkodowanie.

W przedmiotowej sprawie powódka roszczenia o odszkodowanie w związku rozwiązaniem umowy o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów nie zgłosiła. Od momentu złożenia pozwu domagała się przywrócenia do pracy na poprzednich warunkach pracy i płacy. Roszczenie to podtrzymała na ostatniej rozprawie przed Sądem I instancji oraz w apelacji.

W takim stanie rzeczy, w związku z tym, że Sąd może orzekać tylko o roszczeniach zgłoszonych (art. 321 §1 kpc), a w niniejszej sprawie zgłoszone było roszczenie nieprzewidziane przepisami prawa pracy dla sytuacji, która miała miejsce w niniejszej sprawie, uznać należało, iż nie mogło ono podlegać uwzględnieniu, a tym samym uwzględnieniu nie mogła podlegać apelacja to roszczenie popierająca. I jakkolwiek wyrok Sądu Rejonowego jest trafny co do treści rozstrzygnięcia, to uzasadnienie tego Sądu winno być odmienne. Do nieuwzględnienia odwołania powódki winny bowiem ten Sąd skłonić motywy wskazane wyżej, tj. fakt niezgłoszenia jedynego przewidzianego w takiej sytuacji powództwa (z art. 60 k.p.), a nie ocena merytoryczna przyczyn rozwiązania stosunku pracy z powódką w trybie dyscyplinarnym.

Mając to na uwadze, Sąd Okręgowy –nie mogąc orzec o roszczeniu niezgłoszonym ani tym bardziej o roszczeniu nieprzewidzianym dla sytuacji, w jakiej znalazła się powódka – nie oceniał, czy faktycznie w sprawie doszło do ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych przez powódkę czy też nie. Ocena ta bowiem –w świetle jasno sformułowanego przez powódkę żądania przywrócenia do pracy– nie miałaby racji bytu, gdyż żądanie to –w przyczyn wskazanych wyżej– i tak nie byłoby możliwe do uwzględnienia.

Wyłączna możliwość dochodzenia, w sytuacji faktycznej sprawy, jedynie odszkodowania czyniła również niemożliwym orzeczenie o innych roszczeniach w oparciu o przepis art. 477 ¹ kpc.

Z tych też względów, Sąd II instancji –na podstawie art. 385 k.p.c.– apelację powódki, jako niezasadną, oddalił, o czym orzekł w pkt I wyroku.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z § 9 ust. 1 pkt 1 oraz pkt 2 w zw. z § 2 pkt 4 i w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r., poz. 1804). W skład ww. kosztów wchodzi: wynagrodzenie pełnomocnika strony pozwanej za prowadzenie w postępowaniu apelacyjnym sprawy z zakresu prawa pracy o przywrócenie do pracy w kwocie 180 zł, wynagrodzenie pełnomocnika strony pozwanej za prowadzenie w postępowaniu apelacyjnym sprawy z zakresu prawa pracy o wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy w kwocie 900 zł oraz wydatki pełnomocnika obejmujące koszt dojazdu na rozprawę apelacyjną w dniu 16 czerwca 2016 r. w kwocie 177,19 zł (106 km x 2 x 0,8358 zł) oraz koszt korespondencji –wniosku o doręczenie wyroku z uzasadnieniem w kwocie 4,20 zł. Łączna wysokość ww. kosztów wynosi 1.261,39 zł i taką też kwotę tytułem zwrotu kosztów w postępowaniu apelacyjnym Sąd Okręgowy zasądził na rzecz strony pozwanej od powódki –przegrywającej niniejszą sprawę w całości.

SSO Andrzej Marek SSO Jacek Wilga SSO Krzysztof Główczyński